Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, augustus 31, 2006

Old Town Alexandria

Hoe moe ik gisteravond was, merk ik vanochtend. Om tien voor half zeven word ik wakker, zonder eerder wakker geworden te zijn. Dat is al jaren niet voorgekomen!

Het regent, ondanks de weerberichten, nog steeds niet en buiten is het een aangename temperatuur van zo'n 23 graden. Michelle en ik pakken de mountainbikes weer en rijden dezelfde rit als maandagochtend. Ik hoop telkens toch herten te zien, maar het lukt alweer niet. Ik vraag me af, of de begroeiing nu gewoon te dicht is, er is geen open plekje te bekennen.

Zelfs de vogels zijn moeilijk te zien. We zien een heel stel felgele American Goldfinches en eindelijk vind ik een mannelijk Cardinaaltje, die redelijk stil blijft zitten, zodat Michelle die ook kan zien. Tijdens de andere seizoenen zijn die ruimschoots aanwezig, maar nu zie ik voornamelijk vrouwelijke Cardinalen, die niet zo kleurig zijn.

Wel zien we een paar chipmunks oversteken, die kleiner zijn, dan Michelle had verwacht. Hoe die nu in het Nederlands heten, vraagt ze. Ik noem ze altijd Knabbel en Babbel eekhoorntjes, maar geloof, dat ze anders grondeekhoorntjes heten. Iemand zal me vast verbeteren.

Na een snelle douche en een telefoontje aan Katja's counselor (ik laat een berichtje achter, want ze is er niet) begeven we ons op weg naar Alexandria. Het verkeer werkt helemaal mee en ik geloof, dat Michelle wel onder de indruk is van de vele banen en wegen, die boven ons lopen. Dit gedeelte wordt helemaal verbouwd en heet niet voor niets de "Mixing Bowl", want wegen lopen kris kras door elkaar.

We parkeren onder City Hall en lopen meteen door naar het restaurant van Gadsby's Tavern. De serveerders hier dragen kostuums uit de tijd van George Washington, die hier, als hij "in town" was, regelmatig kwam eten.


Michelle en ik volgen in zijn voetstappen en op mijn aanraden probeert Michelle de pinda soep, echt een Virginiaans gerecht. Zelf vind ik de tomaten met crab soep erg lekker klinken. Ook de sandwiches, die we krijgen, smaken voortreffelijk. Heel lief tracteert Michelle mij op deze maaltijd.

Na vier dagen moet ik zeggen, dat ik echt geniet van haar aanwezigheid, ze is heel gezellig en past gewoon in ons gezin (en nee, dit is niet om haar ouders te plezieren (hoewel jullie trots kunnen zijn op jullie dochter!)). Eigenlijk is haar bezoek precies zoals ik het me had voorgesteld: gezellig, ze kan het goed met onze kinderen vinden, Rick vindt haar duidelijk aardig en ik voel me ook helemaal op mijn gemak met haar.

Als we weer helemaal verzadigd zijn (de porties hier zijn weer niet mis!) raadt de serveerder nog de rondleiding in het museum aan, maar wij willen liever zelf op verkenning uit gaan.

Na wat foto's van City Hall met een enorme vlag ervoor lopen we het Bezoekerscentrum binnen, in 1724 gebouwd, tevens het oudste gebouw van Alexandria. Hier halen we wat kaarten met wandelroutes langs de meest historische attracties.

Voor iemand, die dol is op geschiedenis, zoals ik, is Alexandria een speeltuin. Er is hier van alles gebeurd sinds de eerste kolonisten zich er vestigden.

Na een snelle blik op de (hier veel bredere, dan Michelle bij Great Falls zag) Potomac, waar men hard bezig is met zandzakken tegen eventuele overstromingen van tropische storm Ernesto, lopen we naar Starbucks. Hier bestel ik mijn gewoonlijke tall, skim, sugar free vanilla, double shot latte (what can I say, I'm a Starbucks freak) en Michelle een simpele tall Caramel Macchiato.

Met onze koffies lopen we het ernaast gelegen winkeltje, Virginia Company, binnen. Hier vindt Michelle leuke plaatselijke souvenirs om mee te nemen naar huis.

Via het oude Union Street lopen we naar Prince Street. Hier vinden we een stukje "cobblestones", kinderhoofdjes, dus (wat een vreselijke beschrijving in het Nederlands!) straat.

Een oudere man vraagt mij of we van buiten de stad zijn. Kans om te antwoorden heb ik niet, want hij wil ons laten weten, hoe belangrijk het behoud van de cobble stones is voor de stad. Ik ben het helemaal met hem eens, dus luister gedwee.

Dan vraagt hij, waar wij vandaan komen en op het antwoord "The Netherlands" krijg ik een hele dissertatie over New Orleans en hoe hij zich niet voor kan stellen onder het zeeniveau te wonen. Op mijn opmerking, dat ik net allerlei zandzakken tegen overstromingen zag, antwoordt hij, dat bij iedere storm de winkels onderlopen, maar toch gaan de zaken goed. Hij snapt er niets van. En verder loopt hij, 58 jaar oud, zijn witte lange haar in een pony. Iemand met sterke meningen, die al zijn hele leven in deze stad woont.

Ook wij lopen verder en bewonderen de kleine huisjes van Captain's Row. Ooit gaf een scheepskapitein een hele rij huizen hier aan zijn dochters. De cobble stones dateren van de 18e eeuw.


Een paar huisjes aan "Captain's Row"

In dit eeuwenoude stadje ontdek ik telkens nieuwe dingen. Dit keer zie ik allerlei ovale afbeeldingen in de huizen. Net als we er een bewonderen, doet de eigenaar het raam open. Ik neem de gelegenheid waar om te zeggen, dat we zijn huis bewonderen, maar kan hij ons ook uitleggen, wat die ovale steen met een man erop betekent. Hij vertelt, dat in de achttiende eeuw huiseigenaars moesten betalen voor bescherming van de brandweer en er waren verschillende brandweerhuizen. De ovalen lieten zien aan welk huis betaald was en degenen, die geen ovalen hadden, hadden geen bescherming tegen vuur.


Dan lopen we door naar de Old Presbyterian Meeting House. Hier zien we eeuwenoude graven, waaronder dat van de onbekende Revolutionaire soldaat. Ook ligt George Washington's dokter hier begraven. Een van de mensen, die bij de kerk hoort, vraagt of we naar binnen willen. Voor mij is dat ook een eerste keer, de deuren zijn altijd op slot.

Binnen voelen we de jaren en de belangrijke gebeurtenissen, die er plaats hebben gevonden. Het orgel is prachtig en te denken, dat de deur, die wij openen, ook door George Washington is aangeraakt is spannend. In zijn tijd heette deze kerk een "meeting house", want alleen de Anglikaanse kerk mocht zichzelf "church" noemen. Na de revolutie veranderde deze regel (en de Anglikaanse kerk heet nu in Amerika "Episcopalian", want een staatskerk mag niet onder de Constitutie).

Eenmaal buiten willen we eigenlijk, ondanks weinig tijd, ook Christ Church, de officiele kerk van George Washington en Robert E. Lee bekijken. Michelle blijkt net zo geinteresseerd in geschiedenis als ik.


Grafstenen uit de achttiende eeuw

In die kerk treffen we een gids, die veel weet en ons laat zien, waar George Washington en Robert Lee zaten en ook waar 40 van de 43 presidenten ooit zaten. De meesten kwamen om George Washingtons verjaardag te eren, maar Franklin D. Roosevelt, zijn vrouw Eleanor en Winston Churchill waren hier op een koude januaridag in 1942 om voor vrede te bidden (nu hangen er bordjes, waar zij zaten).


De kerk, waar sinds George Washington vrijwel alle presidenten een dienst hebben bijgewoond.

De enige drie presidenten, die hier nooit zaten, waren Kennedy, Nixon en Clinton. Volgens de gids geen slechte wil, slechts een gevulde agenda. Wel interessant, dat die drie niet zonder controversie waren. Wij mogen even op die bijzondere kussens zitten en dan bedanken we voor de rondleiding.

We moeten gauw naar de auto, want ik heb om half vier een massage, die hard nodig is. We maken goede tijd en op tijd voor Laura zijn we er weer. Na de massage voelen mijn benen vreemd "los". Mijn spieren zaten echt compleet vast!

Katja en Michelle nemen Saskia en Tabatha mee naar de school om te zien in welke klas de twee meisjes zullen zitten. Helaas niet bij elkaar en thuis komen bij Saskia, zoals ieder jaar, even de waterlanders. Ze kent haar nieuwe lerares niet en alleen Aoife zit in haar klas van al haar vriendinnetjes. Gelukkig ziet ze een uur later al in, dat het allemaal wel goed zal komen: "Ik ga niet meer huilen, want dat heb ik ieder jaar gedaan en ieder jaar is het goed gekomen" Bravo, Saskia!

Ook Katja heeft intussen met haar counselors gesproken en ze blijkt lang niet de enige met een verkeerd rooster. Er was een probleem met de computers. Nu is alles in orde en ik heb weer een blije zestienjarige.

Als ik om half zes Kai ophaal van zijn training blijkt hij zijn schoudervullingen kwijt te zijn. Hij durft het niet aan zijn coach te vertellen, maar zal dat toch moeten, want in deze mannenwereld van football is geen plaats voor bezorgde moeders.

Rick komt thuis met de ingredienten voor een "cook out" en we hebben een heerlijke hamburgers en hot dogs maaltijd van de grill, compleet met corn on the cob.

Dan vertrekt iedereen, behalve Saskia, naar de film in Tysons Corner en Saskia wordt door Tabatha opgehaald voor een logeerpartij. Ik heb een heerlijke twee uur voor mezelf. Het lijkt buiten de stilte voor de storm, morgen wordt Ernesto verwacht.

woensdag, augustus 30, 2006

De westkant van de Mall



Allereerst hoop ik, dat iedereen ook Michelle's blog leest. Zij maakt nog meer mee dan ik, deze dagen! Mijn energie heeft namelijk een limiet en die van haar niet (of nauwelijks). Zo zag zij vanavond met Rick in de regen de eerste football wedstrijd van de Warhawks, het Madison High School Freshman team.

Kai mocht nog niet spelen en ik voelde me niet zo lekker, dus heb de gelegenheid waargenomen me op te werpen als Saskia's wegbrengster. Die heeft natuurlijk weer eens een logeerpartij, dit keer bij Laura.

De weerberichten voor de rest van Michelle's verblijf zijn ronduit slecht te noemen. Helaas voor haar heeft de natuur net deze laatste week van onze zomervakantie verkozen om een einde te maken aan de droogte, die hier al meer dan een maand heerst (en je kunt het aan de bomen zien, veel bladeren zijn helemaal verdord). Voor vrijdag wordt de zondvloed, ook wel Ernesto genaamd, voorspeld, maar ook vandaag zagen we alleen in het begin van de ochtend de zon.

De regenvoorspellingen worden erger naarmate de week vordert, dus ik stel aan Michelle voor om vandaag terug naar Washington te gaan en de monumenten, oftewel de westkant van de Mall, te gaan bekijken.

We nemen de metro naar het Smithsonian station en proberen als eerste een kaartje te vergaren om naar boven te gaan in het Washington Monument. In het hoogseizoen moet je daarvoor al om half zes 's ochtends in de rij gaan staan. Tot onze verbazing komen wij om elf uur aan en kunnen om half twaalf mee naar boven!

