Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, januari 29, 2016

Een ijzige dag

Als Rick opstaat hoor ik de wind al om het huis huilen.  Het is ook flink bewolkt en ziet eruit alsof het zal sneeuwen.  Rick vertrekt naar zijn werk en als ik aan de koffie en gepocheerde eieren zit vliegen de witte vlokjes inderdaad langs het raam.

Kleur in huis, mijn cactus bloeit nog steeds!

Het blijft niet echt liggen, maar heeft toch altijd wel wat.  Het is me wel veel te koud om lang buiten te zijn dus krijg mijn 10000 stappen bijeen op de elliptical.  Ik ben helemaal in Candy Crush Saga.  Tijdenlang heb ik me er ver van kunnen houden omdat ik wist dat dit zou gebeuren.  Het maakt het sporten wel sneller gaan, dat is zeker.

Als ik beneden kom hangt er een eekhoorn in de horrendeur en probeert van het vogelvoer te eten!  Cosmo heeft hem niet meteen door dus ik maak gauw een paar foto's.  Als ik dan goed kijk zie ik dat er maar liefst vier eekhoorns op het deck zijn!  Een ervan verdedigt de maiskolf agressief waardoor de anderen het met de mais op de grond moeten doen of zoals de smiecht op de horrendeur het vogelvoer opzoeken.
Na een tijdje laat ik Cosmo toch maar naar buiten, want ik wil de eekhoorns niet in het vogelvoer hebben.  Ook sluit ik de horrendeur meteen, zodat ze er minder makkelijk bij kunnen.  Onvoorstelbaar wat een slimme acrobaatjes die beestjes zijn!

De wind gaat door merg en been en ik neem Cosmo mee voor een korte wandeling, maar ben zelfs daarna verkleumd.  Helaas zijn de griepachtige pijnen ook weer terug, grrr! Dat duurde niet lang, ik had zo gehoopt een tijdje ervan bevrijd te zijn.

Om Cosmo toch wat anders dan de binnenkant van ons huis te laten zien neem ik hem mee om mijn lunch op te halen.  Ik heb de avgolemono soep van Plaka Grill besteld. Die staat al klaar en thuis genieten Cosmo en ik er samen van (ik geef hem altijd de pita, die erbij wordt geserveerd).

Dan gaan we er weer samen op uit.  Bij Michaels koop ik een nieuwe fotolijst voor een foto van Saskia in Aruba.  De vorige lijst brak Rick tijdens de sneeuwstorm met zijn ladder.  Als ik door deze winkel loop krijg ik allerlei creatieve neigingen!  Zoveel leuks om te doen, maar ik houd me bij het fotolijstje.

Bij de Safeway haal ik wat drankjes en dan is het tijd voor Cosmo's uitje, Petco. Hij verveelt zich telkens zo binnen en piept en zeurt dus ik zoek naar wat dingen, die hem langer dan een paar minuten bezighouden. 

Petco alleen al maakt Cosmo heel enthousiast.  Hij ruikt van alles en wordt geknuffeld door een aantal kinderen daar. Uiteindelijk neem ik een "everlasting treat ball" mee, een speeltje met piepje voor honden, die alles stuktrekken (lees Cosmo) en bully sticks (stieren je weet wels). 

Thuis geef ik Cosmo de treat ball en wauw, het duurt een uur voor hij die op heeft!  Eindelijk eens iets wat niet binnen een paar minuten op of uitgevogeld is.  Hij is er ook moe van en ik hoor zelfs geen gezeur om eten! 

Dan heb ik een uurtje en kijk de nieuwste aflevering van Downton Abbey.  Ik ga die serie echt missen!  Grappig, want ik kwam pas laat bij de fanclub.  Ik hoorde van alle kanten wat een leuke serie het was en toch keek ik seizoen 1 t/m 4 achtereen op een gegeven moment.

Rick komt vroeg thuis, want we hebben een vergadering met onze financiele adviseur.  Ik voel me niet lekker en dat is een goed excuus wat Rick gebruikt, want Geoff is zo aardig, maar hij praat en praat maar!  Na anderhalf uur is alles voor elkaar en stelt Geoff voor een drankje te gaan drinken bij Chef Geoff's beneden (grappig dat de naam van het restaurant hetzelfde gespeld wordt als Geoffs).

We vinden een tafeltje in de bar en bestellen een drankje, de mannen een biertje, ik een glas cava.  Geoff is een heel aardige man en met de jaren hebben we hem beter leren kennen dus het gesprek wordt meer persoonlijk.  We hebben allemaal te maken met college studenten en dat kost!

Rick en ik hebben een reservering voor ons avondeten bij Seasons 52 dus we bedanken Geoff hartelijk voor zijn werk en het drankje waar hij ons op trakteerde.  De mall is heel druk en er zijn vrijwel geen parkeerplaatsen, maar we hebben geluk dat iemand net vertrekt vlakbij de ingang.

In het restaurant krijgen we een tafeltje in een kleiner zaaltje.  Onze serveerster Beth is zeer attent.  Rick begint met een kop chili en ik met een kop van hun heerlijke paddestoelensoep.  Daar zou ik liters van op kunnen!

Voor mijn "hoofdgerecht" bestel ik de anderhalve gegrilde artisjok en de kreeft ravioli, beiden voorgerechten op het menu (waar ook de calorieen bijstaan, zo fijn).  Het smaakt allemaal ontzettend lekker!  Ook Ricks varkenshaas ziet er goed uit en ik "help" hem met de spruitjes waar hij niet van houdt.

Thuis "werken" we aan mijn laptop, die vers terug is.  Arme Rick moet er meer dingen aan doen dan gewoonlijk.  Zoals hij zegt haat hij electronica soms.  Ik kan het me helemaal voorstellen want had er vanmiddag ook al moeite mee met mijn laptop.  Gelukkig was het dus niet mijn onwetendheid.

