Dag 3 Las Vegas: Een internet ontmoeting in de natuur en een show

Wat het is weet ik niet, maar ik ben al heel vroeg klaarwakker. Ik probeer nog wat te doezelen maar als Rick om tien voor half zeven opstaat heb ik ook genoeg van mijn bed. Zo heb ik wel een lekker lange dag voor de boeg!

Samen met Rick ga ik naar Starbucks om koffies te halen en Rick haalt er ook ontbijt. Dan nemen we afscheid want Rick heeft een heel vroege bijeenkomst voor zijn conferentie en ik ga naar Mon Ami Gabi lopen.

Onderweg drink ik mijn nitro brew en speel Pokémon Go. Maar ik zet ook de pas erin, zo krijg ik alvast wat goede beweging. Het is een leuke wandeling met een enkel obstakel want de stoep bij Planet Hollywood is versperd. Daardoor moet ik door het casino lopen, maar dat geeft niet.

 

Iets minder dan een half uur later vraag ik een tafel op het terras van Mon Ami Gabi. Ik had gisteren al het eiwit omelet met groene saus en gegrilde tomaten gezien en dat bestel ik. Ik neem ook nog wat koffie, maar ga dat voortaan niet meer doen. Het kost $4, weliswaar voor een bodemloze kop, maar na de nitro brew drink ik nog maar weinig.

Het omelet is werkelijk heerlijk! Ik heb nog nooit zo'n luchtig omelet gegeten. Het is volgens mij helemaal opgeklopt en de groene saus smaakt er prima op. Dit smaakt naar vaker bestellen want ik hoop dit de komende dagen te herhalen.

Eenmaal terug in het hotel heb ik al meer dan 5000 stappen bijeen. Ik maak me klaar om naar het Fitness Center te gaan en loop erheen. Het is groter dan Anytime Fitness! Erg indrukwekkend en het uitzicht op het zwembad is ook niet verkeerd.

Na een half uur op de ARC trainer waarna ik ruim mijn stappendoel heb bereikt doe ik nog een gewichtenroutine. Als Anytime Fitness een uitzicht met palmbomen zou hebben zou ik mezelf er misschien makkelijker toe zetten ze daar ook te doen. Ik ben blij met Sharon, die iedere keer weer een andere combinatie voor me heeft.

Als je vroeg opstaat duurt de ochtend ook lekker lang. Het is pas half tien als ik weer op de kamer ben en ik maak me op mijn gemak klaar voor de rest van de dag. Ik was mijn haar en dan merk ik dat het hier heel droog is. Ik hoef het lang niet zo lang te foehnen als thuis.

Eenmaal klaar ga ik voor de ingang van het hotel op een bankje wachten op Lisa. Haar "ken" ik al meer dan 22 jaar via een emaillijst met moeders van kinderen, die in december 1995 geboren zijn. Die lijst begon toen wij zwanger waren van Saskia en Hollis, haar oudste. Intussen houden we contact via Facebook en nu komt het eindelijk tot een ware ontmoeting.

Om elf uur rijden Lisa en haar dochter Nan voor. Van Nan heb ik ook al heel wat foto's gezien en heb het gevoel haar daardoor ook al een beetje te kennen. We gaan eerst voor een vroege lunch naar Weera Thai.

Ondanks het vrij vroege uur van half twaalf is het er al best druk. Ik bestel een salade met pindasaus dressing en de andere twee van het lunch special menu. Die salade is gigantisch en de andere gerechten ook. Ik heb het gevoel er heel wat van gegeten te hebben, maar er ligt nog meer dan de helft op mijn bord!

We laten alles in een "doggy bag" doen, zodat zij er thuis nog wat aan hebben. Ook mijn salade want ik heb nergens om het koel te houden in het hotel en bovendien zie ik me de rest ervan niet eten. Ik trakteer op de lunch als dank voor het mij rondrijden en de gratis showtickets voor vrijdag, die Rick en ik van Lisa's man kregen.

Het plan is om naar Mount Charleston te gaan en daar de "scenic loop" te rijden. Maar eerst nemen we de doggy bags naar Lisa's huis om in de koelkast te doen. Daar ontmoet ik Lisa's kersverse man Karsten. Hij is een Duitser, die professioneel poker speelt. Een superaardige man en we blijven langer praten dan we van plan waren.

Dan gaan Lisa, Nan en ik op pad naar het natuurgebied. Lisa en Karsten zijn dol op bergwandelingen en niet de makkelijkste. Mount Charleston is meer dan 3000 meter hoog en zo hoog gaan zij ook. Vandaag komen we tot ongeveer 2600 meter.

Het landschap hier zo anders en ik kijk altijd mijn ogen uit. Als we de weg naar de berg oprijden zien we over Joshua trees. Hoe hoger we komen hoe groener het wordt gek genoeg. Dat komt omdat het hier 's winters sneeuwt en er dus genoeg water is om bomen te doen groeien.

