Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, april 29, 2016

Een drukke en leuke vrijdag

Om kwart voor acht gaat mijn wekker en als eerste ga ik op zoek naar een leuke kinderfoto van Kai. Hij wordt vandaag alweer vierentwintig en ik vind het leuk om de kinderen met een foto uit hun kindertijd op Facebook te feliciteren.  Ik vind een schattige van Kai op het strand. En nu is hij al echt een volwassen man, ik denk nog iedere verjaardag terug aan de moeilijke eerste maanden van zijn leven (hier te lezen).

Dat schattige ventje is nu echt een man geworden!

We wensen Kai op Facebook een fijne verjaardag en hij laat foto's zien van hoe Bea voor hem versierd heeft met zelfgemaakte slingers.  Ze zullen vanavond Chinees gaan eten om het te vieren.  Zo te zien heeft Bea er een waar feest van gemaakt voor hem, zo leuk.  Morgen zullen we eindelijk eens skypen hopelijk. 
De jarige Job vandaag

Nu maak en eet ik gauw ontbijt en koffie en dan brengt Rick me naar het metrostation.  Daar neem ik een van de gratis krantjes mee, altijd leuk om te lezen als er geen telefoonsignaal is in de tunnels.  De trein laat even op zich wachten, maar daarna kom ik zonder oponthoud bij het Smithsonian station aan.

Als ik de roltrap opga miezert het wat dus ik doe mijn paraplu open.  Het is duidelijk dat I. een bloglezeres is, want zij herkent mij meteen.  Ik maak kennis met haar en haar man G.-J. Zoals zo vaak gebeurt weet ik meteen dat het een leuke dag gaat worden ondanks het sombere weer.

Toch zijn we blij de rondleiding een dag uitgesteld te hebben, want gisterochtend zou het miserabel geweest zijn en een beetje motregen deert niet.  Na mijn introductie over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.

I. en G.-J. zijn beiden al eerder in Washington geweest, maar vinden het leuk eens wat meer te leren over de bezienswaardigheden hier.  Voor I. zijn sommige monumenten wel nieuw, maar G.-J. heeft er maar een nog niet gezien.

We lopen via het Tweede Wereldoorlog Monument, waar dit keer geen veteranen zijn, maar wel weer heel veel schoolgroepen.  Die zien we ook bij het Vietnam Memorial en het Lincoln Memorial.  Sommigen hebben tientallen studenten met allemaal dezelfde shirtjes of jasjes aan.  Ze zijn bijna allemaal rond de veertien, want in de achtste klas leren ze hier in de VS over het regeringsstelsel.
 
Lincoln zit er nog altijd

Zoals altijd maakt het Korea monument veel indruk.  Voor mij doet het dat ook nog steeds, hoe vaak ik het ook al heb gezien.  Ik zie ook steeds andere details bij de negentien soldaten.  Nog steeds spettert het wat, maar echte regen blijft gelukkig weg.
 

Het Martin Luther King Jr. Memorial is nieuw voor beiden. Hier bij het Tidal Basin is het beduidend minder druk. Ook bij het Franklin D. Roosevelt Memorial is het erg rustig.  Hier valt me op hoe veel van de dingen, die FDR zei in zijn speeches, nu weer zo relevant zijn.  Een beetje eng wel, gezien die speeches vooral ten tijde van de Tweede Wereldoorlog werden gehouden.
Als laatste bekijken we het Jefferson Memorial.  Dit is een mooie tempel, maar qua symboliek is het eigenlijk het minste monument.  Franklin Roosevelt wilde dit monument hier absoluut hebben en heeft het net voor de Tweede Wereldoorlog neer laten zetten.

De wandeling van hier naar de Old Ebbitt Grill valt toch iedere keer weer wat tegen.  De blokken hier in Washington zijn zo groot en het neemt meestal bijna een half uur met de stoplichten om over te steken er ook bij.

In het restaurant begroet Mark mij enthousiast, want ik heb hem al een paar maanden niet gezien.  Hij zorgt ervoor dat we een tafeltje in de gezellige hoofdzaal krijgen.  Het gesprek is erg gezellig en we praten over vrij persoonlijke dingen wat ik eigenlijk wel bijzonder vind met mensen, die ik voor het eerst ontmoet, maar er is gewoon een klik.

I. en G.-J. nemen beiden de crabcake met quinoa en groentes en die ziet er heerlijk uit.  Ik zie echter de ravioli met vier verschillende kazen, asperges en champignons en kies dat gerecht.  Daar krijg ik ook geen spijt van.  G.-J. heeft nog plaats voor een stuk pecan pie en dan kunnen we weer verder.

Het is droog en zoals zo vaak hier zelfs schel ondanks de bewolking.  We lopen naar de voorkant van het Witte Huis waar we niet bij het hek mogen komen, maar op de stoep ertegenover moeten blijven.  Gisteren hoorde ik dat ze het hek een heel stuk hoger willen maken om te voorkomen dat mensen er overheen klimmen.

Ook bij de achterkant  mogen we niet tot aan het hek komen.  De achterkant is nog steeds niet goed te zien door een enorme tent ervoor.  Ik kan op het internet niet vinden waar die tent, die er al een week staat, voor is.

Na de nationale Kerstboom bewonderd te hebben (niet echt, want hij stelt niet veel voor tot ze het extra stuk erop zetten voor kerst) lopen we verder Pennsylvania Avenue af.  Het blijft bewolkt, maar ik heb het af en toe zelfs warm.  In ieder geval is het zo best lekker wandelweer.