Morgen gaan we naar de andere kant van het land.  Ik moet zeggen dat ik het niet erg vind de witte wereld achter te laten, ook al wordt het regenachtig in Seattle.  Ik herinner me mijn eerste keer daar en het regende en regende, maar alles was zo groen! 

donderdag, januari 28, 2016

Terug in de witte wereld

Rick moet er vanochtend al vroeg uit, want hij moet naar Maryland voor een presentatie.  De wegen zijn nog steeds niet helemaal schoon, op veel plaatsen zijn de wegen nog vernauwd en soms is er zelfs een baan minder.

Al ben ik ook vrij vroeg wakker, ik blijf nog een uurtje of wat doordoezelen.  Het is prachtig weer en natuurlijk een helemaal witte wereld als ik opsta.  Het vriest ook flink zie ik op mijn telefoon, maar liefst zes graden.

Na alle kleurrijke vogels in Trinidad ben ik ook weer blij
 ons eigen knalrode vogeltje in de achtertuin te zien


Cosmo loopt zoals altijd met me mee naar beneden en opeens schiet hij naar het raam.  Een van de eekhoorns was kennelijk ontevreden dat zijn maiskolf op was en is in de horrendeur geklommen om te proberen bij het vogelvoer te komen.  Cosmo rent nog net niet door het glas!  Het is een komisch gezicht, dat wel.  Gauw doe ik een nieuwe maiskolf op de eekhoornvoeder.
Als ontbijt maak ik een paar gepocheerde eieren en een sterke kop koffie.  Nu moet ik zeggen dat de koffie in Trinidad ook lekker sterk was.  Mijn uitzicht bij het ontbijt is wel heel anders dan de afgelopen dagen!  Het is best mooi, die sneeuw, maar ik heb er nog minder spijt van de afgelopen vier dagen er niet naar te hebben hoeven kijken!

Tussen de muren van sneeuw door rijd ik naar de sportschool.  Onderweg hoop ik maar dat er parkeerruimte is als ik zie hoe nauw de zijstraten van Vienna zijn.  Gelukkig is Church Street helemaal schoon en kan ik voor Anytime Fitness parkeren.

Sharon vertelt dat het zelfs gisteravond nog onmogelijk was te parkeren.  Wat ze met de bergen sneeuw hebben gedaan is haar een raadsel. Binnen is het in ieder geval lekker warm en Sharon heeft een gevarieerde routine in petto voor me, dus het uur vliegt voorbij.

Na afloop doe ik drie kwartier cardio tot ik 8000 stappen bijeen heb.  De rest van mijn stappen wil ik met Cosmo bijeen krijgen.  Het is koud buiten, maar er staat geen wind en de zon schijnt uitbundig.

Eerst bestel ik een Thaise dumpling soep bowl van Panera en ga die samen met Cosmo ophalen.  Volgens mij verveelt hij zich namelijk dood.  Rick heeft hem natuurlijk wel naar buiten genomen, maar kon niet ver met hem lopen.  Uiteraard blijft Cosmo in de auto terwijl ik mijn eten ophaal.

Als ik thuiskom zijn er niet een, maar zelfs twee eekhoorns, die lunchen op het deck.  Dit tot Cosmo's grote ergernis en hij piept en piept om naar buiten te mogen.  Ik laat het niet toe en geef hem een snack en eet mijn lunch samen met de eekhoorns buiten.  Ze eten de hele maiskolf!  Pas morgen krijgen ze meer. Hier een filmpje.

Na het eten lijn ik Cosmo aan en doe mijn sneeuwlaarzen aan.  In onze voortuin is al veel gesmolten, maar als ik naar Southside Park loop merk ik dat dat komt door de warme zon op onze zuidkant voortuin. 
Natuurlijk besluit Cosmo niet op de al schoongemaakte stoep zijn behoefte te doen en ik moet in een tuin stappen om het op te ruimen.  Mijn laarzen zijn kniehoogte en de sneeuw is dieper.  Daardoor gaat die mijn laarzen in en met ijzige kou in mijn laarzen loop ik verder.

In het park is het ook een uitdaging om te lopen.  Ik probeer de voetstappen van de paar anderen, die hier gelopen hebben, te volgen, maar dat is niet eenvoudig.  Dan besluit ik maar in de diepe sneeuw te gaan lopen, al lekt die in mijn laarzen.  Misschien niet het beste idee om het park in te gaan wat dat betreft, maar mooi is het wel en Cosmo geniet duidelijk.
Hertensporen in de sneeuw

Het is weer tijd om mijn haar bij te laten kleuren en Carmen doet dat bekwaam.  Mijn Deense vriendin Kirsten komt tegelijkertijd en we kletsen gezellig bij.  Zij heeft ook drie kinderen ruwweg dezelfde leeftijd als de onze dus genoeg gesprekstof.

Carmen doet iets heel drastisch, ze verandert de kant van mijn scheiding!  Na ik weet niet hoeveel jaren is die nu rechts in plaats van links.  Het voelt vreemd, maar ziet er wel leuk uit.  Ik ben benieuwd hoe snel ik eraan zal wennen.

Op tijd voor Laura's massage ben ik thuis.  Laura doet haar best en zucht zoals altijd bij mijn schouders en nek.  Die zitten zo chronisch vast, zelfs in de warmste klimaten blijft die pijn.  Ik ben blij als dat de enige pijn is die ik voel en dat is na de lekker warme dagen van de afgelopen week het geval.

