Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, augustus 30, 2013

Start van het laatste (onofficiele) zomerweekend

De zon schijnt gezellig door de lamellen en dat maakt het opstaan zoveel makkelijker!  Het is ook heerlijk op het deck en Rick heeft mijn koffie al gezet, al is hij vroeg naar zijn werk vertrokken.  Saskia en ik eten samen ontbijt wat ook niet vaak voorkomt.  We delen een banaan en ik smul van mijn Chobani yoghurt met stukjes chocola.

Op het sportprogramma staat een uur interval op de elliptical.  Ik zit weer helemaal in mijn Edie Claire boek, goede schrijfster en op Amazon zijn haar Kindle boeken gratis of maar 99 cent.  Waarom zo goedkoop snap ik niet, want ze krijgt heel veel goede reviews, maar ik klaag natuurlijk niet.

Hij is moe van vlinders jagen, gelukkig lukte dat vandaag niet

Na het uur heb ik het boek nog net niet uit en ik lees het buiten in de zon gauw verder.  Na een snelle douche ga ik daarna naar Vienna.  Lawrence werkt bij Elevation Burger en ik besluit daar lunch te gaan halen.  Ik ben blij te zien dat het er flink druk is.

Hun veggie burger #1 is mijn favoriet (nummer 2 is veganistisch, vandaar dat Saskia hier ook kan eten).  Ik bestel hem in sla gewikkeld in plaats van met een broodje en met champignons, tomaat, augurk en de  "Elevation" saus.  Erg lekker en heel licht is het.

Naast Elevation Burger ligt The Fresh Market waar ze een paar dingen, waar ik dol op ben, verkopen.  De Belgische chocolade "chips", bijvoorbeeld,  ik vind alle smaken daarvan lekker, maar vooral de pure.  Ook de Siljans crackers vind ik zelfs zonder iets erin allersmakelijkst, dus daar gaan ook twee pakjes van mee.

Cosmo heeft eten nodig en ik haal 40 pond Eukanuba voor hem bij Petco.  Daar zie ik ook opeens een produkt uit Nederland ("made in Holland" staat erop, geen wonder toch dat mensen hier Nederland "Holland" noemen?) , Whimzees.  Aangezien Cosmo alle botten gaat begraven besluit ik dit eens te proberen en inderdaad vindt hij het heerlijk.
Cosmo gaat weer heel graag mee voor een wandeling, maar vandaag is het een stuk warmer en meneer laat dat merken door op een gegeven moment niet verder te willen.  Prima, want ik wil graag naar het zwembad. 
 
Vlinders alsof ze in de spiegel kijken

Sommigen vroegen zich af waarom het al zo vroeg sluit.  Dat komt omdat de lifeguards high school en collegestudenten zijn en dus niet beschikbaar zijn.  Bovendien wordt het steeds vroeger donker en dus ook sneller koud 's nachts.  Het zwembad is niet verwarmd, dus het water wordt al gauw te koud voor de meeste mensen.

Daar is het druk en tref ik Lorraine en Serena aan.  Lorraine moet al gauw weer naar huis, maar Seren heeft de middag vrij genomen en is vastbesloten nu eens eindelijk te ontspannen.  Net als wij vindt vrijwel iedereen dat de zomer zo snel is gegaan en de meesten zijn ook niet zo vaak naar het zwembad geweest als anders.

Serena en ik kletsen gezellig bij en als we het te warm krijgen gaan we zelfs het water in.  Dat is koel, maar verfrissend en niet koud.  Aoife is heel anders dan Saskia en erg plichtsgetrouw, maar haar jongere zus lijkt enorm op Saskia qua doen en laten.  Het is echt heel fijn om met een moeder te praten, die precies snapt wat ik bedoel!  Het zijn schatten, hoor, maar ze vergen net iets meer "werk".

De tijd vliegt dan ook en voor we het weten loopt het tegen zessen.  Serena heeft haar van hier en geeft mij een lift naar huis.  Niet omdat ik die paar meter niet kan lopen, maar omdat we nog niet uitgepraat zijn.  Hopelijk gaat het binnenkort lukken een datum te prikken om uit eten te gaan met haar en Niall.

Geen van mijn familieleden is nog thuis, maar Saskia komt niet veel later ook.  Zij heeft grappige kleding, Halloween alweer, gekocht bij de Disney Store, die ze trots laat zien.  Niet veel later komen Laura en Kaylee en gaan ze samen pizza halen, niet voor Saskia, natuurlijk.

Rick en ik besluiten te gaan kijken of we een plaatsje op het terras van Chevy's kunnen krijgen.  Daar is het heel druk, maar er zijn drie "Red Bull" tafeltjes open buiten.  Waarom mensen liever in de koude airco in plaats van lekker buiten willen zitten is me een raadsel, maar fijn voor ons.

Onder het genot van een "skinny Margarita" (voor Rick een andere) snacken we met de lekkere gratis chips en salsa.  Voor mijn hoofdgerecht neem ik de vistaco's, erg lekker met zalm en ik krijg er geroosterde groentes bij, in plaats van de altijd aanwezige rijst en bonen. 

Die laatste eet ik toch nooit en de groentes zijn een vervanging.  Les bij Amerikaanse restaurants: vraag of dingen waar je niet van gediend bent vervangen kunnen worden door iets wat je wel lekker vindt.  Meestal kan dat, soms kost het een dollar of zo meer, maar dan krijg je ook wat je wilt. 

Hetzelfde geldt voor sauzen, dingen gegrild in plaats van gebakken enz.  Vraag gewoon wat je liever hebt, nee heb je, ja kun je krijgen en ze zijn hier gewend aan mensen met verschillende dieten en smaken en het meeste is mogelijk.

Op de terugweg hebben we de ramen van de auto open.  We horen het concert van de krekels en katydids (luister naar Katydid North, dat is het geluid), zoals die in de late zomer hier klinken.  Er is zelfs een Baltimore/Washington cricket (krekel) crawl, die we net gemist hebben.  Ik zou zo met dat geluid in slaap kunnen vallen, het doet me aan Frankrijk denken (zoals wel vaker in deze staat).

Avondconcert:

donderdag, augustus 29, 2013

Wandeling door Vienna

Al vroeg hoor ik Saskia op, die gaat vandaag met vrienden naar de musea (American History, Natural History en Air and Space) in DC en Rick is er ook om zeven uur al uit.  Door de lamellen zie ik dat de zon er weer niet is en er staat niets op mijn programma dus ik neem de tijd voor ik mijn lekkere bed verlaat.

Het is inderdaad nog zwaar bewolkt en drukkend warm.  Ik laat Cosmo even uit en neem dan de tijd op het internet terwijl ik mijn koffie drink en mijn heerlijke koffieyoghurt met stukjes chocolade en de overgebleven helft van Saskia's banaan nuttig. 

Als Facebook en email gelezen zijn heb ik geen excuus meer en begin aan een dubbele Max Capacity Training met acht pond gewichten.  Gisteravond heb ik Masterchef opgenomen en dat kijk ik ondertussen.  Zo gaat de tijd lekker snel. 

Na het halve uur gewichten intervals kan ik mezelf er gewoon niet toezetten weer boven op de elliptical te gaan staan of naar de sportschool te gaan.  Ik wil naar buiten, bewolkt en vochtig of niet.  Cosmo gaat natuurlijk graag mee en ik neem mijn fototoestel ook mee om eens "gewone" foto's van dingen, die ik dagelijks hier in Vienna zie te maken.

We lopen naar het centrum en het W&OD pad, Cosmo geniet overduidelijk.  Geen enkele keer stopt hij omdat hij niet verder wil.  Dit is ook een wandeling, die we al een tijd niet hebben gemaakt. 

Behalve gebouwen zie ik ook nijvere bijen

Onderweg komt er een grote begrafenisstoet langs begeleid door een heel aantal politiemotoren.  Het valt me op dat al het tegenliggend verkeer stopt en aan de kant gaat.  Ik stop ook tot de rouwauto voorbij is. 

Het is inmiddels ook lunchtijd en mijn maag knort.  Gelukkig heb ik mijn debit card mee en ik zet Cosmo buiten vast, terwijl ik de garden pesto saute bestel bij Noodles & Company.  Jammer dat ze hier geen trouwe klanten kaart hebben, zoals bij Panera, want ik zou heel wat punten hebben. 

In Cosmo's gezelschap eet ik het buiten op het terrasje op.  Hij is een goede date, moet ik zeggen, en eet graag de paar maiskorrels, die ik per ongeluk laat vallen, op.  We lopen terug naar huis en inmiddels is de zon ook tevoorschijn gekomen.
Leuke schuren, waarvan er een een onderkomen is

Dat vind ik helemaal super, want het zwembad is nog maar tot en met maandag open en een deel van dit weekend gaan we op pad.  Ik verkleed me dus en loop naar de overkant.  Daar is het niet heel druk en ik vind een ligstoel onder een paraplu. 

Het water is me nog te koud, al zie ik er veel mensen in.  Voor mij moet het nog net een paar graden warmer zijn, misschien morgen.  Het is zonder zwemmen ook heerlijk ontspannend om hier te liggen lezen met een leuk muziekje en vrolijke kinderen en mensen om me heen. 

