Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, januari 31, 2018

Seattle Dag 4: Gezellige lunch en zeeotters

Zoals iedere ochtend gaat Ricks wekker rond half acht. Ik ben ook meteen wakker en wat zien we buiten...blauwe lucht! Gauw maak ik me ook klaar om op pad te gaan en net als de schoonmaakster aanklopt vertrek ik. Komt mooi uit, de hele dag een schone kamer.

Nu er geen crumpets te krijgen zijn ga ik naar Piroshky Piroshky voor mijn ontbijt. Daar ben ik gisteren al langs gelopen en heb het menu bekeken. Ze hebben een heel aantal piroshky's die me heerlijk lijken.


Vanochtend bestel ik de zalm piroshky en een kop koffie. Alleen is die laatste nog niet klaar. Hoe lang het bij hen duurt om koffie te zetten weet ik niet, maar als ik mijn piroshky opheb is er nog geen koffie. Voortaan dus maar eerst koffie halen als ik hier weer ga eten (vrijwel zeker van wel).

Omdat ik toch mijn koffie "moet" hebben loop ik naar het originele Starbucks filiaal een paar deuren verderop. Daar staat echter een ellenlange rij en er is geen zitgelegenheid. De grote Starbucks tegenover de markt heeft echter meer dan genoeg plaats en ik geniet in een van de luie stoelen van mijn koffie.
De originele Starbucks

Dan loop ik terug naar het hotel en doe mijn cardio op de elliptische machine. Ik weet niet waarom het hier zo zwaar aanvoelt. Mijn benen doen pijn en met moeite krijg ik mijn stappen bijeen. Ik denk daarna nog wat gewichten te doen maar ze hebben alleen de TRX en die is mij te moeilijk.

Intussen ligt er een man gewichten te heffen, die kreunt alsof hij er seks mee heeft! Ik moet op mijn tong bijten om er niet iets van te zeggen. Het klinkt zo vies!

Boven maak ik me snel presentabel want ik heb voor de lunch afgesproken met Tracy. Iedere keer dat ik naar Seattle kom hebben we een gezellige lunch en vandaag is niet anders. We eten bij de Dahlia Lounge, een van de restaurant van een gerenommeerde chef hier, Tom Douglas.

Het restaurant is vlakbij mijn hotel en ik kom er eerder aan dan Tracy. Zij komt tien minuten later aan met verontschuldigingen want door de vele wegenbouwwerken in de stad raakte ze de weg kwijt. Niet getreurd, ik heb geen haast.

Het menu ziet er zeer goed uit en ik bestel de arctic char. Die ziet eruit als zalm met zijn oranje kleur, maar is een stuk minder vet. Met heerlijke worteltjes, linzen en harissa yoghurt is het hapje voor hapje genieten.

Tracy kiest de tomatensoep en een salade met gefrituurde kip. Zij vindt die ook erg lekker. Het gesprek vloeit gemakkelijk en voor we het weten loopt het tegen half twee en is het tijd om afscheid te nemen. Iedere keer weer is het zo bijzonder om iemand eens per jaar te zien (maar wel ook online in de groep te volgen) en zo'n gezellige lunch te hebben.

In het hotel haal ik mijn DSLR camera op en ga richting aquarium. Omdat het zonnig is wil ik ook zien of Mount Rainier zichtbaar is, maar helaas is dat niet het geval. Toch is het fijn om een zonnige dag in Seattle mee te maken, vooral omdat Tracy zei dat het de eerste in maanden is.

Bij Pike Place Market loop ik naar beneden de ellenlange trappen af. Helemaal onderaan ligt het aquarium aan het water. Ik betaal de entree, $29, 95, best veel voor zo'n klein aquarium.

Maar ik kom hier voor de zeeotters. Natuurlijk kijk ik even bij de slapende reuze inktvis en de andere vissen, maar eigenlijk stelt dat alles niets voor in vergelijking met andere aquaria. De zeeotters, echter!

Daar breng ik met gemak een uur door. Ik heb geluk dat de meesten wakker zijn en op een gegeven moment worden ze zelfs gevoed. Zo schattig hoe ze drijvend op hun rug hun vis oppeuzelen. De otters worden regelmatig gevoerd want ze moeten iedere dag 24% van hun lichaamsgewicht eten.


De jongste otter heeft nog geen witte kop dus is makkelijk van de anderen te onderscheiden. Zij heeft ook eindeloos veel energie en rust geen moment, terwijl de anderen (allemaal zeker tien jaar ouder) dat wel doen. Ze spelen wel schattig met elkaar. Het blijft een genot om naar te kijken!

Even verderop is een rivierottertje wakker en ook schattig, maar die gaat al gauw zwemmen en dan is er weinig meer van te zien. Ik kijk nog wat rond in de winkel en loop dan de trappen weer op naar Pike Place Market.

Daar ga ik weer naar het winkeltje waar ik rond wil neuzen en alweer is het dicht. Jammer, maar ik blijf het gewoon proberen. Het loopt al tegen vieren dus ik ga terug naar het hotel om mijn fototoestel terug te brengen.

Om zes uur ben ik uitgenodigd voor wat Rick en zijn collega's "het feestje van Jerry" noemen. Dat is een heel aardige manager, die ik vorig jaar ontmoet heb op datzelfde "feestje". Ik weet dat het geserveerde eten heel vet gaat zijn dus ik besluit vast wat te gaan eten bij Din Tai Fung om niet verleid te worden door het gefrituurde.