Het is weer prachtig zoals zoveel landschappen in het zuidwesten van dit land. Hier zie je alleen niet de gewoonlijke rode rotsen, maar bergen en vergezichten. We stoppen een aantal keren om foto's te maken en lopen een stukje van een pad. Het is hier ook zo stil, al zegt Lisa dat dat in het weekend zeker niet het geval is.

Na zo'n anderhalf uur zijn we terug op de snelweg. We praten over van alles en nog wat en het lijkt zoals zo vaak weer of we elkaar al jaren kennen. Feitelijk is dat ook zo, al was het tot vandaag virtueel. Op de emaillijsten werden heel persoonlijke dingen gedeeld en soms weet je meer van iemand dan diens goede vrienden.

Lisa en Nan zetten mij weer af bij het MGM Grand en ik ga naar de kamer om mijn bikini aan te trekken. Ik neem de enorme zwembad weer mee en tegen een stroom van conferentie gangers in baan ik me een weg naar het zwembad.

Hier is het rustiger dan de afgelopen dagen en ik vind meteen een stoel in de schaduw. Ik leg mijn spullen erop en ga naar de lazy river. Daar dobber ik een half uurtje genietend van het luie leven. Dan ga ik op mijn stoel opdrogen.

Jammer genoeg hangen de speakers hier aan de palmbomen en mijn stoel ligt recht naast zo'n speaker. De muziek staat keihard en dat, al is het over het algemeen wel mijn smaak, maakt dat ik het niet lang uithoud. Lezen lukt al helemaal niet. Ik ben raar volgens mijn familie want ik luister gewoonlijk nauwelijks naar muziek. Geluid irriteert me al gauw.

Tegen vijven houd ik het dus wel voor gezien en sleep mijn mega band weer naar boven. Morgen ben ik van plan veel tijd aan het zwembad door te brengen en vrijdagmiddag misschien ook met Rick. Dan is die $25 voor die band niet zo duur.

Als ik me netjes in rok en topje heb gekleed ga ik op zoek naar een bar voor mijn geliefde bloody Mary. Die vind ik bij Wolfgang Puck's restaurant. En alweer is het een heerlijke cocktail en niet zo duur. Hier ga ik morgen nog eens heen als het lukt.

Dan loop ik naar China Tang voor een vroege avondmaaltijd. Ook daar neem ik plaats aan de bar en word heel vriendelijk geholpen. Het is niet je gewoonlijke Chinees en ik schrik van de prijzen ($120 voor een visgerecht!).  Ik bestel een kop van de lekkerste hot and sour soep ooit (mag ook wel voor $15!) en twee voorgerechten als maal.

De koude kip met pittige saus en de komkommersalade komen tegelijkertijd. De kip komt met een lekker pittig dipsausje, maar de huid zit nog op de koude kip en dat is een no no voor mij. Ik had niet verwacht dat de kip gekookt zou zijn dus de huid ook.

Toch probeer ik het wel met veel saus, maar het is niet knapperig of wat ook en ik kokhals er bijna van. Gelukkig is het er makkelijk af te halen en het sausje maakt de kip wel af. Dit vind ik de $18 echter niet waard.

De komkommersalade daarentegen is super. Gelukkig krijg ik volgens mij een hele komkommer in de overheerlijke dressing. Terwijl ik zit te eten komt Rick even langs voor hij naar zijn volgende evenement moet. Hij heeft vandaag een ontzettend lange dag want hij moet ook nog uit eten met zijn team.

Als ik klaar ben met eten is het tijd om naar mijn show te gaan. Ik heb Ka van Cirque du Soleil al jaren willen zien en vanavond gaat het gebeuren. Ik heb een zitplaats helemaal bovenin in het theater, maar wel in het midden dus prima zicht.

De show is net zo goed als ik had gehoopt. Ik houd van Cirque du Soleil en ook nu is er weer adembenemende acrobatiek met mooie muziek en speciale effecten. De anderhalf uur vliegen voorbij en ik slaak een zucht van teleurstelling als het weer voorbij is.

Wat een show en net zo uniek als de andere Cirque du Soleil shows. Ik herinner me nog toen ze pas begonnen. Ze werden veelal gezien als een circus zonder dieren en ik weet nog hoe kritisch de media daarover waren eind jaren tachtig. En zie nu, weg zijn de circussen met dieren en Cirque du Soleil heeft allerlei succesvolle shows!

Nu ben ik toch wel flink moe na deze volle dag en ga terug naar de kamer. Op mijn bed schrijf ik dit blog in afwachting van Ricks terugkeer. Hij moet ook flink uitgeput zijn na de hele dag en avond werken. Hopelijk kan hij morgen iets later beginnen.