De tijd vliegt dan ook en voor ik het weet is het kwart voor zes.  Ik loop terug naar huis, maar zie daar dat noch Saskia noch Rick alweer thuis is.  Cosmo wacht echter met smart op zijn eten (en zijn kattenvriendjes ook).

Rick komt niet veel later thuis met mijn favoriete Thaise eten.  Hij heeft bij Natta Thai Thai dumplings en wild pork gehaald.  Die laatste vind ik super lekker en wordt met verse groene peperkorrels geserveerd, mmmmm!!!!

Saskia heeft een heerlijke dag gehad en is helemaal enthousiast als ze tegen negenen terugkomt.  Natuurlijk was ze niet tot dan in de stad, maar is naar Lawrence's huis gegaan.  Die twee gaan alweer acht maanden met elkaar en ze zijn een leuk stel samen.

Foto's van vandaag staan hier

woensdag, augustus 28, 2013

Vijftig jaar sinds Martin Luther King Jr.'s "I have a dream" speech

"Zachtjes tikt de regen...", schiet het door mijn hoofd als ik om een uur of vijf wakker word.  Of eigenlijk helemaal niet zo zachtjes, want anders zouden wij het niet kunnen horen boven het geluid van de fan uit en even later worden we opgeschrikt door een flinke donderklap. 

Toch draai ik me nog eens om en slaap een paar uur langer.  Het blijft donker in de kamer en ik heb nog steeds meer pijn dan gewoonlijk.  Rick is al naar zijn werk als ik opsta en heeft lief koffie gezet.  Saskia ligt nog in diepe rust.  En het regent, niet meer zo hard, maar toch niet voorspeld tot later vanmiddag.  Mijn lichaam is weer eens een goede barometer, alleen zou ik willen dat dat niet met pijn gepaard zou gaan.

Terwijl ik Cosmo onder de paraplu uitlaat denk ik na over mijn plannen.  Die hielden oorspronkelijk naar Washington gaan in, want daar wordt vandaag herdacht dat de March on Washington, toen Martin Luther King Jr. zijn befaamde "I have a dream" speech op de trappen van het Lincoln Memorial hield, vijftig jaar geleden plaatsvond.

Vandaag wordt er ook een March on Washington gehouden en ik wilde eigenlijk gaan kijken of zelfs meedoen.  De radar laat echter enkel regen zien en ik hoor op de radio dat er geen paraplu's in het afgeschermde gedeelte mogen. 

Zoals ik me op het moment voel is mezelf kleddernat laten regenen geen goed idee.  Dan wonen we ook opeens "ver" van de stad, want ik zou in de regen naar de metro moeten lopen en dan in de regen de mensenmassa's trotseren.  Ik besluit maar te wachten of het weer gaat verbeteren.

Na een uur op de elliptical regent het nog steeds.  Saskia is inmiddels ook op en vraagt of we naar de mall kunnen om, zoals traditie is, kleding te kopen voor school.  Vandaag met alle regen is daar perfect voor.  Ik heb intussen al besloten dat naar Washington gaan gekkenwerk zou zijn voor mij.  Het is niet anders.

Wel wil ik voor de presidenten gaan spreken thuis zijn.  Ik haal vissoep van Pho Thang Long als lunch en dan gaan we gauw naar Tysons Corner.  Met Katja zou ik echt denken niet aan anderhalf uur genoeg te hebben, maar Saskia is anders.  Die weet altijd precies wat ze leuk vindt, heerlijk als je haast hebt, minder als je gewoon zin hebt om gezellig te shoppen.

Urban Outfitters (en H&M) zijn op het moment Saskia's favoriete winkels (gelukkig hoef ik de luide muziek van Hollister niet meer te doorstaan).  Urban Outfitters is de eerste stop en daar slaagt Saskia dan ook meteen met twee heel leuke combinaties.  Een hoogsluitende (is weer in) jeans met leuk topje en lang vest, de ander een rokje en zwart topje.  Het is niet de goedkoopste winkel, maar we zijn dus wel binnen twintig minuten klaar!

Thuis verkleedt Saskia zich meteen, een teken dat ze erg blij is met haar nieuwe "buit" en vertrekt naar Lawrence.  Ik zet de televisie weer aan, net op tijd om president Carter te zien spreken.  Die man is bijna 89 en nog zeer vief (viever dan zijn collega George H. Bush, die maar een paar maanden ouder is).  De presidenten Bush zijn trouwens niet aanwezig vandaag, beiden hebben gezondheidsproblemen, de jongere Bush heeft net een hartprocedure ondergaan.

Na de speech van Carter komt president Clinton op het podium en wauw, wat is die man toch charismatisch!  Volgens mij toch een van de beste sprekers ooit en ook vandaag is dat weer het geval.  Hij spreekt gepassioneerd en heeft de menigte duidelijk in zijn greep.

Clinton's speech wordt opgevolgd door leden van de King familie, Martin Luther King Jr.'s zoon, dochter en zus.  Zijn dochter, die maar vijf maanden oud was toen hij zijn "I Have A Dream" speech hield, maakt de meeste indruk op mij.  Zij spreekt met grote passie en haar vader zou volgens mij heel trots zijn als hij haar had kunnen zien!

Om klokslag drie uur wordt de bel geluid.  Deze bel hing in de kerk in Birmingham, Alabama, waar nog geen maand na de "I Have A Dream" speech een bom afging, die vier zwarte meisjes doodde.  Echt om kippenvel van te krijgen dat het nog maar vijftig jaar geleden is dat er zo'n enorme kloof was tussen blank en zwart, vooral in het zuiden.

Niet alleen die bel luidt, maar ook een heel aantal andere bellen in het hele land, alsmede een aantal in het buitenland, waaronder in Zwitserland en Japan.  Na het luiden van de bel is het de beurt aan de eerste zwarte president van de Verenigde Staten om zijn speech te houden. 

President Obama spreekt voorzichtig, vaak pauserend, zoals hij altijd doet.  Hij mist het charisme van Clinton, maar spreekt duidelijk vanuit zijn hart en vanuit eigen ervaring.  Want hoe dan ook, niemand weet hoe het is om zwart te zijn in dit land, tenzij hij of zij zelf zwart is.  Deze president heeft hierin een belangrijke rol in het samenbrengen, die hij duidelijk heel serieus neemt. 

Zoals de dochter van Martin Luther King Jr. zei, vijftig jaar geleden was er geen president te bekennen tijdens die March on Washington, maar ook geen vrouwen op het podium.  We zijn toch ver gekomen in die halve eeuw, maar zoals veel sprekers ook aangaven, lang niet ver genoeg. 

Zal Martin Luther King's "droom" ooit helemaal uitkomen?  Saskia en ik hadden het daarover vandaag en we vrezen beiden dat racisme op de een of andere wijze altijd zal bestaan.  Er zullen altijd mensen zijn, die zich boven anderen vinden staan.  Of dat is om een ander ras of man-vrouw, vrouw-vrouw, man-man, religie of wat ook.

De televisie gaat uit, want ik houd er eigenlijk helemaal niet van om gedurende de dag te kijken.  Overgebleven uit de tijd dat ik bedlegerig was en hele dagen alle afleveringen van M*A*S*H, I Dream Of Jeannie, The Brady Bunch en meer keek.  Leuk, hoor, maar niet mijn ding, misschien is het daarom wel dat ik altijd maar "iets" aan het doen wil zijn, zolang ik het kan.

Het is eindelijk droog genoeg, nog maar een paar druppels vallen, tijd om Cosmo uit te laten.  De druppels op de bladeren vind ik mooi.  Daar probeer ik dus foto's van te maken.  Toch baal ik van zo'n "verloren" zomerdag.  We hebben een heel ongewone zomer, dit jaar, en wij niet alleen.

 

Rick komt thuis en kondigt aan dat hij een relatief nieuw Indiaas restaurant bij Tysons Corner wil gaan proberen.  De recensies op Yelp daarover zijn soms goed, maar vaker niet, vandaar dat we er niet eerder heen zijn gegaan, maar soms wil Rick dingen gewoon zelf proberen.  Ik ga natuurlijk graag mee, mijn droombaan zou restaurants evalueren zijn.

Yelp kan trots zijn, want de recensies zijn precies terecht.  Het restaurant is vrijwel leeg als we aankomen, wat ik al minder vind.  De bediening is prima om te beginnen.  Een van de voorafjes klinkt mij heerlijk in de oren, "crispy" spinazie.  Maar dat blijkt niet te zijn wat ik denk, dus ik bestel het maar niet. 

Mijn keuze is tandoori zalm.  Ik vraag of daar ook groentes bij komen, maar volgens de serveerder alleen rijst.  Ik bestel er dus ook een salade bij, die enorm blijkt te zijn, genoeg voor vier mensen.  Dat niet alleen, maar de zalm wordt geserveerd met gegrilde paprika, hoezo geen groente?

Rick heeft ook het nodige op te merken en fluistert me in het Nederlands toe dat dit eens, maar nooit weer is.  Grappig is dat hij in het Nederlands overgaat als hij het ergens niet mee eens is.  Ik denk dat de serveerder dat opmerkte en opeens hebben we de manager aan onze tafel. 