Rick komt thuis met kabobs van Friends. Voor mij de zalm, die altijd weer heerlijk is.  Het is zo fijn weer gezellig met zijn tweeen te zijn.  Als er nu ook eens een tijd zou zijn dat alle kinderen gelukkig zouden zijn zou ik helemaal blij zijn.  Ik heb zelf geen makkelijke jong volwassentijd gehad en had gehoopt dat onze kinderen dat wel zouden hebben, maar kennelijk is het gewoon voor iedereen heel erg moeilijk het pad des levens te vinden om het eens filosofisch te stellen.  

woensdag, januari 27, 2016

En dan de terugreis

Ver voor mijn telefoonwekkers (ja, ik heb beide telefoons ingesteld, bang dat ik me zou verslapen) ben ik wakker.  Ik doezel nog wat en sta dan om vijf voor half zeven op.  Ik heb de koffie klaargezet om te brouwen en druk de aan knop in.

Na een snelle douche pak ik de rest van mijn spullen in en drink een lekker sterke kop koffie.  Via email check ik uit het hotel en neem mijn tassen naar beneden.  Daar staat mijn bestelde chauffeur al klaar.

Zonder oponthoud brengt hij me naar het vliegveld.  Ik prober nog even de palmbomen in me op te nemen, die zal ik weer gaan missen.  Het verkeer de stad in is verschrikkelijk!  Blij dat wij de andere kant opgaan.

Anderhalf uur voor vertrek ben ik op het vliegveld.  Ik vlieg vandaag eerste klas dus ben meteen ingecheckt.  Ook de veiligheidscontrole gaat zeer vlot.  Dit vliegveld is groter dan de meeste Caribische vliegvelden. 

Er zijn wel winkels, maar voor de veiligheidscontrole, erna is er niet veel.  Gelukkig wel een cafeetje waar ik een fles water en een kersenyoghurtje koop.  Ik weet dat ik aan boord ook ontbijt zal krijgen, maar moet iets in mijn maag hebben. Als ik het label lees bedenk ik me dat ik eigenlijk gewoon lepels vol suiker naar binnen werk.

Omdat ik eerste klas reis mag ik vrijwel als eerste aan boord.  De stoel naast mij blijft lang vrij, maar dan wordt er een man uit economy gehaald, die er mag zitten.  We vertrekken voor op schema, helemaal goed (gisteren was de vlucht twee uur vertraagd).

Als we over Trinidad wegvliegen valt me op hoe groot het eiland is.  De dingen, die ik hier tijdens de rondleidingen heb gezien, zal ik niet gauw vergeten. Ik heb werkelijk genoten van mijn verblijf hier, al was het af en toe wat eenzaam aan het einde.  Aan de andere kant heb ik ook met allerlei interessante mensen gesproken.

We krijgen een drankje geserveerd en mogen kiezen tussen een omelet of cereal als ontbijt.  Ik kies het omelet en krijg daar geen spijt van.  Het smaakt heerlijk en er wordt vers fruit bij geserveerd.  De man naast mij heeft cereal en dat is maar saaie corn flakes, ik ben blij met mijn keuze.


Er zijn gratis films om te kijken, maar ik ben helemaal in mijn roman over de Underground Railroad en de Amerikaanse Burgeroorlog.  Ik lees aan een stuk door tot het boek uit is.  Voor degenen, die geinteresseerd zijn, het heet "Anna and the Conductor" van Bess McBride.

Intussen kijk ik ook af en toe uit het raam en zie Puerto Rico onder ons en later de Bahamas waar het water complete turquoise is!  Daarvan neem ik ook een foto.

De themafoto voor vandaag moet een A zijn en ik zie niet hoe ik die vandaag in de vliegvelden ga vinden.  Ik besluit er dus een te tekenen met zentangle.  Het vergt altijd even een begin, maar dan geniet ik er weer van en ben blij met het eindresultaat.  Net voor we na vijf uur en drie kwartier landen heb ik het klaar.

Nu ben ik weer op Amerikaanse bodem en het voelt al als thuiskomen.  Hier in Houston moet ik door immigratie en douane.  Ik heb Global Entry dus beiden gaan heel vlot.  Ik lever mijn tas weer af om door te reizen naar Washington en sluit aan in de de rij voor de veiligheidscontrole.

Die lijkt heel lang en ik ben blij een langere overstaptijd te hebben genomen.  Opeens worden er meer rijen geopend en ben ik er binnen de tien minute doorheen.  Het vergt even tijd om alles weer in mijn tas te stoppen, want hier was geen TSA Pre dus schoenen uit, vloeistoffen in een tasje en laptops eruit. Ik ben verwend met die TSA Pre!

Met de trein ga ik naar de B terminal vanwaar mijn vlucht naar Washington vertrekt.  Ik loop naar de gate en zie dat er geen zitplaatsen meer zijn. Veel mensen staan te wachten, maar daar heb ik geen zin in voor meer dan een uur, want dat doet mijn spieren geen goed.

Omdat ik internationaal reis heb ik recht op de United Club en bij de gate vraag ik waar de dichtstbijzijnde is.  Dat blijkt maar een minuut lopen te zijn, helemaal goed.  Ik laad mijn telefoon op en drink een wijntje.  Verder klets ik bij met het thuisfront.

Voor ik het weet is het tijd om me weer naar de gate te begeven. Daar gaat men al aan boord, voor de tijd, die op mijn boarding pas staat.  Ik neem plaats naast een typische Texaan, grote man met riem en cowboylaarzen.

Ook deze vlucht gaat voorspoedig.  We krijgen een lunch, die een lichte salade met kip is, wel erg lekker. Ik wil eigenlijk mijn films op mijn tablet gaan kijken, maar in een week is de batterij daarvan al leeg!  Dan maar spelletjes op mijn telefoon spelen, gelukkig kan ik die ook opladen naast mijn stoel.
Dag Houston!

De tweeeneenhalf uur gaan snel voorbij en voor ik het weet wordt de landing ingezet.  Zelfs van boven in het donker is de sneeuw zichtbaar.  Reagan National Airport is echter vandaag voor het eerst helemaal sneeuwvrij.  Ik zie dan ook nauwelijks sneeuw, waarschijnlijk hebben ze het in de rivier gegooid.

