Een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Alweer is het zo grauw en grijs buiten en met moeite sta ik om kwart over acht op. Het regent en is koel voor de tijd van het jaar met maar vijftien graden. Ik hoop maar dat mijn regenjas warm genoeg gaat zijn.

Op weg naar de stad halen we koffies en ontbijt van Starbucks. Op de GPS zien we opeens dat het wel heel lang gaat duren voor we bij het Smithsonian station zullen zijn. De snelweg heeft vrijwel geen verkeer, maar als we de brug over gaan de stad in staan we meteen vast.

Er blijkt weer eens een race gaande, dit keer een fietsrace. Alle wegen naar rechts zijn afgezet en daar moeten wij juist heen. Uiteindelijk zet Rick me maar zo dichtbij mogelijk af en loop ik verder naar het Smithsonian kasteel.

Daar krijg ik een compliment over mijn wilde Australische regenjas van degene, die mijn tas controleert. Hier is het lekker droog en ik wacht tot het iets voor tienen is voor ik naar de metro loop. Hier wordt ook opgezet voor de graduation van George Washington University. Die zal nat zijn!

Opeens komt er iemand op mij af en vraagt of ik Petra ben. Dat is het geval en ik maak kennis met M. en even later haar man W.. We lopen naar het Washington Monument wat door de regen af en toe in de wolken staat. Het is maar 169 meter hoog en dat gebeurt dan ook zelden.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument en de Vietnam muur zien we een paar groepen Honor Flight veteranen. Alles ziet er erg nat uit en we kunnen de namen op de Vietnam muur nauwelijks zien.

Bij het Lincoln Memorial is het zoals gewoonlijk erg druk en door mijn regenjas vinden M. en W. mij meteen terug nadat ze rondgekeken hebben. Ik zou willen dat we Gorman hier in de VS hadden. Lekker kleurrijk en uniek is hun kleding.

Via het Koreaanse Oorlogsmonument lopen we naar het Tidal Basin. We bekijken het Martin Luther King Jr. Monument en dan zie ik wat ik al verwachtte. Het pad langs het Tidal is compleet ondergelopen.

We moeten dus via de stoep naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial lopen. Hier is het zoals gewoonlijk een heel stuk rustiger dan aan het hoofdgedeelte van de Mall. We bekijken de vier "kamers" en lopen dan over droog land naar het Jefferson Memorial.

Ook hier moeten we omlopen omdat het gewoonlijk pad onder water ligt. Dat heb ik nog zelden gezien! Terwijl we een trapje oplopen voel ik een voet wegglijden op een gladde, natte tree en maak ik kennis met de grond. Meteen hoor ik van alle kanten "Are you okay?" en gelukkig kan ik dat bevestigend beantwoorden. Alleen mijn trots is geknakt.

We bekijken Jefferson in zijn tempel en lopen dan de bewoonde wereld weer in. Eindelijk is het even droog en zelfs warm genoeg om onze regenjassen uit te doen. We bekijken het Witte Huis van de achterkant en strijken dan bij Potbelly neer voor de lunch. De Old Ebbitt Grill was voor vandaag volgeboekt.

M. en W. nemen beiden een flatbread. Ik bestel een kop chili en die is heel erg lekker. We rusten even lekker uit en zoals altijd is het moeilijk om verder te gaan na de lunch. M. en W. halen nog een capuccino bij Peet's en dan lopen we naar de voorkant van het Witte Huis.

Het is weer gaan druppen dus ik heb mijn paraplu niet voor niets meegenomen vandaag. Als we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool lopen komen we terecht in een Sikh optocht. Allemaal kleurrijke tulbanden en kleding en borden die India een terreurnatie noemen. De Sikh uit Punjab worden daar ernstig onderdrukt.

Intussen sms ik Rick dat hij me niet op hoeft te komen halen. Er is veel te veel gaande in de stad en het verkeer daardoor een ramp. Ik wil het hem niet aandoen enkel voor mijn gemak om meteen na de rondleiding te kunnen zitten.

We eindigen zoals altijd in de Library of Congress. Om daar binnen te komen via de gewoonlijke ingang staat er een enorme rij. Ik besluit de ingang voor gehandicapten te nemen. Een strenge politieagent vraagt of we hier zijn als medewerker of voor onderzoek. Ik antwoord dat we de lift nodig hebben en dan mogen we zo door.

Eigenlijk heb ik ook wel genoeg trappen gelopen vandaag en neem graag de lift naar boven. Dat bespaarde ons minstens een half uur wachten in de rij! We bekijken onder anderen de grote leeszaal en Thomas Jefferson's bibliotheek. Als laatste bezoeken we de Abel Buehl kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten, uit 1784.

