Arches National Park

We hebben prima geslapen en om kwart over acht ben ik klaar wakker. Ik ga vast douchen en tegen de tijd dat ik klaar ben is de rest ook uit de veren.  We maken ons klaar om te gaan ontbijten wat nogal wat voeten in de aarde heeft, want Saskia staat erop havermout te eten wat nergens te vinden is.

Uiteindelijk strijken we neer bij het Peace Tree Cafe.  Daar hebbben ze een leuk terras en een lekker menu.  Saskia neemt de quinoa bowl met fruit en ik de eiwitten omelet met quinoa en verschillende groentes.  De heren hebben ieder een omelet.

Het duurt allemaal echter nogal lang naar mijn smaak.  Ik had al vroeg in Arches national park willen zijn.  Maar ja, ik reis niet alleen en de anderen hebben allerminst haast. Rick wil nog naar de Mounteneering zaak voor van alles en nog wat en de kinderen kopen daar trekschoenen, want vooral Saskia heeft echt niet het juiste schoeisel met haar teenslippers.

Om tijd te besparen ga ik informatie inwinnen bij de toeristeninformatie, terwijl de anderen water en ijs halen bij de supermarkt.  De medewerker legt mij uit wat de beste manieren zijn om Arches en Canyonlands te bekijken. 

Hij raadt ook met klem aan de trek naar Delicate Arch vroeg in de ochtend te doen.  Hopelijk krijg ik mijn mannen dan zover mee te gaan.  Ons oorspronkelijke plan was dat tegen zonsondergang te doen, maar volgens de medewerker is het dan nog steeds heel heet.

In die winkel koop ik ook een hoed met kristallen, die je met koel water natmaakt en dan je hoofd letterlijk koel houden.  Ook hebben ze een sjaaltje met die kristallen wat ik ook koop.  Dat ga ik deze zomer ook tijdens mijn rondleidingen dragen, want het voelt heerlijk!

Eindelijk om een uur of elf rijden we Arches binnen.  Met mijn algemene nationale parkenpas kunnen we zo naar binnen.  Bij het bezoekerscentrum vraag ik nog even naar de Fiery Furnace wandeling waar ik veel over gehoord heb, maar die is al maanden vooruit volgeboekt.  Misschien ook maar goed, want ik zag vooral Saskia niet drie uur achtereen door de hete woestijn lopen.

Wij beginnen aan de rit langs de bezienswaardigheden. We beginnen met een korte wandeling om "Nefertiti" te zien.  Die rotsformatie ziet er inderdaad zo uit.  Daarna lopen we een stukje in die buurt.

We hebben bij het bezoekerscentrum een cd gekocht met informatie over de verschillende uitkijkpunten.  Die kan ik iedereen aanraden, het is leuk net iets meer te weten te komen over deze bijzondere landschappen.

 

Bij Balanced Rock lopen we om de formatie heen en bij het Windows gedeelte gaan we de drie grote bogen daar bekijken.  De "Windows" zijn twee enorme bogen en Turret Arch ook erg mooi.  We nemen er de tijd voor.

Balanced Rock

Turret Arch

Weer bij de auto eten we allemaal een Clif reep als lunch.  Met deze hitte heb ik hoegenaamd geen trek, dus dit is precies goed.   Daarna parkeren we bij het pad naar Double Arch en lopen daarheen.  Saskia heeft het al wel zo'n beetje gezien en blijft in de auto wachten.

We genieten van de uitzichten en de verhalen erbij op de cd.  De volgende plek waar we stoppen is de Wolfe Ranch.  Onvoorstelbaar dat er ooit zes mensen in dat kleine huisje woonden!  Vlakbij zijn ook eeuwenoude tekeningen van de Ute indianen op een rots te zien.

Na dat allemaal bekeken te hebben rijden we nog een stukje verder en lopen naar het uitzichtpunt waar we Delicate Arch van verre kunnen zien.  We zien het zo aardig goed, maar dit is zo'n bekende boog dat ik hem zeker ook van dichtbij wil bekijken.

Als laatste rijden we naar het Devils Garden pad.  Dat leidt onder anderen naar Landscape Arch, de breedste natuurlijke boog in Noord-Amerika, meer dan honderd meter wijd.  Na afloop kijk ik op mijn Fitbit en heb meer dan 18000 stappen gelopen en wel tachtig trappen!  We zijn dan ook best moe.

Fiery Furnace

Landscape Arch

We kijken nog even rond in de winkel van het bezoekerscentrum en rijden dan terug naar Moab.  We hebben allemaal trek en besluiten meteen naar een restaurant te gaan voor het avondeten.  De keuze valt op Eddie McStiff's.  Daar hebben ze lekkere pizza's en zelfs een veganistische voor Saskia.

Na het eten halen we nog wat boodschappen bij de supermarkt en gaan dan ontspannen op de hotelkamer.  Rick is zelfs zo moe dat hij meteen in slaap valt.  Hopelijk betekent dat dat hij morgenvroeg weer fris en fruitig is.  Laat zullen de lichten zeker niet uitgaan ook voor de rest van ons!  De hele dag in de hitte maakt moe, of het nu de droge hitte hier is of de vochtigere hitte in Washington.

Foto's van vandaag staan hier.

Rit van Denver naar Moab

Gelukkig heb ik vannacht een heel stuk beter geslapen.  Ik heb Rick zelfs niet terug horen komen.  Hij en de kinderen zijn tot middernacht bij het feest gebleven.  Ik ben blij dat ik met mijn schoonvader terug ben gegaan, want dat was veel te laat voor mij geweest.

Natuurlijk ben ik dan ook als eerste wakker en blijf tot half negen stil.  Dan merk ik dat Rick ook wakker begint te worden en vraag hem wanneer hij op wil staan.  Dat is een kwartiertje later en we wekken de kinderen ook.

We pakken alles in en checken uit het hotel.  Bij de Starbucks drive thru halen we ontbijt.  De gewoonlijke ijs-Americano voor mij met een kalkoenbacon sandwich.  We stellen de GPS in op ons hotel in Moab en gaan op weg.

Eerst nemen we de I-470, die naar de I-70 leidt.  Die nemen we een paar honderd mijl naar het westen.  We komen langs interessante dingen, zoals oude goudmijnen en verlaten plaatsjes.  Voor we het weten zitten we in de Rocky Mountains boven de sneeuwgrens.

Intussen luisteren we op mijn telefoon via TuneIn op ESPN radio naar de wedstrijd Nederland-Mexico.  Ik ben vergeten mijn oranje t-shirt wat ik expres mee heb genomen aan te doen en ben na het doelpunt van Mexico even bang dat dat een slecht voorteken was.  Rick vindt dat onzin en krijgt gelijk als Nederland toch wint.

Prachtige uitzichten hebben we, dit moet wel een van de meest pittoreske interstates in het land zijn.  Na zo'n anderhalf uur rijden we langs Vail.  We vinden het jammer dat het nog geen lunchtijd is.  Het zou leuk zijn om te lunchen in deze plaats waar de "rich and famous" komen skien.

Wij rijden door en het landschap blijft prachtig en wordt steeds woestijnachtiger.  We stoppen voor de lunch in Glenwood Springs.  Dit is een leuk stadje met 's werelds grootste zwembad van een warme mineraalbron.  Dat zien we ook vanaf de weg liggen, ziet er erg lekker uit, maar tijd om te zwemmen hebben we natuurlijk niet.

We eten Mexicaans als lunch op het terras van Qdoba.  Ik heb hun ontzettend lekkere mango mojo salade en Rick ook.  Ook Saskia en Kai smullen van hun keuzes.  Ik vind Qdoba lekkerder dan Chipotle en Saskia is het daarmee eens.  We grappen ook dat we de Mexicanen voor lunch aten, ha ha.

Na het eten rijden we verder naar Grand Junction waar we benzine tanken.  We zijn namelijk gewaarschuwd dat er eenmaal in Utah geen tankstations meer gaan zijn.  Daarmee is niets teveel gezegd en we zijn blij de SUV volgegooid te hebben.

Alleen vergat ik helemaal de insektenlijkjes van de voorruit te schrapen.  Net als ik dat tegen Rick zeg springt er een steentje tegen de voorruit en zit er een klein sterretje precies in mijn uitzicht, grrr!!!  We stoppen toch nog even om de ramen schoon te maken, want de rest van de rit schijnt erg mooi te zijn.

Bij het "Welcome to Utah" bord stoppen we even om foto's te maken.  Een Facebook vriendin, die in Denver woont, schrijft dat dit wel wat anders is dan Virginia.  Nou, zeg dat wel! 

Van alle kanten is ons aangeraden route 128 te rijden, in plaats van de snellere route, die de GPS aangeeft.  Daar zijn we blij mee, want daar stoppen we heel regelmatig om foto's te nemen van de adembenemende landschappen.  Ook lopen we even naar de rivier waar de mannen wat stenen gooien en ik foto's neem van de mooie wilde bloemen.

 

We nemen onze tijd en rijden daarom pas om vijf uur Moab binnen.  Ook hier logeren we in de Hampton Inn, maar dit keer krijgen we een suite waar Saskia en Kai ook in zullen verblijven.  Daartoe hebben we behalve ons king bed een uitklap sofabed en een extra bed.  Ook hebben we een ijskastje, fijn voor koele drankjes.

Na even ontspannen op de kamer kiezen we de Moab Brewery voor ons avondeten.  Saskia heeft niet veel honger, dus we beloven een hummus met groentes gerecht voor haar mee terug te nemen.  Het is een gezellig restaurant en mijn pasta met groentes, feta en garnalen is smakelijk.

