Historisch Philadelphia

Na een heerlijke nachtrust, want dit hotel heeft lekker donkere gordijnen, worden we later wakker dan gepland.  We maken ons gauw klaar en checken dan uit het hotel en geven de bagage aan de bellman om te bewaren tot we willen vertrekken.  Het is weer een prachtig zonnige dag, warm en met weinig luchtvochtigheid.  Heerlijk om een stad te bekijken, dus.

Als eerste lopen we naar het Independence Visitors Center in de hoop kaartjes voor Independence Hall te scoren.  Het is overal al vrij druk, dus ik hoop dat we niet achter het net zullen vissen.  Tot mijn verbazing vraagt de vriendelijke park ranger of we kwart over tien kunnen halen.  Dat is al over een half uur!  Prima, Independence Hall is nog geen vijf minuten lopen weg.

Alleen hebben we nog niet ontbijten en dat willen we toch echt van tevoren doen.  We zien een cafeetje aan de overkant van de straat en hun menu klinkt prima.  "Klinkt" is dan wel het woord, want niet veel later lopen we met smakeloze (althans die van mij, die van Kai is met worst en ziet er iets lekkerder uit) muffins met ei naar buiten.  Enfin, het vult de maag zullen we maar denken.

Bij Independence Hall moeten we door een veiligheidscontrole en wordt mijn tas door een park politieagent doorzocht.  Dan vraagt hij mij mij om te draaien.  Huh?  Iedereen moet dat doen, dus ik laat hem gehoorzaam naar mijn derriere kijken.  Kennelijk is die goedgekeurd en ik mag door.

We moeten een paar minuten wachten en dan mogen we om klokslag kwart over tien naar binnen in dit historische gebouw.  Eerst krijgen we een geschiedenis achtergrond van een park ranger, die heel leuk vertelt en de kinderen in de zaal er ook bij intrekt.  Er hangt een schilderij van de schrijvers van de Constitutie, waaronder George Washington (die de Onafhankelijkheidsverklaring elf jaar eerder niet ondertekende, omdat hij nog tegen de Britten aan het vechten was, een nieuw weetje voor mij).

Philadelphia was van 1790 tot 1800 de hoofdstad van de nieuwe Verenigde Staten en het Congres kwam dus ook hier bijeen.  Daarvoor nog schreef in 1776 Thomas Jefferson hier de Onafhankelijkheidsverklaring en werd het land officieel onafhankelijk van Engeland op 2 juli 1776.  De Onafhankelijksheidsverklaring zelf was echter pas helemaal af op 4 juli, vandaar dat de verjaardag van de Verenigde Staten op die datum valt.

We krijgen de rechtszaal te zien waar Koning George III werd "veroordeeld" wegens wandaden tegen de Colonisten.  Natuurlijk alleen symbolisch, maar ik had me eigenlijk nooit gerealiseerd hoe gevaarlijk het was voor de "Founding Fathers" om tegen de monarchie in Engeland op te staan en zelfs hun land onafhankelijk te verklaren.  De Revolutionaire Oorlog was toen ook nog in volle gang.

Als laatste lopen we de zaal binnen waar in 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring door 56 mannen werd ondertekend en waar in 1787 de Constitutie van de Verenigde Staten van Amerika werd geschreven.  De zaal is nog steeds gemeubileerd zoals in die tijd en veel van de meubelen zijn zelfs hetzelfde. 

Daaronder ook de stoel waar George Washington in zat met een zon met dertien stralen erop geschilderd (iedere straal vertegenwoordigde een van de dertien oorspronkelijke colonien/staten).  Ook de wandelstok van Thomas Jefferson ligt er nog.  Er indrukwekkend vind ik gewoon het idee van wat hier allemaal plaatsvond.

Na een half uur staan we weer buiten en besluiten aan te sluiten in de rij voor de Liberty Bell.  Die lijkt vrij lang en als het heet was geweest hadden we het waarschijnlijk niet gedaan.  Maar het gaat vrij vlot en Kai heeft deze bel alleen als heel klein kind van dichtbij gezien.  Er is ook een interessant museumpje bij met geschiedenis en informatie over de bel.

We maken een aantal foto's van de bel en lopen dan weer naar buiten.  We hebben op de kaart gezien dat de bezienswaardigheden waar we heen willen en waar we lunch willen eten ongeveer een perfecte cirkel zijn.  Zo krijg ik hopelijk ook mijn tienduizend stappen bijeen dan, helemaal goed.

Langs het eerste postkantoor in de VS, waar Benjamin Franklin zijn correspondentie vandaan verstuurde, lopen we naar de Christ Church.  Deze kerk stamt uit 1695 en alle prominente eerste burgers van dit land gingen erheen.  Het is van binnen een typische kerk uit die tijd met houten banken en een orgel, vrij simpel.

We lopen door naar het Betsy Ross huis.  Daar naaide naar verluid Betsy Ross de eerste vlag van de nieuwe Verenigde Staten.  Je moet betalen om het huis in te gaan en daar hebben we geen zin in, dus we kijken wat rond op de binnenplaats.

Er komt ook net een Nederlands gezin aanlopen en de vader legt aan zijn zoontje uit waarom Betsy beroemd was.  Er hangt hier ook een rood-wit-blauwe sjerp en het jongetje vraagt verbaasd waarom er dan ook een Nederlandse vlag hangt.  De vader weet daar duidelijk het antwoord niet op en mompelt maar wat.  Het jongetje is er echter helemaal verbaasd over, dit gaat zijn logica te boven en terecht.  Het lijkt echt op een lange Nederlandse vlag. Heel vermakelijk!