Eenmaal weer buiten besluiten M. en W. nog wat meer te gaan bekijken. We nemen afscheid en ik loop naar het Capitol South station. Daar is het uitgestorven en blijkt dat ik meer dan een kwartier op mijn trein moet wachten.

Gelukkig staat Rick me als ik eindelijk weer in Vienna aankom op te wachten. Ik heb geen voeten meer! Morgen doe ik echt mijn Fitflops weer aan, dan heb ik veel minder pijn. Dat was geen optie vandaag met al die nattigheid.

Rick heeft de bruiloft van Harry en Meghan opgenomen en die kijken we samen. Het is zeker geen traditionele Brits Koningshuis bruiloft. Ik vind de Amerikaanse dominee fantastisch. Heel anders dan het stijve wat er gewoonlijk is. En dan het zingen van Stand By Me en het gospel koor. Prachtig zoals Meghan haar Afrikaans-Amerikaanse achtergrond heeft toegevoegd. En voor haar moeder moet het helemaal wat geweest zijn.

Saskia heeft wat vriendinnen op bezoek, die met haar avondeten maken. Rick en ik besluiten naar Viet Aroma te gaan. Daar is het gezellig druk, maar er is nog een tafeltje voor twee open. Rick bestelt een lekker uitziend kipgerecht en ik mijn favoriet met rijstpapier "pannenkoekjes" en vier stokjes met garnalen, kip, biefstuk en varkensvlees. Het is een licht gerecht met veel groentes en rijstpapier heeft weinig koolhydraten (omdat het zo dun is).

Als Saskia's vriendinnen vertrekken komt zij gezellig bij ons zitten en we praten over hoe heel gevaarlijke dingen, zoals kwik, vroeger als medicijn werden gebruikt. Ik beloof haar eens mee te nemen naar de Stabler Leadbeater apotheek in Alexandria, die in 1933 dicht ging en nog steeds al die gevaarlijke dingen heeft (tenzij ze echt heel gevaarlijk waren dan zijn de flessen geleegd).

Laat maak ik het niet, morgen weer een rondleiding, hopelijk met veel beter weer!

Zondag

Wat zie ik daar als ik om kwart over zes wakker word? Zou het de zon kunnen zijn? Ja, hoor, daar is hij, vrolijk schijnend. We hebben hem sinds dinsdag niet gezien, heel ongewoon voor hier.

Eigenlijk ben ik al klaarwakker, maar doezel nog wat verder tot kwart voor acht. Rick slaapt nog, maar ik heb genoeg van mijn bed. Ik zou willen dat dat iedere ochtend zo was!

Ook vandaag heb ik een rondleiding en het weer zal heel anders zijn dan gisteren. Het is iedere keer weer uitvogelen wat ik de hele dag ga aandoen wat niet te warm of koud zal zijn. Vandaag wordt het het eerste want het zal tegen de dertig graden worden opeens.

Rick en ik halen weer ontbijt van Starbucks en dan brengt Rick me naar de stad. Gelukkig is er vandaag geen verkeer en ben ik lekker vroeg bij het Smithsonian kasteel. Daar is het heel druk, want de graduation van George Washington University blijkt vanochtend te zijn. Fijn voor de studenten en familie dat de zon schijnt.

Terwijl ik op mijn gezelschap van vandaag wacht kijk ik naar de plechtigheid, die een Amerikaanse graduation altijd is. Vooral als "Pomp and Circumstance" wordt gespeeld krijg ik, zoals altijd, een brok in mijn keel. Hier op de Mall is het nog extra speciaal.

Gelukkig vind ik tussen de mensenmenigte makkelijk T. en L., hoewel, eigenlijk vinden zij mij. Zij vinden het ook wel leuk en bijzonder om even naar de graduation te blijven kijken. Het blijft speciaal. Wij hebben er nog een te gaan en ik kan niet wachten (moet nog wel even want pas in 2020) tot ik Saskia in zo'n cap en gown zie!

Na een tijdje lopen we verder naar het Washington Monument. Dit keer is de lucht erachter blauw. Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zie ik de vlaggendragers staan, die de korte kransleggingceremonie met veteranen van de Honor Flight doen.

Inderdaad komen, net als wij het monument uit willen lopen, alle rolstoelen met veteranen binnen. Er zijn er nog heel wat van de Tweede Wereldoorlog. Met zijn allen klappen we terwijl ze binnenrijden en bedanken een aantal voor hun dienst. T. is zelf in het leger geweest en het doet hem zeker wat, zie ik.

