Skyline Drive en een wijngaard

"Wall to wall sunshine" beloofde de weerman ons gisteren voor vandaag. Gisteravond regende het, dus we twijfelden daaraan, maar de lucht is staalblauw vanochtend. Perfect voor onze plannen om de natuur in te gaan.

Eerst rijden we na het ontbijt naar Anytime Fitness. Dat is wel fijn van zo'n kleine sportschool, Christine mag gewoon mee als gast. We doen een half uur op de crosstrainer. Zo fijn om even weer iemand om mee te kletsen te hebben, dat mis ik toch wel.

Thuis laat ik Cosmo uit, terwijl Christine alvast onder de douche springt. Eerst wilde ik Cosmo meenemen vandaag, maar bij nader inzien zou hij wel erg veel in de auto zitten, dan. We laten hem dus maar thuis.

Tegen elven rijden we weg naar Front Royal. De weg naar het westen is schitterend. Mijn handen jeuken om foto's te nemen, maar al rijdend gaat dat natuurlijk niet. Op foto's is het sowieso niet weer te geven, de diepe, felle kleuren van de herfst hier. Het is overal om ons heen, gouden tulpenbomen, knalrode maples, allemaal even mooi.

Na zo'n drie kwartier komen we in het oude stadje aan. Front Royal stamt uit 1788. We vinden meteen een parkeerplaats in het gezellige oude centrum.

We nemen wat foto's van het historische stadje en gaan dan naar de Daily Grind om te lunchen. Christine is hier nog nooit geweest, ik wel een paar keer. Het is een gezellig cafe met sandwiches en verschillende smaken soep. De atmosfeer is erg gezellig en de bediening heel vriendelijk.

Wij delen een wrap met groentes en hummus en nemen ieder een kop Italian wedding soep. Italian wedding soep zul je volgens mij nooit in Italie treffen, ik hoor het graag, als ik dat mis heb. Het is bouillon met gehaktballetjes, spinazie en pasta balletjes, heel erg lekker! De wrap gaat er ook goed in.

We bedanken de serveerders vriendelijk en lopen terug naar de van. Nog geen twee kilometer verderop is de noordingang van het Shenandoah National Park. We zijn zeker niet de enigen, die dit park vandaag bezoeken, maar het is lang niet zo druk als in het weekend.

Met mijn America the Beautiful pas kunnen we zo naar binnen (zonder is de entree $15). De kleuren zijn helemaal op hun hoogtepunt, zo mooi heb ik het zelfs nog nooit gezien. We stoppen bij alle uitkijkpunten om foto's te nemen en gewoon te genieten. Het is werkelijk prachtig allemaal!

Zelfs op foto's zie je niet de overweldigende pracht van de natuur. We spreken onderweg ook met deze en gene, vooral oudere gepensioneerde mensen, die medegenieters zijn. Iedereen is het erover eens, dat je al dit moois met eigen ogen moet zien. Hopelijk geven mijn foto's toch wel een beetje een idee.

Met tegenzin rijden we na 35 mijl (zo'n 50 km) het park weer uit. We stoppen even bij een standje met appels en allerlei lokale produkten. Christine is echter allergisch voor wespen en andere insekten en die vinden de appels en honing hier nu juist erg lekker. Ik koop een bakje Virginia pinda's en dan rijden we verder.

Route 211 is schitterend met allerlei boerderijen en wijngaarden erlangs. Warrenton is de eerste grote plaats met vele ketens. Ook hier zijn de herfstkleuren prachtig.

Net voorbij Warrenton ligt een van onze favoriete wijngaarden, Pearmund. Het is een gezellige wijngaard met een terrasje en buitenhaarden voor als het kouder is.

Binnen worden we vriendelijk begroet. We besluiten een wijnproeverij te doen. Hier is die nogal uitgebreid, we proeven zeker twaalf wijnen, wit, rood en dessert. Ik proef en spuug uit, want ik moet tenslotte nog rijden. We hebben zo deze week al heel wat lekkere wijnen geproefd! Als we vertrekken lachen we om het bordje bij het kruispunt: "Wino crossing", hi hi. Wino's zijn we zeker!

Een half uurtje later zijn we weer thuis. Saskia vertelt, dat ze Flapjack eerst niet kon vinden, maar gelukkig kwam die weer opduiken. Hij was waarschijnlijk geschrokken van de schoonmaaksters met hun stofzuigers, die veel lawaai maken.

We hebben een paar uur om te relaxen en dan brengt Rick ons naar Nostos voor het avondeten. Heel lief heeft hij zich opgeworpen tot chauffeur, want zowel Christine (die ook fibromyalgie heeft), als ik, hebben problemen met rijden in het donker.

We hebben een reservering en krijgen de keuze om in de, wat we al kunnen horen, lawaaierige eetzaal te zitten of de stillere bar. We kiezen de laatste. Het is een heel modern ingericht restaurant in zwart, grijs en wit. Zoals Christine opmerkt, heel anders, dan de gewoonlijke felgekleurde Griekse restaurants.

We beginnen met een dip van feta en rode pepers met pita, voortreffelijk! Daarna smullen we van aubergine met tomaat en pijnboompitten en geflambeerde kaas, die werkelijk mijn favoriet is hier. Als laatste gehakt en rijst in druivenbladeren, het smaakt allemaal even lekker. Omdat het zo druk is, krijgen we ook nog eens gratis een stukje baklava.

Dit was de tweede keer bij dit restaurant en het is niet voor niets zo druk. We hebben een heerlijke maaltijd gehad. Rick komt ons weer ophalen en thuis hangen we voor de tv met Dancing with the Stars en meer. Wat een superdag was dit weer!!

Foto's van vandaag staan hier.