IJshotel en Musee de la Civilisation

Dit hotel blijkt vrij gehorig te zijn. We kunnen de mensen in de kamer naast ons horen praten. Mijn in Nederland aangeschafte MP3 van een fan op mijn computer komt goed van pas. Dat witte geluid vindt Kai ook heerlijk. Wij zijn een gezin dat graag met fans aan slaapt, want ook de meisjes hebben er ieder een.

De wekker is voor acht uur gezet, want we hebben vanochtend een tour geboekt. Eerst gaan we naar beneden, waar in een gezellige als mini-restaurant ingerichte kamer ontbijt wordt geserveerd. Er zijn twee warme gerechten, vandaag een ei, ham en asperge frittata en witte bonen in tomatensaus. Verder kunnen we kiezen uit vers fruit, vanilleyoghurt, verschillende soorten brood en cereal. We laten het ons goed smaken.

Boven gaat de sportkleding aan en doen we allebei een "50-10" Max Capacity Training. Op dagen als vandaag, wanneer we weinig tijd hebben, is dat ideaal, want alle spieren komen aan bod en worden vermoeid door de vele repetities.

Keurig op tijd vertrekken we richting Chateau Frontenac, waar we zullen worden opgehaald. Eenmaal beneden bedenk ik me dat ik mijn Fitbit vergeten ben. Dat kan natuurlijk niet! Gauw ren ik de trap op naar onze kamer op de vierde verdieping. Die trappen tellen dus niet mee in mijn totaal voor vandaag, grrr (totaal aantal trappen voor vandaag zonder die: 72!)! Ik ben echt Fitbit verslaafd en niet zo'n beetje ook!

Als we bij het gigantische hotel aankomen is het even zoeken waar we precies moeten wachten. Een nogal hautaine deurman van Chateau Frontenac wijst ons vaag waar we zijn moeten. Duidelijk wil hij ons niet voor de ingang van zijn sjieke hotel hebben staan!

Nog onzeker of we wel goed staan trotseren Kai en ik de keiharde en ijskoude wind. Kai houdt bij hoog en laag vol dat hij het alleen maar koud heeft in zijn gezicht, terwijl hij geen winddichte jas aanheeft. Niet veel later komt een moeder met haar dochter met dezelfde geboekte tour bij ons staan. We kletsen wat. Zij komen uit Zuidwest Ontario en zijn ook samen op reis vanwege de spring break van de dochter.

Intussen wordt er om ons heen hard gewerkt aan de aanleg van de ijsbaan voor de schaatsrace dit weekend. Die baan is 600 meter lang en met vier tegelijk zullen ze naar beneden racen. Lijkt me een spectaculair gezicht.

Keurig om kwart voor tien komt de bus van Tours of Old Quebec voorrijden. Er is nog even wat onduidelijkheid over onze handgeschreven tickets, maar die is al gauw opgelost. We krijgen ieder een toegangskaartje voor het IJshotel en dan gaan we op weg. De rit duurt slechts een kwartier en dan zijn we er.

Dit IJshotel is er een van twee in de hele wereld. Kai en ik waren dus helemaal blij, toen we zagen dat het tijdens ons bezoek hier nog open is. In het ontvangstgebouw worden we opgewacht door onze gids, Pierre.

Die is helemaal in skikleding gekleed en dat blijkt niet overbodig te zijn. Ik ben blij dat we gisteren handschoenen voor Kai hebben gekocht, anders had die deze rondleiding niet volgehouden!

We lopen naar de voorkant van het hotel, dat uit een verdieping bestaat, maar wel 300 vierkante meter aan oppervlakte heeft. Pierre vertelt ons hoe het maken in zijn werk gaat. Precieze cijfers heb ik niet onthouden, maar wel dat er tonnen sneeuw en ijs mee gemoeid zijn. We staan ook op een meter dicht gepakte sneeuw en de muren van het hotel zijn ook een meter dik.

Als het gebouw eenmaal staat worden de standbeelden, decoraties en natuurlijk het "meubilair" aangebracht. Alles is van ijs, behalve de matras en dekbedden in de slaapkamers. Dat ijs is ook via een bepaalde procedure gemaakt, zodat aanraking door mensenhanden het niet doet smelten. Heel bijzonder!

