Dertigste trouwdag in de befaamde Inn at Little Washington

Maandag 

Saskia en Kai vertrekken al vroeg naar West Moreland State Park om naar fossielen te gaan zoeken (ze waren zeer succesvol en kwamen met een bakje met o.a. haaientanden terug). Rick en ik eten ontbijt en vertrekken dan naar de sportschool.

Daar doe ik een half uur cardio en dan komt Sharon me halen voor personal training. Rick gaat een stuk buiten lopen en om elf uur gaan we weer huiswaarts. Daar pakken we onze chique kleding in en na een lichte lunch van salades van Panera vertrekken we naar onze bestemming voor vannacht.

In Washington, Virginia, het oudste Washington in de Verenigde Staten, ligt de befaamde Inn at Little Washington. Deze dit jaar veertig jaar oude inn staat bekend als hebbend een van de beste restaurants in de omgeving.

Het schijnt een heel bijzondere ervaring te zijn om er te verblijven en Rick en ik hebben het al jaren willen doen. Vandaag gaan we het dus meemaken. Washington, Virginia, ligt dicht bij de Shenandoah en de weg erheen is prachtig. Wel jammer dat het zulk somber weer is, maar dat was het op onze trouwdag ook.

Iets meer dan een uur van ons vandaan komen we in een andere wereld terecht. Het dorpje Washington stamt uit 1749 en is door George Washington zelf op zeventienjarige leeftijd in kaart gebracht. De oudste gebouwen van de Inn stammen ook uit die tijd.

We zijn nog wat vroeg om in te checken en kijken even rond in de grote winkel. Daar liggen ook veel kookboeken van de chef hier, Patrick O'Connell. In 2016 werden in Washington DC de eerste Michelin sterren uitgedeeld en zijn restaurant kreeg als enige buiten de stad twee sterren.

Tegen half drie lopen we de Inn binnen en worden als koninklijke gasten verwelkomd. We krijgen een champagne cocktail aangereikt en dan leidt Rachel ons door het hotel. Ze laat de woonkamer zien, die zo luxe en pluche is dat je er uren zou willen doorbrengen. Daarna waar we gaan eten en morgenochtend ontbijt eten.

 

 

 

 

Dan lopen we naar boven naar onze kamer. Alle kamers zijn genoemd naar andere chefs of voedsel critici. De onze heet Phyllis Richman, de voormalige schrijfster voor de Washington Post. Tegenwoordig is dat Tom Sietsema, een kennis van Rick.

De kamer is ook prachtig met een groot king bed, gemakkelijke stoelen en een fles champagne staat op ijs. Intussen worden onze tassen ook naar boven gebracht en wordt Ricks auto zelfs voor hem opgeladen. Wat een service!

Als we rond hebben gekeken en op het balkon het uitzicht op de tuinen bewonderd hebben gaan we naar beneden. In de mooie woonkamer kiezen we een paar zeer gerieflijke stoelen om in neer te zijgen en meteen komt Tyler vragen of we zin hebben in thee.

Nou, dat hebben we zeker en we krijgen een enorm thee menu aangereikt. Ik kies Patrick's Blend, een mix van groene en zwarte thee. Als de chef dat lekker vindt is het dat vast ook. Rick heeft een donkerder thee.

Als de thee geserveerd is verschijnen er een paar schaaltjes met hapjes. Miniatuur komkommer en zalm op brood, een mini broodje met Virginiaanse ham, mini chocolade taartjes, mini scones en meer. Het smaakt ons allemaal heel goed!

Delfts blauwe tegeltjes rond de haard

We hebben nog heel wat tijd voor we ons klaar moeten maken voor het avondeten. Rick gaat even foto's maken van alles en ik blijf heerlijk ontspannen in mijn boek lezen. Rick komt terug met een paar glazen van onze champagne (echte, uit Epernay). We genieten ervan en van de heel prettige omgeving.