Het is buiten ver over de dertig graden en de komende dagen willen we wandelingen in de parken gaan maken.  We gaan dus water en andere drankjes kopen bij de supermarkt naast het restaurant.

Na die op de kamer gebracht te hebben gaan Kai en Rick er nog op uit om wat te verkennen.  Saskia en ik blijven lekker op de koele kamer.  Hopelijk gaat iedereen vanavond tijdig slapen, zodat we morgen op tijd aan het bekijken van al het natuurschoon hier kunnen beginnen.

Foto's van vandaag staan hier.

De bruiloft van Zack en Amanda

Rick en ik hebben beiden erbarmelijk geslapen.  Overdag is er genoeg afleiding, maar 's nachts houd mijn brein maar niet op met half slaap, half waakdromen over de brand en wat ons na deze reis nog te wachten staat.  Ietwat geradbraakt staan we dan ook om kwart over acht op.

Kai en Saskia hebben wel goed geslapen en zijn al aangekleed en klaar om te gaan ontbijten.  Dat halen we weer bij Starbucks.  De sandwich met ei, kaas en ham gaat er goed in en de americano heeft voldoende caffeine om mij wat wakkerder te maken.

Lisa heeft ons gisteren gevraagd nog wat zijden bloemblaadjes te kopen om op de loper te strooien.  We gaan dus naar de Hobby Lobby.  Ik bedenk me dat ik nog nooit in een filiaal van deze keten ben geweest.  Het thema van de bruiloft is "pauwenveren", dus de bloemblaadjes moeten paars zijn.

Kai en Saskia hebben lol met hun reflectie in onze Tahoe

Bij de Radio Shack ernaast halen we nog wat opladers voor de auto en Kai's en Saskia's telefoons.  Dan rijden we terug naar het hotel waar Rick zijn spullen voor de bruiloft bijeen raapt.  Ik breng hem weg naar Lisa's huis en rijd zelf terug naar het hotel.

Uitzicht op de bergen vanuit onze kamer

Daar doe ik ongeveer drie kwartier cardio op de elliptical.  Daarna maak ik me klaar en kleed me alvast in mijn nette jurk.  Die zit net zo lekker als welke andere kleding ook en ik wil mijn haar niet verpesten door me te moeten verkleden.

Saskia heeft alleen witte en zwarte jurken meegenomen en die wil zij niet aandoen naar een bruiloft.  We gaan dus naar Kohls om te proberen een kleurrijkere jurk voor haar te vinden.  Kai gaat ook graag mee om te zoeken naar aanvullingen op zijn nu nog erg schaarse garderobe.

Eerst eten we lunch bij Panera en dan slaagt Saskia al gauw met een leuk jurkje.  Ook ik vind een leuke maxi rok (voor $18!) en een topje daarbij.  Helaas voor Kai vindt hij niet wat hij zocht.

We rijden door naar Lisa's huis waar iedereen hard aan het werk is de festiviteiten en versieringen voor te bereiden.  Rick's vader en Carol komen ook net aan.  Ik neem het op me Carol wat te onderhouden, terwijl Rick en de kinderen zich op het versieren van de cupcakes storten.

Rick en ik verzorgen ook samen de video's van de plechtigheid, want niemand anders heeft dat nog op zich genomen.  We zoeken de beste plekken uit om dat te doen.  Ook help ik mee met het eten klaarzetten, bakken met koekjes vul ik.  Ik neem me ter plekke voor dat wij hier mensen voor in gaan huren als onze kinderen trouwen, wat een werk en stress, zeg!

 

Zo'n twintig minuten later dan het schema begint de plechtigheid.  Het is werkelijk schitterend weer en een heel intieme en speciale plechtigheid.  Zack en Amanda beloven in hun eigen woorden trouw aan elkaar. 

Beiden hebben mooie woorden, maar die van Zack vind ik zo aandoenlijk dat de zakdoek er bijna aan te pas moet komen.  Ze zijn voor de wet al een paar jaar getrouwd, deze ceremonie maakt  het helemaal "echt".

Na de plechtigheid worden er officiele foto's genomen waar wij jammer genoeg niet bij worden uitgenodigd.  Bij het huwelijk van Zack's broer werd er een foto van de hele familie van de kant van de bruidegom genomen.  Ik neem me voor ervoor te zorgen dat we in ieder geval op de foto zullen gaan met het bruidspaar (en dat lukt me later ook).

Er zijn lekkere hapjes, bruschetta (veganistisch voor Saskia), prosciutto en mozzarella, kaas, crackers en garnalen.  Ik moet altijd uitkijken  niet teveel van die hapjes te eten, want er volgt altijd ook nog een diner.  Dat is vanavond Chinees eten.

Ook voor Saskia zijn er een paar gerechten, echt heel aardig dat ze aan haar hebben gedacht.  We toasten op het bruidspaar en er zijn speeches van de "best man" en "maid of honor", beiden doen het erg leuk.  Dan krijgen we allemaal maskers aangereikt en beginnen de dansen.

Bloemenmeisje Elly en Saskia gemaskerd

Als eerste natuurlijk de eerste dans als echtpaar van het bruidspaar.  Daarna de bruid met haar schoonvader, mijn zwager Luke (gewoonlijk is dat de vader, maar die heeft Amanda niet meer).  Dan de bruidegom met zijn moeder en daarna mag iedereen dansen.

Ricks vader en Carol kondigen aan terug naar hun hotel te willen.  Ik ben ook doodop en weet dat ik altijd even nodig heb om te ontspannen voor ik kan gaan slapen, dus vraag om met hen mee te rijden.  Eerst willen Saskia en Kai dat ook, maar bedenken zich toch en blijven.

Na afscheid van iedereen te hebben genomen brengen mijn schoonvader en zijn vriendin me terug naar mijn hotel.  Zij logeren in het hotel naast ons.  Ik neem ook afscheid van hen en ga op de kamer ontspannen.  Ik voel me heel raar na de afgelopen doorwaakte nacht, bijna bang om weer te gaan "slapen" en weer zo'n rare nachtmerrie-achtige maalnacht door te maken.  Hopelijk is mijn brein vannacht ook moe, mijn lichaam is dat zeker!

Foto's van vandaag staan hier.

Lunch met Margreet en bruiloft repetitie

Het is hier in Colorado twee uur vroeger dan thuis en dus zijn we allemaal om acht uur klaarwakker.  We gaan eerst door de drive thru bij Starbucks waar we ieder, zelfs Saskia, die hun havermout kan eten, ontbijt en koffie halen.

Dan rijden we naar Sprouts, een soort Whole Foods, om wat proviand voor Saskia te kopen.  Heel lief kreeg zij dus erg lekkere veganistische lasagna gisteravond en Lisa plant veganistische met spinazie en artisjok gevulde champignons te maken, maar voor de rest is het eten simpele burgers en hot dogs.  Toegegeven ook ver van mijn favoriete eten, dus ik neem ook een paar gezondere dingen mee.

Na nog een stop in de Liquor Store om wat wijn en bier in te kopen, die hier in Colorado niet in supermarkten worden verkocht, gaan we terug naar het hotel.  Daar ga ik sporten, een kwartier gewichten en dan cardio.  De anderen doen hun eigen ding, Kai heeft werk dat voor het weekend af moet zijn.

We zijn echt in cowboy country

Als we allemaal klaar zijn breng ik de anderen naar Lisa's huis.  Dan ga ik op weg naar het enorme Arapahoe Crossing winkelcentrum.  Daar heb ik bij Panera met Margreet afgesproken.  We lezen al jaren elkaars blog en zijn Facebook vrienden en nu ontmoeten we elkaar dus eindelijk in het echt.

Margreet staat me al op te wachten en we gaan naar binnen om te bestellen.  Meteen is het gesprek geanimeerd en is het weer of we elkaar al jaren kennen, oh wacht, dat is ook eigenlijk zo.  Ik bestel de nieuwe Thaise flatbread en de citroen kip en orzo soep. 

Al ziet het er buiten erg dreigend uit, we besluiten toch op hun terrasje te gaan zitten.  Even later begint het echter te spatten, dus we gaan toch maar naar binnen.  We hebben zoveel te bepraten dat het al na tweeen is als we afscheid nemen. Leuk is dat Margreet in september naar Washington komt en ik haar dan dus weer zal zien.

Bij de Target haal ik een trouwkaart voor morgen en nog wat andere spullen.  Het ziet er de hele tijd uit of het zal gaan plenzen, maar het blijft droog.  Toch ben ik blij met de regenjas, die Lisa me geleend heeft, want de temperatuur gaat opeens heel erg omlaag.  Van 25 graden is het opeens 15 graden, zie ik op de thermometer van de auto.

Terug bij Lisa is iedereen druk bezig het rehearsal diner voor te bereiden.  Er zijn zo'n dertig mensen aanwezig waarvan het merendeel hier in huis logeert!  Daarna is het tijd voor de "rehearsal".

De tafels zijn al gedekt voor morgen

De bruid, bruidegom, hun bruidsjonkers, bruidsmeisjes, ringdragertjes en bloemenmeisjes repeteren hoe alles morgen allemaal zal gaan.  Het vergt een paar keer opnieuw beginnen, maar het is koud en regenachtig dus gaat zo snel mogelijk.

Dan worden de hamburgers en hot dogs op het vuur gegooid.  Die worden met aardappelsalade, gevulde champignons, twee smaken gehaktballetjes (grape jelly en chipotle) en meer geserveerd.  Om nog iets gezonds in me te krijgen maak ik ook een bord met de rauwkost van gisteren voor mezelf.