Als eerste loop ik het vliegtuig uit en haast me naar de uitgang.  Daar zie ik Rick al gauw en wat een fijn weerzien!  Hij helpt me met mijn tassen en we lopen naar de baggage claim.  Daar komt mijn tas ook als een van de eersten naar buiten!

Rick heeft nog niet gegeten en ik heb ook nog wel wat trek dus we besluiten naar Matchbox te gaan.  Daar bestel ik de heerlijke crabsoep en Rick een sandwich.  Men kent ons hier en onze favoriete drankjes staan vrijwel meteen voor onze neuzen.

Rick zei het al en ik zie het, de sneeuw is al een stuk minder dan het was, maar nog steeds een flik pak!  Veel wegen zijn nog maar half begaanbaar. 

Cosmo komt me heel enthousiast begroeten.  Hij heeft me duidelijk gemist.  Het voelt heel fijn weer thuis te zijn, al is het maar voor een paar dagen, want zaterdag gaan Rick en ik er weer op uit.




dinsdag, januari 26, 2016

Dag 6 Trinidad: Afscheid van mijn "vrienden" hier

Ietwat nerveus open ik mijn email als ik wakker word.  Er zal toch niet weer een email van United tussen zitten? Gelukkig is dat niet het geval en ik zie ook dat mijn vlucht vandaag toch wel zal gegaan.  Ik neem me voor lekker van deze bonusdag in de subtropen te genieten.

Beneden in de Regency Club maak ik een bordje met gerookte zalm, papaya en ei.  Alleen is er geen koffie.  Tien minuten belooft de vriendelijke Hyatt mevrouw.  Ik ga lekker buiten zitten en check af en toe eens of die koffie er al is.


Als dat na meer dan een half uur nog niet het geval is besluit ik maar oploskoffie te maken.  De medewerkster ziet dat en schudt haar hoofd, want de koffie komt zo.  Ik vertel haar dat het al meer dan een half uur is sinds ze dat het laatst zei.  Ze schrikt en rent naar achteren om binnen een paar minuten met lekkere verse en sterke koffie terug te komen.  Kennelijk was haar college vergeten die te halen.
Zicht over Port of Spain van de 20e verdieping

Na een paar lekkere koppen moet ik weer aan de sportruimte geloven.  Ik stel de elliptical in op een uur en zwoeg al Candy Crush spelend erdoorheen.  Na afloop heb ik mijn tienduizend stappen bijeen. Tijd om te gaan relaxen dus!
Een mooie grote sportruimte in dit hotel

Voor het laatst deze vakantie kleed ik me in bikini en ga naar het zwembad.  Ik sleep mijn ligbed tot ver onder het afdakje.  Niet omdat het zo zonnig is, maar omdat het eruit ziet of het ieder moment kan gaan regenen.  Inderdaad volgt er niet veel later een stortbui. 

Carla weet al wat ik als lunch wil en ik beaam haar vermoedens.  Ik geniet van de voorlopig laatste sorrel shandy en de gegrilde vis, die dit keer met een bonte salade wordt geserveerd.  Heerlijk en licht is het!
Mijn boek is enorm spannend een mystery roman van Barbara Freethy, een van mijn favoriete auteurs.  Ze is een nieuwe serie begonnen, die ik aan kan raden, de Lightning serie.  Dit eerste boek is in ieder geval spannend en leest zeer makkelijk weg.

Af en toe regent het, maar halverwege de middag klaart het op en zwem ik zowaar een paar baantjes.  Carla brengt me een Cola Light en ik lees verder. Ik wil nu ook echt weten wie het gedaan heeft en dat blijkt een complete verrassing tot het einde.

Mijn volgende boek staat ook al op mijn Kindle over de underground railroad (de "spoorweg" om slaven te bevrijden), ik ben benieuwd.  Maar het wordt koeler en ik neem afscheid van Carla, die werkelijk superlief was deze week.  Ik moet zeggen dat het personeel hier niets dan vriendelijkheid uitstraalt.  Niets is ze teveel.
Themafoto van vandaag, dag 26 dus Z, moeilijk, maar ik vond hem in het zwembad van tropische blaadjes

Boven pak ik vast in wat er in te pakken valt en neem mijn laatste heerlijke douche onder de regendouche.  Ik zie ons die niet in onze badkamer installeren, want onze douchestal is daarvoor te klein. 

In de Regency Club zie ik allerlei mensen, die ik hier deze week heb leren kennen.  De man waar ik gisteren mee sprak vraagt of ik morgen inderdaad wegkan en ik antwoord beamend.  De Indiase man en zijn vrouw, die ik eerder sprak, zijn er ook weer.

Mevrouw kletst buiten, maar meneer wordt net als ik opgegeten door de muggen.  Er is net een stuk over het Zika virus op CNN en we raken aan de praat.  Zijn werk brengt hem naar het Caribisch gebied voor maanden achtereen.  Zijn vrouw reist met hem mee en zo ontsnappen ze de winter in hun woonplaats Toronto.  Heel aardige mensen zijn het allemaal.

Intussen geniet ik van een wijntje en mijn laatste "chow", vanavond ananas, zo'n lekker plaatselijk gerecht!  Als de Indiase meneer aan zijn avondwandeling begint neem ik afscheid van hen en de vriendelijke medewerkster in de Regency Club.  Wat een voordeel om hier te mogen komen, gratis ontbijt en happy hour scheelt toch wel. 
"Chow" klinkt lang niet zo lekker als dit smaakt!

De sushi bar is weer open en tja, die trekt als een magneet.  Er is een stoel open, maar daar ligt iemands tas op.  Als ik vraag of de stoel beschikbaar is grapt zij eerst van niet.  Dat opent dialoog en na even kletsen blijkt zij Arubaanse te zijn, die nu in Miami woont.