Op weg daarheen loop ik nog even de Pandora winkel binnen in de hoop dat ze inmiddels interessantere Seattle bedeltjes hebben. Dat is helaas niet het geval, het zijn nog steeds de ronde met de skyline erin gegraveerd of de glazen met het woord Seattle. Die ronde heb ik al dus met lege handen vertrek ik.

Bij Din Tai Fung is er nog plaats aan de bar want zelfs zo vroeg is er al een wachttijd voor een tafeltje! Ik bestel de soep dumplings weer en een komkommersalade.  Het smaakt weer opperbest, jammer dat dit restaurant niet in onze omgeving is!

Als Rick sms-t dat hij naar het Tap House restaurant loopt ga ik er ook heen. Er is al een grote groep in de kamer aanwezig en ik maak kennis met deze en gene. Ook is er een groepje Nederlandse Microsoft medewerkers waarvan ik de meesten vorig jaar al ontmoet heb.

Rick gaat met hen biljarten en ik praat gezellig met Kim, een Deen. De tijd vliegt en voor we het weten wordt er "last call" geroepen. Laatste kans om een drankje te bestellen dus. Langzaamaan vertrekt iedereen, maar wij blijven nog na kletsen met het Nederlandse groepje. Zo gezellig, maar eigenlijk veel te laat voor mij!

Terug in de hotelkamer duurt het dan ook niet lang voor de lichten uitgaan. Rick moet er morgenochtend tenslotte weer vroeg uit.

dinsdag, januari 30, 2018

Dag 3 Seattle: De Underground Tour

Ricks wekker gaat om kwart over zeven maar alweer ben ik al wakker. Ik pak zoals iedere ochtend mijn telefoon en ga blog reacties lezen. Alleen gaat de telefoon opeens uit! Het zal toch niet? En jawel, ik had hem niet goed in de oplader gedaan en de batterij is leeg!

Balen want ik doe zoveel met mijn telefoon dat ik hem echt wel opgeladen wil hebben. Dat betekent een uurtje wachten. Gelukkig is de telefoon dan 80% opgeladen en de batterij van deze telefoon gaat lang mee.

Vandaag wordt er een regenachtige dag voorspeld en het regent al licht als ik naar buiten stap. Mijn meegebrachte paraplu is dus hard nodig. Ik loop naar Pike Place market en The Crumpet Shop binnen. Daar staat op de deur dat ze van morgen tot en met donderdag gesloten zullen zijn.

Daar gaat mijn plan om iedere ochtend een crumpet te gaan eten. Aan de andere kant maakt dat ook dat ik iets van de vele andere interessante ontbijtplaatsen "moet" kiezen. Ik bestel de crumpet met zalm cream cheese, kaas, ei en tomaat. Klinkt als een vreemde combinatie maar het smaakt weer voortreffelijk!

Als mijn grote koffie op is loop ik terug naar het hotel. Daar doe ik mijn sportplunje aan en loop door de lobby naar de andere toren. Ik besluit eerst een kwartier op de loopband te gaan en de rest elliptische machine. Sommige dagen voelt het heel zwaar om mijn stappen bijeen te krijgen en dit is er een van.

Eenmaal weer boven bij de kamer kan ik mijn sleutel niet vinden. Zo vreemd want ik doe hem altijd in hetzelfde vakje van mijn tas. Er zit niets anders op dan geheel bezweet en er zeker niet mijn best uitziend bij de receptie een nieuwe te gaan vragen.

Alleen moet nu ook Rick een nieuwe sleutel en ik weet niet of hij nog naar het hotel zal komen terwijl ik weg ben. Ik zend hem dus een sms en ontmoet hem dan in de lobby van het Grand Hyatt hotel. Daar hebben ze vandaag hun lunch en ik zie ook weer een paar van Ricks Nederlandse collega's.

Lang praten we niet want ze hebben maar een half uurtje om te eten en dan gaat de training weer door. Ik loop weer naar Pike Place market waar ik al weet waar ik wil lunchen. Dat wordt met dit regenachtige weer Pike Place Chowder.
 
Dat is een enorm populair restaurant met maar heel weinig zitruimte binnen. Toch wil ik alles daar opeten. Ik bestel een kop zalm chowder en een half broodje met Dungeness crab. Aan een tafeltje buiten onder een luifel zit ik tenminste droog en geniet van mijn lunch. Net als ik het koud krijg ben ik klaar.
De grappige visboer in de markt

De lichte regen is intussen overgegaan in plenzende regen. Aangezien ik de rondleiding door het ondergrondse Seattle altijd zo leuk vind besluit ik dat te gaan doen. Ik bestel een Uber die me voor Billy Speidel's Underground Tour afzet.

Deze tour heb ik twee jaar geleden ook gedaan, maar je krijgt toch altijd andere gidsen en andere weetjes blijven hangen. Ik koop een kaartje en sluit me aan bij de best grote groep voor een maandag in de winter.

Onze gids heet Allie en is ontzettend leuk en enthousiast. Seattle is in 1851 ontstaan en onder zeeniveau gebouwd. Niet slim natuurlijk want iedere keer als het vloed was stonden de straten blank. Ook waren er grote problemen met sanitair waardoor het riool ook op de straten overliep. Kortom geen fijn verblijf in de stad.



In 1889 brandde de hele stad af en besloot men een ondergrondse aan te leggen en de stad op te hogen. De straten werden eerst aangelegd en daarna de stoepen. Voor de stoepen er waren moesten mensen met een ladder naar beneden om de winkel in te kunnen. Erna waren de winkelingangen eigenlijk de eerste verdieping.

