Dag 2 Outer Banks: Zoveel mogelijk strand genieten

Jammer genoeg laat het bed in deze timeshare veel te wensen over en door de dunne lamellen wekt de zon ons ook al heel vroeg. Rick staat al om zeven uur op en om half acht heb ik het ook wel gezien. Rick heeft koffie gezet voor mij  en thee gemaakt voor zichzelf. We drinken het buiten op het deck met zicht op de Currituck Sound.

Terwijl Rick zijn spullen bijeenraapt voor vandaag "ren" ik alvast op de plaats op het deck. Dat geeft me maar liefst al 6000 stappen, flink al op weg naar de 10000. Ik krijg er nog meer als we naar ons ontbijt restaurant lopen.

Met dit mooie weer willen we aan het water ontbijten en doen dat bij de Sunset Grill aan de overkant. We hebben hier uitzicht op de Sound waar de kopjes op de golven staan want het waait hard. Daardoor is het ook niet te warm, ondanks de 25 graden om negen uur.

Rick bestelt de taco's met ei en ham en ik een omelet met tomaat, paprika, champignons, spinazie en krab. De ober is heel vriendelijk en vindt het zo erg voor ons dat we de gebakken aardappeltjes en toast niet bij ons ontbijt willen. Willen we dan grits (een soort griesmeel)? Nee, ook dat niet.

Later blijkt dat hij mijn koffie en een van de V8's, die we dronken, van de rekening haalde omdat we die koolhydraten en extra calorieen niet wilden. Wel heel lief! Rick betaalt (althans dat denkt hij) en dan lopen we terug naar het appartement.

Daar maken we ons klaar om naar het strand te gaan. Rick doet zijn zwembroek aan, maar ik ga toch niet in het water en blijf in mijn sportkleding. We gaan wel eerst op zoek naar een betere koelbox en parasol.

Bij Farmer's Daughter hebben ze de Yeti koelbox, die Rick gisteren bij andere mensen zag. We zijn er wild enthousiast over tot we de prijs zien, $279! Dan maar niet, maar we kiezen wel geisoleerde bekers van Yeti, want die houden drankjes uren koud of warm. Ik kies lichtblauw en Rick lichtgroen.

Als we af gaan rekenen ziet een andere klant onze keuzes en zegt dat zij de hare constant gebruikt. Ik zie dat ook wel, want dit is veel handiger voor de sportschool dan mijn gewoonlijke fles. Bij de kassa zie ik ook een leuke OBX met de Hatteras vuurtoren bedel voor mijn Pandora armband. Altijd zo'n leuke herinnering!

Een parasol vinden we niet en willen daar ook niet de tijd aan besteden, die we op het strand kunnen doorbrengen. De voorspellingen voor de komende dagen zijn geen strandweer dus we willen er alles uithalen.

Bij het afrekenen ziet Rick zijn debit card niet in zijn portemonnee, die heeft hij vergeten bij het ontbijt restaurant. Ik dacht ook al niet dat we betaald hadden. Gelukkig hebben ze hem bij de Sunset Grill al klaar liggen en Rick geeft extra fooi voor deze vriendelijkheid.

Vervolgens parkeren we dichtbij ons strand en nemen de stoeltjes en parasols weer mee. Mijn parasol heeft er geen zin in en bij de eerste windvlaag breekt een van de spaken. Toch ga ik eronder zitten en Rick onder die van hem.

We lezen wat en dan breekt mijn parasol helemaal door de wind. Rick gaat een stuk wandelen en ik mag onder zijn parasol verder lezen. Een half uur later maakt mijn Fitbit mij duidelijk dat ik dit uur nog niet gelopen heb. Ik sta dus op en ga wat langs de rand van het water lopen, zo koud nog (16 graden), ik snap niet dat mensen hier al in kunnen zwemmen!

Opeens zie ik in de verte een dolfijn en dan nog een. Het is een hele groep, die vlakbij langs komt zwemmen. Aan de ene kant heb ik spijt mijn DSLR niet bij me te hebben, maar aan de andere kant is het ook fijn om zonder stress om de beste foto te nemen naar deze dieren te kijken.

Rick heeft de dolfijnen ook gezien en samen kijken we tot ze te ver weg zijn. Dan vraagt Rick of ik klaar ben om terug te gaan en zonder parasol en met die harde wind vind ik het wel welletjes geweest.