We kletsen gezellig met deze en gene en wachten op de aankomst van mijn schoonvader en Carol.  Die komen om een uur of half negen.  Saskia en ik hebben echter veel nek- en schouderpijn en na ze begroet te hebben brengt Rick ons tweeen terug naar het hotel.

Kai blijft achter om met zijn grootvader te praten en Rick gaat ook terug.  Ik hoop alleen dat ik morgen niet zoveel pijn zal hebben.  In gewone rechte stoelen zitten doet dan zoveel pijn.  Nu, liggend op kussens op bed valt het wel mee.  Het zal al de stress van de afgelopen tijd wel zijn.  Hopelijk gaat een goede nachtrust helpen.

Foto's van de rehearsal staan hier. 

Reis naar Colorado

Om de een of andere reden ben ik midden in de nacht al klaarwakker en kan de slaap niet meer vatten.  Het is dus makkelijk om om kwart over zes op te staan en me klaar te maken om naar het vliegveld te gaan.  Ook de kinderen zijn al wakker en klaar en Rick heeft niet veel tijd nodig om ook zijn spullen bij elkaar te rapen.

Terwijl Rick de van haalt check ik uit het hotel.  De volgende keer dat we inchecken zal het dus voor de lange duur zijn..  Voor de zoveelste keer zie ik iemand met een kleine hond het hotel binnenlopen.  Ik heb nog geen grotere honden gezien, dus nam aan dat alleen kleine honden onder een bepaald gewicht zijn toegestaan.

Omdat we toch op Rick wachten besluit ik toch eens even te vragen wat de regels zijn m.b.t. honden.  Had ik dat maar eerder gedaan, want honden tot 75 pond zijn welkom en het kost stukken minder dan een kennel, dus wie weet betaalt de verzekering dat ook. 

Cosmo kan dus bij ons "wonen" en als de verzekering het niet betaald doen wij dat wel zelf.  Helemaal blij ben ik ervan en Kai ook!  Hij belooft dan ook Cosmo vaak uit te laten, want zo'n hotelkamer is natuurlijk wel erg klein.  Maar ik vond de gedachte hem zo lang niet bij me te hebben echt niet fijn.

Zonder oponthoud rijden we naar het vliegveld en na wat gedoe wordt onze bagage ook ingecheckt.  Nu ik Global Entry heb, heb ik ook TSA Pre.  Rick heeft dat ook en de kinderen kunnen mee, maar moeten in de rij waar de schoenen, laptops e.d. nog wel uitmoeten.  Rick en ik hoeven dat niet meer te doen en zijn dus zo door de controle.

We nemen de "people mover" naar de D gates waar we meteen al aan boord kunnen.  We vertrekken keurig op tijd en na een tijdje komt er eten en drinken.  Ik koop een ontbijt, hardgekookt ei, kaas, druiven, een rozijnenbroodje en amandelboter, zeer smakelijk.  Rick vindt zijn ham en kaas broodje echter niet lekker, maar dat kwam ook omdat de oven in het vliegtuig niet werkte en het broodje dus koud was.

Wij hebben een raam- en een gangplaats en tussen ons in zit een oudere, nogal gemelijke, man in keurig pak.  Ik vroeg om een koffie en het zakje suiker valt precies tussen de benen van de man door.  Oeps!  Later valt mijn gelukkig lege koffiekop ook nog even om en ik zie hem kijken.  Ik voel me net een onhandige kleuter!

De rest van de vlucht verloopt voorspoedig. Ik lees wat en kijk wat tv en na drie en een half uur vliegen landen we in Denver.  Onderweg heb ik regelmatig uit het raam gekeken en dan valt het weer op hoe onbewoond de VS op veel plaatsen is! 

Er was een hele tijd dat er enorme vierkante stukken naast elkaar lagen, waarschijnlijk boerderijen in het midden westen. Bij de landing zie ik ook de Rocky Mountains in de verte.

Zodra ik mijn telefoon weer aandoe heb ik een email van het Hyatt House.  De ons beloofde kamer met aparte slaapkamer is helaas toch niet voorradig.  Er wordt ons nu een kamer aangeboden, die dezelfde afmetingen heeft als die suite, maar de ijskast daar is heel erg klein.  Ze proberen nu een grote ijskast daarin te krijgen, anders nemen we maar weer de "studio" waar we de afgelopen week in logeerden.  Balen, maar wat doe je eraan.

Onze bagage komt al gauw op de band, want we hebben priority.  We nemen alles mee naar buiten waar de Alamo bus al aan komt rijden.  In het kantoor proberen we de kiosk te gebruiken en dat lijkt goed te gaan, maar dan kan het contract opeens niet afgedrukt worden.

Gelukkig is de rij maar kort en blijkt dat we gewoon aan de balie hadden kunnen vragen het alsnog te printen.  Wisten wij veel, de medewerker geeft ons in ieder geval allerlei complimenten dat we zo geduldig waren.

Buiten moet ons dan onze SUV worden aangewezen en die ziet er toch wat kleiner uit dan we hadden gedacht. Wij willen ook four wheel drive en dat heeft die niet.  De medewerkster zegt even te moeten overleggen en geeft ons dan een keuze.  Of we kunnen wachten op een andere SUV in de klasse, die we hebben gehuurd, of gratis een Tahoe, die groter is, meenemen.  Ja, wat dacht je dan, we bedanken haar vriendelijk en sprinten naar de Tahoe voor iemand anders die inneemt!

Als we de bagage achterin doen vragen we ons nog af of die wel in de kleinere auto had gepast.  We stellen de gehuurde (want onze eigen vergeten in alle haast, zucht) GPS in op Lisa en Luke's huis in Parker, zo'n drie kwartier ten zuiden van Denver, en rijden erheen.

Daar worden we heel enthousiast begroet door Luke.  Hij laat hun vrij nieuwe huis zien, een stuk mooier dan hun vorige huis.  Er zijn al heel wat gasten aanwezig.  Volgens mij logeren er zeker twintig mensen in hun huis voor de bruiloft zaterdag!

We eten lunch en gaan dan voetbal kijken.  Eerder vandaag ging de VS al door naar de volgende ronde, waar iedereen zeer blij om is.  Er werd gedacht dat ze in de "group of death" zaten met Duitsland en Portugal en nu zijn ze zomaar door.  Wij zien Belgie winnen en dus over een aantal dagen tegen ons land spelen.  Dat wordt interessant!

Saskia ligt al op de bank te slapen en Rick en ik zijn ook doodmoe.  Alsof alle stress van de afgelopen week er opeens uitkomt en onze energie wegneemt.  We besluiten naar het hotel te gaan om in te checken en nemen van de gelegenheid gebruik om even onze ogen te sluiten op bed.

Ziet er toch weer anders uit dan ons vorige hotel

Opeens is het half zes en wek ik Rick om terug naar zijn zus te gaan. Onderweg zien we de meest spectaculaire luchten en prachtige regenbogen.

Amanda, de bruid, heeft lasagna gemaakt en voor Saskia zelfs vegan lasagna.  Tot onze verbazing heeft iedereen al gegeten.  Ik moet altijd weer wennen aan hoe ongestructureerd het is bij mijn schoonzus. 

Iedereen doet maar wat ze willen, wanneer ze willen.  Het is een beetje het huishouden van Jan Steen, maar wel erg gezellig. Er wonen dan ook een paar jonge gezinnen bij hun in, met kleintjes, de jongste een baby van acht weken.  Ik weet niet of ik dat zou kunnen hebben, maar Luke en Lisa genieten er duidelijk van.

Rick en ik scheppen op en het smaakt heerlijk.  Saskia wil dat we "haar" lasagna ook proberen en ook die is erg lekker.  Zo lief van Amanda om die helemaal apart voor Saskia te maken!

De rest van de avond kletsen we met deze en gene.  Ik kan het goed vinden met Luke's jongste zus Tina.  We zitten met onze voeten in de hot tub, heerlijk, al zijn er wel veel muggen.  Dat had ik hier  niet verwacht.  Gelukkig is Tina kennelijk lekkerder, want ik heb maar een paar beten en zij heel veel.

Zonsondergang boven de bergen, zo bijzonder ook om die "muur" van de Rockies te zien

Tegen negenen gapen de oostkusters, want het voelt voor ons twee uur later.  We nemen afscheid en gaan op de kamer nog even ontspannen. Morgen is het weer een familiedag en dan zaterdag de bruiloft.  Het bruidspaar (dat feitelijk al een paar jaar getrouwd is voor de wet) ziet er erg naar uit.

Weer een superdrukke dag, maar leuke rondleiding

Om kwart voor acht sta ik op, al ben ik al een tijdje wakker.  Zodra ik wakker ben gaat mijn brein in werking en kan ik niet meer slapen.  Gauw maak ik me klaar en ga beneden ontbijten. 

Rick heeft beloofd me naar de metro te brengen en terwijl ik op hem wacht bel ik de stomerij over de vermiste kleding.  Hij heeft enkel een bon met 9 kledingstukken voor mij, ik snap er niets van, maar neem me dan maar voor vanavond even naar Target te gaan.

Alweer is er een vertraging bij de metro en ik sms H. dat ik misschien wat verlaat zal zijn.  Precies om half tien stap ik echter naar buiten de Mall op.  Alleen zie ik niemand, die aan de beschrijving van een Nederlandse man en zijn zoon zou kunnen voldoen.  Ik sms dat ik er ben en al gauw zie ik ze aan komen lopen.  Ze waren bij de verkeerde uitgang naar boven gegaan, ze zijn daarin niet de eersten en het is ook allemaal niet overduidelijk in de metrostations.

Na mijn korte verhaaltje over de geschiedenis van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Het Folklife Festival is vandaag begonnen en China en Kenya zijn dit jaar de landen.  Wij hebben geen tijd om het te bekijken, hoe interessant het er ook uitziet.

