Verjaardag in Las Vegas

Voor ik het weet speelt Alexa haar deuntje om ons te wekken. Het is kwart voor zes dus heel vroeg voor ons. We maken ons gauw klaar want zoals altijd staat de Washington Flyer taxi al een kwartier eerder dan besteld op de oprit.

In de miezerige regen laat ik Orion nog even uit. Ik ben dolblij het weer hier te ontvluchten want het zal de hele week regenachtig zijn en tegen de tijd dat we terugkomen zullen de overblijfselen van orkaan Florence waarschijnlijk over ons heenkomen.

Zonder oponthoud zet de taxi ons af bij Dulles. Bij de Premier balie van United zijn we zo ingecheckt. Er staat een lange rij bij TSA Pre, maar ook dat gaat vlot. Dat betekent dat we nog tijd hebben om ergens te ontbijten.

We nemen plaats aan de bar van de Bistro bij de D gates. Daar bestellen we beiden een omelet met ham, spinazie en champignons. Gelukkig hebben we zoveel tijd want het duurt lang en dan blijkt dat er kaas op zit. Dat willen we geen van beiden dus de omeletten moeten opnieuw gemaakt worden.

Als het dan eenmaal komt smaakt het ook wel erg lekker al kunnen we beiden maar ongeveer de helft op. Intussen kunnen we al aan boord en we hebben de raam- en gangpadplaatsen van een van de exit rijen. We moeten van een flight attendant dan ook duidelijk "Yes" antwoorden dat we bij eventuele nood in staat zijn te helpen.

Tussen ons in zit een vriendelijke man, die bijna de hele weg slaapt. Ik zou zo graag zo zittend in een vliegtuigstoel kunnen slapen! Rick vertelt aan de flight attendant dat het mijn verjaardag is en dan krijg ik van haar gratis een bloody Mary, heel aardig.

De Rockies en het Zuidwestelijke landschap

De vlucht van bijna vijf uur gaat snel met wat lezen en spelletjes spelen op mijn telefoon, Gelukkig heeft mijn stoel een stopcontact dus ik kan de batterij de hele tijd opladen. Het internet werkt niet, wat vaak het geval is, maar ik kan ook prima zonder.

Gevolg is wel dat ik nadat we geland zijn overspoeld word door Facebook gelukwensen voor mijn verjaardag! Zo leuk al die vrolijke wensen en virtuele kaarten, wat dat betreft is Facebook toch wel erg leuk.

Rick en ik hebben niet goed opgelet bij het van boord gaan. We volgen de bordjes voor Baggage Claim en nemen de trein naar Terminal 1. Daar zien we echter dat geen van de bagagebanden voor United is.

Vaag herinner ik me dat er stond je bagage op te halen in T3. Dat dat Terminal 3 betekende drong niet tot me door. Wat nu want terug kunnen we niet, dat is allemaal achter de beveiliging. We vragen wat rond en vinden dan uit dat we buiten een shuttle bus kunnen nemen naar de andere terminal.

Daar staat al een flinke rij en we voelen ons iets minder stom als een United flight attendant dezelfde fout als wij gemaakt blijkt te hebben. De bus doet op zich wachten en we balen van dit oponthoud. Gelukkig vinden we in de gigantische Terminal 3 onze bagage bij de allerlaatste bagageband.

Er staat niemand anders te wachten op taxi's dus we kunnen meteen met een mee. Het is nogal een rare chauffeur, die Rick bijna de auto in duwt! Dan klaagt hij over mijn grote tas, die niet in zijn achterbak past. Met veel moeite lukt het hem de tas op de passagiersstoel voorin te krijgen.

Eenmaal in het MGM Grand hotel valt het me op dat het altijd druk is in Las Vegas. We moeten bijna een half uur in de rij staan om in te checken. Het is wel heel fijn dat onze kamer klaar is. We krijgen er een met uitzicht op de Strip, leuk!

Intussen hebben we enorme trek gekregen. Het is hier drie uur vroeger dan thuis en loopt al tegen twaalven. We gaan kijken op de menu's van de verschillende restaurants in ons hotel en de keuze valt op Emeril's.

We delen een garnalencocktail met vijf enorme garnalen. Dan bestellen we de "wedge" salade. Die wordt geserveerd met kerstomaatjes, ui, blauwe kaas en stukjes bacon. Rick houdt niet van blauwe kaas dus bestelt zonder, maar met kip. Het is maar goed dat we op dieet zijn want de portie is idioot klein!