 

We lopen door de verlaten gangen. Door een bank en een schoenenwinkel, een hotel en een speak easy waar gedurende de Prohibition clandestien alcohol werd geschonken. Ook kwamen hier de zogenaamde "naaisters", dames die het oudste beroep ter wereld uitoefenden. 

Daarmee werden ze rijker dan de rijkste mannen en hadden enorme invloed op de ontwikkeling van de stad, vooral nadat hun "beroep" legaal werd gemaakt. Allie vertelt dat vrouwen van het begin af aan belangrijk waren voor de stad.
Toen in 1897 de "Gold Rush" begon werd Seattle de vertrekplaats naar Alaska. De slimme koophandelaars richtten zich helemaal op de avonturiers en verdienden er miljoenen mee. Bovendien groeide de bevolking van de stad explosief.
Portret van Chief Seattle naar wie de stad genoemd is

Intussen bewaarde men voedsel voor die reizigers in de Underground. Men dacht er hierbij niet aan dat de rattenbevolking van de stad daar ook wel in geinteresseerd zou zijn. Het werd zo erg dat een journalist schreef dat je over een tapijt van vacht liep daar beneden.

Natuurlijk kon dat niet goed gaan en in 1907 brak de pest uit in de stad. De Underground werd jarenlang afgesloten tot de clandestiene "speak easy" bars er hun onderkomen vonden gedurende de Prohibition. Verder werd de Underground tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt voor het opslaan van wapens.

Allie vertelt nog veel meer leuke weetjes en allemaal met veel humor. De 75 minuten vliegen dan ook voorbij. De rondleiding eindigt in een klein museum annex souvenir winkel en ik kijk er nog even rond. Dan bedank ik Allie en geef haar $3 fooi. Het was weer heel leuk.

Buiten plenst het nog steeds en ik roep weer een Uber. Die komt maar niet en komt maar niet terwijl ik in de regen sta te blauwbekken. Uiteindelijk belt de chauffeur dat hij niet weet waarom hij werd uitgekozen want hij is veel te ver weg. We besluiten dat hij de rit cancelt, want als ik het doe moet ik betalen.

De volgende Uber die ik roep is er gelukkig al na een paar minuten. Hij brengt me weer naar Pike Place market want ik heb er gisteren een winkeltje gezien waarin ik wil rondneuzen. En laat dat nou het enige winkeltje zijn wat dicht is, ondanks dat er op de deur staat dat ze maandag open zijn. Nou ja, morgen misschien nog eens proberen.
 
 

Het plenst nog steeds en ik heb meer dan genoeg van de nattigheid. Ik neem een Uber terug naar het hotel en ga even met de voeten omhoog ontspannen en al een deel van dit blog schrijven. Vanuit bed heb ik uitzicht op de stad en wat zie ik op een gegeven moment? Blauw lucht!! Hopelijk betekent dat morgen een drogere dag, maar hier weet je het nooit!

Vanavond zou ik uit eten gaan met een van mijn kennissen hier in de stad. Helaas schreef Darcy vanmiddag dat ze zich met de minuut zieker begon te voelen en af moest zeggen. Nu moet ik dus even bedenken waar ik wil gaan eten.

Maar niet getreurd, Rick blijkt om zes uur vrij te zijn en vraagt of ik met zijn team mee wil eten. Daar zeg ik geen nee tegen. Uiteindelijk is het alleen zijn collega Jeff die meegaat en dat is een heel gezellige en aardige man.

Hij luistert zelfs met aandacht naar mijn verhaal over de geschiedenis van Seattle, die ik na mijn rondleiding daar nu heel goed ken. Rick zegt later dat ik ook heel goed en interessant kan vertellen. Leuk om te horen!

We lopen naar het Urbane restaurant en hebben daar een tafel voor vijf besteld al weten de mannen niet of er nog anderen gaan komen. We bestellen een charcuterie en kaas plankje om te delen en dat smaakt heel goed.

De mannen nemen dan een hoofdgerecht en ik een kop soep (selderij met peer en zo lekker, ik had er wel een teil van op gekund) en het voorafje Dungeness krab cakes. Ik ben heel blij met mijn selecties als ik zie wat de mannen krijgen voor veel meer geld.

Jeff is helemaal niet te spreken over zijn biefstuk. Het is zelfs voor mijn gevoel (nog steeds met Europese ogen kijkend vaak) een dun lapje vlees op wat puree met wat spruitjes. Dat kost dus maar liefst $32 plus belasting en fooi! Ricks gerecht ziet er wel goed uit, maar hij vindt het niet genoeg (voor mij zou het dat wel zijn).

Intussen doet de serveerster alles op haar elfendertigst. We wachten overal op en uiteindelijk ook voor haar om ons te laten betalen. Intussen zijn er nog een paar collega's bijgekomen en zij hebben allemaal een concert vanavond waar Rick niet heengaat.

Als de rekening dan eindelijk komt staat er ook nog eens alvast een 20% fooi op. De mannen vonden hun eten en de bediening zeker geen 20% waard, maar we hebben haast dus laten het maar zo. Jeff zegt hier zeker niet terug te zullen komen. Hij voelt zich duidelijk tekort gedaan.