Eigenlijk zou ik moeten zeggen dat de zalm een droog stuk vis is en meer, maar ik heb er vanavond geen zin in.  Dit is gewoon niet "ons" restaurant, er zijn drie andere veel betere Indiase restaurants dichter bij.  Toch is het gezellig zo met zijn tweeen te eten en we lachen ook wat af met elkaar.

Thuis kijken we nog wat tv, maar ik ben heel moe en ga na het schrijven van dit blog op tijd naar bed.  Nog vijf dagen voor het zwembad sluit, ik hoop er tenminste morgen en overmorgen nog heen te kunnen gaan.  Ongelooflijk hoe snel deze zomer is gegaan!

dinsdag, augustus 27, 2013

Tandarts en fibromyalgie

Gisteravond eindigde ietsje anders dan ik had gedacht.  Saskia kwam terug van haar laatste avond werken en vroeg bij Kaylee te mogen logeren.  Zo bleef ik dus voor het eerst in lange tijd helemaal alleen met de dieren thuis 's nachts. 

Alleen maakte ik de kapitale fout Cosmo in de achtertuin te laten, toen hij daarom vroeg.  Ik kreeg hem daarna met geen mogelijkheid meer naar binnen.  Ik wist dat het waarschijnlijk zou gaan regenen vannacht, dus heb alles geprobeerd, liflafjes, lief zijn, ik was werkelijk ten einde raad!  Tegen middernacht heb ik het toch maar opgegeven, want Cosmo had zich ergens verstopt en ik zag hem niet meer. Regen deert hem niet, onweer wel en dat laatste zou het niet zijn.

Toch enigszins bezorgd en niet blij met hem buiten sliep ik slecht.  Halverwege de nacht heb ik nog geprobeerd Cosmo naar binnen te krijgen, zonder succes.  De achtertuin is ook wel echt "zijn" plek, maar 's nachts heb ik hem liever binnen.  Nu ben ik ook bang dat hij heel vroeg gaat blaffen en buren daarmee wakker maakt.  Ik lig met een half oor daarop te luisteren, maar het blijft stil (wat me dan weer bang maakt dat er iets met hem is).

Kortom, ik sta enigszins geradbraakt op en neem me vast en zeker voor Cosmo niet meer 's avonds de achtertuin in te laten!  Saskia is ergens vroeg vanochtend kennelijk toch ook thuisgekomen en ligt in diepe rust.  Buiten zie ik dat het inderdaad geregend heeft, maar als ik Cosmo roep duurt het nog steeds even voor hij aan komt lopen.  Hemel, zeg, hoezo "men's best friend", ik voel me ernstig genegeerd door mijn hondenvriendje!

En hij heeft toch zo'n schattige kop!

Aangezien ik yoghurt in mijn handen heb voor mijn ontbijt wil Cosmo toch wel naar binnen. Helaas voor hem is het koffieyoghurt met stukjes chocola erin, niet goed voor hem, dus.  Niet dat hij er ueberhaupt iets van zou hebben gekregen.

Na koffie en ontbijt ga ik drie kwartier op de elliptical boven.  Intussen merk ik dat ik steeds nerveuzer word, want ik heb om elf uur een tandartsafspraak en ik ben nog steeds stiekem als de dood voor de tandarts.  Geheel ongegrond natuurlijk, maar ja, rationeel weet ik dat, emotioneel lukt het niet mezelf te kalmeren.

De tandarts is maar vijf minuten rijden in Vienna en, zoals vrijwel alle tandartsen hier tegenwoordig, helemaal ingesteld op lafaarden als ik.  Er speelt een lieve film met babydieren om me rustig te maken op het scherm en Ala, de mondhygieniste, vraagt constant of het nog wel gaat.

Gelukkig is mijn gebit in zeer goede staat en duurt het niet heel lang voor het schoon gekrast is.  De tandarts komt nog even kijken en alles is ook wat haar betreft prima.  Ik krijg nog even een mondkankerscreening, die gelukkig ook niets aan het licht brengt en na drie kwartier sta ik weer buiten.

Helaas waren dat voor mijn spieren in die ongemakkelijke tandartsstoel ook vijfenveertig minuten te lang.  Waarschijnlijk samen met de spanning heb ik enorme hoofdpijn en al gauw gaat die pijn door mijn hele lichaam.  Kortom, een fibromyalgie flare up, echt balen.

Eerst ga ik terug naar huis en geef Saskia de check voor haar SAT bijles.  Dan ga ik mezelf trakteren op een lekkere lunch.  Ik kies een dunne bagel met cream cheese en Nova lox (gerookte zalm) van Manhattan Bagel.  Thuis peuzel ik het hapje voor klein hapje op, zo lekker!

Het is alweer even geleden dat ik met Christine heb bijgekletst.  Hard nodig dus weer en voor we het weten zijn er twee uur voorbij!  Haar dochter is ook weer terug naar college en zij hebben haar vorig weekend naar haar appartement daar verhuisd.  We verzuchten weer eens dat we de tijden dat we gewoon lekker 's ochtends voor een lange wandeling konden gaan heel erg missen.  Ik neem me voor begin volgend jaar weer eens hun richting op te gaan.

Intussen voel ik me echt verschrikkelijk!  Overal pijn en ik neem zelfs Advil, heel ongewoon.  Ik had allerlei plannen om naar het zwembad te gaan, want dat gaat na dit weekend weer dicht, maar heb er de energie niet voor.  Dan maar lekker buiten op het deck lezen.

Rick belt onderweg terug van Annapolis dat hij een reservering bij een nieuw restaurant in de buurt heeft gemaakt.  Hij weet dat ik veel pijn heb, maar zegt altijd (terecht) dat ik of saai thuis pijn kan hebben, of gezellig uit bij een restaurant. 

Dat is waar en we krijgen een tafeltje bij Ovvio Osteria.  Deze nieuwe buurt ziet er Europees uit met een aantal restaurants met terrasjes en moderne appartementen.   Als voorafje nemen we een bakje warme olijven.  Dat blijken mijn favorieten te zijn, gifgroene heel dikke en romig smakende olijven.

Als hoofdgerecht bestellen we beiden een pizza.  Die van mij is met pancetta en wilde champignons, erg lekker.  Intussen doen mijn heupen echter wel heel veel pijn in deze stoelen en ik ben blij als we klaar zijn en op kunnen staan. 

Thuis treffen we Saskia en Lawrence aan.  Saskia kookt vanavond voor haar vriendje, die werkelijk een erg leuke jongen is.  Het is alweer acht maanden "aan" tussen die twee, zeker de langste relatie van een van onze kinderen tot nu toe.

Vannacht hoop ik een stuk beter te slapen en ook die pijnen de baas te worden.  Het weer is tenslotte lekker warm en zomers.  Gewoonlijk is dit mijn beste tijd van het jaar met de minste pijn, dus hopelijk gaat het morgen een stuk beter.

maandag, augustus 26, 2013

Luie zomerdag

Dat leuke weekend?  Het is alweer voorbij realiseer ik me bij het openen van mijn ogen.  Gelukkig is de zon er nog wel.  Rick gaat naar zijn werk en ik prop gauw een cereal reep naar binnen als ontbijt en drink een kop koffie.

Saskia is ook al verdwenen, maar heeft gelukkig een briefje achtergelaten dat ze met Kaylee aan het hardlopen is.  Ik ga zelf ook op weg om te sporten en Sharon wacht me al op voor een intens uur gewichten.  Dat gaat dan ook snel voorbij en daarna doe ik 25 minuten cardio, want om elf uur wil ik klaar zijn.

Tegelijk met Saskia kom ik thuis.  Die duikt meteen haar bed in en Katja ligt kennelijk ook nog op een oor.  Ik ga douchen en als ik daarmee klaar ben hoor ik Katja ook onder de douche.  We zullen nog samen gaan lunchen voor zij weer terug naar zuidwest Virginia gaat. 

Als lunchplek heeft Katja Le Pain Quotidien uitgekozen.  We nemen plaats op hun terrasje en bestellen beiden de watermeloen "cooler" als drankje en de zalm tartine.  Die cooler is werkelijk heerlijk en die tartine een van mijn favoriete dingen op hun menu.

Zalm tartine

Intussen kletsen we natuurlijk ook gezellig en zegt Katja geen zin te hebben terug te gaan.  Het is een beetje een moeilijke dag voor haar vandaag, want de klassen zijn weer begonnen bij haar geliefde Virginia Tech en voor het eerst in vijf jaar maakt zij daar geen deel van. 

Ook heeft ze het wat moeilijk in Roanoke, omdat ze er maar zo weinig mensen kent.  Van degenen, die ze kent, heeft er een een zwaar alcoholprobleem.  Hij belde haar zelfs vannacht nog op, dronken.  Katja heeft zo'n goed hart en Rick en ik maken ons een beetje zorgen dat hij daar maar graag gebruik van maakt.  Gelukkig mag hij op het moment niet autorijden voor drie jaar, ik houd mijn hart vast voor daarna en Katja ook.