We gebruiken dat halve uurtje om het World War II Memorial te bekijken. Dit monument blijft indrukwekkend en groot met al zijn spreuken en fonteinen. Er is altijd zoveel symboliek verwerkt in ieder monument, ik blijf me erover verbazen.

Voor we het Washington Monument in mogen krijgen we een speech van een van de Park Rangers. Hij klinkt alsof hij een lesje aan het opzeggen is en later, als ik wat informatie van hem vraag, klinkt hij net zo. Aan zijn linker vinger zit een ring, ik heb medelijden met zijn vrouw!

Na een ellenlang doorzoeken van tassen (iemand was net naar het Bureau of Engraving and Printing geweest en had een ingepakte poster bij zich) mogen we eindelijk de lift in.

Boven hebben we mooi uitzicht over de verschillende punten in Washington: het Lincoln Memorial en WWII Memorial in het westen, het Jefferson Memorial en Pentagon in het zuiden, de musea en het Capitool in het oosten en het Witte Huis in het noorden. Op ieder uitkijkpunt interessant, dus.


We hebben nog de optie om met een rondleiding van ongeveer een uur naar beneden te lopen, in plaats van de lift te nemen, maar we moeten voor vier uur thuis zijn, dus willen geen extra tijd verliezen. De lift naar beneden laat ons toch al een aantal van de mooie stenen, die bij het bouwen van het monument door de verschillende staten zijn gegeven, zien.

Op weg naar het Lincoln Memorial zien we mooie weerspiegelingen in de "Reflecting Pool", vandaag doet hij zijn naam eer aan. Meestal staat er wind en is de reflectie maar matig, maar vandaag moeten we het wel met bewolking doen, maar de reflecties zijn bijna perfect.




We lopen als eerste naar het Vietnam Veterans Memorial. De soberheid van dit monument maakt het zo indrukwekkend. Een van de eerste namen, die we gebeiteld zien, is Gerrit L. Blanksma. Als dat niet Nederlands is!






Inmiddels hebben we honger gekregen en gaan naar de tijdelijke tent, die voor eten en drinken is opgezet. De keuze bestaat uit hot dogs of broodjes met kalkoen en kaas of ham en kaas. Michelle en ik nemen allebei een (klef) broodje met kalkoen en kaas en eten het op een bankje in het park op. De musjes zijn brutaal en komen heel dichtbij voor een paar kruimeltjes. Het is leuk er een te gooien, want met zeker tien tegelijk storten ze zich erop!

Gesterkt door deze culinaire hoogstand beklimmen we de vele treden van het Lincoln Memorial. De National Park Service is zo precies met het onderhouden van de monumenten, dat ik bij het nemen van close up foto's van het standbeeld van Lincoln verbaast ben hoe vies hij is. Maar het is onder renovatie (niet zichtbaar voor het publiek), dus hopelijk krabben kabouters in het midden van de nacht de bruine troep van het beeld. Bij het Washington Monument zagen we al een paar mannen bezig met het schoonkrabben van roestvrij stalen palen.


Michelle en ik lopen verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Hier is letterlijk niemand aanwezig! Ik blijf me erover verbazen, deze laatste week in augustus is echt de tijd om de stad te bekijken! FDR zit nog steeds rustig op zijn rolstoel, die er helemaal niet zoals de tegenwoordige rolstoelen uitziet.


Ook Jefferson in zijn memorial is onder restauratie, maar zijn enorme standbeeld blijft indrukwekkend. Van hieruit kunnen we nog steeds, ondanks de dichte begroeiing het Witte Huis zien, ik ben ervan overtuigd, dat er een "gat" gekapt is.

De temperatuur vandaag is veel aangenamer, dan gisteren, maar er zijn momenten, dat het zweet me opeens uitbreekt (en nee, de overgang heeft me nog niet bereikt), zo vochtig is het. We lopen weer langs het Washington Monument naar het Witte Huis.

Op het dak zien we de Secret Service bezig en bij het pers gedeelte aan de achterkant is ook activiteit. Maar de president laat zich helaas niet zien. De mensen, die zich rond het Witte Huis ophouden zijn echter net zo interessant. Er zijn heel veel buitenlanders, extra politie en een Segway tour. Heel wat anders, dan in de 18e eeuw, toen de burgers gewoon bij hun president konden aanbellen en met hem de politiek van de dag konden bespreken.

Mijn doel was om om drie uur weer bij de Metro te zijn voor de terugreis en dat halen we precies. We vertrekken weer vanaf Federal Triangle en krijgen een zitplaats. Ondanks zeer dreigende luchten hebben we het de hele dag droog gehouden, meer dan 10 kilometer (de heen en weer naar de metro meegeteld) gelopen en weer heel wat geleerd.

Thuis belt Katja, dat haar schema voor school verkeerd is. Ze heeft Fotografie en Natuurkunde, in plaats van de AP Biologie, zoals afgesproken was. Gauw email ik de counselor in de hoop, dat het rechtgezet kan worden. Als de counselor niet goed reageert ga ik linea recta naar de principal, want we hebben persoonlijk met de counselor bepaald, dat AP Biologie een goed idee was voor Katja. Ik voel al meteen de spanningen van school weer, helaas.

Kai heeft vanavond dus zijn eerste football wedstrijd, maar hij mag niet meedoen, hij heeft te veel trainingen gemist. Volgende wedstrijd doet hij hopelijk wel mee. Ik voel de naderende tropische storm in mijn spieren en ben dankbaar voor een beetje rust in deze drukke weken, dus blijf thuis en breng Saskia weg. Als avondeten haalt Rick Mexicaans van Tequila Grande, altijd erg lekker!

dinsdag, augustus 29, 2006

De oostkant van de Mall

In het vliegtuig heeft Michelle over het National Museum of American History gelezen en dus zetten we dat vandaag meteen op het programma. In Washington loop je al gauw mijlen, dus ik besluit vandaag niet te gaan sporten.

De wandeling naar het metrostation is snikheet en ontzettend vochtig en Michelle en ik zijn blij, als we in de ge-airconditionde metro kunnen plaatsnemen. Er staat al een trein klaar, die vrijwel meteen vertrekt en zo'n veertig minuten later stappen we bij het Federal Center station weer uit.

We lopen naar het Capitool en krijgen tickets voor de rondleiding van 13 uur. Dat geeft ons twee uur om iets anders te doen. We lopen (al puffend, wat is het warm!) Capitol Hill op naar de Library of Congress.

Daar kunnen we nog net met de rondleiding naar boven om de grote Reading Room (leeszaal) te bekijken. Michelle vraagt me, of ik er niet genoeg van krijg telkens weer dezelfde dingen te zien. Nee, dus, want iedere keer leer ik weer wat nieuws. Dit keer vertelt de gids over twee gevleugelde babies, die langs de muur gebeiteld staan en die een geheime boodschap naar de researchers beneden sturen. De een heeft een schaar, zodat hij het lont af kon knippen en de andere olie om het vuur brandende te houden, symboliserend, dat je aan kennis vergaren moet blijven werken.




Na foto's van de prachtige grote hal te hebben genomen (ook hier raak ik nooit uitgekeken) lopen we richting het Supreme Court. Helaas staat dit prachtige gebouw in de steigers en hebben we geen tijd om naar binnen te gaan.

De tijd begint al wat te dringen en we willen lunchen voor we het Capitool binnen gaan. In de buurt van het Capitool zijn verrassend weinig lunchrestaurants (waarschijnlijk lunchen de meeste medewerkers in het gebouw, waar ze werken), dus we lopen naar het American Indian Museum. Hier kiest Michelle bij Mitsitam een taco en ik hou het bij mijn oude vertrouwde zalm, dit keer met een wilde paddestoelen salade.

Als we klaar zijn blijken we nog een half uur over te hebben voor onze rondleiding begint, dus we duiken de airconditioning van de Botanische Tuinen in. Hier zien we schitterende orchideeen, een meditatie tuin en jungle planten.

Dan lopen we naar het Capitool, waar we, na het weggooien van water en Michelles drop Mentos (geen eten of drinken en dat in de letterlijkste zin van het woord toegestaan), mee mogen met de tour. Het is vele malen rustiger, dan de andere keren, dat ik mee ben gegaan.

Als eerste zien we de "rotunda", deze heb ik dit jaar al drie keer gezien, maar hij blijft prachtig. De koepel alleen al is zo indrukwekkend! Ook hier is het vrijwel leeg, dus we kunnen de gids goed volgen.




Filmpje in de Rotunda

Daarna volgt een verrassing, we mogen de oude senaatskamer in! Deze heb ik nog nooit gezien, dus dat is leuk! Ook hier is het weer erg mooi en ornaat, alleen er is maar plaats voor 64 senatoren en natuurlijk zijn er nu 100. Deze kamer is, als de Senaat is sessie is, gesloten, vandaar dat ik hem nooit eerder heb gezien.

Als laatste op krijgen we de oude House of Representatives kamer te zien. Deze heb ik wel al eerder gezien en het is altijd weer leuk om de akoestiek in de kamer te horen. Als je op een plaats staat kun je het gesprek van de andere kant van de kamer horen, zelfs als er gefluisterd wordt. Maar uiteindelijk bleek dit heel hinderlijk, want de speeches konden niet worden verstaan als er zelfs maar iemand fluisterde.

Dan gaan we naar beneden en mogen we zelf rondkijken. Hier bevindt zich ook de kamer, waar het Supreme Court van 1810 tot 1860 zat. Deze heb ik ook nog nooit gezien, omdat er bij vorige bezoeken een lange rij voor stond. Dit keer hebben we de kamer zelfs even voor ons alleen. Ik had al gehoord, dat de laatste week in augustus een van de rustigste weken is om Washington te bezoeken en dat lijkt zeker waar te zijn (de toeristen zijn weg en de schoolreizen nog niet begonnen).

Grappig feitje is, dat de klok in de kamer vijf minuten voorloopt. Een van de Chief Justices ergerde zich aan de laatheid van zijn collega's en bestelde de Willard klok en liet die vijf minuten voorlopen, zodat er altijd op tijd begonnen zou worden. De klok in het hedendaagse Supreme Court schijnt nog steeds vijf minuten voor te lopen (hoewel ik daarvan geen melding kan vinden op het internet).

Net voor tweeen staan we weer buiten en gaan ons aan de musea wagen. Als eerste steken we onze neus in het Air and Space Museum. Michelle is gelukkig niet erg geinteresseerd in ruimtevaart, want dit is een van de weinige musea, die mijn interesse nauwelijks heeft.

Dan lopen we de Mall (velen weten niet, dat dit ook een National Park is) over en gaan het Natural History museum binnen. Hier ziet Michelle de levensgrote dinosaurussen en we lopen door het zoogdieren gedeelte. Het blijft mooi om te zien, hoe levensecht ze de dieren heb neergezet.


Full size Triceratops in het Natural History Museum

Als laatste stop van de dag begeven we ons naar het begeerde American History Museum. In haar Capitoolgids heeft Michelle een aantal dingen gezien, waar ze in geinteresseerd is. Als eerste zien we de Star Spangled Banner en de tentoonstelling daaromheen.

Daarnaast is de Polio tentoonstelling. Hier ben ik eigenlijk nog niet geweest en ik vind het een beetje eng om te lezen, wat een paniek er was met die epidemieen. De brieven aan de ouders, de herinneringen van de getroffen kinderen en dan een zinnetje, dat me echt trof: "De omstandigheden omtrent de quarantaines van de polio slachtoffers zien we weer terug in gebieden getroffen door SARS". Doodeng!

