Een verkorte rondleiding om de week af te sluiten

Vanochtend hoef ik niet zo vroeg op te staan als de afgelopen dagen omdat mijn gezelschap pas om half elf wil beginnen.  Toch sta ik om kwart voor acht naast mijn bed.  Rick vraagt waarom ik zo vroeg ben, maar ik merk dat ik in dit ritme aan het komen ben.  Helemaal goed, want zo is er meer dag om van te genieten.

Als ontbijt pocheer ik twee eieren met geraspte kaas en drink een flinke bak koffie.  Na wat lanterfanten vraag ik Rick me naar het metrostation te brengen.  Met de "SafeTrack" vertragingen weet ik niet hoe lang het buiten het spitsuur zal duren om naar de stad te komen dus ik ben er liever vroeg.

Mijn tijgerlelies bloeien en het wordt duidelijk een zeer hete dag (het werd 36 graden vandaag)

Dat is inderdaad het geval, want om kwart voor tien stap ik al uit.  Ik besluit te gaan wachten in de airconditioning van het Smithsonian kasteel en bekijk ook eens wat er daar zoal te zien is.  Ik lees de hele geschiedenis achter de erfenis van James Smithson en hoe het Congres bepaalde wat ze ermee gingen doen.

De zalen van dit gebouw doen denken dat je door een middeleeuws kasteel of kerk loopt.  Het gebouw stamt uit 1855 dus zeker niet middeleeuws.  Voor Amerikaanse begrippen wel redelijk oud, zeker voor Washington, een stad die pas in 1800 in gebruik werd genomen.

Als ik om kwart over tien weer naar buiten loop gaat mijn telefoon.  T. zegt dat ze nog naar een parkeerplek zoeken en half elf dus niet gaat lukken.  Ik ga in de schaduw wachten en zie telkens gezinnen van vier langskomen, maar die lopen me voorbij. Ook bel ik Mark van de Old Ebbitt Grill om de reserveringstijd te verzetten.

Tegen elven loopt een gezin van vier wel op mij af en ik maak kennis met T. en J. en hun dochter J. en zoon N.  Wachtend had ik bedacht dat het misschien beter zou zijn de rondleiding te beginnen met de Library of Congress omdat ik niet denk dat we daar nu nog voor sluitingstijd kunnen komen anders. Ik begin dat aan hen uit te leggen.

T. onderbreekt me en vertelt dat hij gisteren door zijn rug is gegaan en nauwelijks kan lopen van de pijn.  Oei!  Hij wil eigenlijk gewoon ergens kunnen liggen of zitten terwijl ik de anderen wat van de bezienswaardigheden laat zien. 

Gelukkig is het Smithsonian kasteel dus vlakbij en daar kan T. in de airconditioning op een van hun pluche bankjes wachten.  We schuifelen erheen en maken gelijk gebruik van de voorzieningen en ik haal een koel flesje water.

We nemen afscheid van T. en natuurlijk vinden de anderen het ook niet zo leuk als gewoonlijk omdat hij niet mee kan.  Het is echt heel sneu!

Het wordt dus een wat andere route dan anders, om het zo logisch mogelijk te maken.  Ik vertel weer over het ontstaan van de stad en dan lopen we via het Washington Monument naar de voorkant van het Witte Huis.  Dit stond hoog op hun lijstje dus dat kunnen ze er in ieder geval afkrassen.

Net nadat ik mijn verhaaltje met anecdotes over het Huis verteld heb worden we door de Secret Service het park uitgebonjourd.  We hebben al gezien dat bij het Blair Mansion waar de bezoekende staatshoofden logeren de Mexicaanse vlag uithangt en inderdaad geeft de president een gezamenlijke persconferentie met president Enrique Pena Nieto.

Grappig genoeg mogen we wel best dichtbij de achterkant van het Witte Huis komen.  Weliswaar niet helemaal tot aan het hek, maar wel tot de overkant van de straat.  Na wat foto's van het drietal te hebben genomen lopen we door.

Het Tweede Wereldoorlog Monument is weer vrij rustig en het Vietnam Veterans Memorial ook.  Waarschijnlijk mijden toeristen met deze hitte het buiten zijn zoveel mogelijk en de musea zullen wel afgeladen vol zijn.

Nu belt T. hoe lang we denken dat de rondleiding nog gaat duren.  We zijn natuurlijk vrij laat begonnen en het is al na enen.  Ik stel voor het Lincoln Memorial en Koreaanse Oorlogsmonument nog te bekijken en dan terug te lopen.  Dan missen ze de monumenten rond het Tidal Basin, maar dat is dan een reden om nog eens terug te komen zegt J.