Enfin, het wordt een gezellige lunch met mijn oudste, die intussen ook vraagt of we naar New Balance en Target kunnen voor wat dingen, die zij nodig heeft.  Bij de eerste vindt Katja niets, maar ik wel een nieuwe waterfles voor de sportschool.  Mijn oude lekt opeens en deze is ook veel fijner.

Bij Target daarentegen slaat Katja haar slag.  Wat boekenkastjes voor haar kamer, dumbbells, omdat zij wil trainen voor de test om bij de brandweer te mogen, toiletspullen en boodschappen.  Ik haal de van maar na afloop, want dat kunnen wij er niet allemaal heen dragen en de wieltjes van de Target wagentjes werken niet buiten het gebouw.

Thuis laad ik de spullen in Katja's auto, terwijl zij Zorro probeert te vangen.  Dat valt absoluut niet mee en ik kom er toch ook aan te pas.  Hij verstopt zich onder ons bed en met een stok krijgen we er hem onderuit, maar dan rent hij heel hard door het huis om zich vervolgens (we zijn stom genoeg vergeten de deur dicht te doen) weer onder ons bed te verstoppen.  Eindelijk, na bijna een half uur, hebben we Zorro te pakken!

Om kwart voor drie neem ik weer afscheid van Katja.  Geen idee, wanneer we elkaar weer zien, maar ik heb de filosofie "have van, will travel" aangenomen.  Als het me te lang duurt ga ik wel naar haar toe.  Gelukkig heb ik Saskia nog thuis, hoewel ik niet denk dat die van hetzelfde sentiment is, getuige haar korte antwoorden. 

Het is heerlijk weer en ik doe ijswater in mijn nieuwe fles en ga buiten zitten.  De hangmat roept mijn naam en Cosmo vindt het maar wat gezellig dat ik in "zijn" tuin kom liggen.  Ik bel mijn zus, die dit weekend terugkwam van een leuke vakantie in Nederland, en we kletsen gezellig bij.  Hopelijk gaat het me lukken voor het einde van het jaar daar nog eens heen te gaan, ik mis ze erg!
Luie zomerdagen gaan te snel voorbij!

Rick komt thuis en we bestellen kabobs van Friends.  Helaas hebben de muggen mij intussen naar binnen gejaagd.  Hoe die door stof heen kunnen bijten is mij een raadsel!  We eten dus maar binnen, al is het buiten heerlijk. 

Rick moet vanavond naar Annapolis voor een overnachting voor zijn werk.  Hij blijft tot een uur of half negen mij gezelschap houden en lekker ontspannen en heeft dan geen zin in de rit daarheen, maar gaat toch op weg. 
Arme Rick moet nog wel op weg, gelukkig gaat het zonder verkeer snel

Saskia werkt vanavond voor het laatst bij Zinga (althans dat hopen wij) en ik wacht tot zij thuiskomt voor ik naar bed ga.  Nog maar een week zomervakantie nu en het is een rare gedachte dat dit het laatste jaar is dat dat wat uitmaakt.

zondag, augustus 25, 2013

Katja's verrassingsbezoek

Zaterdag

Prachtig zomerweer lacht ons toe, al is het mij eerlijk gezegd te koel.  Ja, ik weet het, ik houd van heet.  Rick was al vroeger op dan ik en heeft koffie en sandwiches van Starbucks klaar.  We eten in het zonnetje op het deck.

Rick heeft van alles in en rond het huis op zijn lijstje staan en ik sleep mezelf naar boven voor een cardiosessie op de elliptical.  Helemaal geen zin heb ik erin!  In het weekend is het om de een of andere redenen altijd zoveel moeilijker de discipline op te brengen te sporten.  Gelukkig gaan de drie kwartier met Wordfeud en lezen snel voorbij.

Saskia is nu ook op en werkt hard aan haar Duits.  Ik neem Cosmo mee voor een wandeling door de buurt.  Voordeel van dit koelere, niet vochtige weer is dat hij lekker enthousiast meewandelt.  Lange herfstwandelingen met Cosmo is een van de dingen, die ik wel leuk vind aan de herfst.  Alleen is augustus daar nog wat te vroeg voor.

Met mijn Panera kaart heb ik kortingsbonnen daar en we halen lunch.  Lekkere lemon chicken orzo soep en tonijnsalade op tomaat-basilicumbrood, het lukt me maar niet om van mijn favorieten af te wijken bij dit restaurant. 

Terwijl we zitten te eten zie ik Katja's Facebook status.  Lees ik dat nu goed?  Er staat dat ze dit weekend vrij heeft en daarom naar haar beste vrienden gaat, haar familie.  Wat?  Wij?  Wacht, dat betekent dat we over een paar uur Katja hier kunnen verwelkomen.  Net vanochtend voelde ik me nog wat down en miste de twee oudsten vreselijk en nu ziet het weekend er opeens heel anders uit!

De van is ontzettend vies en Ricks auto ook en Rick stelt voor beiden naar de wasstraat te brengen.  Daar gooien we alle troep uit de van eerst weg.  Ik ben heel netjes op de auto, maar het is het voertuig voor langere ritten en vooral achterin vinden we allerlei overblijfselen van etenswaren van Kai en Saskia.

Je kunt hier uit drie verschillende wasbeurten kiezen bij Mr. Car Wash en ik neem de duurste voor de van, want vooraan zitten allerlei insektenlijkjes.  Rick neemt een minder dure voor zijn auto, maar die is dan ook lang niet zo vies.

Nog geen tien minuten later is de van al klaar.  Dat kan dus gewoon niet en inderdaad, $26 en de helft van de insektenlijkjes zit er nog op, de wielen zijn nog hartstikke vies, kortom ik ben niet blij.  Ik roep de manager erbij en die is het met mij eens.  Het neemt nog bijna een kwartier, maar dan ziet de van er tenminste ook echt schoon uit (alleen zie ik later dat het dak nog steeds best vies is).


Het is zulk mooi weer dat ik graag de natuur in wil.  Tijd voor Great Falls hebben we niet, maar ik krijg Rick mee naar de Meadowlark Gardens hier in Vienna.  De laatste keer dat hij hier was, was rond Kerst voor de lichtshow en toen was het natuurlijk berekoud. 

Nu is dat heel anders en is het supergroen, al vind ik deze tuinen in de lente het mooist.  Momenteel bloeit er een stuk minder, maar we zien wel veel libelles, twee chipmunks en mooie vlinders.  Ook bewonderen we de Koreaanse beltuin, die hier sinds een paar jaar is.  Het blijkt de enige in de VS te zijn, wie had dat gedacht.
Geen lieverdje, een "snapping turtle"

Op de terugweg stoppen we nog bij Whole Foods voor wat inkopen.  Ik heb een doosje van Cocktail pinda's nodig, want het mijne is alweer op.  Alleen worden die telkens verplaatst en ik kan ze niet vinden.  Ook bij de informatie weten ze het niet, maar eindelijk zien we ze. Zo groot is deze winkel niet, maar ik erger me eraan dat ze alles telkens weer op andere plaatsen zetten.  Maar misschien zijn het vooral de dingen, die ik altijd zoek.

Thuis lezen we nog even op het deck en dan komen Katja en Zorro aan. Zo goed haar weer te zien!  Het is voor het eerst sinds 10 juli dat ze thuis is en helaas gaat dat steeds minder worden, dus genieten we even heel erg veel van onze oudste thuis.  Haar was gaat, ouderwets, meteen de machine in.

Zodra ik wist dat Katja thuis zou komen vroeg ik haar waar ze heen wilde gaan voor het avondeten.  Het rijmt met "mushi" schreef ze terug, ha ha.  Ik heb dus bij Sushi Yoshi gereserveerd en Saskia gaat ook gezellig mee. 

We hebben stoelen aan de sushi bar gevraagd en die krijgen we ook in dit populaire restaurant.  We hebben geluk hier in Vienna met vier sushi restaurants en deze en Yama zijn verreweg de beste.  Dit restaurant is uniek, omdat je alles per stuk kunt bestellen en halve rollen.  Zo kun je veel meer proeven.

Katja probeert vanavond ook voor het eerst gefrituurde garnalenkopjes en vindt ze lekker.  Katja copieert veel van mijn menu, want ze weet dat ze die dingen lekker zal vinden.  Het wordt zoals altijd een bijzondere en gezellige maaltijd, vooral ook omdat Saskia mee is, die ook allerlei sushi, die zij lekker vindt, eet.

We zetten op weg naar huis Saskia af bij vriendin Kaylee, die vannacht bij ons zal komen logeren.  Dan zien we Ierse vriend Niall zijn hond uitlaten en kletsen bij met hem.  Thuis is het gewoon supergezellig met Katja en het wordt eigenlijk te laat voor we naar bed gaan.

Zondag

We slapen lekker uit en worden alweer met schitterende zonneschijn wakker.  Katja heeft gisteravond heel duidelijk gemaakt dat ze Panera als ontbijt wil vandaag.  Zij ligt nog op bed en Rick en ik gaan de lekkernijen halen.  Rick wil altijd liever Starbucks en gelukkig liggen de twee restaurants tegenover elkaar, zodat ieder zijn zin krijgt.

