Eenentwintig jaar geleden

...was het op 14 maart dertig graden, nog steeds het warmterecord hier, en ging ik hoogzwanger puffend naar het ziekenhuis. De baby lag dwars in stuit, dus het werd een geplande keizersnede.

Rick en ik wilden het geslacht niet van tevoren weten, maar ik hoopte stiekem op een meisje. Mijn wens ging in vervulling. Om vijf voor half twaalf werd Katarina Margaretha geboren, roepnaam Katja. Wat waren wij blij met onze eerste telg!

En nu zijn we 21 jaar verder en is dat meisje opgegroeid tot een hard werkende, leuke jonge vrouw, waar wij trots op kunnen zijn. Zij is een van mijn beste vriendinnen geworden. Wat lijkt haar geboortedag nog net als gisteren, maar ook al zo lang geleden!

Op Katja's vijftiende verjaardag schreef ik het volgende:
(Vrees niet, het zal geen bloederig bevallingsverhaal worden ;))

Veertien maart 1990, op deze dag werd een nieuwe dimensie aan mijn (ons) leven in de Verenigde Staten toegevoegd. Ik woonde en werkte inmiddels bijna zes jaar in Virginia en was helemaal ingeburgerd. We hadden een echt Amerikaans huwelijksfeest gehad en waren inmiddels alweer anderhalf jaar getrouwd. Al onze groene kaart perikelen lagen ook achter ons, gelukkig.

Maar een kind krijgen in een ander land was toch weer iets heel anders. Hier geen thuisbevallingen, zoals mijn moeder drie van ons heeft gekregen (mijn zusje is in het ziekenhuis geboren)en vanaf het begin veel medische controle en testen.

Verder was ik helemaal niet gecharmeerd van de vrijwel automatische ruggeprik, die je bij aankomst in het ziekenhuis scheen te krijgen en die je, volgens de verhalen, vrijwel de hele bevalling aan je bed kluisterde. Ik las dus veel en bereidde me zo voor, dat ik mijn eigen wensen goed kenbaar zou kunnen maken.

De eerste ob/gyn (obstetrician/gynaecologist), die ik koos, bleek van het type "ach, mevrouwtje, maakt u zich niet druk, ik ben de Dokter, die het allemaal wel weet". Aangezien ik daar helemaal niet tegen kon en gewoon antwoord wilde op mijn weldoordachte vragen, veranderde ik, toen ik zes maanden zwanger was, van dokter.

Door het type verzekering, dat ik had, was mijn keuze beperkt en ik kreeg een vrij oude Britse dokter, die van Rick de bijnaam "de kabouter" kreeg. Deze dokter nam mij wel serieus en ik voelde me om de een of andere reden gesterkt door het feit, dat hij Europees was.

Rick en ik volgden, zoals de meeste nieuwe ouders hier, een Lamaze cursus bij het ziekenhuis. Tijdens een van de lessen kregen we een paar video's van geboortes te zien. Een daarvan was een keizersnede en de cursusleidster zei, dat van onze tien cursisten er statistisch gezien twee een keizersnedes zouden krijgen.

Die opmerking is me altijd bijgebleven, want ik was ervan overtuigd, dat ik dat niet zou zijn. Geen vrouw in onze familie had sinds mensenheugenis een keizersnede nodig gehad om een kind te baren. Ik gind dus vrolijk verder mijn zo Nederlands mogelijke bevalling zonder al te veel onnodige ingrepen voor te bereiden.

Vriendinnen organiseerden een grote babyshower voor mij. Ik stond versteld van de mooie dingen, die ik kreeg! Van een heel mooie luiertas tot een kinderstoeltje! Maar op kraambezoek komt men hier over het algemeen niet. Een paar mensen kwamen even "baby kijken", maar daar bleef het bij. Misschien maar goed ook, want hulp is er niet na de bevalling.

Helaas bleek een aantal weken voor de bevalling, dat Katja koppig in een gecompliceerde stuit bleef liggen. Een poging om haar te draaien mislukte compleet. Dus werd tot mijn schrik een datum geprikt voor een geplande keizersnede een week voor ze was uitgerekend, op 14 maart dus.