We zien ook de ijzeren long en een of andere stoel, die op en neer gaat, zodat een polio slachtoffer makkelijker kan ademen. Laten we hopen, dat serieuze epidemieen nog eeuwen wegblijven!

Onze volgende stop is van lichter gehalte: de Muppets van Jim Henson en de rode muiltjes van "Dorothy" (Judy Garland) in de Wizard of Oz. Ook staan de stoelen van Archie en Edith Bunker uit "All in the Family" geetaleerd.

Maar daarna merken we goed, dat dit museum op 5 september voor twee jaar gaat sluiten. De tentoonstelling over de presidenten is al opgeheven en ook de inauguratiejurken van de presidentsvrouwen zijn niet meer te bewonderen. Er staan nog wel een tiental galajurken van verschillende first ladies, zoals Barbara Bush en Hillary Clinton.

Het geheel doet een beetje naargeestig aan, overal grijze schermen en in de vitrines bordjes met "objects removed" (alsof wij dat zelf niet kunnen zien!). Jammer, hoor, ze hadden best tot 5 september kunnen wachten, vind ik! Maar ja, klagen kan niet, we hebben tenslotte niets voor onze toegang tot dit museum betaald.

Als laatste bezoeken we de enorme winkel. Ik vind er een boek met wandelingen door de stad en de omgeving. Ik hoop de komende maanden eens wat variatie in mijn lopen te brengen. Nu ik niet meer goed kan hardlopen wil ik serieuze afstanden gaan snelwandelen en niets beter, dan een originele omgeving.

Vanaf het Federal Triangle station nemen we de metro terug. Het ziet er dreigend uit buiten, maar een onweer blijft uit. Toch klinken de weersberichten voor de komende dagen opeens veel minder goed, dan gisteren. Het wordt ook een stuk koeler (wat wel weer aangenaam is). Hopelijk krijgen wij geen staartje van Ernesto!

Maar ach, weer of geen weer, er is genoeg te doen hier. Als het pijpestelen regent duiken we gewoon de grotten of de mall in!

Wat dat laatste betreft heeft Michelle vanavond een klein stukje Tysons Corner gezien. Saskia en Tabatha willen samen gaan winkelen en wij willen ergens gaan eten. Dus dat valt goed te combineren. De meisjes krijgen geld (Tabatha van haar ouders natuurlijk) en gaan erop uit.

Wij gaan bij Gordon Biersch eten. In de korte tijd, dat dit restaurant open is, is het een van onze favorieten geworden. Hun menu is gevarieerd, de service altijd goed en vriendelijk en Rick heeft een "frequent visitor" kaart, waardoor we punten krijgen voor iedere dollar, die we er besteden. In korte tijd hebben we al een $80 cadeaubon bij elkaar gespaard!!

Na het eten gaan we nog even in de enorme Barnes and Noble rondkijken, wachtend op de kleine meisjes. Die hebben niet veel succes, Saskia slaagt helemaal niet, want ze hebben haar maat niet. Wel sneu, want ze hebben er weken naar uitgekeken, dit kleine shopping tripje helemaal zonder ouders. We zullen het over een week of wat nog eens proberen in Fair Oaks Mall.

maandag, augustus 28, 2006

Michelle is hier!

Gisteren hebben we echt hoegenaamd niets gedaan. Alle vijf waren we echt doodmoe! En Saskia en ik hadden ook een beetje een gevoel van "nu is het al allemaal voorbij". We hebben zoveel maanden vooruit gekeken naar dit huwelijk, onze hele zomer ernaar ingericht en dan is het na een dag voorbij!

Gelukkig is ons leven nooit saai en het volgende avontuur kondigde zich al heel snel aan. Michelle kwam rond kwart voor vijf aan op Reagan National Airport.

Rick en ik wachtten haar bij de security gate op. Ik had haar geschreven, dat we haar wel buiten zouden vinden, maar we waren vroeg en dit was haar eerste overzeese reis alleen, dus besloten we toch naar binnen te gaan.

Maar goed ook, want Michelle's koffer bleek niet aangekomen te zijn en we moesten een lost baggage claim doen. Gelukkig had ze de koffer in Philadelphia wel gezien, dus hij zou waarschijnlijk snel aankomen. Wel balen als er iets niet goed gaat met je reis.

Als Amerikaanse vuurdoop namen we haar gisteravond mee naar Glory Days Grill. Hier kon ze gelijk onze favoriete "cheese fries" proberen, die in goede smaak vielen. We zaten lekker op het terrasje, want er stond een aangenaam briesje.

Al gauw na het eten ligt iedereen op een oor, Michelle doodmoe van haar reis en wij van de drukte van de afgelopen week.

Vanochtend is de koffer er nog steeds niet. Ik heb er wel op geslapen, telkens denkend, dat er gebeld kon worden voor de koffer. Maar pas rond acht uur weten we, dat hij onderweg is en rond elf uur bezorgd zal worden.

Michelle is wakker en ik ben wakker, dus we besluiten meteen een van de wensen op haar programma te voldoen: een fietstocht op het W&OD pad. Het is lekker weer, wel vochtig, maar met een lekker briesje.

Al met al rijden we 12,5 mijl (bijna 20 km) en we zien wel een paar cardinaaltjes, maar de herten verschuilen zich. Er zijn dan ook twee auto's op het pad, als ik die zie weet ik al, dat de kans miniem is voor wilde dieren. Soms denk ik, dat gasten denken, dat ik de herten verzin, want ze laten zich vrijwel nooit zien als ik met anderen ben!

We eten gauw lunch, want Kai moet om een uur bij de high school zijn voor zijn football team foto's. We zijn een beetje vaag wat de details betreft en eerst moeten we nog allerlei formulieren invullen. Jeetje, volgens mij hebben ze letterlijk twintig formulieren per kind!! De een als er iets mis gaat, de volgende over allergieen, de derde in geval van nood, etc, etc!

Het gevolg is, dat we pas om tien over een bij het football veld aankomen. Daar zijn de fotografen al in volle gang en Kai heeft zijn jersey (officieel tenue) nog niet eens. Gelukkig komt de coach op ons af en hij zegt, dat we er om half een al hadden moeten zijn en dat hij dat ge-emaild had. Nu heb ik de afgelopen paar dagen tientallen emails over dit football team (voornamelijk voor vrijwilligerswerk) gekregen, maar dat detail is me ontgaan, dus ik bied mijn excuses aan.

Gelukkig heeft Kai nog tijd om zijn officiele teamshirt te krijgen en de individuele foto te laten maken. Terwijl we daarop wachten ren ik terug naar de auto om mijn fototoestel te halen. Het is moeilijk te beschrijven hoe groot de high school is, als ik terug naar de van jog ben ik echt buiten adem. Er zijn acht tennisbanen, een baseball veld, een voetbal/hockey veld en dan pas het footballveld achter de school! Michelle vindt het leuk om te zien, het is zo ontzettend anders dan haar middelbare school in Nederland!

Net als ik de van wat dichterbij wil parkeren, zie ik Kai naar buiten komen. Hij is helemaal aangekleed, maar weet niet hoe hij zijn jersey over de schoudervullingen aan moet trekken. Het arme joch, ik heb met hem te doen, zijn hele team heeft meer dan tien dagen trainingen erop zitten en hij komt er nu pas in. Gelukkig is de coach echt aardig en helpt hem, zodat hij er op de foto prima uitziet.


Als de foto's klaar zijn gaan de jongens gewichten heffen en Michelle en ik gaan naar huis (later hoor ik van Kai, dat hij de gewichtenkamer niet kon vinden dus hij was te laat, gelukkig wordt het vanaf vandaag beter).

We hebben het allemaal flink warm. Het is vochtig buiten en bijna 33 graden en wij hebben gefietst, over football velden gerend en meer. Katja en Leah en Saskia en Laura hebben ook zin om te gaan zwemmen. We maken ons dus allemaal klaar.

We lopen naar het zwembad en dan komen Katja en Leah teruglopen, het zwembad is dicht, want een kind heeft erin gepoept. Dat is balen!! We hebben het allemaal zo warm en een duik in het zwembad zou zo lekker geweest zijn.

De kinderen maken er het beste van en gaan bij Leah door de sprinkler rennen. Michelle en ik zien blauwe lucht en besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om naar Great Falls te gaan.

Net voor de ingang van het park zien we een hert van heel close up! Gelukkig, want nu weet Michelle, dat het geen onzin is. Ze maakt goede foto's en dan rijden we verder het park in. De watervallen zijn op het moment erg kalm, de droogte is goed te merken.


We gaan naar alle drie de uitkijkpunten en op de terugweg lopen we even op met een non in een witte habijt. Ze vertelt ons, dat ze in dienst zijn van een huis voor oude, arme mensen in Washington DC en dit is hun jaarlijkse uitje. Michelle en ik bespreken hoe we enorme bewondering voor zulke mensen hebben, die hun hele leven in dienst van degenen, die het minder dan hen hebben, stellen.

Thuis gaan we lekker met een boek op het deck zitten en net als ik Michelle zeg, dat het me verbaast nog niet van Kai gehoord te hebben, gaat de telefoon. Alsof het telepathie is, Kai is klaar. Hij heeft een serieuze training doorgemaakt!

Het zwembad is intussen open, maar wij zijn te moe om te gaan. We lezen wat buiten en bestellen Pizza Hut, want Rick moet al gauw weer verder naar de high school om meer football nieuws te horen. De pizza's komen op tijd en smaken goed. Rick heeft een meeting bij de school, maar niet veel nieuws komt naar voren.

Tijdens het football seizoen heeft Kai iedere dag meer dan twee uur training. Van drie tot half zes is hij op school. Doodvermoeiend lijkt het mij, zelfs toen ik serieus hockey speelde in Nederland trainden we twee keer per week, niet vier keer (op donderdag is het een studie uur, want dat is wedstrijddag). We maken serieus kennis met hoe fanatiek high school sport inderdaad is!

zaterdag, augustus 26, 2006

Het huwelijk van Lauren en Daniel

Vrijdag, 25 augustus, 2006 -- De "Rehearsal"

Hieronder volgt het verslag van een typisch, klassiek Amerikaans huwelijk. Onze vriendin, Lauren, die wij op 17 jarige leeftijd, nu ongeveer precies tien jaar geleden, leerden kennen treedt in het huwelijk met Daniel, een zesendertig jarige Navy tandarts, die ze in San Diego heeft leren kennen. Lauren heeft jarenlang op de kinderen en vooral Saskia gepast en heeft Saskia gevraagd "junior bridesmaid" te zijn. Er zijn in totaal acht bruidsmeisjes en jonkers, een junior bruidsmeisje, twee bloemenmeisjes en een ringdragertje.

Vanochtend beginnen de huwelijksfestiviteiten, die tot morgenavond laat zullen duren, met een brunch bij Laurens moeder thuis.

Omdat mijn spieren vanwege de lange autorit van gisteren wel erg protesteren, sta ik vroeg op. Ik besluit een fietstocht van tien mijl te gaan maken. Het is heerlijk weer, zo'n 25 graden. Helaas zijn er geen dieren te zien, maar bij iedere gespierde man, die er voorbij rijdt, moet ik weer aan de "modellen" van Body Worlds denken. Heel gek!