Via het Washington Monument lopen we door het Tweede Wereldoorlog monument naar het Vietnam Veteranen monument.  Het is vrij rustig overal, al zien we wel een aantal veteranen.  Het is zo vroeg al heel warm en vochtig en ik heb H. en T., zijn zoon, gisteren al aangeraden een paraplu mee te nemen.  Hopelijk zijn de goden ons dan gunstig gezind want er worden vanmiddag zware onweersbuien voorspeld. 

Gelukkig staat er weer een bries, die ietwat verfrist, maar ik zie er vast uit als een verzopen kat.  Maar ach, iedereen ziet er zo verhit uit. Na het Lincoln Memorial lopen we naar het Koreaanse oorlogsmonument.

Daar vallen we met onze neus in de herdenking van de wapenstilstand van deze oorlog.  Het is een hele ceremonie met vlaggen van alle landen, die deelnamen, speeches, het volkslied en Taps, kransleggingen en medaille uitreikingen.  We blijven het allemaal kijken, erg indrukwekkend.

Ook Nederland is vertegenwoordigd en ik hoop de ambassadeur te zien om de krans te leggen, maar het is iemand, die ik niet herken.  Ik zou nu juist denken dat zoiets is waar een ambassadeur voor zou opdagen, maar wie ben ik.

Als de plechtigheid voorbij is lopen we door het monument met hernieuwd respect.  Dit was zo'n verschrikkelijk bloederige oorlog.  In die drie jaar daar waren er miljoenen slachtoffers en ook zware verliezen aan de Amerikaanse kant.  Meer dan tijdens de hele Vietnam oorlog, die veel langer duurde.

We lopen rond het Tidal Basin en bekijken de drie monumenten daar.  Dan lopen we via de achterkant van het Witte Huis naar ons lunchrestaurant, Potbelly.  Daar ruikt het echter enorm naar rook.  Ik heb mijn brandverhaal ook aan H. en T. verteld, want ik krijg nogal wat sms-jes e.d. onderweg.  H. stelt voor dan maar ergens anders heen te gaan en dat neem ik grif aan, want ik voel mijn keel al meteen.

Cosi is aan de overkant en die kiezen we nu.  De enige reden, waarom ik dit restaurant niet altijd kies is dat het in de zomer enorm warm kan zijn.  Hun broodoven staat namelijk midden in het restaurant.  Gelukkig is het er vandaag lekker koel en we smullen van de flatbreads, die we bestellen.

Aan de voorkant van het Witte Huis lijkt het een en ander afgezet.  Er is ook erg veel politie.  We kunnen ook niet dichtbij de West Wing, waar ook de Oval Office is, komen.  Op een officiele auto zien we de Israelische vlag en online zie ik dat premier Netanyahu op bezoek is.  Toch wel een vreemd gevoel om zo dicht bij twee wereldleiders te lopen.

Na over het Witte Huis en anecdotes verteld te hebben lopen we Pennsylvania Avenue af.  Het is warm, warm, warm!  Gelukkig zetten de heren er flink de pas in.  Later als ik naar mijn Fitbit statistieken kijk, zie ik dat ik 97 minuten heel actief ben geweest.  Natuurlijk pas ik mij altijd aan aan het tempo van mijn gezelschap, maar dit is wel "my speed"!

We lopen door Chinatown en dan naar het Capitool.  Ze zijn dan wel begonnen met de steigers, maar het schiet niet hard op.  Ik hoop voor mijn juli klanten dat het dan ook nog niet klaar zal zijn.  Ik beloof echter niets!!

Als laatste bezoeken we de Library of Congress.  Ik weet niet of dit het hoogtepunt is van de rondleiding voor veel mensen, maar ik vind het altijd een van de hoogtepunten.  We besteden er dan ook weer een goed half uur.

Hier eindigt mijn rondleiding en ik raad H. en T. aan nog de rondleiding in het Capitool te gaan doen.  Er loopt een tunnel van de Library of Congress naar het Capitool.  We nemen daar dus afscheid en ik loop naar het metrostation vlakbij.

Rick haalt me bij Vienna op en thuis knuffel ik eerst eens extra met Cosmo.  Die arme hond heeft door dat alles niet normaal is.  Tijdens mijn rondleiding kreeg ik ook van de stomerij te horen dat ze onze kleren "gevonden" hadden.  Die dozen hebben ze vanmiddag bezorgd.

Het blijkt dat een doos de kleding waar ik naar zocht bevat, maar de andere twee kleding, die we tot we weer terug verhuizen niet nodig hebben.  Nou ja, het is allemaal terecht, zullen we maar denken.  Ik ben in ieder geval blij dat ik een bikini heb.

Katja en ik brengen Cosmo naar de kennel.  Dat vind ik dit keer extra moeilijk en Cosmo ook.  Voor het eerst ooit laat hij duidelijk merken hier niet te willen zijn door naar de uitgang te lopen.  Zo moeilijk om afscheid te nemen! 

Daarna rijden we naar DSW om schoenen voor Katja uit te kiezen.  Helaas kan zij niet mee naar Denver morgen, maar gaat naar een bruiloft in New Jersey.  Tenminste hebben we haar nog even hier voor het avondeten.

Rick en Kai komen tegelijkertijd met ons aan in het hotel.  We lopen dan ook gauw naar ons restaurant, Sea Pearl.  Daar  krijgen we een tafeltje aan het raam.  Het eten is heerlijk.  Ik bestel de tempura spinazie en die is heerlijk!  De anderen eten het gelukkig ook, het is teveel voor mij.

De rest van het eten is ontzettend lekker, Katja en ik hebben sushi en andere gerechten van de sushi bar.  Na  afloop sms ik Sharon dat we klaar zijn.  Het is gelukkig nog droog!

Sharon sms-t terug dat ze toch bij Target  en vlak bij ons hotel geparkeerd.  Zij komt onze kleding, die we niet voor de reis nodig hebben, ophalen om bij haar thuis te bewaren.  Dat zijn van die dingen, waar je gewoonlijk niet bij stilstaat, maar heel fijn dat Sharon het voor ons wil doen.

Dan ben ik klaar met de dag en ga tv kijken.  Ik ben ook al vrijwel ingepakt voor morgen.  Arme Rick moet nog achterstallig werk doen waar hij overdag niet aan toe is gekomen.  Morgen vroeg op voor onze reis, ik heb er wel zin in om al deze rompslomp even achter ons te laten, al komt die bij terugkomst meteen weer op ons af.

Foto's van vandaag staan hier.

Een warme, maar weer erg leuke rondleiding

Rick heeft vannacht weer in de basement van ons huis geslapen en moest vanochtend vroeg naar zijn werk.  Er moet ook door hem natuurlijk gewerkt worden en het is nog moeilijker om alles omtrent het huis te regelen met ons beiden druk. 

Kai heeft aangeboden me naar de metro te brengen en daarvoor eten we samen ontbijt.  Dat is zeer prima in dit hotel, gezond en lekker.  Dat houd ik wel zes tot tien weken vol in ieder geval.  Intussen krijg ik de contactinformatie voor de stomerij van Rick.  Als het goed is komen onze "nood"kleren vandaag terug.

Al ligt het hotel dichter bij het tweede metrostation aan de oranje lijn, toch laat ik Kai me naar Vienna brengen.  Daar ben ik tenminste nog verzekerd van een zitplaats.  Maar goed ook, want er blijkt een of andere vertraging te zijn en de trein zit in Vienna al propvol. 

Eenmaal onderweg bel ik Charlie van de stomerij.  De kleding is klaar en zal vanmiddag bezorgd worden.  Ook hebben ze gisteren vergeten onze jassen mee te nemen en daar zullen ze morgen voor komen.

De trein is werkelijk afgeladen, ik ben zo blij met mijn zitplaats!  Precies om half tien kom ik bij het Smithsonian station aan.  Daar denk ik meteen het stel van vandaag te herkennen en inderdaad, ik maak kennis met M. en J.. 

Zij lazen mijn blog ook en bedanken me dat ik de rondleiding toch doe ondanks de rompslomp met het huis.  Ik  krijg onderweg wel heel wat berichtjes en sms-jes en moet een enkel telefoontje plegen, maar dat vinden zij gelukkig niet erg.

We lopen langs het Washington Monument, waar de aluminium pyramide bovenop voor de verandering heel mooi glinstert.  Bij het Tweede Wereldoorlog en Vietnam Veteranen monument is het minder druk dan het was.  De schoolgroepen zijn vrijwel vertrokken en de grote toeristengroepen nog niet volledig aanwezig.

Regelmatig vragen J. en M. mij een foto van hun tweeen te nemen.  Altijd zo grappig, hoe verschillend mensen zijn.  Sommigen geven er niet om op de foto te gaan, anderen juist wel.  Bij het Lincoln Memorial is het altijd heel druk, duidelijk het bekendste monument in de stad.

Het Koreaanse Oorlogsmonument maakt ook zoals altijd weer indruk.  We steken over naar het Martin Luther King Jr. Memorial en J. en M. zijn geinteresseerd in de uitspraken op de muren daar.  Die heb ik al vaker gelezen en ik wacht even zittend in de schaduw op hen.  Het is even lekker om te rusten.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is altijd zo anders dan de anderen en, ik heb het al vaker geschreven, een van mijn favorieten.  Er is zo enorm over nagedacht, alles heeft een betekenis.  Helaas staan vandaag om de een of andere reden de fonteinen uit, die toch altijd ook veel bijdragen aan het monument.