Met power breakfast sandwiches voor Katja en mij, een turkey bacon sandwich voor Rick en diverse koffies komen we thuis.  Katja is inmiddels ook op en op het deck in het zonnetje eten we gezellig samen ontbijt.  Kaylee en Saskia liggen nog in diepe rust, maar zijn beiden ook veganisten en griezelen van boterhammen met ei.

Even overweeg ik vandaag het sporten achterwege te laten, maar vind dan toch dat een half uur cardio me geen kwaad zal doen.  Dat is inderdaad zo voorbij, vooral omdat ik een heel leuk boek heb. 

Het is "Long Time Coming" van Edie Claire, mij aangeraden door een Facebook vriendin, en gratis op Amazon.com.  Echt zo'n fijne roman, die je helemaal meesleept.  Ik wilde even weg van de gruwelijke moorden in de David Baldacci boeken.

Rick doet weer van alles buiten en ik ga lui verder lezen.  Maar we willen ook van dit mooie weer profiteren door weer de natuur in te gaan.  Katja's favoriete park is Great Falls en het is nooit moeilijk mij ervan te overtuigen daarheen te gaan.  Als we Rick beloven beneden naar de rivier te zullen gaan klauteren is hij ook van de partij.

Maar eerst "moeten" we nog lunchen.  Katja's keuze valt op Noodles & Company.  Dat komt mooi uit, want daar is een groot terras en Cosmo kan dus mee op weg naar Great Falls.  Katja neemt de Bangkok curry en dat zou ik gewoonlijk ook doen, ware het niet dat ik weg ben van de Garden pesto saute en weet dat die niet meer lang op het menu zal staan. Rick haalt taco's bij Chipotle.
Cosmo: Zou er een stukje taco voor mij inzitten? 

Op mooie weekenddagen is Great Falls een enorm populair park.  Aan het begin van de weg erheen staat dan ook "expect delays".  Zo'n vijfhonderd meter voor de ingang komen we inderdaad vast te staan.  Er zit nauwelijks beweging in de rij en we zien een heel aantal mensen voor ons omdraaien en wegrijden. 

Een kwartier later zijn wij bij de ingang en vertelt de vriendelijke ranger ons dat het vandaag vrij toegang is.  Geen wonder dat het zo druk is, maar waarom de rij dan zo langzaam ging?  Great Falls is een enorm park, maar de parkeergelegenheid is maar beperkt.  Gelukkig vinden we nog een parkeerplek en beginnen aan de wandeling.

Eerst bekijken we de watervallen, die het minst vol zitten van wat ik er dit jaar van heb gezien.  Het is werkelijk het drukst dat ik het ooit heb gezien met families met kleine kinderen en heel veel honden.  Cosmo maakt kennis met een groot aantal van hen.  Het is zelfs zo druk dat we moeten wachten voor een plaatsje om een blik op de watervallen te werpen.

Gauw beginnen we dan ook aan onze wandeltocht.  Het pad is ook veel drukker dan ik het gewend ben.  Wie zei nu dat Amerikanen niet wandelen?  Het stikt van de wandelaars en we zien ook heel wat klimmers, die deze steile rotsen maar wat graag afgaan.   Cosmo krijgt ook de nodige aandacht en laat zich gewillig knuffelen door deze en gene (alleen valt het ons altijd op dat Aziatische mensen heel vaak bang zijn van honden).

Niet veel later komen we bij de plek waar de naar beneden gaan klauteren.  Die begint met heel makkelijk aangelegde houten "tredes" en zand, maar gaat al gauw over in allemaal rotsen.  Het stroompje dat er in de nattere tijden loopt is opgedroogd, dus glad is het niet, maar dat maakt het afdalen nog niet makkelijk.  

Ook hier zijn we niet de enigen, hoewel het lang niet zo druk is als op het pad.  Het strandje dat hier vroeger onderaan de rotsen lag is weg, getuige van het eeuwig veranderende landschap door de stroming van de rivier.  Wel kunnen we even pootje baden in een badje net naast de kolkende rivier.  Opvallend zijn de vele schelpen, die er liggen, alsof we aan zee zijn.

Na even genoten te hebben van het prachtige uitzicht en een foto te hebben genomen van een aardig poserende sprinkhaan, beginnen we aan de klim naar boven.  Die vind ik een stuk makkelijker dan de afdaling.  Grappig toch, dat heb ik vaak, ik ga ook liever een roltrap op dan af, bijvoorbeeld.

Bij het tweede uitkijkpunten zien we nog een heel aantal kayakers en dan is het weer tijd om de van op te zoeken.  Cosmo drinkt dankbaar het meegebrachte water en gaat dan lief slapen.  Katja heeft wat dingen nodig bij de mall en ik blijf met Cosmo in de auto wachten.

Zo besluiteloos als Kai is, als we hem vragen waar hij wil eten, zo precies weet Katja het als ze thuis is.  De Lebanese Taverna wordt het vanavond.  We krijgen een tafeltje op hun gezellige terras en Iurii is een prima serveerder.

We krijgen hun overheerlijke pita brood met knoflooksaus.  Ik moet me bedwingen daar niet teveel van te eten.  De fattoush salade en watermeloen met feta, pepermuntblaadjes en geroosterde pistaches zijn super lekker!  Dan delen Katja en ik de kip shawarma, kibbeh nayeh (rauw lamsgehakt) en garnalen mezze (kleine gerechtjes).  Het smaakt allemaal fantastisch en is zo genieten om onze oudste weer even hier te hebben.

Thuis heeft Saskia een aantal vrienden en vriendinnen op bezoek.  Katja en Rick vinden nog ergens een plekje voor een ijsje van Coldstone en gaan daarheen.  Ik ben niet zo'n ijsliefhebster en heb ook meer dan genoeg gegeten vanavond.  Dit weekend is weer voorbij gevlogen, helaas, maar we hebben genoten van Katja's verrassing!

De rest van de foto's van dit weekend staan hier.

vrijdag, augustus 23, 2013

Een panda geboorte (ok, enkel via webcam, maar toch mooi)

Geen zon te bekennen als ik opsta, na wel wat uitgeslapen te hebben.  Het weerbericht was voor prachtig weer, maar dat is duidelijk niet het geval.  Nadat ik Cosmo heb uitgelaten begint het zelfs serieus te regenen, bah! 

Saskia logeerde vannacht bij Kaylee en Rick is al weg naar zijn werk, dus ik heb alleen het gezelschap van de huisdieren.  Na mijn ontbijt staat er een dubbele Max Capacity training op mijn programma.  Daar moet ik even de discipline voor bij elkaar rapen, dus begin pas om een uur of elf.  De laptop biedt teveel afleiding!

Na het halve uur Max Capacity doe ik nog een half uur elliptical boven.  Als Saskia's school weer begint neem ik me voor weer vaker naar de sportschool te gaan.  Hier thuis sporten is prima zo in de zomer, maar bij de sportschool heb ik ook aanspraak, die ik hier thuis natuurlijk mis.

Het regent nog steeds als ik klaar ben en Saskia is nog steeds niet thuis.  Ik sms haar en zij is met Kaylee lunch eten.  Ik probeer me niet te druk te maken over de uren Duits, die ze zou kunnen doen.  Maar ik heb het aan Rick overgelaten daar met Saskia over te communiceren, zodat ik niet constant de boosdoener ben, dus ik laat het maar gaan.

De sportkleren, die ik vandaag en gisteren aanhad, vertonen allemaal allerlei tekenen van oudheid. Mijn broek vandaag had zelfs een paar gaatjes.  Deze kleding draag ik soms wel de halve dag en ook naar winkels e.d., dus gaten kunnen echt niet.

Tijd om naar iets nieuws op zoek te gaan, dus.  Target heeft altijd een goede keuze en ik besluit daarheen te gaan.  Maar eerst is het lunchtijd en de regen buiten maakt ook dat ik pijn heb.  Thuis blijven hangen maakt me dan juist gedeprimeerd (heeft met de vroege dagen van mijn fibromyalgie te maken), dus ik besluit eerst gezellig met mezelf te gaan lunchen bij Le Pain Quotidien.

In dit restaurant waan ik me altijd een beetje in Europa.  Al aan de deur hangt een keramiek plaatje met "trekken, pull, tirer".  Daarna mag ik zelf uitzoeken waar ik wil zitten.  Hier in de VS word je bij de meeste restaurants naar je tafel geleid.  Dan mag je wel zeggen dat je liever ergens anders zit, hoor, maar echt eigen keuze is er niet.

De serveerster is ook duidelijk Europees, maar niet Belgisch.  Dat zou misschien wat teveel gevraagd zijn.  Ik weet al wat ik wil op deze regenachtige dag, hun lekkere kip pot au feu.  Dat is een kippesoep met heel veel groentes en erbij quinoa en harissa (een pittige saus).  Het smaakt me opperbest!


Na de lunch regent het nog een beetje, maar ik heb mijn paraplu mee en loop naar Target.  Saskia heeft me intussen ook gevraagd een juicer voor haar mee te nemen.  Dat vind ik ook wel wat, dus dat is mijn eerste aankoop. 

Met drie sportshirts en twee driekwart broeken ben ik ook al snel klaar met mijn doel om hier te zijn.  Natuurlijk kan ik niet naar een Target gaan zonder een paar zakken witte chocolade M&M's te kopen!  Alles is hier zo goedkoop, een vriendin schreef al dat je voor een fles shampoo komt en dan met $100 aan spullen vertrekt.  Ik dwing me ertoe niet verder rond te kijken en ga gauw afrekenen.

