Doktersbezoek en afscheid van de twee oudsten

Midden in de nacht word ik wakker en slikken voelt alsof er twintig messen in mijn keel steken. Wat drinken helpt niet en dat doet me vrezen dat ik "strep" heb, bacteriele keelontsteking. Dat heb ik al vaker gehad en voelt precies zo.

Nu moet ik dus wel aan de dokter geloven, terwijl ik zo had gehoopt dat te vermijden. Ik bel de Urgent Care Center en hoor dat ze om negen uur opengaan. Na snel een yoghurtje gegeten te hebben, ga ik er om half negen al heen om een van de eersten te zijn.

Tot mijn verbazing staan er al een aantal auto's met niemand erin. Ik loop dus naar binnen en sinds 1 januari blijken ze om acht uur open te gaan. Mijn voordeel, want ik ben niet de enige, die opgebeld heeft voor de uren. Ik ben dus vrijwel meteen aan de beurt.

Nancy, de verpleegster, verkondigt trots dat ze hier al vijftien jaar werkt. Ze is bijzonder aardig en krijgt zelfs mijn bloeddruk (ik heb wat ze hier noemen "white coat anxiety") heel ver omlaag. Ze doet de heel vervelende "strep test" en dan wacht ik op de dokter.

De strep test blijkt negatief, dus de keelontsteking is viraal. Ik blijk echter een fikse oorontsteking te hebben, de dokter verbaast zich erover dat ik daar geen erge pijn aan heb. Verder constateert ze een sinusitis. Vooral omdat ik me na een week juist slechter voel, besluit ze antibiotica te geven. Het wordt een "Z pack", twee tabletten vandaag en dan de komende vier dagen een tablet.

Met een recept daarvoor en voor een neusspray ga ik naar Walgreens. Terwijl de apotheker bezig is die te vullen, haal ik bij Starbucks een passie thee. Ik doe er honing in op aanraden van de verpleegster.

Rick belt hoe het is en ik vertel hem de diagnose. Eigenlijk wilde ik na het ophalen van de medicijnen direct door naar de sportschool, maar ik moet Rick beloven vandaag rust te nemen. Nou, vooruit, want eigenlijk heb ik helemaal geen energie om te sporten.

Kai staat net op als ik thuiskom, Katja volgt niet veel later. Ze gaan hun laatste wasjes draaien en inpakken. Zorro en Flapjack buitelen er tussendoor als nieuwsgierige kittens. Die twee gaan elkaar nog missen!

Katja stelt pho voor als lunch, ook goed voor mij. Daar zeg ik nooit nee tegen en Kai vindt de kip pho lekker. We eten gezellig met zijn drieen lunch en ik probeer niet te denken over hoeveel ik ze weer ga missen. Ik ben gewoon zo dankbaar voor zo'n stel leuke kinderen en probeer me juist bevoorrecht te voelen dat we zo'n fijne tijd met elkaar kunnen hebben. Toch prikken de tranen telkens wel. Zal ook mijn gammele lichamelijke staat wel zijn.


Zorro en Flapjack moeten ook afscheid nemen

Na de lunch komt de technicien van Lenovo voor mijn laptop. Hij ziet meteen dat het de fan is, die het probleem is. Gelukkig heeft hij daarvan een extra in zijn van, dus kan hem meteen maken. Ook typ ik nu op een prachtig keyboard met alle letters erop. Toch fijn zo'n extra garantie, die heb ik wel nodig, want ik gebruik deze pc heel erg veel.

Al veel te snel voor mijn smaak is het moment van afscheid aangebroken. Saskia komt met Jimmy ook even gedag zeggen tegen haar broer en zus. Ik zwaai ze uit en kijk kennelijk toch een beetje verloren, want Katja rolt haar raam naar beneden en vraagt of ik huil. Natuurlijk niet, lach ik terug. En dan zijn ze vertrokken, niet zeker wanneer we ze weer zullen zien.

Binnen loop ik verloren rond, blij met mijn viervoetige vriendjes. Rick e-mailt ook "I'll miss the kids", dus ik ben niet alleen met mijn gevoelens. Een maand hier thuis was wel weer echt als gezin leven. Nu zijn we weer met zijn drietjes. Of eigenlijk steeds vaker Rick en ik met zijn tweeen. Gelukkig genieten we na bijna 25 jaar nog erg van elkaars gezelschap.

Zo komt Rick enthousiast thuis met het plan om naar een nieuwe Britse pub te gaan. Saskia eet bij Jimmy thuis, dus we zijn met zijn tweetjes. We zijn al een paar keer langs de Public House No. 7 gereden en het zag er leuk uit.

Van binnen is het dat ook zeker. Heel gezellig en het menu is helemaal Brits. We delen een pig in a blanket als voorafje. Mijn hoofdgerecht is de special, gegrilde tonijn met linzen. Niet echt typisch Brits, maar als er linzen zijn, bestel ik het. Rick neemt de traditionele Sunday roast beef dinner, een helemaal Brits gerecht.


Hier wil ik wel weer terugkeren. Er staan nog veel meer lekkere dingen om uit te proberen op het menu. Deze pub is ook een stuk dichterbij, dan die in Upperville, waar we vorige week waren. Het blijft leuk om nieuwe restaurants van allerlei verschillende cuisines te ontdekken. Alleen een Nederlandse ontbreekt nog hier (en nee, niet aan ons besteed er een te beginnen).