Het huis van Frederick Douglass, geboren in slavernij

Weg is het warme weer, al zal het niet meer zo koud worden als het geweest is.  Als ik Cosmo zijn ochtendwandelingetje geef miezert het wat en merk ik dat je in korte tijd aan de warmere temperaturen went.  Het is zeven graden en dat voelt kil.

Binnen maak ik een paar gepocheerde eieren met spinazie en kaas. In gezelschap van de eekhoorn aan de andere kant van het glas eet ik ontbijt en drink een paar koppen koffie in mijn Delfts blauwe Blond mok.  Zo fijn zijn die!

Dan haast ik me naar boven en al naar House of Cards kijkend doe drie kwartier cardio op de elliptical.  Na een snelle douche ga ik op weg naar Washington waar ik om half twaalf met Irene bij haar thuis heb afgesproken.

Denkend ruim de tijd te hebben genomen zie ik meteen dat de snelweg het niet gaat worden.  De tijd op het bord om naar de grens met de stad te komen stemt me niet vrolijk.  Dan maar de sluipweg, die gelukkig helemaal niet druk is.

Eenmaal in de stad krijg ik met toeristenverkeer te maken.  Mensen, die duidelijk niet weten waar ze zijn en waar ze heen moeten.  Ik probeer me niet teveel te ergeren en eindelijk, gelukkig maar net na half twaalf parkeer ik voor Irenes huis.

We bespreken even of we eerst willen lunchen of eerst naar de Frederick Douglass historical site zullen gaan.  We besluiten het laatste, want die is aan de andere kant van de stad zo'n acht kilometer verderop.   Met het slechte verkeer waar ik in terechtkwam willen we zeker zijn op tijd daar te komen.

Als we het parkeerterrein oprijden is het tien over twaalf en de volgende rondleiding is om kwart over twaalf.  Het lijkt helemaal niet druk dus we hopen zo mee te kunnen.  Daar is de park ranger die ons begroet echter niet zo zeker van.

Ze zijn de hele dag volgeboekt en we hebben geen reservering dus kunnen niet mee.  Onze enige hoop is dat er mensen niet komen opdagen.  Irene zegt nog dat we heel stil zullen zijn en als de ranger vraagt waar we vandaan komen antwoorden we het verre Nederland.

Of dat laatste de doorslag gaf zullen we nooit weten, maar even later komt hij met twee kaartjes op ons aflopen.  We mogen dus mee en lopen naar de ingang van het huis waar Frederick Douglass zijn laatste levensjaren doorbracht.

Nu zul je je, net als Irene en ik nog niet zo lang geleden, afvragen wie in 's hemelsnaam Frederick Douglass was.  Hij was een ontsnapte slaaf, die na zijn ontsnapping een belangrijke liaison van Harriet Tubman voor de Underground Railroad werd.  Hij hielp heel wat andere slaven ontsnappen.

Zijn hele leven streed hij voor gelijke rechten.  Niet alleen voor de zwarte bevolking, maar ook voor vrouwen.  Hij bewoog zich in de hoogste politieke kringen en adviseerde presidenten.  Ook kreeg hij hoge posities in de politiek, maar bleef altijd een eenvoudig man, die voor zijn familie zorgde.

Nate, de park ranger, die ons door het flink grote huis leidt, vertelt interessant over het leven van Douglass.  Zijn eerste vrouw overleed en hij hertrouwde met een blanke vrouw, in de laat 19e eeuw natuurlijk ontzettend ongewoon.

We lopen door het huis wat nog precies zo is ingericht als tijdens Douglass' leven.  Die naam heeft hij trouwens na zijn ontsnapping aangenomen om niet ontdekt te worden.  Oorspronkelijk was zijn achternaam Bailey en na de Burgeroorlog vond hij zijn zussen en broer, die niet wisten dat hij nog leefde, terug. 

Na zo'n drie kwartier staan we weer buiten en gaan nog even naar Frederick's "growlery" kijken.  In dat gebouwtje zonder ramen trok hij zich terug als hij helemaal alleen wilde zijn.  Ook nog een interessant weetje is dat Frederick altijd lang haar had, omdat hij Alexandre Dumas zo bewonderde.  Laat ik nu nooit geweten hebben dat Alexandre Dumas ook zwart was.

We kijken nog even de film over Frederick Douglass' fascinerende leven en begeven ons dan weer in het Washingtonian verkeer.  Irene navigeert mij terug naar haar buurt waar we onder de Trader Joe's gratis kunnen parkeren. 

Er zijn heel wat restaurants op 14th Street en wij strijken neer bij Ted's Bulletin.  Na even op een tafeltje gewacht te hebben bestellen we beiden een wrap.  Irene met kalkoen en ik een veggie wrap vol groentes en met wat boursin.  De serveerster merkt op dat we gezond bezig zijn.  Ze smaken in ieder geval meer dan prima.

Na het eten neem ik buiten afscheid van Irene, die van hieruit naar huis kan lopen.  Zij vertrekt eind deze maand weer met haar man naar Michigan voor de zomer.   Nu ligt daar nog steeds sneeuw en een vriendin in Massachusetts schreef dat het daar ook weer gaat sneeuwen.  Dan ben ik toch blij zuidelijker te wonen!

Intussen heb ik nog maar 16 mijl benzine in mijn tank en het is 13 mijl naar huis.  Met het langzame verkeer in de stad zie ik de mijlen in de tank omlaag gaan.  Gelukkig vind ik net buiten de stad meteen een Shell station en gooi de van vol.

Het drukke Georgetown

De afrit naar de I-66 is naast dat station dus perfect.  Helaas is het spitsuur begonnen en ik kom regelmatig in langzaamrijdend verkeer terecht.  Gelukkig wonen wij net voor het echt erg wordt en tegen vieren rijd ik onze garage weer binnen.  Zo'n dagje DC voelt altijd als een mini vakantietje en vandaag heb ik heel wat geleerd over een bijzonder man.

Een van de restaurants is Amsterdam Falafel

 

Kai is nog op pad voor zijn dagelijkse lange wandeling met Cosmo.  Ik speel gauw mijn Trivia Crack spelletjes, want tot mijn schrik waren er een heel aantal afgelopen omdat ik niet op tijd mijn beurt speelde.  Ik vind dat ze maar weinig tijd daarvoor geven en het is vervelend dat je per uur maar drie spelletjes mag beginnen.  Verder vind ik het wel een heel leuk spel.

De narcissen zijn nu helemaal uit nu

Tot Rick thuiskomt ga ik verder aan mijn Jan van Haasteren puzzel.  Ik heb besloten dat dit de laatste tot volgende winter wordt.  Rick komt thuis met gyro's van Plaka Grill voor het avondeten.  Woensdag is een van onze "sitcom" avonden, The Middle, Goldbergs en Modern Family.

Foto's van het Frederick Douglass House staan hier.