Zo gezegd zo gedaan en na die twee monumenten lopen we over de inmiddels wel heel hete Mall terug naar het "kasteel".  Onderweg zien we het Jefferson Memorial ook nog goed in de verte dus feitelijk hebben ze maar twee monumenten gemist.

Zeer verhit zijn we blij de airconditioning weer in te gaan.  Zodra ik wist dat T. niet kon lopen heb ik Mark al gebeld om onze reservering bij de Old Ebbitt Grill te annuleren.  Bij het cafe hier halen we lunch.  Ik neem quinoa salade en hummus met dipgroentes, beiden idioot duur voor wat het is, maar ik heb geen zin nog later te eten aangezien het al na tweeen is.

Na het eten nemen we afscheid en hobbelt arme T. met zijn gezin mee naar de auto.  Ik hoop van harte voor allemaal dat het gauw beter wordt.  Rugpijn is al nooit leuk, maar al helemaal niet op vakantie!

Op een bankje in de schaduw doe ik mijn simkaart weer in de iPhone en ga Pokemon Go spelen terwijl ik naar het metrostation loop.  Onderweg kom ik allerlei pokestops tegen en zie dat het Capitol gebouw een pokegym is.  Dat werkt op mijn lachspieren want elkaar betwisten doen ze daarbinnen in het ware leven ook.

 

Inmiddels gutst het zweet van me af.  Genoeg gespeeld en ik ga het metrostation in.  Daar zie ik dat mijn trein over twee minuten komt, maar ik moet nog geld op mijn Smartrip kaart doen.  Gelukkig gaat dat vlot en ik kan meteen instappen.

Alleen kom ik in een zogenaamde "hot car" terecht, een waar de airconditioning niet werkt.  Het is niet te harden zo warm en een groot probleem voor Metro met de hitte. Bij het volgende station loop ik naar de wagon achter deze en daar is het gelukkig wel prettig koel.

Het duurt meer dan een uur voor we terug in Vienna zijn.  Rick is op weg om me van het station te halen dus ik wacht in de schaduw.  Een aardige dame reikt flesjes water uit aan verhitte reizigers en ik ben haar zeer dankbaar, want heb flinke dorst.

Thuis doen we even de voeten omhoog, maar gaan ons dan verkleden, in mijn geval ook even afspoelen, voor het avondeten.  Onze vrienden Karin en Frank, die tot vorig jaar vlakbij ons woonden, zijn hier op vakantie en we hebben afgesproken bij Clarity hier in Vienna.

Bij dit restaurant aten we vorig jaar ook voor ons afscheidsetentje van elkaar en het is Rick en mij sindsdien niet gelukt een reservering bij het heel populaire restaurant te krijgen.  Ik was dan ook aangenaam verrast toen dat vorige week zomaar lukte.

Als we er aankomen zien we Karin en Frank net naar de ingang lopen.  Het is zo leuk elkaar weer te zien!  Onder het genot van een wijntje en biertje (voor de mannen) kletsen we bij.  Gelukkig gaat alles aan weerszijden goed.

We bestellen voorafjes, Rick en ik de zalm met fijngehakte groentes, Karin heeft een champignonsoep en Frank een salade.  Als hoofdgerecht heb ik weer eens twee voorgerechten, de carpaccio en de verschillende tomatensalade. Karin heeft de Amish kip en de mannen hanger biefstuk.

Iedereen smult en het gesprek vloeit voort.  Mijn enige kleine klacht is dat de carpaccio zoveel aioli heeft dat het de overhand neemt.  Ik moet onthouden dat altijd apart te vragen.  We nemen alle tijd om te genieten en voor de verandering worden de lege borden hier niet zodra je klaar bent voor je neus weggegrist.

We zijn het erover eens dat het een heel goed restaurant is, ook de bediening. Frank heeft als enige nog ruimte voor een dessert.  Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen.  Wij zijn blij dat zij een avondje van hun korte vakantie namen om gezellig met ons door te brengen.

Gelukkig heb ik het weekend vrij.  Het wordt nog warmer dan vandaag en ik hoop zeker het zwembad eindelijk weer op te kunnen zoeken.  Saskia is na haar werk naar Richmond om Kaylee te helpen verhuizen morgen dus Rick en ik hebben het rijk alleen met alle dieren vannacht.