Als ik thuiskom slaapt Katja nog, want Rick wist niet, dat zij ook voor de brunch is uitgenodigd. Ik bel gauw Laurens moeder, dat we wat later zullen zijn en dat geeft gelukkig niets. Saskia gaat alvast, want die is toch wel opgewonden, nu "de" dag er bijna is.

Bij de brunch vinden we heerlijk eten: stokbrood French toast, een champignon omelet, mini quiches, fruit. Het is maar goed, dat ik nog niet heb ontbeten!

Dan deelt Lauren de traditionele cadeautjes uit aan haar bruidsmeisjes. Saskia krijgt een leuke tas met haar naam erop geborduurd. Daarin zitten allerlei kleinigheidjes: lekkere lotions, een cd met foto van Lauren en Saskia, de oorbelletjes en het kettinkje, dat ze morgen zal dragen en meer.

We bespreken met Lauren de rest van het schema van vandaag en zij wil Saskia vanmiddag bij zich hebben. Eerst gaat ze met alle andere bruidsmeisjes haar nagels laten doen en daarna naar de "rehearsal" in de kerk.

Later hoor ik van Saskia, dat Dan wat al te enthousiast zijn een na laatste nacht als vrijgezel heeft gevierd. Eigenlijk mocht Saskia dat niet weten en Lauren en haar bruidsmeisjes hadden het tegen haar over een "buikvirus". Maar Saskia is niet achterlijk en had het woord "plastered" opgevangen en dat Lauren boos was op haar broer. Tot grote hilariteit van Lauren en de meisjes, toen ik het ze vertelde, had madam wel degelijk door, dat er te diep in het glaasje was gekeken.

De rehearsal is letterlijk een generale repetitie van de dienst van morgen en ik ben stiekem blij, dat ik er niet heen hoef. Ik ben doodop en dit geeft me een goede kans om straks even op bed te gaan rusten, dan kan ik er vanavond weer tegenaan.

Maar eerst gaan Katja en ik onze nagels laten doen, terwijl Rick Kai meeneemt naar de dokter voor een medische sportkeuring. Deze moet voor het high school football en ook vandaag, want anders mag Kai maandag niet aan de training meedoen. Ach ja, we passen en meten met tijd en zo lukt het allemaal.

Rick gaat nog even naar kantoor, maar komt vroeg thuis en we verkleden ons voor het diner van vanavond. Alleen Saskia, Rick en ik zijn uitgenodigd, Katja gaat met Leah naar de mall om nog gauw een strapless bh en sandalen bij haar jurk voor morgen te kopen en Kai blijft lekker rustig thuis. Ik benijd hem wel ietwat.

Het Rehearsal Dinner is in het Vantage Point restaurant van het Holiday Inn in Rosslyn. Dit is een traditioneel diner, dat wordt gegeven door de ouders van de bruidegom voor gasten van buiten de stad en de families van de bruidsmeisjes en -jonkers.

Na alle verhalen over hoe moeilijk Dans moeder het voor Lauren en haar ouders had gemaakt, had ik me een hele voorstelling van haar gemaakt als zijnde groot, donker en krachtig. Steffi, zoals ze zich meteen als we binnenlopen aan ons voorstelt, is een kleine, blonde vrouw met een sterk Duits accent. Gek hoe je je een voorstelling van iemand maakt en dan blijkt die persoon het compleet tegenovergestelde te zijn!


Saskia met de flowergirls

Dans vader is wat slecht ter been en zijn stiefmoeder een frele donkerharige dame. We worden voorgesteld aan de rest van de Grossman familie. Het blijkt, dat Dans oom en zijn gezin een jaar in Wageningen hebben gewoond jaren geleden en dat iedereen zelfs nog Nederlands spreekt! Heel leuk! Ze gaan zo vaak ze kunnen terug en hebben zo de taal bijgehouden.

Daarna worden we voorgesteld aan een aantal van Laurens familieleden. Ik geniet weer, want er zijn een aantal karakters bij! Zo is de oud-tante uit Clifton Forge, Virginia voor het eerst in jaren weer eens in Washington.

Je zou denken, dat ze in het buitenland is, als je haar hoort praten met haar sterk Zuidelijke accent. Vooral het verkeer vindt ze angstaanjagend, ze heeft de hele weg naar het restaurant met haar ogen dicht gezeten. Maar ja, geen wonder, volgens haar zeggen heeft Clifton Forge vijf stoplichten. Rick en ik moeten smakelijk lachen om haar verhalen.


In het midden Laurens moeder en rechts de tante uit Clifton Forge

Tegen mijn verwachtingen in wordt het een heel gezellige avond. Wij komen aan een tafel met een aantal van onze buren te zitten en de conversatie is heel geanimeerd. Het eten is ook niet slecht voor zo'n massaal diner, mijn schol met crabvulling smaakt tenminste prima.


Lauren, Dan en Saskia

Na het eten maak ik de ronde met mijn fototoestel. Ik heb Lauren beloofd de onofficiele fotografe te zijn vandaag en morgen. Meteen raak ik aan de praat met een oude rabbi (Dans familie is Joods, dus het huwelijk morgen zal ook worden voltrokken door een rabbi en een pastoor). Hij claimt, dat hij prachtig zingt en zit echt op zijn praatstoel. Ik zie, dat zijn vrouw zich ergert, dat hij mij zo claimt (ik moet ook telkens een stapje terug doen, zo dichtbij komt hij). Gelukkig overtuigt zij hem ervan, dat zijn koffie koud wordt en ontsnap ik gauw naar de volgende tafel.


Lauren en Dan met de kinderen in hun entourage morgen

Om een uur of negen neemt iedereen afscheid, zodat er het bruidspaar een goede nachtrust kan genieten voor de grote dag van morgen.

Zaterdag, 26 augustus, 2006 -- De bruiloft

Alweer is het redelijk vroeg opstaan geblazen, want om negen uur moeten de meisjes en ik bij Mona zijn om ons haar te laten doen.

Voor mij is het alleen kleur en in model fohnen en voor Katja een leuk nieuw kapsel (waar ze zelf erg aan moet wennen, ondanks het feit, dat het precies zo eruit ziet als op de foto, die ze meebracht). Maar Saskia's haar moet opgemaakt voor de bruiloft.

Mona wil iets doen, dat bij Saskia's leeftijd past en niet te ouwelijk is. Ze besluit haar haar strak naar achteren in een hoge paardestaart te trekken en die met pijpekrullen te krullen. Het resultaat is schattig! Zelfs nog niet in haar mooie jurk ziet ze er al prachtig uit.

Rick en ik gaan ons huwelijkscadeau, een grote crockpot met kookboek, alvast bij Lauren thuis afgeven. Het is een zwaar ding en zo is het al meteen op zijn plaats en hoeft niemand anders ermee te zeulen.

In het ouderlijk huis van de bruid is het een bedrijvigheid van jewelste. Lauren heeft een turquoise badstoffen pakje aan met op haar achterste "Bride" geborduurd en op haar rug "Mrs. Grossman, est. August 26, 2006. Natuurlijk moet ik daar een foto van nemen!


We spreken af, dat Saskia en ik met Lauren meerijden naar de kerk. Dan kan ik Saskia helpen met aankleden en ook achter de schermen fotograferen. Rick, Katja en Kai zullen dan later volgen, want het is snikheet buiten en er valt voor hen in de kerk niets te beleven.

Lauren is ontzettend rustig, tot ze in haar jurk geholpen wordt. Opeens komen de emoties los en natuurlijk vermanen we haar niet te huilen, want dan loopt haar (heel mooi en natuurlijk aangebrachte) make up door. Dat maakt haar gelukkig weer aan het lachen, tot haar oma binnenloopt. Dan moet er weer even flink geslikt worden.


Het is ook een emotionele dag, ik herinner me het nog goed, al is het voor mij al achttien jaar geleden. Je werkt een heel jaar hard aan de voorbereidingen en dan is de dag er opeens.

Als iedereen aan is gekleed, haren goed gekruld en stijf van de hairspray, lopen we naar de kerk. Daar neemt de fotograaf voor het altaar alle foto's samen met Lauren: met ieder bruidsmeisje apart, met de bloemenmeisjes, met de ringdrager, haar ouders, haar broer en een groepsfoto van alle bruidsmeisjes, bloemenmeisjes en ringdrager. Van de zijkant probeer ik net weer een andere invalshoek te krijgen, dan de fotograaf.


Ons mooie dochtertje



Alle bruidsmeisjes en Lauren



De stralende bruid

De tijd begint te dringen en gauw haasten we Lauren terug naar de kleedkamer, zodat er geen kans is, dat Dan haar zal zien. De eerste gasten worden de kerk al binnengeleid en Rick, Katja en Kai zorgen, dat een goede plaats aan het gangpad krijgen.

In de kleedkamer wordt een fles champagne opengemaakt en toast Lauren de bruidsmeisjes en ons, de moeders van haar junior bruidsmeisje en haar bloemenmeisjes, en bedankt ons voor alle hulp om haar bruiloft zo mooi te maken. Wij toasten haar op een lang en gelukkig huwelijk met Dan.

Dan gaan Mary Ellen, Janie en ik naar onze plaats in de kerk en komt de "wedding coordinator" om iedereen goed op te stellen voor het lopen naar het altaar.

De ceremonie belooft een heel traditionele te worden, dat wordt met de muziek al duidelijk. Tijdens het Ave Maria komen de pastoor, de rabbi, Dan, de bruidegom, en zijn entourage binnenlopen. Dan ziet er ontzettend knap uit in zijn marine-kleurige uniform.

Dan speelt de Canon in D van Pachelbel en komen een voor een de bruidsmeisjes het rode kleed op lopen. Ze zijn op lengte gerangschikt, de langste komt als eerste binnen.

Helaas staan er overal bordjes, dat er tijdens de ceremonie geen flits gebruikt mag worden. Zonder flits mislukken de foto's helaas, want ik heb geen statief mee (en zou daar in de nauwe kerkbank ook geen plaats voor hebben). Hopelijk heeft de fotograaf een leuke foto van Saskia, want die glimlacht lief als ze langsloopt.

Als de bruidsmeisjes en bloemenmeisjes hun plaats hebben ingenomen (ze staan links van het altaar) verandert de muziek in de Bruidsmars van Verdi en komen een gesluierde Lauren en haar vader het rode kleed op.

Wat ziet ze er mooi en stralend uit! We grapten eerder met haar, dat we nu een levende trouw Barbie kennen en dat is niets te veel gezegd! En Dan ziet er al even knap en stralend uit.

De dienst volgt, afwisselend door de rabbi en de pastoor gesproken. Kinderen lezen stukjes voor uit de bijbel en de klassieke woorden worden door het bruidspaar gesproken. Als Lauren en Dan "I will" zeggen, hoor ik om me heen heel wat gesniffel. Het is ook weer zo bijzonder om zo'n speciaal moment voor hen mee te maken.

Video's:


Het "ja" woord



De "vows"



De pastoor spreekt de gasten toe



"You may kiss the bride" en einde van ceremonie

Aan het einde van de ceremonie trapt Dan, volgens de Joodse traditie, een glas stuk voor goed geluk. Dan komt het traditionele "You may kiss the bride" en het voorstellen van het nieuwe echtpaar, Dr. and Mrs. Daniel Grossman. Hierna begint een stralend echtpaar de wandeling naar buiten, gevolgd door de bruidsmeisjes, arm in arm met de jonkers. Saskia had Lauren gisteren gevraagd of ze niet met de ringdrager, die drie jaar jonger is, hoefde te lopen. Lauren vond dat prima, maar kennelijk is dat niet doorgekomen en zo loopt Saskia toch naast Tanner. Ze kan maar net een dun glimlachje produceren.