We blijven nog kijken naar de ceremonie en zo krijgen T. en L. vandaag twee typisch Amerikaanse ceremonies te zien. Het is vandaag heel druk overal, net of iedereen de hele week binnen heeft gezeten en nu naar buiten komt.

Bij het Vietnam Veteranen Monument vraag ik aan een vrijwilliger hoeveel namen er dit jaar bij worden gezet op de muur. Sinds 1982 zijn er ieder jaar nog namen bijgekomen, maar hij vertelt dat er dit jaar voor het eerst in zesendertig jaar geen namen bij zullen komen. Het blijft dus nog een jaar bij 58318 namen.

Na het Lincoln Memorial en het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin. Bij het Martin Luther King Jr. Memorial begint een Afrikaans-Amerikaanse vrouw spontaan prachtig te zingen onder standbeeld. Dit monument is heel belangrijk voor de zwarte bevolking hier.

Al is het nu lekker zonnig en warm, het Tidal Basin is nog steeds overstroomd. We kunnen er dus niet langs lopen en net als gisteren zoeken we hogere grond op. Via het Franklin Delano Roosevelt Memorial banen we ons een weg naar het Jefferson Memorial.

Hier tocht het lekker en is altijd het aangenaamste monument om te vertoeven op een hete dag. Het lijkt erop dat het pad verder langs het Tidal Basin te bewandelen is, maar al gauw blijkt dat niet het geval. We gaan dan maar over de hekken weer naar de hogere stoep.

Ook voor vanmiddag kon ik geen reservering krijgen bij de Old Ebbitt Grill dus we gaan weer naar Potbelly. De airconditioning voelt goed aan. T. en L. nemen beiden een broodje en ik de Mediterranean salade met spinazie. Het smaakt ons allemaal heel goed.

We zetten onze tocht voort en voor het Witte Huis heeft een man iets nieuws bedacht. Hij ligt in een luie stoel met een masker op en heeft een bord met "Make America tip again" en een emmer (!) voor die fooien naast zich staan. Mensen moeten erom lachen en gooien er dan toch wat in. Slim bedacht!

Zoveel mogelijk in de schaduw lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool. Intussen laat ik Rick weten wanneer ik ongeveer klaar ben want hij zal me op komen halen. Nadat ik van alles verteld heb over de omgeving en het Capitool klimmen we Capitol Hill op.

Vandaag is de Library of Congress gesloten. Ik druk hen echter op het hart daar morgen nog heen te gaan voor ze vertrekken. Hun hotel ligt er niet ver vanaf. Ze wilden echter ook nog naar Arlington Cemetery op weg naar Amish country. Daar ben ik toen wij hier pas woonden eens als toerist geweest, maar Rick is er hoegenaamd niet in geinteresseerd, zoals de meeste Amerikanen.

Intussen is Rick ook gearriveerd en ik zie hem voorbij rijden. T. zwaait enthousiast en Rick zag dat wel, maar kende hem natuurlijk niet en had geen idee dat dat gezwaai voor hem bedoeld was. Even later maakt Rick kort kennis met T. en L., die onder de indruk zijn van Ricks Nederlands.

Dan neem ik afscheid van alweer een gezellig stel. Gisteren was ook zo leuk en daarom blijf ik de rondleidingen graag doen. Het enthousiasme erover na afloop is ook heel fijn om te horen!

Thuis ga ik met mijn voeten omhoog op het deck zitten. Rick en Saskia hebben de hele middag met Kai geskypet, dus Rick gaat nu het eindelijk droog is het gras maaien. Intussen zie ik Snickers triomfantelijk over de rand van het deck lopen en Orion aan iets ruiken.

Dat "iets" blijkt een dood babyvogeltje te zijn. Snickers is zijn hele leven al een goede jager geweest, maar jammer genoeg zijn babyvogeltjes nu nog het enige wat hij kan vangen. Gelukkig is hij daar ook niet zo goed in dus dit is iets zeldzaams. Rick ruimt het heldhaftig voor me op.

Voor ons avondeten bestellen we sushi en sashimi. We eten eindelijk weer eens buiten, langzaamaan moet het toch komen dat dat dagelijks wordt.

Saskia heeft intussen haar spullen weer ingepakt en haar katten in hun dragers gedaan. Zij vertrekt weer naar Richmond. Zo blijven Rick en ik weer over met onze viervoetige mannetjes. Het was een druk weekend met meer dan 40000 stappen gezet, maar het blijft leuk deze prachtige stad te laten zien.