Neo-impressionisme tentoonstelling

Gisteravond had ik het erg moeilijk met veel pijn en besprak met Rick dat het vroege wakker worden door zijn wekker en het geblaf van de honden er ook misschien aan bijdraagt.  Hij beloofde nog stiller te zijn. 

Nou, dat lukte niet echt, want om tien over half zeven worden we ons bed uitgedenderd door Taylor Swift, die op 100% volume door het huis schalt.  Er is iets mis met het muzieksysteem komt Rick verontschuldigend zeggen.  Werkte nog beter dan welke wekker ook.

Toch probeer ik nog wat verder te slapen, maar dat lukt maar matig, want iedere keer als er honden langskomen blaffen Cosmo en Django zich suf.  Nogal duf sta ik dan ook om acht uur maar op.

Meteen gaat mijn telefoon en het is het catering bedrijf Purple Onion dat ik gisteren aanschreef om ons Home Sweet Home feest volgende week vrijdag te cateren (is dat een Nederlands woord nu?).  Het klinkt allemaal goed en Margaret belooft mij binnen een paar uur een offerte te sturen.

Na een paar koppen koffie en een lekker warme ontbijtsandwich voel ik me in ieder geval energiek genoeg voor een uur op de elliptical.  Wat is het toch handig deze machine gewoon boven te hebben.  Geen koud weer waar ik doorheen hoef om te gaan sporten.

Bijna dagelijks mijn "maatje"

Een uur later zoek ik warme kleding op in mijn kast.  Het ziet er buiten niet erg lekker uit, bewolkt en de thermometer laat 42 graden zien, 6 graden celsius.  Na de achttien graden van gisteren is het een hele overgang.

Anja komt en Kai is lief genoeg ons naar de metro te rijden.  We nemen de metro naar Dupont Circle na een overstap bij Metro Center.  Daar bedenken we waar we willen lunchen.  Er zijn heel wat keuzes, maar de onze valt op weer op een van mijn favorieten, Bistrot du Coin.

Dupont Circle is een leuke, kleurrijke buurt

We krijgen een tafeltje achter een paar Fransen.  Altijd goed als mensen uit het land zelf in een restaurant eten.  Dit restaurant doet me inderdaad voelen of ik in Parijs ben.  Anja en ik bestellen beiden de zalm tartine, die werkelijk heerlijk is.

Na het eten lopen we naar de Phillips Collection.  Daar is een neo-impressionisme tentoonstelling waar we in geinteresseerd zijn.  We betalen entree en lopen dan naar de derde verdieping om die schilderijen te bekijken.  Zo knap hoe ze met allemaal puntjes een prachtig schilderij konden creeren.

We bekijken alles uitgebreid en krijgen ook nog de kans om ons eigen neo-impressionistische portret te maken.  Er wordt een foto met een achtergrond van de kersenbloesems en het Washington Monument gemaakt en we mogen zelf kiezen hoe groot de puntjes kunnen zijn.  Anja en ik kiezen beiden de kleinste.  Het wordt erg leuk.

Mijn neo-impressionistische zelfportret

Na die speciale tentoonstelling bekijken we de rest van het toch redelijk grote museum.  Zij staan bekend om hun collectie impressionisten en dat is een genre wat ons zeer aanspreekt.  We zien heel wat mooie schilderijen en kijken daarna nog wat rond in het winkeltje.  Ik koop een klein spiegeltje met een neo-impressionistisch schilderij erop voor in mijn tas.

Als we echt alles gezien hebben lopen we rillend terug naar de metro.  Ik heb nog niets van Margaret van Purple Onion gehoord en als ik vandaag niet ja zeg moeten we extra betalen omdat het dan maar een week van tevoren zal zijn.  Ik stuur dus maar gauw een email om te vragen hoe of wat.

Blijkt dat ze de offerte vanochtend al had gestuurd en ik hem niet heb ontvangen.  In de ondergrondse metro heb ik alleen ontvangst in de stations en Margaret blijft maar tot half vijf op haar werk.  Ik vind het vervelend voor Anja, maar met allerlei emails en sms-jes wordt alles voor het feest bevestigd.  Ik zie er nu helemaal naar uit!  Er zullen zelfs veganistische cupcakes zijn voor Saskia (en de rest van de gasten).

Bij ons overstapstation Metro Center is het een drukte van jewelste.  Onze trein is overvol en we besluiten een paar haltes de andere kant uit te gaan.  Dat werkt altijd en zo ook nu.  Bij Smithsonian stappen we uit en gaan naar het tegenoverliggende perron.  Daar hebben we bijna meteen zitplaatsen naast elkaar.

Het Metro Center station

Als we weer boven de grond komen bel ik Kai om te vragen of hij ons bij het Vienna station op te komen halen.  Gelukkig wil hij dat, want het is waterkoud.  Anja heeft een goede suggestie dat ik morgen mijn skibroek, die er niet uitziet als een skibroek, aandoe.  Dat ga ik zeker doen, want de hele dag in de kou is niet goed met alle pijnen, die ik al heb.

Anja vertrekt weer naar huis en ik neem het enorme pakket met Nederlandse Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw lekkernijen van The Dutch Store dat op de stoep ligt mee naar binnen.  Dit keer zit er ook een letter voor Kevin bij.  Ik vind het zo leuk om een nieuw iemand Sinterklaas te leren kennen.  Ik heb hem ook getrokken dus dit jaar geen half Nederlands-half Engels gedicht van mij.

Laura komt om mij een broodnodige massage te geven.  Ik denk dat misschien nu de spanningen van de afgelopen maanden eruitkomen.  Zo reageert mijn lichaam helaas altijd op stress.  Fibromyalgie is nog steeds voornamelijk een raadsel voor de medici al zijn er sinds ik het heb heel wat dingen aangetoond, maar bij mij spelen stress en kou altijd een grote rol in hoe ik me voel.

Het avondeten wordt Thais eten en mijn gerecht is heerlijk maar enorm pittig!  Saskia heeft intussen een leuk shirt gevonden met "Made in America with Dutch parts".  Alle drie de kinderen willen daar een van.  Ik vind het altijd leuk hoezeer zij hun Nederlandse afkomst waarderen.

Morgen heb ik een koude rondleiding, maar gelukkig al mijn warme kleding terug.  Het gaat vast weer een leuke dag worden.