De bouw van het hotel duurt ongeveer twee maanden en daarna is het gedurende de eerste drie maanden van het jaar geopend. Daarna wordt de electriciteit e.d. eruitgehaald en wordt het vernietigd, want het laten smelten is te gevaarlijk. Pierre vertelt dat het ijs zo sterk is zelfs een bulldozer van achttien ton in april nog over het dak kon rijden zonder er doorheen te zakken!

Binnen beginnen we met de hal. Daar staat in het kort de Huron legende over het ontstaan van de aarde beschreven. Dit jaar is dat het thema en alle standbeelden en namen van de suites hebben ermee te maken. Ook in de hal is een ijsglijbaan, waar de twee kinderen in onze groep meteen dankbaar een aantal keren vanaf gaan.

Wij lopen verder door de hal naar de slaapkamers. In onze groep zijn twee stellen, die hier vannacht hebben geslapen. Pierre vraagt hen regelmatig hun bevindingen met ons te delen. Kai en ik krijgen het gevoel dat de dames van beide stellen niet bepaald lekker geslapen hebben.

De temperatuur "binnen" is altijd tussen de -5 en -6 (afhankelijk van hoe koud het buiten is). Daarom moet iedereen in een speciale slaapzak slapen en voor het logeren krijgen ze instructies hoe die te gebruiken. De vrouwen hadden het toch nog koud gekregen. Ik moet 's nachts altijd een keer naar de wc en dat lijkt mij dus een ramp! Kai en ik bepalen dat we er zelfs nog niet zouden willen logeren, als we er geld voor zouden krijgen (de prijzen per nacht liegen er niet om!).

De volgende stop is het trouwkappelletje. Pierre vertelt hoe bruidsparen hier met hondensleeen, sneeuwschoenen, arrensleeen en meer aankomen. De plechtigheid wordt door een civiele ambtenaar voltrokken, maar stellen kunnen ook hun eigen religieuze leider meenemen. Het lijkt mij een ijskoude aangelegenheid, maar zou inderdaad sprookjesachtig mooi zijn.

Als laatste zien we de enorme discotheek. Gasten moeten hun lichaam opwarmen, alvorens ze in die toch vrij koude slaapzak moeten. Dat kan op twee manieren, de hot tub of warm worden met dansen hier in de disco.

Er is hier ook een grote bar. "Glazen" bestaan uit een blok ijs met een gat erin geboord. Daarvan maken ze er meer dan honderdduizend, want natuurlijk kan zo'n "glas" maar door een persoon gebruikt worden. Kai en ik willen dat ook weleens proberen en kopen een glaasje Brisk. Het is ijzig koud aan de lippen en ook best moeilijk te drinken. Als je daarmee een aantal cocktails opmoet, lijkt me dat nog niet zo eenvoudig!

Na de rondleiding lopen Kai en ik nog wat rond en fotografeer ik nog het een en ander. Opeens voelen mijn vingers en tenen echter als ijs aan en Kai heeft het volgens mij al langer heel koud. We houden het hotel voor gezien en gaan een hete chocolademelk drinken in het cafe om wat op te warmen. Hoe mensen zichzelf nog redelijk warm houden 's avonds voor het slapengaan in dat hotel is me een raadsel.

De bus zet ons weer af bij Chateau Frontenac en van de dame uit Ontario hebben we de tip gekregen bij Paillard te gaan lunchen. Daar krijgen we geen spijt van! We bestellen soep met een broodje.

Kai cheddar broccoli soep, die er erg lekker uitziet, ik turnip (geen idee wat dat in het Nederlands is) en appelsoep, een heel aparte combinatie, maar erg lekker. Kai's panini met kip gaat er goed in. Ik neem de tonijnsalade op meergranenbrood. Heerlijk, ik kan niet anders zeggen!

Al sinds we bij het IJshotel waren sneeuwt het licht. Dat en de harde wind maken het niet erg aantrekkelijk om buiten te zijn. We besluiten dus naar het Musee de la Civilisation te gaan. Dat staat op Kai's lijstje, want hij vindt dat interessant voor zijn anthropologiestudie.