Niet veel later zien wij een echte Nederlandse vlag.  Onze volgende stop is het kerkhof van Christ Church waar Benjamin Franklin begraven ligt.  We betalen $2 toegang om het kerkhof op te mogen en dan wijst Kai mij een kleine Nederlandse vlag tussen alle Coloniale vlaggen (met een cirkel van sterren, in plaats van de vijftig nu).

We gaan eens kijken hoe die hier verzeild is geraakt en het blijkt het graf van J.H.C. Heineken te zijn, die consul was hier in Amerika in de 19e eeuw.  Er liggen hier ook veel bekende historische figuren, maar het bekendste graf is dat van Benjamin Franklin.

Na wat rondgekeken en gefotografeerd te hebben verlaten we het kerkhof weer.  Nu lopen we het oudste gedeelte van de stad uit richting City Hall (het stadhuis).  Dat is ook geen heel jong gebouw, zo'n honderd jaar oud, maar dat is nieuw vergeleken bij de achttiende eeuwse gebouwen, natuurlijk.

Eigenlijk wilden we hier naar boven, maar het is erg druk en de tijd begint te dringen.  We besluiten dan maar door te lopen naar onze lunchplek.  Dat doen we via 6th Street en dan komen we ook weer langs allerlei ouds en zien een leuk straatje waar bijna alle huizen vlaggen hebben uithangen.  Niet alleen Amerikaanse, ook internationale en gewoon decoratieve vlaggen.

Ons doel is South Street en wel specifiek Jim's Steaks.   Naar verluid heeft dit restaurant de beste "Philly Cheesesteaks".  Getuige de rij die er staat zijn wij niet de enigen, die daar trek in hebben (hoewel er als we vertrekken een twee keer zo lange rij staat). 

Het is een ware menselijke lopende band.  Er ligt een stapel steak, je moet je kaas opnoemen (Whiz (authentiek, maar Kai en ik willen lekker), American of Provolone) en welke dingen je verder op je broodje wilt.  Kai en ik nemen beiden provolone en ik nog paprika en champignons, Kai alleen paprika.

Boven is er niet veel plaats om te zitten, maar er komt net een tafeltje vrij.  Natuurlijk blijft men hier niet lang natafelen.  De broodjes smaken werkelijk heerlijk.  De biefstuk is angus en helemaal niet vet, vandaar dat ik het ook erg lekker vind.  Ik heb een hekel aan dingen, die druipen van het vet, authentiek of niet.  Deze broodjes doen dat niet en zijn echt een grote aanrader!

Voldaan lopen we via 4th Street terug naar het hotel.  We komen nu ook langs de oudste verzekeringsmaatschappij in Amerika, in 1752 opgericht door Benjamin Franklin.  Die man heeft enorme invloed op Philadelphia en de Verenigde Staten gehad.  Jammer dat hij te oud was om president te zijn tegen de tijd dat dat gekund had.

We vragen de auto en bagage op bij het hotel en vertrekken dan weer uit deze leuke stad.  Het is twee uur en de GPS zegt optimistisch dat we om half vijf thuis zullen zijn.  Maar ja, die ziet het vrijdagmiddag verkeer in de drukke "NorthEast Corridor" niet. 

Regelmatig komen we in langzaamrijdend verkeer te staan.  Als we op de Washington Beltway terechtkomen staat het zelfs helemaal stil.  We stellen de GPS in op een omleiding en worden de stad Washington in geleid. 

We komen door erg leuke buurten en zien een aantal interessante restaurants, maar het duurt eeuwig!  Maar ach, zo zie je nog eens wat, zullen we maar denken.  Eindelijk komen we op de I-66 terecht en met zijn tweeen mogen we op de HOV.  Het schiet nu lekker op en we zijn blij onze afrit te zien.

Net als Kai onze straat in wil draaien steekt er een jonge "Bambi" over.  Dan nog een en nog een en vervolgens komt de moeder.  Ze lopen allemaal de achtertuin van onze overburen in.  Als Kai geparkeerd heeft, loop ik er snel heen. 

Buurvrouw Susan komt ook naar buiten om te fotograferen.  De herten kijken wel af en toe naar ons, maar eten vrolijk door in de moestuin van de overburen.  Ze vinden hier eten te over en zijn daardoor ook minder geliefd bij mensen met mooie tuinen.

Rick komt terug van de Microsoft Store met Saskia.  Haar laptop begaf het helemaal en ze moet haar Duits natuurlijk online doen.  Met een nieuwe Lenovo en een blije Saskia komen ze thuis.  Saskia vertrekt meteen naar haar werk.

Wij vertrekken naar het Mosaic District waar we onze namen op de "call ahead" lijst bij Matchbox hebben gezet.  Het is heerlijk weer en we willen graag op hun terras zitten.  Gelukkig komt daar al gauw een tafeltje vrij.  Ik neem hier altijd hetzelfde, de scallops met kikkererwten en yoghurtsaus, zo lekker! 

Het wordt erg gezellig met mijn twee mannen.  Mosaic District is een nieuw winkelcentrum nog geen tien minuten bij ons vandaan.  Vanavond wordt er een gratis film, Dead Poets Society, vertoond op het gigantische scherm en veel mensen picknicken en kijken daarnaar. 

Wij kijken ook even, maar ik ben te moe om te blijven en heb morgen een rondleiding.  Thuis pak ik gauw uit en maak me dan klaar voor bed.  Het waren een paar bijzondere dagen samen met Kai.  Het zal weer moeilijk zijn afscheid van hem te nemen volgende week!

Foto's van vandaag staan hier