Dag 9 Italie: De terugreis

Gelukkig gaat mijn vlucht naar Frankfurt op een heel redelijk tijdstip en ik sta om half acht uitgerust op.  Ik maak nog een foto van mijn uitzicht en eet voorlopig mijn laatste Italiaanse ontbijt.  Ik sluit niet uit dat Rick en ik hier ooit eens gaan logeren. Het hotel beviel me heel goed.

Na de laatste spullen ingepakt te hebben sleep ik mijn tassen naar de trap. Net sta ik me af te vragen hoe ik die zonder veel gestommel naar beneden krijg, als er een vrouw uit haar kamer komt.  Zij biedt haar hulp aan, die ik met graagte aanneem.  Mijn tas met enorm kussen is namelijk niet makkelijk te dragen.

Bij de receptie check ik uit en dit gaat nog heel ouderwets met de hand berekend en allerlei briefjes.  Het klopt volgens mij allemaal wel.  Dan vraag ik of ze een taxi kunnen roepen en die zal er binnen twee minuten zijn.

Inderdaad staat die al te wachten als ik de lift uitstap. De rit naar het vliegveld neemt minder tijd en is goedkoper dan op de heenweg. Zo heb ik nog een uur en drie kwartier voor vertrek.  Fijn, want ik houd er niet van me te moeten haasten.

Het vliegveld van Bologna is een stuk groter dan ik had gedacht. Het is even zoeken naar de Lufthansa balie, maar dan ben ik zo ingecheckt. Ook de veiligheidscontrole gaat snel en is helemaal geautomatiseerd.  Schoenen hoeven niet uit, gelukkig.

Bij de gate koop ik een flesje water en dan is het al snel tijd om aan board te gaan. Of althans in de bus te stappen, die ons naar het vliegtuig brengt.  Efficient als de Duitsers zijn kunnen de mensen met lage rijnummers voorin instappen en met hogere rijnummers achterin.  Dat maakt dat het aan board veel sneller gaat dan alleen een trap aan de voorkant.

De vlucht naar Frankfurt verloopt voorspoedig.  De vlucht is niet vol en de stoel in het midden van onze rij leeg.  Dat zit altijd des te comfortabeler.  Als het wolkendek even opbreekt wijst de piloot ons de Zugspitze. 

Niet veel later landen we in Frankfurt en daar plenst het. Ik ben dan ook heel blij als we dit keer een gewone gate krijgen en geen bus! Hier heb ik vijf uur voor mijn vlucht naar Washington, maar dit keer ben ik niet zo moe en dat scheelt.

Mijn vlucht zal van de Z gates vertrekken en volgens Kai is daar wel wat te beleven.  Ik loop er dus heen en zie inderdaad een aantal restaurants.  Er wordt hier Oktoberfest gevierd en ik zie best wat lekkere dingen op het menu van het Duitse restaurant (er zijn ook een Italiaan en een sushi restaurant).

Voor vliegveldeten is mijn runderbouillon met Leberknudel werkelijk heel goed bereid.  Ook de Frankfurter worstjes met aardappelsalade smaken me prima.  De aardappelsalade is vooral heerlijk! Dat kunnen de Duitsers heel goed maken!

Na de tijd om van mijn lunch te genieten genomen te hebben loop ik naar de gate.  Er zijn nog bijna drie uren voor we aan boord kunnen en ik vind een plek waar ik mijn telefoon en laptop op kan laden.  Daar schrijf ik ook de blogs van gisteren en eergisteren.

Voor ik het weet worden we geroepen om onze documenten te laten checken.  Dit keer heb Economy Plus helemaal vooraan en blijk ik verder niemand in mijn rij te hebben!  Heerlijk uitstrekken dus.  Ook werkt mijn tv schermpje niet, maar die van de stoel naast mij wel. Ik ben van plan films te gaan kijken dus ik wissel van stoel.

Vrij snel na het opstijgen wordt de maaltijd rondgebracht.  Keuze uit Thaise kip curry of pasta, ik kies de kip.  Maar jee, het lijkt wel of die maaltijden steeds kleiner worden! Vijf stukjes kip, wat rijst, vijf hapjes groente, een broodje met boter en dat is het.  Wel wordt er als toetje een ijsje rondgebracht.

Al films kijkend gaat de tijd snel.  Ik begin met 13 Going On 30, een grappig comedy.  Dan Diary of a Wimpy Kid waar we nooit voor zouden betalen in de bioscoop, maar het is een onderhoudende film. Paris Can Wait is een leuk verhaal over een rit van Cannes naar Parijs waarin een vrouw zichzelf herontdekt.  Als laatste kijk ik eindelijk Calendar Girls, een film, die ik al jaren wil zien en die inderdaad zeer onderhoudend is.

Dan is er nog maar een uur voor we gaan landen en krijgen we een broodje met kalkoen en kaas als snack. Een kwartier voor op schema landen we op Dulles.  Daar ben ik met mijn Global Entry zo door de douane en mijn tas laat ook niet lang op zich wachten.

Rick staat bij de uitgang al op me te wachten en ik ben blij hem weer te zien! Onderweg halen we wat Chinese soep en dumplings voor mijn avondeten. Thuis wacht me een verrassing want Rick heeft de tapijten laten reinigen en er hangen vrolijke ballonnen voor mijn verjaardag.

Als Orion mij ziet krijg ik zo'n enthousiaste begroeting dat het niet anders kan dan dat hij mij gemist heeft. Ik krijg allemaal hondenzoentjes en hij probeert de hele tijd op mijn schoot te kruipen.  Zo schattig!!

Tot mijn (en Ricks) verbazing houd ik het nog tot elf uur vol (vijf uur 's ochtends voor mijn gevoel), maar dan stort ik uitgeput op mijn bed neer. Het is weer goed om thuis te zijn!