Met dit bed gaat het niet meer worden. Alweer word ik compleet in de knoop wakker. Rick is al op en ik moet mijn spieren er even van overtuigen dat het tijd is om op te staan. Ibuprofen to the rescue, het is het enige wat ietwat helpt.
Het is gelukkig droog en een aangename temperatuur. Voor het ontbijt gaan we naar het Treehouse Cafe. Daar zijn ze bekend om hun biscuits, een lekker Amerikaans broodje (in Engeland is dat een koekje dus je snapt mijn verwarring toen we hier pas woonden). Ik bestel een omelet met tomaat en pesto en Rick een biscuit met ei, kaas en worst. Ik eet een paar hapjes van mijn biscuit, want die is toch wel heel lekker!
Dat niet alleen, maar deze Richard Etheridge was een bijzonder man. Hij heeft een standbeeld in Manteo en in een museumpje aan de overkant wordt de geschiedenis van het enige Afrikaans-Amerikaanse reddingstation verteld. Het gebouwtje zelf was deel van het reddingstation en is naar Monteo verplaatst.
Wat dit ook zo speciaal maakt is dat in 1896 een schip uit Rhode Island in nood kwam bij de Outer Banks. De kapitein had zijn vrouw en kind mee en het was een orkaan waarin ze terecht waren gekomen. Richard Etheridge en zijn mannen redden die hele bemanning, inclusief driejarige Tommy. Daarvoor kregen ze in 1996, honderd jaar later, een postume medaille.
Joan Collins, wiens vader de laatste kapitein van het reddingstation was, weet heel veel te vertellen. Ze is helemaal enthousiast dat ze misschien een directe afstammeling van Richard Etheridge, met wie het in 1880 allemaal begon, heeft gevonden. Rick belooft zijn collega ervan op de hoogte te stellen.
Klein ander detail is dat Richard Etheridge waarschijnlijk de zoon van zijn moeder en haar meester, de blanke plantagehouder was. Zo leerde hij lezen en rekenen. Er zijn dus blanke en zwarte Etheridges in dit gebied.
Er is een documentaire van gemaakt, die Rescue Men heet. Wil je meer over Richard Etheridge weten dan is de Wikipedia erg goed.
Inmiddels loopt het tegen enen en nemen we afscheid van Joan. We zijn vlakbij het centrum van het gezellige Manteo en vragen een tafel op het terras van de Lost Colony Brewery. Daar bestelt Rick een donker biertje en ik een rose. Mijn salade met brie en appel is prima en Rick heeft een wrap.
Op mijn radar app zie ik een paar onweersbuien met rasse schreden naderen. Inderdaad druppelt het al als we terug naar de van lopen. Toch besluiten we ons programma voort te zetten en naar het Alligator River National Wildlife Preserve te gaan.
Daarvoor moeten we een acht kilometer lange brug over terug naar het vaste land. Op de brug regent het zo hard dat Rick af en toe vreest voor aquaplaning. Gelukkig halen we het heelhuids en wordt de regen ook minder. Als we het natuurgebied binnenrijden is het zelfs alweer vrijwel droog.
Hier hebben Kai en ik vier jaar geleden een beer gezien, maar of en wat we met dit natte weer zullen zien weten we niet. We dwalen wat door het park en Rick is telkens bang dat we verdwaald zullen raken. Ik helemaal niet, want alle wegen leiden uiteindelijk naar een hoofdweg.
Het is prachtig hier. Er zijn bloeiende waterlelies in de sloten, wilde irissen staan langs het water. Verder zijn er allerlei kleuren libelles. Opeens zien we een hert en dan hebben we tenminste een wild dier gezien. Een kikker springt voor ons de weg over en we zien een helaas dode schildpad.
Op een gegeven moment stellen we de GPS maar weer in om naar de hoofdweg terug te gaan. Die wijst ons een weg naar rechts aan en opeens rijden we in diepe modder. Rick is zelfs in paniek erdoor want hier hebben we geen bereik met onze telefoons en de van heeft wel all wheel drive, maar we zouden hier zomaar vast in kunnen komen zitten.
Volgens de GPS moeten we meer dan acht mijl door deze smurrie rijden. Rick en ik zitten nu al met witte knokkels en zweet op het gezicht! Gelukkig komt er na iets meer dan een kilometer een plek waar we om kunnen draaien. Tot onze grote opluchting komen we zonder problemen weer terug op de geasfalteerde weg.
We weten dat die ook terug naar de hoofdweg leidt dus die nemen we de rest van de weg. Opeens roept Rick "Wow!!!" en rijdt een stuk naar achteren. Daar zien we een prachtige uil in een boom vlakbij zitten. Het dier heeft ons ook door en bestudeert ons aandachtig. Kennelijk besluit hij of zij dat het beter is weg te vliegen, maar ik heb twee foto's kunnen nemen.
We rijden verder en zien zo'n tien minuten later weer een uil een boom invliegen. Dit kan bijna niet dezelfde zijn! Het is wel dezelfde soort, de barred owl (natuurlijk weet ik daar de naam niet voor in het Nederlands).
