De westkant van de Mall

Allereerst hoop ik, dat iedereen ook Michelle's blog leest. Zij maakt nog meer mee dan ik, deze dagen! Mijn energie heeft namelijk een limiet en die van haar niet (of nauwelijks). Zo zag zij vanavond met Rick in de regen de eerste football wedstrijd van de Warhawks, het Madison High School Freshman team.

Kai mocht nog niet spelen en ik voelde me niet zo lekker, dus heb de gelegenheid waargenomen me op te werpen als Saskia's wegbrengster. Die heeft natuurlijk weer eens een logeerpartij, dit keer bij Laura.

De weerberichten voor de rest van Michelle's verblijf zijn ronduit slecht te noemen. Helaas voor haar heeft de natuur net deze laatste week van onze zomervakantie verkozen om een einde te maken aan de droogte, die hier al meer dan een maand heerst (en je kunt het aan de bomen zien, veel bladeren zijn helemaal verdord). Voor vrijdag wordt de zondvloed, ook wel Ernesto genaamd, voorspeld, maar ook vandaag zagen we alleen in het begin van de ochtend de zon.

De regenvoorspellingen worden erger naarmate de week vordert, dus ik stel aan Michelle voor om vandaag terug naar Washington te gaan en de monumenten, oftewel de westkant van de Mall, te gaan bekijken.

We nemen de metro naar het Smithsonian station en proberen als eerste een kaartje te vergaren om naar boven te gaan in het Washington Monument. In het hoogseizoen moet je daarvoor al om half zes 's ochtends in de rij gaan staan. Tot onze verbazing komen wij om elf uur aan en kunnen om half twaalf mee naar boven!

We gebruiken dat halve uurtje om het World War II Memorial te bekijken. Dit monument blijft indrukwekkend en groot met al zijn spreuken en fonteinen. Er is altijd zoveel symboliek verwerkt in ieder monument, ik blijf me erover verbazen.

Voor we het Washington Monument in mogen krijgen we een speech van een van de Park Rangers. Hij klinkt alsof hij een lesje aan het opzeggen is en later, als ik wat informatie van hem vraag, klinkt hij net zo. Aan zijn linker vinger zit een ring, ik heb medelijden met zijn vrouw!

Na een ellenlang doorzoeken van tassen (iemand was net naar het Bureau of Engraving and Printing geweest en had een ingepakte poster bij zich) mogen we eindelijk de lift in.

Boven hebben we mooi uitzicht over de verschillende punten in Washington: het Lincoln Memorial en WWII Memorial in het westen, het Jefferson Memorial en Pentagon in het zuiden, de musea en het Capitool in het oosten en het Witte Huis in het noorden. Op ieder uitkijkpunt interessant, dus.


We hebben nog de optie om met een rondleiding van ongeveer een uur naar beneden te lopen, in plaats van de lift te nemen, maar we moeten voor vier uur thuis zijn, dus willen geen extra tijd verliezen. De lift naar beneden laat ons toch al een aantal van de mooie stenen, die bij het bouwen van het monument door de verschillende staten zijn gegeven, zien.

Op weg naar het Lincoln Memorial zien we mooie weerspiegelingen in de "Reflecting Pool", vandaag doet hij zijn naam eer aan. Meestal staat er wind en is de reflectie maar matig, maar vandaag moeten we het wel met bewolking doen, maar de reflecties zijn bijna perfect.




We lopen als eerste naar het Vietnam Veterans Memorial. De soberheid van dit monument maakt het zo indrukwekkend. Een van de eerste namen, die we gebeiteld zien, is Gerrit L. Blanksma. Als dat niet Nederlands is!






Inmiddels hebben we honger gekregen en gaan naar de tijdelijke tent, die voor eten en drinken is opgezet. De keuze bestaat uit hot dogs of broodjes met kalkoen en kaas of ham en kaas. Michelle en ik nemen allebei een (klef) broodje met kalkoen en kaas en eten het op een bankje in het park op. De musjes zijn brutaal en komen heel dichtbij voor een paar kruimeltjes. Het is leuk er een te gooien, want met zeker tien tegelijk storten ze zich erop!

Gesterkt door deze culinaire hoogstand beklimmen we de vele treden van het Lincoln Memorial. De National Park Service is zo precies met het onderhouden van de monumenten, dat ik bij het nemen van close up foto's van het standbeeld van Lincoln verbaast ben hoe vies hij is. Maar het is onder renovatie (niet zichtbaar voor het publiek), dus hopelijk krabben kabouters in het midden van de nacht de bruine troep van het beeld. Bij het Washington Monument zagen we al een paar mannen bezig met het schoonkrabben van roestvrij stalen palen.


Michelle en ik lopen verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Hier is letterlijk niemand aanwezig! Ik blijf me erover verbazen, deze laatste week in augustus is echt de tijd om de stad te bekijken! FDR zit nog steeds rustig op zijn rolstoel, die er helemaal niet zoals de tegenwoordige rolstoelen uitziet.


Ook Jefferson in zijn memorial is onder restauratie, maar zijn enorme standbeeld blijft indrukwekkend. Van hieruit kunnen we nog steeds, ondanks de dichte begroeiing het Witte Huis zien, ik ben ervan overtuigd, dat er een "gat" gekapt is.

De temperatuur vandaag is veel aangenamer, dan gisteren, maar er zijn momenten, dat het zweet me opeens uitbreekt (en nee, de overgang heeft me nog niet bereikt), zo vochtig is het. We lopen weer langs het Washington Monument naar het Witte Huis.

Op het dak zien we de Secret Service bezig en bij het pers gedeelte aan de achterkant is ook activiteit. Maar de president laat zich helaas niet zien. De mensen, die zich rond het Witte Huis ophouden zijn echter net zo interessant. Er zijn heel veel buitenlanders, extra politie en een Segway tour. Heel wat anders, dan in de 18e eeuw, toen de burgers gewoon bij hun president konden aanbellen en met hem de politiek van de dag konden bespreken.

Mijn doel was om om drie uur weer bij de Metro te zijn voor de terugreis en dat halen we precies. We vertrekken weer vanaf Federal Triangle en krijgen een zitplaats. Ondanks zeer dreigende luchten hebben we het de hele dag droog gehouden, meer dan 10 kilometer (de heen en weer naar de metro meegeteld) gelopen en weer heel wat geleerd.

Thuis belt Katja, dat haar schema voor school verkeerd is. Ze heeft Fotografie en Natuurkunde, in plaats van de AP Biologie, zoals afgesproken was. Gauw email ik de counselor in de hoop, dat het rechtgezet kan worden. Als de counselor niet goed reageert ga ik linea recta naar de principal, want we hebben persoonlijk met de counselor bepaald, dat AP Biologie een goed idee was voor Katja. Ik voel al meteen de spanningen van school weer, helaas.

Kai heeft vanavond dus zijn eerste football wedstrijd, maar hij mag niet meedoen, hij heeft te veel trainingen gemist. Volgende wedstrijd doet hij hopelijk wel mee. Ik voel de naderende tropische storm in mijn spieren en ben dankbaar voor een beetje rust in deze drukke weken, dus blijf thuis en breng Saskia weg. Als avondeten haalt Rick Mexicaans van Tequila Grande, altijd erg lekker!