Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, februari 29, 2012

National Museum for Women in the Arts

Saskia heeft vannacht weer moeite met slapen gehad. Ze heeft het zelfs in andere bedden geprobeerd, maar zonder succes. Gelukkig voelt ze zich in ieder geval niet erger.

De afgelopen week heb ik van allerlei kanten nare verhalen over de eventuele complicaties van Pfeiffer te horen en toegestuurd gekregen. Ik weet dat het allemaal goed bedoeld is, maar op Facebook heb ik al gevraagd dat niet te doen en hier ook nog maar eens. Ik maak me zonder al genoeg zorgen en we doen alles wat we kunnen om Saskia goed te laten genezen.

Samen met Saskia eet ik ontbijt. Gelukkig eet ze vandaag met smaak. Precies op tijd heeft ze haar laptop met de Sims erop terug van een reparatie. Dat gaat ze dus in bed spelen. Het lijkt ook wel of de woorden van de dokter gisteren Saskia wat rust hebben gegeven. Ze mag ziek zijn en hoeft niet te proberen toch maar naar school te gaan.

Vandaag heb ik een dubbele Max Capacity op mijn "sportmenu" staan. Het plenst buiten en ik heb met Scarlett afgesproken naar Washington te gaan. Zo'n half uur intensief eigen gewicht oefeningen doen is precies goed.

Scarlett komt om half elf en stelt voor naar Washington te rijden, in plaats van de metro te nemen. Zij loopt niet makkelijk langere afstanden en de regen komt met bakken uit de lucht. Ik vind het prima.

We gaan een museum bezoeken, waar we geen van beiden nog geweest zijn, het National Museum of Women in the Arts. Dit museum ligt middenin de stad en we vinden vrij makkelijk een parkeergarage dichtbij. Die garage hoort bij het Grand Hyatt hotel en ik ga hem in gedachten houden, want het is minder duur dan andere locaties.

Het blijkt een heel gunstige locatie, want het museum blijkt maar twee blokken verderop te liggen. Hier ben ik al ontelbare keren langs gelopen en gereden en had er geen idee van dat er een museum was. We betalen entree en krijgen dan informatie over de geschiedenis van het gebouw en instructies over hoe we de tentoonstellingen het best kunnen bekijken.

Dit museum is het enige museum helemaal toegewijd aan kunst door vrouwen. Het was vroeger een vrijmetselaarstempel en het gebouw staat op de nationale monumentenlijst. Hun oudste kunst, uit de zeventiende eeuw, zien we op de begane grond en naarmate we naar boven gaan wordt de kunst moderner.

Op de begane grond zie ik de twee Nederlandse schilderijen, die hier zijn. Een vrolijke van Judith Leyster met haarzelf naar verluid als de zangeres en een mooi stilleven van Rachel Ruysch. Judith Leyster ken ik wel, maar van Rachel Ruysch had ik nog nooit gehoord.

De speciale tentoonstelling hier op het moment en de reden, waarom ik op de gedachte kwam hierheen te gaan, heet "Royalists to Romantics" en bevat voornamelijk schilderijen (en een paar beelden) van Franse kunstenaressen te leen uit het Louvre en Versailles, o.a. Het zijn voornamelijk portretten en we vinden vooral de prachtige weergave van de textielen in verf prachtig.

De Franse geschiedenis komt er ook erg in naar voren. Zo werd een schilderes, die de kinderen van Charles X op het doek vastlegde, tijdens de Franse revolutie gearresteerd en ter dood gebracht vanwege haar relatie met de koningsfamilie. Zo wreed, ze deed enkel haar werk. Ook uit de tijd van Napoleon vind ik de schilderijen interessant. Duidelijk ben ik niet op de hoogte van de Franse kunstgeschiedenis, want geen van de namen ken ik.

Als we de tentoonstelling bekeken hebben, rammelen de magen. Gelukkig met deze harde regen heeft het museum een heel gezellig restaurantje. Het menu klinkt ook erg goed en we hebben moeite een keuze te maken.

Mijn uiteindelijke keuze, een kop broccolisoep en een halve panini met tomaat, mozzarella en pesto is heel lekker! Vooral de soep, die hier vaak erg gebonden wordt geserveerd, heeft een bouillonbasis en is dus heerlijk (ik ben niet zo'n fan van gebonden soep). Scarlett neemt een reuben sandwich, die er ook lekker uitziet, maar aan zuurkool op mijn boterham heb ik nooit kunnen wennen.

Na het eten hebben we de bovenste verdieping van het museum nog te ontdekken. Daar is de moderne kunst gehuisd en daar hebben we allebei het minst mee. Al moet ik zeggen dat ik dol ben op Georgia O'Keeffe en een van haar, naar mijn mening, mooiste schilderijen hangt hier. Ook hangt er een Mary Cassatt, nog een bekende naam voor ons.

Echt wel bijzonder, zo'n museum met alleen werken door vrouwen, we zijn blij dat we gegaan zijn. Buiten is het inmiddels droog, dus de paraplu's hoeven niet weer open. Zonder oponthoud brengt Scarlett me weer thuis en we spreken af binnenkort weer zoiets cultureels te ondernemen.

Saskia sms-t net als ik binnen kom lopen met de vraag of Jimmy mag komen. Dat mag, zolang ze het heel rustig houden en ze moet me beloven niet te zoenen. Er heerst namelijk ook een buikgriep op de school en dat is wel het laatste dat Saskia kan gebruiken! De tortelduifjes gaan in de basement een film kijken.

Nog nagenietend van al het moois, ga ik afleveringen van Tussen Kunst en Kitsch kijken op Uitzending Gemist. Het blijkt dat ik een heel aantal daarvan nog niet heb gezien. Het blijft een van mijn favoriete Nederlandse programma's, vooral de mensen met schilderijen, die opeens heel oud blijken te zijn!

Met dit regenachtige weer en Saskia's keel is een maaltijdsoep wel heel lekker. We eten een heerlijke linzensoep van Whole Foods. Rick is geen grote linzenfan, maar vindt deze ook lekker. Morgen is het alweer maart, deze winter vliegt voorbij!