We komen langs de sterrenbeeldenfontein, die voor het eerst in jaren weer werkt.  Aan de overkant daarvan bekijken we de voorpagina's van kranten uit alle vijftig staten bij het Newseum.  Dan lopen we door naar het Capitool.

Dat staat nog steeds gedeeltelijk in de steigers, maar er is al meer van de koepel te zien.  Het blijft een imposant gebouw.  Ook vandaag zijn zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden niet in sessie.  Je vraagt je af wanneer dat wel zo is tegenwoordig!

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen en dat blijft een favoriet. Van buiten is het een mooi gebouw, maar van binnen is het spectaculair.  Foto's kunnen dat nooit genoeg overbrengen.  We bekijken ook nog Jefferson's bibliotheek en ik stel me zo eens voor hoe hij al die boeken heeft gelezen.  Het was zo'n heel andere tijd dan tegenwoordig waar je alle informatie gewoon even op kunt zoeken.
 
Enfin, terug naar het heden.  Na de bibliotheek van Jefferson laat ik de beneden verdieping zien met de twee 15e eeuwse bijbels.  Ook de tentoonstelling met de eerste kaarten van de "nieuwe wereld" is interessant.

Dan lopen we naar buiten en is de rondleiding klaar.  I. en G.-J. hebben beiden rugzakken mee en ik vond ze al zo vol lijken. Blijkt dat daar allerlei leuks en lekkers voor mij inzit! In een Schiphol plastic zak krijg ik kaas, drop, stroopwafels, sate saus en tijdschriften mee. Mijn hemel, echt een zware tas krijg ik mee, zo lief!

We nemen hartelijk afscheid en houden hopelijk via Facebook contact.  Ik facebook Robert-Jan en Caroline dat ik klaar ben met de rondleiding, want wij hebben afgesproken iets te gaan drinken samen.  We besluiten elkaar bij Elephant & Castle te ontmoeten.

Zij zijn er eerder dan ik en nemen alvast een tafeltje.  Robert-Jan stuurt me een berichtje waar ze zitten, maar ik herken Caroline meteen van de foto's op het internet.  Zo leuk ze nu in persoon te ontmoeten!  Ik heb Robert-Jan al eerder ontmoet, maar toen was er niet veel gelegenheid te praten.

We bestellen drankjes en het gesprek vloeit meteen. Daan en Fleur zijn ook echt leuke kinderen, hoewel ons gesprek hen maar af en toe interesseert.  Gelukkig heeft het restaurant een kleurplaat op het kindermenu.

Toen ik aankwam sms-te ik Rick dat we hier zijn neergestreken en hij komt er een half uurtje later ook bijzitten.  Eerst waren wij tweeen van plan tapas te gaan eten, maar het is zo gezellig dat we allemaal besluiten te blijven zitten en Brits pub eten te bestellen.

Caroline en ik nemen de Indiase kip kerrie "flatbread" (een soort pizza), die lekker pittig is en goed smaakt.  Ook de anderen smullen zo te zien.  Veel te snel is het tijd om afscheid te nemen, want iedereen is moe van de lange dag. Vooral Fleur, die ernaar uitziet uit te slapen morgen al betwijfelt ze dat dat gaat lukken want het appartement is nogal gehorig.

Rick en ik wensen hen een goede thuisreis en hopelijk tot ziens, hier of in Limburg.  Thuis laten we gauw Cosmo uit en maken het dan ook niet laat, want zijn beiden ook heel moe.  Maar wat een leuke dag was het weer!


donderdag, april 28, 2016

Weer tien jaar Nederlanders

Rick vertrekt letterlijk voor dag en dauw, want hij moet om zeven uur in hartje Washington zijn.  Met het verkeer hier moet je voor die twintig kilometer zeker een uur uittrekken, zelfs zo vroeg.  Ik heb geen wekker, maar sta net na achten toch maar op.

Het is weer druilerig buiten en dat betekent dat ik Cosmo niet snel even de tuin in kan laten.  Daar wordt hij te modderig.  Ik zet de koffie dus en laat die pruttelen terwijl ik Cosmo zijn wandeling geef. 


Na een paar koppen koffie en een Smart Ones quesadilla stel ik mijn gps in op de ambassade in Washington en ga op pad.  Onze paspoorten zijn klaar en ik wil ze dan ook meteen maar ophalen. Intussen is de miezerregen over gegaan in gestage regen en het is niet fijn rijden.

Op de Beltway (ringweg rond Washington) neem ik de express banen, die gelukkig vrijwel leeg zijn.  Zo rijd ik langs al het file verkeer tot die banen ophouden en ik me in de file over de brug naar Maryland voeg. Gelukkig duurt die niet lang en al gauw rijd ik het District of Columbia binnen.

Bij de ambassade zijn de overblijfselen van het Koningsfeest gisteravond nog goed te zien.  Een arme ziel is bezig met de tent en de oranje veren en papieren op te ruimen.  Dit keer kan ik wel Nederlands spreken zowel tegen degene, die me binnenlaat, als tegen de dame achter het loket.

Zij is bezig met iemand anders, zo te zien ook een dochter van Nederlandse ouder(s), die ongeveer zo oud is als Katja.  Tussendoor kan ik de paspoorten ophalen, ik hoef enkel een formuliertje te tekenen voor ontvangst.  Dat was heel wat makkelijker dan de aanvraag!  En nu zijn we dus weer tien jaar onder de Nederlandse nationaliteitspannen.