Niet veel later zien we nog een gier met zijn vleugels helemaal open. We zijn het erover eens dat we dan wel geen beren hebben gezien, maar de uilen maakten alles goed. Die zien we nog minder vaak dan beren.
Rick is opgelucht weer op de hoofdweg te zijn en dit keer is het droog als we de brug over rijden. We besluiten naar de bioscoop te gaan en hebben nog een uurtje door te brengen voor de film begint. Genoeg tijd om eens te gaan kijken in de Tanger Outlet Mall.
Bij Eddy Bauer hoopte Rick wat meer dan alleen kleding te zien, maar dat valt tegen. Ook Nautica heeft niets van onze gading. Bij Talbot's slaag ik opeens tot mijn verbazing heel goed met twee rokken en drie topjes. Dat voor minder dan $30 per kledingstuk!
Precies op tijd voor de Book Club film komen we bij de bioscoop aan. We nemen plaats in de rij waar we onze voeten op de railing kunnen zetten. Dat zit zoveel fijner. De film is super, hilarisch, herkenbaar bij tijden en werkelijk een grote aanrader, Ik lach zelden hardop bij een film en dit keer zeker wel!
Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij Grandstaff & Stein, een "speakeasy". In de jaren twintig van de vorige eeuw was alcohol verboden in de VS. Dat maakte dat de "speakeasies" werden gecreeerd. Ogenschijnlijk een gewone winkel, maar met een paswoord kon je de bar binnen.
Tegenwoordig zijn er heel wat "speakeasy" restaurants en deze is er een van. We lopen een "boekenwinkel" binnen en geven het paswoord, crushed out. Dan kunnen we het restaurant binnen waar het is als in de jaren twintig. Zelfs de serveerster draagt een Roaring Twenties jurk.
Het eten en de bediening zijn heel goed. We beginnen beiden met de gerookte zalm en ik kies de crab cakes voor mijn hoofdgerecht. Rick heeft de mahi mahi. Het smaakt opperbest en voldaan vertrekken we.
Op de terugweg zien we een mooie zonsondergang en al met al viel het weer vandaag alles mee. Hopelijk is dat morgen weer zo, want dan zouden we graag nog eens op het strand willen lezen en ontspannen. Morgen is onze laatste volle dag hier, het gaat altijd zo snel!
8 reacties:
He vervelend dat bed, je gaat toch om te ontspannen he? Genieten maar voor de rest!
Die kleine musea zijn het leukst om te bezoeken. En in dot geval extra bijzonder omdat het gelinkt is aan Ricks collega.
Oef, gelukkig zonder problemen het park weer uitgekomen! Je moet er niet aan denken vast te komen zitten zonder bereik. Wij hadden een soortgelijke situatie in Zuid-Afrika.
Leuk dat ze de easypeasy restaurants zo gelaten hebben met password en kleding van toen. Geeft net dat extra beetje touch aan je restaurant bezoek.
Geniet van jullie laatste dag met hopelijk een lekker zonnetje.
Easypeasy is natuurlijk speakeasy ��
Een mooie dag en het is weer een super interessant blog. Talbots verraste mij ook afgelopen winter, mooie kleding voor redelijke prijzen!
Zo, ik heb achter elkaar je hele trip naar de outer banks gelezen. Genieten! Ik was er echt even helemaal bij. Wat een hoop lekker eten en mooie natuur (zowel de flora als fauna). Mooie dagen hebben jullie gehad.
Oh ja wat ik me nog afvroeg. Is het niet mogelijk dat jullie andere bedden of matrassen in de timeshare zetten? In overleg met de andere mensen natuurlijk. Dat lijkt me voor jou wel fijn, zeker gezien je hier vaker komt. In een hotel kan het wel eens tegenvallen maar ja, daar kom je toch niet snel weer maar op zo'n plek als deze is dat misschien wel nuttig en fijn voor jou! Ik ben zelf ook heel blij met het bed en kussens die we in Spanje hebben, dat is de investering dan wel waard.
@Ann - Ja, dat bed is vervelend, maar gelukkig gaat het met bewegen al snel weer beter.
@Petra - In Zuid Afrika kan ik me dat goed voorstellen. Het was waarschijnlijk ok geweest als het niet zoveel had geregend de laatste tijd. Die Speakeasies zijn wat van de laatste jaren, wel erg leuk
@Sonja - Toch gek, he, soms heeft een keten opeens kleding, die je leuk vindt. Ik heb dat ook een tijdje met Loft gehad en nu vind ik daar niets meer.
@Sophie - Nee, dat is niet mogelijk. Wel zouden we kunnen klagen bij management, maar feitelijk is er niets mis met de matras, hij is enkel heel hard. Sommige mensen slapen daar het best op en Rick en ik dus niet. Ik heb wel altijd mijn eigen full body kussen mee, maar dat helpt hier kennelijk niet.
Ah dat is jammer dat dat niet kan.
Een reactie posten