Voor mijn verjaardagmaaltijd heb ik bij Morimoto gereserveerd. Op Open Table kon ik alleen 17:45 krijgen. Dat is ons te vroeg en we vragen of we het kunnen veranderen naar 19:00 uur. Dat kan gelukkig en als we het restaurant inkijken zien we nota bene de Iron Chef Morimoto himself! Vanavond zal hij er ook zijn vertelt de vriendelijke manager. Yay!

We lopen terug naar de kamer want Rick moet een kort telefoongesprek houden met zijn manager. Hij is een dag vroeger hier dan de rest van zijn collega's om met mij mijn verjaardag te kunnen vieren. Zijn manager vindt dat prima en zegt zelfs de helft van het Morimoto maal op Microsofts kosten te zetten, zo aardig.

De rest van de middag besteden we met wandelen over de Strip. We lopen o.a. door Aria en The Cosmopolitan, hotels die Rick nog nooit had gezien. Bij Caesar's Palace gaan we op zoek naar het Hell's Kitchen restaurant.

Dat is buiten het hotel en snel gevonden. Het ziet er leuk uit, maar we vinden het menu niet zo bijzonder en besluiten er geen maaltijd te gaan nuttigen deze week. In plaats daarvan zijgen we neer aan de bar van Gordon Ramsay's pub (die man heeft ik weet niet hoeveel restaurants hier).

Daar zondigt Rick en bestelt een Brits biertje. Ik neem een bloody Mary en die zit vol met lekkernijen. Er is een stokje met salami en olijven, een staakje selderij en een kwart augurk. Het drankje is ook heerlijk.

Als laatste gaan we op zoek naar Pandora in de Forum Shops. Die zien we vrijwel meteen en ik vraag er om Las Vegas bedels. Ik heb al een dobbelsteentje en mijn keuze valt dit keer op een pakje kaarten en een ronde bedel met Vegas, de vier kaartensymbolen en een cirkel van "diamantjes".

Mijn armband is wel erg vies en de verkoopster stelt voor die even schoon te maken. Intussen krijg ik een glaasje rose aangeboden als promotie voor hun nieuwe roze gouden sieraden. Blij met mijn verjaarscadeautjes verlaten we de winkel.

We gaan op zoek naar een taxi, die we al gauw vinden. Terug in het hotel verkleden we ons in badkleding en gaan naar het zwembad. Op mijn telefoon zie ik dat het 39 graden is. We vinden een paar stoelen in de schaduw en gaan het water in.

Dat is een lekkere temperatuur, koeler dan ik had verwacht. Het is dan ook verfrissend en pept ons weer een beetje op. Het vroege opstaan en het tijdsverschil begin ik nu wel te voelen!

Op de kamer verkleden we ons voor het avondeten en lopen dan naar Morimoto. Daar zien we de Iron Chef koken. De ober vertelt dat het voor een delegatie van een prestigieus Japans tijdschrift is. Steve, de ober, belooft chef Morimoto naar onze tafel te brengen als hij klaar is.

We bestellen het omakaze menu, waarbij je zes bijzondere gerechtjes krijgt. We beginnen met een tonijnhapje gevolgd door een carpaccio met truffel. Beiden smaken opperbest. Het derde gerecht is een bijzondere kreeftensoep met een mossel, een garnaal en wat kreeftenvlees. Dan een zestal sushi hapjes en het hoofdgerecht is een surf en turf, een kleine kreeftenstaart en een stukje filet mignon.

Intussen is chef Morimoto nog steeds niet klaar en Rick en ik gaan om de beurt naar de toiletten want zo moeten we dicht langs het groepje lopen. We maken dan ook gauw een paar foto's voor het geval de chef toch niet naar onze tafel zal komen.

Het dessert is ook prachtig gepresenteerd en ik krijg er een bolletje groene thee ijs met een brandend kaarsje bij voor mijn verjaardag. Helaas kan ik er maar een paar hapjes van op na die voortreffelijke voorafgaande gangen.

De manager komt ons vertellen dat chef Morimoto bijna klaar is en dat hij dan naar onze tafel zal komen. Een paar minuten later is dat het geval en schud ik de hand van een van mijn favoriete chefs. Hij is heel vriendelijk en feliciteert mij met mijn verjaardag.

Jammer dat de foto niet scherp is 

Dan vouwt chef Morimoto een servet open en schrijft er met permanente inkt een Japanse wens op. Hij zet zijn handtekening en To Petra 2018 09 10 erop. Wat een leuke souvenir! Dit was een grote kers op mijn verjaardagstaart!

Eenmaal weer op de kamer maken we ons gelijk klaar om te gaan slapen. Ik lees nog even en Rick valt al naast me in slaap. Een kwartiertje later doe ik het licht ook uit en zo eindigt een heel bijzondere verjaardag.