Natuurlijk komt het gesprek dan al gauw op Aruba.  Terwijl ik van de aardappel-bloemkool soep geniet, die absoluut niet smaakt als verwacht en heel pittig is, en wat sushi bestel spreken we over van alles en nog wat over ons beider favoriete eiland. 

Eerder vanavond raadde de Indiase meneer Barbados enorm aan, maar Itshuka uit Aruba is het daar niet mee eens en ik heb al meerdere anderen gehoord, die niet zo gecharmeerd waren van dat Britse eiland.  Volgens Itshuka zijn de stranden niet zo mooi en ruiger en is het er ook erg duur (dat zij de Canadees-Indiase meneer ook).   Barbados heeft me nooit zo getrokken en nu nog minder.

Iedere keer wordt me gevraagd welke Caribische eilanden ik bezocht heb en als ik ze dan opnoem zijn het er toch heel wat.  De ABC eilanden blijven echter wel favoriet, moet ik zeggen.  Of dat door het Nederlandse aspect van die eilanden komt weet ik niet, het zal er zeker mee te maken hebben.

Tegen negenen neem ik afscheid na toch een gezellige avond zo. Ik zet mijn wekkers op mijn telefoons, zodat ik zeker op tijd wakker word.  Voor zeven uur morgen heb ik een taxi besteld en hoop op een makkelijke terugreis!

maandag, januari 25, 2016

Dag 5 Trinidad: Bonusdag 1 in de warmte

De gordijnen zijn vannacht dicht geweest en daardoor word ik een stuk later wakker, pas na achten.  Maakt niet uit, het is niet alsof er iemand op me wacht of zo.  Het ontbijt duurt tot half elf dus meer dan genoeg tijd.

Ietwat nerveus open ik zoals iedere ochtend mijn email.  Gauw scan ik de berichtjes en er zit gelukkig niet weer een United berichtje tussen.  Ik zie wel dat mijn vlucht van vandaag inderdaad geannuleerd is, dus maar goed dat ik het niet toch heb geprobeerd.

In mijn nieuwe Trinidad t-shirt loop ik naar beneden.  Ik maak een bordje met vers fruit, helaas geen papaya vandaag, en neem een paar hardgekookte eieren.  Hun koffie is heerlijk sterk en ik geniet van mijn ontbijtje op het terras buiten. 

Het is verleidelijk te blijven zitten, maar ik besluit eerst even wat foto's van de bloemen hier te maken en dan moet ik aan sporten geloven.  Ik ben trots op mezelf want doe een tabata van acht oefeningen met gewichten.  Ik zou mezelf hier vaker toe moeten aanzetten, want eenmaal bezig gaat het best goed.


Bougainvile en bird of paradise (de laatste ook meteen de letter Y voor het maandthema)

Na afloop doe ik nog een uur op de elliptical om mijn stappen bijeen te krijgen. Helaas is er hier verder nergens waar je een geode wandeling kunt maken.  Ik had gehoopt dat dat langs het pad langs het water had gekund, maar er is weer een schip aangemeerd en dan hangt er een touw over het pad, zodat je niet dichterbij het schip kunt komen.
Van die palmbomen krijg ik geen genoeg!

De hele tijd dat ik in de fitnessruimte ben zie ik een andere dame daar ook.  Iemand, die net zoveel sport als ik, kennelijk.  Na een uur heb ik genoeg van de elliptical en hoop de verdere 1000 stappen de rest van de dag bijeen te krijgen.

Boven in de kamer kleed ik me in bikini en ga naar het zwembad.  Carla daar zwaait al van verre.  Zij weet dat ik hun rode shandy heerlijk vind en brengt me daar (na mijn toestemming) meteen een glas van.  Ook bestel ik de gegrilde vis sandwich met "chow" van komkommer.  Die "chow" vind ik heerlijk, Mr. Nick introduceerde het en gaf me ananas "chow", ik wou dat ik het zelf kon maken!

Als Carla mijn bord weer op komt halen ziet ze dat ik mijn broodje en de meesten van mijn frietjes niet heb gegeten. Ze vraagt of ik niet liever salada had gehad.  Jazeker!  Ze belooft er morgen een mooi bord van te maken. Ik weet nog niet of ik hier zal eten, maar het klinkt goed.

Alweer heb ik een leuk boek dus geen straf te lezen met zicht op zee.  Er is een vriendelijke groep Canadezen uit Montreal en Toronto aanwezig en als ik het zwembad Inga moedigt iedereen me aan er tot mijn schouders in te gaan.  Ondanks de warmte is de temperatuur van het zwembad vrij koel, maar na een minuut ben ik "door".

De dame uit de fitnessruimte is ook in het zwembad en we raken aan de praat. Zij is een plaatselijke bewoonster, maar heeft een paar jaar in de VS gewoond.  Ze vraagt wat ik hier bekeken heb en is verbaasd te horen over Yerette met alle kolibrie's.  Ze heeft ook de rode ibissen nog nooit gezien.  Ik vertel haar dat ik ook de Domtoren in mijn eigen stad pas de dag voor mijn emigratie voor het eerst beklom.

In het zonnetje ga ik liggen afdrogen.  Hopelijk krijg ik zo een beetje kleur, want voornamelijk geef ik er de voorkeur aan in de schaduw te blijven.  Tegen vijven heb ik er genoeg van en ga naar boven om me klaar te maken voor de avond.

Douchen hier is een genot, ik wil die regen douchekop ook!  Opgefrist loop ik naar de Regency Club beneden.  Wat ook leuk hiervan is dat telkens dezelfde mensen er zijn.  Ook hier weer voornamelijk Canadezen en een van hen, die alleen reist, biedt mij een stoel aan zijn tafel aan, sinds alles verder vol zit.