Buiten wachten we met een potje bellenblaas tot Kevin, Laurens broer, met een groep andere militairen de zwaardensaluut begint. Het bruidspaar moet onder de zwaarden doorlopen, maar moet eerst de "prijs" van een kus betalen voor ze door mogen lopen. Die valt het bruidspaar allerminst zwaar!

Dan is het alweer tijd voor foto's, dit keer met de bruidegom en de bruidsjonkers erbij. Allemaal wachten we in de kerkbanken op de bruidsjonkers. Het is warm en iedereen gebruikt de waaiers met het programma erop waarvoor ze bestemd zijn: waaieren.


Getrouwd!

De ouders van Dan, zijn broer en een heel aantal bruidsjonkers zijn er nog niet. We horen, dat Dans vader na de dienst onwel is geworden en flauw is gevallen en dat er een ambulance voor hem is geroepen. Er wordt besloten door te gaan met foto's van de aanwezigen, want het is al bijna vijf uur en om zes uur begint het diner.

Alle foto's worden genomen, helaas zonder een van Dans familieleden erin. Hopelijk kunnen die later nog genomen worden. Als Saskia en ik na het foto's nemen naar de auto lopen zien we wel acht Fire and Rescue mensen bezig met Dans vader. Die ziet er erg slecht uit en er wordt inderdaad besloten hem mee te nemen naar het ziekenhuis. Dat zet natuurlijk een grote domper op de festiviteiten, al horen we wel, dat hij oververhit raakte en vocht tekort kwam en verder niet in gevaar was.

Na flink wat zoeken en een woordenwisseling tussen Rick en mij vinden we eindelijk de Wright gate van de Fort Myer militaire basis. We beantwoorden de vragen van de veiligheidsbeambte en mogen dan doorrijden naar de officer's club.

Eerst drinken we een drankje in de Lamplighter's Inn, maar de hapjes zijn al op als wij aankomen. Gelukkig mogen we al gauw naar boven, waar een buffet klaar staat. Maar eerst moet het bruidspaar en hun entourage worden geintroduceerd. De DJ heeft duidelijk moeite met de uitspraak van sommige namen. Ook Saskia komt er niet makkelijk uit en Saskia zelf is zeer verlegen met de aandacht van zo'n honderd vijftig anderen op haar gericht.

Laurens vader maakt een speech en een toast en daarna beginnen Lauren en Dan aan het buffet. De DJ vertelt vervolgens tafel voor tafel wie nu mag.

Wij zitten aan tafel 13 met de familie Hildebrand, die schuin tegenover ons woont. Het wordt dus erg gezellig en dat is fijn, want we moeten even wachten, voor wij in de rij van het buffet mogen aansluiten. Als dat eindelijk het geval is, bestaat onze keuze uit salade en broccoli met wortels, rijst en aardappels met creme saus en zalm, kip of roast beef (ik neem iets van alle drie). Het smaakt allemaal lekker.

Een goochelaar loopt tijdens het eten tussen de tafels door en laat zijn kunsten zien. Vooral de kinderen zijn er helemaal van onder de indruk.

Al gauw nadat wij hebben opgeschept kondigt de DJ de eerste dans van het bruidspaar aan. Natuurlijk moet ik daar met mijn fototoestel bovenop staan. De fotograaf is er ook en maakt een opmerking over mijn camera. Hij is Katja's vroegere high school counselor en fotografie is ook zijn hobby. Ik ben benieuwd naar zijn foto's. Ze zullen vast beter zijn, dan die van mij, maar ik vind, dat hij niet erg creatief is (van wat ik gezien heb). Maar wie weet is het eindresultaat verrassend. Zelf heb ik nog veel te leren, hoewel meer foto's goed gelukt zijn, dan ik had gehoopt.

Na de eerste dans van het bruidspaar komt de dans van de bruid met haar vader en daarna de bruidegom met zijn moeder. En dan mogen de gasten meedoen. Als eerste komt Kool and the Gang "Celebrate Good Times" en we dansen er allemaal in mee. Kai en ik proberen een jive, maar we moeten nog even oefenen, dat is duidelijk!

Al snel volgen de YMCA (een lied waaraan Rick weigert mee te doen), de Chicken Dance (jee, ik moet opeens naar de wc) en de Electric Slide, waar we dapper wel aan mee doen, ik volg een van Laurens bruidsmeisjes, die duidelijk precies weet, hoe de passen gaan.


Alle kinderen, die Lauren ooit gebabysit heeft (of althans, de meeste!)

Intussen wordt er champagne ingeschonken en maken Lauren en Dan zich klaar om de cake aan te snijden. Voor de fotograaf wordt dat eerst door Dan met een zwaard gedaan, maar uiteindelijk komt er een gewoon mes aan te pas. Het paar voedt elkaar een hapje en dan worden er stukken uitgedeeld aan iedereen.

Behalve de grote cake zijn er ook tientallen cupcakes en een "groom's cake", Lauren heeft hiervoor gezorgd en hij is in de vorm van een grote kies met zilveren vulling.

Met het dessert komen ook de toasts. Inmiddels weten we, dat Dans vader later ook zal komen en dus is zijn broer helemaal ontspannen als hij het bruidspaar toespreekt. Hij houdt een heel onderhoudende toespraak over Dan en zijn jeugd, het verschil in hun temperament en hoe ze toch "close" zijn. Na Martin komen de twee maids of honor aan de microfoon, Rosalind en Stephanie. Zij zijn minder voorbereid dan Martin, maar niet minder gek op het bruidspaar.

Als de cake op is begint het dansen in alle ernst. Iedereen geniet met volle teugen. Halverwege gaan alle ongetrouwde vrouwen bij elkaar staan en gooit Lauren haar boeket. Wie het gevangen heeft weet ik niet, ik stond te ver weg.

Katja, Saskia en Kai vermaken zich prima en Rick en ik dansen ook heel wat. Eindelijk biedt iemand aan om een familie foto te maken en die wordt ook heel leuk.


Ons gezinnetje

De kinderen worden moe en de families met kleintjes gaan naar huis. Een stel vrienden gaat de auto versieren en Lauren en Dan worden volgens de Joodse tradities nog op hun stoelen boven onze hoofden rondgedragen (Laurens gezicht spreekt boekdelen!).

Dan gaan wij ook afscheid nemen. We nemen nog een laatste foto met Lauren samen en spreken af haar na haar korte huwelijksreis nog even te zien. Lauren en Dan dansen de laatste dans van de avond samen en wij ontsnappen naar buiten. De auto ziet er goed uit, allerlei leuzen op de ramen, blikken achter de auto. De kinderen zitten vol afwachting op een bankje te wachten en dan komt het bruidspaar naar buiten. Onder veel gejoel worden ze uitgezwaaid.

Wij lopen naar de auto en leiden een hele rij anderen de hekken van Fort Myer uit. Het is middernacht. Wat een sprookjesachtige en fantastische dag, ik voel me bevoorrecht er zo'n groot deel van te hebben mogen uitmaken!

Meer dan 300 foto's heb ik deze twee dagen genomen, die ik binnenkort allemaal online zal zetten. Het is moeilijk te kiezen welke op dit blog te zetten, dus de selectie is "random".

donderdag, augustus 24, 2006

Muskegon en de rit naar huis

Woensdag, 23 augustus, 2006

Vandaag mogen we even rusten voor de heel erg lange rit morgen. We hebben na wat overleg besloten om alle 795 mijl in een keer te gaan rijden. We wilden eerst al vanavond op pad gaan, maar dat wordt zo’n gehaast.

Het is maar goed ook, want al vanaf het begin van de reis maakt de van vreemde geluiden bij het remmen. Rick wilde het telkens negeren, maar gisteravond moest hij in Milwaukee heel hard remmen en sindsdien klinkt het vele malen erger.

Gelukkig weet zijn vader een goede garage in Muskegon en bij het opstaan belt Rick ze gelijk. Ze kunnen ons vandaag nog inpassen, gelukkig, want ik zou geen rustig moment hebben, als we met dat geluid nog zo’n afstand zouden moeten afleggen!

Ricks vader haalt ons op bij de garage en na een knuffelig weerzien met de kinderen eten we met zijn allen ontbijt. Er wordt gebeld, dat de van al kan worden opgehaald, dus splitsen we op.

Saskia gaat met Rick en Grandpa mee, want ze heeft in de paar dagen, dat wij weg waren, alle vier haar meegebrachte boeken uitgelezen!! Rick gaat dus op zoek naar een boekenwinkel, die Muskegon niet heeft, blijkt later. Bij Walmart hebben ze dan maar wat tijdschriften gekocht.

Katja, Kai en ik nemen mijn schoonvaders (heel) oude Jeep mee naar het strand van het Michigan Meer. Dit Muskegon State Park is erg mooi en ik moet er bij een bezoek aan mijn schoonvader altijd tenminste een keer heen. Als we er aankomen is er niemand geparkeerd, dus we hebben het strand voor ons alleen.

Het zand is fijn en voelt heerlijk aan onze voeten. Het water is wat koud, maar lekker om in te lopen. We besluiten zeker een mijl door het rulle zand te lopen en intussen hoor ik de verhalen over wat de kinderen de afgelopen dagen beleefd hebben.

En wat hebben ze zoal gedaan? Ontzettend veel! Volgens mij is mijn schoonvader uitgeput!

Ze hebben een enorme wandeling door de duinen gemaakt en zijn de weg kwijt geraakt. Het was zo zwaar, dat Saskia moest huilen, maar gelukkig is alles toch weer goed gekomen. Verder hebben ze in het Muskegon Meer gezwommen, in dune buggies gereden, een vuurtoren en een expositie over het vormen van duinen gezien en hun eigen gevangen vis voor lunch gegeten!

Kai verzucht, dat hij ook zo graag aan een meer zou wonen. Ik kan het me helemaal voorstellen, want het is hier ook mooi. Alleen moet ik niet aan de koude winters denken en er is in Muskegon verder niet veel te doen.


Kai is al boven, terwijl ik pas halverwege ben!

Tijdens onze wandeling lopen we drie hoge duinen op. Het is flink zwaar, want onze voeten zakken in het rulle zand weg. Als ik dit iedere dag kon doen zou ik echt in tip-top vorm zijn! Het weer naar beneden rennen is het leukst. In het zand op de duinen zien we trouwens allerlei dierensporen, van slangen, herten en andere niet te identificeren dieren.


Een monarch rust op het strand van Muskegon State Park

Als we weer bij de auto zijn wijst de Garmin 2,5 mijl aan, maar ik heb bijna 400 calorien (gewoonlijk bij zo’n afstand niet veel meer dan 200) verbrand, zo zwaar was dat duinlopen!

Het weer ziet er nogal dreigend uit en er wordt voor later op de middag onweer voorspeld. We eten dus gauw lunch en rijden dan naar de marina, waar de zeilboot van Ricks vader ligt. Hij heeft een zeewaardige zeilboot, waarin vier mensen kunnen slapen. Toen mijn schoonmoeder nog in leven was gingen ze ermee op vakantie op het Michigan Meer.