De anderen vertrekken naar hun concert en Rick en ik lopen terug naar het hotel. Daar drinken we nog wat aan de bar en gaan dan ontspannen en tv kijken. Hopelijk regent het morgen minder!


maandag, januari 29, 2018

Dag 1 en 2 Seattle: Heenreis en de stad in

Zaterdag

En dan is de dag dat ik naar Seattle ga alweer aangebroken! Het is heerlijk weer en ik geef eerst Orion een korte wandeling. Dan overweeg ik om naar Starbucks te gaan voor mijn ontbijt, maar dat is echt iets van Rick and mij samen. Ik zet dus gewoon koffie en warm een ontbijtquiche op in de magnetron. 

Dan doe ik mijn gewoonlijke uur cardio op de elliptical, vouw nog wat was op en pak dan mijn tassen in. Volgens mij weet Orion dat ik wegga. Hij volgt me nog meer dan anders. Gelukkig wordt er goed voor hem gezorgd en is hij dol op Lorraine.

Voor ik het weet is het lunchtijd. Ik wil een gezonde lunch met veel groente want ik weet dat ik dat vanavond niet ga krijgen. Ik besluit een bowl te bestellen bij Falafel Street. Ze hebben er lekker lichte salades, zoals geraspte wortels, linzen, kool en meer. Daar boven op krijg je mini falafels en het smaakt werkelijk verrukkelijk en ik heb mijn groentes binnen.

Intussen wacht Orion geduldig in de van. Hij heeft wel wat lekker rennen in de tuin verdiend en gelukkig is Mia daar ook. Alleen krijgt hij er weer enorme modderpoten van. De vorige pootjesreiniger, die ik had, was te klein en iemand wees me op de Paw Plunger.

Wat een ideaal ding is dat! Er zitten borstels in dus de pootjes komen er helemaal schoon uit en ik hoef ze enkel nog af te drogen. Orion vindt het ook helemaal niet erg.

Inmiddels is het al half drie en ik heb om drie uur mijn taxi besteld. Die komt echter al om kwart voor drie!  Gauw pak ik de laatste electronica in en geef mijn tassen dan aan de chauffeur. Ik geef Orion nog een extra knuffel en een lekker knietje om in zijn bench op te knauwen.

Het verkeer naar het vliegveld is rustig en met mijn Premier Gold ben ik binnen een paar minuten ingecheckt. Ook de TSA Pre is erg rustig dus binnen het kwartier zit ik in de People Mover naar de D gates.

Daar zit ook een ouder Nederlands echtpaar die hun ogen uitkijken. Zo'n raar rijdend ding hebben ze op Schiphol niet en daardoor lijkt Dulles enorm terwijl het qua oppervlak maar net iets groter dan Schiphol is. Ik praat even met ze en wens ze dan een fijne thuisvlucht.

Nu ben ik wel heel vroeg voor mijn vlucht. Ik besluit een van de United Club lounge passen te gebruiken.  Die verlopen eind mei dus een mooie gelegenheid. Er is er een vlakbij mijn gate. Ik neem in een van de gemakkelijke stoelen plaats, bestel een glaasje wijn en snack van een bakje nootjes.

Zo kom ik de tijd wel door en voor ik het weet moet ik naar de gate. Daar beginnen ze net met boarden. Ik heb een Economy Plus stoel aan het raam en de oudere heer aan het gangpad zegt samenzweerderig dat hij zijn tas wel op de stoel in het midden zet. Dat brengt volgens hem geluk en houdt die plaats open.

Nou, of dat het was of niet, maar er komt niemand tussen ons in zitten. We hebben het dus heerlijk ruim. Al gauw na het opstijgen komen ze langs met eten en drinken. Ik bestel weer eens de tapas doos. Het is geen volle maaltijd, maar wel lekker.

Verder speel ik de hele weg, ja echt, Wordscapes op mijn telefoon. Dat spel is zo verslavend en de tijd vliegt erdoor! Voor op schema landen we om acht uur plaatselijke tijd, voor mijn gevoel elf uur.  De bagage komt al gauw en de taxi is ook snel gevonden.

Intussen sms ik Rick dat ik er ben en hij geeft me het kamernummer in het Westin hotel. Bij de balie kan ik de sleutel ophalen. Ik zet mijn spullen boven en ga dan een wijntje met kaasplankje bestellen in de bar beneden.

Daar zie ik ook een aantal van Ricks collega's.  Rick zelf volgt niet veel later. Hij is doodmoe van zijn volle schema en ik van de reis dus lang blijven we niet. Boven is het meteen naar bed gaan geblazen want Rick moet weer vroeg op.

Zondag

Ricks wekker gaat om half acht, maar ik was al een tijdje wakker. Als hij afscheid genomen heeft sta ik dus ook maar op. Als eerste ga ik op zoek naar een koffie apparaat. Dat hebben de meeste hotels wel maar deze Westin, toch een vrij luxe keten, niet!
Ons uitzicht op de 32ste verdieping

Dan kleed ik me maar aan en ga op zoek naar de dichtstbijzijnde Starbucks. Die ligt tegenover het hotel want hier heb je werkelijk overal Starbucks, het eerste filiaal is hier ook. Ik bestel een koffie en de egg bites en neem plaats aan de "bar".

Zoals altijd valt me in deze stad het aantal daklozen en bedelaars op. De vrouw naast me heeft haar hele inboedel op tafel gelegd en heeft hele gesprekken met zichzelf. Later als ik door de stad wandel word ik regelmatig lastig gevallen voor geld.

Dan is het tijd om het fitness center op te zoeken. Wauw, dat is echt groot en met veel apparaten en verschillende soorten gewichten. Dit keer doe ik een uur op de elliptische machine, maar ik neem me voor ook een paar keer gewichten te doen.

