Dag 9 Aruba: Een avontuurlijke terugreis

Rick heeft zijn telefoonwekker op dezelfde tijd gezet als hij gewoonlijk op moet staan voor zijn werk, 7:10 dus.  Ik ben al zeker een uur ervoor wakker, maar doezel nog wat door tot die wekker gaat.  Ik ben al vrijwel ingepakt dus hoef me enkel aan te kleden om te gaan ontbijten.

Rick heeft nog meer te doen, maar zegt dat na het ontbijt wel af te maken.  Prima en we lopen naar Bugaloe voor een laatste ontbijtje hier.  Myrthe is er weer en behalve ontbijt (voor mij weer de spiegeleieren en Rick neemt een tosti) koop ik ook een Bugaloe damesshirtje.  Het is mouwloos, eigenlijk niet mijn favoriet, maar ik vind het zo leuk en vrolijk.  Met de hitte thuis zal ik het heus wel dragen.

We nemen afscheid van Bart en Alex van Unique Sports en Myrthe en lopen terug. Rick gaat verder inpakken en ik besluit een laatste strandwandeling naar de kleurrijke vissersbootjespier te maken. Nog even dat zachte Arubaanse zand tussen mijn tenen.  Ook nu weer zijn de vogeltjes er om iedereen, die dichtbij komt, aan te vallen.  Hun nest moet ergens in de buurt zijn.

 

Op de terugweg bedenk ik me dat ik voor het eerst sinds we hier komen (bijna ieder jaar sinds 2003) me niet een beetje verdrietig voel om het eiland te verlaten.  Natuurlijk had ik graag wat langer willen blijven, maar ik voel me zeer tevreden over deze vakantie en vind naar huis gaan ook weer prima.

 

 

 In het verleden denk ik dat ook het feit dat we altijd aan het einde van de zomer gingen en de kinderen na de vakantie vrijwel meteen weer naar school vertrokken meespeelde.  Nu zien we Katja en Saskia weer bijna onmiddellijk bij thuiskomst en Kai over minder dan twee weken.

Rick en ik hebben in ieder geval ook met zijn tweetjes genoten.  Terug op de kamer pakken we de laatste spulletjes in en roepen dan Francesco, de bellman, die we al jaren kennen.  Ik check uit, terwijl Rick de auto haalt en niet veel later zijn we op weg naar het vliegveld.

We hebben alle tijd en rijden nog even langs Eagle Beach voor een laatste blik op de Caribische zee.  Bij het vliegveld brengt Rick de auto terug, terwijl ik met de bagage in de terminal wacht.  We vliegen weer eerste klas naar Newark en gaan inchecken bij die balie.

“Heb jij mijn paspoort uit de kluis gehaald?”, vraagt Rick daar verschrikt.  Nee, die hele kluis in de kamer is me ontschoten!  Grote schrik, want niet alleen Ricks paspoort ligt daarin, maar ook de sierraden, die we van de week kochten voor mij en de meisjes.

Er zit niets anders op dan dat Rick een taxi terug naar het hotel neemt.  Gelukkig is dat maar een kwartiertje rijden en hebben we zo’n enorme slag om de arm qua tijd genomen.  Iets meer dan een half uur later is Rick terug met paspoort en sierraden.  Oef!

Hier in Aruba moeten we door de Amerikaanse douane en er zijn drie paspoortcontroles en twee veiligheidscontroles met schoenen af etc. In het verleden hebben we hier bijna onze vlucht door gemist dus we zijn er wat bezorgd over.

Dit keer gaat het echter gelukkig van een leien dakje!  De Arubaanse paspoortleesmachine werkt veel sneller dan een beambte en de Arubaanse veiligheidscontrole heeft maar een korte rij.  Ik kijk nog even heel gauw in de winkel of ze een Libelle hebben, maar helaas.

Nu moeten we onze bagage weer ophalen en door de Amerikaanse immigratie en douane.  Gelukkig hebben we allebei Global Entry waarmee we binnen vijf minuten er doorheen zijn!  Wauw, dat is een record hier waar we zo vaak in ellenlange rijen hebben gestaan!

