De Outer Banks van North Carolina

Zaterdag

Om kwart over acht word ik na een heel goede nachtrust wakker.  Ik kijk naast me en zie tot mijn verbazing dat Rick al uit bed is.  We hebben een suite met twee kamers, waarschijnlijk zit hij dus in de andere kamer.  Ik draai me nog eens om.

Een kwartiertje later hoor ik iets naast mijn bed.  Het is een venti Americano van Starbucks, die Rick voor mij heeft gehaald.  Hij was al een uur eerder dan ik op!  De koffie helpt zeker me  wakker te maken en we maken ons gauw klaar om de bagage weer in de auto te laden.

Als we dat gedaan hebben, gaan we terug naar binnen om ontbijt te eten.  Er staat een lange rij om een omelet te bestellen en daar hebben we geen zin in om op te wachten.  Ze zien er lekker uit en zijn gratis, maar wij willen verder.  Gelukkig zijn er ook gekookte eieren, fruit en yoghurt.  Een prima ontbijt vinden wij beiden.  Bovendien zijn we binnen het kwartier klaar.

Nu begint de tocht naar de Outer Banks van North Carolina.  Dat is een grote Memorial Day bestemming voor Virginians zoals wij.  Het verkeer valt gelukkig erg mee en de weg is mooi met veel boerderijen en veel standjes met verse produkten.

Eindelijk gaan we de brug naar de Outer Banks, de "barrier islands" van North Carolina, over. We bellen met onze timeshare en horen dat we echt niet eerder dan vier uur welkom zijn.  Geen probleem, het is toch te koel voor het strand.  Tijd om op verkenning te gaan.

De laatste keer dat we hier waren is, denken wij althans, zo'n 13 jaar geleden!  Natuurlijk is het intussen enorm veranderd.  Het is nog steeds niet zo opgebouwd als de grotere badplaatsen verder naar het noorden, maar er zijn veel meer leuke dingen om te doen.

De eerste keer dat ik hier was, was een paar jaar na mijn emigratie.  Toen waren we met een groep jongeren in Nags Head.  Destijds was er hier nog helemaal niets, een paar restaurants, misschien.  Ik herinner me daar vooral van hoeveel verkeer er was op de weg terug, hopelijk ervaren wij dat niet zo!

Aangezien we dus pas aan het einde van de middag in kunnen checken, besluiten Rick en ik de omgeving te gaan verkennen. We gaan naar het zuiden, weg van Duck waar onze timeshare is.  Onze eerste herinneringen hier zijn in Nags Head en dat gedeelte van de Outer Banks willen we zeker weer zien.

Als eerste zien we het Wright Brothers National Memorial.  Op vrijwel alle North Carolina nummerborden staat "First in flight".  Op de locatie van dit monument poogden de gebroeders Wilbur en Orville Wright in 1903 de eerste gemotoriseerde vlucht ooit.  Heel interessant om te lezen hoe dan ging en we lopen de heuvel op naar het monument.  Een bezoek hier is zeker de moeite waard.

Onze magen rommelen inmiddels en na een paar pogingen vinden we  Mama Kwan's.  Super leuk restaurant en er is dus een wachttijd voor een tafel.  Maar wij zijn maar met zijn tweeen en er zijn twee stoelen vrij aan de bar.  Daar kun je gewoon plaatsnemen en eten bestellen en dat doen wij dan ook .

Het is een heel gezellig restaurant en de crabcake sandwich smaakt goed.  Aan de bar zit je natuurlijk met andere mensen en vaak ontstaan er dan leuke spontane gesprekken. Wij kletsen even met het stel naast ons, die uit ons gebied komen en voor wie het het eerste bezoek aan de Outer Banks is.

Naast het restaurant ligt een North Carolina Hammocks zaak en daar lopen we even heen. Onze vorige hangmat is alweer lang ter ziele en we willen graag een nieuwe.  Deze worden plaatselijk gemaakt en zijn heel bekend. Wij kiezen er een met rood gekleurd touw en een donkergroen kussen.  Na dit weekend ziet het weerbericht thuis er ook zo uit dat we in een hangmat zullen kunnen liggen, heerlijk!

