Twee rondleidingen en een musical

Zaterdag

Vandaag heb ik een rondleiding van een halve dag en sta om acht uur uitgeslapen op.  Dat is Rick allerminst, want hij wachtte tot Katja en Kevin om half een thuiskwamen voor hij naar bed ging.  Maar ook hij staat een tien minuten later op.

Op weg naar de stad halen we ontbijt bij Starbucks.  Er werkt een nieuwe jongen, die zomaar mijn naam correct spelt op mijn ijs-Americano.  Als ontbijt neem ik de spinazie "foldover".  Alleen krijg ik niet de foldover, maar de wrap mee.  Dat wordt gecorrigeerd en om het goed te maken krijg ik een tegoedbon voor $4 mee.  Die kunnen we dan morgen mooi gebruiken.

De rit naar de stad verloopt vlot en Rick zet me op de hoek bij het McPherson metrostation af.  Daar zie ik al een gezin met twee kleine jongetjes en vermoed dat dat mijn gezelschap van vanochtend is.  Daarin krijg ik gelijk en maak kennis met B., P. en hun zoontjes G. van zeven en M. van drie.  M. zit dan ook lekker in zijn buggy.

Het is wel warm, maar niet zo ontzettend als donderdag.  We beginnen met de voorkant van het Witte Huis en ik probeer er wat over te vertellen dat ook kleine G. wel interessant zal vinden.  Hij weet dat president Obama daar nu woont.

Secret Service is overal bij het Witte Huis

Via de achterkant van het Witte Huis lopen we richting het Washington Monument, maar daar kunnen we vandaag niet dichtbij komen.  Er is een enorm Christelijk muziekfestival gaande en er staat een ellenlange rij voor de tassencontroles.

Wij blijven maar aan de overkant en komen zo ook langs standjes met versnaperingen.  Na een paar flesjes koel drinken te hebben gekocht lopen we richting het Tweede Wereldoorlog Monument.  Net ervoor hebben we goed zicht op het Washington Monument en vertel ik het verhaal erover daar in de schaduw.

Het Tweede Wereldoorlog Monument is vrij rustig vandaag.  De taferelen uit de oorlog, die in reliefs zijn uitgebeeld, spreken tot de verbeelding van kleine G.  M. blijft braaf in zijn buggy zitten.

Aan het "werk"

Bij de Vietnam muur vindt G. het vooral fascinerend als ik vertel dat de jongste persoon op de muur maar vijftien jaar oud was.  Voor het gezin hierheen kwam hebben ze expres Night at the Museum 2 gekeken.  Daardoor zegt vooral het Lincoln Memorial G. veel, want in die film kwam Lincoln van zijn troon.

Het is hier wel enorm druk en warm dus lang blijven we niet. De soldaten van het Koreaanse Oorlogsmonument zijn natuurlijk ook een tastbaar (niet letterlijk natuurlijk) iets voor een kind.  G. vindt dat dan ook duidelijk een interessant monument.

We steken over naar het Tidal Basin waar we eerst Martin Luther King Jr. in zijn monument bewonderen.  In het Franklin Delano Roosevelt Memorial gaan B. en G. in de rij staan met de mannen, die met sombere gezichten op brood wachten.  G. kan ook een heel goed somber gezicht trekken! M. poseert lief met de man bij de radio.  Het zijn schattige ventjes!

Als laatste bezoeken we het Jefferson Memorial en nu worden de jochies moe.  Maar goed dat de rondleiding er bijna opzit.  Het is ook zo'n acht kilometer lopen, best ver voor die jonge beentjes.  In de buurt van het Holocaust Museum wijs ik hen de weg naar het Natural History Museum en nemen we afscheid.

Deze fanaat rijdt al jaren rond de Mall

Rick, Katja en Kevin zijn intussen op weg naar de stad.  Zij halen mij op en dan gaan we lunchen in de Washington Harbor.  Het eerste restaurant heeft alleen een buffet en daar hebben we geen zin in.  Bij Tony en Joe's krijgen we een tafeltje aan het water en bestellen allemaal taco's.

Rick heeft zijn iPhone mee en we spelen Pokemon Go, hoewel de servers wel heel erg langzaam zijn!  Ik vang maar een nieuwe Pokemon, maar heb nu ook een ei dat kan incuberen.  Ik vind het een leuk spel, maar het vreet batterij en vanmiddag was het zo langzaam met laden dat ik het maar op heb gegeven.