Foto's van het museum staan hier.

dinsdag, februari 28, 2012

Nog een doktersbezoek

Eindelijk is Saskia verstandig genoeg om thuis te blijven. Ze is werkelijk te ziek om naar school te gaan. Natuurlijk is het vervelend om veel te missen, maar op het moment is haar gezondheid het allerbelangrijkste.

Nadat ik Saskia en mezelf van ontbijt heb voorzien, is het weer tijd voor de sportschool. Vandaag staat een uur cardio op het programma. Ik begin met een half uur interval op de stairmaster. Dat is altijd weer afzien, maar toch laat de machine altijd minder verbrande calorien zien, dan de crosstrainer. Mijn boek nadert de ontknoping en ik lees precies als ik klaar ben de laatste pagina.

Rick heeft zaterdag al een nieuwe opvolgafspraak voor Saskia gemaakt bij Virginia Pediatrics. De nurse practitioner wilde zien hoe Saskia's amandelen op de steroides reageren. Met mijn ongetrainde ogen zien ze er nog net zo gezwollen uit en Saskia voelt zich zeker geen grein beter. Ze heeft vooral veel moeite met slapen.

Keurig op tijd voor onze afspraak lopen we een drukke wachtkamer binnen. Ik geef Saskia's naam aan de receptioniste en die zegt dat we zaterdag een afspraak hadden, maar vandaag niet. Ik laat haar het kaartje dat Rick van hen kreeg zien, wat toch echt "Feb. 28th, 12:40" laat zien. Tja, zegt ze, we zullen haar moeten inpassen.

Saskia zit er als een miserabel vogeltje bij, terwijl de meeste andere zieken in de kamer lekker samen rondrennen (deden onze kleintjes vroeger ook). Maar Saskia moet, ondanks dat de fout duidelijk door een van de mederwerkster hier is gemaakt, wachten tot er een gaatje in het drukke schema van de NP komt. Daarvoor moeten we bijna een uur wachten en Saskia weet niet waar ze het zoeken moet van ellende, het arme kind!

Als de NP eindelijk binnenkomt en kijkt naar onze inchecktijd, schrikt ze. Ze gaat ernstig met de receptie praten dat ze zulke zieke kinderen niet zo lang kunnen laten wachten. Volgens de NP zijn Saskia's amandelen wel iets geslonken, maar de steroiden hebben maar weinig effect gehad. Daarom schrijft ze ook niet meer voor.

Wat ze wel voorschrijft is absolute rust. Er loopt een medische student stage bij haar en ze laat Saskia's keel als een heel erg "mono" (Pfeiffer) keel voorbeeld zien. Ik krijg briefjes mee voor de school. Zes weken geen contactsporten of erge inspanning voor de gymleraar en een excuus voor de rest van de klassen voor de komende weken. Ze houdt het expres vaag, want ze kent kinderen, die er in twee weken bovenop waren, maar ook die er een half jaar later nog last van hadden.

Voor haar verstopte neus mag Saskia Afrin nemen. Op de terugweg komen we langs een Rite Aid, dus daar loop ik gauw naar binnen om die te kopen. Hopelijk geeft het haar ietsje meer lucht.

Eigenlijk heeft Saskia helemaal geen eetlust, maar de NP vond dat ze om wat energie te krijgen toch moest proberen wat te eten. Het loopt al bij tweeen, als we thuiskomen, en mijn maag rommelt. Saskia wil graag Japanese pan noodles van Noodles & Company, dus die ga ik gauw halen. Ik neem hetzelfde gerecht met garnalen.

Na de lunch rijd ik naar Saskia's school om de briefjes af te geven bij de counselor. Ik moet me eerst inschrijven, waarbij ook mijn foto wordt genomen. Wel erg goede veiligheid, maar het voelt een beetje vals, want eerlijk gezegd kan ook Jan en alleman gewoon langs de receptie naar binnen lopen, zonder gezien te worden, want zij zitten in een apart kantoor.

Saskia's counselor is al naar huis, maar de secretaresse neemt de briefjes, scant ze in en e-mailt ze naar allerlei mensen, niet alleen de counselor. De dame, die het schoolverzuim bijhoudt, en de schoolverpleegster krijgen hem ook en hopelijk morgen Saskia's leerkrachten ook. Ik wil niet dat Saskia het gevoel heeft dat ze terug naar school moet, omdat haar leerkrachten zich afvragen waar ze blijft.

Vanavond zouden we eigenlijk ons maandelijkse Nederlandse vriendinnenetentje hebben. Door ziekte kunnen twee van het groepje echter niet, dus wordt het tot volgende week uitgesteld. Dan ben ik er niet, dus ik rijd even langs Karins huis om wat Nederlandse tijdschriften af te leveren.

Karin is toevallig net thuis en wilde al emailen om bij te kletsen. Ze nodigt me binnen en onder het genot van een lekker sterke kop koffie en een heel lekker Girl Scout koekje passeren allerlei onderwerpen de revue. Voor ik het weet is het een uur later en moet ik er vandoor om de rest van mijn lijstje af te werken.

Bij Whole Foods haal ik avondeten voor Rick en mij en nog wat linzensoep, die Saskia erg lekker vindt. Ik ben benieuwd of ik hier binnenkort met een Kinect wagentje zal lopen!

Saskia vindt op het moment natuurlijk ijs erg lekker voor haar pijnlijke keel. Bij Giant hebben ze haar favoriete Breyers ijs. Ik moet toegeven dat ik dat ook erg lekker ijs vind.

Intussen loopt de middag al op zijn einde en heb ik nog geen dagelijkse "ander oogpunt" foto genomen. Ik besluit te proberen om een narcis in de voortuin vanuit insektenoogpunt te fotograferen. Dat valt niet mee! Dit hele thema heb ik moeilijk gevonden, ik ben blij dat morgen de laatste dag is.


Als Rick thuiskomt maken we samen de zalm, spinazie en zoete aardappelfrietjes klaar. Het smaakt prima! Daarna vertrekt Rick naar de basement om op het grote scherm zijn geliefde Michigan State basketbal te zien spelen. Helaas doen die het niet zo goed, dus een niet zo happy Rick komt tijdens de pauze naar boven.