Het wordt een heerlijk ontspannen middagje zeilen. We mogen allemaal om beurten het roer bedienen en er staat een lekker, maar niet te hard, briesje. Alle wolken verdwijnen dan ook nog eens en ik verbrand zelfs een beetje.


Het tweede huis van rechts is Ricks vaders huis, gezien van de zeilboot

Een van de opdrachten van mijn fotografiegroep is een oude of antieke deur te fotograferen. Nu heeft Muskegon niet zoveel te bieden, maar wel twee heel bijzondere Queen Anne stijl huizen, waarin eind 19e eeuw onder anderen de rijke houtmagnaat Hackley woonde. Rick en ik rijden erheen en nemen ettelijke foto's. Het zijn heel bijzondere huizen, met allerlei detail aan de buitenkant en een heel stel glas in lood raampjes. Ook de begeerde antieke deur vind ik, helemaal van versierd hout gemaakt, altijd leuk, dit soort opdrachten.

Tot grote vreugde van Rick, Katja en Kai is het weerbericht inderdaad veranderd en is er veel minder kans op onweer, dan ze rond het middaguur voorspelden (kennelijk veranderen de weersomstandigheden rond de Grote Meren snel). Dit betekent, dat ze kunnen gaan zalm vissen op het Michigan Meer, iets wat er tot nu toe nooit van gekomen is.

We eten snel een hapje van de Bear Lake Tavern en dan vertrekken zij vieren. Carol en ik blijven lekker buiten op het deck met zicht op het meer kletsen. Helaas krijg ik mijn gewenst zonsondergang niet. Carol heeft aangeboden me naar het meer te rijden, maar naarmate zonsondergang nadert neemt de bewolking ook weer zo toe, dat er geen straaltje meer doorheen schijnt. Alleen heel in de verte zien we mooi rood verlichte onweerswolken, hopelijk blijven die ver van onze vissers!

Zalm vissen is een heel erg “hit or miss” sport, Ricks vader vertelde, dat hij ongeveer de helft van de keren, dat hij uit varen gaat, iets vangt. Grote hoop hebben we dus niet, dat ze met een zalm thuis zullen komen.

Rond tien uur stormt een dol enthousiast Kai echter naar binnen. Hij heeft een Chinook zalm van bijna een meter aan de haak geslagen! Wat een spectaculair beest! En Rick heeft een flinke Coho zalm gevangen. Een zeer succesvolle avond, dus!


Kai durfde hem niet vast te houden, maar Rick is net zo trots

Mijn schoonvader begint de vissen meteen schoon te maken en ik ben verbaasd over al het bloed, dat eruit komt. De Chinook zalm blijkt een mannetje te zijn en de Coho een vrouwtje. De zalmen paren in het Muskegon Meer en gaan daarna dood.


De "master" aan het werk

Ricks vader is duidelijk een pro in het fileren van vis en binnen de korste keren liggen er zulke grote stukken zalm in de bak, dat ik me bedenk, dat je daar in de winkel misschien wel $100 voor zou moeten neertellen!


Erg jammer, dat wij er niet van mee kunnen eten!

Na dit avontuur is het tijd om afscheid te nemen van Carol en Rick en ik gaan voor de laatste nacht naar het hotel. Morgen hebben we een gigantische rit voor de boeg, maar deze week was al het rijden dubbel en dwars waard!

Donderdag, 24 augustus 2006

Veel te vroeg word ik wakker, ik zie als een berg tegen vandaag op! Bijna 800 mijl zullen we moeten afleggen en ik weet nu al, dat mijn lichaam daar niet blij mee gaat zijn. Helaas heb ik tot zondag ook helemaal geen tijd om te ontspannen, want morgen en overmorgen zijn we constant in de weer met de trouwerij van Lauren.

Maar ja, naar huis zullen we toch moeten. We checken uit het hotel en komen net voor achten bij mijn schoonvader aan. Tot onze grote verbazing zitten de kinderen al klaar en we laden snel hun spullen in de auto.

Het afscheid is altijd moeilijk, want de afstand is toch erg groot. Maar de kinderen hebben een fantastische tijd gehad en mijn schoonvader heeft duidelijk ook genoten. Volgend jaar zullen ze dus zeker terug willen en wie weet zit er dan weer een leuk reisje voor Rick en mij in. Om de te overbruggen tijd wat minder lang te maken bespreken we gauw, wanneer Grandpa onze kant op kan komen. Waarschijnlijk zal dat met Thanksgiving lukken, dus dat is te overzien.

Na snel even de voorbanden, die zacht waren, opgepompt te hebben beginnen we rond half negen aan ons kilometer vreten. Meteen in Michigan hebben we al zeker een uur vertraging. We komen in een zwaar onweer terecht, wat aquaplaning veroorzaakt en we zien een paar nare ongelukken.

Ook is er heel wat constructie gaande en staan we eindeloos in de file. Het lijkt ook of het onweer met ons mee trekt. Pas als we naar het zuiden afbuigen wordt het weer droog.

Ergens in Ohio eten we een snelle lunch bij Wendy’s en bij Columbus neem ik het stuur over van Rick. Het is al na drieen en we moeten nog bijna 350 mijl! Ook hier zijn weer banen gesloten voor constructie en komen we herhaalde malen in de file te staan. Op de heenweg hebben we hier helemaal geen last van gehad!

Onderweg zie ik op vrijwel elke tussenstrook politie staan, dus ik durf niet te ver over de snelheidslimiet te rijden. Balen! Zo duurt het nog langer voor we eindelijk thuis zijn!

Na even overleggen besluiten we toch bij Washington, Pennsylvania bij een restaurant te gaan eten. Vooral Saskia verveelt zich erg en dat is niet bevordelijk voor het humeur in de auto. In Washington weten we een TGIFriday’s en daar is een Target vlakbij.

Terwijl we op ons eten wachten gaat Rick met Saskia naar Target om vertier te zoeken. Eigenlijk willen ze een video kopen, maar hebben alleen een VHS speler in de auto en Target blijkt alleen maar dvd’s te verkopen. Met wat knutselspulletjes komen ze terug.

Het eten wordt snel bezorgd, want we hebben verteld, dat we op doorreis zijn en haast hebben. De bediening is attent en goed en binnen het uur zitten we weer in de auto.

De rest van de weg verloopt vlot, er is nu nauwelijks verkeer meer en we rijden door relatief onbewoonde gebieden, tot we de metropool naderen. Daar is het wat drukker, maar het is inmiddels al na tienen, dus erg is het niet. De kinderen liggen achterin al te slapen. Om half twaalf rijden we eindelijk de oprit naar ons huis op!

Hoera!!! Wat een welkom gezicht! Door al het oponthoud hebben we bijna vijftien uur in de auto gezeten! Ja, we zijn gek, dat we zo’n afstand op een dag afleggen, het is even heel hard doorbijten, maar we hebben dan ook een absoluut fantastische week achter de rug! En nu kan de huwelijkspret beginnen!

dinsdag, augustus 22, 2006

Wisconsin Dells

Om zeven uur gaat de wekker weer, gelukkig ben ik nog niet helemaal aan het uur tijdsverschil gewend en ik doe mezelf geloven, dat het acht uur is. Binnen het halve uur (en dit is inclusief douchen!) zitten Rick en ik in de auto, uitgecheckt en wel. Een persoonlijk record, dat is zeker!

Bij de Starbucks even verder op moet natuurlijk onze ochtend caffeine-stoot worden gehaald en we hopen, dat ze ook warme sandwiches hebben, zoals in ons gebied. Dan hoeven we niet direct weer te stoppen, want we hebben haast. Helaas hebben ze de sandwiches niet, dus delen Rick en ik een (wel heel erg smakelijk) stuk bananen- en walnootbrood.

Ons eerste doel vandaag zijn de Wisconsin Dells, wij vonden dat er op de heenweg zo leuk uitzien, dat we het wat beter willen gaan bekijken. De MIO GPS zegt, dat we er vijf uur over zullen doen.

Al meteen als we Duluth uitrijden zitten we weer in Wisconsin. Helaas voor Rick is er geen enkel “Welcome to Wisconsin” bord te zien. Het is een mooie weg, langs allemaal meren en opeens ziet Rick een billboard, waarop een Noorse winkel wordt geadverteerd. Die zou zestien mijl verderop zijn, maar niet op onze route.

Rick is dol op alles wat Scandinavisch is, mede dankzij zijn jeugdjaren in Copenhagen. We rijden de zestien mijl dus om en arriveren net een paar minuten voor het opent bij het winkeltje. “Odden’s Norsk Husflid” in Barronett, Wisconsin, ziet er van buiten wel erg klein uit en ik moet toegeven, dat mijn eerste reactie “zonde van de tijd” was.

Maar ja, soms ben ik wel erg de reisleidster en moet Rick mij maar volgen, dus ik besluit hem hierin zijn zin te geven. Meestal volgt hij mijn suggesties zonder slag of stoot, dus ik mag niet klagen.

Een vriendelijke oude man rijdt een paar minuten later het parkeerplaatsje op en vertelt ons, dat de eigenaresse vast zo komt. Hij laat ons alvast binnen, want hij gaat wat schilderwerk doen. Hij is zo met ons in gesprek, dat hij vergeet het alarm uit te schakelen. Een minuut of wat later gaat dat dan ook met alle bellen en toeters af!

Als mij dit in een winkel van een ander zou overkomen, zou ik in paniek raken, wat als de politie komt? Maar hij gaat heel rustig in het heel kleine telefoonboekje bladeren en belt “Sheriff” om hem te zeggen, dat alles heus goed is. Natuurlijk zijn we hier in een gehuchtje met een paar honderd (of minder) inwoners, dat vergat ik even.

Intussen kijken Rick en ik rond in het toch wel heel vol met Noorse en andere Scandinavische spullen gestouwde winkeltje. Ik stel me voor, dat dit zoiets is voor Noren als de kleine Nederlandse winkeltjes hier in de VS zijn voor ons. Vertrouwde spullen, die we hier niet kunnen krijgen.

Al zijn we op zoek naar een cadeautje voor Ricks vader, wij zien er niets van onze gading. We bedanken vriendelijk voor het binnenlaten en voelen ons eigenlijk een beetje schuldig, dat we niet wachtten op de eigenaresse om iets te kopen. Maar ja, kopen omdat het moet staat me ook tegen.

De GPS leidt ons via allerlei boerenweggetjes (en dan moet je je dus een boerderij per enkele mijlen voorstellen) terug naar de snelweg. Ik kijk mijn ogen uit, vooral de “Nederlandse” zwart-witte koeien vind ik leuk om te zien, want in ons gebied is het meeste rundvee helemaal zwart of bruin.

Bij het plaatsje Cumberland, waar we net het Rutabaga Fest (een groente, waarvan ik zo gauw de Nederlandse naam niet weet) niet meemaken (oh, wat is dit “small town America, ik geniet!) gaan we pas echt de boondocks in. We rijden op 18 ½ street en 22 ½ street en Rick denkt al, dat de GPS van slag is. Maar nee, hoor, na veel links en rechts afslaan zitten we opeens weer op de 53, die ons naar het zuiden brengt.

Het landschap blijft mooi groen en glooiend met de typische rood geverfde schuren. Die laatsten zijn mijn favoriet. Ook al heb ik er al ontzettend veel gezien, ik blijf het leuk vinden, dat rood in het groene landschap. Het doet me ook op een vreemde manier aan mijn jeugd denken. Toen we kinderen waren lazen we Donald Ducks bij mijn grootouders en die schuren lijken precies op de schuur van Oma Duck. Een stukje nostalgie komt dus bij me los.