De hangmat past gelukkig goed in de auto.  Wij rijden verder naar het zuiden.  We komen door Nags Head waar we vele jaren geleden, toen Katja nog een baby was, een week verbleven.  Er zijn nog dingen hetzelfde, maar veel meer restaurants en winkels dan toen. 

Na Nags Head nemen we de weg langs het strand waar we de mooiste huizen zien staan.  Net ten zuiden van Nags Head bezoeken we de Bodie Island vuurtoren.  Ik ben dol op vuurtorens en de Outer Banks hebben er zeven.  Helaas ligt een aantal daarvan te ver weg om dit weekend te bezoeken.

 

Reflectie!

We lopen naar de vuurtoren en nemen de nodige foto's.  Je kunt er ook met een ranger naar binnen, maar daar heeft Rick geen zin in, dus dat slaan we over.  Wel lopen we via een houten pad naar een uitkijkpunt over het ondiepe water.  Daar zien we een waterslang wegschieten en een grote blauwe crab zijn middagmaal doen.  Heel bijzonder om te zien, ik heb nog nooit een crab zien eten.

Intussen loopt het al tegen drieen en het zal zeker een uur duren om naar Duck te rijden.  Onderweg komen we ook af en toe in de file te staan.  We zijn zeker niet de enigen die hier het Memorial Day weekend doorbrengen.

Net na vieren komen we bij ons Timeshare Resort Barrier Island Station aan.  Het inchecken gaat heel snel en we krijgen de sleutels van ons appartement aangereikt.  Sleutels, want het zijn feitelijk twee appartementjes, die ieder vier mensen kunnen herbergen. 

We herinneren ons eigenlijk maar heel weinig van hoe het eruit zag na al die jaren niet geweest te zijn.  We verwachten niet veel want we hebben online recensies gelezen dat het allemaal erg oud en slecht onderhouden zou zijn hier. 

We zijn dan ook blij verrast als alles er keurig uitziet.  Ok, niet de modernste meubelen, maar wel een nieuwe tv en wifi en alles wat je maar nodig kan hebben in de keuken. Helaas hebben we vanaf ons appartement geen uitzicht op zee, maar we zien in de verte wel het water van de Sound.

 

Er is zelfs een jacuzzi bad in de slaapkamer

Na de spullen naar binnen gedragen te hebben, lopen we naar het strand.  Dat is een wandeling van een minuut of vijf. Het is een mooi breed strand en we lopen een stuk naar de pier.  Natuurlijk moet het water ook gevoeld worden, maar dat is met een graad of 14 veel en veel te koud voor ons!

Rick heeft van een collega een aantal aanbevelingen voor restaurants in Duck gekregen.  Bij een daarvan, Aqua, hebben we gereserveerd voor vanavond.  We krijgen een tafeltje aan het raam bij dit gezellige restaurant.

Het menu is ook helemaal mijn smaak en ik vind het moeilijk kiezen uit de vele lekkere gerechten.  Rick en ik beginnen met het delen van een sushi rol, die gevuld is met jalapeno poppers.  Een ongewone combinatie, maar wel erg lekker.

Als hoofdgerecht neem ik de verse vangst van de dag, mahi mahi.  Die is heerlijk bereid!  Ook Ricks St. Jacobsschelpen zien er erg lekker uit en dat vindt hij ook.  Rick heeft nog zin in een dessert en bestelt de chocolade cake.  Natuurlijk kan ik het niet laten daar ook een paar hapjes van te nemen.  Dit restaurant was zeker een goede keuze!

Inmiddels gaat de zon bijna onder en Fishbones heeft een openlucht bar aan de Sound (de zoetwater waterweg die de eilanden van het vaste land scheidt).  Daar bestellen we een drankje en maken foto's van de heel mooie zonsondergang over het water.
j

We lopen terug naar het appartement en zien daar wat mensen naar iets kijken.  Het blijkt een vos te zijn, die doodgemoedereerd door het gras vlak voor ons appartement loopt.  Even later zien we er nog een.   Ze lijken naar eten te zoeken en trekken zich niets van ons aan.  Pas als het vossenpaar in de bosjes verdwijnt gaan we naar binnen.  Helaas is het te donker voor foto's.