We gooien de parasol weg en maken onszelf zo goed mogelijk zandvrij bij het voetenkraantje. Terug "thuis" kleden we ons in gewone kleding en maakt Rick zijn drone klaar voor gebruik. Dan gaan we eerst lunch eten.

Dat doen we vandaag bij Fishbones, een leuke bar met een jaren vijftig ambiance. We nemen plaats aan de bar en daar kijken we naar honkbal en cornhole, een spel wat tijdens familie reunies of aan het strand wordt gespeeld. Er blijken ook kampioenschappen in te zijn en eigenlijk best leuk om te kijken.

Rick bestelt een burger en ik de mahi mahi BLT zonder brood. Rick vindt zijn burger duidelijk lekker en de mahi mahi is dat ook, maar de "bacon" is een dik stuk speklap en als ik ergens een hekel aan heb! De cole slaw oftewel koolsla is me te zoet. Niet mijn favoriete maaltijd, maar de vis was smakelijk.

We rijden na de lunch naar het zuiden en de brug over naar de "echte" eilanden. Als eerste belanden we op Pea Island wat een National Wildlife Preserve is. Daar parkeert Rick de van en lopen we een duin over om op het eindeloze strand te komen.

Daar zitten wat andere mensen en Rick wil niet dat zijn drone hen ergert. We lopen dus een stuk verder en dan mag de drone vliegen. Rick vindt het alleen vervelend dat hij zijn app niet aan het werk kan krijgen.

Wat blijkt? Hij heeft geen micro SD kaart in de drone, die zit in Ricks laptop.
We besluiten dan maar naar Rodanthe te rijden, het dichtstbijzijnde plaatsje. Ik moet inmiddels ook een pit stop maken en Rick gaat eens vragen waar hij zo'n mini SD kan vinden. Dat kan bij de Dollar General, denkt men.

Een paar mijl verderop vinden we die. Ik ga mee naar binnen en vind meteen ook de parasol waar we naar zoeken. Duurder, maar ook duurzaam, dus die kopen we. Gelukkig voor Rick hebben ze ook een micro SD kaart te koop.

Nu gaan we dan op zoek naar een pad naar het strand. Dat vinden we weer op Pea Island, maar dit keer is er niemand op het strand. Rick vliegt zijn drone en maakt foto's van ons en video's van de omgeving.

Hij wil ook nog een speciale video maken, maar de drone protesteert daartegen. Er is teveel wind. Ik vind het al bijzonder dat die kleine drone tegen de wind in kan vliegen en mooie foto's kan maken!  Na een half uurtje klimmen we de duin weer over en ben ik eindelijk uit de wind. Over de staat van mijn haar kan ik me maar beter geen zorgen maken!

We besluiten het happy hour bij Fish Heads mee te gaan maken. Daar is het een drukte van jewelste, maar ik vind al meteen een stoel aan de bar en Rick niet veel later naast mij. Ik bestel weer de heerlijke sake bloody Mary en Rick een van hun vele bieren. Het is gezellig, we zitten aan zee, kortom super!

Voor ons avondeten besluiten we een nieuw voor ons restaurant te proberen, ook vlakbij het strand en dus met uitzicht. Het Rundown Cafe zegt een fusie tussen Caribisch en Aziatisch eten te zijn. Het is duidelijk heel populair, maar voor ons tweeen hoeven we maar een kwartiertje te wachten.

We beginnen met gestoomde gamba's in een jerk saus. We moeten de garnalen zelf pellen, voor Rick een ramp en ik doe het als een pro. Vroeger pelde ik letterlijk ponden Hollandse garnalen en die waren heel wat moeilijker dan deze! Het smaakt in ieder geval zeer goed.

Als hoofdgerecht neem ik de salade met een tempura soft shell krab erop. Super lekker is het! Rick heeft de tonijntaco's. Al met al een aanrader, dit restaurant. We hadden liever buiten op hun dakterras gegeten, maar dat wil iedereen en dit weekend is er veel concurrentie.

Onderweg terug zien we nog een prachtige zonsondergang lucht en dan zet Rick mij af en gaat zelf verder naar Harris Teeter, zestien kilometer verderop (!) om ijsjes in te kopen. Ik kijk lekker ontspannend Food Network. Brein op nul en hopelijk slapen we vannacht beter.