Naar Miami

Na afscheid te hebben genomen van de kinderen, doe ik een korte Sports Active routine om de knopen uit mijn spieren te krijgen. Rick gaat nog even Brylcream en een kam kopen voor Kai. Die moet voor het concert zijn haar in de stijl van de vijftiger jaren kammen (tot zijn ongenoegen).

Daarna pakken we in en vertrekken even na tienen naar Reagan National Airport. Onze vlucht gaat rond het middaguur, dus we denken ruim de tijd te hebben. Een parkeerplaats is snel gevonden en we lopen de terminal binnen.

De rij bij American Airlines lijkt maar kort. Thuis hebben we onze boarding pas al uitgeprint, dus we hoeven alleen onze bagage gelabeld te krijgen. Nu er voor iedere koffer betaald moet worden, duurt dat wat langer. Ook wij moeten twee keer $15 betalen, waarna we de koffers naar de roentgenmachines moeten brengen. Daar blijf ik toch altijd even kijken, om zeker te zijn, dat ze ook inderdaad de machine ingaan.

Bij de veiligheidscontrole lijken de TSA agenten wel door stroop te lopen, zo langzaam gaat het allemaal! Ik moet drie keer door het poortje en blijf maar "piepen". In een hokje moet ik gaan wachten tot ik gefouilleerd kan worden. Dat moet door een vrouw gebeuren, maar de vrouwelijke agenten reageren niet op de herhaaldelijke verzoeken van de TSA agent om "female assist".

Na zeker tien minuten in het hokje wordt het me te gortig. Onze vlucht vertrekt binnen het halve uur, dus ik word er zenuwachtig van. Zo netjes mogelijk, want je wilt ze niet boos maken, vertel ik de agent, dat we op deze manier onze vlucht gaan missen. Eindelijk roept hij een supervisor, die inderdaad bevestigd, dat de knopen de boosdoeners zijn en we kunnen door.

Het boorden is al begonnen, maar Rick en ik willen lunch mee aan boord nemen, want er wordt tijdens de vlucht geen eten verkocht. Bij Fuddruckers neem ik een gegrilde zalm salade en Rick een hamburger en net als de "final boarding call" wordt omgeroepen, lopen we de slurf in!

De vlucht verloopt rustig en vrij snel. We stijgen over de stad op, maar de monumenten zijn van de andere kant van het vliegtuig te zien. Aan onze kant zie ik het Pentagon en Arlington National Cemetery. Je kunt vanuit de lucht goed zien, hoe indrukwekkend groot dat laatste is!

Een drietal van Ricks collega's is ook met deze vlucht gekomen. We besluiten taxi's naar het hotel te nemen. Wij delen er een met Randy. Vorig jaar, toen we met zijn allen naar San Diego gingen, heb ik iedereen al goed leren kennen. Daardoor voelt het nu meteen vertrouwd.

Ons hotel is het Marriott South Beach en bij het inchecken vragen we, of we uitzicht op zee kunnen hebben. Zonder bijbetaling geeft de receptionist ons een kamer met schuin uitzicht op het strand. Super!


Helaas begint het wel meteen te regenen, zo'n typisch Zuid-Floridiaanse plensbui. Daardoor laten we het plan om te gaan zwemmen maar varen. Iedereen zit in de bar bij het zwembad, dus schuiven wij daar ook aan. Ik bestel een Caipirinha en Rick en ik delen een garnalencocktail.


Even ben ik de enige vrouw met vijf mannen, maar na een uurtje komen Cindy en Dustin er ook bij. De andere vrouwen komen of vanavond, of morgen. Ik raak in gesprek met Doug en vindt uit, dat hij de broer van een vroeger vriendje van mij goed kent.

Dat niet alleen, maar hij is getrouwd met de beste vriendin van die broer en mijn ex-vriend! En die kende ik 23 jaar geleden, toen ik met hem uitging ook! Ik ben benieuwd of ik haar morgen nog zal herkennen. Zij herinnert zich mij in ieder geval wel. Wat een kleine wereld is het toch!

Als de magen beginnen te rommelen, gaan we langs Ocean Drive lopen op zoek naar een restaurant. Althans, dat geldt voor Rick en mij en nog een paar, maar de anderen zijn meer op zoek naar leuke bars. Hier in South Beach mag je met een drankje over straat lopen, wat nogal ongewoon is in de VS.




De lekkerste gerechten staan overal uitgestald

Bij de Clevelander bestellen een aantal dus een cocktail om mee te nemen. Daar is het te druk en lawaaierig voor Randy en Monica en die bellen Rick op om te zeggen, dat zij bij The Tides zijn neergestreken.

Dat ziet er inderdaad zeer goed uit en de rest van het gezelschap volgt hen. Het is een erg leuke groep, jammer, dat Rick er niet meer bijhoort. Hij heeft nu een andere manager, maar deze reis stond al gepland, toen Rick van team veranderde.


Javier, de manager, bestelt een fles Moet & Chandon en daarbij eten we heel decadent oesters (althans, diegenen onder ons, die oesters lekker vinden en dat zijn er niet zoveel). Dustin en Cindy willen nu echt ergens gaan eten en Rick en ik ook. Javier roept, dat hij pas om tien uur wil eten en we besluiten op te splitsen. Een groepje gaat verder met drinken, terwijl de rest van ons op zoek gaat naar een restaurant.

Monica, de enige vrouwelijke collega, woont hier in Miami en weet, dat Lario's goed Cubaans eten heeft. Dit restaurant is van Gloria en Emilio Estefan. Nu heb ik nog nooit Cubaans gegeten, dus ben daar meteen voor te vinden. De anderen ook en we krijgen een gezellige tafel binnen. Op het terras is helaas geen plaats meer.

Onder leiding van Monica komen de heerlijkste gerechten op tafel te staan! Ham kroketjes, die met lime besprenkeld dienen te worden, aardappelballen met vlees erin, rijst met zwarte bonen, plantaan op verschillende manieren bereid, het smaakt allemaal even lekker. Ik dacht al, dat ik na deze "voor"gerechten weinig trek meer zou hebben, dus bestel een lichte ceviche als "hoofd"gerecht. Zelfs dat krijg ik niet helemaal op!

Tegen tienen is de hele groep weer compleet en wordt er meer barbezoek gepland. Rick en ik zijn moe (en oud, ha ha) en besluiten terug naar het hotel te gaan. Ik ben benieuwd, wat het plan morgen gaat zijn!