Het is intussen droog en de zon komt zelfs een beetje door.  Thuis wachten Saskia, Kaylee en Laura met smart op de juicer.  Ze maken eerst puur boerenkoolsap, want dat zou zo gezond zijn.  Met veel lachen wordt dat niet gewaardeerd en verschrikkelijk gevonden. 

Had ik ze zo wel kunnen vertellen.  Maar de mix boerenkool, appel, sinaasappel en mango is wel erg lekker en daar krijg ik ook glas van.  Mijn vitamines zijn zo ook weer binnen.  De dames vertrekken naar Chipotle voor hun avondeten.  De keuken is zeker niet opgeruimd, ondanks verzekeringen dat dat wel zo was, zucht!  Enfin, maar denken dat ik dat volgend jaar zal missen.

Op de Facebook pagina van de National Zoo zie ik dat Mei Xiang, de vrouwtjespanda, weeen heeft en ik ga op de webcam kijken.  Het ziet er echt als een vrouw met weeen uit.  Ze speelt met een grote  bal, houdt haar achterpoten tegen de muur.  Zo lief allemaal!  Opeens, net na half zes, zie ik een heel klein beestje naar buiten komen. 


Het beweegt gelukkig en Mei Xiang pakt het meteen op.  Het babietje was misschien maar zo groot als een pakje boter!  Onvoorstelbaar en zo mooi om zo live gezien te hebben.  Het baby pandaatje maakte geluid (de webcam is natuurlijk zonder) dus dat is goed nieuws.  Washington is dus weer helemaal in de ban van de baby panda.  Helaas stierf de vorige na iets meer dan een week, hopelijk blijft deze in leven!

Rick komt thuis en we gaan naar Pazzo Pomodoro.  Lekker authentiek Italiaans eten na deze grijze dag.   We vinden meteen een tafeltje in de bar en Jonna, de barkeepster, herkent ons meteen.  Ook komt een van de eigenaren even kletsen en zeggen hoe leuk het is ons weer te zien.  Wauw, dat helpt toch ook wel erg ons hier thuis te voelen.

We bestellen drie verschillende soorten prosciutto met verse mozzarella als voorafje.  Ontzettend lekker!!!  Hun pizza's zijn zo ontzettend lekker dat we niet kunnen laten daar een van te bestellen, hoe heerlijk de andere gerechten ook klinken.  Volgende keer bestel ik een pasta, heb ik me voorgenomen, maar deze pizza is alsof we in Italie zitten te eten.
Zo lekker, die prosciutto!

Dit weer maakt mij wel heel erg moe, ook door de pijn, dus thuis wordt het bankhangen en dan gauw naar bed.  Er wordt een prachtig weekend voorspeld.  Fijn voor de mensen, die de gaan herdenken dat Martin Luther King Jr. op 28 augustus 1963 bij het Lincoln Memorial zijn "I Have A Dream" speech hield.  Ik zou daar wel heen willen, maar Rick heeft er geen interesse in en ik ook weer niet zoveel.  We gaan gewoon een lekker rustig weekend tegemoet.

donderdag, augustus 22, 2013

Genieten van een zomerse dag

Het is zoveel makkelijker opstaan met mooi zonnig en warm weer.  Het is gewoon bijna te warm in de zon als ik mijn Crispix (favoriete cereal, maar eet het niet vaak, want er zit niet veel in) en koffie nuttig op het deck.

Langzaamaan zie ik al de eerste tekens van de herfst, helaas.  De dogwoods zijn een van de eerste bomen in de lente, die bloeien, maar ze verkleuren daardoor ook als eerste.  Ze houden hun bladeren daarna nog een paar maanden, maar het geeft toch al een beetje een herfstgevoel.

Op mijn sportprogramma staat vandaag een uur intervals op de elliptical boven.  Halverwege wek ik Saskia, want zij moet naar de kinderarts voor haar laatste HPV vaccinatie.  We rijden erheen en ik moet, zoals ieder jaar, een formulier invullen met al onze informatie. 

Het is vreemd dat nu maar voor een kind te doen.  Katja en Kai zijn nu ouder dan 21 en geen patienten meer hier.  We komen al meer dan 23 jaar naar deze praktijk en hij is enorm gegroeid in die tijd.  Drie van de doktoren van toen zijn er nog steeds. 

De prik is daarna gauw gegeven en Saskia vraagt of we naar Mom's Market kunnen voor wat boodschappen voor haar.  Dit soort uitjes samen vind ik op het moment erg fijn, want die komen maar bar weinig voor.  Zo krijg ik ook de kans eens over wat anders te praten dan haar Duits en de staat van Saskia's kamer.

Met een tas vol veganistische spullen gaan we huiswaarts.  Saskia vertrekt naar Barnes and Noble om met Kaylee aan haar Duits te gaan werken.  Ik krijg nu tenminste het gevoel dat ze het ook echt serieus aan het nemen is.  Ze moet anderhalf jaar Duits afkrijgen voor haar graduation in juni. 

Alweer kan ik mijn David Baldacci boek niet wegleggen (Zero Day).  Dit keer verbaas ik mezelf erover want ik zou nooit naar een film gaan met een soortgelijk verhaal.  Maar ik lees en lees en verwaarloos al mijn andere taken.

Maar ja, de was vouwt zichzelf niet op en de afwas moet ook gedaan, dus ik dwing mezelf ook wat aan het huishouden te doen.  Ik eet de overblijfselen van mijn avondeten gisteren als lunch en maak me dan klaar voor het zwembad.  Nog minder dan twee weken en dan gaat dat weer dicht, dus ik wil er zo vaak mogelijk heen nu.

Het is er rustig en voor de verandering heb ik geen enkele moeite een stoel onder een parasol te vinden.  Het is een graad of 31, maar er staat een lekker briesje, dus het is in de zon ook best uit te houden.  Ik ga een paar keer het water in om af te koelen, maar het is mij nog te koud om echt in te zwemmen.  Morgen misschien, want vannacht zal het niet veel afkoelen.

Katja heeft vanmiddag nog een sollicitatiegesprek voor een medische positie.  Eerder vandaag vertelde ze dat ze denkt een van de banen te hebben, nog afhankelijk van haar diploma dat volgende week moet komen.  Dat zou echt fantastisch zijn, want dat is een volle tijds baan, die ook goed zal staan bij haar aanmelden voor medical schools.

Mijn boek is bijna uit als Rick mij sms-t dat hij thuis is.  Hij gaat het gras maaien en dan ook op de elliptical om wat cardio te doen.  Ik heb dus nog precies genoeg tijd om mijn boek uit te lezen op mijn luie stoel. 


Dan loop ik terug naar huis, ik wil er nog even niet aan denken dat we straks weer maandenlang niet even naar de overkant kunnen om te zwemmen, maar ik bedenk me ook dat we er deze zomer een stuk minder heen zijn gegaan dan gewoonlijk.  Gedeeltelijk door drukte, maar ook omdat dit een veel koelere zomer was dan bijvoorbeeld vorig jaar.  Het is een onverwarmd zwembad en voor mij moet het water meer dan 27 graden zijn om erin te gaan.

Rick stelt voor de nieuwe Ierse pub Finnegans te gaan uitproberen.  Daar is het gezellig en er is live muziek.  We delen een portie calamari, eigenlijk al te gefrituurd voor mij, maar ik heb trek.  De rest van het menu spreekt me niet aan, te zwaar. 

Rick stelt voor dat ik dan sushi haal op de terugweg.  Perfect!  Hij neemt een bison burger en als ik die zie ben ik blij met mijn keuze. Dit is meer een bar dan een restaurant is mijn indruk.  Mijn sushi staat al klaar als ik het bij Yama ophaal.  Het is een drukte van jewelste bij dit restaurant vanavond.  De sushi is er dan ook echt heel goed en goedkoop.

Op de terugweg bellen we met Kai.  Hij is vandaag weer begonnen met colleges.  Het is allemaal goed gegaan en hij lijkt zijn huisgenoten ook aardig te vinden, al laat zijn kamergenoot nu al drie ochtenden zijn wekker maar afgaan, terwijl hij blijft slapen.  Als dat morgen weer gebeurt gaat Kai er wat van zeggen.  Ik ben toch wel blij dat ik in mijn studentenhuizen mijn eigen kamer had!

En zo eindigt weer een zomerdag.  Cosmo rent nog even lekker in de voortuin met Apollo, de Deense dog van de buren.  Alleen is Apollo drie keer zo zwaar als Cosmo en dat maakt toch wel verschil.  Nu lekker tv staren, want Four Weddings is nieuw vandaag.  Niet Ricks ding, natuurlijk, maar hij heeft zijn eigen shows.

woensdag, augustus 21, 2013

25 Jaar getrouwd!

Dinsdag
Nadat Rick mijn nek en rug gisteren met Mineral Ice heeft ingesmeerd heb ik heerlijk geslapen.  Helaas is de pijn wel terug als ik wakker word, maar niet zo scherp als gisterochtend.  Denkelijk heeft het vele in de auto zitten de afgelopen week er ook mee te maken.