Gelukkig ruikt de douane hond mijn meegebrachte etenswaren niet (voornamelijk droog spul, vandaar waarschijnlijk) en we kunnen de tassen weer op de lopende band gooien.  Nu moeten we nog door de Amerikaanse veiligheidscontrole, weer schoenen uit etc., en dan zijn we erdoor!  Nog nooit van tevoren is het zo snel gegaan!

We hebben zelfs nog tijd voor een laatste Amstel Bright en bestellen die bij One Happy Bar.  Als de bartenders daar doorhebben dat ik Nederlands spreek willen ze van alles weten.  Ze zeggen in deze terminal bijna nooit Nederlanders tegen te komen.  Klopt wel, want alle vluchten hier vertrekken naar de VS.

Rick en ik hebben dus eerste klas stoelen, maar hij zit in rij 3 en ik in rij 4.  Bij de balie vragen we of we bij elkaar kunnen zitten en dat wordt rap geregeld.  We zitten nu beiden in rij 4.  Na een drankje stijgen we voor op schema op.

De Palm Island uit de lucht

De flight attendants zijn beiden ook Europees, de ene Iers en de ander Engels.  We kletsen even over het werken in de reiswereld wat ik ook zoveel jaren heb gedaan.  Ik heb altijd een zwak voor United gehad, want we gebruikten hun computersysteem bij American Express en ik heb heel wat (gratis) met ze gereisd in die tijd.

Als lunch hebben we de keuze tussen kip en zalm.  Ik hoef daar geen seconde over na te denken en kies de zalm.  Eerst krijgen we een wijntje met een bakje warme nootjes voorgeschoteld en dan de lunch.  Die is erg lekker, moet ik zeggen!  Als toetje krijgen we een vers  gebakken chocolade chip koekje en ook dat gaat er goed in.

Dan schrijf ik dit blog en speel Candy Crush Saga en lees Suske en Wiskes.  De vlucht vliegt, letterlijk, voorbij!  Voor we het weten zetten we de afdaling naar Newark in.  Daar komen we ongeveer een half uur voor op schema aan. 

Als we geland zijn ziet Rick dat hij een sms van United Airlines heeft dat onze vlucht naar Washington gecancelled is.  We kijken gauw op de app en alle vluchten naar beide vliegvelden dichtbij ons zijn geannuleerd! 

Wat nu?  Rick belt nog met United, maar ook de Delta vlucht waar ze ons op willen boeken wordt net geannuleerd terwijl ze dat doen.  Ze hebben geen vluchten open tot morgenmiddag. We besluiten dat er niets anders opzit dan een auto te huren.  Terwijl Rick dat met Avis regelt probeer ik onze bagage nog mee te krijgen.

Dat kan echter wel twee uur duren en daar willen we niet op wachten. Gelukkig ben ik door schade en schande wijs geworden en heb medicaties in mijn handbagage en alle nodige toiletspullen dubbel.  Als we vrijwel meteen vertrekken zullen we tenminste hopelijk nog voor middernacht thuis zijn.  Het is tenslotte bijna 400 kilometer rijden!

De auto ophalen gaat gelukkig vlot en door het New York en Newark spitsuur banen we ons een weg naar het zuiden.  Al gauw lost het verkeer gelukkig op en schiet Rick goed op.  We hebben een Mazda 3 en vinden beiden de stoelen hoogst oncomfortabel. Voor we het weten hebben we beiden rugpijn!

Het verkeer blijft goed en we schieten lekker op.  Ongeveer halverwege stoppen we om te plassen en wat te eten te halen.  Er is een lekkere bakkerij en ik neem een baguette met kalkoen, brie en appel. Rick heeft volkoren croissants met ham en kaas. In de auto eten we het op.

Net voor tienen rijden we onze oprit op.  Wat ben ik blij thuis te zijn, zeg!  Wat een dag! Saskia en de dieren, vooral Cosmo, zijn dolblij ons te zien. Hopelijk gaat het lukken vannacht goed te slapen.