Ziplining away

Al ben ik al vroeg wakker na allerlei intensieve dromen, niet allemaal even leuk, Katja ligt nog in diepe rust. Ik draai me nog een aantal keren om, maar om half negen ben ik echt helemaal wakker. Ik beantwoord emails (altijd ingewikkelder op reis, want de webmail is heel langzaam) en MSN met Rick.

Katja heeft haar rust duidelijk nodig deze reis. Ze gaat vroeger dan ik slapen en wordt ook nu pas met moeite om kwart voor tien wakker. We maken ons klaar en gaan beneden brunchen. We eten genoeg om geen lunch te hoeven eten, want de excursie van vandaag is rond het middaguur.

Na het ontbijt ga ik ons transport naar het vliegveld voor morgen regelen. Onze vlucht zal om tien voor half twee vertrekken en ze willen ons daarvoor om kwart voor twaalf ophalen. Met alle problemen van vorig jaar in gedachten, vind ik dat te weinig tijd (het vliegveld is een half uur hiervandaan). Met heel wat gedoe krijg ik ze zover, dat ze ons om kwart voor elf op komen halen. Dan maar wat langer in het vliegveld, ik wil morgenavond gewoon thuiskomen!

Katja en ik halen onze spullen op en wachten dan op het busje, dat ons naar de zipline tour zal brengen. Met zijn zessen worden we naar Desertica gebracht. Het leuke aan zo'n ritje is, dat je buiten het toeristische gebied komt. Daar is de armoede van dit land helaas goed te zien.

Baja California is enorm droog. Het landschap bestaat uit lage struiken en hoge cactussen. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn hier te wonen. Behalve de oases is het inderdaad de hete oven, die de naam van de staat betekent.

Na een half uur komen we bij Desertica aan. Onder een grote palapa krijgen we onze uitrusting aangemeten. Behalve de twee jonge Canadezen, het stel uit Colorado van ongeveer mijn leeftijd en Katja en ik is er ook een jong Mexicaans stel. Met zijn achten en twee gidsen rijden we naar de bergen, waar het kabeltrajekt is.

Dat gaat over een onverharde weg en zo krijgen we een "Mexican massage" volgens een van de gidsen. Katja en ik vinden dat grappig, want dit is al het zoveelste grapje, dat we van verschillende Mexicanen hebben gehoord. Iedereen gebruikt dezelfde humor. Ach, het maakt, dat iedereen lacht en daar doen ze het voor.

Bij de kabels aangekomen krijgen we een korte les. Heel anders, dan het heel professionele geheel in Puerto Vallarta vorig jaar. Hier krijg ik een beetje een eng gevoel bij. Toch gaan we er allemaal voor, het Mexicaanse meisje lijkt nog het meest nerveus.

Er zullen in totaal twaalf ziplines zijn (dat is vrij veel). De langste is meer dan een halve kilometer lang, de hoogste meer dan 200 meter hoog. We moeten speciale handschoenen aan en onze rechterhand moet ten allen tijde achter ons blijven om niet rond te gaan draaien. Ik moet toegeven, dat ik het veel enger vind, dan vorig jaar.

We klimmen een stuk naar boven voor de eerste lijn. Het paar van mijn leeftijd heeft daar nogal wat moeite mee. Stiekem ben ik blij, dat ik veel sport en het dus makkelijk aankan. Eigenlijk voelde ik me schuldig, dat ik vanochtend de crosstrainer niet heb gedaan, maar iets zegt me, dat ik nu genoeg beweging ga krijgen.

De eerste lijn vind ik doodeng. Dat gedoe met mijn rechterhand achter me en als ik de lijn te strak vastpak doet mijn schouder pijn. Maar ik overleef het, al zegt de gids, dat ik de handschoen teveel op de lijn houd en daardoor teveel afrem. Katja krijg ook op haar kop, want zij hield haar hand niet goed. Dit is het primitieve ziplining hebben we al door!

Na iedere lijn klimmen we een flink stuk. Het is heet, het is droog, de zon schijnt onerbarmelijk, maar gelukkig hebben we ieder twee flesjes water mee. Ik zie me dit in hartje zomer nooit doen, maar nu gaat het wel.

Langzamerhand begin ik er echt plezier in te hebben en de anderen ook. Het heel bange Mexicaanse meisje gaat nu zonder gids en we grappen erop los. Alleen de Amerikaanse van ongeveer mijn leeftijd trekt het niet. Het is ook echt een hele klim in de felle zon. Ik ben dankbaar voor mijn stairmaster training.

De Amerikaanse gaat nu iedere keer met een van de gidsen. Ik moet toegeven, dat ik trots ben, dat ik niet eens echt buiten adem ben na de klim. Zelfs de twee Canadese jongens zijn dat wel. Zij hebben dan ook wel tot vijf uur vannacht gefeest, vertellen ze.