Tegen half zes gaan we naar boven om ons aan te kleden voor het diner. Ik probeer mijn haar van voren een beetje te doen zoals tijdens Katja's bruiloft. Twee lokken los laten hangen en krullen en dat vind ik best goed gelukt. Verder doe ik het in een paardenstaart met een zwart satijnen speld en een netje met "diamantjes" erop.

Mijn jurk is mijn nieuwe zwarte jurk met "kant" er overheen en ik draag de schoenen, die ik voor de bruiloft kocht. Rick heeft het pak dat hij tijdens de bruiloft droeg aan met een das met turquoise erin. Die past goed bij mijn sieraden met blauwe diamanten.

Voor we naar beneden gaan geven we elkaar onze cadeautjes. Ik krijg tot mijn grote verrassing een Fitbit Versa van Rick. Daarmee kan ik ook zwemmen dus helemaal fantastisch. Voor Rick heb ik een zonnewijzer met daarop Happy 30th Anniversary 1988-2018. Dit blijkt de parelen trouwdag te zijn, iets wat ik niet wist voor ik dat ding vond. Ik heb zijn kaart ook met veel over zon en tijd geschreven.

Helemaal in het mooi gaan we naar beneden en daar weet men zomaar ook weer wie wij zijn. We krijgen een tafeltje en het menu met op de voorpagina Happy 30th Anniversary Petra and Rick. Terwijl we proberen te kiezen welk menu we willen komen er al een aantal lekkere hapjes op tafel.  Deze amuse bouche vind ik vaak nog lekkerder dan het diner zelf.

 

Rick en ik nemen daarna beiden het Four Decades of our Enduring Classics menu. Ieder hapje is alsof er een engeltje op je tong piest. Zo ontzettend lekker en allemaal liflafjes, dus mijn "angst" dat ik het niet op zou kunnen was niet nodig.

Wij kregen deze popcorn met truffel speciaal voor ons, zo lekker!

Als dessert kies ik het kaasplankje en dat wordt heel leuk gepresenteerd met heel veel kazen om van te kiezen op "Faira, de koe". Cameron, de kaasserveerder, heeft allerlei woordgrapjes terwijl hij de stukjes kaas op mijn bord legt. En alles smaakt ook weer super!

Tussendoor krijgen we dit mini ijsje met Happy Anniversary

Met Faira

Moe en voldaan gaan Rick en ik terug naar de kamer. Daar doen we de luxe kamerjassen aan en drinken het glaasje port wat klaarstaat en eten wat van de Virginiaanse pinda's, de enige pinda's, die ik echt lekker vind. Er wordt hier echt aan alles gedacht!

Sneller dan we willen vallen we in slaap in het ook nog eens zeer gerieflijke bed!

Dinsdag

"Wauw wat een heerlijk bed is dit!" is mijn eerste gedachte als ik rond zeven uur wakker word. Rick ligt nog in diepe rust en ik besluit me ook nog een paar keer om te draaien. Het is dan ook al bijna half negen als we opstaan.

We douchen en maken ons klaar om te gaan ontbijten. Dat is net zo goed geregeld als het diner. We krijgen een tafel in de zonkamer. Helaas is er geen zon en heeft het vannacht flink geregend.

Op het menu staat allerlei lekkers. Ik zie een dame naast mij de omelet krijgen en heb mijn keuze snel gemaakt. Rick neemt de gepocheerde eieren met ham en English muffin. Daarbij komen vier verschillende sappen, koffie of thee, croissant en ander brood, fruit, granola en yoghurt.

Jammer genoeg is veel ervan te zwaar voor mij. Het omelet is gevuld met kreeft, crème fraiche en ui, zo ontzettend exquisiet en heerlijk! Er ligt ook een tomatentaartje bij, net zo bijzonder van smaak. Rick geniet ook van zijn keuze.

De Inn is vandaag gesloten dus we mogen zo lang we willen blijven genieten, maar Rick heeft vanmiddag een conference call. Tegen elven gaan we dus naar boven en pakken alles in. We checken nog niet uit want hebben nog een cadeaubon van $50 te besteden in de winkel van de Inn.

