Dag 2 Orlando: Een hele dag EPCOT

Om drie uur gaat Ricks telefoon en we schrikken er beiden wakker van. Ik denk nog dat het zijn wekker is, want hij moet vroeg opstaan maar niet zo vroeg! Rick ziet dat het Saskia is en antwoordt snel.

Gelukkig is alles goed met haar, maar in haar appartement gaat een alarm af en ze weet niet waarvoor. Ze ruikt geen rook, maar soms is het koolmonoxide dus belt ze heel wijs vanuit haar auto met haar katten ook daar.

Van zover weg kunnen wij natuurlijk geen zinnig advies geven, behalve 911 bellen. Dat doet Saskia dan ook en even later sms-t ze dat ze onderweg zijn. Uiteindelijk bleek het dat de batterij van haar brandalarm piepte omdat hij leeg was. De brandweer deed er een nieuwe batterij in en alles was weer stil.

Dit zijn van die dingen waar je als jong volwassene mee geconfronteerd wordt en dan natuurlijk midden in de nacht. Wat ben ik dan blij dat Saskia een vader (en moeder) heeft, die bezorgd is en haar helpt een oplossing te zoeken.

We vallen zo goed en zo kwaad als het gaat weer in slaap, hoewel ik meer wakend droom. Ik ben dan ook klaarwakker als Rick om half zeven opstaat, maar dwing mezelf tot half acht te blijven liggen. Mijn lichaam heeft die rust wel nodig.

Rick vertrekt dus naar het Convention Center voor een twaalf uur durende dag. Ik maak me klaar en rond kwart over acht roep ik een Uber om naar EPCOT te gaan. Ik krijg nota bene een "cast member" (Disney park medewerker), die een Jungle Cruise kapitein is.

Cody is een gezellige klets en ik ben ook geen stille dus voor we het weten staan we voor de EPCOT uitgang. Misschien zie ik Cody morgen nog in de Magic Kingdom.

Na de veiligheidscontrole en magicband scan moeten we nog even wachten voor we het park in mogen. Als dat eenmaal mag rent iedereen naar Soarin. Die hebben Rick en ik gisteren al gedaan en ik hoef geen tweede keer.

Dat geeft een bevrijdend gevoel, alsmede dat ik vandaag gewoon doen kan wat ik wil. Ik ben hier tenslotte al vaker geweest en het enige nieuwe ritje is dat van Frozen in Noorwegen. Daar heb ik een fast pass voor dus ben verzekerd van een ritje.

Ieder Disney park heeft nu een Starbucks en daar haal ik een ijskoffie. Ze hebben geen nitro brew en ook geen egg bites dus ik neem me voor de komende dagen in het hotel te ontbijten. Zo vroeg mogelijk, zodat ik met de opening in de parken kan zijn. Met de Magic Kingdom morgen gaat dat een uitdaging worden!

Voor mijn doen laat bestel ik een ontbijt bij Seasons in het Land paviljoen. Veel bijzonders is het niet, roerei, spek en worstjes, want de aardappelen en het brood hoef ik er niet bij. Het vult de maag en versterkt mijn plan om voortaan snel in het hotel te ontbijten.

Als ik klaar ben sluit ik aan in de korte rij voor het ritje door de kassen van EPCOT. Hier zijn ze wel echt pioniers en laten heel nieuwe groeitechnieken zien, die in de toekomst hopelijk veelvuldig gebruikt zullen worden. Zo kunnen ze duizenden kroppen sla kweken op een heel klein oppervlak.

Nu ben ik klaar met The Land en loop naar buurpaviljoen The Living Seas. Daar staat dat het ritje met Nemo twintig minuten wachttijd heeft, maar ik kan zo aan boord. Altijd schattig gedaan met de echt aquarium op de achtergrond.

Een van mijn favoriete shows in EPCOT is Turtle Talk with Crush. Het is natuurlijk vooral voor kinderen, maar zo leuk gedaan! Crush ziet natuurlijk de kinderen en praat met ze op een "schildpad" manier.

Zo wijst hij de "dude" (zoals alle kinderen de hele dag iedereen moeten noemen want dat zullen hun ouders zo leuk vinden, aldus Crush) met het rode schild en de bruine kop aan om zijn vin op te steken. Zo geschreven is het niets, maar in werkelijkheid erg leuk gedaan met het hele ensemble van Finding Nemo erbij.

