Naar een honkbalwedstrijd

Het is weer lekker warm als we opstaan. Ik eet mijn tomaat en crackers met Roquefort op het deck en moet daarbij zorgen dat Snickers de crackers niet steelt! Rick blijft vandaag thuis want we hebben vanmiddag een Microsoft uitje.

Daarvoor moet er natuurlijk gesport worden en terwijl de mannen lekker ontspannen op hun computers spelen sloof ik me uit op de elliptische machine. Daarna loop ik nog tien keer de trap op en af en zoek dan de douche op.

Rick heeft gisteren officiele Washington Nationals shirts voor ons gekocht en daar kleden we ons in. Dan gaan we op weg naar de stad want je weet het maar nooit met het Washingtonian verkeer. De wedstrijd begint om vijf over een, een nogal ongewone tijd.

Rond twaalf uur komen we bij het stadion aan en kunnen nog in de garage het dichtst bij het veld parkeren. Ik moet eerst een foto maken van de glimmende honkballen, die aan de garage hangen, en dan gaan we door de veiligheidscontrole. Ik "piep", maar als ik mijn handen omhoog doe niet meer. Duidelijk waren het mijn armband en Fitbit.

Nu we nog een uur hebben voor de wedstrijd begint gaan we eens kijken wat voor eten er is om te lunchen. Natuurlijk is het merendeel burgers en hot dogs, frietjes en popcorn, maar Rick en ik zijn blij verrast als we een standje vinden met kip, varkensvlees of rundvlees spiesjes. Die zijn ook nog eens in allerlei pittigs gemarineerd.

Rick neemt een rundvlees en een kip spiesje. Ik vind het rundvlees en varkensvlees er veel te vet uitzien, maar ben bang dat de kip gemarineerd in sambal en sriracha te pittig zal zijn voor mij. De verkoopster zweert van niet dus daar neem ik er twee van.

Kai wil een veggie burger van een andere stand en ik ga vast een plekje vasthouden aan een van de lange tafels. Een man vraagt of hij erbij mag komen staan en dat mag tot Rick en Kai terugkomen. Hij heeft een gigantische cocktail in zijn handen, een suikerbom denk ik dan tegenwoordig.

Hij is wel aardig al heb ik geen zin veel te praten terwijl ik mijn toch wel zeer hete kip eet. Mijn lippen branden en mijn waterfles is leeg als ik klaar ben! Lekker is het wel, er zit heel veel smaak aan.

Als we klaar zijn met eten zoeken we onze zitplaatsen op. Tot mijn grote opluchting zitten we in de schaduw en dat scheelt niet veel, want twee rijen naar beneden zit men in de volle zon. Ik weet echt niet hoe mensen in de volle zon met dertig vochtige graden de hele wedstrijd kunnen kijken!

Zelfs in de schaduw is het erg warm en vochtig. Ik koop bij een van de standjes een Nationals baseball cap en houd zo mijn haar uit mijn gezicht. Langzamerhand komen er steeds meer collega's van Rick waarvan ik sommigen en hun vrouwen ken.

Natuurlijk begint de wedstrijd met het volkslied. Dat wordt gespeeld door een blaaskwartet uit Washington. Heel indrukwekkend altijd, iedereen staand met de hand over het hart. Ik zing ook van harte mee, want blijf het zo'n mooi volkslied vinden!

Het wordt een leuke wedstrijd, die tot het einde spannend blijft. We zien twee home runs (de bal gaat het publiek in en de speler scoort automatisch) en de Nationals scoren zes keer tegen de Atlanta Braves drie keer.

Het leuke aan honkbalwedstrijden hier is het vertier tussen iedere wisseling van team positie. Zo rennen de vier "presidenten" een wedstrijd, zingt het hele stadion het refrein van  "Take me out to the ball game" en winnen verschillende fans dingen door quizvragen te beantwoorden. 

Thomas Jefferson staat bij ons vak

In dat liedje worden pinda's genoemd, een traditionele snack tijdens honkbalwedstrijden. Kai en ik hebben daar wel zin en kopen een zak. Deze pinda's zijn ongepeld en smaken erg lekker, al vind ik ze wat te zout. We zien op de zak dat zulke pinda's heel veel vezels bevatten, maar toch mag Rick ze niet in zijn dieet.

In de laatste inning hoeven de Nats dus niet meer te spelen want ze hebben al gewonnen. Dat is wel even vreemd want bij alle andere sporten, die ik ken, wordt tot het einde doorgespeeld. We vonden het een superleuke wedstrijd en eindelijk won "ons" team eens!

Met zijn duizenden lopen we daarna terug naar de garages, maar wij hebben geluk en zijn er zo uit. Het loont vroeg te zijn, ook wat dit betreft. We rijden vrijwel zonder oponthoud huiswaarts, weliswaar via de tolweg, die eigenlijk gratis zou moeten zijn voor ons (want met meer dan twee in de auto), maar we hebben er het juiste apparaatje niet voor. Notitie voor mezelf: die moeten we zeker aanschaffen!

Thuis zorgen we voor Orion en verkleden ons in Kai en mijn geval. Rick blijft nog een happy Nationals fan. We besluiten Kai eens mee te nemen naar B Side.

Dit restaurant ligt naast een slager en er is dus charcuterie en verschillende kazen. We krijgen een tafeltje buiten en bestellen verschillende charcuterie en blauwe kaas (voor Kai en mij). Om toch wat groente binnen te krijgen nemen Rick en ik de meerkleurige tomatensalade en Kai de gebakken spruitjes.  Het smaakt allemaal weer voortreffelijk!

Vanavond kijken we de eerste Redskins wedstrijd van het seizoen. Het is nog een oefenwedstrijd, maar toch is het football seizoen weer in aantocht en dat betekent herfst! Deze zomer gaat veel te snel voorbij!!!