Na het Jefferson Memorial lopen we naar het Witte Huis.  Bij het bezoekerscentrum daar staan twee ambulances en een politieauto met zwaailichten.  Het ziet er erg uit, maar dichterbij komend zien we niets gaande.  Later zien we de ambulances met sirene vertrekken, wat dat was?

We bekijken de achterkant van het Witte Huis en daarna de voorkant.  Dan is het tijd voor de lunch en Mark begroet me vriendelijk en instrueert een hostess ons naar onze tafel te brengen.  Die is in dezelfde kamer als gewoonlijk, maar een andere tafel. 

Maakt mij niet uit, ik hoef echt niet iedere keer aan dezelfde tafel te zitten.  Tony komt echter heel bezorgd vragen waarom we niet aan mijn stamtafel zitten.  Tja, de hostess gaf ons deze tafel.  Hij biedt aan dat we verplaatsen, maar dan vind ik niet nodig.  Zolang ik, "honey bunny", maar tevreden ben, zegt hij, toch wel heel lief.

Ook eens een foto van het decor bij de Old Ebbitt Grill

Het eten is, zoals altijd, zeer naar tevredenheid.  M. bestelt de ravioli, die nu weer anders geserveerd wordt, dan ik bestelde.  J. heeft kip met puree en groentes, die hij ook erg lekker vindt en mijn zalmburger op zeewiersalade smaakt ook zeer goed.

Na het eten lopen we verder langs Pennsylvania Avenue en door Chinatown naar het Capitool.  Het is erg warm, maar er waait wel een warme, maar toch wat verkoelende wind.  Het zomerweer is wel duidelijk hier met 29 graden, maar de vochtigheidsgraad valt mee.  Het is weer een kwestie van wennen voor mijn lichaam.

Ze zijn begonnen met de stellages

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen.  Ik denk wel dat ik dit gebouw duizend keer binnen zou kunnen gaan en nog steeds zo onder de indruk zijn.  Laat staan als je het voor het eerst ziet.  Ik zie dan ook de bewondering in hun ogen.  We nemen ruim de tijd om alles te bekijken.

Eenmaal weer buiten neem ik afscheid, gelukkig hebben zij ook Facebook, altijd een leuke manier om toch nog wat contact te houden.  Je besteedt toch een leuke en volle dag met elkaar. 

Saskia haalt me op van het Vienna metrostation en net als we het hotel binnenlopen is de man van de stomerij er ook met onze "urgente" kleding.  Alleen mis ik allerlei sportkleding, die ik erbij had gedaan.  Ik moet daar morgen over bellen, anders is het tijd voor een bezoekje aan Target, want die heb ik volgende week wel nodig.

Na een korte stop in de hotelkamer rijd ik naar ons rookhuis.  Ik ruik de lucht al als ik aan kom rijden.  Nu ik er een paar dagen niet geweest ben valt het op hoe erg die lucht is.  Je raakt er kennelijk wel aan gewend.

Cosmo staat me al op te wachten en ik vind het zo jammer dat ik niet meer tijd heb om met hem te besteden.  Dat vind ik denk ik nog het ergste, al die tijd zonder echt onze viervoetige babies bij ons te hebben.  Gelukkig zullen ze allemaal prima verzorgd worden, want Cosmo kon het prima vinden met Nina's hond, maar het is niet thuis en ik probeer er niet teveel aan te denken, want dan word ik erg verdrietig bij de gedachte hem zo lang niet bij me te hebben.

Na nog wat dingen in het huis gedaan te hebben, ga ik naar Lofty Salon.  We gaan dit weekend naar een bruiloft en mijn haar is aan een kleurbeurt toe.  Taylor doet het dit keer, maar Mona komt naar me toe en geeft me een grote omhelzing.  Ze vindt het zo erg voor ons.  Ik houd het meestal droog, maar als mensen zo lief gaan zijn zitten de tranen meteen hoog.  Vooral nu net omdat ik het zo moeilijk vind Cosmo zo lang niet bij me te hebben.

Mijn haar ziet er in ieder geval na drie kwartier weer mooi uit.  Rick en Saskia hebben een vader-dochter evenement vanavond.  Zij zijn naar het concert van Katy Perry bij het Verizon Center.  Ik zou graag gegaan zijn, maar wist dat het teveel zou worden met de rondleidingen erbij.

In plaats daarvan heb ik Kai als mijn "date".   Zeker geen straf, want ik heb nog steeds de neiging hem te knuffelen als ik hem zie.  Ik zie hem nog steeds in dat brandende bed liggen.  Als die brand maar een paar uur later had plaatsgevonden...

We gaan naar een nieuw restaurant vlakbij, Passion Fin.  Dat blijkt een goede keuze.  Ze hebben een lekkere sushi en sashimi lijst, maar ook Chinese en Thaise gerechten.  Kai vindt daar een lekker gerecht tussen, waarvan hij de helft mee terug naar huis neemt om morgen als lunch te eten.

Terug in het hotel komt Kai mij gezelschap houden.  Hij werkt op zijn computer en ik aan dit blog.  Morgen is er weer van alles gaande, maar ik heb me voorgenomen uur tot uur, al is dat heel erg moeilijk te volgen. 

Er zijn zoveel mensen om achteraan te gaan, neem nu die kleding, ik kon toen ik uitvond wat er miste niemand meer bereiken.  Zo frustrerend en Rick heeft ook al frustraties met de bereikbaarheid van mensen bij de verzekeringsmaatschappij.  Dit gaat een lange weg tot "normaal" worden!

Foto's van vandaag staan hier

Excursie Great Falls en Alexandria

Gisteravond kwam de enormiteit van alles er opeens helemaal uit bij mij.  Ik was alleen op de hotelkamer met veel te veel tijd om na te denken.  Ik huilde uit aan de telefoon met Rick en heb daarna gelukkig toch goed geslapen.

Om acht uur ben ik klaar wakker en blijf nog wel even liggen, maar niet lang.  Als eerste check ik bij Rick of Saskia inderdaad laat gisteravond terugkwam van haar muziekfestival.  Dat was gelukkig het geval.

Dan check ik onze rekening bij Suntrust of het geld dat ik gisteren in de ATM stopte erop staat.  Ik heb namelijk een telefoonnummer gekregen om anders te bellen.  Gelukkig staat het erop, weer een telefoontje minder om te maken.

Na mijn douche ga ik beneden ontbijt eten.  Vandaag houd ik het bij roerei en vers fruit.  Het ontbijt is zeker een pre hier.  Alles is vers en lekker en de koffie ook goed en sterk. 

Om kwart over negen rijd ik naar het Vienna metrostation, opeens wat verder weg dan gewoonlijk.  Die extra tijd ga ik morgen en overmorgen moeten inbouwen.  Het hotel is eigenlijk dichter bij het tweede station aan de lijn, maar dan zijn er tijdens het spitsuur meestal alleen nog maar staanplaatsen en ik wil zitten.

T., P, en M. zitten al te wachten en stappen in de lekker schone van.  Ik ben blij dat ik hem gisteren heb laten schoonmaken, want hij ruikt nu goed, ook al ruik ik dat niet.  Ik draag nog steeds rokerige kleding.  Ik heb gisteren geprobeerd het te wassen, maar de lucht is te hardnekkig.

We rijden eerst naar Great Falls.  Onderweg vergapen zij zich al aan de prachtige landhuizen.  Ik laat mijn pas zien en we krijgen een brochure voor hen om te bewaren.  Het voelt vreemd voor mij om hier zonder Cosmo te zijn.

Als eerste bekijken we de watervallen, die precies goed zijn wat mij betreft.  Heel wat water, maar mooie watervallen.  We zien ook heel wat reigers, die wachten op de perfekte vis, die langskomt.  Ik zou hier wel uren kunnen zitten.  Al onze problemen lijken zo ver weg!

We lopen naar de drie uitkijkpunten en dan een stuk van het rivierpad boven de rivier.  Als we terug bij het bezoekerscentrum zijn geef ik mijn gezelschap de keuze ook nog de andere kant uit te lopen naar het adelaarsnest.  Natuurlijk kan ik niet garanderen dat we adelaars gaan zien, maar de uitzichten die kant op zijn ook heel anders, want we lopen op hetzelfde niveau als de rivier.

Helaas zijn er dichtbij geen adelaars te bekennen.  Wel zien we ze hoog boven ons hoofd vliegen.  Jammer dat ze niet dichterbij komen, maar we hebben ze gezien.  Even later zien we nog een mooie, ongewone voor hier, vlinder.

We lopen terug naar de van en ik rijd via de mooie George Washington Parkway naar Alexandria. Het is maandag en gelukkig is er parkeerruimte in de gewoonlijke garage onder het stadhuis.

Inmiddels is het na twaalven en ik geef mijn gezelschap de keuze om naar het historische Gadsby's Tavern te gaan voor de lunch of naar een restaurant waar we de wedstrijd Nederland-Chili kunnen kijken.  P., de enige man, zegt duidelijk gepijnigd dat we wel naar het historische restaurant kunnen gaan.

Het maakt mij al helemaal niets uit, dus ik laat het aan de andere twee dames over.  Zij bepalen dat we naar een restaurant met tv schermen kunnen gaan.  Dat wordt O'Connell's , de Ierse pub vlakbij.  Daar staan twee schermen op Nederland-Chili en twee op Spanje-Australie.  Tegen de tijd dat we ons eten krijgen staan alle schermen en het geluid op de Nederland wedstrijd.

Tijdens het eten, voor mij hummus met rauwkost  en pita's,  kijken we dus naar de wedstrijd.  P. zou duidelijk de hele wedstrijd willen kijken, maar de dames bepalen dat we Alexandria gaan bekijken.  Daar is dan ook heel wat te zien. 