Het meeste daar is leuk en mooi maar super duur! Wij hebben ook al genoeg snuisterijen dus daar hebben we geen interesse in. Ook niet in peperduur porcelain of de vele kookboeken zijn ook niet ons ding. Dan ziet Rick dezelfde champagne glazen als waar we gisteren uit dronken en daar nemen we een paar van mee.

Nu is het dan toch echt tijd om uit de droomwereld te gaan. Onze tassen worden in de auto geladen en we nemen afscheid van Rachel, die werkelijk fantastisch was als gastvrouw. Wat een ervaring was dit en wat willen we dit graag nog eens doen! Rick vindt iedere tien jaar, maar ik vind vijf jaar al lang genoeg!

De lucht wordt steeds donkerder op weg naar huis en niet veel later komen we in noodweer terecht! Zo erg dat alle banen van de snelweg zijn overstroomd en iedereen heel langzaam rijd om aquaplaning te voorkomen. Wat ben ik blij dat we de van niet hebben, want die heeft hard nieuwe banden nodig.

Rick begint zich zorgen te maken dat hij zijn conference call niet haalt, maar ik stel hem gerust dat we altijd ergens van de weg kunnen. Tegenwoordig zijn er zoveel elektronische manieren om zelfs in de auto zoiets te kunnen doen. Maar de conference call wordt uitgesteld tot half zes dus meer dan genoeg tijd.

In de stromende regen komen we weer in Vienna aan. We besluiten door de drive thru van McDonald's te gaan en daar een paar broodjes met gegrilde kip te bestellen. Die eten we thuis op zonder het brood.

Kai laat zien wat Saskia en hij allemaal gevonden hebben in het park gisteren. Dat is inderdaad indrukwekkend! Dat er nog zoveel fossielen zijn. Rick en Kai willen nu dit weekend meer gaan zoeken. Lijkt me leuk.

De rest van de middag zet ik mijn Fitbit op en kan nu ook muziek luisteren erop zodra ik draadloze oordopjes vind. Mijn boek is weer heel spannend en zodra het droog wordt ga ik buiten zitten lezen. De kolibrietjes vliegen me letterlijk om de oren, ik schrik er zelfs van.

Als Ricks conference call klaar is hebben we allemaal trek en gaan bij Neisha Thai eten. Daar hebben we een coupon voor. Ik bestel een garnalengerecht, maar de serveerster spreekt bijna geen Engels. Ik herhaal het twee maal, maar krijg een heel anders uitziend gerecht voorgeschoteld.

Het is wel met garnalen, maar veel te pittig voor mij. Ik vraag nog eens of dit wel het gerecht is wat ik bestelde en ze staat erop dat dat zo is. Ik heb het andere gerecht al vaker gehad en weet dus dat dit het niet is.

Rick vindt het vervelend dat ik bijna niet kan eten omdat ik maagpijn krijg van hoe pittig het is. Hij gaat bij de manager vragen of zij kan komen kijken of dit mijn gerecht is nu (wie weet is het recept veranderd?). Het blijkt dat ik de pittige garnalensalade heb gekregen en ze maakt het goed door alsnog het juiste gerecht te laten maken.

Inmiddels heb ik al geen trek meer dus neem het gros ervan mee naar huis. Als we terugrijden begint het alweer te onweren! De flash flood warnings vliegen ons om de oren en onze achtertuin was vanmiddag al een zwembad! Gelukkig komt er een drogere periode aan.

En zo hebben Rick en ik ons dertigjarig huwelijksfeest heel fijn gevierd en in oktober gaan we nog op een dertigjarige "honeymoon". Ik had nooit gedacht ooit dertig jaar met iemand getrouwd te zijn, maar in Rick heb ik mijn soul mate gevonden en hij voelt hetzelfde. We weten hoe speciaal dat is en koesteren de relatie ook.