Nu is het tijd voor mijn favoriete ritje in EPCOT, Imagination. Mijn vriend, het paarse draakje Figment, is daarin hoofdpersoon. Figment reist dagelijks mee met mij in het DRAAKJE, mijn minivan. Het ritje met hem blijft superleuk en bijna ga ik nog een keer. Misschien morgen nog eens, we zullen zien.

Dan heb ik dit gedeelte van Future World gedaan qua ritjes. Ik besluit nu mijn stappen bij elkaar te krijgen en de lange weg door de World Showcase te nemen naar Test Track. Ik loop langs alle landen en mijn stappenteller werkt overtijd.

Alleen loop ik super snel en het zweet gutst van me af, maar volgens mijn Fitbit heb ik 0 minuten intensief gelopen! Nou ja! Maar opeens, als ik bij Test Track aankom, heb ik me toch 29 minuten ingespannen.

Test Track is wegens mankementen gesloten dus ik loop naar Mission Space ernaast. Daar kies ik de groene kant, de minder intensieve dus. Ik kan tegen elke achtbaan tot nu toe maar de oranje, meer intensieve kant van Mission Space maakte me misselijk en duizelig. Een keer was dus genoeg. Het groene ritje is erg leuk zonder de lichamelijke klachten.

Als ik naar buiten kom is Test Track weer open en ik sluit me aan in de rij voor enkele rijders. Die gaat heel snel en voor ik het weet zit ik in een "auto". Het blijft een leuk ritje, vooral het laatste deel als je heel hard gaat in zo'n klein karretje.

Een van mijn twee fast passes is voor Spaceship Earth in de grote bal. Gelukkig dat ik die heb want de wachttijd is maar liefst drie kwartier. Precies om vijf voor half een als mijn fast pass in werking gaat houd ik mijn magicband tegen de elektronische Mickey.

"Petra", zegt de Disney medewerkster, "mijn dochter heet ook zo!".  Tijd om meer te praten is er niet want een stroom anderen loopt achter mij, maar ik had wel willen vragen waar dat dan vandaan kwam. Ze was zo Amerikaans als het maar kan en Petra hoor je hier heel zelden.

Het ritje door de grote EPCOT bal is altijd weer leuk. Verteld door Dame Judi Dench zien we eerst allerlei periodes uit de geschiedenis en dan mogen we zelf onze toekomst bedenken. Vroeger vonden wij dit ritje altijd zo futuristisch want er was een Amerikaanse jongen, die via beeld met een Japanse vriendin praatte. Tegenwoordig is zoiets doodnormaal (en die jongen en dat meisje zijn er dan ook niet meer)!

Inmiddels loopt het bij enen en begint mijn maag aan lunch te denken. Die ga ik halen bij standjes van het Food & Wine festival. Ik begin met Nieuw Zeeland waar ik de enorme en lekkere groene mosselen bestel, dit keer zonder broodkruimels. Het is weer super lekker!

Dan loop ik naar Japan waar ik me op een bankje tegoed doe aan een klein glaasje heerlijke sake. Verderop haal ik een viscocktail van Spanje en die vind ik zo lekker dat ik me voorneem er later nog een te bestellen. Voor nu heb ik echter genoeg gegeten, de vochtige hitte beperkt mijn trek ook.

Vanochtend was het nog lekker, maar nu zie ik onweersbuien op de radar en de vochtigheidsgraad is enorm. Begrijp me goed, ik vind dit heerlijk, want ik heb nauwelijks fibromyalgie pijnen. Aan de andere kant ben ik dus wel heel bezweet.

Om kwart over twee kan ik de airconditioning weer opzoeken want ik ga het American Adventure kijken in het Amerikaanse paviljoen. Ik kan me niet herinneren wanneer we dit voor het laatst hebben gezien.

Het is wel erg patriottisch, maar de zwarte slaaf en de originele bewoner komen wel hun beklag doen. Gek genoeg voel ik me bij sommige delen trots dat ik nu ook bij dit immense land hoor en bij anderen is er geen trots te bekennen. Ik vind het einde wel heel goed en ik weet ook dat heel veel van mijn Amerikaanse landgenoten absoluut tegen de huidige gang van zaken is,

Deze show duurt een half uur en als ik naar buiten loop overweeg ik even de films bij Canada, Frankrijk en China nog eens te gaan zien. Geen van allen zijn nieuwer dan de laatste keer dat we ze zagen en ik wil liever het echte land zien.

Tijd om wat te gaan winkelen en ik loop naar Mouse Gear. Hier hebben ze meestal van alles, maar het valt me vandaag tegen. Het merendeel is Minnie en Mickey en Rick en ik zijn meer van Donald en Daisy e.d.