Moe van een lange dag kijken we nog wat tv in het appartement en zoeken dan ons bed op.  Ook over de kwaliteit daarvan hebben we niets te klagen.  De matras voelt nieuw en hard aan.  We vinden het jammer dat we niet de hele week kunnen blijven, maar we gebruiken het appartement nu tenminste na jaren weer.

Zondag

Alweer een schitterend zonnige dag daagt en het voelt vandaag ook een stuk warmer dan gisteren.  We lopen naar Fishbones en krijgen een tafeltje buiten aan het water voor het ontbijt.  Het is warm genoeg om in korte mouwen te zitten, heerlijk!

Rick neemt de croissant met roerei en ik kies de bagel met zalm en cream cheese.  Daarbij delen we een bak tropisch fruit.  Allemaal heel lekker en helemaal met het uitzicht dat we hebben.  Wat is het toch dat eten aan het water zo speciaal maakt?

Als we afgerekend hebben rijden we de 25 kilometer naar Corolla.  Hier staat het Currituck Beach Lighthouse, een bruine bakstenen vuurtoren, die je kunt beklimmen.  Dat gaan wij dus ook doen.  We betalen de $7 per persoon entree en beginnen aan de 214 treden naar boven.  Vanaf de top hebben we prachtig uitzicht over Corolla en omgeving.  Omdat alles zo plat is hier kun je heel ver kijken.

We nemen de tijd om te fotograferen en filmpjes te maken en gaan dan weer naar beneden.  Het is een nauwe ijzeren trap en ik durf die niet zo snel af te lopen.  Rick is dan ook al veel eerder beneden dan ik.  Ik heb nog herinneringen aan van de trap vallen in Nederland en maak dat liever zeker niet op zo'n trap nog eens mee!

Corolla staat ook bekend om zijn kudde wilde paarden, die al honderden jaren net ten noorden van het stadje leven.  Sinds eind jaren negentig staat er een hek zodat ze niet meer het stadje in kunnen komen en nu moet je of een toer boeken om ze te gaan zien of met een 4x4 auto op het strand gaan rijden.

Voor een toer hebben we geen tijd, of althans, willen we de tijd niet nemen en een 4x4 auto is Ricks BMW natuurlijk ook niet.  Iemand bij de vuurtoren vertelde dat de paarden soms op het strand zijn en we besluiten er toch heen te rijden en eventueel te gaan lopen op het strand.

Rick zet mij af en ik loop naar het strand terwijl hij een parkeerplaats zoekt.  Het is enorm druk met 4x4 voertuigen, die het strand oprijden en een politieagent bijt mij toe uit de weg te gaan.  Het strand is niet geschikt voor voetgangers en ik zie in geen velden of wegen paarden.  Die blijven waarschijnlijk weg met al dit verkeer.

Dit was dus geen goed idee.  Ik bel Rick om mij weer op te halen.  Helaas zijn de wilde paarden van Corolla iets voor een andere keer.

We rijden terug naar Duck om Ricks sd kaart op te halen, die hij in zijn laptop had laten zitten.  Dan gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.  In Kill Devil Hills heeft de Beachside Bistro een terras aan het strand.  Dat lijkt ons wel wat en er blijkt nog een tafel vrij te zijn.

Rick vindt alleen dat het weinig sfeer heeft en dat is ook wel zo.  Er staan een stuk of acht bruine picknicktafel en verder niets.   Het uitzicht maakt echter wat mij betreft alles goed.  Wat beter dan strand en zee, tenslotte?  Ook het eten is best lekker, we hebben beiden de sandwich met de verse vangst van de dag, alweer gegrilde mahi mahi. 

Na de lunch rijden we naar duinen van het Jockey's Ridge State Park, waar de hoogste duinen aan de oostkust van de VS te vinden zijn.  Hier worden ook hanggliding lessen gegeven en we zien een groepje les  krijgen.  We lopen er over de grote zandduinen heen en blijven even kijken en fotograferen.  Dit is ook weer iets wat we ooit willen doen hier.