De terugweg is zo mogelijk nog erger dan de heenweg qua regen.  Ik vind het doodvermoeiend rijden en ben blij als ik weer thuis ben! Ook denk ik dat het goed was dat ik de rondleiding naar morgen heb verschoven.  Het zal dan nog miezerig zijn, maar niet meer de gestage regen van vanochtend volgens het verhaal.  Hopelijk hebben ze dat goed.

Met dit weer is het echt zaak dat ik goed beweeg dus ik begin laat aan mijn uur op de elliptical. Het gaat lekker en het maakt dat ik me beter voel.  Tijdens het sporten krijg ik een email dat het Koningsfeest van zaterdag uitgesteld wordt. 

Jammer, maar begrijpelijk, het is buiten en al zal het zaterdag droog zijn, die tuin is waarschijnlijk een modderbad.  Hopelijk kunnen we naar de nieuwe datum, want onze mei weekends zitten al flink vol.

Als ik klaar ben is het gelukkig ook bijna droog.  Gauw neem ik Cosmo nog eens mee voor een rondje. Hem deert dit weer absoluut niet en voor de verandering wil hij langer lopen dan ik.
 
 
Dan is het lunchtijd en met dit weer heb ik enorm veel zin in een lekker warme pho.  Daarin ben ik niet de enige, want Pho Thang Long zit vol, dat niet alleen, maar de medewerkers hadden duidelijk geen tijd om tafels af te ruimen.  Ach, ik wacht wel even tot ze er een schoon hebben voor mij.  De kip pho en de limeade smaken me opperbest.

Rick belt dat hij door een Intel hoge pief is uitgenodigd om naar de Washington Capitals playoff wedstrijd te gaan vanavond.  Rick vindt het vervelend om mij vanavond alleen te laten, want hij weet dat dit weer nare dingen met mijn lichaam doet.  Maar natuurlijk spoor ik hem aan te gaan, het is een unieke kans en hij kan mijn pijnen toch niet weghalen met zijn aanwezigheid, hoe lief ook.

Na nog een snel rondje met Cosmo, zo doe ik zijn lange wandeling in korte stukjes, ga ik naar Mint.  Daar wacht Thu me al op. Eerst wilde ik oranje nagels laten doen, maar nu het feest zaterdag niet doorgaat kies ik roze glitter nagellak.  Weer eens wat anders dan blauw.

Het motregent nu nog alleen, niet ideaal, maar beter dan plensregens.  Saskia is klaar met haar werk en we boeken eindelijk de hotels in Dublin, de eerste en laatste nacht van hun drieweekse reis.  Ik ben stiekem best jaloers, om maar weer jong te zijn!

Voor mijn avondeten rijd ik naar Yama en neem aan de sushi bar plaats. Rick en ik komen hier al jaren en de serveerster herkent me dus.  Ze vraagt of ik alleen ben en met een zielig gezicht beaam ik dat.

De mannen achter de sushi bar zijn allervriendelijkst en maken een sashimi maal voor mij, overheerlijk!  Als mijn borden leeg zijn vragen ze me of ik klaar ben.  Dat is het geval en het was heel goed!  Dan overhandigt een van hen me een "dessert" zoals ze het noemen.  Het is zalm sashimi met zalm caviaar in de vorm van een bloem.  Omdat ik alleen ben vanavond, zo lief!

Zo kan een maaltijd alleen ook nog een sociale aangelegenheid worden.  Ik bedank iedereen heel hartelijk en ga huiswaarts.  Daar wachten de dieren op me. Meike en Snickers lijken wel boekensteunen op een gegeven moment, maar dan voor mijn laptop.

Rick zal vanavond laat thuiskomen, denk ik.  Het is een spannende wedstrijd zo te zien, op het moment 2-2. Hopelijk ziet Rick eens een winnende wedstrijd.  Het lijkt werkelijk of elke live wedstrijd die wij bezoeken in een verlies voor "ons" team eindigt.

Hopelijk valt het morgen mee met de regen. Zeg allemaal even een schietgebedje alsjeblieft!  Ik zie sowieso weer naar de rondleiding uit.  We zullen niet smelten gelukkig!



woensdag, april 27, 2016

Opeens kil vandaag

En dan zijn we alweer halverwege de week.  Het regent als we opstaan en is beduidend koeler dan de afgelopen paar dagen.  Rick gaat naar zijn werk, ik neem Cosmo mee voor zijn wandeling.  Het miezert nog, maar voelt niet koud met zo'n vijftien graden.

Het is (natuurlijk) Koningsdag in Nederland.  Vanavond is er een feest op de ambassade, maar ik zou eerst een rondleiding hebben morgen en dan wil ik niet laat uit.  De rondleiding is verzet, maar ik was te laat om nog kaartjes voor het feest te scoren.  Niet getreurd, we zijn zaterdag ook voor een groot Koningsfeest uitgenodigd.

Om het toch een beetje te vieren neem ik een stroopwafel als ontbijt en drink koffie uit mijn Nederlandse "patriottische" Blond Amsterdam mok.  Dan rijd ik naar Anytime Fitness om eerst wat cardio te doen voor Sharon me komt halen voor de personal training.


Dat halve uur gaat snel voorbij en na afloop wil ik nog wat meer cardio doen.  De motivatie ontbreekt me echter en ik haal mijn tegenwoordige doel van 15000 stappen niet.  Ach, ik geef mezelf toestemming om van de saaie machine af te gaan. 

