High school sport

Via Kai ga ik weer een heel nieuw iets meemaken hier in de Verenigde Staten: high school sport. Hij heeft besloten, dat hij bij het Madison High School Football Team wil horen en vandaag is de eerste training.

De afgelopen dagen hebben we een enorme stapel formulieren uitgeprint en ingevuld, speciale schoenen met noppen gekocht (de schoenen, die hij voor zijn kamp had gekocht waren niet goed genoeg!) en Kai's zenuwen gekalmeerd. Want high school football is niet zomaar iets, het betekent rigoureus trainen en afzien en heel strenge coaches!

Om zeven uur vanochtend gaat de wekker al en Kai is dan al op. Gaap! Zo vroeg ben ik echt niet meer gewend! Hij eet ontbijt en pakt zijn lunch en dan zet ik hem bij de school af. Hoe lang deze training zal zijn, weet ik niet, maar het feit, dat hij lunch mee moet nemen zegt "Lang!"! Hij zal me met zijn mobieltje bellen als hij klaar is.

Thuis overweeg ik even om terug naar bed te gaan, maar nee, zonde van de dag! Ik drink lekker koffie en eet een bakje cereal, terwijl ik de forums en blogs lees.

Het is bewolkt en niet vreselijk warm (hoewel wel vochtig) en ik besluit te gaan hardlopen. Omdat mijn rechterbeen erg stijf aanvoelt mag ik van mezelf zo langzaam gaan als ik wil, zolang het maar een langere loop wordt. Ik moet toch weer dicht bij die tien mijl komen!

De eerste drie mijl gaan goed, ik loop gemiddeld tien minuten per mijl en daar ben ik tevreden over. Daarna begint mijn been toch weer pijn te doen en ik moet geregeld even strekken. Maar ik wil per se tien kilometer lopen en probeer een langzamer tempo. Dat gaat weer wat beter. Uiteindelijk loop ik iets meer dan 10 km in een uur en 12 minuten, wel met een stop van zo'n vijf minuten bij het Community Center voor een pitstop.

Dat moet dus echt wel sneller, anders loop ik die tien mijl straks in twee uur! Aan de andere kant wil ik ook niets forceren en mijn rechterbeen voelt niet lekker aan. Ach, het is nog bijna twee maanden tot de race, tijd genoeg om te verbeteren (hoop ik!).

Net op tijd voor de schoonmaaksters komen spring ik onder de douche. Katja ligt nog in diepe rust, maar als ik voorstel onze nagels te gaan laten doen is ze binnen tien minuten klaar, ontbijt en al!

Het is druk bij de nagelsalon. Katja kiest groene nagellak voor haar tenen en krijgt daar allerlei opmerkingen over van de oudere dames daar. Een daarvan heeft slippers, die bij het lopen oplichten. De dame in kwestie is zeker 75 en ik geniet daarvan! Heerlijk, zo absoluut geen schaamte te hebben, gewoon dragen wat je lekker en leuk vindt!

Als mijn teennagels aan de beurt zijn kom ik naast de andere oudere dame te zitten. Die hoort warempel meteen goed, dat ik Nederlands met Katja spreek. Het gesprek gaat nog even over schoenen, want een van de Vietnamese dames had sandalen van $700 aan! Voor ik zoveel aan een paar schoenen zal uitgeven moet er wel heel wat gebeuren! Bovendien waren het sandalen: een hak van 10 centimeter, een zool en drie leren bandjes. Onvoorstelbaar! In ieder geval gaat het uur zo snel voorbij en staan Katja en ik met glanzende nagels weer buiten.

Net als we thuis komen belt Kai, dat hij klaar is. Ik haal een kleddernatte, bezwete jongen op. En hij had nog niet eens met alles mee mogen doen, want zijn doktersformulier was niet goed. Wij hadden het schoolformulier, getekend door de dokter, ingestuurd en het moest het sportformulier zijn. Nu moet Kai op de 28e nog een "physical" (uitgebreid onderzoek) ondergaan bij de kinderarts om dat formulier te verkrijgen. Belachelijk vind ik het! Het onderzoek is hetzelfde en nu moeten wij er waarschijnlijk zelf voor betalen, want de verzekering betaalt er maar een per jaar!

Maar verder vond hij het prachtig, dus het zal de moeite wel waard zijn. Hij heeft een uniform, compleet met zware helm, waar hij prompt hoofdpijn van heeft. Van nu af is er iedere dag training, dus ik moet de coach bellen om hem op de hoogte te stellen van Kai's afwezigheid tot de 28e. Prima, maar dan kan hij niet meespelen in de eerste wedstrijd (jammer, maar helaas) en hij moet op reis iedere dag honderd keer opdrukken en twee mijl hardlopen. Kijken of Grandpa dan ook meegaat (zou me niet eens verbazen!).

Het weekthema van mijn fotografie email lijst is "spiegelend in een spiegel" en dat vind ik een heel leuke. Ik haal Katja's kleine handspiegel (de enige, die wij in huis hebben, verder zitten alle spiegels vast aan de muur) naar buiten en probeer wat met druiven en schelpen, maar het wordt niets.

Dan was ik een bakje met bramen en poseer die op de spiegel. Tabatha en Saskia kijken mee. Opeens ziet Tabatha een spinnetje op een van de bramen. Of die nu alles heeft overleefd en nu pas wakker wordt, of net erop is geklommen, weet ik niet. Maar het is een welwillend modelletje. De foto's lukken goed, vind ik. Ik stuur er drie van in, we zullen zien.

Een aantal van mijn fotoexperimenten met spiegel, braam en spin:










In afwachting op Ricks thuiskomst kijken we naar Miss Teen USA. Miss Virginia, persoonlijk echt mijn favoriet, want ze is uniek (ze heeft bijvoorbeels als enige een gekleurde baljurk aan), wordt helaas vierde. Uiteindelijk wint Miss Montana, Saskia's eerste en mijn tweede keus. Katja, Leah en Betsy kijken mee en het commentaar van die drie maakt, dat ik dubbel lig. Ik grap met ze, dat zij hier volgend jaar ook aan mee kunnen doen (de meeste deelneemsters zijn 17 en 18), maar daar moeten ze niets van hebben!

Manlief is intussen ook weer veilig geland en dus kunnen we morgen op weg naar Michigan!