We kijken CNN en het is interessant zijn kijk op de verkiezingen in de VS te krijgen.  We zitten duidelijk op een lijn.  De zonsondergang is helaas bewolkt, maar wel mooie kleuren. Een lekker bordje met zalm en nootjes en een wijntje en het is echt "happy hour".

Om half acht wordt alles hier weer opgeruimd en ik besluit een lichte maaltijd te gaan eten bij Waterfront, het sjieke restaurant in het hotel.  Ik bestel de dagsoep, die vandaag wortel en gember is. Het smaakt ontzettend lekker en is, zoals vrijwel alles op dit eiland, lekker pittig. 

Het andere voorafje dat ik bestel is de zalm tartar met citroen.  Die wordt mooi gepresenteerd en ik krijg er "brood" (wat er meer uitziet als opgesneden pannenkoek) met twee sauzen erbij.  Al met al een heerlijke maaltijd en nu kan ik zeggen alle restaurants in het hotel geprobeerd te hebben.  Allemaal waren ze heel goed, zonder twijfel.

Nog steeds lijkt het erop dat het morgen mijn laatste dag hier zal zijn.  Ik kan echt niet wachten Rick weer te zien.  Ik had me mentaal voorbereid op zes dagen weg van hem en dat worden er nu acht.  Vroeger had ik zoveel heimwee dat ik nog geen dag van huis kon zijn.  Dat ligt achter me, maar kennelijk is er nog steeds wat van over. 

Heimwee is als depressie, je kunt mensen zeggen dat ze moeten genieten van hun omgeving of leven, maar dat is hetzelfde als iemand met asthma te vertellen gewoon lekker adem te halen. Ik weet nu ook zeker dat ik niet zonder Rick wekenlang in Florida wil verblijven.  Liever pijn met lieve man dan minder pijn (nooit weg) en eenzaam!

zondag, januari 24, 2016

Dag 4 Trinidad: Nog een dagje erbij

Het eerste wat ik iedere ochtend doe is mijn email lezen.  En het eerste wat ik vanochtend zie is een email van United dat ze verwachten ook dinsdag nog veel problemen met vluchten te hebben.  Ook voor dinsdag kunnen vluchten nu gratis omgeboekt worden.

Tijdens mijn ontbijt maal ik daarover, want wat te doen.  Ik maak een lekker bordje met papaya, ananas, gerookte zalm en een hardgekookt ei en ga aan een tafeltje buiten zitten.  Het is echt wel genieten van die palmbomen en warme Caribische zon, wetend dat het thuis zo'n witte wereld is.

Als Rick op is bespreken we wat ik het best kan doen.  Uiteindelijk besluiten we toch maar het zeker voor het onzekere te nemen en ik boek nog een nacht in het hotel.  Rick zit meer dan een uur op hold bij United, maar krijgt dan voor elkaar dat mijn vluchten naar woensdag verplaatst worden en dat niet alleen, ik krijg ook een upgrade naar eerste klas.  Nu maar hopen dat het woensdag wel gaat lukken, want hoe leuk het hier ook is, het is wel wat eenzaam en ik mis het thuisfront.


In de fitnessruimte doe ik een intensief uur op de elliptical.  Ik heb maar liefst 9 minute stroom gegenereerd vandaag, veel beter dan de vier minuten van gisteren!  Het is een grappige manier om mezelf uit te dagen. Morgen moet ik eens aan een gewichtenroutine gaan denken.

Als ik klaar ben is de schoonmaakster natuurlijk net bezig met mijn kamer, Murphy's wet! Ik klets wat met haar terwijl ze bezig is.  Ze vertelt over Carnival wat hier enorm is!  Nu al hebben ze iedere avond "fetes" en de week voor Carnival iedere dag parades.  Mr. Nick vertelde dat ze een hele dag alleen maar steel bands hebben spelen in een parade met wel 7000 spelers per band.  Lijkt me geweldig eens mee te maken!

Zodra mijn kamer klaar is verkleed ik me in bikini en ga naar beneden.  Eerst haal ik  een Cola Light (zo heten ze hier ook, er is veel Brits hier) uit de ijskast in de Regency Club, want waarom zou ik ervoor betalen. Er zit toch nog wat Hollands in mij, kennelijk, want niemand anders doet dit buiten de ontbijt of "happy hour" uren volgens mij.

Met mijn drankje ga ik naar het zwembad.  Daar is het druk en alle ligstoelen zijn bezet.  Gelukkig is er ruimschoots zitruimte en ik neem dan maar plaats in een zeer gerieflijke schommelstoel. Als lunch bestel ik een groente flatbread, die meer op een mini pizza lijkt, maar lekker veel groente heeft.

Af en toe een duik in het zwembad nemend lees ik verder in mijn boek.  Tijdens een van die "duiken", die meer een even onderdompelen zijn, raak ik aan de praat met een stel flight attendants en piloot van United, die hier ook gestrand zijn.  Zij denken echter vannacht wel terug naar Newark te kunnen.  Daar is ook minder sneeuw gevallen, dus wie weet.

Precies op tijd voor de playoff wedstrijd tussen de Denver Broncos en New England Patriots is mijn boek uit.  Er zitten een aantal Amerikanen aan de bar te kijken en ik ga erbij zitten.  Wat ik altijd zo leuk vind dan is dat je er meteen bijhoort.  We zijn allemaal voor de Broncos en de eerste helft gaat in ieder geval goed voor dat team!  Intussen proberen we de verwarde barkeepers het spel wat uit te leggen.  Duidelijk is dit heel anders dan hun geliefde cricket (waar ik dan weer de ballen van snap).

Na de eerste helft ga ik naar boven om te douchen.  Ik zou werkelijk deze douche ook thuis willen hebben, het is alsof ik in een regenbui sta, heerlijk! 