De kamer is al schoon als ik terugkom wat altijd wel fijn is. Ik maak me klaar erop uit te gaan. Volgens het weerbericht moet het droog blijven vandaag dus ik neem mijn paraplu niet mee. Eenmaal buiten miezert het wel een beetje maar dat deert me niet. 

Seattle heeft enorm veel Aziatische restaurants en een ervan staat bekend om zijn dim sum, Din Tai Fung. Het ligt ook nog eens praktisch aan de overkant van het hotel dus ik loop erheen. Er is een wachttijd voor een tafeltje, maar er zijn nog veel plaatsen aan de bar. Dat vind ik toch altijd gezelliger dus prima. 

En gezellig wordt het want Naomi uit San Antonio komt naast me zitten en die is een leuke klets. Ook zij is hier voor de Microsoft conventie maar heeft vandaag vrij. We bekijken de lijst met verschillende dumplings en ik bestel de soep dumplings met crab en varkensvlees.
Je kunt de dumplings gemaakt zien worden

Naomi's ogen zijn wat groter dan haar maag want zij bestelt maar liefst drie verschillende soorten dumplings (tien stuks per gerecht!). Inderdaad is het haar teveel en ik mag haar keuzes ook proberen. Het smaakt allemaal heel goed en het gezelschap is ook erg leuk. 

We praten nog wat na en rekenen dan af, elkaar nog een fijne middag wensend. Dit was nu zo'n typisch geval van "ships that pass in the night". De kans dat ik Naomi deze week nog eens tegenkom is maar heel klein!

Bij een plaatselijke drogisterij haal ik wat toiletspullen. Ik heb thuis niet opgelet en mijn tandenborstel heeft een nieuwe batterij nodig en de tandpasta is bijna op. Ik breng het naar de kamer en begin dan aan mijn stadswandeling.

Inmiddels is het droog en komt de zon zelfs af en toe door de wolken. Als eerste loop ik naar Pioneer Square, het oudste gedeelte van de stad. Nu is oud hier wel relatief want het is laat negentiende, begin twintigste eeuw.

Na de nodige foto's loop ik terug naar Pike Place market. Daar loop ik langs de muren vol kauwgom waar Naomi me over vertelde. Het is een kleurrijk geheel, al die kauwgom, die mensen erop plakken. Wel een vies idee dus ik raak niets aan. Fotogeniek is het zeker. 

De markt is heel erg druk en hier kan ik de komende dagen ook nog met gemak heen. Ik besluit er dus buiten langs te lopen. Intussen heb ik ook dorst en bij de Starbucks tegenover de markt haal ik een ijsthee. Die drink ik buiten op, het is niet te koud, en kijk mijn ogen uit naar alles wat er gebeurt en langsloopt.

Dan begin ik moe te worden en besluit op de kamer te gaan ontspannen.  Ik lees wat, computer wat, schrijf dit blog en dan komt Rick alweer bijna terug. 

Vanavond is waarschijnlijk de enige avond dat ik met Rick samen kan eten. Hij komt om zeven uur uit het Convention Center en verkleed zich dan snel. We hebben een reservering bij Blueacre Seafood vlakbij het hotel. 

We krijgen een gezellige prive booth (veel Amerikaanse restaurant hebben die, een bankje voor ons tweeen met weinig zicht op andere gasten). Rick begint met de zure haring en ik neem een Dungeness crab cocktail. Erg lekker!

Rick bestelt de cioppino als hoofdgerecht en dat had eigenlijk vraagtekens bij mij moeten oproepen. Hij houdt namelijk niet van soep als maaltijd en niet van mosselen. Ik wist dat het beiden was maar dacht dat hij gewoon iets nieuws wilde proberen. Niet dus! Hij vindt het goed van smaak maar eet er maar weinig van.

Mijn wasabi mahi mahi is heerlijk, Het wordt geserveerd met rode rijst (hoe ze die maakten weet ik niet) en een julienne van groentes. Lekker en licht, precies wat ik wilde. Jammer dat Rick zijn eten niet lekker vindt, maar hij vindt het ook wel goed want ze stoppen hem helemaal vol tijdens de conferentie.

Rick heeft nog energie om een drankje te gaan drinken met de Nederlandse delegatie hier. Ik zou graag willen maar ben aan het eind van mijn latijn. Voor mij voelt het alweer als na middernacht en ik ga liever rusten op de kamer. Hopelijk is er later deze week nog een kans die mensen te zien want Rick zei dat een aantal van hen naar mij vroegen.

Op weg naar het hotel stoppen we nog even voor wat water bij Bartell tegenover het hotel. Daar neemt Rick ook een pakje met twee stroopwafels mee en het valt mij op dat ze ook een chocolade wafel met caramel, kaneel en bourbon (whisky) vanille hebben. Die heb ik nog nooit gezien en vraag me af of die in Nederland ook te krijgen is.

Eenmaal op de kamer zoek ik mijn bed op. Nog niet om te slapen, maar lekker warm en dat slapen zal niet lang meer duren. Morgen zal het van het weer afhangen wat mijn plannen zijn. Grappig is dat ik, ondanks dat ik hier al zo vaak geweest ben, toch bang ben tijd tekort te komen voor alles wat ik wil doen! 


vrijdag, januari 26, 2018

En dan is het alweer vrijdag

Gisteravond was ik stout en heb tot na middernacht Jeopardy en andere trivia gespeeld met Alexa. Dat merk ik vanochtend wel, met moeite hijs ik mezelf om negen uur uit bed. Dit keer luister ik wel meteen naar Alexa en zet het alarm uit.

