Dr. Martin Luther King Jr.'s Birthday

Brrrr, het is koud geweest vannacht! Dat zeg ik niet gauw, maar bij het opstaan is het 15 graden in onze kamer. Rick doet dan toch de verwarming maar even aan, die we boven eigenlijk haast nooit gebruiken. Saskia heeft bij Kaylee gelogeerd, dus we zijn samen thuis.

We ontbijten samen en dan vertrekt Rick naar zijn werk. Helaas krijgt hij feestdagen, zoals vandaag Dr. Martin Luther King's birthday, niet vrij. De scholen zijn wel uit, vandaar Saskia's logeerpartij.

Voor ik naar de sportschool ga, breng ik Katja's ski's naar Leah. Zij gaat vanavond terug naar Blacksburg en Katja was ze hier thuis vergeten. Wanneer ze die ski's gaat gebruiken, weet ik niet, maar ze zitten daar dichtbij een skiheuvel. Het moet alleen even langer koud blijven voor goede sneeuw.

Sharon wacht me al op en heeft vooral flink zware beenoefeningen voor me in petto. Het is enorm druk met high school en college studenten en natuurlijk mensen, die vandaag wel vrij hebben. We moeten dus regelmatig schipperen met waar we de oefeningen doen, want dit is maar een klein sportschooltje. Na afloop voelen mijn benen als pudding!

Door mijn leuke boek wordt het gewoonlijke halve uur op de crosstrainer zomaar een uur! Dan belt Saskia of ik haar op kan halen. Ik ben zo in mijn boek dat ik even vergeten ben dat ze niet op school zit. Ik vraag haar hoe ze zich voelt, waarop ze verbaasd "goed" antwoordt. Oh ja, Saskia is nog bij Kaylee, natuurlijk.

Eigenlijk had ik meteen door willen gaan met boodschappen doen, maar het is ook erg koud buiten, dus misschien toch maar beter om niet bezweet door te gaan. Thuis kijk ik ook naar het weerbericht voor Newburyport en dat ziet er koud uit! Ik leg alvast wat spulletjes klaar, maar wat zijn winterkleren toch dik! Hopelijk past het straks allemaal nog met mijn enorme kussen.

Als ik weer in de van stap, zie ik dat de benzinemeter op rood staat. Al heb ik helemaal geen zin om in de vrieskou te tanken, ik doe het toch maar. Vorige keer reden we opeens met "0 miles to empty" op de snelweg, dus dat wil niet weer. Bij de Shell krijg ik 30 cent korting met mijn Giant kaart, toch handig telkens weer.

Morgen vertrek ik dus naar mijn zus in Massachusetts. Ik zag op mijn blog dat het al bijna anderhalf jaar geleden is dat we elkaar zagen! Wat vliegt de tijd toch. De kinderen zullen alweer flink veranderd zijn. Ik wil wat leuks voor iedereen meebrengen en ga daarvoor even in Vienna shoppen.

Bij Whole Foods haal ik een lekkere doos Lake Champlain chocolaatjes voor mijn zus en zwager. Dit zijn verreweg de lekkerste bonbons in Amerika.

Voor de kinderen ga ik bij Michaels kijken. Iets creatiefs heeft altijd succes. Ik kies een paar heel leuke kleurboeken, die net als glas in lood zijn, en stiften. Daar kunnen ze weer even mee bezig.

Opeens voel ik mijn maag knorren. Ik ben helemaal vergeten lunch te eten! Rick wordt altijd boos als ik hem dat vertel, maar soms, als ik veel aan mijn hoofd heb, vergeet ik te eten. Toch onvoorstelbaar voor iemand, die zoveel van eten houdt, als ik!

Bij Starbucks laat ik een mozzarella en tomaat sandwich opwarmen. Ik neem er een lekkere hete (blaren in mijn mond heet, oei) passiethee bij. Het is gezellig hier, dus ik eet het in het cafe op.

Gelukkig lijkt alles in mijn tas te passen. Mijn kussen neemt echter altijd enorm veel plaats in. Het is niet echt reisvriendelijk, maar het garandeert mij minder pijn, vooral als ik in vreemde bedden slaap.

Na een koude wandeling met Cosmo, want die zal hij de komende dagen vrees ik niet krijgen, laat mijn Fitbit 14969 stappen, 13 trappen en 9,41 mijl (bijna 16 kilometer) zien. Nu is mijn energie echter ook wel op, ik merk nog steeds de gevolgen van de sinusitis.

Rick komt thuis en biedt aan om alleen naar La-Z-Boy te gaan om onze meubelen te bestellen. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Rick is dol op Indiaas eten (ik ook, hoor, maar niet zo erg als hij) en komt met onze favoriete gerechten van Bombay Bistro terug.

Het meubilair zal over zes tot acht weken bezorgd worden. We zullen ook het tapijt en de tafels vervangen. Ik kan echt niet wachten om deze kamer op te knappen. De tafels vallen uit elkaar, mijn stoel is gescheurd en heeft dus dat "gat", de andere stoelen hebben scheuren, die we maar met kussens verbergen. We kunnen dus niet wachten deze kamer weer met trots te tonen, want hier is waar we onze gasten voornamelijk ontvangen.

Op Facebook kwam ik dit artikel tegen. De voorspelling van een journalist in 1911 over hoe de wereld er in 2011 uit zou zien. Er staan toch een aantal accurate voorspellingen bij. Ik zou niet weten hoe het er in 2111 uit gaat zien (als de wereld dan ueberhaupt nog bestaat).

Ook doe ik nog steeds mee (en hopelijk voor de rest van het jaar) aan een foto per dag. Mijn blog daarvoor staat hier. Vandaag is het een abstract.