Pat wegwijs maken

Gisteravond vrij laat kwam Pat aan en natuurlijk wilde ik daarvoor opblijven. Het werd dus wat later, dan gehoopt. Hoe ze het doet, weet ik niet, maar voor zonsopgang is Pat er alweer vandoor om te fotograferen. Ik doe het rustiger aan en sta op, als het alweer een tijdje licht is.

Pat zal tegen tienen terug zijn, dus ik heb tijd om rustig te ontbijten en me klaar te maken. Gelukkig voel ik me een stuk beter, dan gisteren. Ik heb in ieder geval weer wat energie. Cosmo krijgt ook weer eens een wandeling tot zijn vreugde.

Voor we op pad gaan, help ik Pat de richtingaanwijzingen met behulp van Bing maps uit te printen. Dat ziet er keurig uit.

Het lukt echter niet om het schema voor het weekend, dat Pat in Excel heeft gemaakt, naar de printer te sturen. Gelukkig tref ik Rick op zijn kantoor aan en hij verandert wat aan het document, waardoor het keurig wordt afgedrukt. Toch handig, zo'n persoonlijke technische hulpdienst!

Vandaag help ik Pat vooral met de routes naar de bezienswaardigheden, die ze voor de groep op het programma heeft staan. In de paar jaar, dat ze in deze buurt woonde, ging Pat voornamelijk met mij mee om te fotograferen. Zo heel goed kent ze de omgeving dus niet.

Als eerste rijden we naar hun hotel, het Holiday Inn in Rosslyn. Naar mijn mening is dit een van de best gelegen hotels ten opzichte van de bezienswaardigheden, zowel in de stad, als er net buiten. De metro ligt er een blok vandaan en bovendien is het er gratis parkeren, een grote luxe zo dicht bij Washington.

Vanaf het hotel proberen we naar Arlington National Cemetery te rijden. Met de nadruk op "proberen", want de richtingaanwijzingen zijn niet zo duidelijk en tot twee keer toe rijden we mis, waardoor we een paar mijl om moeten rijden.

Al meteen adviseerde ik Pat om de metro te nemen, want de begraafplaats is slechts een stop verwijderd van Rosslyn. Na dit gedwaal ziet Pat daar de wijsheid wel van in.

Inmiddels is het lunchtijd en we zien een Aziatisch restaurant, Cafe Asia, waar zelfs een parkeerplaats vlak voor open is. Het is wel even zoeken naar voldoende kwartjes voor de parkeermeter, maar het lukt.

Het blijkt een gigantisch restaurant te zijn en ook nog bijna helemaal vol ook. Er is nog een tafeltje voor ons, gelukkig. Er is een lang sushi menu, maar tot mijn verrassing zie ik ook drie Indonesische gerechten, Nasi Uduk, Rendang en Belado. Vandaag houd ik het bij sushi, maar het is iets om in gedachten te houden.

Tijdens het eten bespreken we onze plannen voor vanmiddag. Pat is nog maar een paar keer bij Arlington National Cemetery geweest, dus wil graag de metro daarheen nemen. Eerst checkt ze in bij het hotel, zodat ze haar auto daar kan parkeren.

Het is nog geen vijf minuten lopen naar het metrostation en daar nemen we de ellenlange roltrap naar beneden. Ik werkte vroeger in Rosslyn, maar was vergeten hoe lang die roltrap is! Ik durf niet naar beneden te lopen uit angst om mis te stappen. Net zie ik online, dat het de derde langste roltrap in het westelijk halfrond is, geen wonder!

Precies, als de trein komt aanrijden, stappen we het platform op. Dat komt mooi uit. Nog geen vijf minuten later zijn we al bij de begraafplaats, sneller kan het met de auto echt niet.

Binnen laat ik Pat zien, waar de Tourmobile tickets worden verkocht. Het gros van haar groep is ouder dan 65 en ze denkt, dat ze wel van die bus gebruik zullen willen maken. Ik denk het ook, na voor zonsopgang te zijn opgestaan en door Washington te hebben gelopen zou ik er zelfs voor kiezen!