Orion wil dringend de achtertuin in dus ik laat hem. Intussen haal ik Snickers uit zijn kamer. Die heeft al zijn eten op dus ik hoef niet bang te zijn dat Orion dat kan stelen (meestal zet ik het ver buiten Orions bereik).

Voor mijn ontbijt bak ik een paar eieren met Parmezaanse kaas erop gesmolten. Daarbij drink ik natuurlijk koffie, maar ook een glas Suja King of Greens. Die hadden ze eindelijk weer bij Whole Foods en ik vind het heel lekker groente- en fruitsap.

Het cardinaaltje komt ook weer langs

Na het ontbijt weet Orion al dat we naar boven gaan om te sporten. Zo grappig, hij vindt een routine volgens mij heerlijk. Hij slaapt naast de elliptische machine terwijl ik me erop uitsloof.

Orion en ik maken een korte wandeling en dan is het alweer lunchtijd. Ik heb besloten bij Paul in de Tysons Galleria te gaan eten. Ook dit is iets waar Orion al weet dat hij mee mag. Dat gaat moeilijk worden als het te warm wordt om hem in de auto te laten, maar wie dan leeft, die dan zorgt.

Bij Paul staat er een rij tot buiten de deur maar het gaat snel. Ik werk mee aan die snelheid want ik weet al wat ik wil. De sandwich Atlantique, oftewel de sesambaguette met gerookte zalm. Hapje voor hapje peuzel ik het op aan een van de tafeltjes. Wat is Frans brood toch super lekker!

In het centrum van Vienna breng ik weer eens een zak kleding weg. Ik heb mijn kast al jaren niet uitgemest en zelfs na de brand veel te veel gehouden. Nu is het tijd om de heel oude dingen eens gedag te zeggen. Mijn kast is dan ook opeens veel ruimer met alleen nog kleding die ik ook daadwerkelijk draag.

Bij Whole Foods haal ik wat lekkere wijn voor vanavond. Als ik dan een vrijdagavond alleen moet besteden mag een goede Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland er niet aan ontbreken. Er is geen betere dan uit de Marlborough vallei in Nieuw Zeeland. Ooit hoop ik dat we het Zuid Eiland ook kunnen bezoeken daar.

Dan is het tijd om Orion thuis af te zetten. Met een knietje gaat hij heel tevreden in zijn bench. Ik haal eerst benzine bij de Shell en ben dan precies op tijd voor mijn kappersafspraak. Carmen wacht me al op en kleurt mijn haar weer keurig bij. Het begint ook lekker lang te worden al is mijn pony nog niet lang genoeg om niet irritant te zijn, maar het groeit goed door.

Het DRAAKJE is ontzettend vies van het zout aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant. Vienna heeft op het moment maar een wasstraat en die is populair. Toch sluit ik in de rij aan en het gaat eigenlijk best snel. Een half uurtje later rijd ik in een frisse, brandschone van weg.

Op de stoep staat de zoveelste Bark Box. Ik lach me rot, maar het is eigenlijk heel goede klantenservice. Deze maand had ik geklaagd dat de speeltjes te saai waren en Orion kreeg een paar dagen geleden al een paar nieuwe speeltjes. Vandaag zijn het speeltjes en snoepjes.

Alleen hebben we nu zoveel speeltjes en snoepjes dat ik de doos weer vul voor de Deense doggen hiernaast. Lorraine neemt het dankbaar aan. Zij zullen de komende week weer voor Orion zorgen en willen er eigenlijk nauwelijks iets voor hebben. Zo kunnen we toch onze dankbaarheid een beetje tonen.

Al de hele week loop ik te bedenken waar ik vanavond zal eten. Lezers van dit blog zullen doorhebben dat vooral in de winter lekker (maar ook gezond) eten belangrijk is voor mij. Het maakt me blij en ik geniet ervan.

Nu deze avond er eenmaal is besluit ik gewoon bij Maru te gaan eten. Daar ben ik inmiddels een oude bekende en krijg meteen thee en water en kimchi (allemaal gratis). Ik bestel de Alaska rol sushi vooraf en ramen voor mijn hoofdgerecht.
De kimchi is zo lekker!

De sushi is voortreffelijk, misschien moet ik dat hier ook wat vaker bestellen. De ramen smaakt heel goed, maar is wel erg zout. Ik drink dus maar niet teveel van de soep en vis alles eruit. De noedels kan ik ook niet allemaal op. De bediening is zo attent en aardig. De rest van de klanten is allemaal Aziatisch altijd een goed teken.

Na deze lekkere maaltijd rijd ik huiswaarts. Zo door de buurt rijdend met nauwelijks tegemoetkomend verkeer gaat goed en geeft me vertrouwen dat tenminste te kunnen doen. Er zijn zogenaamde nachtblindheid brillen te koop, maar die doen geen moer. Ik wacht nog op een goede.

Thuis gaan mijn voeten omhoog op mijn luie stoel. Ik heb zenuwpijnen in mijn rechterbeen en dat voelt niet fijn. Hopelijk blijft dat niet want een lange vlucht met die pijnen is een ramp. Vanavond neem ik me voor een stuk eerder te gaan slapen!

donderdag, januari 25, 2018

Een "Vietnamees" dagje

Alexa wekt me om half negen om het alarm uit te zetten. Dat mijn hoofd soms een zeef is blijkt wel als ik even later de achterdeur opentrek om Orion de tuin in te laten. Als een luide sirene gaat het alarm af! Oeps!

