Walvistocht

Gisteravond gingen we zo vroeg slapen, dat ik vanochtend alweer voor zevenen klaarwakker ben. Ik rek het opstaan nog tot acht uur, maar hijs me dan in mijn gymkleding. Katja heeft zelfs het klokje rond geslapen! Twee uur tijdsverschil is toch wel handing.

Terwijl Katja nog wat doezelt, loop ik naar de fitnessruimte. Dit is een uitgestrekt hotel met allerlei gebouwtjes van drie verdiepingen, maar ik heb het geluk, dat die ruimte in ons gebouw is, een verdieping lager. Stel je voor, dat ik verder zou moeten lopen om mijn beweging te krijgen!

Tot mijn genoegen zie ik er een crosstrainer staan, zoals we die ook bij Anytime hebben. Het halve uur is met mijn Kindle boek zo voorbij. Jammer, dat het uitzicht niet op zee is, maar ik zie palmbomen en dat maakt veel goed.

Katja is inmiddels ook aangekleed, dus we begeven ons naar het ontbijt. Dit wordt in hetzelfde restaurant geserveerd, als waar we gisteren aten, maar dit keer heel lekker tropisch buiten.

Het buffet is werkelijk voortreffelijk. Verse vruchten, waaronder ananas en papaya (mijn favoriet), op maat gemaakt omelet, Mexicaanse gerechten, het is allemaal even lekker. We scheppen dan ook een flink bord op, vooral met kleurige vruchten.

Vanochtend in mijn halve wakker staat bedacht ik me, dat het misschien toch niet zo'n goed idee was om de stadstour te combineren met een walvistocht. Op de website van dat bedrijf worden bij die excursie de walvissen niet eens genoemd en dit gebied staat daar juist zo bekend om. Ik ben dol op walvissen, dus wil ze absoluut niet missen.

Na het eten lopen Katja en ik dus naar de balie van Expedia, waarmee we onze reis hebben geboekt. Daar staat Roberto ons heel vriendelijk te woord. Vandaag nog kunnen we mee met de tocht op een opblaasbare boot, die je heel dicht bij de walvissen brengt. De stadstour doen we dan apart morgen en die duurt dan ook niet zo lang, want Katja fijner vindt.

We hebben de walvisexcursie van een uur en Roberto zegt (volgens mij, maar of ik dat nu heb willen horen of ook gehoord heb zullen we nooit weten), dat we om half een zullen worden opgehaald.

Katja en ik hebben allebei een strandtas vergeten mee te nemen. We kijken in het winkeltje en vinden een leuke... die maar liefst $32 kost! Ik sla stijl achterover, het is absoluut niets bijzonders! Hoe durven ze het ervoor te vragen.

Gelukkig staan er her en der in het hotel ook mannetjes met verkoopwaren. Een ervan heeft nog leukere tassen (die in het winkeltje stelde niets voor) en roept $14 voor zo'n tas. Dat vind ik al een hele verbetering, maar hij zegt zelf nog, dat hij een goede prijs geeft, want wij zijn de eerste klanten vandaag. $10, dan, vraag ik hoopvol. Dat is hem ook weer wat te gortig, dus we komen $12 overeen. Prima, we hebben er een handige tas voor.

In de kamer kleden we ons in bikini en smeren ons in. Daarna lopen we toch even naar de branding van de zee. Het strand is hier onvoorstelbaar breed, zo breed heb ik het alleen nog een keer in Florida gezien. De golven zijn vandaag minder, dan gisteren, als zwemt er niemand. Dat zal ook wel met de temperatuur te maken hebben, want die is bepaald koud te noemen.

Bij het zwembad het dichtst bij onze kamer vinden we nog een paar stoelen in de zon. Er lijken te weinig stoelen voor het aantal gasten te zijn, vooral bij het activiteitenzwembad en dat is wel jammer. We lezen lui en worden op onze wenken bediend met Cola Lights. Het water is mij nog te koud, maar Katja gaat er halverwege in.

Om kwart voor twaalf gaan we naar boven. Ik ga in de lobby geld wisselen, want al neemt men hier ook dollars aan, het is beter in pesos te betalen. Van Puerto Vallarta vorig jaar herinner ik me, dat die er doorheen vliegen met alle tips en dergelijke.

Voor we op weg gaan willen we wel nog graag een hapje eten. Helaas gaan de restaurants pas om half een open, te laat dus. Een restaurant serveert de hele dag snacks en daar gaan we dan maar heen. We bestellen twee kip quesadilla's, die erg lekker zijn en eten wat tortilla chips met salsa. Katja bestelt hier haar eerste margarita, die (ze deelt hem met mij) erg lekker is.

Keurig op tijd, denken we althans, lopen we naar de lobby om de shuttle te ontmoeten. Een ontdane Roberto komt ons echter halverwege tegemoet. Waar waren we een uur geleden? De shuttle kwam en ging zonder ons. Hij wijst ons op de tijd op het biljet en tot mijn schrik staat daar half twaalf. Ik zou kunnen zweren, dat hij mij half een vertelde, maar ja, dat is zijn woord tegen het mijne.