Saskia heb ik onder protest naar bed gestuurd. Ze is zo moe, maar bang niet te kunnen slapen. Ik heb haar naar ik hoop overtuigd dat gewoon met je ogen dicht liggen ook belangrijke rust is. Wat zouden Rick en ik graag met een magische stok willen zwaaien, die haar beter maakt. Eens te meer gaan mijn gedachten naar ouders, die ernstig chronisch zieke kinderen hebben, wat een zwaar kruis om te dragen!

maandag, februari 27, 2012

Over bloesems en nieuw tapijt

Alweer heel vroeg hoor ik Saskia bezig. Ik vraag of ze thuis wil blijven, want haar stem klinkt nog net zo dik als gisteren. Ze wil echter per se het eerste uur AP World History meemaken. Ik schrijf dus een briefje dat ik Saskia om negen uur weer op zal komen halen. Het is te belangrijk dat ze haar rust krijgt.

Als Saskia naar school is, ga ik nog even terug naar bed en word een uur later door Rick gewekt. Hij zegt zich zorgen te maken over een van onze "zonen". Omdat Kai onze enige echte zoon is, weet ik dat hij het over een van de dieren heeft.

Snickers is onze enige buitenkat en die komt een enkele keer niet 's nachts terug. Dan staat hij echter altijd de volgende ochtend bij de achterdeur te wachten. Zo niet vandaag en Rick maakt zich zorgen. Ik opper de mogelijkheid dat hij in de garage van de buren zit, want dat is al vaker voorgekomen.

Voor hij naar zijn werk vertrekt, gaat Rick aan Lorraine vragen of zij Snickers heeft gezien. Dat is niet het geval en Rick vertrekt bezorgd. Ik blijf Snickers roepen, maar geen schattige zwartwitte kater.

Tot een half uurtje later de deurbel gaat. Het is Lorraine met Snickers in haar armen. Zij blijken een soort zoldertje in hun garage te hebben, waar buurman Chuck gisteren wat dingen op zette. Snickers is dol op zolders en ladders, dus die klom ongezien naar boven. Na afloop haalde Chuck de ladder weg en kon Snickers dus niet meer naar beneden. Gelukkig dat ze hem vonden, anders had hij daarboven kunnen uitdrogen of verhongeren.

Als ik Saskia weer thuis op bed heb geinstalleerd met drinken en haar laptop, vertrek ik naar de sportschool. Sharon wacht me al op en waarschuwt mij om Saskia goed in de gaten te houden.

Een aantal tieners in de omgeving hebben na hun ziekte van Pfeiffer allerlei complicaties gekregen. Nu weet ik dat dit een rotvirus is en vind het alarmerend dat zoveel kinderen hier die complicaties kregen. Nog een reden om haar heel goed te laten uitzieken!

Sharon heeft weer een flink zwaar programma voor me vandaag. Na een kwartier voel ik me opeens helemaal zwak worden, ik kan me er gewoon niet toe zetten de gewichten op te heffen!

Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Sharon schrikt er ook van en haalt gauw een flesje sportdrank voor me. Dat helpt wonderwel en ik kan het uur afmaken. Toch vreemd, hoor, opeens zo'n episode van zwakte.

Na nog een half uur op de crosstrainer ga ik gauw huiswaarts. Rick komt net ook thuis. Saskia's Dell laptop heeft problemen en daarvoor komt een technicien hierheen. Rick wil er zijn om hem uit te leggen wat het probleem is.

Intussen ga ik naar Whole Foods om wat boodschappen te halen. Ze hebben er allerlei lekkers voor zieke, maar vegetarische Saskia. Ik neem linzensoep mee en nog een andere soep met tofu. Verder sms-t zij dat ze de Amy's maaltijden lekker vindt, dus die gaan ook in het wagentje.

Het is weer zulk heerlijk lenteweer dat Rick en ik zin hebben om te grillen. Ik kies een lekker maaltje van kipspiesjes, asperges en brood met veel zaden uit. Heerlijk gaat dat smaken!

Bij het afrekenen wordt me gevraagd of ik een bijdrage wil leveren aan de Whole Planet Foundation. Ik besluit dat vandaag eens te doen, maar doe het lang niet altijd. Veel supermarkten en ook dierenwinkels bijvoorbeeld hebben zulke acties. Het is wel een makkelijke manier om een goed doel te ondersteunen.

Na de lunch (weer een lekkere kop mosterdsoep met zalm voor mij) ruimen Rick en ik de family uit. Net als we klaar zijn komen de tapijtleggers aanrijden. Drie uur later hebben we weer keurig lichtgrijs tapijt liggen zonder vieze bruine plekken. Toch grappig alleen, hoe een kleiner stuk tapijt er zoveel donkerder uitziet. Het is veel lichter dan we hadden gedacht, wat ik fijn vind, want ik houd van een licht huis.

In de tussentijd neem ik Cosmo mee voor zijn wandeling. Dat was er vandaag nog niet van gekomen. Behalve de overduidelijke tekens van bloeiende maplebomen e.d. merk ik de vele pollen in de lucht ook onder mijn contactlenzen. Ik loop de hele tijd met tranende ogen!

Dat weerhoudt me er niet van om mijn fototoestel goed te gebruiken. De rode gloed op de maples is moeilijk weer te geven, maar de narcissen en krokussen wel. Een boom in de buurt staat zelfs al helemaal in de bloesem, prachtig! Ik fotografeer erop los en duidelijk hebben de bijen deze boom ook gevonden, het gonst er letterlijk!

Ook onze magnolia voor het huis begint roze knoppen te tonen. Ik ga op het bankje eronder in het zonnetje zitten lezen. Binnen zijn ze hard bezig tapijt te leggen. Het ziet er super uit, alleen jammer dat het nieuwe meubilair er nog niet is. Hopelijk zal dat niet lang meer op zich laten wachten, dan hoef ik ook niet meer in dit gat (letterlijk) te zitten.

Onze eerste zomerse buiten gegrilde maaltijd smaakt zo lekker! Ik krijg echt het gevoel dat de winter afgelopen is, al gaan Rick en Katja dit weekend nog skien. Zij liever dan ik, dit is mijn idee van een winter! Ik heb inderdaad bij mijn zus en in Nederland echte winter meegemaakt en dat was voldoende. Welkom, lente!

