Veel New York en gezellig met vriendinnen

Ondanks dat het raam openstond en ik af en toe straatgeluiden hoorde van de drukke 8th Avenue heb ik heerlijk geslapen.  Mijn fan app hielp daar ook mee.  Om kwart over acht sta ik dus uitgerust op.

Ruim op tijd vertrek ik naar de New York Hilton waar ik met Karin heb afgesproken te gaan ontbijten.  Alleen had ik even niet op het rare liftensysteem in dit hotel gerekend.  Ik moet lift F hebben, maar het duurt meer dan tien minuten voor die komt.  Dan is hij ook nog propvol, maar ik prop mezelf er toch nog bij.

Buiten loop ik zo snel mogelijk naar het Hilton hotel en zie Karin daar meteen staan.  We krijgen een tafeltje in het restaurant en genieten van het heerlijke buffet.  Laurens, Karins man, die hier general manager is, komt ook even hallo zeggen, erg leuk.

Het buffet biedt onder anderen gerookte zalm en wat Aziatische gerechten.  Ik vind het zeer luxe en smakelijk.  We kletsen ondertussen gezellig bij en met volle magen beginnen we daarna aan onze ochtend in de stad.

Ons doel voor vanochtend is het lopen van de High Line.  Dit park gemaakt van een oude spoorweg heb ik al sinds het opende willen bezoeken en het is vandaag prachtig weer dus de perfekte kans.  We lopen van 6th Avenue en 54th Street naar 11th Avenue en 34th Street. 

Daar zoeken we even naar de ingang van het park, maar vinden het al gauw.  Het is een bijzonder pad.  Lentebloemen beginnen te komen en we hebben mooie uitzichten over de Hudson rivier.  Over een paar weken zal het hier helemaal mooi zijn, maar wij vinden het nu ook al zeer de moeite waard.

Het pad eindigt op Gansevoort Street.  Zoveel in New York en omgeving is nog helemaal Nederlands!  We bedenken dat we hier dichtbij het 9/11 Memorial zijn.  Karin heeft dat nog niet gezien dus we besluiten erheen te lopen.

Er is nog steeds veel constructie gaande in deze omgeving en het is ook weer even zoeken waar we het memorial binnenkunnen.  Het is zo indrukwekkend met al die namen en grote watervallen!  Ik zag het voor het eerst anderhalf jaar geleden en alweer maakt vooral de naam van een vrouw "and her unborn child" indruk.  Bij sommige namen staat een witte roos.  Die mensen zouden vandaag jarig zijn geweest.

Wij lopen verder naar Battery Park.  Van daaruit hebben we mooi uitzicht op Ellis Island en het Vrijheidsbeeld.  Ook die zou ik wel weer eens willen bezoeken, maar het zal voor een andere keer zijn.

De tijd begint intussen wat te dringen en we lopen een stuk terug, maar besluiten dan toch een Uber te bestellen om ons terug naar de omgeving van Times Square te brengen.  We hebben besloten bij het restaurant waar we vorig jaar december ook met Saskia lunchten te gaan eten.

Na nogal wat slecht verkeer zet de chauffeur ons eindelijk af voor Radiance.  Het is al bijna twee uur dus het restaurant is vrijwel leeg.  Karin en ik bestellen de zalm "box" met dumplings, salade en edamame.  Na al dat lopen laten we het ons goed smaken.

Dan lopen we terug naar het Hilton hotel, want Karin en haar man moeten huizen gaan kijken.  We nemen afscheid, hopelijk niet voor lang.  We hebben een superleuke ochtend gehad en al heel wat stappen gezet!

In december wilde ik eigenlijk al graag weer eens omhoog bij Top of the Rock, maar Saskia wilde toen niet. Het is vandaag zulk mooi weer en ik besluit naar boven te gaan.  Ik koop een kaartje om drie uur en kan om vijf over half vier naar boven.

Het is altijd een stuk minder druk dan bij het Empire State Building hier en ik vind het uitzicht mooier, want het Empire State Building hoort erbij.  Ik fotografeer erop los en geniet gewoon van het zien van deze wereldstad van boven. 

Een half uurtje later ga ik weer naar beneden.  Gisteravond dacht ik nog even een glaasje wijn mee naar boven te nemen van de bar en betaalde ongeveer drie keer zoveel als een hele fles voor vier slokken.  Ik vind een glaasje voor het slapen gaan lekker, dus ga op zoek naar een slijter.

Hier in New York kun je niet zoals bij ons in Virginia wijn in de supermarkten en drug stores kopen.  Online zie ik dat er een slijter op 9th Avenue vlakbij mijn hotel zit.  Ik loop erheen en koop een fles Yellowtail Shiraz, die inderdaad nog niet de helft van mijn mini glaasje van gisteren kost.

Intussen doet mijn rechtervoet enorm pijn (en met "enorm" bedoel ik alsof die gebroken is, ik ben wel wat pijn gewend, namelijk).  Ik denk dat ik arthrose heb in mijn enkel aan die kant, want die heb ik op mijn twintigste heel ernstig gebroken.  Ik strompel dus een beetje terug naar het hotel en rust daar even uit.  Eigenlijk is het ook geen wonder, want mijn Fitbit wijst bijna 27000 stappen aan!

Een uurtje later loop ik naar Tir Na Nog, zo'n zes blokken verderop.  Hier heb ik afgesproken met drie internetvriendinnen van mijn "Febmoms" groep.  Toen het internet net begon sloot ik me aan bij een aantal emailgroepen en met veel van die vrouwen correspondeer ik al zo'n twintig jaar (Karin van vanochtend ken ik ook van een van die groepen).

Als ik er aankom zie ik meteen Emily al staan.  Wij vragen een tafeltje voor vier in het restaurant en Angela, die hier uit Spanje heen is gekomen en waarvoor we hier eigenlijk zijn, komt ook al snel.  Als laatste komt Deborah en het voelt meteen alsof we elkaar dagelijks zien en heel goed kennen.

Vreemd hoe dat is met mensen waarmee je zoveel jaren hebt gecorrespondeerd, al heb je ze, zoals in mijn geval Angela, nooit eerder ontmoet.  De laatste keer dat ik Emily en Deborah zag was Saskia een baby.  We hebben gemeen dat we allemaal een kind van Saskia's leeftijd hebben.

De serveerster komt regelmatig vragen of we al een keuze van het menu hebben gemaakt, zo zijn we in gesprek.  Maar eindelijk bekijken we dan het menu en Deborah en ik nemen de quinoa met groentes in tomatenkerriesaus.  Emily neemt ook een erg lekker uitziende kabeljauw gerecht en Angela een salade, die er ook goed uitziet.  Dit restaurant ga ik onthouden voor toekomstige bezoeken.

Als dessert delen we met zijn vieren een bladerdeeg appeltaartje met kaneelijs.  Tegen negenen begint de jet lag Angela, die net vanmiddag is aangekomen, parten te spelen.  We rekenen af en nemen afscheid.  Wie weet wanneer we elkaar weer zullen zien, maar gelukkig is er Facebook waar onze groep inmiddels voornamelijk correspondeert.

The city that never sleeps

Terug in het hotel bel ik Rick om hem te vertellen hoe de dag ging.  Natuurlijk heeft hij de foto's al op Facebook gezien, maar het is toch altijd fijn ook om zijn stem even te horen.  Gelukkig laat ik ook even vallen dat ik morgenavond weer thuiskom, want om de een of andere reden dacht Rick dat dat woensdag pas zou zijn. 

Foto's van vandaag staan hier