Thuis douche ik en kleed me wat warmer aan (te warm blijkt later, zo moeilijk kleding voor deze "tussen" temperaturen te vinden).  Ik werk wat correspondentie bij en voel dan mijn maag rommelen (een stroopwafel is duidelijk geen vullend ontbijt).

Voor de lunch bestel ik Panera's you pick two, een kop groentesoep en een tonijnsalade sandwich op tomaat basilicum brood.  Ik eet het daar op en het smaakt me prima.  Dit weekend worden er in ditzelfde winkelcentrum drie minuten rijden van ons huis (en ja, ook binnen loopafstand) maar liefst drie nieuwe restaurants geopend!

Ik lijn Cosmo aan voor een wandeling door de buurt.  Ondanks het wat sombere weer, al is het droog, geniet ik toch van de vele kleuren.  De azalea's zijn nu op hun hoogtepunt, maar de wilde bloemen zijn ook prachtig.
Deze heet hier Creeping Charlie, maar komt oorspronkelijk uit Europa
Prachtig, toch?

Tussen wandelingen door ga ik naar Whole Foods voor het avondeten.  Rick en ik wilden eigenlijk crab cakes, maar die zijn klein en $10 per stuk!  Dat gaat niet door.  Ik bel Rick en we vinden samen een alternatief.

Cosmo heeft het vandaag helemaal goed, want hij krijgt nog een wandeling.  Dit keer met Chris en PJ.  Chris en ik hebben elkaar alweer een paar weken niet gezien en dus meer dan genoeg te bekletsen.  Als ik weer thuis ben heb ik zomaar 24000 stappen gezet!  Had ik niet gedacht op zo'n sombere dag!
Binnen een maand van helemaal dor tot zo groen!

Rick komt thuis en we smullen van onze samengeraapte maaltijd.  Ik heb weer de blackened zalm, net als gisteren, zo lekker!  Rick heeft zijn geliefde kalkoenborst.  Daarbij erwtjes en worteltjes, een favoriete groente voor ons en rozemarijn brood.  Dat laatste is zo lekker!  Rick heeft het even in de oven gelegd en ik zou er zo een heel brood van opkrijgen (maar houd me in).

Eerder vandaag boekten we met Kai zijn reis hierheen deze zomer.  Hij zal voor twee weken komen van 26 juli tot en met 11 augustus.  Bea komt niet mee, te duur voor haar.  Kai vliegt terug naar Milaan, zodat hij haar ouders kan ontmoeten.

Vanavond klets ik met de meisjes.  Katja heeft heel veel moeite met haar leven nu.  Ze vreest niet bij een andere school aangenomen te worden en dat zou een jaar moeten wachten betekenen.  Heel moeilijk, maar ik probeer haar voor te houden dat het niet het einde van de wereld is.

Saskia plant nog steeds haar reis naar Europa.  Ze heeft het zo druk met werken, school en appartement schoonmaken dat plannen met Kaylee er niet van komt. Echter, ze moeten nog een slaapplek vinden in Dublin voor een nacht en hun andere gastvrouwen en -heren laten weten wanneer ze komen. Het zal allemaal wel goed komen, hoop ik.

dinsdag, april 26, 2016

Nog een zomerse dag voor we weer terug naar de lentetemperaturen gaan

Tegelijkertijd met Rick sta ik op.  Het is weer schitterend weer en warm genoeg om ontbijt buiten te eten.  Daar geniet ik nog even van, want de komende dagen wordt het weer koeler.  Met de geraniums ziet het er al zo zomers uit.  De bomen worden ook steeds groener en de vroege lentebloesems bloeien uit (helaas).


Als Rick naar zijn werk vertrekt, ga ik naar "mijn werk", want zo voelt het vaak wel.  De elliptical wacht geduldig en met mijn telefoon en Kindle gaat het uur toch snel.  Ik ben lekker vroeg klaar vandaag en douche gauw, zodat ik optimaal het mooie weer kan beleven.

Cosmo gaat maar al te graag mee voor zijn wandeling vandaag.  We lopen naar Southside Park en de vele kleuren azalea maken de buurt nu een en al fleur en kleur.  Van wit tot roze tot rood en paars, alle kleurschakeringen staan er. 

In het park bedenk ik me net dat ik al een tijdje geen herten heb gezien als ik er een in het beekje zie drinken.  Dat is toevallig, lijkt wel of mijn gedachten ze opriepen.  Het andere hert loopt net ons pad op en gelukkig houdt Cosmo zich even rustig zodat ik een foto kan nemen.  Zodra het hert beweegt begint hij te blaffen en zou ze zo graag achterna gaan.
Thuis bedenk ik me waar ik wil gaan lunchen en dat wordt aan de buitenbar van True Food Kitchen.  Grappig genoeg hoor ik onderweg op de radio waarom de vele kleuren groentes goed voor je zijn.  Rick vindt dit restaurant te gezond, maar wat mij betreft kan het niet gezond genoeg.

De tafeltjes op het grote terras zitten vol, maar er is nog meer dan genoeg plek aan de bar.  Ik hoef niet eens een menu in te kijken.  Ik bestel een "kale-aid" drankje, met groente- en fruitsap.  En dan natuurlijk de crudite's, een bak vol rauwe groentes met twee dipsausjes.  Ieder hapje is een genot.