We lopen langs het Carlyle House, helaas dicht op maadag.  Dan langs het stadhuis, waar veel vroege geschiedenis van de Verenigde Staten plaatsvond.  Daarna bezoeken we de Christ Church waar een gids ons van alles vertelt.  Zij zit hier altijd en geeft mij haar visitekaartje.  Ze weet veel, dus wie weet doe ik eens een rondleiding met haar hier.

De wandeling gaat verder langs allerlei historische huizen.  Dit is zo'n leuk oud stadje, ik zou willen dat meer mensen deze excursie zouden boeken!  Het is zo anders dan door de stad lopen.

We bezoeken het Presbyterian Meeting House. Daar ligt ook het graf van de onbekende Revolutionaire Oorlog soldaat.  Verder lopend krijg ik steeds meer dorst.  Als ik dan ook een leuk terrasje zie stel ik voor wat te gaan drinken.  Dat wordt dankbaar aanvaard.

Het is lekker vertoeven op het terrasje van Virtue Feed and Grain.  Bijna zouden we daar willen blijven, maar we willen ook nog de oude apotheek bekijken.  Bij de Stabler-Leadbeater apotheek kopen we entreekaartjes.

Onze gids is erg goed en vertelt over van alles en nog wat.  Ik leer allerlei nieuwe dingen.  We zijn zo lang bezig dat de andere medewerker ons komt halen om te zeggen dat er een nieuwe grote groep wacht.  Wij hadden geluk met een prive rondleiding.  Iets wat ik niet zal vergeten is dat "pill" in het Engels iets anders is dan de "pil" (tablet in het Engels), die wij tegenwoordig kennen.  Erg interessant allemaal is het.

Na de rondleiding lopen we terug naar de garage en aangezien hun hotel in Georgetown praktisch op mijn terugweg is zet ik ze er dichtbij af.  Ik voelde me vandaag zoveel beter, dus vermijd het huis en ga meteen naar het hotel.

Daar zie ik een email van de sales manager over ons verblijf hier.  Ik wil heel graag een suite en niet de studio, die we nu hebben.  Zij schreef dat er nog maar een daarvan open was en dus wil dat regelen.   Gelukkig is Marina nog in het hotel en we ontmoeten elkaar in de lobby.  Ik onderteken het contract dat we hier tenminste tot 15 augustus zullen verblijven. Slik!!!

Kai en Saskia gaan dus die hele tijd een kamer delen en dat is ook wennen voor hun.  Saskia wil al weten waar ze alleen kan zijn.  Het gaat echt een aanpassing worden voor ons alle vier.

Voor het avondeten lopen Rick, Kai en ik naar Cyclone Anaya.  We krijgen een tafeltje op hun terras en het eten is heerlijk.  Ik heb de soft shell crab taco's en zo lekker!  Ik zou hier wel eeuwig kunnen zitten, maar het is tijd om terug naar het hotel te gaan en  over wat Rick, die de hele dag met allerlei mensen, die ons huis gaan maken, heeft doorgebracht, heeft geleerd te praten. 

Doodmoe ben ik en morgen en overmorgen heb ik weer rondleidingen.  Ik zou willen dat de "urgente" schone kleding al hier was, want op het moment heb ik niets.  Ik moet morgen hetzelfde als vandaag aan.  In ieder geval ruikt dat volgens mij in ieder geval niet meer naar rook.  Morgen weer een dag, uur tot uur, ik houd het mezelf voor, al was de rondleiding vandaag heel fijn als afleiding!

Foto's van vandaag staan hier.

Opruimen en weggooien

Zaterdag

Vannacht hebben we gelukkig wat beter geslapen, maar de nachtmerrie van ons huis is er natuurlijk nog steeds als we opstaan.  We eten dit keer het gratis ontbijt beneden.  Dat is heel goed!  Ik neem een eiwit omelet met groentes en ham.

Dan rijden we naar ons huis waar de rookstank nog net zo sterk is. Gek dat ik onbewust stiekem had gehoopt dat het minder zou zijn.  Katja heeft redelijk geslapen, alleen ging het alarm om onverklaarbare redenen om half zeven af.  Waarschijnlijk toch aangetast door de brand, dus, en zo vinden we nog steeds onverwachte dingen, die beschadigd zijn.

De enormiteit van wat ons te wachten staat met in korte tijd alles boven en op zolder te moeten inpakken weegt letterlijk zwaar op mijn schouders. Ik heb er enorme pijn in.  Ook de onzekerheid over wat er met de katten gaat gebeuren en de hoop dat Cosmo het goed kan vinden met de hond van Ricks collega. 

Rick is zijn gewoonlijke super optimistische zelf en ik merk dat ik moet oppassen daar niet constant tegenin te gaan.  Hij verwerkt dit alles ook op zijn manier en de kinderen ook.  Ik draag mezelf op alles van uur tot uur te nemen.  Ik loop anders de hele tijd met zo'n huilgevoel rond, stomvervelend.

Na blindelings een stapeltje "urgente" kleding voor Saskia te hebben uitgezocht, want ik heb geen idee wat zij belangrijk vindt om te hebben deze zomer, ga ik naar de sportschool.  Daar wacht Sharon me al op en het voelt goed iets "normaals" te doen en natuurlijk ook een luisterend oor te hebben.

Sharon masseert mijn schouders na afloop en dan ga ik weer huiswaarts.  Ik kom daar gelijk aan met de stomerij meneer, die onze "urgente" kleding op komt halen om te reinigen.  Dat is kleding voor de komende twee weken.  Maandag komen ze de rest van de spullen, die niet urgent zijn, ophalen.

Het valt nog niet mee te bepalen welke kleding we de komende twee weken nodig zullen hebben.  Dat is ook inclusief onze reis naar Denver en Moab.  Ik neem misschien teveel mee, maar beter teveel dan te weinig.

Daarna wil ik toch echt gaan werken aan waar de katten heen zullen gaan.  De gedachte dat zij al die tijd in een hokje moeten verblijven maakt me letterlijk misselijk.  Gisteren heeft Rick wel met buurman Chuck gesproken, maar duidelijk niet verteld dat we zo lang niet in ons huis zullen kunnen wonen.

Lorraine en Patricia (hun jongste van 16, die dol is op onze katten) bieden meteen aan alle drie de katten te nemen.  Het zullen in ieder geval Meike en Snickers worden en wellicht ook Flapjack als een van Saskia's vriendinnen hem niet kan nemen.   Wat een opluchting, zeg! 

Zoveel verbrande spullen, maar wel mooie bloemen in de tuin

Nu nog hopen dat Cosmo het kan vinden met de andere hond en de dieren hebben onderdak. Ook bel ik het hotel en boek de twee kamers, die we nu hebben tot 19 juli.  Ik was bezorgd dat ze 4 juli vol zouden zijn, maar dat is gelukkig niet het geval.  Maandag gaan we bespreken dat we hier een paar maanden zullen verblijven en hopelijk kunnen we dan een van hun suites met balkon krijgen.

De rest van de middag gaan Kai en Rick naar de mall om een nieuwe laptop voor Kai te kopen.  Ook heeft Kai nette kleding nodig voor de bruiloft op zaterdag.  Het is nog zo'n vreemde gedachte dat Kai letterlijk alles wat hij had kwijt is!

Katja en ik werken intussen aan het opruimen van kasten.  Ik vul twee volle zakken met boeken en twee zakken met vuilnis uit mijn kant van onze slaapkamer.  Dat is dan weer een voordeel van dit alles, we moeten nu wel opruimen.  Niet dat ons huis een grote rotzooi is of was, maar opruimen is altijd goed.

Eerst ga ik met de zakken vol boeken naar de doos vlakbij waar ik die kwijt kan.  Dan email ik mijn plaatselijke Nederlandse vriendinnen, want ik heb ook een stapeltje Nederlandse boeken.  Katja brengt de pluche dieren en kleding, die zij niet meer wil, op dezelfde manier weg.  Ironisch genoeg zei ik voor de brand nog tegen haar dat het goed zou zijn haar kamer hier eens helemaal op te ruimen.

Duidelijk ben ik allergisch voor de rooklucht, want ik loop constant te hoesten.  Ik besluit dan ook terug naar het hotel te gaan en daar eindelijk te douchen.  Daarna wil ik echt niet meer terug naar die stank en Rick zegt dat ze ook dingen aan het doen zijn waar ze mij niet bij kunnen gebruiken.  Ik vraag me af wat dat betekent, maar prima.

Na wat computeren, lezen en tv kijken, het begin van de wedstrijd Nigeria-Bosnie, bel ik eens om te kijken wanneer we gaan eten.  Rick zendt een foto terug en die stemt me heel blij.  Hij heeft eindelijk alle lege kartonnen dozen van zolder gehaald.  Die waren in mijn ogen altijd al een brandgevaar, dus helemaal goed.

Rick, Kai en Katja halen mij op om te gaan eten.  De keuze valt op BJ's waar we meteen een tafeltje krijgen.  Het wordt een lekker en gezellig maal.  Ik heb Katja ook aan de sauvignon blanc, die bij dit restaurant erg lekker is.  Ook het eten stelt niet teleur.

Zoals vaker neem ik twee voorafjes.  De Thaise garnalen sla "wraps" zijn werkelijk heerlijk, de tuna poke ook.  Iedereen smult en dan bestellen we pizookies als dessert.  Rick en delen een mini salted caramel koekje, zo lekker!