Foto's van de bloesems e.d. staan hier.

zondag, februari 26, 2012

Over opruimen, ziekte van Pfeiffer en monumenten

Zaterdag

Alweer hoor ik Saskia heel vroeg bezig en dat op een weekenddag. Een zaklantaarn op haar amandelen laat zien dat er nog geen centimeter opening ertussen zit! Ze voelt zich zo naar dat ze moet huilen, heel ongewoon voor dit meiske. Rick en ik voelen ons machteloos om haar te helpen.

Gisteren opperde iemand op Facebook (dank je, Annemiek!) dat, als de amandelen zo groot zijn, steroiden voorgeschreven kunnen worden. De dokter heeft om tien over half elf tijd voor Saskia en Rick werpt zich op om met haar te gaan.

Intussen plant ik mezelf op de crosstrainer boven. Ik luister met een oor naar de bel, die hierboven moeilijk te horen is. Gelukkig heb ik Cosmo bij me, die meteen aangeeft, als er iemand bij de voordeur is. De eerste bel is een jongen, die om bijdragen vraagt om het baseball team van Saskia's school naar Florida te laten gaan.

Ieder schoolsportteam heeft wel zulke inzamelingen en ik vind het altijd weer knap dat de kinderen langs de deuren gaan. Wij hebben echter een regel gesteld dat we alleen geven aan teams, als we een van de spelers of speelsters kennen. Van het Lacrosse team van de jongens twee deuren verderop kopen we dus wel iets, maar helaas voor deze jongen kennen we niemand, die baseball (honkbal) speelt.

Het lukt me om tien minuten te sporten tot de volgende bel gaat. Peapod is altijd laat, behalve als ik hoop dat ze verlaat zullen zijn. De zakken met boodschappen ruim ik uit en ga dan weer naar boven.

Mijn doel is mijn 10000 stappen op de crosstrainer te volbrengen. Het is opeens veel kouder buiten (nog steeds niet heel erg, met een graad of vijf) en er staat een heel harde wind. Ik blijf dus het liefst binnen.

Rick en Saskia komen nog tijdens mijn sporten terug. Saskia's amandelen zijn "niveau 3" opgezwollen, niveau 4 betekent helemaal tegen elkaar aan en de luchtwegen afsluitend. Ze heeft dus inderdaad een recept voor steroiden meegekregen.

Rick gaat dat vullen en haalt intussen ook ijs, wat Saskia's keelpijn zal helpen. Ik sport door en gooi intussen telkens de wasmachine en droger vol. Onvoorstelbaar wat een tiener in een week aan was bij elkaar kan krijgen! Ik gooi de lakens en kussenslopen er ook bij, lekker schone bedden vanavond ook.

Als lunch maak ik de Unox mosterdsoep, die ik uit Nederland mee heb genomen, warm voor Rick en mij. Saskia blijkt het ook erg lekker te vinden, dus nu heb ik spijt dat ik er maar een pak van mee heb genomen. Rick en ik eten het met zalmsnippers en gele paprika ernaast, erg lekker!


Maandag zullen we nieuw tapijt krijgen in onze "family room" (de kamer, waar we de meeste tijd doorbrengen). Daarvoor moet er opgeruimd worden en het verbaast me hoeveel troep er tevoorschijn komt!

Wat te denken van twee paar oorbellen en een horloge, tot mijn schande allemaal van mij. Verder allerlei geld onder de banken, oorbellen van de meisjes en stukken van de sneeuwpop baboushka, waar de katten mee hebben gespeeld.

Achter een van de stoelen ligt een hele stapel VHS videos! Verder nog heel veel electronica, die allang niet meer in gebruik zijn. Onvoorstelbaar dat dat allemaal in een niet zo grote kamer verborgen kan liggen! Maar we zijn er klaar voor, nieuw tapijt en hopelijk ook binnen niet veel weken nieuw meubilair. Een van de dingen, die we opruimden, waren de veren van mijn stoel, die er helemaal afgesprongen zijn. Geen wonder dat ik het gevoel heb hier in een gat te zitten!

Voor het avondeten proberen we het nieuwste pizza restaurant, Donato's. Die hebben nu mijn stem met Zpizza als lekkerste. Mijn pizza is precies goed voor een persoon met lekkere verse ingredienten.

Met zoveel pizzarestaurants dichtbij (Domino's, Pizza Hut, Papa Johns, Vocelli's, Zpizza, Extreme Pizza en Donato's en misschien meer bezorgen allemaal) kunnen we kieskeurig zijn. Mijn favorieten zijn nu echt wel Zpizza en Donato's. Het lijkt wel Italie hier, zo langzamerhand, maar dan anders.

De rest van de avond kijken we basketbal. Zowel Kai's team VCU, als Ricks Michigan State winnen. Hopelijk hebben we straks weer beide teams in het spannende "Final Four" toernooi.


Klaar voor bed met zijn vieze eendenspeeltje, toch schattig

Zondag

Rick en Saskia zijn al bijtijds op, maar ik lig zo lekker dat ik nog een tijdje blijf doezelen. Als ik beneden kom staat het Starbucks ontbijt al klaar. Saskia heeft iets minder keelpijn, maar haar amandelen zien er nog hetzelfde uit. Het zal even tijd nemen voor het medicijn, neem ik aan.

Vanochtend heb ik met Nanette afgesproken naar Washington te gaan. Zij en ik hebben allebei fotografie als hobby en Nanette wil ook graag horen, hoe ik mijn rondleidingen doe. Om elf uur haalt ze me op en rijden we in haar auto naar Washington (die is zo schoon, zo zou mijn van er zonder kinderen ook uitzien, ik neem me meteen voor hem schoon te maken!).

Omdat Nanette vrijwel nooit in Washington rijdt, leid ik haar naar de parkeerplaats onder het Jefferson Memorial. Daar zijn nog ruimschoots plaatsen aanwezig. Het is een voornamelijk bij plaatselijke mensen bekende parkeerplek.

We beginnen onze wandeling dus met het Jefferson Memorial. De lucht is diepblauw en de temperatuur aangenaam. Helemaal perfect, ik zou dit weer wel voor de midzomerse rondleidingen willen hebben! Jefferson staat weer helemaal statig te zijn in zijn tempel en ik vertel Nanette allerlei weetjes, die nieuw voor haar zijn.