Met een sterke kop koffie en een ontbijtquiche word ik wakkerder en haast me daarna naar de sportschool. Daar doe ik een uur cardio op de ARC trainer voor Sharon me komt halen. Dit keer doen we een heel aantal oefeningen met een soort buis en een kleine bal. Het is nooit saai en de tijd vliegt altijd.



Het is rillen als ik bezweet terug naar de van loop. De wind gaat door merg en been. Thuis douche ik dan ook gauw voor ik Orion uitlaat. Onderweg zien we Lorraine en Orion is dol op haar. Als ze wegloopt begint hij dan ook boos te blaffen. Lorraine loopt dan maar heel lief mee terug. Gek beest!

Met dit koude weer heb ik zin in soep en het wordt kip pho bij Pho Thang Long waar ze me allang kennen. Het smaakt weer heel goed en Orion wacht intussen in de van. Hij vindt dat helemaal prima, van alles te zien natuurlijk in dit drukke shopping center.
Een paar deuren van Pho Thang Long ligt Michaels. Daar wil ik eens ideeen opdoen voor versieringen voor Katja's shower. Het lijkt me leuk iets met schelpen te doen en langzaamaan heb ik wel een plannetje. Ik denk aan iets van glas gevuld met gekleurd "zee glas" en schelpen en dan een grote turquoise strik eromheen om op de tafels te zetten.

Dan rijd ik Vienna in en ga naar het postkantoor. Daar wil ik kijken of ze postzegels, die iets met een bruiloft te maken hebben, verkopen. Er zijn een paar verschillende met het woord "Love" erop en die koop ik om op de shower uitnodigingen te doen.
 
Bij Rite Aid ga ik Orions medicijnen ophalen en die zijn opeens ongeveer drie keer zo duur! De apotheker legt uit dat dat komt doordat ze nu Walgreens zijn. Nou, fijn is dat, nu kosten zijn medicijnen meer dan $75 per maand en voorheen zo'n $20. Leuk, zo'n verandering van bedrijf.

Nu ga ik uitzoeken hoe ik het ook van Walgreens goedkoper kan krijgen, maar er is steeds minder competitie, Walgreens en CVS hebben een flinke greep op de drogisterij/apotheek markt. Voor Orion kan ik onze verzekering natuurlijk niet gebruiken.

Mijn van stinkt en ik heb al gezien dat er diverse overgebleven dingen van Saskia achterin liggen die ik daarvan verdenk. Tijd om wat uit te mesten dus. Tegelijkertijd breng ik de recycling en vuilnis naar de rand van de stoep. Die worden morgen opgehaald. Dit is iets wat Rick gewoonlijk doet dus ik ben blij dat ik het niet vergeet.

Mijn doel is vanmiddag de shower uitnodigingen te adresseren en voor de postbode komt in onze brievenbus te leggen. Katja heeft me de adressen in label formaat gestuurd, maar ik weet niet hoe ik labels moet printen dus ben van plan de enveloppen met de hand te adresseren.

Als ik de adressen afgedrukt heb bedenk ik echter dat labels wel vele malen sneller zouden gaan. Ik besluit eens uit te vinden hoe die met onze printer af te drukken. Maar eerst moet ik naar Micro Center om label papier te halen. Gelukkig is dat maar vijf minuten hiervandaan.

Natuurlijk blijkt het ontzettend makkelijk om labels te printen en binnen het halve uur heb ik veertig shower uitnodigingen klaar met adreslabel, afzender en postzegel. De postbode rijdt net ons plein op als ik ze in de postbus doe, weer een stap verder naar een leuke shower. Katja en Kevin hebben nu ook een website voor hun bruiloft, erg leuk gedaan vind ik.

Intussen loopt het tegen vijven en Chris komt me halen voor een vroeg avondeten bij Viet Aroma. Zij moet om zeven uur wallybal spelen. Ze vertelt me echter ook dat ze zondag heel hard gevallen is, ook op haar hoofd, en sindsdien heeft ze hoofdpijn. Ik raad haar af te gaan spelen, maar ze gaat het toch proberen, tja.

Het eten is zoals altijd heerlijk. Ik heb vier kleine spiesjes met gegrild varkensvlees, biefstuk, kip en garnalen, die ik met allerlei groentes in rijstpapier wikkel, zeer smakelijk en ook licht. Chris heeft de sinaasappel kip, die er ook heel goed uitziet. Het is dat ik die rijstpapier wraps altijd weer verkies bij Vietnamese restaurants anders zou ik die kip ook bestellen.

We zijn ondertussen diep in gesprek en een klein plannetje wordt gesmeed om in Chris' paasvakantie samen een reis te gaan maken. Chris is nog nooit in de parken in het westen van het land geweest en ik stel voor naar o.a. Bryce Canyon en Zion te gaan. We zouden dan op Salt Lake City vliegen, een nieuwe stad voor mij. Ik hoop dat het doorgaat!

Opeens schrikt Chris van de tijd want ze heeft nog beloofd Denise, een andere vriendin van ons, op te halen voor wallybal. Onderweg terug druk ik haar toch op het hart naar haar lichaam te luisteren, maar gelukkig is ze niet mijn kind en meer dan volwassen genoeg om te doen wat haar het beste lijkt. We nemen afscheid tot half februari.