Rick en Katja gaan vannacht in ons huis slapen in de basement.  Daar ruikt het niet zo erg, maar ik blijf toch liever in het hotel en Kai ook.  Wij gaan dus op de kamer ontspannen.  Dit is zeker niet het weekend waar we op gehoopt hadden, we zijn bijvoorbeeld de graduation party van een van Saskia's vriendinnen straal vergeten, maar het is wat het is.

Zondag

Vannacht heb ik zo diep geslapen dat het moeilijk is om op te staan.  De gordijnen in de hotelkamer maken het lekker donker ook.  Ik neem me voor ze voor morgenochtend een beetje open te zetten, want dan moet ik eerder op.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om op te staan, want dat betekent weer naar dat stinkende huis gaan en rokerige spullen te sorteren.  Maar ja, het moet nu eenmaal. 

Kai is ook net wakker en samen gaan we beneden ontbijten.  Dat is werkelijk prima voor een gratis ontbijt.  Ik kies weer het eiwit omelet met groentes en ham en wat vers fruit.  Het is druk, maar we vinden nog een tafel om aan te zitten.

Kai wil vandaag niet naar huis.  Ik kan me dat goed voorstellen.  Hij heeft er niets meer en het herinnert hem enkel aan alles wat hij is kwijtgeraakt.  Hij blijft dus in de hotelkamer zijn nieuwe laptop opzetten.

Thuis tref ik Rick en Katja al hard aan het werk.  Omdat Katja's kamer na die van Kai het zwaarst is getroffen werkt zij hard aan het wieden tussen dingen, die ze wil houden en die ze weg wil gooien.  Het is fijn dat haar manager haar twee extra dagen gaf, want ik zou het naar vinden spullen van haar weg te gooien, die ze eigenlijk belangrijk vond.

Ook ik ga aan het wieden.  Ik ga door mijn ladenkast en geef een heel aantal sjaals en sportkleding weg.  Het wordt een volle zak met spullen.  Intussen hoest ik en heb een pijnlijke keel.  Ik kan helemaal niet tegen deze rooklucht!  Katja heeft dat ook, maar Rick zegt dat hij er geen last van heeft.

In de lades naast mijn bed vind ik een aantal zeer nostalgische dingen (al kan het meeste weg).  Zo is er om onverklaarbare redenen een babytruitje van Kai met zijn naam er door mijn oma op geborduurd.  Ook een paar dingen, die de kinderen als kleintjes maakten.  Maar het meeste kan weg.  Onvoorstelbaar wat je tijdens vijftien jaar bewaart, maar nooit weer naar omkijkt.

Als ik al die lades heb opgeruimd is het tijd om mijn verdiensten van het afgelopen jaar naar de bank te brengen.  Dat is aardig wat en de ATM kan het kennelijk niet aan.  Ik krijg $200 terug uitgespuugd en na een kwartier wachten het bericht dat deze ATM niet bereikbaar is.  Dat is niet leuk, want ik heb geen bon dat ik dat geld erin heb gedaan.

Natuurlijk is er op zondag niemand te bereiken.  Ik ga dus maar aan de overkant de van laten wassen.  Ik heb morgen een excursie gepland naar Great Falls en Alexandria en wil dan wel een goed ruikende auto hebben.  Het ziet er na afloop weer goed uit.

Na de brand heb ik serieus overwogen deze rondleidingen de komende drie dagen af te lassen, maar Rick vond dat ik ze moest doen en ik denk toch dat het een goede afleiding gaat zijn. Bovendien is in dat rokerige huis zijn duidelijk niet goed voor mijn gezondheid. 

Met een schone van rijd ik naar Safeway waar Suntrust ook een branche heeft.  Was ik hier maar eerst heengegaan, want deze branche is open.  Ik vertel wat er bij de ATM van de andere branche voorviel en krijg een telefoonnummer om morgen te bellen.   Dat kan er ook nog wel bij, zucht!

De rest van het geld wordt op de betreffende rekeningen gezet en dan is het al ruim lunchtijd geweest.  Rick en Katja willen graag naar Sweet Leaf en dat vind ik ook prima.  Buiten op hun terras eten we lunch.  Ik heb de linzensalade, zo lekker!  Rick de zalm wrap en Katja waagt zich aan een van hun salades. 

Dat is lachwekkend, want niemand kan die volgens mij helemaal op.  Katja ook niet.  Het is meer groenvoer dan een persoon opkan!  Dat is wel jammer, want verder zijn hun salades ontzettend lekker, maar je moet vissen tussen het groenvoer naar de lekkere dingen.

We zijn net weer thuis als de deurbel gaat.  Ik ben gisteren voor mijn boekenkast naast mijn bed gegaan en vond daar een aantal Nederlandse boeken.  Ik heb mijn Nederlandse vriendinnen in de buurt gevraagd of ze interesse hadden en Anja en Karin hadden dat.

Anja en Marcel komen eerst (al heb ik Karins eerste bezoek achteraf gemist, echt erg hoe onze hoofden op het moment compleet omlopen).  Beiden zijn geschokt over wat ze aantreffen.  Anja leest mijn blog en zegt dat het veel erger is dan hoe ik het omschreef.  Ik wil nooit overdrijven, maar ja, inderdaad, het is heel erg!

Deze foto laat Kai's verwoeste kamer zien, maar de brandlucht is al buiten te ruiken

Anja kiest het merendeel van de boeken, dus ik bel Karin om te zeggen dat er een paar over zijn, maar misschien niet interessant voor haar.  Karin belooft toch even langs te komen wat ik erg waardeer.

Een ding dat ik telkens weer lees van Europeanen (niemand in mijn directe kring, hoor) is dat Amerikaanse huizen sneller afbranden omdat ze een houten skelet hebben.  Dat is dus grote onzin!  Als dat zo was was ons huis afgebrand.  De muur van Kai's kamer is zwartgeblakerd, maar de brand kwam niet verder, omdat het drie tot vier uur vuur zou vergen, die zelfs in brand te krijgen.  Er zijn hier houten constructies uit de 18e eeuw, dus ik hoop dat die hardnekkige mythe eens en vooral weerlegd is. 

Karin komt langs en neemt ook een paar boeken mee.  De rest is zo oud dat ik ze weggooi.  Ook met Karin bespreken we hoe het allemaal gebeurde.  Je denkt in geval van brand dat je "nog even" dit en dat mee kunt nemen, maar in de werkelijkheid haast je je naar buiten.  Mijn telefoon lag bijvoorbeeld de hele tijd nog binnen, als had ik zo graag foto's genomen!  Vandaar dat jullie alleen de foto's van Rick en Katja zagen.

Katja vertrekt terug naar Roanoke.  Gelukkig heeft zij haar eigen kamer hier kunnen uitmesten.  Nu moet Saskia nog terugkomen vanavond om dat met haar kamer te doen.  Rick en ik zijn intussen doodmoe!

Prima tijd dus om naar Kaylee's huis te gaan.  Met alle besognes gisteren zijn we straal vergeten dat het haar graduation party was!  We hebben een kaart met geld voor haar en gaan die brengen.  Alweer moet ik slikken als we zo vriendelijk worden ontvangen.  We moeten alles vertellen wat er is gebeurd.

Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk in de buitenlucht op hun terras een biertje te drinken.  Mijn keel doet pijn van in de rook zijn.  Het is zo gezellig en daarom moeilijk om na een uurtje te zeggen dat we echt verder moeten.

We halen Kai op van het hotel en gaan op zoek naar een plek om de wedstrijd tussen Portugal en de VS te kijken.  We beginnen met Velocity 5, maar daar zit het propvol.  Bij Sea Pearl is het leeg en geen geluid. 

In het Mosaic District is er een jumbo tron waar heel wat mensen aan het kijken zijn, maar wij moeten ook nog eten.  Na even wachten krijgen we een tafel in de bar van Matchbox en kijken al etend de spannende wedstrijd.  Helaas wordt het op het laatste moment toch nog gelijk spel.  De volgende wedstrijd wordt dus helemaal spannend!

Rick brengt Kai en mij terug naar het hotel en gaat dan zelf verder met het opruimen van zijn kast.  Hij heeft veel meer moeite afstand te nemen van spullen, dan ik.  Ik blijf achter in het hotel en moet morgenochtend een drietal van het Vienna metrostation halen voor een excursie naar Great Falls en Alexandria.  Gelukkig schijnt het schitterend weer te worden.

Ondanks alles probeer ik nog wel mijn blog te schrijven.  Het helpt alles van me af te schrijven, maar ik ben ook emotioneel en fysiek heel erg moe en de rook maakt dat ik me naar  voel.  Verwacht dus niet heel veel foto's voor nu, sorry, en vergeef typfouten!

Erger dan verwacht

Na een rusteloze nacht waarin Katja en ik nauwelijks sliepen en Rick en Kai wel redelijk staan we op, ons afvragend wat de dag gaat brengen aan informatie over ons huis.  Mijn zus, wonder woman die ze is, is inderdaad zoals ze al zei voor dag en dauw al vertrokken naar huis.

We zijn allemaal emotioneel en moeten slikken bij alle lieve reacties, die we van alle kanten ontvangen.  Zelfs van de receptionist van het hotel ligt er een handgeschreven kaart bij onze deur.  Hij vindt het vreselijk voor ons en heeft de snacks en drankjes, die we gisteravond laat nog kochten, van onze rekening gehaald.  Zo aardig, Rick heeft het dan ook even te kwaad.

We zijn te laat op voor het ontbijt, maar Panera, ook in dit winkelcentrum, serveert het nog wel.  Rick loopt erheen en komt terug met de bestelde gerechten.  Dan checken we uit het hotel en onderweg naar huis belt Rick de verzekeringsmaatschappij om de schadeclaim door te geven.  De brandweer raadde aan dat gisteravond al te doen, maar toen kreeg Rick nul op het rekest bij USAA.