Langs het Tidal Basin lopen we naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Hier is Nanette nog nooit geweest en ze is er erg van onder de indruk. Ik vind het zelf ook een heel indrukwekkend monument, zo heel anders dan de anderen. Een heel tam eekhoorntje pakt gretig een glutenvrije pretzel uit Nanettes hand en poseert lief voor foto's.

Bij het Martin Luther King Jr. Memorial is het veel drukker, dan ik in deze tijd van het jaar had verwacht. Sowieso zijn er veel toeristen op de Mall vandaag. Met de blauwe lucht is het witte standbeeld van de mensenrechtenstrijder prachtig. En toch zijn Nanette en ik het erover eens dat we iets indrukwekkenders voor hem hadden verwacht.

Wat altijd wel weer heel indrukwekkend is, is nog een minder bekend monument, het Koreaanse. De gezichtsuitdrukkingen op de roestvrijstalen soldatenbeelden zijn zo treffend!

Het Lincoln Memorial blijft na het Washington Monument (dat trouwens tot zeker maart 2013 gesloten zal zijn) toch het meest herkenbare. Het standbeeld van Lincoln heeft Nanette ook al vele malen gezien, maar ze wist niet dat de ene kant met de hand in een vuist zijn kant van staal moet voorstellen en de andere kant met de losse hand zijn kant van fluweel.

Helaas is de Reflecting Pool nog steeds niet klaar, dus het uitzicht over de Mall laat nog te wensen over. Na de nodige foto's hier lopen we door naar de Vietnam muur.

Hier vertel ik Nanette over Gerrit L. Blanksma, een van de eerste namen, die je, komend vanaf het Lincoln Memorial, op de muur ziet staan. Van iedereen op die muur is wel een levensgeschiedenis te vinden en dat maakt het helemaal indrukwekkend, al die ingegraveerde namen waren iemands zoon of dochter.

Nadat we het Tweede Wereldoorlog monument hebben bewonderd, rommelen onze magen. We lopen naar de Cosi op 17th Street, waar Nanette een salade bestelt en ik een heel lekkere flatbread met mozzarella en tomaat.

Na het eten lopen we naar het Witte Huis en bekijken beide kanten daarvan. Ook hierover kan ik Nanette van alles vertellen dat ze nog niet weet. Zij is onderwijzeres op een basisschool en zegt dat ze altijd dacht veel te weten over de geschiedenis hier, maar na vandaag weet ze dat dat niet zo was. Wat een compliment, erg leuk vind ik dat!

We lopen terug naar het Jefferson Memorial en dan wijs ik Nanette op de drijvende vismarkt, de oudste in de VS, die net onder de brug door ligt. Daar heeft zij nog nooit van gehoord en ze is dol op vis. We lopen er dus even naar toe en vergapen ons aan de vele vissoorten, waaronder natuurlijk de Chesapeake blauwe crabben, maar ook haai en grote inktvissen.

Eigenlijk zou ik wel wat crawfish (rivierkreeftjes) mee willen nemen, maar die hebben ze net vandaag niet. Wij lopen terug naar de auto, want Nanette moet voor vier uur thuis zijn. Zij doet mee aan de Avon tweedaagse wandeling tegen borstkanker, waarvoor ze de eerste dag 40 kilometer en de tweede dag twintig kilometer moet lopen. Ze heeft er nu al meer dan tien opzitten en gaat straks met een vriendin nog eens tien lopen.

Voor mij is meer dan tien kilometer vandaag we genoeg. Maar wat was het ook weer leuk om een lokaal iemand op sleeptouw te nemen en haar de stad met andere ogen te laten zien. Op de terugweg krijg ik zoveel complimenten dat ik ervan ga blozen!

Vanavond is het natuurlijk de grote filmavond: de Oscar uitreikingen! Zoals wel vaker het geval is heb ik geen van de "beste films" gezien. Wel een aantal van de tekenfilms, hi hi. Zegt wel waar Rick en ik van houden. Het leukst vind ik altijd de mode, die de vrouwen dragen en het commentaar daarop. Zoals gewoonlijk heb ik geen van de films voor Beste Film gezien, maar dat mag de pret niet drukken.

Foto's van vandaag staan hier.

zaterdag, februari 25, 2012

Vreemd weer geeft wel mooie zonsondergangen

Al om half vijf hoor ik Saskia beneden bezig. Dat is toch wel heel vroeg, zelfs voor haar, maar ze gaat wel gewoon naar school. Ik heb haar een briefje meegegeven dat ik haar om half elf op zal halen, nadat ze een scheikunde proefwerk heeft gemaakt.

Dat geeft mij mooi de tijd om Sharons core training bij te wonen. Ik gebruik zo zwaar mogelijke gewichten en na aflopen trillen mijn spieren helemaal. We waren dus goed bezig! Het is nog geen half elf, dus ik maak de rest van de tijd vol op de crosstrainer.

Saskia staat me al op te wachten en voelt zich duidelijk verschrikkelijk. Ik vind het zo knap van haar dat ze toch dat proefwerk is gaan maken! Thuis valt ze prompt (met twee katten op zich) op de bank in slaap. Ze heeft enorme keelpijn en aan haar spraak is te horen hoe opgezet haar amandelen zijn. Ze wil alleen maar slapen, dus dat laat ik haar maar doen.

Voor de lunch heb ik afgesproken bij Coastal Flats met Marcella. Die lunch is al meerdere keren verzet en Saskia slaapt toch, dus ik rijd naar Tysons Corner.

Marcella is er al en we sluiten aan bij de rij wachtenden. Als we een tafeltje willen is er een kwartier tot twintig minuten wachttijd. We nemen wel een beeper, maar letten intussen ook op de tafeltjes in de bar, waar je zonder te wachten plaats kunt nemen. Daarvan komt er al gauw eentje vrij, dus dat komt mooi uit.

Het wordt een gezellige lunch. Marcella en ik hebben veel gemeen, dus de tijd vliegt. Ik wist al voor ik het menu zag, wat ik wilde eten, namelijk hun Yucatan garnalencocktail. Dat zij een heel aantal grote garnalen in een tomatensaus met allerlei groentes en mango, heel erg lekker en genoeg voor een lunch. Marcella neemt de warme geitenkaas en pecannoten salade, die ook erg goed smaakt, weet ik uit ervaring.