Katja luistert geinteresseerd naar hun verhalen. Helaas voor haar ben ik de feestperiode allang voorbij. Maar een volgende keer hier in Los Cabos wil ik wel dichter bij Cabo San Lucas logeren. Zelfs voor mijn "oude" smaak is het hier in San Jose del Cabo net iets te tam.

Na een uur zijn we weer beneden. Bij het in de bus stappen klopt een van de gidsen mij op de rug en zegt "Good job!". Ik neem me meteen voor de komende dertig jaar in dezelfde conditie te blijven, zodat ik op mijn tachtigste nog zo beneden kan komen. Dan mag hij me pas echt een groot compliment geven.

Terug bij de ranch krijgen we een biertje en een boterham met ham, kaas, tomaat en sla. Het zwembad heeft helaas geen water, want een duik zou nu heerlijk zijn. In plaats daarvan spelen Katja en ik met de moederhond en puppies, die er rondlopen. We moeten tot drie uur wachten voor de van, die ons naar het hotel terugbrengt, komt.

Gelukkig worden we ook weer als eerste afgezet en we haasten ons naar onze kamer. Katja wil nog even online, maar ik kan niet wachten op een duik in het zwembad. Het water is koel, maar precies lekker. Ik trek een paar baantjes en hang daarna half in het water, half erboven op de ondiepe rand.

Katja komt er ook bij en samen gaan we door het water naar de bar. Deze bars in het zwembad zijn altijd leuk, alleen is het te koel in de schaduw op het moment. We bestellen dus gauw, Katja een Cola Light en ik een Sea of Cortez. Dit is een cocktail, die ik thuis ook eens wil maken, als we een feestje hebben: een deel kokosnootrum, twee delen ananassap en een deel Blue Curacao. De kleur is net als de zee hier en het smaakt hemels!

Al lezend gaan de volgende twee uur gauw voorbij. Als de zon achter de palmbomen verdwijnt wordt het al gauw te koel om in badpak te liggen. We gaan dus naar boven om ons voor het laatst klaar te maken voor het avondeten. Wat zijn deze dagen ook weer omgevlogen! Katja klaagt, dat het niet langer was, maar dat is haar "schuld". Zij wist van tevoren niet of ze vrij kon krijgen van het rescue squad.

Online bij Tripadvisor.com kijken we naar restaurants in San Jose. Habanero's klinkt erg goed. Dat blijkt op steenworp afstand van het hotel te liggen, met de taxi zijn we er in minuten.

We krijgen een tafeltje op het gezellige terras. Hun menu heeft veel te bieden, maar ik weet al gauw mijn keuze. Het wordt de tonijnceviche en als hoofdgerecht de papegaaienvis. Die laatste heb ik nog nooit op en ik zwem er iedere keer in Aruba mee.

Het smaakt allemaal heel erg lekker. Katja wil haar voorafje (zeg maar gerust vooraf) zelf namaken. Ze geeft mij een hapje en het is inderdaad buitengewoon lekker. De serveerder, Victor, is ook heel erg trots op zijn restaurant en vertelt van alles erover. Katja heeft een garnalengerecht, dat er ook super uitziet. Habanero's, een aanrader in Los Cabos, dat is zeker!

Geen dessert voor ons vanavond, dus ik reken af. Intussen wordt er een taxi voor ons besteld, die ons keurig weer bij het hotel afzet. Daar herkent de concierge van de eerste dag, Leon, ons met naam en toenaam. Bewonderenswaardig (eerder vandaag herkende Roberto van Expedia mij als Petra bij de ziplines, die hij vanochtend deed). We vertellen hem over de ziplines, onze enige tour, waar hij uiteindelijk iets voor zal krijgen.

Zo gaan we onze laatste nacht hier in Mexico alweer in. Ik ben verliefd op dit land en zijn mensen. Dit is mijn vierde keer in Mexico en iedere keer is het weer fantastisch.

De mensen zijn superaardig, het is een prachtige natuur en het eten is niet duur. Ik vind het zo erg, dat dit land en vooral de toeristenindustrie, waar 80% van de mensen van leeft, zo erg te lijden heeft van de negatieve publiciteit van de drugsoorlog, die vooral in de grensgebieden leeft. Aan de andere kant kunnen Katja en ik daarom een heel leuke en goedkope vakantie houden. Ik hoop een beetje geholpen te hebben door veel fooi te geven.

Foto's volgen als ik weer thuis ben, want we hebben met zijn tweeen drie toestellen, dus we moeten het allemaal eerst even uitvogelen.