Dag 2 Trinidad: Over kolibries en bloemen

Na een rusteloze nacht, want mijn brein kreeg mijn boodschap niet om van het moment te genieten en me nog geen zorgen te maken over de terugreis, sta ik klaarwakker om kwart voor acht op.  Ik had mijn wekker nog wel gezet, maar dat was absoluut niet nodig.

Vandaag geen sporten, want ik heb een rondleiding geboekt.  Ik ga bij de Regency Club ontbijten en het is een prachtige zonnige dag.  Heerlijk dat we het eten buiten kunnen nuttigen!  Als ik nog even naar het toilet loop voor de rondleiding zie ik mijn gids al zitten.

Klaar om op pad te gaan stel ik mezelf voor aan "Mr. Nick".  Zijn naam kwam ik tegen in een artikel van Epicure waarin de journaliste ook beschrijft kolibries te hebben gezien met hem.  Dat is wat we vandaag gaan doen.  Omdat Mr. Nick door een andere alleen reizende vrouw werd aangeraden schreef ik hem een email met de vraag om een rondleiding.

Hij antwoordde meteen en we gaan de komende twee dagen van alles bekijken.  Ik weet meteen waarom die journaliste Mr. Nick zo aardig vond.  Hij is hoffelijk, vertelt interessant en heeft duidelijk een gevoel voor humor.

Onze eerste bestemming is het Asa Wright Nature Centre.  De tocht erheen duurt ongeveer anderhalf uur en het landschap wordt steeds mooier.  Port of Spain is echt geen mooie stad (hoewel Mr. Nick me morgen vast wel de mooie plekjes zal laten zien), erg industrieel, maar de natuur in het binnenland van Trinidad is prachtig!  Groen en tropisch regenwoud met bananenplanten, papaya bomen en allerlei andere exotische planten, waarvan ik de namen niet ken.

Langzaam rijdt Mr. Nick naar boven en parkeert dan bij een heel oud plantagehuis.  Ik schat dat het uit het begin van de negentiende eeuw stamt.  Het is nu een hotel voor vogelliefhebbers.  Er zijn mensen met gigantische cameralenzen en anderen, die gewoon genieten van de vele kolibries en andere kleine vogeltjes, die tot vlakbij vliegen.

De veranda kijkt uit op de nectarvoeders.  Ik krijg een van de lekkerste koppen koffie ooit aangereikt, gemaakt van koffie, die op de plantage wordt verbouwd, en heb een half uur voor de natuurwandeling hier begint.  Ik fotografeer alle mooie vogeltjes, die zo snel zijn dat een scherpe foto een flinke uitdaging is.

Dan worden we gehaald door Jesse, die ons de jungle in gaat nemen.  We krijgen wat waarschuwingen, waaronder dat we moeten uitkijken voor tarantula's en giftige slangen (waarvan er vier soorten op het eiland voorkomen).  Ok, niet mijn favorieten dus ik knik beamend heel goed op te zullen letten.

Onderweg mogen we een loopstok meenemen en dan dalen we af het regenwoud in.  Planten, die ik voorheen enkele in de botanische tuin in Washington zag en soms zelfs nooit komen voorbij.  We zien de interessante "leafcutter ants", mieren, die heel precies stukjes blad en bloemen naar hun nest dragen.  Wij zijn gefascineerd door hun "snelwegen", maar Jesse waarschuwt dat we ze niet op ons willen krijgen, want ze knijpen dan een stuk uit ons vel. Yikes!

De tropische blue morpho vlinder, hier met vleugels gesloten, maar hij opende ze voor ons, voor het eerst dat Jesse dat ooit zag (zie mijn fotoalbum)

We zien onderweg ook allerlei vogeltjes,  Soms doet Jesse hun roep na om ze te lokken.  Een keer moeten wij allemaal een zoenend geluid maken en inderdaad is dat de lokroep van dat vogeltje!  Ik maak ook kennis met een Duits echtpaar dat uit Heidelberg blijkt te komen en dus weet waar Kai studeert, want Germersheim is daar maar een uur vandaan. Anderhalf uur later zijn we terug bij het landhuis en horen we net de lunchbel klinken.

Mr. Nick en ik hebben beiden de plaatselijke maissoep met brood gekozen.  Ontzettend lekker is die, zo gekruid!  Een heel geode keuze en ook niet te zwaar wat mij wel bevalt.  Ik mag nog een half uurtje genieten van de mooie vogeltjes hier en hoor een stel vlakbij mij Nederlands spreken, maar de gelegenheid een praatje te maken is er niet echt.

Heerlijke soep!

In de auto bevestigt Mr. Nick mijn vermoeden dat dit eiland veel meer Europese en Canadese toeristen trekt dan Amerikanen.  In het hotel wemelt het van de Canadezen en ik heb al heel wat verschillende Europese talen gehoord ook.

Door het verkeer neemt het zo'n anderhalf uur voor we de haarspeldbochten van de buurt waar Yerette zich bevindt oprijden.  Intussen heb ik een email ontvangen van United Airlines dat ze nu ook de kosten voor het veranderen van vluchten op maandag zullen kwijtschelden.  Dat is heel goed nieuws, alleen kan ik nu niet wachten mijn vluchten naar dinsdag te zetten en dat kan niet op mijn telefoon.

