Monumenten en heerlijk eten

De tijd gaat veel te snel! De een na laatste dag van Christine hier is alweer aangebroken. We doen het vanochtend een beetje rustig aan. Rick heeft koffie voor ons gemaakt, die we op ons gemak drinken.

Daarna introduceer ik de Max Capacity training bij Christine. Zij zoekt naar fitness routines, die ze op drukke dagen snel kan doen. Ik denk wel, dat ze deze routine een uitdaging vond.

Na de douches lopen we naar de metro. Als we naar buiten lopen merkt Christine op, dat er wel donkere wolken zijn in het westen. Ik heb net naar het weerbericht gekeken en verzeker haar, dat er pas na middernacht regen wordt verwacht. We nemen dus geen paraplu's mee.

De trein staat al klaar en met horten en stoten, want er zijn problemen met de deuren, komen we bij het Smithsonian station aan. Van daaruit lopen we naar het Tidal Basin met als doel het Martin Luther King Jr. Memorial. Dat heeft Christine nog niet gezien.

Het is druk bij het monument en we nemen de nodige foto's. Dan lopen we naar het Franklin D. Roosevelt Memorial, Christine's favoriet. Het is ook een mooie plek en kindvriendelijk, getuige de klimmende kinderen op de rotsen. Christine neemt graag mensenfoto's, dus ik sta ook eens op de geijkte foto met de mannen in de broodlijn, die ik deze hele zomer eindeloos mensen heb zien fotograferen.


Serieus



We lopen weg van het Tidal Basin naar de monumenten op de Mall. Het monument voor de oorlog in Korea blijft mooi. Voor het Lincoln Memorial vragen we een man een foto van ons tweeen te nemen. De laatste foto van mij voor dit monument stamt van onze trouwdag! Ik heb honderden foto's van Washington, geen enkele met mijn eigen persoon erop. Dat is dus weleens leuk.


Christine vindt het leuk mijn rondleiding prive te krijgen. Ik heb mijn verhaaltjes in het Nederlands helemaal klaar. Het is gek het opeens in het Engels te doen, maar dat lukt ook prima.

We lopen door het Vietnam Memorial naar het World War II Memorial. Het blijkt, dat Christine dat ook nog nooit bezocht heeft. Al heeft ze hier tien jaar gewoond, ze voelt zich toch weer helemaal toerist in de stad.

Tot nu toe was het dan weer zonnig, dan weer bewolkt, maar nu voelen we opeens spetters. Het zal toch niet? En jawel, het begint te regenen! Daar zijn we helemaal niet op gekleed, dus kopen gauw paraplu's bij een van de standjes langs de weg.

Christine lacht zich rot, want zij voorspelde dit al. Dit is al de tweede keer in onze vriendschap, dat zij gelijk kreeg, dat het zou gaan regenen. De eerste keer was zo'n vijf jaar geleden. Toen wandelden we in het park hier dichtbij en Christine dacht donder te horen. Ik was ervan overtuigd, dat het geluid van de bouw dichtbij was. Voor we het wisten renden we naar huis in zwaar onweer. We liggen dubbel bij de herinnering en Christine maakt duidelijk, dat ik een derde keer maar naar haar moet luisteren!

Gelukkig blijft het bij lichte regen, dus we komen redelijk droog bij Zaytinya aan. De vorige keer, dat ik hier was, plensde het ook.

We bestellen vier "mezze" (kleine gerechtjes) om te delen. De eerste is mijn favoriete salade ooit: sinaasappel, zwarte olijven, feta, granaatappel en meer in een citrus dressing. Zo ontzettend lekker!

Datzelfde kan ook gezegd worden voor de geroosterde bloemkool met rozijnen en kappers, de biefstuk met allerlei lekkere kruiden en het lamspiesje met tabouleh. Het is allemaal smullen en toch gezond en niet zwaar.

Door de regen lopen we terug naar de metro. Saskia sms-t of ik thuis ben, want ze wil niet door de regen naar de sportschool lopen. Dat ben ik niet, dus zij zal de schoolbus nemen en thuis sporten. Gelukkig voor haar hebben we zelf een mini sportschooltje. Aoife komt, zodat ze samen kunnen sporten.

Christine en ik computeren wat en dan komt Karin langs. Zij belde eerder, dat ze Christine graag zou zien. Het wordt een gezellig uurtje bijkletsen. Christine en ik geven haar allerlei advies voor hun reis voor de Paasvakantie volgend jaar.

Saskia vertrekt met vriendinnen naar de Halloween Parade. Gelukkig is het inmiddels weer droog. Als Karin afscheid heeft genomen, verkleden Christine en ik ons voor het avondeten.

Rick brengt ons naar Bazin's. Hij wil, dat wij tijd met ons tweeen hebben, want we nodigen hem iedere avond uit. Morgenavond, de laatste avond, dat Christine hier is, gaan Saskia en hij hopelijk wel mee.

Bazin's is altijd druk en Rick en ik hebben er nog maar een paar keer gegeten, al wonen we er super dichtbij. Er is geen gerecht op dit menu, waar ik "nee" tegen zou zeggen! Vanavond kies ik de tonijnbiefstuk met een salsa van garnalen, pinda's en allerlei kruiden. Het is het lekkerste tonijngerecht, dat ik ooit heb gegeten! Dat zegt wat, want ik bestel heel vaak de tonijn.

Christine geniet ook van haar keuze. Zij heeft de varkenshaas met pecannoten, baby spinazie en vanille zoete aardappelpuree. De puree vindt ze super, maar de spinazie is wat bitter. Ook heeft de varkenshaas niet zoveel pecannoten. Ik had dus duidelijk de betere keuze in dit restaurant, maar we hebben allebei genoten.

Omdat de Halloween parade gaande is, kan Rick ons niet bij het restaurant ophalen. Wij lopen naar een hoek, waar dat makkelijker is. Niet makkelijk op onze hoge hakken, maar het regent tenminste niet. Toevallig is Saskia ook klaar met de parade, dus we gaan ook op zoek naar haar. Dat valt nog niet mee, want alles is afgesloten, maar Saskia en Laura vinden ons in de menigte.

Zoals ik dit blog al begon, de tijd gaat te snel. We relaxen de rest van de avond voor de tv. Morgen de laatste dag samen, waar we weer volop van gaan genieten. Christine is mijn voorbeeld van een levensgenieter, die zelfs van haar verblijf in Alabama alles maakt. Ik zal haar na morgen weer missen, maar deze week neemt niemand ons af.

Foto's van vandaag staan hier.