Michelle is hier!

Gisteren hebben we echt hoegenaamd niets gedaan. Alle vijf waren we echt doodmoe! En Saskia en ik hadden ook een beetje een gevoel van "nu is het al allemaal voorbij". We hebben zoveel maanden vooruit gekeken naar dit huwelijk, onze hele zomer ernaar ingericht en dan is het na een dag voorbij!

Gelukkig is ons leven nooit saai en het volgende avontuur kondigde zich al heel snel aan. Michelle kwam rond kwart voor vijf aan op Reagan National Airport.

Rick en ik wachtten haar bij de security gate op. Ik had haar geschreven, dat we haar wel buiten zouden vinden, maar we waren vroeg en dit was haar eerste overzeese reis alleen, dus besloten we toch naar binnen te gaan.

Maar goed ook, want Michelle's koffer bleek niet aangekomen te zijn en we moesten een lost baggage claim doen. Gelukkig had ze de koffer in Philadelphia wel gezien, dus hij zou waarschijnlijk snel aankomen. Wel balen als er iets niet goed gaat met je reis.

Als Amerikaanse vuurdoop namen we haar gisteravond mee naar Glory Days Grill. Hier kon ze gelijk onze favoriete "cheese fries" proberen, die in goede smaak vielen. We zaten lekker op het terrasje, want er stond een aangenaam briesje.

Al gauw na het eten ligt iedereen op een oor, Michelle doodmoe van haar reis en wij van de drukte van de afgelopen week.

Vanochtend is de koffer er nog steeds niet. Ik heb er wel op geslapen, telkens denkend, dat er gebeld kon worden voor de koffer. Maar pas rond acht uur weten we, dat hij onderweg is en rond elf uur bezorgd zal worden.

Michelle is wakker en ik ben wakker, dus we besluiten meteen een van de wensen op haar programma te voldoen: een fietstocht op het W&OD pad. Het is lekker weer, wel vochtig, maar met een lekker briesje.

Al met al rijden we 12,5 mijl (bijna 20 km) en we zien wel een paar cardinaaltjes, maar de herten verschuilen zich. Er zijn dan ook twee auto's op het pad, als ik die zie weet ik al, dat de kans miniem is voor wilde dieren. Soms denk ik, dat gasten denken, dat ik de herten verzin, want ze laten zich vrijwel nooit zien als ik met anderen ben!

We eten gauw lunch, want Kai moet om een uur bij de high school zijn voor zijn football team foto's. We zijn een beetje vaag wat de details betreft en eerst moeten we nog allerlei formulieren invullen. Jeetje, volgens mij hebben ze letterlijk twintig formulieren per kind!! De een als er iets mis gaat, de volgende over allergieen, de derde in geval van nood, etc, etc!

Het gevolg is, dat we pas om tien over een bij het football veld aankomen. Daar zijn de fotografen al in volle gang en Kai heeft zijn jersey (officieel tenue) nog niet eens. Gelukkig komt de coach op ons af en hij zegt, dat we er om half een al hadden moeten zijn en dat hij dat ge-emaild had. Nu heb ik de afgelopen paar dagen tientallen emails over dit football team (voornamelijk voor vrijwilligerswerk) gekregen, maar dat detail is me ontgaan, dus ik bied mijn excuses aan.

Gelukkig heeft Kai nog tijd om zijn officiele teamshirt te krijgen en de individuele foto te laten maken. Terwijl we daarop wachten ren ik terug naar de auto om mijn fototoestel te halen. Het is moeilijk te beschrijven hoe groot de high school is, als ik terug naar de van jog ben ik echt buiten adem. Er zijn acht tennisbanen, een baseball veld, een voetbal/hockey veld en dan pas het footballveld achter de school! Michelle vindt het leuk om te zien, het is zo ontzettend anders dan haar middelbare school in Nederland!

Net als ik de van wat dichterbij wil parkeren, zie ik Kai naar buiten komen. Hij is helemaal aangekleed, maar weet niet hoe hij zijn jersey over de schoudervullingen aan moet trekken. Het arme joch, ik heb met hem te doen, zijn hele team heeft meer dan tien dagen trainingen erop zitten en hij komt er nu pas in. Gelukkig is de coach echt aardig en helpt hem, zodat hij er op de foto prima uitziet.


Als de foto's klaar zijn gaan de jongens gewichten heffen en Michelle en ik gaan naar huis (later hoor ik van Kai, dat hij de gewichtenkamer niet kon vinden dus hij was te laat, gelukkig wordt het vanaf vandaag beter).

We hebben het allemaal flink warm. Het is vochtig buiten en bijna 33 graden en wij hebben gefietst, over football velden gerend en meer. Katja en Leah en Saskia en Laura hebben ook zin om te gaan zwemmen. We maken ons dus allemaal klaar.

We lopen naar het zwembad en dan komen Katja en Leah teruglopen, het zwembad is dicht, want een kind heeft erin gepoept. Dat is balen!! We hebben het allemaal zo warm en een duik in het zwembad zou zo lekker geweest zijn.

De kinderen maken er het beste van en gaan bij Leah door de sprinkler rennen. Michelle en ik zien blauwe lucht en besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om naar Great Falls te gaan.

Net voor de ingang van het park zien we een hert van heel close up! Gelukkig, want nu weet Michelle, dat het geen onzin is. Ze maakt goede foto's en dan rijden we verder het park in. De watervallen zijn op het moment erg kalm, de droogte is goed te merken.


We gaan naar alle drie de uitkijkpunten en op de terugweg lopen we even op met een non in een witte habijt. Ze vertelt ons, dat ze in dienst zijn van een huis voor oude, arme mensen in Washington DC en dit is hun jaarlijkse uitje. Michelle en ik bespreken hoe we enorme bewondering voor zulke mensen hebben, die hun hele leven in dienst van degenen, die het minder dan hen hebben, stellen.

Thuis gaan we lekker met een boek op het deck zitten en net als ik Michelle zeg, dat het me verbaast nog niet van Kai gehoord te hebben, gaat de telefoon. Alsof het telepathie is, Kai is klaar. Hij heeft een serieuze training doorgemaakt!

Het zwembad is intussen open, maar wij zijn te moe om te gaan. We lezen wat buiten en bestellen Pizza Hut, want Rick moet al gauw weer verder naar de high school om meer football nieuws te horen. De pizza's komen op tijd en smaken goed. Rick heeft een meeting bij de school, maar niet veel nieuws komt naar voren.

Tijdens het football seizoen heeft Kai iedere dag meer dan twee uur training. Van drie tot half zes is hij op school. Doodvermoeiend lijkt het mij, zelfs toen ik serieus hockey speelde in Nederland trainden we twee keer per week, niet vier keer (op donderdag is het een studie uur, want dat is wedstrijddag). We maken serieus kennis met hoe fanatiek high school sport inderdaad is!