Op de terugweg rijd ik Vienna even in en haal avondeten bij Giant en Whole Foods.  Giant omdat ik zin heb in spinazie en zij hebben zakken, die je in de magnetron kunt koken.  Om de een of andere reden heeft Whole Foods die niet meer.

Intussen heb ik meer dan 20000 stappen bijeen en het weerbericht is er niet over eens wanneer we onweersbuien zullen krijgen. Ik besluit mijn plan om naar Scott's Run te gaan te laten varen. Ik heb geen zin in onweer terecht te komen.

In plaats daarvan besluit ik een rustmiddagje te nemen.  Ik heb wel weer eens zin om wat zentangle te doen en neem mijn spullen daarvoor mee naar buiten.  De volgende paar uren ben ik bezig met bloemen en insekten te "zentanglen".  Wat een heerlijke rustgevende bezigheid is dit!  Ik concentreer me er zo op dat ik een telefoontje van mijn zus niet eens hoor!

Van onweersbuien niets te merken, in tegendeel, het is zonnig en lekker warm met een windje.  Als mijn tekening klaar is lees ik verder in mijn boek en voor ik het weet is Rick terug uit zijn werk.  Hij werkt nog wat in de tuin, terwijl de zoete aardappelfrietjes in de oven bakken.

De blackened (een kruidencombinatie hier in de VS) zalm is al door Whole Foods bereid, want ik wist dat Rick niet zou willen grillen mocht het onweren.  De spinazie is snel klaar uit de magnetron en we hebben een heerlijk maaltje.

Nog steeds geen onweer of zelfs bewolking dus we eten lekker aan de tafel op het deck.  Bij het schrijven van dit blog om half tien is er nog niets van zwaar weer of regen te merken.  Ik hoop dat ze het weerbericht voor de komende dagen ook verkeerd hebben, maar vrees van niet.

maandag, april 25, 2016

Een prachtige, zomerse maandag

Rick staat om een uur of zeven op en ik ben eigenlijk ook al klaarwakker.  Soms krijg ik juist in bed veel pijn en vandaag is dat het geval.  Voor achten verlaat ik dus mijn bed om te gaan genieten van het schitterende weer.

Als Rick afscheid genomen heeft neem ik mijn koffie en English muffin met ei en kaas mee het deck op.  Voor het eerst dit jaar kan ik buiten ontbijten.  Het zal nog niet duren dus ik geniet er extra van.  Zeker met de vrolijke geraniums, die Rick dit weekend in de bakken deed.

Voor mijn personal training wil ik al een gedeelte van mijn cardio doen, dus ik ga vroeg naar Anytime Fitness. Daar doe ik drie kwartier op de ARC trainer en dan komt Sharon me halen.  Na de rondleidingen voelen mijn benen moe aan dus we doen voornamelijk bovenlichaam oefeningen.  Het halve uur vliegt voorbij!

Als de rest van mijn cardio ook klaar is loop ik terug naar de van.  Het valt me op wat een concert aan vogelgezang het is op het moment.  Ik herken de cardinaaltjes, maar de andere liederen kan ik niet een twee drie plaatsen.
Deze foto heb ik al jaren willen maken, een cardinaal in de dogwood boom, de Virginia staatsvogel en -bloem

Laatst zag ik een grappig plaatje langskomen op Facebook waarop een man gecharmeerd naar al het gezang luisterde, terwijl de vogels elkaar seksuele uitnodigingen toeriepen.  Zo grappig, want het is natuurlijk voornamelijk een partner zoeken met je mooiste lied als vogel.

Voor de lunch haal ik een Thaise kip flatbread van Panera en eet die in gezelschap van Cosmo op het deck op. Het is verleidelijk om gewoon te blijven zitten, maar Cosmo wil duidelijk wandelen en ik besluit hem mee naar Great Falls te nemen.

Daar is het vrij druk.  Niet alleen met andere hondenwandelaars, maar vooral ook met Joodse families, die aan het picknicken zijn.  Het is Pesach en dat wordt duidelijk enthousiast gevierd. Zodra ik het pad oploop is het gedaan met de drukte.

De adelaars zie ik heel ver weg zitten aan de andere kant van het nest dus dat is geen interessante foto.  Daarentegen hebben de Canadese ganzen en eenden kleintjes, zo schattig!  Een soort ken ik niet en ik vraag een park ranger, die net langsloopt of zij de naam weet

Dat is niet het geval dus ik besluit het thuis op te zoeken.  Het blijkt de "common merganser" te zijn, of in het Nederlands "grote zaagbek" vind ik online.  Zo schattig, die moeder eend met haar kleintjes, die soms echt over het water rennen, zo snel gaan ze!
Er zijn ook veel mooie wilde bloemen, die het geheel lekker kleurig maken.  Ik neem plaats op een steen aan de rand van de rivier om gewoon van het uitzicht te genieten.  Helaas is Cosmo net een kleuter met gering geduld.  Hij begint te piepen en dan is mijn zen moment voorbij en ik loop verder

Dit keer sla ik uitkijkpunt een en twee over en ga alleen naar drie waar je alle watervallen kunt zien.  Ik zie hoe ze water reddingen oefenen met grote blauwe opblaasboten en terwijl ik een filmpje maak komt er ook net een kayaker van een van de watervallen naar beneden. 

Cosmo krijgt weer meer dan genoeg aandacht tot zijn genoegen.  Bij Great Falls blijft hij nooit staan omdat hij niet verder wil, eerder gaat hij zeuren omdat ik ergens te lang draal.  Het blijft ons favoriete park, zo'n voorrecht om het zo dichtbij te hebben!