We lopen de trappen naar beneden, maar halverwege houden die op. Het is mij onduidelijk welke kant het museum op is, dus ik vraag het aan een wegwerker in het Frans. Ik krijg een heel verhaal terug, waar ik nog net uit op kan maken waar we heen moeten. Ik moet me erg concentreren op deze taal, die in mijn oren maar heel af en toe echt Frans klinkt.

Het museum is een groot gebouw, maar heeft eigenlijk niet heel veel tentoonstellingen. Wij zijn vooral geinteresseerd in die van de geschiedenis van Quebec. Die is enorm interessant en het duurt meer dan een uur voor we ermee klaar zijn. Verder bezoeken we nog een minder boeiende tentoonstelling over de verschillende gebieden van deze gigantische provincie. Er wonen hier nota bene 7,5 miljoen mensen in de hele provincie, dat is minder dan er in de metropool Washington-Baltimore wonen!

Als laatste kijken we rond in de tentoonstelling over de "Amerindians" van Quebec. Wij vinden het interessant dat men de inheemse volkeren niet "Native Canadians" noemt, zoals de Amerikanen "Native Americans" zeggen. Overal hier worden ze Amerindians genoemd. De Inuit cultuur van noord Canada vind ik fascinerend, dus we besteden hier ook even tijd. We zien o.a. een filmpje van hoe een igloo wordt gebouwd.

Het loopt tegen drieen als we het museum weer verlaten. We lopen even over de gezellige winkelstraat in "Basse-Ville", maar het sneeuwt en is zo koud dat we maar snel besluiten op zoek te gaan naar warmte en iets te drinken.

Dat vinden we terug in ons hoger gelegen gedeelte van de stad. De St. Patrick Pub heeft zelfs de haard aan en wij kunnen ernaast zitten. We bestellen een wit biertje (de enige, die ik lekker vind) en Kai heeft trek, dus we nemen er een portie frietjes bij. Dat is even heel lekker ontdooien zo bij het vuur, we worden er loom van!

Veel te gauw is het weer tijd om de kou in te gaan. Het is zelfs nog wat harder gaan sneeuwen. Ik vraag Kai, waar hij zin in heeft, het is tenslotte zijn reisje. Hij heeft zijn dingen voor vandaag wel weer gezien en stelt voor terug naar het hotel te gaan. Prima, en we relaxen een paar uurtjes, terwijl ik toch ook eigenlijk wel geniet van het kijken naar de sneeuw, die buiten valt. Het heeft altijd iets rustgevends.

Tegen zevenen begint mijn maag te rommelen. Kai's frietjes zijn ook wel weer verteerd. We hebben besloten vanavond crepes te gaan eten. Casse-Crepe Breton wordt goed aangeschreven op de diverse internet sites en is maar een paar blokken verderop.

Het is een gezellig restaurant en de crepes vinden we heerlijk. We nemen beiden een hartige en een dessert crepe. Mijn hartige crepe laat ik vullen met asperge, spinazie, champignons, ham en mozzarella. Die van Kai bevat emmenthaler, bacon en paprika. Als dessert herinner ik me van vroeger in Senegal crepes gevuld met kastanjepasta, dus die moet ik weer eens proberen. Kai neemt de kersenvulling. Het is een ontzettend lekkere maaltijd, precies goed op zo'n koude dag.

We duiken nog even een souvenirswinkel in, want Kai wil graag een t-shirt met een Franse spreuk erop. Die hebben ze niet, maar wel Ricks favoriete Mars repen en een 70% cacao Aero reep, waar ik dol op ben.

Kai heeft geen zin verder nog iets te ondernemen (stiekem ben ik opgelucht, want ik ben best moe en deze kou heeft wel effect op mijn spieren helaas). We gaan dus lekker computeren op de kamer. Morgen belooft het weerbericht zon, ik hoop het van harte, maar ook zonder vermaken we ons prima!

Foto's van vandaag staan hier.

PS: Bedankt voor alle reacties, keep 'em coming!