Het is erg jammer dat mijn terugreis zoveel invloed heeft op mijn tijd hier, maar ik kan mijn gedachten er maar niet vanaf houden.  De laatste keer dat Katja en ik in Houston vast kwamen te zitten was zo'n nachtmerrie!  Veel liever blijf ik nog een dag hier!

Toch dwing ik mezelf in het moment te leven, want dit is veel te bijzonder!  Yerette betekent kolibrie in het Amerindiaans en Theo, de eigenaar hier, heeft tientallen kolibrievoeders hangen waar naar zijn zeggen honderden en soms duizenden kolibries op afkomen, veertien (dit jaar een nieuwe gezien) verschillende soorten!

Gewoonlijk zijn het groepen, die Theo leidt, maar ik heb het geluk een prive tour te krijgen.  Hij vertelt me van alles over de kolibries en ik kan ook vragen stellen.  Dan krijg ik ruimschoots de tijd foto's te nemen voor de thee klaarstaat.  Bij de thee heeft Theo's vrouw heerlijke hapjes!  Dit is een vroegere Britse kolonie en ik bemerk nog veel overblijfselen waarvan dit er een is.

Na de thee nodigt Theo ons voor de televisie.  Daar krijgen we de prachtigste foto's, die hij genomen heeft, te zien!  Van nestende kolibries, parende kolibries, vechtende kolibries, kolibrie nesten, alles wat je je maar kunt bedenken en zo mooi!  Meteen wil ik eigenlijk al mijn foto's weggooien, want die halen er niet bij (doe ik niet, hoor).

Het verhaal erbij gaat wel heel langzaam, maar ook zeer leerzaam.  Ik weet nu meer over kolibries dan ooit!  Hun nestjes zijn heel bijzonder en natuurlijk heel erg klein en met o.a. spinnenweb gemaakt.  Ze poepen niet, maar plassen geurloos en zonder smaak. Als ze nat worden schudden ze zichzelf met een snelheid van 32 G schoon.  Een mens zou met 6 G al flauwvallen!  En zo meer, ik vind het allemaal eindeloos interessant en het wordt begeleid door foto's, die ik nooit eerder zo van kolibries heb gezien!

Helaas is het dan tijd om dit paradijsje te verlaten en met een laatste blik op de kolibries stap ik weer in Mr. Nicks auto.  Zonder oponthoud rijden we terug naar Port of Spain en hij zet me af bij het hotel. 

Intussen heb ik op mijn telefoon gezien dat tenminste het hotel beschikbaar is voor een extra nacht.  Die boek ik dan ook meteen als ik binnenloop.  Het is wel duurder dan de prijs, die ik had, maar ik zie mezelf gewoon niet maandag terug kunnen vliegen dus het moet maar.

Ook mijn vlucht kan ik zonder problemen veranderen.  Hopelijk is het dinsdagmiddag genoeg opgelost om terug te reizen! Ik voel me in ieder geval een stuk rustiger zo. Veel liever nog een dag aan het zwembad luieren, dan stress op het vliegveld van Houston!

Opgelucht ga ik naar beneden en in de Regency Club schenk ik een lekker glas wijn in en neem een bordje met snacks.  Ik ga buiten van de palmbomen genieten en bedenk me hoe bizar dat Rick juist dit weekend koos voor mijn reis en ik nu de potentieel grootste sneeuwstorm ooit in Washington mis.  Ben ik er rouwig om?  Absoluut niet! Vreemd is het wel om ons gebied zo op CNN te zien.

Voor mijn avondeten besluit ik de sushi bar weer te bezoeken.  Die is zondag en maandag dicht.  Ik bestel een andere combinatie dan gisteren en de serveerster herinnert zich terecht dat ik die zonder mayonnaise wil.  Wat die op Japans eten doet snap ik nooit. Het smaakt in ieder geval weer prima!

In het winkeltje in het hotel (wat maar weinig te bieden heeft, helaas) vraag ik of ze muggenspul hebben.  Vandaag hebben die rotdiertjes mij namelijk flink te pakken gehad en morgenavond ga ik tegen zonsondergang het water tussen de mangroven op.  Ik zou net zo goed een groot teken "kom eet mij" kunnen dragen! Hun middel blijkt een aromatherapiespulletje te zijn zonder deet. super duur dus hopelijk doet het zijn werk!

Het was werkelijk een dag met een grote ster vandaag.  Zoveel van mijn favoriete vogeltjes bijeen, wat kan ik me nog meer wensen! En een zorg opgelost door mijn vluchten te verzetten, hopelijk slaap ik vannacht een stuk beter.  Gelukkig zijn Rick, Katja en Saskia veilig thuis en is alles met Kai ook goed.  Zoals we in het Engels zo vaak zeggen: "Peace Out"

Een filmpje hier: WP_20160122_14_10_51_Pro.mp4

Posted by Petra Engle on Friday, January 22, 2016

Kolibries en bloemenfoto's hier