Thuis drinken Cosmo en ik beiden flink wat water, want dat was ik vergeten mee te nemen.  Dan rijd ik naar Whole Foods waar ik spullen voor het avondeten en een paar boeketten tulpen haal.  Gelukkig groeien die nog in de vaas, want van een boeket snijd ik teveel van de steel zodat ze maar net boven de vaas uitkomen, oeps!

Nu heb ik het verdiend, lekker in de hangmat met een biertje.  Ik begin ook een nieuw boek op mijn Kindle. Eindelijk heeft Monique Martin weer een nieuwe in haar serie met Simon en Elizabeth. Zij doet tijdreizen enorm goed!

Rick komt thuis en werkt nog wat in de tuin.  Ik maak de worteltjes schoon en als Rick klaar is kruidt hij ze en gooit ze op de barbecue.  Ook de biefstukkabobs (voor Rick) en kipkabobs (voor mij) gaan daarop.  Verder hebben we ook olijfbrood erbij. 

Het is weer smullen geblazen en dat lekker buiten op het deck, want het is nog 27 graden.  Terwijl we eten belt Katja.  Zij heeft teleurstellend nieuws gekregen.  De school waar ze vrijwel zeker van was dat haar aan zouden nemen heeft haar op de wachtlijst gezet.

De vrouw waar ze haar interview mee had zei haar dat ze Katja zeker zou aanbevelen en was zo positief dat Katja het idee had dat ze aangenomen zou worden.  Daarom heeft ze twee andere scholen afgeslagen.  We hebben erg met haar te doen, maar gelukkig zijn er nog vier andere scholen waar ze goede kans heeft.


Het bijt natuurlijk wel en dan zou ik weer even daar willen zijn voor moederlijke opvang. Gelukkig doet Kevin erg zijn best haar beter te doen voelen.  Ik hoop zo dat ze snel ergens waar ze heen wil aangenomen zal worden!

Foto's van de baby eendjes en Great Falls staan hier

zondag, april 24, 2016

Een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Als ik opsta zie ik dat het regent.  Nu was er wel lichte regen voorspeld vanochtend, maar ik ben niet blij als ik naar de radar kijk.  Dat is geen lichte regen, maar flinke plensbuien.  Ik hoop maar dat het gauw overtrekt, want vanmiddag moet het opklaren volgens het verhaal.

We halen ontbijt bij Starbucks, ik neem eens de spinazie in croissant deeg "foldover".  In de auto eten we het op.  Ik vind die foldover erg lekker!  De regen klatert helaas wel op de voorruit. Ik besluit stante pede mijn rondleiding volgorde weer om te draaien.


We komen wat vroeg aan en Rick zet me af bij het Smithsonian kasteel zodat ik daar kan schuilen.  Daar ben ik niet de enige in!  Het is drukker dan het ik het ooit gezien heb.  Dat blijft eigenlijk de hele dag het geval, sinds ik de rondleidingen begon in 2011 is het ieder jaar weer beduidend drukker.

Onder een afdakje van het NPS hokje wacht ik daarna op mijn groepje.  Niet veel later zie ik vier mannen op me afkomen, die weleens Nederlands zouden kunnen zijn.  Dat is inderdaad het geval en ik maak kennis met de Bosschenaren G, P, F en R.

Met de regen is de leuke toon er meteen.  Je kunt toch niet anders dan grappen terwijl je kleddernat door een stad loopt.  We lopen langs de musea, schuilen onder een boom terwijl ik over het Capitool vertel en blijven dan zo lang mogelijk in de Library of Congress.

In de winkel daar koop ik een nieuwe bladwijzer met de presidenten er in volgorde op.  Die komt me regelmatig goed te pas bij het beantwoorden van vragen.  Op mijn radar app lijkt het minder te worden met de regen dus we wagen het er weer op.

Net zegt R. dat het lichter lijkt te worden als de hemelsluizen zich weer openen.  Natuurlijk krijgt hij dat te horen, want we blijven lachen.  We hebben nu nergens om te schuilen, maar gelukkig is het ook warm. We lopen Pennsylvania Avenue af en langzaamaan wordt het eindelijk droog.

Tegen de tijd dat we de heel drukke Old Ebbitt Grill binnenlopen lijkt het eindelijk gedaan met de regen. We zijn wat vroeg dus ik krijg een "buzzer" aangereikt, die zo'n tien minuten later afgaat.  We krijgen een tafeltje in de gezellige hoofdzaal.

Wat ik leuk vind aan dit groepje is dat ze super geinteresseerd zijn in het Amerikaanse leven.  Nu heb ik mijn blog niet voor niets "Avonturen uit ons hoekje van de wereld" genoemd, want het verschilt nogal of je hier of in Alabama of in Minnesota woont, om maar wat te noemen.  Het is meer het leven rond de hoodstad dat ik kan beschrijven, dan het "Amerikaanse" leven.  Dat begrijpen ze ook wel, want die verschillen heb je zelfs binnen Nederland al.

Bij de lunch neemt iedereen een biertje.  De mannen DC Brau en een Heineken en ik een Blue Moon, mijn favoriet.  Ik bestel de zalmburger, drie anderen de fish and chips en R. de biefstuk.  Iedereen is zeer tevreden met hun keuze.