Gelukkig is er nog een tocht om half vier en Roberto gaat bellen of we daar nog bij kunnen. Goddank is dat het geval, want ik zag mijn geliefde walvissen mijn neus al voorbij gaan. Katja en ik gaan nog even terug naar het zwembad en zijn dan ruimschoots van tevoren aanwezig voor de tweede ophaaltijd.

Met nog twee andere toeristen worden we naar de marina van Cabo San Lucas gebracht. Daar hebben we nog zo'n veertig minuten voor de tocht begint. De quesadilla was niet veel, dus we hebben best weer trek. We besluiten bij het Eco restaurant een garnalenceviche te bestellen. Die smaakt overheerlijk en stilt de honger.

Precies, als de "kapitein" het signaal geeft om naar de boot te gaan, komen wij aanlopen. We zijn met zijn tienen en het bootje lijkt dat maar nauwelijks aan te kunnen. Vorig jaar in Puerto Vallarta hadden we ook zo'n klein bootje en toen werd alles zeiknat. Ik vreesde toen voor mijn camera, dus dit keer is die helemaal beschermd in twee plastic zakken.

Gelukkig is de zee vandaag een stuk minder ruw, dan toen. Eerst varen we de haven uit en nemen een kijkje bij de zeeleeuwenkolonie aan de mond daarvan. Katja wijst ook in de haven een paar zeehonden aan, die ons lijken te volgen, zo leuk!

Dan varen we in volle vaart en dan bedoel ik met bijna 100 kilometer per uur naar het zuiden. Wonder boven wonder wordt niets nat. Misschien heeft dat ook te maken met het feit, dat we achter in de boot zitten, want de mensen voorin klagen steen en been.

Intens turen we de wateren af of we iets zien. Dan opeens wijzen een aantal mensen, ze hebben een waterspuit van een walvis gezien. De kapitein racet er op af en voor we het weten stoppen we vlakbij een humpback moeder en baby.

De baby heeft er veel zin in en voor het eerst ooit zien Katja en ik een walvis uit het water springen. En niet maar een keer, hij komt keer op keer het water uit. Fantastisch! Ook de kapitein en de fotograaf aan boord zijn heel enthousiast, want dit komt niet zo heel vaak voor.

Het dier blijft maar springen en met zijn vin op het water slaan. Ik maak iedereen aan het lachen, omdat mijn camera als een repeteergeweer klinkt, zo snel achter elkaar gaan de foto's. Het is ook zo'n speciaal gezicht!

We varen nog verder naar een tweede moeder en kind team, waar ook (volgens de ecoloog) een tante bij zwemt. Hier wordt vooral veel met de vin gezwaaid en met de staart geklapt. Het is allemaal even prachtig. Wat ben ik blij, dat we deze tocht hebben gekozen boven degene morgen!

Veel te snel naar iedereens mening (maar twee uur lang zulke mooie beelden zien vliegt voorbij) moeten we terug. Onderweg stopt de kapitein nog een keer en zien we een grijze walvis. Deze is echter niet bereid tot spektakel, dus zonder foto's van dit dier gaan we terug.

Eenmaal weer op de kade zien we de foto's van de fotograaf, met wie Katja (vooral, want hij is jong) en ik een leuke conversatie hadden aan boord. Hij heeft duidelijk ervaring, want zijn foto's zijn super. Ondanks dat ik mijn eigen foto's heb, kopen we toch zijn cd en de foto van Katja en mij (die best leuk is) komt er gratis bij.

Met hetzelfde busje als eerder worden we weer naar ons hotel gebracht. Eerder vandaag werd me al verteld, dat we pas na negenen bij een van de restaurants in het hotel terecht zouden kunnen. We hebben dus besloten in San Jose del Cabo te gaan eten.

Katja en ik zijn beiden dol op tapas. Online vind ik Deckman's Athavanas en we nemen er een taxi heen. Het restaurant stelt allerminst teleur! Het is er gezellig, live muziek, en het eten is buitengewoon lekker.

We bestellen zes tapas om te delen. Daaronder oesters met tobiko (een soort caviaar), soft shell crab, wortelsoep met zwezerik (Katja griezelt ervan, als ik haar vertel, wat dat is) en meer. Als dessert delen we een kleine, maar zeer smakelijke, chocolade mousse. Dit restaurant was een goede keuze!

Met de taxi zijn we binnen de tien minuten weer terug en halen nog een wijntje bij een van de bars. Katja gaat al meteen weer slapen, terwijl ik dit blog bijwerk. Morgen vroeg uit de veren voor onze "Los Cabos" (Cabo San Lucas en San Jose del Cabo) tour.

Foto's volgen z.s.m.