Nu krijgt hij heel meelevende mensen aan de lijn, die beloven vandaag nog een schade inspecteur te sturen.  Het is gelukkig prachtig weer, dus voor die komt kunnen we nog door de verbrande spullen van Kai kijken wat er allemaal uit zijn raam is gegooid gisteravond.

Tussen de as liggen een aantal pluche knuffels.  Kai wilde maar drie daarvan bewaren en die zijn nu dus verbrand.  Het vosje waar ik gisteren over schreef is er een van en verder een Steiff cavia en een Bugs Bunny.  Het vosje is echter het ergst voor Kai.  Ook zijn er een paar van zijn muziekinstrumenten verbrand en al zijn kleding.

Vosje, cavia en Bugs Bunny, allemaal niet zo happy

De man van een van onze kennissen heeft een bedrijf dat de schoonmaak en alles na een brand regelt.  Hij komt vrijwel meteen om te kijken wat er nodig is.  Ook de inspecteur van USAA staat na een uurtje al op de stoep.j

Beiden stemmen ons niet vrolijker.  Ze schatten dat we zes tot tien weken niet in ons huis zullen kunnen wonen.  Er is enorm veel rookschade in alle kamers op de bovenverdieping en in mindere mate, maar nog steeds beduidend op de middelste verdieping.  Alleen de basement is vrijwel ongedeerd.

Zeker van de bovenverdieping zal alles verwijderd moeten worden en elders schoongemaakt.  De inspecteur wil dat ook met de middelste verdieping doen, maar we hopen dat dat niet nodig zal zijn.   Deze inspecteur is niet in directe dienst van USAA en vertelt dat we maandag een inspecteur van hun zullen krijgen, omdat er veel meer schade is dan eerst gedacht.

Saskia heeft intussen besloten toch naar het Firefly Festival in Delaware te gaan.  Zij pakt een tas in en ontsnapt het gekkenhuis hier.  Ze heeft al een hele tijd een toegangskaartje, maar vanwege ex-vriendje wilde ze eerst niet gaan.  Nu blijkt dat ze kan logeren bij een goede vriend en ex-vriendje is er niet.  Een goede afleiding voor haar lijkt het ons.

Intussen krijgen we van alle kanten bezorgde telefoontjes en berichtjes.  Mijn hoofd loopt eerlijk gezegd een beetje om en Rick stelt voor dat Katja en ik, zoals gepland, onze nagels gaan laten doen.  Even onze gedachten verzetten en uit het rokerige huis, waar mijn keel pijn doet en ik constant moet hoesten.

Dat laten we ons geen tweede keer zeggen.  We halen eerst een lichte lunch van Pho Thang Long en lopen dan naar Pro Nails.  Ik heb als reactie op stress en angst dat mijn maag dichtslaat, dus ik krijg mijn summer roll maar met moeite naar binnen.

Thu is ook weer heel lief en maakt mijn nagels tenminste weer mooi voor de bruiloft in Denver volgende week.  Katja zou eigenlijk vanavond terug naar Roanoke hebben moeten rijden, maar toen haar manager hoorde wat er gebeurd is gaf hij haar tot zondagavond vrij.  Heel fijn, want ze is doodmoe en nu kan zij ook bepalen wat er met de spullen in haar kamer, die na Kai's het zwaarst getroffen is, moet gebeuren.

Om half vijf heb ik een afspraak op Dulles Airport om Global Entry goedkeuring te krijgen.  Hiermee kun je als reiziger door TSA Pre waarbij je je schoenen aan mag houden en vloeistoffen en laptops ook niet uit je tas hoeven en bij een internationale reis hoef je niet in de rij te wachten, maar kun je naar een kiosk.  Met hoe vaak ik reis toch wel heel handig en ik kon het interview niet meer verzetten binnen 24 uur dus ga ik maar.

Rick heeft het al een tijdje en raadde me aan vroeg aan te komen.  Een half uur voor mijn afspraak ben ik er al en wordt geinstrueerd in de hal te wachten.  Mijn afspraak is voor half vijf en om tien over vier word ik al binnen geroepen, maar goed dat ik vroeg was. 

We worden in een kamertje gezet om een video te kijken over Global Entry, maar nog geen vijf minuten later roept de beambte mijn naam al.  Ik moet mijn naam, adres, leeftijd e.d. geven en zeggen dat ik nooit gearresteerd ben, geen criminelen ken, wat voor werk mijn man en ik doen, of ik familie in andere landen heb wonen en meer. 

Dan moet ik een foto en vingerafdrukken laten maken en dan is het interview over.  Binnen de tien minuten!  Dat niet alleen, maar ik heb nog geen uur later al een email met mijn nummer.  Natuurlijk ben ik een brave burger, maar dit ging wel heel makkelijk en snel!  Voor $100 kan ik nu vijf jaar lang de rijen mijden, hoera!

Thuis ruikt het nog net zo erg.  Ik moet ervan hoesten, maar moet wel boven bezig.  Morgenmiddag komt namelijk het bedrijf dat al onze textielen mee gaat nemen om te reinigen.  Dat houdt alle textielen in, van kleding tot beddegoed tot baddoeken, pluche dieren en meer.

Ons doel is nu onze kledingkasten uit te mesten.  Er is ook nog heel wat kleding die we al tijden niet meer gedragen hebben en die gaat naar liefdadigheid.  Ik maak een stapel van kleding, die ik deze zomer nodig zal hebben.  De winterspullen zullen gereinigd en opgeslagen worden.  Het is me wat!

Er zijn natuurlijk, zoals altijd, ook positieve dingen hieraan.  We krijgen er bijvoorbeeld een hele nieuwe bovenverdieping door.  Dat tapijt zag er niet uit en gaat nu vervangen worden.  Met een beetje geluk ons parket beneden ook.  Het is wat het is.

Mijn zus is weer veilig thuis aangekomen.  De kinderen waren natuurlijk zwaar onder de indruk van de brand.  Gelukkig zijn zij ook een gezin dat veel communiceert en samen zullen ze over die schrik heenkomen.  Nog iets waar ik blij om ben is dat onze kinderen volwassen zijn.  Dit zou zoveel moeilijker zijn met jonge kinderen.

Tegen zevenen zijn we allemaal fysiek en emotioneel op.  Volgens de verzekeringsmaatschappij hebben we een functionele keuken en badkamer en kunnen de huisdieren dus in huis verblijven.  Katja besluit daarom vannacht in de basement te slapen, want zij wil Django niet alleen laten.

De rest van ons gaat weer in het Hyatt House logeren waar we nu tot en met woensdagnacht slapen.  We hopen hier langere tijd te boeken.  Het hotel is daarvoor opgezet, onze kamer heeft een klein keukentje.  Ook is de ligging perfect met allemaal restaurants, de Target en meer binnen loopafstand.

Terwijl de anderen inchecken ga ik gauw naar Matchbox.  Daar is het inderdaad een drukte van jewelste met een wachttijd van 50 minuten.  Ach, dat is het ergste niet.  Ik ga dan wel lekker aan de bar zitten.

De barkeeper, die ik ken, Dave, ziet me meteen.  Hij vraagt waar Rick is en ik vertel hem het hele verhaal.  Hij is natuurlijk zoals iedereen geschokt en ook verbaast het me hoeveel andere mensen met brand te maken hebben gehad, want Dave had een bijna brand in zijn huis. 

Dave maakt mijn favoriete cocktail, wodka martini met wat bloody mary mix en het glas gedoopt in Old Bay seasoning.  Die is zo ongewoon dat de man naast mij vraagt wat erin zit.  Hij vraagt ook hoe de cocktail heet, ehm, Petra's Preference?  Dave vraagt me niet om een credit card wat ik al vreemd vind.

Rick, Katja en Kai komen de bar binnen en krijgen biertjes van Dave.  Tegen Rick zegt hij dat we er niets voor verschuldigd zijn.  Zo aardig weer!  Natuurlijk geeft Rick hem wel een grote fooi.

Al gauw komen er vier stoelen vrij aan de grote bar.  Die nemen wij en bestellen avondeten.  Dan ziet Rick zijn manager Nina, die prompt aanbiedt Cosmo in huis te nemen.  Op zondag gaan we kijken of Cosmo en hun hond het met elkaar kunnen vinden.  De huisdieren voor zo'n lange tijd onderbrengen is onze grootste zorg op het moment.

Het eten is heerlijk.  Katja en ik delen een tonijn tartaar en dan heb ik een tonijnsalade.   Alweer zit mijn maag nogal dicht en ik kan de salade niet op.  Het smaakt echter allemaal prima. 

Na het eten gaat Rick even terug naar huis met Katja.  Zij blijft dus op de dieren passen. Kai en ik gaan naar onze kamer.  Gisteren leek Kai niet geinteresseerd in een vervanging voor het vosje, maar op Facebook suggereerde iemand om op Ebay te kijken.  Daar blijkt Kai toch wel in geinteresseerd en we vinden het vosje meteen, nieuw, en kopen het. 

Daarna kijken we nog naar alle andere Steiff produkten, die op Ebay te koop zijn.  Dat zijn er heel wat!  Ik zie zelfs het aapje uit de jaren zestig waar ik vroeger dol op was, maar het is me iets te duur om dat te bestellen.

We ontspannen in de hotelkamer.  Zo vreemd te denken dat dit waarschijnlijk ons "thuis" wordt voor de zomer!  Niet meer ontbijten op het deck, maar ik hoop toch nog wel naar het zwembad te gaan.  Dit is zo'n vreemde situatie.  We proberen het allemaal een beetje op zijn plaats te zetten, maar dat zal nog even duren.