Oklahoma, Okay!

Vandaag beginnen Kai en ik aan ons avontuur. We staan om kwart voor zes op en Rick zet ons, op weg naar zijn werk, bij Dulles Airport af. Nu ik Premier status heb bij United vliegen we werkelijk door de check in en veiligheidscontrole heen! Daarna nemen we de trein naar terminal A.

Alles bij elkaar heeft het nog geen twintig minuten geduurd! We hebben nog ruim een uur voor onze vlucht vertrekt. Bij een van de cafe's bestellen panini's met kaas, ei en Canadese bacon, wat jus d'orange voor Kai en een grote koffie voor mij. Dat gaat er allemaal prima in.

Ons vliegtuig is een regionale jet van United Express (GoJet). Er zijn twee stoelen aan iedere kant en ze adverteren ermee, dat ze de eerste United Express partner zijn, die ook Economy Plus aanbiedt. Kai en ik hebben een zitplaats in dat gedeelte, dus lekker veel beenruimte.

Tijdens de twee uur en tien minuten durende vlucht lees ik in mijn Kindle en Kai luistert naar muziek. Zo af en toe vallen onze ogen ook dicht, want het was flink vroeg opstaan! De Diet Coke, die me wordt aangeboden, gaat er dan ook goed in.

Eenmaal in Kansas City komt de bagage vrijwel meteen op de lopende band. Het is even zoeken, hoe we naar de autoverhuurbedrijven moeten, maar dan zie ik daar een bus voor verschijnen. Het is flink koud buiten, dus ik ben blij, dat ik een winterjas mee heb genomen.

Na een minuut of vijf worden we afgezet bij het autoverhuurgebouw. Hier zijn alle maatschappijen vertegenwoordigd, heel handig. Ik zie de Dollar balie meteen en moet even wachten op een klant voor mij.

De medewerker, Keith, is een kletsgraag persoon, want hij heeft een heel gesprek over roken met die meneer. Ook tegen mij kletst hij honderduit. Hij vindt mijn doel om alle vijftig staten te hebben bezocht helemaal fantastisch.

Ondertussen probeert hij me allerlei duurdere auto's aan te smeren, maar de intermediate, die ik heb gehuurd is prima. Tja, hij heeft geen intermediate voorradig, neem ik genoegen met een full size? Als het me niets kost natuurlijk, antwoord ik, tot zijn grote hilariteit.

Geen extra kosten voor de full size en ik mag zelfs de kleur kiezen, rood of zilver. Nou, laat ik eens avontuurlijk zijn en rood kiezen. Oh, maar hij heeft ook nog een splinternieuwe Mustang voor me, als ik die wil. Ik maak me er met een grapje vanaf en zeg, dat die rode kleur zoveel avontuur is, als ik aan kan. Ik wil niet eens weten, hoeveel die Mustang extra zou kosten!

Eindelijk, zonder dat het hem gelukt is extra kosten uit mij te slaan, krijg ik de sleutels overhandigd van een Dodge Charger. We doen de bagage achterin, stellen de GPS in en gaan op weg.

Het eerste stuk rijden we door de voorsteden van Kansas City. We hebben allebei best trek en besluiten op zoek te gaan naar een drive thru voor een vroege lunch. Ik ben namelijk bang (en ga daar gelijk in krijgen), dat er na Kansas City een tijdlang niets meer zal zijn.

In Overland Park vinden we een Chick-Fil-A. Daar heb ik nog nooit gegeten, dus die wordt het. Kai neemt een lekkere kipsandwich met frietjes en ik hun gegrilde kipwrap. Het smaakt prima!

Dit wordt onze route van vandaag:


Zodra we het stedelijk gebied uit zijn, snappen we, waarom zoveel mensen Kansas een saaie staat vinden. Er is werkelijk niets dan goudbruine (amber waves of grain, moet ik aan het liedje America the Beautiful denken)velden en her en der een boerderij.

Kai doet zijn Zune aan en we genieten van zijn muziek. Hij houdt vooral van alternatieve muziek, die wat aan New Wave uit de jaren tachtig doet denken. Ik kan dat dus zeker ook waarderen.

Zo rijdend komt het "Toto, we're not in Kansas anymore" van de Wizard of Oz bij me bovendrijven. Wij zijn nu wel in Kansas, een staat, die ik eigenlijk nooit had verwacht te bezoeken. Het heeft toch iets speciaals, die enorme onbewoonde gedeeltes in dit land. Ook de weg is heel rustig, soms komen we kilometerslang geen andere auto of vrachtwagen (daarvan zijn er meer, dan personenauto's) tegen. Ik heb echt zo'n pioniergevoel, hier rijdend.

Het schiet ook lekker op, want de snelheidslimiet is over het algemeen 70 mijl per uur (120 km/u) en ik ga dan altijd net een beetje harder. Kai en ik vermaken ons met elkaar de vele haviken, die in de bomen langs de weg zitten, aan te wijzen. Het spelletje wordt wie er het eerst de volgende ziet.

Een paar keer rijden we langs een doodgereden stinkdier, dat onze auto voor een aantal mijlen verschrikkelijk doet ruiken. Eigenlijk hopen we ook bisons te zien, maar het zijn allemaal gewone koeien, die in de velden grazen.

Tot we in Frontenac zijn en ik waarempel een kleine kudde bisons zie lopen! Ze behoren duidelijk bij een ranch, maar toch, onze bisons hebben we gezien. Niet veel later zien we ook een kudde longhorns en dan voelen we ons helemaal in het westen.