Toch wel nieuwsgierig hoe de wedstrijd gaat aflopen ga ik de tweede helft van de wedstrijd in de Regency Club kijken.  Daar is het heel rustig.  Ze hebben lekkere dumplings en alweer "chow", dit keer appel.  Lekkere snacks en ik geniet ervan met een glaasje wijn. 
Mijn themafoto vandaag is X, leuke conversatiestarter, want iedereen vroeg zich af waarom ik de achterkant van een stoel fotografeerde in plaats van de mooie zonsondergang

Die zonsondergang :)

De Denver Broncos winnen tot mijn genoegen.  Intussen "klets" ik ook met de meisjes en Rick.  Ik blijf het zeggen, die Facebook groep brengt ons gezin dicht bij elkaar ondanks de afstanden.

De sushi bar is vanavond gesloten en daar heb ik eigenlijk ook geen zin in.  Ik neem plaats aan de tapas bar, zoals ze het noemen, en bestel de callaloo soep, een lokale specialiteit.  Het is gepureerde taro (groen blad) met kokosnootmelk en kruiden.  Ik vind het heerlijk!

Intussen zijn de volgende playoffs begonnen en alweer is er een klein groepje Amerikanen aanwezig. Het is leuk met echte footballfans te praten en er ook echt iets vanaf te weten.  Het is best een gecompliceerde sport met heel veel kleine regeltjes.

Mijn tweede "tapa" is wat ze pepper pot shrimp noemen, garnalen in een tomatensaus staat er.  Ik moet hier echt leren dat "pepper" heel erg pittig betekent.  Mijn hemel!  Het is ontzettend lekker, maar ik kan niet veel van de saus op, die doet mijn mond in brand staan.

Iedereen gaat zijn weg als het wel duidelijk wordt dat de Carolina Panthers gaan winnen dus ik ook.  Op weg naar boven koop ik een Trinidad t-shirt om morgen in te sporten.  Ik heb maar een stel sportkleren mee en vooral het shirt daarvan is niet bepaald fris meer. Les dus, neem altijd meer sportkleding mee.  Ik dacht het alleen donderdag en vandaag nodig te hebben voor ik vertrok. 

Boven kijk ik de rest van de footballwedstrijd, die inderdaad door de Carolina Panthers wordt gewonnen.  Rick heeft allerlei foto's van de sneeuw op Facebook gezet, maar die zijn alleen zichtbaar voor zijn en mijn vrienden daar.  Er is meer dan een halve meter gevallen en een paar sneeuwploegen kwamen vast te zitten in onze straat.  Maar nu is die geploegd en genieten de buren van een welverdiende cocktail bij de buitenhaard van een van de buren.  Dat vind ik dan wel weer jammer te missen, maar ach. Ik zal nog meer dan genoeg wit spul zien bij terugkeer!

zaterdag, januari 23, 2016

Dag 3 Trinidad: Eiland toer en scarlet ibis vlucht

Als ik wakker word zijn mijn ingewanden niet blij.  Oei, dat kan ik niet hebben, want ik heb de hele middag een rondleiding met Mr. Nick en aan het einde ervan een boottocht zonder toilet.  Ik voel me verder prima dus besluit maar te kijken hoe het loopt, want Mr. Nick zal pas om twaalf uur komen.

Eerst ga ik beneden in het winkeltje kijken of ze misschien Imodium hebben, maar ze zijn werkelijk heel slecht gesorteerd en hebben enkel pijnstillers.  Ik besluit als ontbijt het zekere voor het onzekere te nemen en eet een banana en toast.  Mijn koffie kan ik echter niet opgeven!

Mijn uur sporten op de elliptical gaat snel voorbij en als ik klaar ben heb ik flinke honger!  Ik douche gauw en loop weer naar de Regency Club waar ik nog een banaan en flesje water haal.  Heel fijn die gratis drankjes de hele dag door!  Ik geniet er buiten met zicht op de palmbomen van.


Regelmatig krijg ik updates van het thuisfront en daar is het bar en boos! Rick moet om de paar uur sneeuw ruimen, zo snel komt het naar beneden. Er ligt in ieder geval een halve meter en het komt nog flink naar beneden.  Ik ben zo dankbaar dat ik naar palmbomen mag kijken!  Ik vind zo'n storm best spannend altijd, maar alles wat ik dan doe is proberen mijn spieren warm te houden en je kunt nergens heen!

Gelukkig werkt mijn lichaam helemaal mee, het was vast iets wat ik heb gegeten, want ze zijn hier dol op heel, heel pittig! Ik voel me helemaal klaar om het eiland te gaan verkennen als Mr. Nick met om twaalf uur op komt halen.  Het is jammer genoeg wel erg bewolkt vandaag, maar de temperatuur is heerlijk.

Als eerste laat hij me interessante gebouwen in Port of Spain zien.  Er zijn een aantal mooie bij, maar over het algemeen is het zo slecht onderhouden!  Heel jammer, want de Caribische charme ontbreekt zo.  De winkelstraat doet me aan Dakar (Senegal) van vroeger denken, grappig genoeg.
Bij een park met veel landhuizen eromheen stopt Mr. Nick.  Ik maak foto's van de landhuizen en dan trakteert hij mij op een verse kokosnoot gevuld met water.  Daar ben ik dol op en is zoiets typisch om in een tropisch land te doen!

Dan hebben we de stad kennelijk gezien en rijden het naar het noorden van het eiland.  Het is een prachtige weg met uitzichten van boven op de zee en het eiland.  Mr. Nick stopt drie keer om mij de gelegenheid te geven foto's te nemen.  Helaas werkt de lucht niet mee, ik hoop dat ze toch wel mooi zijn geworden.

