Vijftig jaar sinds Martin Luther King Jr.'s "I have a dream" speech

"Zachtjes tikt de regen...", schiet het door mijn hoofd als ik om een uur of vijf wakker word.  Of eigenlijk helemaal niet zo zachtjes, want anders zouden wij het niet kunnen horen boven het geluid van de fan uit en even later worden we opgeschrikt door een flinke donderklap. 

Toch draai ik me nog eens om en slaap een paar uur langer.  Het blijft donker in de kamer en ik heb nog steeds meer pijn dan gewoonlijk.  Rick is al naar zijn werk als ik opsta en heeft lief koffie gezet.  Saskia ligt nog in diepe rust.  En het regent, niet meer zo hard, maar toch niet voorspeld tot later vanmiddag.  Mijn lichaam is weer eens een goede barometer, alleen zou ik willen dat dat niet met pijn gepaard zou gaan.

Terwijl ik Cosmo onder de paraplu uitlaat denk ik na over mijn plannen.  Die hielden oorspronkelijk naar Washington gaan in, want daar wordt vandaag herdacht dat de March on Washington, toen Martin Luther King Jr. zijn befaamde "I have a dream" speech op de trappen van het Lincoln Memorial hield, vijftig jaar geleden plaatsvond.

Vandaag wordt er ook een March on Washington gehouden en ik wilde eigenlijk gaan kijken of zelfs meedoen.  De radar laat echter enkel regen zien en ik hoor op de radio dat er geen paraplu's in het afgeschermde gedeelte mogen. 

Zoals ik me op het moment voel is mezelf kleddernat laten regenen geen goed idee.  Dan wonen we ook opeens "ver" van de stad, want ik zou in de regen naar de metro moeten lopen en dan in de regen de mensenmassa's trotseren.  Ik besluit maar te wachten of het weer gaat verbeteren.

Na een uur op de elliptical regent het nog steeds.  Saskia is inmiddels ook op en vraagt of we naar de mall kunnen om, zoals traditie is, kleding te kopen voor school.  Vandaag met alle regen is daar perfect voor.  Ik heb intussen al besloten dat naar Washington gaan gekkenwerk zou zijn voor mij.  Het is niet anders.

Wel wil ik voor de presidenten gaan spreken thuis zijn.  Ik haal vissoep van Pho Thang Long als lunch en dan gaan we gauw naar Tysons Corner.  Met Katja zou ik echt denken niet aan anderhalf uur genoeg te hebben, maar Saskia is anders.  Die weet altijd precies wat ze leuk vindt, heerlijk als je haast hebt, minder als je gewoon zin hebt om gezellig te shoppen.

Urban Outfitters (en H&M) zijn op het moment Saskia's favoriete winkels (gelukkig hoef ik de luide muziek van Hollister niet meer te doorstaan).  Urban Outfitters is de eerste stop en daar slaagt Saskia dan ook meteen met twee heel leuke combinaties.  Een hoogsluitende (is weer in) jeans met leuk topje en lang vest, de ander een rokje en zwart topje.  Het is niet de goedkoopste winkel, maar we zijn dus wel binnen twintig minuten klaar!

Thuis verkleedt Saskia zich meteen, een teken dat ze erg blij is met haar nieuwe "buit" en vertrekt naar Lawrence.  Ik zet de televisie weer aan, net op tijd om president Carter te zien spreken.  Die man is bijna 89 en nog zeer vief (viever dan zijn collega George H. Bush, die maar een paar maanden ouder is).  De presidenten Bush zijn trouwens niet aanwezig vandaag, beiden hebben gezondheidsproblemen, de jongere Bush heeft net een hartprocedure ondergaan.

Na de speech van Carter komt president Clinton op het podium en wauw, wat is die man toch charismatisch!  Volgens mij toch een van de beste sprekers ooit en ook vandaag is dat weer het geval.  Hij spreekt gepassioneerd en heeft de menigte duidelijk in zijn greep.

Clinton's speech wordt opgevolgd door leden van de King familie, Martin Luther King Jr.'s zoon, dochter en zus.  Zijn dochter, die maar vijf maanden oud was toen hij zijn "I Have A Dream" speech hield, maakt de meeste indruk op mij.  Zij spreekt met grote passie en haar vader zou volgens mij heel trots zijn als hij haar had kunnen zien!

Om klokslag drie uur wordt de bel geluid.  Deze bel hing in de kerk in Birmingham, Alabama, waar nog geen maand na de "I Have A Dream" speech een bom afging, die vier zwarte meisjes doodde.  Echt om kippenvel van te krijgen dat het nog maar vijftig jaar geleden is dat er zo'n enorme kloof was tussen blank en zwart, vooral in het zuiden.