Nog steeds hebben we geen cadeautje voor Ricks vader gevonden en opeens zie ik een “Cheese Haus” langs de weg. Hier hebben ze vast de wereldberoemde Wisconsin kazen. En jawel, hoor, een hele wand vol met verschillende kazen. Ook mag ik een handje vol “curds” proberen, hoe die in het Nederlands heten weet ik ook al niet!

Wij kiezen drie wieltjes cheddar: sharp (geel), extra sharp (rood) en extra extra sharp (zwart). Zo toont het ook leuk als we het geven. Zouden de zwart-bont koeien (zo heten ze toch?) extra goede melk geven? Want die zie je hier het meest en in Nederland toch ook wel. Zomaar een gedachte, waarop iemand vast een antwoord heeft.

Om een uur of een rijden we het stadje Wisconsin Dells binnen. Vroeger heette het hier Kilbourn, maar toen de “Dells” (speciale rotsformaties) een populaire toeristenattractie werden (en dat was al zo’n honder jaar geleden het geval) is de naam veranderd.

We hebben honger en willen graag aan de rivier eten. We vinden al vrijwel meteen “Mexicali Rose”, een Mexicaans restaurantje met een gezellig terrasje aan het water. We zien een aantal boten vertrekken, maar in de brochure lezen we, dat die minimaal twee uur duren en daar hebben we geen tijd voor, tot onze spijt.


Het toeristische straatje in het centrum van Wisconsin Dells

Na een lekkere quesadilla met spinazie voor mij en een enchilada voor Rick gaan we op zoek naar een plekje, waar we de Dells zonder boot kunnen zien. Dit blijkt moeilijk, zo niet onmogelijk. We vinden wel een doodlopend weggetje, waar we eng op een klif balancerend een aantal foto’s maken van de zandstenen rotswanden, maar echt spectaculair is het niet.

Dan vinden we een parkeerplaats in het supertoeristische centrum van het stadje en lopen er even tussen alle ouderwetse portrettenshops en fudge winkeltjes rond. Bij de toeristeninformatie vragen we of er met de auto ook een plek te vinden is, waar je de Dells kunt aanschouwen. Het meisje kijkt ons niet begrijpend aan, ze is niet veel ouder dan Katja en is alleen getraind om boottochten aan te prijzen. Ze weet dan ook niet, of je er met de auto ook dichtbij kunt komen.

Ietsje verderop ontdekken we de Riverwalk, een pad vlak langs de rivier. Aan de overkant zien we een weg lopen vlak langs de rivier en we willen die wel eens uitproberen.


Dit soort rotsformaties geeft de "Dells" hun naam

We halen de auto weer op en gaan op ontdekkingsreis uit. Niet veel verderop zien we een bord “Wisconsin Dells Nature Area” en een parkeerplaats met een aantal auto’s erop. We zien ook een pad en besluiten dat eens te proberen, al begint de tijd te dringen. Op de GPS zien we, dat de rivier niet ver weg is.

Ongeveer halverwege komen we een paar wandelaars in de tegenovergestelde richting tegen. Op onze vraag hoe ver de rivier nog is, antwoorden ze een kwartier tot twintig minuten. Oef, dat betekent, dat we later zullen vertrekken, dan 15 uur, wat onze doeltijd was. Na enig overleg lopen we toch door, dan eten we maar wat op de boot, die Dells moeten gezien worden.

Tien minuten later (wij lopen duidelijk sneller, dan de meeste mensen) staan we op een roodachtig zand strandje. De kliffen van de Dells omringen ons en het is er prachtig. Het liefst had ik nog de alleenstaande “torens” willen zien, maar hier zullen we het mee moeten doen.

De terugweg gaat, zoals altijd, veel sneller en om kwart over drie zijn we terug bij de auto. De weg terug naar Milwaukee en de veerboot kan beginnen. Deze dagen met Rick zijn weer veel te snel voorbij!

Door wegomleggingen duurt het een hele tijd, voor we bij de terminal voor de veerboot zijn. We hebben nog net tijd om een sandwich als avondeten te kopen en dan is het al tijd om aan boord te gaan.

Dit keer laat ik mijn fototoestellen in de auto, denkend, dat er niet veel te zien zal zijn, en natuurlijk krijg ik daar enorme spijt van! De zonsondergang boven het Michigan Meer kan niet anders dan schitterend genoemd worden. Rick neemt met zijn mobieltje foto’s, maar zelfs dat lukt me niet goed. Hopelijk krijg ik morgen in Muskegon een herkansing.

Terwijl ik binnen typ en lees (het is me buiten te winderig en koud!) komt Rick met updates. Hij kan honderden, zo niet duizenden sterren zien en de Michigan kust (we zijn een half uur van onze bestemming). Ik kan alleen maar aan mijn bed, nog een uur van mij verwijderd, denken. Wat een drukke paar dagen en wat een indrukken hebben wij opgedaan! We kunnen er weer lang met genoegen op terug kijken.

maandag, augustus 21, 2006

North Shore Drive

Omdat we een flink volle dag hebben gepland vertrekken we al vroeg uit Minneapolis. Ik moet zeggen, het staat in mijn top tien van leukste steden in de VS (in combinatie met St. Paul) en ik kan me voorstellen, dat het er leuk wonen is.

Bij Starbucks halen we onze gewoonlijke lattes en bij McDonald’s een dit keer werkelijk heel verse egg mcmuffin en dan beginnen we aan de rit naar Duluth.

Het landschap hier is nogal vlak met heel wat meren. Niet voor niets heeft Minnesota de bijnaam “Land of 10.000 lakes”. De begroeiing is heel anders, dan in ons gebied, vooral heel veel berken en dennebomen.

Halverwege neem ik het rijden van Rick over, die heeft tot nu toe al die mijlen gereden en heeft wel even zin om gewoon passagier te zijn. Na zo’n twee uur rijden komen we op de top van een heuvel en opeens strekt zich daar de stad Duluth en het Grote Meer voor ons uit. Een spectaculair gezicht is het! Jammer, dat ik achter het stuur zit en onze voorruit begraafplaats voor een half miljoen van de biljoenen insekten hier is, anders had ik een paar foto’s genomen.

Nu zijn Rick en ik bij alle grote meren geweest, een leuk feitje voor de annalen. Duluth ziet er erg industrieel uit. Het is, zo zegt een van onze gidsboeken, misschien wel de grootste binnenlandse haven zo ver van zee verwijderd. Er wordt vooral veel ijzer verscheept, want net ten westen van de stad wordt ijzer gemijnd.

We rijden door Duluth heen en beginnen aan de North Shore Scenic Drive. Omdat we dezelfde weg weer terug zullen rijden besluiten we eerst naar het noordelijkste punt, dat we kunnen halen te gaan. De hele weg leidt naar Thunder Bay in Ontario, Canada, maar dat is voor ons veel te ver op een dag.

Wij kiezen Tofte als eindpunt op deze weg. Hier komen we rond lunchtijd aan en vinden er de Blue Fin Grille, een gezellig restaurantje aan het water. Alles doet hier erg Scandinavisch aan en ook de namen, die we zien zijn Noors, Deens, Zweeds of Fins. Zelfs de mensen zien er nog Scandinavisch uit.

Zoals zo vaak hier in de Verenigde Staten sta ik er versteld van hoe bepaalde groepen pioniers (hier in Minnesota “voyageurs” genoemd) zich gevestigd hebben in een landschap, dat zo erg op dat van “thuis” lijkt. Je zou de kliffen langs de kust hier goed met de Noorse fjorden kunnen vergelijken en het klimaat ook. Gingen ze hier bewust naar op zoek, toen ze aan de oostkust landden? Toeval kan het toch niet zijn.

We zijn dus niet verrast als Gjetost kaas deel uitmaakt van het menu. We bestellen de plaatselijke specialiteit: gerookte Bluefin met Gjetost op crackers. Ik ben geen grote Gjetost fan, maar zo smaakt het wel lekker. Al etend hebben we uitzicht op een strandje aan het meer, waar een familie aan het kanoen is.

Op de terugweg hebben we een aantal stops ingepland, want er is langs de kust van alles moois te bekijken. Als eerste stoppen we bij Tettegouche State Park. Hier moeten mooie watervallen te zien zijn.

Bij het kantoortje kopen we voor $7 een State Parks dagpas en gaan dan op zoek naar de watervallen. Er blijken er twee te zijn, Two Steps Falls en High Falls. Die laatste is officieel de hoogste in de staat Minnesota, verder naar het noorden is er wel een hogere, maar die ligt eigenlijk al op Canadees grondgebied.

Aan het begin van het pad staat, dat de hoge waterval 0,7 mijl verderop is. Dat is wel even te doen, denken we. We lopen een heel end de heuvel op en voor mijn gevoel zijn we allang meer dan halverwege, als we weer een bordje tegenkomen, nu is het nog een halve mijl!

Het bos is erg mooi en weer vind ik het leuk de verschillen met thuis te zien. Er groeien wilde bosbessen, jammer genoeg nog niet helemaal rijp en de eekhoorntjes hier zijn rood en niet grijs.

Als we bij een splitsing aankomen kiezen we ervoor om eerst naar Two Step Falls te gaan. Dit blijkt een mooie waterval te zijn. Niet spectaculair hoog, maar het water komt in een waaier naar beneden.


Een deel van Two Step Falls

Verderop zien we High Falls, maar alleen van bovenaf. Om hem van beneden te bekijken zouden we nog een flinke klim moeten maken en wegens tijdgebrek doen we dat maar niet.

Al met al heeft deze 0,7 mijl wandeling meer dan een uur geduurd en we schrappen wat in de boeken wordt geroemd als een van de mooiste uitkijkpunten over Lake Superior van ons programma. Dat zou weer een fikse wandeling zijn, waarvoor de tijd ontbreekt, en we hebben zo langs de weg ook prima uitkijkpunten.

Bij het Split Rock Lighthouse kopen we een ticket om de vuurtoren te bekijken. Deze is bovenop een klif gebouwd, nadat door een storm in 1905 een aantal schepen hier vergingen.


De van gele bakstenen gebouwde vuurtoren is prima onderhouden en we mogen naar boven om het licht te zien ronddraaien. Ook het huis van de wachter is helemaal gerestaureerd en ingericht, zoals het er in het begin van de twintigste eeuw moet hebben uitgezien. Vrijwilligers in klederdracht vertellen over de geschiedenis van de vuurtoren.

Als we alles bekeken hebben wil ik kijken of we de vuurtoren ook van beneden aan het meer kunnen fotograferen. We lopen een pad af en daar blijkt een houten trap helemaal naar het meer te zijn gebouwd.

Rick wil niet zo ver naar beneden, dus ga ik maar alleen. Vanaf de rotsen heb ik goed uitzicht op de vuurtoren. Als ik omkijk zie ik een heel kleine chipmunk een soort denneappel eten, dus ik neem hem ook maar gelijk op de foto.


En dan kan ik de verleiding niet weerstaan om de watertemperatuur te gaan voelen. Nu begrijp ik ook meteen, waarom de kinderen, die we eerder zagen, niet zwommen. Brrr!!! Het is ijskoud! Bovenaan de trap wacht Rick geduldig. Ik heb mijn oefening voor vandaag wel gehad!