Het is vandaag alweer 25 jaar geleden dat Rick en ik elkaar het jawoord gaven.  Onvoorstelbaar!  Het was een regenachtige dag, die 20e augustus 1988 en iedereen verzekerde ons ervan dat dat geluk zou brengen.  Nou, daar hebben ze tot nu toe helemaal gelijk in gekregen.  We hebben drie schatten van kinderen en onze relatie is sterker dan ooit.

Pas getrouwd

Als ik beneden kom verrast Rick me met een Americano van Starbucks en een power sandwich van Panera als ontbijt.  Rick geeft mij instructies om een tas voor een overnachting klaar te maken en om kwart over zes vanavond klaar te zijn en vertrekt dan naar zijn werk.

Bij de sportschool wacht Sharon me al op.  Zij heeft haar derde, die een jaar ouder is dan Saskia, dit weekend naar zijn college in South Carolina gebracht.  Tot haar verbazing vond ze het moeilijk afscheid nemen.  Ik verbaas me daar niets over, het is toch iedere keer ook weer een mijlpaal, je kind uit huis.  Of het nou de eerste of derde is.

Vanwege mijn nek- en schouderproblemen geeft Sharon me tussen het gewichten heffen door ook heel wat rek- en strekoefeningen.  Na afloop van het uur voelt alles in ieder geval ietsje losser.  Ik wil vanavond natuurlijk zo min mogelijk pijn hebben en "rol" ook nog een tijdje mijn rugspieren.  Na nog een half uur cardio heb ik het wel weer gezien in de "gym".

Thuis fris ik me gauw op en ga dan naar Tysons Corner.  Eerst loop ik naar Hallmark om een leuke kaart voor Rick uit te zoeken.  Elkaar een kaart geven bij elke bijzondere gelegenheid ook al zie je elkaar in levende lijve is een Amerikaanse gewoonte waar ik in het begin erg aan moest wennen, maar nu erg leuk vind.  Ik bewaar alle kaarten, die Rick en de kinderen mij geven, en het is leuk ze op zijn tijd nog eens te bekijken en lezen.

Daarna loop ik naar Things Remembered om het zakhorloge wat ik voor Rick heb laten ingraveren op te halen.  Dat is erg mooi geworden.  Ik had hem voor we naar Hawaii gingen al een onderwaterhoes voor zijn SLR fototoestel gegeven, maar ik vind zo'n herinnering aan zo'n speciale dag ook wel erg leuk.

Het is inmiddels weer lunchtijd en mijn maag knort.  Ik bestel gauw mijn favoriete Noodles & Company maal, de garden pesto saute met garnalen, online.  Die staat al klaar als ik daar op weg naar huis langsrijd, zo handig!

De zomer is opeens helemaal teruggekeerd en het is zo'n dertig graden en zonnig.  Ik eet mijn lunch buiten op het deck op, kletsend met Saskia, Kaylee en Laura, die ook net hun lunch zitten te eten.  Saskia heeft van haar counselor gehoord over Duits en het is duidelijk dat een vreemde meer voor elkaar krijgt dan wij ouders.  Saskia is van plan zich de komende twee weken voor school begint helemaal op haar Duits te storten.

Om te rusten voor vanavond installeer ik me met een grote kan ijswater in mijn luie stoel op het deck en ga zitten lezen.  Halverwege de middag gaat de bel en wordt er een prachtige bos rode rozen met een romantisch kaartje van Rick bezorgd.  Heel lief van hem!

Een week of zo geleden kregen we een kaart en een pakje van Naomi voor ons 25-jarig huwelijksfeest met de instructies om het pakje pas vandaag open te maken.  Dat doen we dus als Rick om een uur of vijf thuiskomt.  En wat een verrassing zit daar in!!!  Naomi heeft een album van ons leven gemaakt met blogs en foto's. We zijn er superblij mee!!

We gaan ons sjiek aankleden voor ons avondje uit en dan hoor ik de brievenbus.  Ja, "hoor", want Rick heeft er een alarmpje in gedaan als het deurtje wordt geopend dat een hels lawaai maakt.  Annette had me al aangeraden om gauw de gaan kijken als de post zou komen.  Dan wacht ons een tweede verrassing, we krijgen een mooie fotolijst van haar en haar man.  Zo attent allemaal!!

Ook van de kinderen krijgen we lieve felicitaties.  De reis naar Hawaii was onze grote viering van deze huwelijksmijlpaal, maar Rick heeft dus voor vanavond ook nog van alles in petto.  Om te beginnen komt er om kwart over zes een enorme zwarte limousine voorrijden!

Na de nodige foto's ervoor stappen we in en gaan op weg naar Washington.  Rick heeft voor de gelegenheid een lekkere fles champagne koud staan en we toasten op nog vele jaren samen.

Het verkeer naar de stad valt voor de verandering eens erg mee en een half uurtje voor onze restaurantreservering rijden we de brug over de Potomac al over.  Rick heeft de chauffeur gevraagd om langs de bekende gebouwen en monumenten te rijden en het is leuk die nu eens vanuit de comfortabele luxe van een limousine te bekijken.

Het restaurant voor vanavond is Fiola van chef Fabio Trabocchi.  We moeten het restaurant opbellen om de ingang te vinden, want het adres is aan Pennsylvania Avenue, maar die loop ik met mijn rondleidingen ook altijd en ik heb dat restaurant nog nooit gezien.  Het blijkt in het gebouw van 601 Pennsylvania Avenue te liggen, maar de ingang is aan Indiana Avenue.

We worden zelfs door de host opgehaald en erheen geleid, zeer goede service.  Die goede service blijft trouwens de hele avond.  Onze serveerster Jessica doet er alles aan onze avond zo fijn mogelijk te maken.

Het menu bekijkend weet ik mijn keuze meteen: het tasting menu.  Dat zijn zes kleinere gerechtjes, helemaal mijn ding.  Rick vindt die gerechten minder en kiest een paar voorafjes en een hoofdgerecht. 

We smullen van alles wat voor ons neer wordt gezet!  Het is ook lekker lang tafelen, er zit precies genoeg tijd tussen de verschillende gangen.  Het enige kleine puntje van kritiek dat ik zou hebben is dat de porties me net iets te groot zijn.  Ik kan de meeste gangen dan ook niet helemaal op.

Tussen de gangen door wisselen Rick en ik onze cadeautjes uit.  Dat van mij hebben we vorige zomer al samen uitgezocht in Aruba.  Het is een prachtige armband met witte en blauwe diamanten. 

Voor Rick heb ik bij Things Remembered een zakhorloge laten ingraveren.  Hij is er dolblij mee en merkt op dat hij nu een erfstuk heeft.  Daar had ik nog niet aan gedacht, maar het is inderdaad zoiets wat je van vader op zoon doorgeeft.

Voor we het weten zijn we aan het dessert toe.  Behalve het overheerlijke "cioccolato" dessert krijgen we ook een stukje timamisu met op het bordje "Happy Anniversary" geschreven.  Ook krijgen we een door de chef ondertekend papier waarop hij ons een "Happy Anniversary" wenst.  Erg attent!

Het loopt inmiddels al tegen elven en Rick belt de limousine chauffeur om ons op te halen.  Als we naar buiten lopen staat hij er al.  Ik heb er natuurlijk geen idee van waar we gaan logeren en ben verbaasd als we terug naar Virginia rijden.

En dan daagt het en jawel, we gaan in hetzelfde hotel logeren waar we onze huwelijksnacht door hebben gebracht.   Een kwart eeuw geleden hadden we de bruidssuite bij de Sheraton Premiere.  Vannacht niet, maar wel een heel mooie ruime suite op de 22e verdieping!  Wel een beetje jammer dat het al zo laat is, dus lang blijven we niet meer op. 
Kai schreef dit op de een of andere manier vanuit Richmond op onze PC in de keuken!


Woensdag

Helaas heeft Rick vandaag belangrijke vergaderingen en kon hij geen vrij nemen.  Zijn baas drukte hem wel op het hart de tijd te nemen en niet bij de eerste vergaderingen aanwezig te zijn, maar erg laat kan hij het natuurlijk niet makejn.

We hebben dan ook voor half negen ontbijt op de kamer besteld.  Veel te vroeg komt die klop op de deur met "Room Service" voor mij.  Ik heb heerlijk geslapen, maar zou nog wel een uurtje kunnen blijven liggen.  Rick merkt op dat ik dat ook zou kunnen doen en dan later naar huis gaan, maar dat zie ik niet zitten.

Een paar koppen koffie en heerlijke gepocheerde eieren met ham en toast later ben ik ook weer helemaal wakker.  We maken ons klaar, lekker snel, want er zijn hier twee badkamers, checken uit en nemen een taxi naar huis.  En dan is onze romantische avond alweer voorbij, wat hebben we genoten!

Rick vertrekt gauw naar zijn werk en ik besluit vandaag eens een complete rustdag te nemen.  Hoe leuk ook, de afgelopen weken zijn erg druk geweest en mijn lichaam en spieren protesteren daar duidelijk tegen.  Ik voel me erg moe en ga daar maar eens naar luisteren, geen sporten dus.