Na die gezellige lunch gaan we verder met lopen. Intussen komt de zon af en toe kijken en is het tenminste droog.  Het is ook zo'n "jas aan, jas uit" temperatuur, in de schaduw en met een koele wind gaat hij weer aan. Voor het Witte Huis is het een drukte van jewelste, maar het lukt toch een foto van het viertal te nemen zonder teveel mensen.
Maar het is tenminste droog

We lopen naar de achterkant, maar daar wacht een teleurstelling.  Het zo bekende plaatje met het ronde balkon wordt verduisterd door een enorme driehoekige tent ervoor.  Geen idee wat hier plaats gaat vinden, maar wel jammer van het uitzicht.

Het eerste monument van vandaag is het Washington Monument, altijd een leuke geschiedenis om te vertellen. Dan lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument waar een grote groep Honor Flight veteranen een ceremonie bijwoont.

Alweer valt me op hoeveel Tweede Wereldoorlog veteranen er nog zijn!  En sommigen lopen nog helemaal zonder hulp rond!  Niet jonger dan 88 zijn die mannen.  Ik teken ervoor!

Bij de Vietnam muur is het ook heel druk, maar niet zozeer met veteranen.  Er loopt een groep Italianen met gids langs ons en ik geniet ervan om naar haar te luisteren.  Ze legt dingen op de muur uit, die ik ook uit wil leggen en dat doe ik dan ook als de groep verder loopt.
R.  heeft een zakje drop mee en niet zomaar drop, nee, Red Band half drop half wine gum.  Jee, wat lekker!  Gelukkig deelt hij vaak uit, want dat is mogelijk de lekkerste combinatie drop die ik ooit heb geproefd.

Lincoln zit nog altijd op zijn troon en wordt door honderden mensen bewonderd.  Het Koreaanse oorlogsmonument maakt zoals altijd veel indruk.  Het blijft mijn favoriet.  Iedere keer zie ik er ook weer wat nieuws. 

We steken over naar het Martin Luther King Jr. memorial.  G. merkt op dat iedereen opeens een stuk stiller is.  P. zegt dat dat wat hem betreft komt omdat hij opeens de ene indruk na de andere te verwerken krijgt.  Dat is treffend gezegd, want al deze monumenten hebben zoveel symboliek en zijn ieder op zich zo indrukwekkend.

Het Martin Luther King Jr. memorial is altijd mijn minst favoriete, maar ik geniet van het uitzicht over het Tidal Basin terwijl de anderen fotograferen. Dan lopen we door naar het Franklin D. Roosevelt Memorial.

Daar vertel ik over de vier kamers van zijn vier presidentstermijnen.  Dit monument heeft verreweg de meeste symboliek.  Het vertelt echt het verhaal van deze langstzittende president van de VS. Het is ook nog eens zo mooi gedaan met koperen beelden, graniet en fonteinen.

Het laatste monument is het tochtige Jefferson Memorial.  Eigenlijk is het verhaal hier enkel over de persoon Thomas Jefferson zelf.  En dat hoort natuurlijk bij een monument, eigenlijk.  Weinig symboliek hier, maar niet minder indrukwekkend.

We lopen terug langs het Bureau of Engraving and Printing, de laatste bezienswaardigheid.  Op de hoek van 15th Street en Independence Avenue neem ik afscheid van het viertal na een gezellige dag. Zij hebben ergens langs Independence Avenue geparkeerd.

Rick zal mij aan de andere kant van de Mall aan Constitution Avenue komen ophalen dus ik loop daarheen.  Niet veel later zie ik hem aankomen en ik stap in.  Rick heeft niet stilgezeten vandaag en bij thuiskomst wacht mij de verrassing van nieuwe geraniums in de bakken op het deck!  Dat voelt altijd echt zomers!

Vanavond gaan we lekker sushi eten.  We krijgen zonder moeite plaatsen aan de sushi bar bij Passion Fin.  Ik bestel mijn gewoonlijke favoriete sashimi's, maar dit keer een soft shell crab tempura handrol.  Die laatste is zo lekker, ik zou er tien van op kunnen! Echt smullen geblazen!

Thuis gaan de voeten omhoog want ik heb na vandaag veel moeiere voeten dan als ik met sporten en Cosmo uitlaten 20000 stappen bijeen krijg.  Het is denkelijk het vele staan, want zo'n rondleiding duurt meer dan zes uur en daarvan vind Fitbit dat ik maar bijna 2,5 uur actief ben geweest.  Morgen weer aan de bak!

Zondag

Gelukkig zie ik zodra ik mijn ogen opendoe vrolijke zon de kamer inschijnen.  Veel mooier weer dan gisteren en perfect voor een rondleiding.  Het is wel maar tien graden dus ik doe wel een jasje aan.

Rick en ik halen weer ontbijt bij Starbucks en ik neem weer die spinazie in croissantdeeg foldover, zo lekker!  De rit naar de stad gaat snel en net na negenen komen we bij het Smithsonian station aan.  Intussen heb ik al een sms-je van mijn gezin van vandaag dat ze er zijn, maar Rick zet me eerst voor een pit stop bij het Smithsonian kasteel af.

Klaar om op pad te gaan loop ik daarna naar het bankje waar ze schreven te zullen zitten.  Ik maak kennis met P. en P. (naamgenote!) en hun kinderen M. en J. van tien en zeven.  Ze hebben er duidelijk zin in en de kinderen zijn leuk geinteresseerd. 