Na zo'n honderdvijftig mijl zijn we eindelijk Kansas uit en draaien we de interstate 44 op. Kai maakt een foto van het afscheidsbord van Kansas, maar het welkomstbord van Oklahoma staat langs de snelweg, waar het verkeer met 75+ mijl per uur langsraast. Hopelijk lukt het morgen er wel een foto van te nemen, dan rijden we meer secundaire wegen.

Omdat het aan de historische Route 66 ligt en we gelezen hadden, dat er een leuk Western restaurant is, hebben we de GPS ingesteld op Vinita, Oklahoma als eerste stop.

Mijn wens om een bordje van Route 66 te fotograferen, gaat niet in vervulling. In het gedeelte, waar wij rijden, is er nergens gelegenheid te stoppen om dat te doen. Het Chuck Wagon restaurant zal vast leuk zijn, maar wij zijn de enige auto op het parkeerterrein.

We kijken elkaar aan en hebben geen van beiden zin om naar binnen te gaan. Het Oklahoma Aquarium, wat ons tweede doel van vandaag was, is maar een uurtje verderop en we besluiten door te rijden daarheen.

Nu weten we ook meteen, waarom zoveel dingen hier al volgeboekt waren. Duidelijk is het Spring Break voor de kinderen. Het is flink druk bij het aquarium, maar we kunnen alles nog goed zien. Ik heb iets met aquaria en dit is ook weer leuke.

Het is opgezet met allemaal kleinere kamers met een thema. De inheemse dieren uit Oklahoma zelf vind ik erg leuk. Ze hebben een alligator snapping turtle, die zo groot is als een kleuter! Die zou ik niet graag tegenkomen! Bij de bever blijven we een tijdje kijken, hij zit zichzelf zo schattig schoon te maken.

Ook bijzonder zijn de twee tunnels waar vier soorten haaien over je heenzwemmen. Dit aquarium heeft de meeste stierhaaien in Amerika. Verderop kun je roggen aaien en leren we, dat mannelijke trompetvissen net als mannelijke zeepaardjes de eieren bevruchten en dragen. Na een uurtje hebben we alles gezien. Dit aquarium is duidelijk niet van het kaliber van dat in Baltimore of Chattanooga, maar ook weer op zijn manier uniek en leuk om te hebben bezocht.

We zijn klaar voor het laatste ritje van vandaag, naar ons hotel. Toen ik uitvond, dat Tulsa een Hard Rock Hotel & Casino heeft, had ik Kai meteen geinteresseerd. De prijs is laag (het is dinsdag en men wil je het casino inkrijgen) en er is alleen een "tribal fee" van een paar dollar, geen tax.

We krijgen een kamer op de 9e verdieping, die heel modern is ingericht. Ook de badkamer is superdeluxe. We hebben weleens zeker drie keer zoveel voor zo'n kamer betaald! Ik plof meteen op bed neer, want ik ben moe van het vroege opstaan en de lange rit (al voelde die veel minder lang, dan een rit naar Blacksburg bijvoorbeeld). Kai springt onder de douche.

Dan bekijken we de restaurants in het hotel. Een van de redenen, dat ik liever in een full service hotel logeer, is, dat ik nachtblind ben en dus niet in het donker ergens heen kan rijden. Er zijn een aantal restaurants hier, waaronder een heel duur op de negentiende verdieping.

Nu we in het Hard Rock Hotel zijn, willen we ook met een muziekthema eten. Het wordt Toby Keith's I Love This Bar and Grill.

Het is een gezellig restaurant met een typisch zuidelijk menu. De bediening is superaardig en zelfs Kai, die eigenlijk niet van de muziek van Keith houdt, vindt het allemaal meevallen. Het eten is prima.

Kai bestelt de cheese fries vooraf en ik kan het niet helpen daar ook iets van mee te pikken. Het is een gigantische portie, dus we eten er nog niet de helft van. Ik bestel de gerookte zalm als hoofdgerecht. Daarbij ook de licht gefrituurde okra. Dat is zo'n zuidelijk gerecht en zo vind ik okra lekker, anders veel te slijmerig.

Kai neemt de chicken fried steak sandwich, alweer iets heel zuidelijks. De steak is gigantisch, maar wel heel dun, dus het lijkt meer, dan het is. Alles is zeer smakelijk en gezellig zo met zijn tweetjes.

Iedereen hier vraagt, wat we in Oklahoma doen helemaal uit Virginia. Als onze serveerder hoort, dat we morgen doorgaan naar Arkansas, heeft hij nog een aantal aanraders. De mensen hier zijn superaardig!

Na het eten lopen we naar de Hard Rock Store. Daar kiest Kai een leuk t-shirt uit en koop ik een paar flesjes water. Omdat Kai onder de 21 is, blijft de minibar in de kamer op slot.

Kai is ook te jong om in het casino te mogen spelen, dus ik geef hem de sleutel van de kamer. Ik wil wel een spelletje spelen, namelijk. Het casino is vrij groot en bestaat voornamelijk uit slotmachines. De tafels, die ik zie, zijn onbemand.

Na wat rondkijken steek ik een vijf dollar biljet in een pokermachine,die 25 cent per spelletje rekent. Mijn ervaring is, dat je met die spelletje langer met je geld doet. Je kunt het ook een beetje beinvloeden. Dat klopt wel, want ik speel er meer dan een half uur mee en dan is het op. Gewoon leuk om gedaan te hebben, verder heb ik geen behoefte om te spelen.

Bij de ijsbar (de tappen zijn van ijs) haal ik een wijntje en ga daarmee naar boven. Nu relaxen we lekker op de kamer en zullen vast niet laat gaan slapen. Morgen weer een leuke dag voor de boeg met gelukkig wel een stuk minder rijden.

Foto's van vandaag staan hier.