Katja en ik hebben zoals meestal eensgezind met gekruide garnalen taco's, Kevin met vis en Rick met biefstuk.  Terwijl we op ons eten wachten kijken we onze ogen uit!  De prachtigste jachten liggen hier en varen voorbij.  Ook wandelen er een aantal zeer kleurrijke mensen voorbij.

De taco's zijn werkelijk heerlijk en het is jammer om dit idyllische plekje te verlaten.  Maar wij moeten terug naar huis om ons klaar te maken voor vanavond en ook Saskia op te halen.  Ik neem mijn tweede douche van de dag, want voel me toch wel erg plakkerig.

Als iedereen netjes gekleed is rijden we naar Washington.  We zijn expres vroeg gegaan, want het Kennedy Center stuurde allerlei emails over parkeerproblemen.  Onderweg dreigt zwaar onweer, maar het blijft droog tot Rick ons tegenover de schouwburg bij Campono afzet.

Rick komt al snel terug, want hij kon in de garage aan de overkant onder de schouwburg parkeren.  Het Kennedy Center is een enorm complex met drie grote theaterzalen en meerdere kleinere.  Ik zou er veel vaker heen willen, maar krijg manlief maar sporadisch enthousiast voor theater of concerten.

In het restaurant hebben we geluk, want er zijn bijna geen tafels en wij kunnen nog de laatste voor vijf bemachtigen.  Hier moet je eerst je eten bij de kassa bestellen en je krijgt dan een nummer zodat het bij de juiste tafel wordt bezorgd.

De anderen nemen pizza's, maar ik probeer de gazpacho en twee dips met groentes en pita's.  De dips hebben rode linzen en hummus.  Het smaakt ons allemaal prima en hoewel we zeer dreigende luchten over zien komen en de radar er angstwekkend uitziet komt er hier niets!

Ondanks dat we allemaal een paraplu meehebben (of misschien juist daarom) kunnen we nog droog naar de overkant lopen en het Kennedy Center in.  We hebben nog ongeveer een uur voor de musical begint en bestellen eerst drankjes voor de pauze.  Dat is handig, want zo missen we de rijen.  Katja, Kevin en ik nemen allemaal een mousserend wijntje, Rick en Saskia willen niets.

Buiten bij de fonteinen maken we een aantal foto's met elkaar.  Het bliksemt en dondert, maar is nog steeds droog.  Het is leuk zo met de meisjes op stap te zijn.  Kevin is goed voor Rick zodat hij niet alleen met meiden is, hoewel wij natuurlijk wel alle drie zijn favoriete dames zijn!

Om half zeven mogen we naar binnen.  Ik heb deze kaartjes al vele maanden geleden besteld dus geen idee waar we zitten.  Nou, dat is helemaal bovenaan!  De een na laatste rij, maar wel in het midden.  Toch hebben we goed zicht al missen we de nuances van zo ver weg wel.  Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar theaterbezoek is hier flink duur en voor deze stoelen telden we al $100 per persoon neer.

Al jaren hadden Katja, Saskia en ik het erover naar de Phantom of the Opera te willen.  We zijn alle drie dol op de muziek en hebben de film wel gezien, maar de musical nog nooit.  Ik zie er dan ook enorm naar uit en het is precies zo mooi als ik had gehoopt.

Ademloos kijken we naar de eerste helft.  Ik vind het jammer als die afgelopen is!  Zulke goede stemmen hebben Christine en de Phantom, maar ook de rest van het ensemble.  Veel te snel valt het doek en is het pauze.

Heel slim rennen Katja en ik naar de toiletten, want we weten dat daar een flinke rij voor komt.  Als we eruit lopen zijn we inderdaad zeer blij dit gedaan te hebben, die rij zal de rest van de pauze duren! De mannen en Saskia zijn inmiddels al beneden en we halen de drankjes op.

Inmiddels zijn alle onweersbuien geweken en is er een prachtige zonsondergang boven de Potomac.  We maken er allemaal foto's van en genieten van onze drankjes. Voor we het weten gaan de bellen af om terug te keren naar onze stoelen.