Na mijn korte historie over het ontstaan van onze hoofdstad lopen we naar het Washington Monument.  Onderweg vertellen ze dat ze uit Oud Vossemeer komen en dat daar net een museumpje over Franklin Roosevelt  is geopend, want die familie (dus ook van de eerdere president Theodore (Teddy) Roosevelt) bleek na onderzoek uit dat plaatsje op het eiland Tholen te komen. De kleinkinderen van FDR waren bij de opening.  Zo grappig, want vandaag gaan ze natuurlijk het grote monument voor die president bekijken.

Het Washington Monument staat er vandaag schitterend bij met de waaiende vlaggen en felblauwe lucht, nog altijd de grootste obelisk ter wereld.  We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog monument waar weer een hele groep veteranen uit die oorlog via de Honor Flight een ceremonie bijwoont.  Dit keer komen ze uit Seattle en omgeving.  We luisteren naar het volkslied en lopen dan verder.



Bij het Vietnam Veterans Memorial is het wat rustiger dan gisteren en de kinderen zijn onder de indruk van de vele namen op de muur.  Vooral M. is geinteresseerd in geschiedenis merk ik en vindt het Lincoln Memorial geweldig. J. loopt heel dapper mee en luistert ook keurig.  Ik probeer het wat meer kindvriendelijk te maken door hen ook vragen te stellen en ze weer adelaars te laten zoeken, die overal te vinden zijn.

De roestvrijstalen soldaten bij het Koreaanse oorlogsmonument spreken altijd tot de verbeelding.  Hier horen we ook een moeder Nederlands spreken tegen haar zoontje.  Bij het Martin Luther King Jr. memorial vraagt zij in het Engels of ik een foto van hun tweeen wil maken.  Ik antwoord in het Nederlands en we kletsen even gezellig. 

Dan is het monument wat het gezin misschien het liefst wilde zien aan de beurt.  Het zeer indrukwekkende Franklin Delano Roosevelt Memorial.  We lopen door de vier "kamers" voor iedere termijn van zijn presidentschap een en allemaal (m.u.v. de eerste) met veel symboliek.

De kinderen beginnen nu wel wat moe te worden dus na het Jefferson Memorial is het goed dat we naar de Old Ebbitt Grill lopen.  Daar is het weer een drukte van jewelste dus goed dat ik gereserveerd heb. 

De kinderen bestellen pizza en kip van het kindermenu.  P. besluit de corned beef hash te proberen en ik moet zeggen, die ziet er heerlijk uit (niet de corned beef uit een blikje zoals we in Nederland gewend zijn), P. de fish and chips en ik neem eens het hummus trio.  Dat vind ik erg lekker en houd ik erin voor een lunch op een warme zomerdag.

Nadat de kinderen nog van hun ijsje hebben genoten zetten we onze tocht voort.  Kleine J. heeft duidelijk weer energie opgedaan van het eten en kletst er gezellig op los, vooral over voetbal.  We bewonderen de voor- en achterkant van het Witte Huis.

Dan hebben een aantal van ons weer een toilet nodig en ik neem iedereen mee het White House Visitor Center in.  We moeten daar door een veiligheidscontrole, maar hier zijn behalve wc's ook leuke dingen te zien over het Witte Huis.  We kijken er dus een tijdje rond en zien o.a. wat sommige presidenten graag aten.

Als we uitgekeken zijn lopen we verder langs Pennsylvania Avenue tot J. aankondigt dat hij dorst heeft. Gelukkig net als we vlakbij een Starbucks zijn.  We kopen er flessen water en de kinderen kiezen iets zoets uit.

Na deze pauze lopen we naar het Capitool waar ik over dat gebouw en het Amerikaanse regeringsstelsel vertel.  We beklimmen (zo voelt het toch altijd aan het einde van de dag) Capitol Hill en ik vertel over de twee gebouwen, die we dan voor het Capitool zien.

Het Hooggerechtshof is een mooi neoklassiek gebouw en dan is er natuurlijk de Library of Congress, die vandaag gesloten is.  Ik vertel erover en druk hen op het hart toch echt de komende dagen te proberen tijd te vinden er binnen te gaan.

De rondleiding is ten einde en ik wijs hen waar het metrostation is.  We nemen afscheid en als verrassing krijg ik ook een heerlijke zak gemengde drop (waaronder ook de half drop half wine gum, die ik gisteren zo lekker vond) en pakje stroopwafels.  Ik bedank ze er hartelijk voor, want dat wordt genieten.

Rick is onderweg om me op te halen en ik loop naar de National Gallery of Art waar het makkelijk is voor Rick om te stoppen en mij op te halen.  Na een korte stop bij de dierenwinkel zijn we weer thuis. Ik heb weer meer dan 20000 stappen gelopen wat betekent dat die kinderen ook zoiets hebben gedaan! Petje af!

Ook vandaag heeft Rick niet stilgezeten.  Hij heeft de geraniums voor voor het huis gekocht (anders dan ik gedaan zou hebben twee verschillende kleuren, grappig), mijn van laten wassen, de achtertuin afgemaakt en meer. Wauw!

We zijn beiden moe en bestellen makkelijk Zpizza voor het avondeten. De mijne komt met veel groentes en is heel erg lekker.  Cosmo krijgt de korsten, die ik niet eet, tot zijn grote genoegen.  Dan gaan de voeten omhoog en kijk ik terug op weer een paar leuke rondleidingen.

Foto's van DC staan hier en hier