Gelukkig had ik nog een paar weken de tijd om te wennen aan het idee van een ontzettend medische geboorte. Inmiddels beviel in Nederland ook de eerste vrouw (de vriendin van mijn neef) van onze familie door middel van een keizersnede, zodat ik daar niet eens de primeur in had. Na haar keizersnede bleef ze twee weken in het ziekenhuis en kreeg daar bovenop nog kraamhulp (ik heb begrepen, dat dat inmiddels in Nederland ook niet meer zo makkelijk gaat).

Oh, wat beneed ik haar! Ik zou maar twee nachten in het ziekenhuis blijven en daarna moest Rick al zijn vakantie opnemen (een week) om mij te helpen. Na 9 dagen zou ik er alleen voor staan, want geen van onze beide moeders konden helpen.

Nerveus arriveerden we op de ochtend van 14 maart 1990 in Fairfax Hospital. Het was snikheet buiten en tot op vandaag staat het warmte record, dat toen gezet werd met 30 graden Celsius!

Helaas was het net een paar maanden te vroeg om al gebruik te kunnen maken van het prachtige nieuwe "Women and Childrens Center", waar ik een prive kamer had kunnen krijgen. Voor dat centrum opende barstte de verloskunde afdeling in het oude gedeelte bijna uit zijn voegen. Vrouwen lagen tijdens drukke tijden op de gang te baren! In ieder geval hoefde ik me daar vanwege de keizersnede niet druk om te maken.

Keurig op tijd werd ik klaargemaakt voor de operatie en kreeg toch de gevreesde ruggeprik, maar wilde dan ook wakker zijn voor de geboorte. Rick mocht bij de operatie blijven en was er zo door gefascineerd, dat hij vergat tegen mij te praten. We wisten het geslacht niet van te voren, dus toen om 11:25 een krijsende roze baby omhoog werd gehouden en "It's a girl!" werd geroepen, kreeg ik het even te kwaad. Katarina Margaretha was geboren! Haar roepnaam was Katja.

Al gauw werden we naar onze kamer gebracht, toen nog gedeeld met iemand anders. Helaas trof ik het helemaal niet. Ik lag met een Thaise mevrouw, die constant lag te kreunen en 's nachts vreselijk snurkte. Ze sprak geen woord Engels en haar familie ook niet (het vreemde was, dat dit mijn vader dit keer ook overkwam, maar dan met een Iraanse familie).

Opeens was ik blij, dat ik maar twee nachten hoefde te blijven! Thuis zou ik ongetwijfeld meer rust krijgen!

Het viel me op hoezeer de borstvoeding werd aangemoedigd bij de nieuwe moeders. Verpleegsters hielpen indien nodig en er werd zelfs een borstvoedingsklas gegeven. Als je al een beetje preuts was, leerde je dat zeker gauw af! Katja vond er maar niets aan, die wilde alleen maar slapen!

Na twee dagen werden we uit het ziekenhuis ontslagen en had ik visioenen van lekker slapen. Ha! Iedereen, die kinderen heeft, weet, dat niemand je kan zeggen hoe moe je je zult voelen, totdat het je overkomt. Ik heb foto's van die eerste weken, waar ik er als een zombie uitzie.

En nu zijn we 15 (21) jaar verder! De tijd is gevlogen en toch ook weer niet. Via Katja heb ik van alles geleerd over de maatschappij hier.

Na acht weken moest ik terug aan het werk bij American Express, gelukkig wel parttime met behoud van "benefits" (ziektekostenverzekering e.d.), wat best ongewoon was voor hier in de VS.

Dat betekende al snel na de geboorte zoeken naar dagopvang. Tot onze schrik vonden we uit, dat we voor de beste kinderdagverblijven onze namen al ver voor de geboorte van ons kind op de wachtlijst hadden moeten zetten!

Gelukkig prefereerden we een opvangmoeder en het bleek, dat Fairfax County een programma heeft hiervoor. Would be opvangmoeders moeten een achtergrond check ondergaan en voldoen aan bepaalde eisen (met name rond het aantal te verzorgen kinderen) om een officieel opvangadres te worden.


Een vrolijke baby

Met een lijst van adressen gingen we gegadigden interviewen. Al gauw vonden we een vriendelijke oudere mevrouw in onze buurt. Niet alleen had ze het heel gezellig opgezet, maar ze vroeg ook heel weinig per uur en was flexibel met haar tijden. Ze bleek een prima keuze te zijn en Katja (en later Kai) bleef 4 jaar bij haar.

