Over Amerikaans football

Het huis ligt nog in diepe rust, als ik om kwart voor negen opsta. Ik was al een tijdje wakker, maar soms vind ik net die lekkere pijnvrije positie, waar ik eigenlijk in wil blijven liggen. Maar duty calls!

Beneden maak ik koffie en zie op de thermometer dat het opeens een stuk kouder is. Gewoonlijk laat ik Cosmo even uit, maar die slaapt bij Kai op de kamer. Prima, want nu mag Kai buiten met hem rillen.

Sharon wacht me al op bij Anytime Fitness. Het is er druk met wat we de "goede voornemens" menigte noemen. Die komen de eerste twee weken van het jaar fanatiek en dan is alles weer normaal met alleen diegenen van ons, die fitness hoog (of althans in het midden van) in het vaandel hebben.

Al die fanatici maken het moeilijk onze routine af te werken, want het is eigenlijk een te kleine sportschool met te veel leden. Sharon past haar oefeningen voor mij aan en ik voel mijn benen en armen nu al, dus het was succesvol.

Na het uur gewichten ga ik een half uur op de crosstrainer. Mijn boek is weer heel spannend, dus ik besluit er een uur van te maken. Alleen heeft de vrouw op de loopband voor mij net een fan aangezet, die mij zo ongeveer van de machine afblaast.

De fan wegdraaien lukt me niet, ik kan er net niet bij. De vrouw, die hem aanzette, trekt geergerd haar wenkbrauwen op bij mijn poging. Heel on-Amerikaans, want meestal is men vol verontschuldigingen, als men een ander ongemak bezorgt.

Zij is duidelijk ook een lid van de goede voornemensclub, want ze weet niet hoe de loopband werkt. Ik ben al op zoek naar een crosstrainer buiten de storm, maar zie dat ze probeert mijn aandacht te krijgen. Ik ben de enige zonder oordopjes in mijn oor. Wat zij echter niet weet, is dat Nederlanders Oost-Indisch doof kunnen zijn. Die term kennen ze hier niet, maar wat kan dat toch een handige eigenschap zijn.

Op een andere crosstrainer ga ik nog een half uur door en lees lekker verder. Intussen zie ik de ene na de andere bekende. Dat is wel leuk hier, het is een echte buurtgym.

Blij dat ik na twee uur zweten weer klaar ben voor vandaag ga ik huiswaarts. Iedereen is inmiddels op. Rick geniet van zijn zoon thuis hebben en speelt zoveel XBox met Kai als maar kan. Daarna gaan de twee heren lunch halen bij de nieuwe Jimmy Johns. Ik ben ook uitgenodigd, maar grootmoedig laat ik hen samen gaan (lees: ik vind hun menu te zwaar).

We hebben nog wat garnalen, zalm en salade van het weekend over en daarvan maak ik mijn lunch klaar. Als ik naar buiten kijk, zie ik opeens wat wits naar beneden vallen. Even later nog iets wits en dan weer iets wits, het duurt even voor ik doorheb dat dit sneeuwvlokjes zijn. Het zijn "flurries", een van mijn favoriete Engelse schattige woordjes. Het betekent geen sneeuwbui, maar zo af en toe een sneeuwvlok.

Rick wil vanmiddag thuisblijven om de Outback Bowl te kijken tussen Michigan State en University of Georgia. Het wordt een heel spannende wedstrijd, die Michigan State in de derde overtijd met drie punten wint.

Rick is na al die jaren nog echt helemaal fan van zijn vroegere college en dat zie ik bij de meeste mensen hier. Morgen zullen de Virginia Tech vlaggen weer overal in de buurt wapperen, als zij in hun bowl spelen in New Orleans, waar Katja nu hopelijk veilig is aangekomen.

Vroeger was ik altijd een enorme voetbalfan en vind het nog steeds leuk om te kijken, maar ik moet zeggen dat ik het Amerikaanse football eigenlijk nog leuker vind. Ik snap mensen, die zeggen dat het saai is niet, ik denk dat die dan de regels niet kennen. Vooral college football vind ik erg leuk om te kijken.

Tijdens mijn wandeling met Cosmo, die zich dit keer voorbeeldig gedraagt, zoek ik naar foto's voor mijn dagelijkse zwart-wit bijdrage. Het wordt vandaag een abstract. Ik ben wel benieuwd of jullie kunnen raden wat het is. Rick had er zelfs even moeite mee. Hieronder plaats ik de foto, wie raadt het eerst?


Rick wil ook heel graag de Rose Bowl kijken, want Wisconsin is de reden dat Michigan State daar niet in speelt. We gaan daarvoor naar Velocity Five, de sportbar met veel tv schermen. Kai gaat ook mee.


Het is een enorm restaurant en er is vrijwel niemand. We bestellen een voorafje en een hoofdgerecht, die allemaal tegelijk worden gebracht. Daar protesteren we tegen en dan hoeven we niet voor het voorgerecht te betalen. Wel slim van de manager, want anders had hij onze hoofdgerechten opnieuw moeten laten maken, waarschijnlijk duurder. Ach, het is eten, ik zal dit restaurant niet aan anderen aanraden, behalve dat het erg leuk is er sportwedstrijden te kijken.

Overal lees ik dat de Kerstbomen en -versieringen al opgeruimd zijn. In onze cul de sac zijn twee huizen zo goed georganiseerd. Bij ons gaat dat pas komend weekend gebeuren. Ik vind deze Kerstboom ook gewoon gezellig, andere jaren blokkeerde hij de tv, dit jaar niet. Er zijn mensen, die ze tot februari laten staan, maar zover zullen we ook weer niet gaan! Maar nog even die gezelligheid van de feestdagen door laten gaan, daar ben ik niet tegen.