Aan de overkant van de weg ligt een enorme winkel, Kitty Hawk Kites.  Hier willen we een paar vliegers uit gaan zoeken en hebben het plan om op de Mall in Washington daarmee te gaan vliegeren.  Ook alweer iets wat we al heel lang eens willen doen.

Behalve vleigers heeft deze winkel nog veel meer, waaronder allerlei "goed voor je voeten" teenslippers en sandalen.  Precies wat ik zoek!  Ik koop een paar ontzettend lekker zittende zwarte Crocs teenslippers.  Crocs heeft nu zoveel meer keuze aan leuk schoeisel dan in het begin.

We vinden al gauw twee leuke vliegers.  Ook kies ik een paar vrolijke strandachtige vlaggen voor in de tuin en een Cape Hatteras vuurtoren windmolen voor in de voortuin.  Tevreden met al dat leuks gaan we verder.

Op het programma vanmiddag staat het beklimmen van de tweede vuurtoren van vandaag, het Cape Hatteras Lighthouse.  Op mijn GPS lijkt die maar een kilometer of dertig verderop te zijn, maar al gauw vinden we uit dat dat eerder iets meer dan zestig kilometer is.  We zijn nu toch al onderweg en besluiten toch door te rijden erheen.

Onderweg komen we langs hele stukken land met aanweerszijden enkel duinen.  Een van de plaatsjes waar we doorheen komen heeft nauwelijks vegetatie en lijkt wel een woestijn met alleen maar zand en huizen.  Het plaatsje Avon is wel heel erg leuk, maar ook wel erg afgelegen. 

Hierna gaan we de Cape Hatteras National Seashore op, een erg mooi kust natuurgebied.  Al een paar mijl van tevoren zien we de mooie vuurtoren al opdoemen.  In het plaatsje Buxton er vlakbij stoppen we even voor een soda en pit stop.  Daarna rijden we naar de toren.

Deze vuurtoren wordt, net als die van Bodie Island, beheerd door de National Park Service.  We kopen kaartjes voor $8 per persoon aangezien de Nationale Parken pas hier niet geldt.  We hebben geluk en kunnen met de volgende groep van vijf uur naar boven.  Dat is maar vijf minuten wachten.

 

Nog een reflectie

Om vijf uur vertelt een ranger wat feitjes over deze zwart-wit geverfde vuurtoren, waaronder dat het de hoogste vuurtoren in de VS is.  Dan lopen we de 248 treden naar boven.  Zo krijgen we onze beweging wel binnen vandaag! 

Ook hierboven is het uitzicht prachtig.  We zien voornamelijk natuur, want Buxton is maar een klein gehucht.  Hier staat ook een Park Ranger, die interessant over de geschiedenis van vuurtorens (de eerste kwam er in 1802 en deze stamt uit 1870.  Vanwege erosie is deze vuurtoren in zijn geheel in 1999 een stukje verder landinwaarts geplaatst.

Eenmaal weer beneden maken we nog de nodige foto's en beginnen dan aan de terugweg.  Zoals altijd als we een nieuwe plaats bezoeken hoop ik een lokale bedel voor mijn Pandora armband te vinden. 

In Avon zien we een Pandora bord bij Fisherman's Daughter.  Daar blijken ze inderdaad ruime keuze te hebben.  Ik ben duidelijk niet de enige die bedeltjes van reizen verzamelt.  Behalve de echte Pandora strandachtige bedels hebben ze ook een aantal verschillende Cape Hatteras vuurtorentjes, een krab met OBX erop en nog een paar specifiek voor hier.

Na enig twijfelen. omdat ik de krab ook wel erg leuk vind, kies ik toch voor een vuurtorentje met aan een kant OBX (de afkorting voor Outer Banks) erop.  Hij gaat meteen aan mijn armband en ik ben er kinderlijk blij mee.

