Het Las Vegas van het Oosten

Meteen bij het wakker worden hoor ik de regen klateren op het dak. Dat was acht jaar geleden wel even anders. Toen begon de dag werkelijk stralend. Het weer paste niet bij de tragedies die die ochtend plaatsvonden. Hoe wij die elfde dag van september 2001, nu voor altijd "9/11" hier in de VS, beleefden heb ik hier beschreven.

Al probeer ik bewust niet naar alle herdenkingen op het nieuws te luisteren, de herinneringen komen toch bovendrijven. Mijn gedachten gaan naar de familieleden van de slachtoffers. Als ik me die bange en nare dag acht jaar later nog zo duidelijk voor de geest kan halen, hoe moet het dan voor hen zijn?

Tijdens de core training vanochtend wordt er niet veel over die bewuste dag gesproken. We begrijpen elkaar met een paar woorden, als iemand verzucht, dat ze niet kan geloven, dat het alweer acht jaar geleden is. Iedereen is ook wat stiller, dan gewoonlijk, lijkt het.

Nadat Sharon rigoureus elke spierengroep aan de beurt heeft laten komen, neem ik Cosmo mee uit in de regen. Ik heb al wat spierpijn van gisteren en weet zeker, dat er na vanochtend meer bij gaat komen. Het is duidelijk goed om mijn lichaam weer eens wat anders te laten doen.

Pat heeft vanavond een grote receptie voor een fotoshow, waarvoor ze beloofd heeft schalen met hapjes te maken. Ze heeft nog nooit vingersandwiches gemaakt, dus vraagt mij om te komen helpen. Zo bekwaam, als ik kan (ahem), maak ik komkommersandwiches met Boursin en tonijnsandwiches met sprouts.

Een dankbare Pat achterlatend, rijd ik naar Whole Foods voor wat snacks en drankjes onderweg. We gaan straks minstens vier uur in de auto zitten en dan willen de kinderen altijd iets te knabbelen hebben.

Whole Foods heeft een nieuw "groen" initiatief. Als we onze bonnetjes niet hoeven te hebben, kunnen we ze aan de caissiere geven en recycle-t Whole Foods ze. Als er iets is met een produkt van hen, kun je het zonder bonnetje terugbrengen, dus ik vind het een erg goed initiatief en maak er meteen gebruik van!

Rick komt vroeg thuis uit zijn werk en we pakken in. Ik breng Cosmo naar de kennel, die het daar duidelijk heerlijk vindt. Hij wordt bij binnenkomst door alle medewerkers bij de naam begroet. We moeten even wachten, omdat er een andere hond voor ons wordt ingecheckt. Een medewerkster gaat met Cosmo zitten en hij gaat lekker rustig tegen haar aanhangen. Duidelijk besteden ze veel tijd met hem, leuk om te zien (en geeft ook een rustig gevoel).

Inmiddels zijn de kinderen ook thuis uit school en ingepakt. Tegen vieren rijden we de cul de sac uit, richting het Las Vegas van het Oosten, Atlantic City. Helaas is het weer regenachtig en stemmen de verkeersinformatierapporten op de radio me niet positief.

Inderdaad duurt de gewoonlijk drie kwartier durende rit naar Baltimore maar liefst twee uur! Daarna wordt het verkeer wel lichter, maar begint het hard te regenen, zodat Rick onder de snelheidslimiet moet rijden. Vooral de spray van de enorme vrachtwagens zorgt ervoor, dat er soms nauwelijks zicht is.

Al gauw wordt ons duidelijk, dat we Atlantic City (gewoonlijk zo'n 3,5 uur rijden) niet voor het avondeten gaan halen. Bij Wilmington, Delaware, stoppen we bij een Houlihan's. Ook dit restaurant heeft zijn menu helemaal "vermoderniseerd".

Stonden er vroeger voornamelijk hamburgers en andere zware kost op, nu vind ik een heel aantal gerechten, die lekker licht klinken. Ik bestel de gegrilde gamba's met asperges en salade. Als voorafje komt daar een soep of salade bij. Ik kies de kip tortilla soep, die ook lekker en licht smaakt.

De rest van de rit verloopt een heel stuk soepeler, omdat het eindelijk droog is. Bij Philadelphia draaien we de I-76 naar het oosten op en daarna de Atlantic City Expressway. Al twintig mijl van tevoren zien we de verlichting van de stad op de wolken! Het is wel leuk om het zo in het donker te zien, al die neon op de hoge casino's. Harrah's is zelfs helemaal verlicht met allerlei wisselende beelden.

Rick heeft een goede kamerprijs kunnen krijgen bij het Trump Taj Mahal hotel en casino. Daar hebben we nog nooit eerder gelogeerd en ik heb altijd al in een van "The Donald"'s hotels willen verblijven. We krijgen een kamer op de 89ste verdieping van de nieuwe Chairman Tower (volgens mij niet echt de 89ste, want deze toren is hoog, maar niet zo hoog). Helaas geen uitzicht op zee, maar wel op Harrah's en de andere casino's aan de Marina.

Deze toren is de nieuwere toren van het resort en dat is te zien. Het meubilair is erg modern en de badkamer ronduit prachtig! Helaas is het al na tienen en zijn de kinderen en ik te moe om nog te gaan verkennen. Rick gaat wel naar beneden, maar is ook snel weer terug. Morgen gaan we genieten van alles, wat deze stad te bieden heeft.