Het is weer een lekker warme zomerse dag en op het deck met het geluid van de waterval van de vijver op de achtergrond is het goed toeven.  Ik neem er een fles ijswater bij en ga mijn David Baldacci boek uitlezen. 

Het enige wat ik moet doen in Vienna is een paar documenten met FedEx naar Katja overnachten.  Dat doe ik bij Postnet en daarnaast ligt Manhattan Bagel.  Zoals wij dat noemen "one stop shop", de spullen zijn zo verstuurd en niet veel later heb ik mijn lunch van een dunne bagel met tonijnsalade mee.

De rest van de middag lees ik en lees ik.   Er komt een man om tegen de insekten in de tuin te strooien en ik maak een wandeling met Cosmo door de buurt, maar daar blijft het bij.  Heerlijk zo'n dagje even helemaal niets te hoeven!
Ricks vergaderingen houden ook een diner in en Saskia is op haar werk.  Ik ben dus alleen voor het avondeten en besluit vegetarisch bij Sunflower te gaan halen.  Buiten op het deck eet ik het met het krekelconcert op de achtergrond op.   Pas als het om een uur of acht begint te regenen ga ik naar binnen.

maandag, augustus 19, 2013

Kai terug naar Richmond

Au, au, au!  Ik word om half vijf wakker met mijn nek, schouders en rug in een grote knoop.  Het lukt niet meer om in slaap te komen, maar ik probeer zo te liggen dat ik zo min mogelijk pijn heb, want ik moet echt genoeg rust krijgen om Kai vandaag te helpen verhuizen. 

Nogal wanhopig, want het is een serieuze pijndag, sta ik om negen uur op.  Rick vindt het heel vervelend dat hij niet mee naar Richmond kan om te helpen, maar hij heeft een belangrijke presentatie te geven. 

Toegegeven kan ik de waterlanders even niet tegenhouden.  Hoe kan ik in 's hemelsnaam twee keer 170 kilometer rijden, als ik me zo voel?  Rick heeft sterke koffie klaarstaan en daarna hoop ik dat een half uur op de elliptical alles wat losser zal maken.  Terwijl ik sport pakt Kai zijn dingen in de van en zijn auto.  Gelukkig is dat veel en veel minder dan wat Katja altijd heeft.

Inderdaad helpen het sporten en een paar Excedrin Migraine pillen genoeg om me weer een beetje beter te voelen.  Saskia zou eerst meegaan, maar heeft nu toch geen zin, ook al staat VCU (die universiteit bestaat dit jaar 175 jaar) op haar lijst van scholen waar ze zich voor gaat opgeven.  Ze zegt in september de Color Run weer te willen doen en de campus dan wel te zullen zien.

Om kwart voor elf vertrekken Kai en ik.  De van heeft benzine nodig, dus die tank ik even snel bij het Safeway station.  Dan draaien we de I-66 op en vervolgens de I-495, oftewel de Washington Beltway.  Het verkeer is prima en we schieten lekker op.

Op de I-95 besluit ik de Express Lanes te nemen.  Een goed idee blijkt niet veel later, want op de gewone banen staat een ellenlange file.  Het scheelt ons heel wat tijd, deze Express Lanes!  Gelukkig is die file opgelost als de Express Lanes op de gewone interstate uitkomen.

Verder gaat de rit voorspoedig.  Het is letterlijk kilometers vreten, want de I-95 is hier supersaai!  Bomen aan weerszijden, er is niets anders te zien en enkel ander verkeer om naar te kijken.   Gelukkig heb ik satellietradio en ik luister naar CNN.

Kai moet bij Doswell, waar we gewoonlijk naar Kings Dominion gaan, tanken.  We maken van de gelegenheid gebruik een pit stop te maken.  Het weer is ronduit idioot koel voor augustus hier, maar 22 graden en zwaar bewolkt.  Gewoonlijk is het dertig of meer graden met hoge luchtvochtigheid (waarbij ik me een stuk beter voel, overigens).

Eenmaal in Richmond vinden we al gauw een gratis parkeerplek.  We doen onze jassen aan, want het is mij te koel voor korte mouwen.  We willen eerst gaan lunchen en lopen naar het restaurantje waar we een aantal keren hebben gegeten en erg lekker vonden.  Alleen blijkt dat er niet meer te zijn en vervangen met een bar, die pas om vijf uur opengaat.

"Panera dan?", stelt Kai voor.  Ik wist niet eens dat hier een Panera was, maar dat vind ik prima.  Ik neem de "you pick two" van citroen kip orzo soep en een tonijnsalade sandwich op tomaat-basilicum brood.  Waar heb je dat meer gehoord?  Juist, op dit blog, want dat is mijn standaard keuze bij dit restaurant.

Omdat Kai tot zaterdag nog tijdelijke nummerplaten op zijn auto had kon hij niet, zoals de andere jaren, zijn parkeerpas online bestellen.  Na de lunch lopen we dus naar het kantoor waar die opgehaald kan worden.  Mijn hoop dat dat zo even gaat gebeuren vervliegt als ik de rij daarvoor zie staan!

Terwijl Kai het formulier invult ga ik alvast in de rij staan.  Maar goed ook, want die wordt snel langer.  Het duurt eeuwig voor we aan de beurt zijn, maar liefst anderhalf uur!  Iedereen in de rij is geergerd, maar het valt me weer eens op dat iedereen verder geduldig afwacht.  Het verbroedert wel en als we niet kletsen lees ik op mijn telefoon wel verder in mijn boek, lang leve de Kindle app.

Eindelijk mogen wij ook en natuurlijk zijn wij binnen de vijf minuten klaar en loopt Kai met zijn parkeerpas naar buiten.  Nu is het dan tijd om naar de auto's te gaan en uit te laden.  Laat het dan ook uitgerekend nu gaan regenen!  Ik voel me, ook na al dat staan en wachten, echt verschrikkelijk, maar ja, we moeten door.

Kai stelt voor eerst zijn sleutel op te gaan halen, hopelijk is het daarna droog. Op de radar op mijn telefoon zie ik dat het inderdaad om een buitje gaat, gelukkig.  Kai krijgt meteen zijn sleutel, een agenda en een lijst van dingen om te checken of ze wel goed zijn in zijn dorm.


We rijden de auto's voor het appartementengebouw en halen twee rollende bakken om de spullen in te doen.  Die zijn zo handig!  Daar zouden andere universiteiten, waaronder Virginia Tech, een voorbeeld aan kunnen nemen.  Al Kai's spullen passen ook nog eens in die twee bakken!
De binnenplaats van Kai's dorm

Binnen is het even zoeken naar zijn appartement.  We kunnen de lift naar de derde verdieping nemen, maar dan moet er nog een trap opgegaan worden.  Na de regen is het enorm vochtig geworden en ik druip van het zweet.  Die trap is me dus net echt teveel.

Kai heeft mij vanochtend zien huilen van de pijn en weet ook dat dit gewoon te veel is voor mij.  Hij stelt voor te gaan kijken of er iemand thuis is in zijn appartement en komt even later terug met zijn kamergenoot Matt.  Het lijkt mij een aardige jongen, zo op het eerste gezicht.

Niet iemand om stil te wachten heb ik al het een en ander naar boven gedragen intussen.  Met zijn drieen neemt het maar een paar minuten om alles het appartement in te dragen.  We bedanken Matt van harte en gaan dan de rollende bakken terugbrengen.

Voor ik op weg terug ga zoek ik de toiletten op en koop een fles water voor terug naar huis.  Dan is het tijd om afscheid van Kai te nemen.  Ongelooflijk dat hij alweer aan zijn laatste jaar college begint!  Ik ben erg trots op hem, want hij doet het toch maar, dit jaar ook weer met een kamergenoot, die hij niet kent. 

Om precies vier uur neem ik afscheid van mijn dappere zoon.  Ik bel Rick dat ik onderweg naar huis ben en begin aan de 170 kilometers terug.  Ik ben werkelijk doodmoe en hoop dat het allemaal goed zal gaan.  Gelukkig is dat zo, ik heb maar een paar keer te maken met langzaamrijdend verkeer en kom tegen zessen weer veilig thuis aan.

Daar wacht Rick me al op met een Aperol Spritz cocktail.  Dat niet alleen, maar het ziet er hier beneden ontzettend netjes uit.  Als ik dat opmerk vertelt Rick dat Saskia dat gedaan heeft en nu haar kamer aan het opruimen is.  Misschien moet ik eens vaker huilen? (grapje, hoor)

Rick stelt ook voor sushi te gaan eten bij Yama.  Dat is voor mij natuurlijk het ultieme eten na een nogal moeilijke dag.  We nemen plaats aan de sushi bar en krijgen een lekker gratis hapje vis.  Dit restaurant is het oudste in Vienna en heel populair.  Niet voor niets, sushi is lekker en vers en goedkoop vergeleken bij de andere restaurants.

Na een zeer smakelijk en gezellig maal gaan we huiswaarts.   Het lukt me nog net deze blog te schrijven, zo moe ben ik.  Voor wie het zich afvraagt, Saskia gaat pas 3 september terug naar school voor haar laatste jaar high school (en thuis).