Fotografietenstoonstellingen in het Natural History museum

Het is op het moment zo'n enorm genot om de lamellen te openen.  Vooral de Japanse esdoorn van de achterburen is nu vlammend rood.  Ik kijk er nog maar eens extra naar, want het gaat vanavond hard waaien en dan zullen de meeste blaadjes wel in de tuin liggen.

Als Kai en ik aan het ontbijt zitten belt Rick in paniek.  Hij is door een file niet alleen te laat voor een belangrijke presentatie, maar hij is ook zijn portemonnaie vergeten met zijn rijbewijs.  Aangezien je je bij ieder regeringsgebouw moet legitimeren om binnen te komen, kon Rick dus bij aankomst niet naar binnen.

Gelukkig komt er een oplossing en kan Rick via het internet meedoen aan de presentatie.  Lang leve moderne technologie!  Dan is hij nog bezorgd over hoe hij voor het parkeren van zijn auto gaat betalen zonder portemonnaie.  Daarmee kan ik dan weer helpen, want ik ga vanmiddag op loopafstand van waar Rick is in de stad lunchen.  Helemaal blij dat het toch niet zo erg was als hij eerst dacht, hangt Rick weer op.

Blij om een goede daad te kunnen doen ga ik naar boven.  Daar stel ik de elliptical in op een uur en een hoog niveau.  Na vijftig minuten bedenk ik me dat ik niet genoeg tijd heb overgehouden om me klaar te maken om naar Washington te gaan. 

Gauw spring ik onder de douche en vraag Kai me naar de metro te rijden.  Een half uurtje later stap ik bij Federal Triangle uit.  Het is werkelijk heerlijk weer en de zon probeert ook tevoorschijn te komen. 

Bij Paul wacht ik een paar minuten op Irene en dan nemen we een tafeltje op hun terras met uitzicht op het US Navy Memorial en de National Archives.  Irene gaat eerst haar lunch bestellen en ik wacht op Rick, die in aantocht is en niet veel later aankomt. 

Zeer dankbaar neemt hij zijn portemonnaie van mij over.  Helaas kan hij niet met ons lunchen, want hij heeft nog een presentatie.  Rick heeft het altijd al druk, maar deze week helemaal. 

Irene en ik smullen van onze gerookte zalm broodjes.  Dit is een van die restaurants waar ik het niet kan helpen om altijd hetzelfde te bestellen.  We kletsen bij en het wordt zo lekker in het zonnetje en 19 graden dat we goed de tijd nemen.

Als het weer wat betrekt lopen we naar het Natural History museum om de fotografietentoonstellingen daar te bekijken.  Na een snelle tassencontrole gaan we op zoek naar waar die zijn.  Intussen worden we af en toe bijna omver gerend door schoolkinderen.  Dit museum was vorig jaar na het Louvre het drukst bezochte ter wereld en ook vandaag is het er flink vol.

De Windland Smith Rice foto's zijn snel gevonden en we vergapen ons aan de prachtige dieren- en natuurfoto's.  Ik maak best aardige foto's, maar ze zijn helemaal niets vergeleken bij deze!  Ieder jaar weer is dit een bijzondere tentoonstelling om te bezoeken.

Dit jaar is er ook een "Wilderness Forever" tentoonstelling.  Daar moeten we even naar zoeken en vragen de weg in de drukke winkel, ook weer vol met schoolkinderen.  Vroeger ging ik inderdaad ook een aantal keren mee als chaperone naar dit museum. 

Vijftig jaar geleden tekende president Lyndon B. Johnson de "Wilderness Act", een wet, die een heel aantal gebieden in het land tot permanente wildernis maakte.   De foto's hier zijn dus allemaal in federale natuurgebieden gemaakt en ook schitterend.

Als we het allemaal bekeken hebben denken we het lekkere weer weer in te gaan.  Maar dat valt hard tegen, want buiten blijkt het te plenzen en onweren.  We hebben geen van beiden een paraplu mee dus besluiten dan maar de winkel uitgebreid te gaan bekijken.  Ze hebben er leuke dingen, maar we vertrekken zonder iets te kopen.

Het regent nog steeds, maar zin om een saaie zwarte paraplu voor $16 te kopen hebben we niet.  Dan maar kijken of we een kop thee kunnen drinken, maar een theezakje kost $3,25.  We besluiten maar even te wachten tot het droog wordt en gelukkig duurt dat niet lang. 

Irene loopt met mij mee naar het Federal Triangle station en daar nemen we afscheid.  Zij woont in de stad en kan dus naar huis lopen.  Eenmaal weer in Vienna loop ik ook vanaf het metrostation terug naar huis.  De kleuren zijn zo prachtig, ik moet gewoon weer de nodige foto's maken.

 

Thuis word ik begroet door hongerige honden.  Ik kan werkelijk niets doen of ik heb twee hondensnuiten tegen me aan.  Dan maar gauw de bakken vullen wat beiden rustig maakt.  Het is ook net of we twee peuters hebben!

Laura komt om me een broodnodige massage te geven.  Helaas heb ik weer heel wat pijn in mijn schouders en heupen vooral.  Ik probeer niet heel erg tegen de winter op te zien, maar de weerberichten voor volgende week stemmen me al niet vrolijk. 

Rick komt thuis met kabobs van Friends als avondeten.  Buiten waait de voorspelde wind hard de bladeren van de bomen.  De tv gaat aan en we kijken met zijn vieren.  Het is veel gezelliger dan toen de kinderen tieners waren, want nu vinden ze het leuk om in dezelfde ruimte als wij te vertoeven.