Voor we het weten is er anderhalf uur voorbij en we nemen weer afscheid. We beloven elkaar dit toch vaker te doen. Gezien het aantal keren dat we deze lunch moesten uitstellen, verwacht ik realistisch gezien dat het wel weer een paar maanden zal duren.

Op de terugweg ga ik langs Whole Foods. Ik wil wat vegetarische soepen voor Saskia meenemen. Die zullen lekker zacht zijn voor haar keel. Ze hebben een heel ruime keuze, dus het duurt even voor ik weet wat ik wil kopen. Het worden een pak groentebouillon en een pak met een erg lekker klinkende linzensoep.

Intussen komt de regen met bakken uit de lucht. De straten staan blank. Het zou vanmiddag 22 graden worden, maar het koufront dat voor dit noodweer zorgt, is kennelijk eerder gearriveerd. Jammer, maar het kan ook niet zo warm blijven natuurlijk in februari.

Thuis is Saskia weer wakker. Ze vraagt of Jimmy mag komen. Ik vind dat goed, zolang ze zich rustig houden. Jimmy's moeder belt nog om te kijken of Saskia zijn bezoek wel aankan. We praten ook even over het feit dat Jimmy geen symptomen heeft. Zij acht het daarom niet nodig hem te laten testen. Ik waarschuw wel dat als hij het heeft zijn milt opgezet kan zijn, maar het is natuurlijk aan haar om te beslissen.

De regen houdt net zo plotseling op, als hij begonnen is, precies rond zonsondergang. Zoals wel vaker na zulk weer wordt die spectaculair mooi. Het lijkt wel of de lucht in brand staat! Natuurlijk moet ik daar de nodige foto's van nemen.

Saskia wil heel graag even naar het verjaarsetentje van Delaney bij Tara Thai, dus Rick en ik zetten haar daar af. Rick stelt voor om te kijken of Glory Days de Vermonter sandwich weer heeft. Ik bel op en dat blijkt het geval te zijn. Ik geniet er zoals altijd enorm van. Rick heeft hem een keer geprobeerd en vindt er niets aan. Hij houdt het bij een steaksalade.

Op de terugweg halen we Saskia weer op. Ik kijk eens in haar mond en zie dat de opening tussen haar amandelen nog kleiner is geworden. Als dat morgen nog zo is, zullen we toch weer naar de dokter gaan, want het belemmert haar nachtrust erg.

Foto's van de zonsondergang staan hier.

donderdag, februari 23, 2012

Terug door lieflijk Virginia

Om kwart voor zeven krijg ik een sms van Saskia met de vraag hoe laat we thuis denken te komen. Dat zal rond of na lunchtijd worden, want Rick heeft nog een korte vergadering met een klant voor we kunnen vertrekken. Saskia heeft enorme last van haar keel en ik bied aan haar ziek te melden op school. Dat wil ze niet, maar wel dat wij haar meteen ophalen, als we terug zijn.

Omdat de vergadering pas om negen uur zal plaatsvinden, draai ik me nog eens lekker om. We hebben weer ontbijt in de kamer besteld dat prompt om acht uur wordt bezorgd. Nu we weten dat het ontbijt bij de kamerprijs is inbegrepen, hebben we wat meer besteld. Ik heb weer gepocheerde eieren, dit keer ook met een plak Virginiaanse ham (waar onze staat bekend om is) en een bakje bosbessen en aardbeien. Rick vindt zijn eten ook een stuk lekkerder dan gisteren.

Rick maakt zich klaar voor zijn afspraak en ik loop naar de fitnesskamer. Dat alleen is meer dan duizend stappen, want onze kamer ligt compleet aan de andere kant van het hotel. Alweer ben ik de enige en stel de crosstrainer op een half uur interval in. Ik weet niet hoe lang Ricks vergadering zal zijn en ik wil zo snel mogelijk op pad, zodat we Saskia op kunnen halen.

Eenmaal terug in de kamer is er van Rick nog geen spoor. Ik douche en pak in en dan klopt Rick op de deur. Tien minuten later is hij ook klaar en nemen we de bagage mee naar beneden. Rick checkt uit, terwijl ik de van haal en de tassen met behulp van een van de medewerkers inlaad.

Na Ricks auto te hebben opgehaald en besproken te hebben dat we de route, die Rick hierheen nam, zullen gaan volgen, gaan we op pad. Die route blijkt werkelijk prachtig te zijn. Iemand schreef in de reacties van dinsdag dat de rit alleen al een minivakantie was, dat is vandaag wel helemaal zo!

Eerst rijden we door Warm Springs, waar we gisteravond hebben gegeten. Daar zie ik ook de befaamde Jefferson Pools, twee bronnen, waarin in het weekend en 's zomers iedere dag gebaad kan worden. Er is een mannen- en een vrouwenbad.

Na Warm Springs rijden we de bergen in en via haarspeldbochten zien we het ene na het andere prachtige uitzicht. Dat is wel een voordeel van geen bladeren aan de bomen, anders zie je de bergen erachter niet.

We komen door uitgebreide onbewoonde stukken in het George Washington National Forest. Die worden afgewisseld met glooiende heuvels met typisch Amerikaanse boerderijen: een of meerdere houten silo's, een "Oma Duck" schuur en een oud woonhuis. In de weides liggen vooral koeien, maar we zien ook een long horn stier en alpaca's.

Saai is het uitzicht geen moment. De Appalachen zijn toch wel een schitterend mooi gebied! Hoe anders het hier ook is dan in "ons" noordelijke Virginia blijkt wel als Rick benzine moet tanken. Bij dit kleine merkloze tankstation kun je ook jachtvergunningen krijgen. Niet alleen om op herten te jagen, maar ook voor kalkoenen en beren. Alles zal zijn seizoen wel hebben.

De rit is werkelijk een genot en voor ik het weet rijden we Staunton, de geboorteplaats van president Woodrow Wilson, binnen. Dit plaatsje ligt aan aan interstate 81, dus we rijden er meestal keihard langs.