In het begin had ik er wel wat moeite mee, dat Katja meteen al zoveel Engels te horen kreeg, terwijl ik vastbesloten was haar Nederlands te leren. Van andere Nederlanders kreeg ik telkens te horen, dat ik daar maar niet te hard op moest rekenen, volgens hen zou ze zodra ze op school zat geen Nederlands meer willen praten. Het tegenovergestelde is het geval.

Hoe ouder Katja werd, hoe meer geinteresseerd ze werd in haar tweede taal. Nu, op haar 15e (21e), spreekt en verstaat ze goed Nederlands. Wel niet zo goed als als ze in Nederland gewoond zou hebben, maar dat was mijn doel ook niet.

Wijs geworden door de kinderdagverblijven zetten we Katja's naam meteen op de wachtlijst bij onze favoriete prive preschool. De openbare kleuterschool begint hier pas in het jaar, dat de kinderen 6 worden en wij vonden dat te laat.

Met haar vierde begon Katja bij Appletree II, een schattig schooltje, gerund door een tweede generatie Nederlandse, Annely. Haar ouders, nog helemaal Nederlands natuurlijk, maar al aan de oudere kant, stonden aan het hoofd van hun zusterschooltje.

De Nederlandse inslag vond ik erg leuk, vooral toen bleek, dat de tekenlerares ook Nederlands was. Zo kreeg Katja nog eens Nederlands te horen van anderen, dan alleen mij. En op 5 december mochten alle kinderen hun schoenen zetten!

Omdat de openbare kleuterschool hier maar halve dagen duurt en ik nog steeds werkte, bleef Katja tot en met de kleuterschool naar Appletree gaan.


Katja als zesjarige

Toen ze in 1996 op de openbare school begon was dat voor ons allebei een grote overgang. Opeens werd het weer erg Amerikaans! De lagere school was veel groter, dan de lagere scholen, die ik in Nederland kende. Er waren maar liefst drie eerste klassen en het duurde wel even voor we ons er "thuis" voelden (en nu lijkt die school zo klein, vergeleken bij de middle en high schools!).

En mijn kleine hummel vertrok iedere ochtend met haar backpack en lunchtrommeltje met een heuse gele schoolbus! Prachtig vond ze het.

Intussen vond ik uit hoeveel hulp er van ouders wordt gevraagd in de scholen en vooral hoe werkende ouders op de een of andere manier toch allerlei tijd vinden om aanwezig te zijn in de klas van hun kinderen! Over de jaren heb ik heel wat vrijwilligersuren bij elkaar gewerkt, in het begin zelfs met Saskia in de draagdoek.

Voor we het wisten was Katja's lagere schooltijd voorbij en ging ze naar middle school, waar alleen 7th en 8th grade worden onderwezen, de 12- tot 14-jarigen, dus. Weer een grote overgang en geen gemakkelijke voor haar.

In 8th grade zag ze echter opeens het licht, zoals haar Engelse lerares het noemde en de overgang naar high school was een fluitje van een cent. Voor mij is high school weer een openbaring! Alle verschillende vakken waar ze uit kon kiezen alleen al, vakken, die ik dolgraag ook op de middelbare school had gehad.

En daarbovenop alle na-schoolse activiteiten, die via de school worden geboden! Behalve sport, muziek en theater zijn er nog allerlei clubs, varierend van debatteren en politiek tot vrijwilligerswerk.


Nu is het weer "pi day" (3.14), een leuke verjaarsdag voor Katja heeft zij altijd gevonden. De high schooltijd is voorbij en tot onze schrik (behalve financieel, want dat zal een opluchting zijn) zit haar collegetijd er ook al bijna op.

Over iets meer dan een jaar zal Katja de wijde wereld ingaan. Ze heeft grootste toekomstplannen, die ook nog regelmatig veranderen. Ik ben ervan overtuigd, dat ze succesvol zal zijn in alles, wat ze zal ondernemen.

Behalve een rigoureuze training met Sharon en inpakken voor morgen is er vandaag verder weinig gebeurd. Het sneeuwde vanochtend in Kansas City, maar gelukkig ziet het weerbericht voor de rest van de week een stuk beter uit.