De tweede helft is spannend en mooi en zo voorbij.  Het is ook zo prachtig gedaan allemaal met vuur en vuurwerk en andere speciale dingen.  Wat een genot! Het is een donker verhaal en een beetje een mysterie, misschien dat dat zo aantrekt.  Ik denk wel dat Phantom of the Opera mijn favoriete musical ooit is, Cats nummer twee. Beiden zijn van Andrew Lloyd Webber, grappig genoeg. Wat zijn jullie favorieten?

We zijn de parkeergarage zo weer uit en binnen het halve uur terug in Vienna. Daar beraden Katja en Kevin zich erover wat zij nog willen gaan doen. Ah, to be young again!  Saskia is moe, want moest heel vroeg werken en Rick en ik drinken nog een night cap en zoeken dan ook onze bedden op.

Morgen zou ik een hele dag rondleiding hebben, maar die mensen zijn in Philadelphia gestrand door het slechte weer.  Ik ben benieuwd of het nog gaat lukken morgen, anders heb ik maandag ook open, mochten ze dan hier zijn.  Niet mijn favoriet, want heel heet en dan vijf rondleidingen achtereen, maar ik vind het sneu als het niet door kan gaan voor ze.

Zondag

Onzeker over hoe mijn dag zal gaan sta ik op.  Ik stuur een sms naar G., mijn contactpersoon van het het groepje dat ik vandaag zou rondleiden, en krijg een telefoontje terug.  Ze zijn inmiddels bij BWI aangekomen en gaan hun huurauto ophalen.  Ze zal me op de hoogte houden van hun verdere plannen.

Iedereen hier thuis ligt nog op een oor en Rick en ik gaan ontbijt halen bij Starbucks.   De rest zal bij een veganistisch restaurant in DC gaan ontbijten, maar ik weet nog steeds niet wanneer ik met mijn rondleiding kan beginnen, al betwijfel ik dat dat voor de lunch zal zijn.

Ze hebben pure chocolade met zeezout stroopwafels, moet er toch eens een van proberen

Op het deck genieten we van het eten en komt het kolibrietje een aantal keren voorbij.  Of althans, Rick en ik denken dat er twee komen.  Eentje lijkt een grijzere buik te hebben dan de andere.  Het zijn wel beiden vrouwtjes als het er twee zijn.

Intussen worden Katja, Kevin en Saskia ook langzaam wakker.  We maken ons klaar om naar de stad te gaan.  Saskia wil graag ontbijten bij het nieuwe veganistische restaurant Fare Well.  We rijden naar H Street NE wat vroeger een buurt was waar je je deuren op slot deed om doorheen te rijden.  Tegenwoordig zijn er allerlei hippe restaurants en zelfs een trammetje.

Rick zet ons af voor het restaurant en gaat een parkeerplaats zoeken. Ik ben blij dat ik al gegeten heb, want inmiddels weet ik dat ik mijn gezelschap om half een bij de Old Ebbitt Grill zal ontmoeten en er is zeker een half uur wachttijd bij het restaurant.  Alles ziet er wel erg lekker uit dus ik zeg tegen Saskia dat ik hier weleens met haar wil lunchen.

De hostess neemt Saskia's telefoonnummer op en we gaan wat rondlopen.  De "kinderen" spelen Pokemon Go op hun telefoons en er zijn talloze pokestops en gyms in de stad, ook in dit gedeelte. Ik ben vastbesloten morgen mijn sim in Ricks iPhone doen en het ook te spelen in onze buurt.

Opeens weet ik niet zeker of ik deodorant op heb gedaan na mijn douche en met dit weer transpireer ik zo erg dat ik er onzeker van word.  Gelukkig is er een Giant supermarkt vlakbij en ik koop een deodorant en Katja ook. Nu hoeft Rick zich ook niet schuldig te voelen dat hij in de Giant parkeergarage geparkeerd staat zonder er iets te kopen.

G. sms-t dat ze vanuit hun hotel naar de Old Ebbitt Grill gaan lopen dus ik neem afscheid van Katja en Kevin.  Hun tafeltje is ook net klaar dus dat komt goed uit.  Rick brengt me naar de Old Ebbitt Grill en ik ga wachten op mijn gezelschap.

Hier zitten altijd een paar dakloze veteranen en ik geef ze beiden wat geld.  Er zit ook een man, die schoenen poetst, maar wie laat heden ten dage zijn schoenen nog poetsen?  Hij vraagt dan ook of ik ook voor hem iets heb.  Ik voel me slecht dat ik dat niet meer heb. 