Op de radio horen we een advertentie van Fishheads, een bar op de Fishermans Pier in Nags Head.  Het lijkt ons wel leuk daar iets te gaan drinken.  Zo gezegd, zo gedaan. Het is er gezellig druk, maar er zijn ruim genoeg zitplaatsen.  Met een biertje en conch fritters en uitzicht op zee is het leuk luisteren naar de live steel band die er speelt!

Na een uurtje gaan we verder richting Duck.  Onderweg stoppen we nog even bij een Brew Thru om isolerende "jasjes" voor drankflesjes en -blikjes te kopen.  Hopelijk past een ervan ook om een waterflesje, zodat mijn water in de zomer niet meteen lauw wordt.

We komen tegen zonsondergang in Duck aan en besluiten ons geluk te beproeven voor een tafeltje bij The Blue Point.  Gisteravond probeerde ik daar een reservering te maken voor vanavond, maar dat was al niet meer mogelijk.  Wij vinden het ook prima om aan de bar te eten, maar tot onze verbazing hoeven we maar tien minuten te wachten op een tafel.

Perfect, want zo kunnen we precies nog de zonsondergang zien en fotograferen.  Het tafeltje blijkt echter helemaal achterin in een hoekje van het restaurant te zijn.  Erg ongezellig en we worden door de serveerders ook prompt vergeten. 

Rick merkt op dat er twee zitplaatsen open waren aan de bar en biedt aan te gaan kijken of dat nog het geval is.  Even later belt hij (ja, zo diep achterin het restaurant zaten we!) dat hij de stoelen bezet houdt.  Dat wordt een heel goede beslissing want de barmannen zijn heel leuk en zorgen ervoor dat iedereen aan de bar aan elkaar wordt voorgesteld (alleen voornaam natuurlijk) en met elkaar in gesprek raakt.

Bij mijn "buren" zie ik een soft shell crab gerecht staan en vraag of het lekker is.  Ze zijn er zeer over te spreken en mijn keuze is gemaakt.  Ik ben dol op die krabben, die je helemaal op kunt eten!  Rick neemt dit keer een biefstuk.  Toe delen we de aardbeien en rabarber crumble en het was alweer een voortreffelijk maal!

Het is voor ons doen al flink laat als we huiswaarts gaan.  Eerst kijken we op ons deck nog even naar de heldere sterrenhemel vanavond.  We kunnen hier veel meer sterren zien dan bij ons thuis.  Na een half uurtje zoeken we ons bed op voor alweer de laatste nacht hier (we hebben de timeshare tot zaterdag, maar Rick moet dinsdag weer werken).

Maandag

Op deze Memorial Day worden we ook weer later wakker dan we wilden.  Onder het genot van een kop koffie voor mij en een kop thee voor Rick maken we ons klaar en pakken onze spullen in.  Dan gaan we weer ontbijten bij Fishbones, de locatie is gewoon niet te versmaden zo vlak aan het water! 

 

Vlaggetjes ter ere van Memorial Day



Dit keer kies ik de Griekse omelet met spinazie, tomaat en feta en Rick de ontbijt taco's.  Het is weer schitterend weer en een stuk warmer dan gisteren.  Nu is het wel echt strandweer, maar helaas, wij moeten er weer vandoor. 

Voor we gaan rijden besluiten we nog een wandeling op het strand te maken.  Zoals altijd 's ochtends aan zee tuur ik het wateroppervlak af voor dolfijnen.  Grappig genoeg ziet Rick ze eerder dan ik dit keer.

Er zijn er zeker tien en een aantal ervan komt heel dichtbij.  Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk mooie foto's te krijgen, maar dat valt absoluut niet mee!  Even later zien we een tweede groep aankomen.  Bij elkaar hebben we zo minstens twintig dolfijnen gezien!  Mijn dag kan niet meer stuk en wat een leuk einde van dit ontzettend fijne weekend hier!

Met tegenzin verlaten we het strand, laden de rest van de spullen in de auto en brengen de sleutels van het appartement terug.  Voor we Duck uitrijden gaan we eerst nog even naar Nags Head Hammocks.  Bij het inladen zag ik dat de kettingen van de nieuwe hangmat al verroest waren.