Pats schema is zeer ambitieus en vanavond na het eten wil ze de groep meenemen om de verlichte gebouwen in Washington te fotograferen. Ik geef haar verschillende mogelijkheden om dicht bij het Witte Huis, Lincoln Memorial en Capitool te komen.

Al gauw wordt haar duidelijk, dat ze uit een van die drie wil kiezen, anders wordt het teveel. Men moet tenslotte morgenochtend ook om kwart voor zes op om de bloesems bij zonsopgang te fotograferen. Ik stel dan het Capitool voor, want daar is ook het Supreme Court gebouw, dat verlicht wordt en verderop het Washington Monument.

Vanaf Arlington Cemetery nemen we de metro naar Capitol South en laat ik Pat de route zien, die ik in gedachten heb. Ze is er helemaal blij mee en dat vind ik heel fijn, want het lukt mij niet om vanavond ook nog mee te gaan. Nu weet ik tenminste, dat Pat de groep er zelfverzekerd rond kan leiden.

Helaas is er vandaag weinig tot geen tijd om te fotograferen. Het is een mooie dag en de bloesems zijn bijna op hun hoogtepunt. Gelukkig kan ik een paar foto's bij het Supreme Court en Capitool maken. Ik hoop de komende dagen vaak naar de stad te kunnen, die is nu op zijn mooist.


Na het rondje om het Capitool zijn Pat en ik allebei moe. Het is al na drieen en zij moet vanavond ook nog paraat zijn. Mijn energie van vanochtend is opgebruikt. We lopen terug naar de metro, Federal Center SW, onderaan Capitol Hill.

Pat bedankt me enorm voor mijn hulp, terwijl ik nauwelijks het gevoel heb iets gedaan te hebben. In de metro vertelt ze, dat ze vanochtend flink zenuwachtig was over het leiden van deze groep. Ze had gehoopt gisterochtend te komen, maar de begrafenis van de tante gooide roet in het eten.

Na vandaag heeft ze er helemaal vertrouwen in en dat is door mijn expertise, volgens haar. Dat is natuurlijk heel erg leuk om te horen en het neemt mijn schuldgevoel, dat ik er niet de hele tijd bij zal kunnen zijn, grotendeels weg.

Bij het Rosslyn station stapt Pat uit en ik ga door naar Vienna. Morgen ga ik de groep in de stad ontmoeten. Hopelijk gaat het weer een beetje meewerken, want geloof het of niet, maar er wordt voor morgennacht drie centimeter sneeuw voorspeld. In mijn herinnering het laatst in het jaar, dat we hier sneeuw hebben gehad!

Als ik van de metro terug naar huis loop, belt Saskia. Ze wil weten, waar ik ben, zo maar. Zo vaak denk ik, dat zij mij niet meer nodig heeft, maar als ik er dan onverwachts niet ben, mist ze me toch. Lief!

Vanavond gaat Saskia naar een liefdadigheidsopvoering bij Caffe Amouri, waar Rick en ik haar met haar vriendin Samira afzetten. Een paar meisjes uit hun klas zullen er zingen.

Rick en ik rijden door naar Panache. Dit is een restaurant naar mijn hart, veel kleine gerechten.

Als voorafje nemen Rick en ik een bruschetta, die erg lekker is. Als hoofdgerecht kies ik een gazpacho en een tonijn tartare (rauw tonijn"taartje"). Rick neemt de kreeftravioli, die er ook erg lekker uitziet, maar met een roomsaus wordt geserveerd. Roomsauzen zijn aan mij niet besteed. Het is lekker en gezellig om weer eens samen uit eten te gaan.

Behalve heel dove oren voel ik me vanavond beduidend beter, dan gisteravond. Hopelijk zet die trend zich voort. Morgenochtend ga ik weer richting kersenbloesems en ik hoop de komende dagen nog vaker te gaan. Foto's kunnen het niet weergeven, hoe mooi de stad is in deze tijd van het jaar!