Onze volgende en laatste stop voor vandaag is nog een vuurtoren. Dit keer degene in Two Harbors. We lopen hier een lange pier af, waar een klein onbewoond vuurtorentje staat. Daar zien we ook hoe een van de enorme vrachtschepen wordt geloodst. Vroeger was Two Harbors een grotere en belangrijkere haven, dan Duluth, nu moeilijk voor te stellen.


De grote vuurtoren hier is nu een bed and breakfast, maar we mogen, tegen betaling, wel een kijkje nemen. Deze vuurtoren is de oudste in Minnesota en is rood geschilderd. Van binnen ziet hij er weer heel anders uit, dan die op Split Point Rock. De toren is bijvoorbeeld veel hoger, zodat hij boven de bomen uit zichtbaar is. Ik heb iets met vuurtorens, dus ik vind dit ook weer reuze interessant.


Via de expressway rijden we terug naar Duluth, waar we inchecken bij de Holiday Inn en ons opfrissen voor we op zoek gaan naar een restaurant. We willen graag of iets aan het meer of iets met zicht op de haven. Veel keus is er niet, maar uiteindelijk vinden we een ronddraaiend restaurant "Top of the Harbor" in het Radisson hotel.

Van hieruit hebben we uitzicht over de haven en we zien een mooie zonsondergang. Het eten smaakt lekker, vooral de gerookte forel, die de specialiteit is in dit gebied. Ook de prijzen vallen alles mee, meestal zijn die in een ronddraaiend restaurant veel hoger.

Moe van alle indrukken van vandaag en het vele klimmen internetten we nog wat op de kamer en dan gaan de lichten uit, morgen weer vroeg op!

zondag, augustus 20, 2006

De Twin Cities

Vandaag zijn Rick en ik 18 jaar getrouwd en wat een heerlijke jaren zijn het geweest! Hopelijk komen er nog dubbel zoveel en meer bij! Om dit heuglijke feit te vieren trakteren we onszelf op een ontbijt op bed. Het smaakt heerlijk, mijn gepocheerde eieren zijn precies goed gekookt en ook de ham is lekker.

Om mijn spieren los te maken en de stad te verkennen besluiten we een fikse wandeling te gaan maken. Minneapolis is een ontzettend wandelbare stad en we zetten als eerste koers naar de Sculpture Garden. Hier staat een heel leuke fontein in de vorm van een enorme rode kers op een lepel. Hij is gemaakt door Claes Oldenburg, een Zweedse Amerikaan, en zijn Nederlandse vrouw, Coosje van Bruggen. Helaas is het licht in de richting van de wolkenkrabbers niet optimaal, maar we kunnen toch een heel aantal foto’s maken.


Door de gezellige binnenstad lopen we terug, langs Nicollet Mall en eigenlijk met de oude stenen brug als doel. Die blijkt toch wel wat ver te zijn en we hebben een vol programma, waarin alles kwa tijd precies past.

We besluiten naar de oude stenen brug te rijden. Die blijkt een heel mooie brug te zijn met een wandel- en fietspad eroverheen. Aan weerszijden zijn oude meelfabrieken van Pillsbury en Gold Medal Flour te zien. Die florisseerden hier, omdat ze kracht putten uit de St. Anthony watervallen in de Mississippi, waar de rivier het grootste hoogteverschil van zijn meer dan 2000 mijl lengte heeft.




Tegenwoordig zijn de watervallen door de mensheid helemaal verlegd en is er scheepvaart mogelijk. Toch blijft het een mooi gezicht en heel grappig voor ons om weer aan de Mississippi te staan. We hebben deze machtige rivier ook veel zuidelijker gezien, in St. Louis, en nog zuidelijker in New Orleans.

Na de brug over gelopen te zijn en alle geschiedenis plakkaten erover gelezen te hebben lopen we terug naar de auto. Via de campus van University of Minnesota, die erg mooi is en waar we vooral de fraternity huizen (zoals van Alpha Tau Omega, voor mij zijn de fraternities en sororities nog steeds iets mysterieus) bewonderen, rijden we richting Mall of America.


Wat een gigantisch winkelcentrum is dat! En je moet op iedere verdieping rondjes lopen, want in het midden staan allemaal achtbanen en kermisattracties! Wij zijn heus wel wat gewend, want Tysons Corner is ook een van de grootste malls in het land, maar dat is nog niet half zo groot als deze!

We winkelen wat, kopen een kookboek bij Barnes and Noble voor de slow cooker, die we aan Lauren en Dan als huwelijkscadeau zullen geven en ik koop er voor ons ook gelijk eens, want er staan heel wat lekkere en makkelijke recepten in.

Bij een van de souvenirwinkels vinden we grappige t-shirts voor de kinderen en bij Macy’s eindelijk een leuk horloge voor mij.

Dan is het lunchtijd en we kiezen Kokomo’s Island Cafe van de lijst met thema restaurants. Dat blijkt een goede keuze. Het is er vrolijk Caribisch ingericht, de bediening is ontzettend vriendelijk en het eten wordt snel gebracht en smaakt heerlijk.

Het is perfect weer buiten en we hebben geen zin om meer tijd binnen in een drukke mall door te brengen. We hebben voor 17 uur tickets voor het Science Museum in St. Paul en we willen ook die stad nog een beetje bekijken.

Onderweg bel ik Benno Groeneveld, die ook op het Alles Amerika forum schrijft, maar het lukt niet om iets af te spreken. We hebben ook maar zo ontzettend weinig tijd! Toch is het leuk om de stem achter de schrijfsels te horen. Volgende keer beter, want dat we ook met de kinderen hier eens naar toe willen gaan staat voor mij vast.

Ondanks het feit, dat er bij het Minnesota State Capitool een grote bijeenkomst is van lopers voor de Susan G. Koomen 3-Day Walk vinden we vlakbij een parkeerplaats. Het Capitool is van buiten een schitterend gebouw. Vrijwel letterlijk, want er staan goudkleurige beelden op.

Tot onze verbazing kunnen we er zo binnenlopen, dat zijn we in Washington met al zijn veiligheidsmaatregelen helemaal niet gewend! Binnen vallen onze monden open, wat een indrukwekkend gebouw! Het doet mij aan een mix van het Capitool in Washington en de Library of Congres denken. Er staan marmeren kolommen, de koepel is van binnen kobaltblauw, overal hangen mooie schilderijen.

Boven kunnen we in de rechtszaal van het Minnesota Supreme Court, de House Chamber en de Senate Chamber kijken, allemaal even mooi. Alles is even indrukwekkend en prachtig. Ik ben dol op de architectuur van de 19e eeuw, waar ieder detail zo precies is uitgedacht.






Hierna rijden we naar de St. Paul Cathedraal. Ook hier lopen we binnen en zijn onder de indruk van de kunst, die in dit gebouw te zien is. Heel veel glas in lood ramen en marmeren beelden van heiligen. Ook het altaar is meer dan mooi te noemen. Onvoorstelbaar, dat de architect dit gebouw in slechts een jaar heeft ontworpen!

Het is inmiddels tijd om ons naar het Science Museum te begeven. Als eerste gaan we de film “The Human Body” kijken op een scherm, dat groter is dan een IMAX scherm! De vijfenveertig minuten durende film volgt een zwangere vrouw, haar man en twee kinderen op wie ze passen voor een dag uit hun leven.

Telkens krijg je te zien, wat er in verschillende situaties met hun lichaam gebeurd. Het is een leerzame film, zeker voor kinderen. Het enige nieuwe, dat ik leer, is dat babies tot ongeveer zes maanden onder water automatisch hun adem inhouden en zwembewegingen maken. Hier had ik wel over gehoord, maar dat het feitelijk ook zo is, wist ik niet.

Als de film klaar is moeten we drie kwartier wachten, tot we de Body Worlds tentoonstelling in mogen. We kijken wat rond bij de gewone museum tentoonstellingen en drinken een latte van Caribou Coffee.

En dan gaat het gebeuren. Gek genoeg voel ik me een beetje zenuwachtig, als we de Body Worlds zaal in lopen. Hoe zal het zijn om echte mensen zo tentoongesteld te zien staan?

Het begint “makkelijk”, er liggen een aantal botten en je ziet doorsnedes van iemand. Dat laatste lijkt absoluut niet meer op de mens, die het ooit geweest is, dus dat doet me niet veel.

Maar dan zien we de hele lichamen (van voornamelijk mannen, pas aan het eind staan een paar vrouwen), waarvan alle spieren en zenuwen te zien zijn. We zien een gezonde long en een rokerslong en dan valt het me op, dat de meeste tentoongestelde mensen rokers waren. Slechts bij twee ervan zijn de longen niet zwart, voor zover ik kan zien.

We zien een basketbalspeler en een danser, een “gezin”, waarvan we precies alle aders kunnen zien, een gymnast aan de ringen en een vrouwelijke gymnaste en een schaatsend paar, waarbij de man de vrouw optilt. Verder is er een uitgerekt lichaam, zowel een in de lengte als een in de breedte. En een lichaam, dat van opzij in vier stukken is gesneden.

In het begin gaat het wel, ik probeer er met wetenschappelijke ogen naar te kijken en ook echt te leren, hoe de verschillende spieren en zenuwen met elkaar verbonden zijn en eruit zien. Maar naarmate de tentoonstelling vordert voel ik langzaam mijn maag wat minder happy worden.

Het idee, dat dit lachende, spelende, liefhebbende mensen waren en dat ze nu jarenlang zo rondreizen en tentoongesteld worden, vind ik eigenlijk zo luguber en ik kan me niet aan een zekere walging onttrekken. Zouden deze mensen echt geweten hebben, waar ze zich voor opgaven?

De rij voor de kamer, waarin een zwangere vrouwen en een aantal fetussen te zien zijn, is ellenlang en eerlijk gezegd voel ik mijn maag al genoeg, dat ik het wel zonder die beelden kan doen. Gelukkig voelt Rick dit hetzelfde en sterk onder de indruk gaan we terug naar de auto.

We zijn toch blij, dat we het gezien hebben, want natuurlijk is dit een heel unieke tentoonstelling. Maar we zullen het niet gauw vergeten en als hij ooit weer in Washington komt hoef ik geen tweede keer te gaan.

Gelukkig hebben we even tijd om bij te komen, voor we gaan eten, en we verkleden ons in het hotel en kijken even wat tv om de gedachten te verzetten. We hadden eigenlijk geen van beiden verwacht, dat die tentoonstelling zo ingrijpend zou zijn.

Keurig op tijd voor onze reservering komen we bij het Solera restaurant aan. Dit is een Spaans Tapas restaurant en zodra we er binnenlopen weten we, dat we een goede keus hebben gemaakt. De ambiance is modern en erg gezellig en we krijgen een “booth” (ingebouwde bankjes) voor twee, heel intien.

Ook het menu stelt niet teleur, helaas zijn onze magen niet groot genoeg, anders zou ik veel meer, dan de acht verschillende tapas, die we delen, hebben besteld. We tafelen lekker lang en proberen verschillende sherries uit. We hebben nog net ruimte voor het dessert. De creme fraiche cheescake met perziksorbet en verse perzik is om je vingers bij af te likken!

Door de zwoele avond lopen we terug naar ons hotel. Morgenochtend vroeg willen we alweer op weg zijn, dus de lichten gaan vroeg uit. Wat een volle dag, weer, maar zo ontzettend leuk!