De medewerkster verontschuldigt zich daar enorm voor.  Het blijkt dat een partij van die hangmatten na tropische storm Sandy een tijd in het zoute water heeft gelegen en de kettingen daardoor verroest zijn.  Waarom ze die hangmatten dan nog in de inventaris hebben is me een raadsel, maar ik ben in ieder geval blij het voor we thuiskwamen opgemerkt te hebben.

Met een roestvrije hangmat gaan we nu dan inderdaad aan de tocht naar huis beginnen.  Het verkeer valt alles mee en na een uur of twee zijn we al bijna halverwege in Newport News, Virginia.  Bij het City Center at Oyster Point openlucht winkelcentrum daar gaan we op zoek naar een restaurant voor de lunch.

We kiezen Salsa's waar een gezellig terras is.  We bestellen onze fajita salade (voor Rick) en twee kiptaco's (voor mij) en kijken dan op de GPS hoe het met het verkeer op de I-64 en I-95 gesteld is.  Dat maakt ons niet blij en we besluiten de sluipweg Route 17 te nemen. 

Stiekem ben ik daar blij om, want die weg is veel en veel mooier dan de insterstates.  Overal zijn pinda plantages en pittoreske schuren en boerderijtjes.  Bij een 7-Eleven halen we nieuwe drankjes, voor mij een bramensmaak Sparkling Ice.  Erg lekker!

Hier neem ik het stuur van Rick over.  We schieten enorm op want de snelheidslimiet voor het grootste deel van de weg is maar vijf mijl onder die van de interstates.  Een paar keer komen we door een leuk oud plaatsje en verder is het vooral mooi landschap.  Niet voor niets is dit een Virginia Scenic Byway.

Rick en ik verbazen ons er ook over hoe leeg deze weg is, terwijl de interstates zo druk zijn.  Het is bovendien minder mijlen qua afstand naar huis.  Op de GPS heeft Rick gezien dat we beter door Fredericksburg kunnen rijden voor we de I-95 opdraaien. 

Voor het eerst ooit rijden we de hele weg met dak open.  Rick vindt dat helemaal super, want ik wilde dat nooit.  Ik vind het toch wel iets hebben en krijg opeens zin om een cabriolet als mijn volgende auto te kiezen.  Rick is er helemaal voor.  Hij vindt dat ik lang genoeg in een saaie minivan heb gereden. Maar ach, voor mij is het het belangrijkst om veilig van A naar B te komen, waarin maakt me niet zo heel veel uit.

Dat hebben we precies goed gegokt want we komen nog even in langzaamrijdend verkeer terecht en verder zonder oponthoud thuis.  Zo is die rit van de Outer Banks heel goed te doen!  Rick zegt ook blij te zijn dat ik voorstelde te gaan.

Om dit leuke weekend af te sluiten gaan we nog samen een hapje eten bij Blackfinn.  Om het strandgevoel nog een beetje vast te houden bestellen we een voorafje van crabcakes.  Die zijn ontzettend lekker met heel veel crab erin

Rick bestelt de pasta jambalaya, maar ik heb niet zo heel veel trek en houd het bij een flatbread met feta en groentes.  We eten weer eens aan de bar en worden er zoals altijd op onze wenken bediend.  Zo snel zelfs dat we nog bezig zijn met ons voorafje als de hoofdgerechten worden gebracht.  We hebben de klassieke fout begaan alles tegelijk te bestellen.  Gewoonlijk bestellen we eerst het voorafje en als dat komt pas het hoofdgerecht.  Dan gaat het altijd goed.

Vanavond is de premiere van de Bachelorette.  Bij gebrek aan beter kijk ik het.  Ik verbaas me altijd over de mensen die aan deze serie meedoen.  Toch heeft hij ook wel een drietal (naar ik meen) huwelijken tot gevolg gehad.  Ik las er laatst een special over in People en het is een hele productie.

Zo eindigt een heel erg leuk weekend.  De zomer is hier nu onofficieel begonnen en na morgen gaan we dat ook aan de temperaturen zien.  Ik kan niet wachten de nieuwe hangmat uit te proberen!

De rest van de foto's, waaronder de dolfijnen, volgen later.