Rick had een pet met Donald erop en hij wil daar een nieuwe van. Ik vraag ernaar en de verkoopster weet welke ik bedoel, maar die wordt niet meer gemaakt. Ook het regenmetertje met Mickey is er niet meer.

Niet getreurd, ik weet waar ik mijn souvenir kan vinden. Namelijk in het gedeelte gemarkeerd "Jewelry". Ze hebben heel veel Pandora bedels, maar ook weer voornamelijk Mickey. Ik vind de Winnie de Poeh bijna onherkenbaar, maar de Pinocchio wel heel leuk. Die is een echte houten pop in zilver. Die wordt het dus.

Zoals altijd doen we hem meteen aan mijn armband en zo heb ik mijn souvenir voor deze reis weer gevonden. Ik kijk nog wat rond bij de Pin Trading en merk dan dat ik geen enkele pin leuk vind. Ik zie wel regelmatig mensen pins ruilen met Disney medewerkers, maar ik vind het aanbod lang niet zo leuk als het was.

Mijn lunch was natuurlijk miniem dus ik loop terug naar het Spaanse standje voor een tweede viscocktail. Helaas vis ik achter het net, zij sluiten vanwege aankomend slecht weer. Ook bij China hoor ik dat de voorstelling wordt afgelast vanwege naderend onweer.

In Marokko weet ik een bar en ga kijken of ze bloody Mary's kunnen maken. Nou, dat kan Jalal uit Casablanca zeker! Hij doet er ook wat sap van olijven bij en dat maakt het af. Intussen plenst het en ik geniet heel langzaam van dit drankje, Ik heb Jalal een goede fooi gegeven dus hij blijft checken of alles goed is.

Zodra het droog is neem ik afscheid en loop naar Japan. Op de radar zag ik dat we nog een inundatie gingen krijgen en ik vind een plaatsje onder een afdak. Het blijft maar regenen en ik moet naar mijn fast pass in Noorwegen. Ik koop dus een poncho in de winkel van Japan en haast me naar Noorwegen.

Daar gebruik ik mijn fast pass voor Frozen. Om een onverklaarbare reden aangezien dit een waterritje is moet ik mijn poncho uitdoen. Gelukkig heb ik die wel mee, want ik kom te zitten op een plaats waar je flink nat wordt.

Het is een leuk echt Disney ritje nu, dat Frozen, maar ik mis het echt Noorse. Ik vind het geen verbetering al begrijp ik de marketing wel. De Noorse winkel is ook veel minder Noors en meer met alle Frozen spullen.

Er is nog wel een schap met de trollen waar ik zo dol op ben, maar wil ook geen $22 betalen voor een minieme trol. Ooit bestelden we hier de enorme trol in onze foyer, die nog steeds onze geluksbrenger is. Ook de mooie Dale truien zijn niet meer te koop.

Vlak naast Noorwegen ligt China en voor het eerst ooit ga ik hier eten. Ik kreeg mijn gezin nooit mee dus ik wil het eens proberen. Yan is mijn serveerster en helpt me ook met Chinees. Op de placemat staan verschillende woorden en die voor "vis" en "regen" zien er identiek uit. Voor Yan zijn ze dat absoluut niet.

Hoe een Amerikaan Mandarijn kan leren is me een raadsel, want ze hebben de klanken niet. Rick spreekt goed Nederlands, maar ui, ei en eu zijn moeilijk voor hem. Ik denk dat Nederlanders een voordeel hebben met zoveel klanken in onze taal.

Als voorafje bestel ik de komkommersalade en verbaas me erover geen stokjes te krijgen om mee te eten. Die vraag ik dan maar. Mijn hoofdgerecht is de kung pao garnalen (zonder rijst) op aanraden van Yan en die zijn super lekker!

Online las ik dat het vanaf EPCOT makkelijker zou zijn een Uber te krijgen vanaf het Beach Club Resort naast het park. Daar loop ik dus heen en inderdaad komt Mario al gauw. Een heel aardige man uit Brazilie waar ik ook weer een leuk gesprek over talen mee heb.

Hij zet me bij de ingang van het hotel af en ik ga eens kijken wat mijn ontbijt keuzes zijn morgenochtend. Als het goed is kan ik lekker eten en dan alsnog op tijd in de parken zijn, Terug op de kamer schrijf ik mijn blog en wacht op Ricks terugkeer.