Dit keer komen we echter door het historische centrum en dat smaakt naar meer, want het ziet er hartstikke leuk uit. Ik neem me meteen voor hier eens een speciaal bezoek te gaan brengen, ook om Wilson's bibliotheek te bezoeken.

Vandaag hebben we daar echter helemaal geen tijd voor, natuurlijk. De I-81 en I-66 zijn beiden rustig en we schieten goed op. Ik sms Saskia dat we in de buurt zijn en ik haar op zal komen halen. Rick stelt voor om dan intussen lunch voor ons te gaan halen bij Panera. Prima, want het is al na enen en mijn maag rommelt.

Bij de school belt Saskia mij dat ik naar binnen moet komen om haar uit te schrijven. Ik vertel dat zij "mono" (de verkorting van mononucleosis, zoals ziekte van Pfeiffer hier wordt genoemd) heeft en waarschijnlijk de komende week vroeg van school zal worden gehaald. Daar moet ik dan iedere dag een briefje voor schrijven, pfff! Dat is natuurlijk om spijbelen te voorkomen, maar ik ga morgen toch vragen of ik niet een brief kan geven met uitleg voor de komende week althans.

Saskia mag ook twee weken geen gym doen, wat ik dinsdag aan de gymleraar schreef. Die heeft daarvoor een doktersbriefje nodig, dus zodra ik thuis ben bel ik de dokter. Men belooft dat briefje naar de school te faxen.

Het is zulk schitterend weer, maar liefst achttien graden, dat we lunch buiten eten. Saskia gaat daarna naar bed en Rick aan het werk. Ik stel mijn uitpakken uit tot vanavond, want dit weer is te speciaal eind februari!

Op het bankje voor ons huis ga ik zitten lezen. Na een uurtje zie ik Lorraine thuiskomen en zij komt vragen hoe het met Saskia is. Ze heeft, zonder dat de meiden het doorhadden, opgelet. 's Avonds controleerde ze of de garage wel dicht was en 's ochtends of ze op tijd naar school waren vertrokken.

Ze verwachtte ook half dat Saskia haar op zou bellen om haar vroeger van school te halen. Saskia wist dat dat kon, maar heeft er geen gebruik van gemaakt. Ik bedank Lorraine hartelijk en ben ook echt dankbaar voor zo'n buurvrouw. Het is een gewoon een heel lief iemand.

Als de zon achter de huizen verdwijnt, ga ik naar binnen. Daar zie ik dat Cosmo mank loopt. Hij lijkt iets aan zijn voorpoot te hebben, maar ik zie er niets bijzonders aan. Hopeljk is het morgen beter.

Rick haalt Thais eten en we hangen de rest van de avond voor de tv. Opeens ben ik heel moe, zo'n lange rit vergt erg veel van mijn lichaam. We hebben zo'n 300 kilometer zonder stoppen gereden en dat vinden vooral mijn nek en schouders niet fijn. Straks dus maar lekker met mineral ice naar bed. Toch ben ik blij dat ik gegaan ben en ben trots op Saskia dat ze het samen met Kaylee zo gerooid heeft hier!

Foto's staan hier.

woensdag, februari 22, 2012

Onverwacht middagje luxe met Katja

Ricks telefoonwekker gaat al om zeven uur af. Oef, dat is even vroeg wakker worden. Hij moet om acht uur alweer in de vergaderbank zitten, vandaar. We hebben ontbijt op bed besteld dat keurig op tijd wordt bezorgd.

De bezorger is super vriendelijk, iets wat ons in dit resort sowieso is opgevallen. Iedere medewerker of -werkster houdt makkelijk een gezellig praatje en iedereen vraagt of ze je kunnen helpen.

Het eten is alweer niet echt om over naar huis te schrijven. Dat is wel jammer van dit luxe resort, eigenlijk. Ricks omelet is verschrikkelijk droog en het is maar zelden dat hij over zijn eten klaagt (ik ben duidelijk veel kritischer). Mijn gepocheerde eieren zijn bijna rauw, het eiwit ook, heel moeilijk te eten daardoor. Maar ach, het is op kosten van de baas, dus een kniesoor die ernaar kijkt.

Rick vertrekt en ik doezel nog wat verder. Om half negen moet ik echt op van mezelf, want ik wil een half uur sporten in de fitnesskamer. Ik ben de enige en kies een van de crosstrainers met armen. Eigenlijk een vernieuwde versie van onze crosstrainer thuis. Om me heen kijkend bedenk ik me dat er hier net zoveel apparaten staan als bij Anytime Fitness! Ja, ik ben lid van een heel klein sportschooltje!

Terug in de kamer maak ik me gauw klaar, want ik wil mee met de rondleiding over de geschiedenis van The Homestead om tien uur. Ook meldde Katja opeens gisteravond vrij van school te hebben vandaag en zij wil de middag met ons door komen brengen. Ik heb een mooie "hike" (natuurwandeling) gezien en geef ons daarvoor op. Hopelijk haalt Katja het op tijd, maar we hoeven pas achteraf te betalen, dus geen probleem als het niet lukt.

Met een groepje van vijf lopen we achter onze gids aan naar het theater. De gids, Mr. Keenes (een beetje ongewoon dat hij zich niet bij zijn voornaam voorstelt, maar dat formele is zeker bij de oudere Zuidelijken wel gewoon), is zeker in de zestig en hier in Hot Springs opgegroeid.

We nemen allemaal plaats in het mooie theater uit 1928, waar ze destijds "flicks" vertoonden. Nu weet ik ook eindelijk eens waar dit woord vandaan komt: in die tijd flikkerden de films nogal op het doek. Ook voor Rick, die ik dat later vertel, is dat een nieuwtje.

Zeker een uur vertelt Mr. Keenes vrij interessant over de verschillende eigenaren van het hotel, dat uit 1766 stamt. Pas in het begin van de negentiende eeuw kreeg het echter het "spa" predikaat dat het nu heeft. Een dokter vond uit dat er allerlei natuurlijke bronnen op het landgoed lagen en begon die te gebruiken om mensen te helen.

