Onweer? Of niet?

Het weerbericht voor vandaag is bewolkt en (onweers)buien.  Als ik wakker word zie ik inderdaad dat er geen zon schijnt en draai me nog eens om.  Het is maar goed dat er niets op het programma staat vandaag, want pas om half tien doe ik mijn ogen weer open!

Kai en Saskia liggen nog in diepe rust.  Ik eet ontbijt en laat Cosmo uit.  Het heeft vannacht duidelijk geregend, maar is nu gelukkig droog.  We hadden ook wel weer wat regen nodig.  Goed voor de plantjes, maar ik ben verwend en heb liever de zon, al weet ik dat we die hier relatief heel veel zien.

Vandaag is een "makkelijke" sportdag, gewoon een uur cardio.  Ik doe eens een ander programma op de elliptical.  Al lezend en Wordfeud spelend gaat het uur snel voorbij.  Zoals altijd ben ik blij klaar te zijn met dit deel van de dag, maar ik moet ook toegeven dat ik een beetje in mineurstemming opstond en me nu een heel stuk vrolijker voel.  Het is waar wat ze zeggen over sporten tegen lichte depressie.

Intussen is de zon ook weer tevoorschijn gekomen.  Dat vind ik zo fijn aan dit klimaat!  Bijna elke dag is er tenminste wat zon en zelfs als het bewolkt is, is het nog heel licht, omdat we hier op de hoogte van Rome zitten.  Voor iemand zoals ik, die erg op weersomstandigheden reageert, is dat een van de fijne dingen van hier wonen.

Voor de lunch ga ik naar Panera.  Ik moet tenslotte mijn FourSquare burgemeesterschap daar behouden, ha ha.  Ze hebben eindelijk weer de lemon chicken orzo soep, Katja en mijn favoriet.  Katja schreef een maand geleden al dat die bij hun Panera verkrijgbaar was, kennelijk zijn de menu's toch een beetje verschillend per filiaal.  Natuurlijk bestel ik er mijn halve tomaat-basilicum brood sandwich met tonijnsalade bij.

Buiten op het deck eet ik het op en geniet van de weer lekker warme, maar niet hete, temperatuur.  Even overweeg ik om naar het zwembad te gaan, maar op de radar zie ik allerlei buien.  Ik stel me voor dat ik er net zal zijn als de eerste donderklap komt.

De achtertuin is eigenlijk net zo lekker vertoeven met al het groen om me heen.  Ik zie bovendien een kolibri boven de geraniums zweven en hoor de roep van een vogel, die ik niet ken.  Even later zie ik hem in de boom tegenover ons zitten. 

Hij heeft een rood kopje, dus ik vermoed een soort specht.  Later verneem ik dat het dat inderdaad is, en wel een Northern Flicker.  Er zijn hier zoveel mooie vogeltjes!  Als er geen katten zouden zijn, waaronder onze jager Snickers, zou ik zo graag vogelvoederhuisjes hebben (niet alleen niet vanwege de katten, want vogelvoer trekt ook ratten aan vonden wij in ons vorige huis uit).

Mijn boek is uit en ik besluit de "My America" afleveringen met Michiel Vos, schoonzoon van de speaker of the House hier in de VS, Nancy Pelosi, te gaan kijken.  Erg leuk zijn die en Michiel heeft toegang tot een aantal beroemde immigranten, waaronder Paul Verhoeven.  Ik vind het alleen vreemd dat die laatste enkel Engels praat, terwijl elders op het internet duidelijk wordt dat hij nog feilloos Nederlands kent.

Dingen, waar Michiel tegenaanloopt, herken ik ook.  In de eerste aflevering krijgt hij advies over hoe het beste te integreren en ik merk dat ik telkens bevestigend mijn hoofd schud.  Als ik terugkijk op mijn jaren hier is mijn integratie hier inderdaad zo gegaan.  Ik ben nog steeds van oorsprong Nederlands en daar trots op, maar voel me ook Amerikaans.  Zoals iemand in die afleveringen zei, ik ben een kameleon en voel me bij beiden thuis, maar ook bij beiden buitenlands.

De hele middag blijft het verdorie droog, ondanks soms heel donkere luchten en vervaarlijk gedonder in de verte.  Dat laatste had er dus voor gezorgd dat ik niet in het zwembad had kunnen blijven.  Hopelijk morgen dan maar, want de zomer raast met rasse schreden voort.  Voor we het weten is het begin september en sluit het zwembad weer.

Rick is onderweg naar huis vanuit Chicago en Kai en ik bestellen vanavond Thais voor ons avondeten.  We zetten ook vast de vuilnis en de recycling (kranten, papier, karton, blikjes, flessen, papier en meer) buiten, zodat Rick dat niet meer hoeft te doen. 

Mede dankzij het gezelschap van Kai en in mindere mate Saskia zijn deze dagen zonder Rick weer snel voorbij gegaan.  Vroeger reisde Rick veel meer, zeker de helft van de maand.  Ik weet niet hoe ik dat met kleine kinderen toen gedaan heb.  Nu is het een stuk makkelijker, natuurlijk, al ben ik iedere keer weer blij als hij weer thuis is.