Upper Canada Village

Om 9 uur vanochtend stonden we rustig op, het was tenslotte zondag! Ik had me nog voorgenomen in het fitness centrum te gaan sporten, maar was daar uiteindelijk toch te lui voor!

Na een lekker, alweer inbegrepen, ontbijtje beneden, met ei en sausage, yoghurt, vers fruit en allerlei brood, reden we naar het huis van mijn broer. Onderweg tankten we benzine, voor CA$0,658 per liter. Omgerekend is de benzine hier dus eigenlijk minder duur dan bij ons! (de Amerikaanse dollar is ongeveer 20% duurder dan de Canadese)

In het winkeltje bij het station kochten we nog wat Canadese snacks. Rick is dol op dill chips en de kinderen op Smarties en Aero (Bros) repen. Katja kocht een aantal Canadese tiener tijdschriften.

Het plan vandaag was om naar Upper Canada Village te gaan. Dit is een groot openlucht museum met huizen van de late 18e eeuw uit dit gedeelte van Canada. De ambachten worden ook nog zoals toen uitgeoefend daar.

Het was ongeveer een uur rijden vanuit Ottawa en wij kregen ons 4 jarige nichtje, Athena, in de auto, terwijl Saskia met mijn broer meereed. Athena leert 4 talen op haar jonge leeftijd: Engels, Grieks (mijn schoonzusje), Nederlands (mijn broer) en Frans (vanwege de Quebecois kinderopvang). Ze spreekt alleen Engels, maar ze verstaat de andere talen allemaal prima, ik heb haar op haar Frans getest vandaag!

Onderweg reden we door boerenland. Ottawa zelf is vrij klein en de stad is nog niet ver uitgebouwd, dus al gauw rij je door vlak en leeg landschap. Het doet eigenlijk wel wat Nederlands aan, enorme velden met koeien, alleen veel groter, dan de Nederlandse weilanden. De website voor dit gebied werd bij ieder plaatsbord geadverteerd.

Behalve koeien zagen we ook llama boerderijen, prachtig vonden de kinderen die! Alle velden zagen geel van de paardenbloemen en overal waren de mooie rood-witte Canadese vlaggen te zien. Ana Maria vertelde me, dat die vlag pas sinds 1965 in gebruik is, daarvoor was de vlag de Britse Union Jack.

Na een uurtje kwamen we in Morrisburg aan en besloten, omdat het lunchtijd was, bij Tim Horton's te gaan eten. Nu dacht ik altijd, dat dat een donut shop was, zoals Dunkin Donuts in de VS, maar het bleek dat hun menu veel uitgebreider was. We aten er een heerlijke kipfilet sandwich en de kinderen aten chili en soep.

Twee kilometer verderop reden we Upper Canada Village binnen. Na het entreegeld betaald te hebben liepen we een dorpje van twee honderd jaar geleden in. We zagen er onder anderen een smid aan het werk en een schoolgebouwtje met een lokaal. In het schooltje stond een mevrouw, die van alles wist over scholing in die tijd. Na even met haar gepraat te hebben vonden we uit, dat haar ouders Nederlands waren en in de jaren 50 naar Canada geemigreerd waren. Zijzelf sprak nog heel goed Nederlands, ook al hadden haar ouders dat haar nooit geleerd. Grappig toch!

De kinderen genoten en vonden ook de wolmolen prachtig, waar ze stukjes schapenwol kregen. In het "hotel" tracteerde mijn broer ons op een echte Engelse tea met scones, cream, jam en natuurlijk thee. Heerlijk! En de kinderen vonden het prachtig!

De hele tijd, dat we er waren dreigden onweersbuien. We hoorden onheilspellende donder in de verte, maar ze kwamen niet over ons heen. Volgens mijn broer had dit te maken met de St. Lawrence rivier, die daar loopt. Die is nog zo koud, dat de lucht afkoelt en daardoor onweer geen kans heeft. Mooie theorie, maar in ieder geval hielden we het droog!

Om half zeven waren we terug in Ottawa en bestelden we Grieks eten van een nabijgelegen restaurant. Mijn schoonzusje is Grieks-Canadees (wie de film "My Big Fat Greek Wedding" heeft gezien "kent" haar, ze is precies als de hoofdpersoon in die film en mijn broer haar aanstaande!) en dus weet ze waar de beste Griekse restaurants zitten.

We hebben nog een paar uur gezellig gekletst en op een gegeven moment werden we door de kinderen naar buiten geroepen, want er waren twee wasbeertjes in de tuin! Toen ik met mijn fototoestel naar buiten rende waren ze inmiddels de boom in gevlucht en van bovenuit zag je de gemaskerde snoetjes ons gadeslaan. Heel grappig!

Om tien uur waren de kinderen echt uitgeput en was het tijd om afscheid te nemen. Het moeilijke is altijd, dat we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. De jongste kinderen huilden en ik moest ook weer even slikken. Het is wel moeilijk zo ver uit elkaar te wonen! Wie had dat vroeger ooit gedacht! Maar we troosten onszelf met de gedachte, dat we de afstand tenminste met de auto kunnen overbruggen.

Morgen gaan we vroeg op pad, richting the good old U.S. of A.!