Bij de laatste stop staan een paar standjes met snoepjes en lokale specialiteiten.  Ik neem foto's en Mr. Nick kletst met de mensen daar.  Hij komt terug met een zakje met vier plakjes verse ananas in een sausjes.  Hij biedt me er een aan en zegt dat de Amerindianen (zoals ze de oorspronkelijke bevolking hier noemen) dit "chow" noemen.  Het smaakt heerlijk, een beetje zuur, een beetje zoet en pittig.

We rijden de heuvels weer af en komen aan bij het enige mooie strand dat het eiland bezit, Maracas Bay.  Er zijn wel andere stranden, maar die zijn of te ruig qua zee of heel klein.  Mede daarom is toerisme niet de grootste industrie voor het eiland.  Toch is het een rijk eiland vanwege de olie, gas etc. die er ontgonnen worden.

Mr. Nick vindt een parkeerplaats en eerst gaan we bij zijn favorite van de vele standjes de typische Trinidad lekkernij "Bake and Shark" eten.  Dit blijkt gefrituurde haai te zijn in een heerlijk speciaal gebakken broodje.  We doen er allerlei sausjes op en het smaakt heerlijk!  Nu kan ik ook zeggen haai gegeten te hebben, het smaakte niet veel anders dan een andere zachte witte vis.

Dan ga ik de enige keer deze vakantie mijn tenen in de Caribische zee steken.  Het water is lekker en ik vind het even jammer dat ik verder geen strand zie hier.  Maar ach, ik ben toch meer een zwembad mens als het erop neerkomt en zicht op zee heb ik wel. 
 
Toch een keer mijn voeten in de zee

Mr. Nick vraagt of ik klaar ben om verder te gaan en dat ben ik.  We rijden naar onze laatste stop, Nanan Ecotours.  Met een boot ga ik zien hoe de scarlet ibis (felrode ibis) terug naar "huis" komt 's avonds naar een bos mangroven.

Tot mijn verrassing zie ik hetzelfde Duitse stel van gisteren weer, die ook deze tour gaan doen.  We zijn een half uurtje vroeg en de vrouw en ik kletsen gezellig over ditjes en datjes.  Zij logeren in het gasthuis van hun gids en dat bevalt zeker meneer niet goed.  Ze zijn beiden lang en het bed is kennelijk erg nauw.  We zijn het erover eens dat we verwend zijn, maar mij ook niet gezien zoiets! Geef mij mijn luxe king bed hier bij de Hyatt maar!

Onze gidsen hebben ervoor gezorgd dat we voorin de eerste boot komen te zitten.  We krijgen ook de beste gids door het mangrovenbos vertelt Mr. Nick.  Dat blijkt wel, Cameron weet allerlei vogels te vinden en zelfs een paar slangen, die in de bomen slapen tot schrik van sommige vrouwen aan boord.

Een uurtje nadat we vertrokken zijn komen we op de plaats van bestemming en parkeert Cameron de boot met zicht op een van de mangroven eilanden.  Iedere avond net voor zonsondergang komen daar honderden, zo niet meer dan duizend, ibissen terug om de nacht door te brengen. 

Wat ik ook verwacht had, niet de enorme zwermen van rode vogels, die dat eiland bijna rood kleuren.  Ik fotografeer erop los en maak een filmpje (waarmee helaas iets mis ging, maar ik vond er een op YouTube, die ik hier zal plaatsen, precies zo was het).  Halverwege wil ik eigenlijk gewoon genieten van dit schouwspel en niet alleen maar door een lens kijken.  Zo mooi!!

Dit filmpje laat precies zien hoe het was

De vogels blijven maar komen, zelfs als we weer op de terugweg zijn zien we nog een heel aantal overvliegen.  Wat een bijzonder fenomeen is dit!  De vogels zijn zo rood door de garnalen en crabben, die ze eten, dezelfde reden dat flamingo's roze zijn.  Dit eiland is een waar paradijs voor vogelliefhebbers!
Op de terugweg

Terug aan wal staat Mr. Nick me weer op te wachten en brengt me terug naar het hotel.  Hij zei gisteren dat hij wat nerveus was toen ik schreef ook een gids te zijn en zijn vrouw had gezegd te willen afzeggen.  Nu vond hij de twee dagen samen duidelijk ook erg leuk en bedankt mij voor de goede recensie op Facebook gisteravond.  Ik weet als geen ander hoe fijn het is goede recensies te krijgen en de meeste mensen schrijven alleen als ze niet tevreden waren.

We nemen afscheid en Mr. Nick drukt me op het hart terug te komen met Rick en dan zal hij ons ook de apen op een ander eilandje dichtbij laten zien.  Ik vond het zeer geslaagde dagen en heb gezien wat ik hoopte, heel bijzonder waren de kolibrie's en ibissen!  Het is ook een mooi eiland, maar de stadjes helaas niet pittoresk.

In het hotel verkleed ik me snel en neem mijn Surface mee naar de Regency Club.  Daar klets ik onder het genot van een glaasje wijn en wat salade blij met het gezin.  Rick zegt dat er zeker meer dan een halve meter is gevallen, zo niet driekwart meter. Het is moeilijk meten, omdat het zo hard waait.  Het is daardoor ook geen mooie sneeuwval, want alles waait van de bomen.

Ook vandaag neem ik weer sushi als avondeten.  De serveerster weet al dat ik een handrol wil en ik bestel weer twee andere rollen.  Het smaakt ook weer prima.  Morgen en overmorgen zijn ze gesloten dus zal ik de andere restaurants eens gaan verkennen.

Alweer een heerlijke dag was het dus.  Ik ben zo blij deze rondleidingen geboekt te hebben! Ik ga ervan genieten de komende twee dagen gewoon te luieren, maar dat vind ik altijd moeilijk dus had het niet de hele tijd willen doen.

Foto's van vandaag staan hier