Niet alleen die bel luidt, maar ook een heel aantal andere bellen in het hele land, alsmede een aantal in het buitenland, waaronder in Zwitserland en Japan.  Na het luiden van de bel is het de beurt aan de eerste zwarte president van de Verenigde Staten om zijn speech te houden. 

President Obama spreekt voorzichtig, vaak pauserend, zoals hij altijd doet.  Hij mist het charisme van Clinton, maar spreekt duidelijk vanuit zijn hart en vanuit eigen ervaring.  Want hoe dan ook, niemand weet hoe het is om zwart te zijn in dit land, tenzij hij of zij zelf zwart is.  Deze president heeft hierin een belangrijke rol in het samenbrengen, die hij duidelijk heel serieus neemt. 

Zoals de dochter van Martin Luther King Jr. zei, vijftig jaar geleden was er geen president te bekennen tijdens die March on Washington, maar ook geen vrouwen op het podium.  We zijn toch ver gekomen in die halve eeuw, maar zoals veel sprekers ook aangaven, lang niet ver genoeg. 

Zal Martin Luther King's "droom" ooit helemaal uitkomen?  Saskia en ik hadden het daarover vandaag en we vrezen beiden dat racisme op de een of andere wijze altijd zal bestaan.  Er zullen altijd mensen zijn, die zich boven anderen vinden staan.  Of dat is om een ander ras of man-vrouw, vrouw-vrouw, man-man, religie of wat ook.

De televisie gaat uit, want ik houd er eigenlijk helemaal niet van om gedurende de dag te kijken.  Overgebleven uit de tijd dat ik bedlegerig was en hele dagen alle afleveringen van M*A*S*H, I Dream Of Jeannie, The Brady Bunch en meer keek.  Leuk, hoor, maar niet mijn ding, misschien is het daarom wel dat ik altijd maar "iets" aan het doen wil zijn, zolang ik het kan.

Het is eindelijk droog genoeg, nog maar een paar druppels vallen, tijd om Cosmo uit te laten.  De druppels op de bladeren vind ik mooi.  Daar probeer ik dus foto's van te maken.  Toch baal ik van zo'n "verloren" zomerdag.  We hebben een heel ongewone zomer, dit jaar, en wij niet alleen.

 

Rick komt thuis en kondigt aan dat hij een relatief nieuw Indiaas restaurant bij Tysons Corner wil gaan proberen.  De recensies op Yelp daarover zijn soms goed, maar vaker niet, vandaar dat we er niet eerder heen zijn gegaan, maar soms wil Rick dingen gewoon zelf proberen.  Ik ga natuurlijk graag mee, mijn droombaan zou restaurants evalueren zijn.

Yelp kan trots zijn, want de recensies zijn precies terecht.  Het restaurant is vrijwel leeg als we aankomen, wat ik al minder vind.  De bediening is prima om te beginnen.  Een van de voorafjes klinkt mij heerlijk in de oren, "crispy" spinazie.  Maar dat blijkt niet te zijn wat ik denk, dus ik bestel het maar niet. 

Mijn keuze is tandoori zalm.  Ik vraag of daar ook groentes bij komen, maar volgens de serveerder alleen rijst.  Ik bestel er dus ook een salade bij, die enorm blijkt te zijn, genoeg voor vier mensen.  Dat niet alleen, maar de zalm wordt geserveerd met gegrilde paprika, hoezo geen groente?

Rick heeft ook het nodige op te merken en fluistert me in het Nederlands toe dat dit eens, maar nooit weer is.  Grappig is dat hij in het Nederlands overgaat als hij het ergens niet mee eens is.  Ik denk dat de serveerder dat opmerkte en opeens hebben we de manager aan onze tafel. 

Eigenlijk zou ik moeten zeggen dat de zalm een droog stuk vis is en meer, maar ik heb er vanavond geen zin in.  Dit is gewoon niet "ons" restaurant, er zijn drie andere veel betere Indiase restaurants dichter bij.  Toch is het gezellig zo met zijn tweeen te eten en we lachen ook wat af met elkaar.

Thuis kijken we nog wat tv, maar ik ben heel moe en ga na het schrijven van dit blog op tijd naar bed.  Nog vijf dagen voor het zwembad sluit, ik hoop er tenminste morgen en overmorgen nog heen te kunnen gaan.  Ongelooflijk hoe snel deze zomer is gegaan!