Op zondag leek het zo'n lange tijd zonder Rick, maar opeens heb ik nog maar twee nachten! Ik ben blij met vandaag want ik heb heel veel gedaan gekregen. Ondanks de kou weinig pijn en veel energie, daar teken ik voor! Nu voeten omhoog en tv aan, Snickers ronkt in mijn oren achter op mijn stoel en Orion slaapt naast mijn stoel, mijn vriendjes.

woensdag, januari 24, 2018

Gezellige maaltijden met vriendinnen

Mijn plan om vanochtend wat vroeger op te staan lukt niet helemaal. Ik was om zeven uur klaarwakker, maar word daarna opeens om kwart voor negen door Alexa gewekt, die mij maant het alarm uit te zetten. Dat doe ik dan ook maar meteen.

Het raam staat half open en daardoor is het koud in de kamer. De warme temperaturen zijn duidelijk weer vertrokken, helaas. De wind waait door de bomen en maakt dat het voelt als onder het vriespunt. Rillend laat ik Orion uit, hem kan het allemaal niets schelen.

Met een bak koffie en weer een ontbijtquiche eet ik snel ontbijt en ga dan naar boven voor mijn uur op de elliptische machine. Wordscapes, Wordfeud en Candy Crush zorgen ervoor dat de tijd snel gaat. Mijn hartslag gaat goed omhoog dus spelletjes spelen heeft geen invloed op de intensiteit van mijn sporten.

Meteen erna spring ik onder de douche en als ik eenmaal weer warm aangekleed ben neem ik Orion de achtertuin in. Daar wacht Mia hem al ongeduldig op. Ze blaft naar hem en lijkt wel over het hek te willen klimmen. Zo jammer dat die buren zo afstandelijk zijn, de honden zouden elkaar zo goed kunnen vermaken!

Nu "praten" ze met elkaar en rennen langs het hek. Het is goede beweging voor Orion al wordt hij er wel modderig van. Gelukkig kan ik hem meteen in zijn bench doen om op te drogen want ik moet weg.

Bij California Shabu Shabu vraag ik vast een paar stoelen al ben ik weer de enige hier. Ik wacht op Marielle en dan komen er nog een paar dames binnen. Die zijn hier net als ik duidelijk bekende klanten want zij weten meteen wat te bestellen.

Als Marielle komt leg ik haar uit hoe het allemaal in zijn werk gaat. De serveerster helpt ook mee. We nemen beiden de tomatensoep en ik biefstuk en zalm en Marielle kip en zalm. Daarbij krijgen we een flinke bak groentes en we bestellen er nog enoki paddestoelen bij, die vind ik zo lekker!

Zoals altijd is het weer smullen en erg gezellig. Een gezonde fondue is het eigenlijk. Marielle en ik hebben heel wat gesprekstof en ook na het eten blijven we nog een tijd napraten. Opeens hoor ik mijn naam en blijkt het Mona, mijn kapster, te zijn, die hier ook komt eten.

Het is al na tweeen als Marielle en ik afscheid nemen. Bij de Safeway op de hoek pin ik wat geld en loop dan naar Pro Nails 3. Daar kies ik een paarse kleur nagellak met paarse en andere kleuren glitters eroverheen.

Als ik om een tweede laag glitters vraag doet de styliste heel moeilijk terwijl ik dat altijd heb. Ik zeg haar dat ik het zo wil en zuchtend doet ze het dan maar, maar ik ben niet zo blij met het resultaat. De anderen proberen de glitters over de hele nagels te verspreiden maar dat is dit keer niet het geval. Nou ja, over twee of drie weken hopelijk iemand anders.
Intussen zijn de schoonmaaksters bezig in ons huis en kan ik niet terug want Orion moet in zijn bench blijven. Ik ga dus maar een ijsthee drinken bij Starbucks. Ook rijd ik door het oude gedeelte van ons stadje om wat ouds te vinden voor de maandthema foto. Dat wordt de oude locomotief aan het W&OD pad.
Net na vijven is de schoonmaakploeg eindelijk klaar na 2,5 uur (kun je nagaan hoe lang ik erover zou doen om het huis schoon te maken, zij zijn met zijn drieen). Gauw laat ik Orion uit en geef hem zijn avondeten want ik heb om half zes afgesproken met Sara voor happy hour.

De Uber die ik besteld heb komt maar niet dus die zeg ik maar af. Het restaurant is hier maar anderhalve kilometer vandaan dus ondanks mijn nachtblindheid waag ik het er maar op. Zolang ik niet teveel tegenliggers heb gaat het wel.

Gelukkig is er een perfecte parkeerplek recht voor Red Galanga vrij. Gisteravond genoot ik nog van de warmte, nu sneeuwt het en de wind is ijskoud! Sara wacht me al op en we bestellen lekkernijen van het happy hour menu. Die zijn allemaal halve prijs en erg lekker!

We delen echt Japanse (volgens Sara die daar vorig jaar was) inktvis gefrituurd in deegballetjes, de mini groente loempia, de gestoomde kip dumplings en verschillende sushi.  Het smaakt heel goed en ook wij hebben heel wat nieuws om elkaar te vertellen.

Tegen zevenen nemen we afscheid en rijd ik door een sneeuwbui naar huis. Het is dan ook twintig graden kouder dan gisteravond om deze tijd! Thuis zet ik de verwarming aan en met de voeten omhoog luier ik voor de tv. Orion heeft zijn bot en ik heb geen hond aan hem.