Rick en ik hebben de kinderen altijd geleerd zeker te geven aan dakloze mensen, die wat doen om iets te verdienen.  Ik beloof hem de volgende keer absoluut wat voor hem te hebben.  Dat levert me een tandeloze grijns op, ach gos!  Gelukkig is de volgende keer al dinsdag.

Ik dacht dat onze reservering om half een was en niemand is er nog om die tijd dus ik loop naar binnen.  De hostess ziet helemaal geen reservering om te beginnen, maar dan blijkt die voor een uur te zijn.  Maar goed ook, want mijn gezelschap is de verkeerde kant opgelopen en belt dat ze verdwaald zijn.  Ik stuur ze de juiste kant op en blijf wachten.

Mensen komen en gaan van het restaurant en de tijd gaat voorbij.  Om een uur zie ik nog geen groepje van zes Belgen aankomen en ga weer naar binnen om me ervan te verzekeren dat ze onze tafel niet weggeven.  Tenslotte zijn we met zeven personen en veel grote tafels zijn er niet.  De hostess stelt me gerust gewoon te komen zeggen als iedereen er is.

Na nog wat sms-jes komen ze eindelijk verhit op me aflopen.  Ik maak kennis met G. en M. en hun kinderen S. en T. en hun vrienden C. en B. Ik heb met ze te doen, want tot nu toe gaat hun reis zeker niet over rozen met geannuleerde vluchten en verdwalen.

Gelukkig staat onze tafel klaar en kunnen ze eindelijk even ontspannen.  Het automatische opvullen van de cola's is weer even wennen, maar ook zeer gewaardeerd.  Ik heb weer de verschillend gekleurde tomatensalade met burrata.  Heerlijk fris en precies genoeg voor de lunch is het.

Het is al kwart over twee als we aan de rondleiding beginnen.  Kleine T. vraagt van alles, zo leuk!  Beide tienerjongens zijn zeer geinteresseerd en ook de volwassenen houden de aandacht er ondanks de moeheid goed bij.  Een van hen kan niet lang achtereen lopen dus we rusten af en toe op bankjes.

Turks protest bij het Witte Huis, anti-militair hoorde ik

Pootje baden in de fonteinen van een monument ondanks borden dat het niet mag. Ik kan daar best boos om worden! Er zijn genoeg fonteinen langs de Mall waar het wel mag.

De wandeling door het parkland van de Mall is altijd weer mooi.  Gelukkig is er ook veel schaduw, want al is het voor mij niet zo warm als anders, voor hen is 31 graden wel heel heet.  Tegen de tijd dat we bij het Lincoln Memorial zijn zie ik toch wel wat vermoeidheid optreden.  G. verzekert me er echter van dat ze de rest van de wandeling nog wel vol gaan houden.

We lopen verder en na het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin.  Ik had het over een vijver bij de beschrijving van de rest van de wandeling en misschien had ik beter "meertje" kunnen zeggen, want het Tidal Basin is wel wat groter dan de gemiddelde Belgische of Nederlandse vijver.

We lopen het Martin Luther King Jr. Memorial in en met een blik op het Tidal Basin zie ik de twijfel al op hun gezichten.  Ik vertel wat er nog verder te zien is, maar ze besluiten het Franklin Roosevelt Memorial en Jefferson Memorial over te slaan.  Het loopt dan ook al tegen vijven en jet lag en vermoeidheid slaan toe.

Zo direct mogelijk leid ik ze naar het Smithsonian metrostation en leg uit hoe ze bij Dupont Circle aan de rode lijn het dichtst bij hun hotel weer uit moeten stappen.  We nemen afscheid en ik denk dat ze allemaal vannacht goed zullen slapen!

Rick haalt me op en serveert me in mijn luie schommelstoel op het deck een lekker uit Aruba meegebracht Amstel Bright biertje.  We bestellen kabobs van Friends als avondeten en zitten nog een tijdje buiten.  Saskia en Kaylee maken binnen huiswerk en ik zie ze dat het komende schooljaar ook zo doen.  Ik denk dat Kaylee een veel betere huisgenote voor Saskia zal zijn.

Morgen heb ik "vrij" en dan de rest van de week meer rondleidingen!  Dit is echt hoogseizoen en al is het heel heet telkens toch blijf ik het leuk vinden om onze mooie stad te kunnen laten zien aan "nieuwe" ogen.