Om de een of andere reden zijn Rick en ik om kwart over zeven klaarwakker. Mooi, dan kunnen we ons klaar gaan maken voor onze rit naar Canada. Tijdens het ontbijt, ik weer een crumpet met zalm, boekt Rick Katja's reis naar Australie. Binnenkort moeten we de binnenlandse vluchten gaan regelen.
Als dat allemaal klaar is gaan we inpakken. We gaan maar kort weg en het is zomers weer dus veel is het niet. Wel zaak om de paspoorten niet te vergeten!
Terwijl Rick alles in de van laadt geef ik Orion nog een goede wandeling en dan gaan we op pad. We hebben voor vanavond nog geen hotel dus we zien wel hoe ver we komen.
In Vienna halen we nog drankjes van Starbucks. Ik probeer eens de Iced Tea Infusions, de aardbeien groene thee. Erg lekker moet ik zeggen!
We gaan de stad uit en het verkeer is prima. We zitten zo in Maryland en rijden de I-270 en I-70 af naar de I-81. Die laatste kunnen we rechttoe rechtaan naar de Canadese grens nemen. Tot onze schrik zien we in mijn blog dat het alweer zes jaar geleden is dat we voor het laatst naar mijn broer gingen! De tijd vliegt toch!
De I-81 is een mooie weg met allerlei boerderijen aan weerszijden. We schieten lekker op en om een uur gaan we op zoek naar een lunchrestaurant. Zoals zo vaak tijdens autoritten valt de keuze op Subway. We bestellen beiden een broodje met gegrilde kip en veel groentes.
In de auto eten we onze lunch op en zo verliezen we maar twintig minuten, die Rick al gauw weer inhaalt. De rit gaat door Pennsylvania en dan komen we rond drie uur de grens met de staat New York over. Het landschap is hier prachtig, heuvelachtig met gele, paarse en witte wilde bloemen overal. Jammer dat we te snel gaan om er een goede foto van te maken.
Er zijn hier ook al meer herfstkleuren te zien dan bij ons. We rijden door Syracuse en dan langs Watertown. De natuur is prachtig en het verkeer licht. Bij Watertown maken we een pit stop, tanken en kopen wat drankjes.
Intussen hebben we besloten in een keer door te rijden naar Ottawa. Ik boek voor vannacht ook bij het hotel waar we morgen en overmorgen hebben gereserveerd, wel zo handig dus ik ben blij dat het nog plaats heeft.
Bij de grens staat een flinke rij. Het wordt een zomers weekend en de Thousand Islands trekken veel toeristen. Gelukkig gaat het vlot en een half uurtje later zijn we in Canada. Het is nog zo'n 150 kilometer naar Ottawa en mijn lichaam protesteert op alle manieren.
We schieten, zoals de hele dag al, weer goed op en opgelucht stappen we voor het Arc The Hotel uit. Het is een boetiekhotel en onze van wordt door de valet geparkeerd. Bij het inchecken wacht ons een verrassing: we krijgen een suite zonder er meer voor te hoeven betalen. Heerlijk!
Moe en gepijnigd als ik ben heb ik geen zin om nog op zoek te gaan naar een restaurant. We zetten onze bagage op de kamer en gaan dan beneden eten. We zijn vrijwel de enigen, maar de keuken is heel goed!
We delen de calamari vooraf en dan heeft Rick fish and chips en ik neem de zalm, die werkelijk voortreffelijk bereid is, met farro risotto, erwtenpuree en spruitjes. Dan is het voor mij tijd om op de hotelkamer te relaxen. Rick gaat nog op verkenning uit en vindt een biergarten vlakbij het hotel. Morgen zien we de familie.
3 reacties:
Jee, wat een lange reis! Hoeveel kilometer/uur was het rijden?
Wel mooi om al die landschappen onderweg te zien.
Het lijkt me dat al het slechte nieuws wel een schaduw wierp
op de dag. Hopelijk wordt het verder een heel fijn weekend.
Hele rit hebben jullie al gemaakt,gelukkig zonder veel hindernissen.
Dat is genieten onderweg,met een mooi landschap en boerderijen.
Meestal met tig hektares landbouw grond erbij.
Tractors met al het digitale vernuft erop
en met mega machines erachter,die een vermogen kosten.
Zijn mega bedrijven dus,zo groot krijgen ze hier geen kans voor,teveel dure regeltjes.
Wens jullie een heel gezellig mooi verblijf daar bij je broer...
groetjes Joke
Welkom in Ottawa. Ja het Arc Hotel is heel mooi, ik werkte 22 jaar aan de overkant, dus weet hoe goed het restaurant is.
Veel plezier in good old Ottawa.
Groetjes, Ida
Een reactie posten