In het midden van de achttiende eeuw kwam de vrouw van de Burgeroorlog generaal Robert E. Lee hier. Zij had erge reuma en werd met een speciale stoel in de bron gehesen. Er zijn brieven van haar dat ze daar enorme baat bij had. Robert E. Lee ging liever naar een andere bron in de buurt, die niet 37 graden, maar 18 graden was. Brrr!!! Dit hele gebied wemelt overigens van de bronnen. Hier in Hot Springs, de naam zegt het al, zijn de warmste.

Na zeker een uur in het theater vervolgen we de rondleiding door verschillende zalen. De prachtige balzaal heeft een enorme Waterford kroonluchter en veel kleinere Tiffany kroonluchtertjes. We horen meer en meer over de geschiedenis en vooral ook over de presidenten en hun families, die hier op vakantie kwamen. Ook de "Nederlandse" president, Martin van Buren, was hier.

Na twee uur zit mijn hoofd weer vol met informatie. Hier vond ook weer veel Amerikaanse geschiedenis plaats en veel van de mensen, waar ik over vertel tijdens mijn rondleidingen, passeren ook de revue. Zo kan ik dat soort verhalen ook weer meenemen in mijn repertoire.

Intussen reageert Saskia op mijn sms dat ze wel op school is. Ze heeft slecht geslapen, doordat haar keel zo dicht zit. Als dat zo blijft, want er is maar een kiertje tussen haar amandelen in haar keel, neem ik haar mee naar een specialist. Haar amandelen zijn altijd al gigantisch groot, maar nu helemaal.

Katja belt dat ze op weg gaat, maar haar gps laat een rare route zien. Ik vertel haar de route, die de website van The Homestead toont. Natuurlijk vertrekt ze veel later, dan ze had gedacht, dus de wandeling wordt niets en ik zeg hem af.

Rick is inmiddels klaar met zijn ochtendvergaderingen. Ik loop hem tegemoet en we gaan naar het Casino restaurant voor de lunch. Het is nota bene warm genoeg om zonder jas buiten te lopen! Bij dit resort hoort ook een skigebied, waar Rick vanavond heen wil. Dat zal dan wel skien door stroop worden, vrees ik.

Rick bestelt de club sandwich met gefrituurde groene tomaat. Veel gezonds staat er niet op het menu, dus ik neem maar de garnalen margherita pizza. Achteraf had ik ook de club sandwich moeten nemen. Dat is zuidelijke cuisine en dat weten ze hier lekker te maken. De pizza is ok, maar niets om over naar huis te schrijven.

Nu ik meer over het resort weet, neem ik Rick ook even mee voor een rondleiding. Het is werkelijk schitterend, zelfs in de winter, ik kan me voorstellen dat het in de andere seizoenen spectaculair is hier!

Rick moet terug naar zijn vergaderingen en ik ga op Katja wachten. Die belt niet veel later dat ze er is. Ik geef haar instructies waar te parkeren en ga haar in de lobby ontmoeten. Zodra ze binnenloopt is ze onder de indruk van dit resort. De "Great Hall" is dan ook net of je honderd jaar terug in de tijd gaat.

Het is zo leuk Katja weer te zien! Het is alweer anderhalve maand geleden dat we elkaar zagen. Ik laat haar zien, waar Rick is en hij zet net zijn presentatie op. Wij hopen daar straks ook een staartje van mee te pikken.

Ook Katja is zeer onder de indruk van dit resort. Het voelt echt alsof we in een andere tijd lopen, de roaring twenties vooral. Alles is ook mooi onderhouden. Al fotograferend loopt Katja mee.

Gelukkig heb ik haar gevraagd een bikini mee te nemen, want we hebben toch wel erge zin om in het mooie zwembad te gaan dobberen. We verkleden ons en doen de badjassen, die in de kast hangen, aan. Dan lopen we het hele stuk naar het zwembad.

De watertemperatuur is 36 graden, dus precies goed voor mij. Geen doorkomen nodig! De gids vertelde dat dit water ook uit de bronnen komt, alleen zit hier wel chloor in. Het voelt heerlijk en we dobberen al kletsend zo'n drie kwartier in het warme water. Dan vindt Katja dat ze een pruim wordt en gaan we terug naar de kamer.

Als we weer helemaal droog zijn, lopen we terug naar de vergaderzaal, waar Rick presenteert. Hij is nog bezig, dus dat komt mooi uit. Ik voel me toch wel erg trots als ik mijn man daar zo voor een hele meute mensen zie spreken. Dit is een van de heel weinige keren dat ik een presentatie van hem meemaak. Ook Katja is duidelijk trots op haar vader.

We wachten tot Rick klaar is en gaan dan met zijn drieen naar de Presidents Lounge, waar Rick en ik gisteren ook waren. Eigenlijk wilden we Katja op een avondeten trakteren, maar geen van de restaurants is nog open. Gelukkig hebben ze hier ook een klein menu en Katja kiest de garnalencocktail, mini hamburgertjes (sliders) en chips, die hier gemaakt worden. Die laatsten vind ik ook lekker.

Rick loopt inmiddels in skikleding en neemt afscheid van ons. Hij wil, voor we gaan eten, nog een uurtje skien. Ik ben blij dat hij die kans krijgt, want vorig jaar zijn we helemaal niet gegaan en Rick is een fervente skier.

Katja haalt haar spullen uit onze kamer en gaat dan ook op weg. Er is nog even een probleem, want haar contactlens valt uit haar oog op de grond en wordt vrijwel meteen hard. Gelukkig heb ik vloeistof, wel niet dezelfde als Katja gebruikt, maar goed genoeg. De contactlens gaat weer in haar oog en we nemen afscheid. Gelukkig dit keer niet voor lang, want over minder dan twee weken is haar spring break alweer.

Terwijl Rick aan het skien is, schrijf ik dit blog. Het is een prachtig resort en ik geniet van al het moois. Toch zal ik ook weer blij zijn er voor Saskia te zijn, want zij voelt zich duidelijk niet lekker. Vannacht zal Kaylee weer bij haar logeren, want ik een fijne gedachte vind.

Rick belt vanuit de bus dat hij terug naar het hotel komt. Ik ontmoet hem in de lobbie en samen lopen we naar de van. Rick legt zijn skis en laarzen achterin en dan gaan we op weg naar ons restaurant voor vanavond. We vinden de restaurants van de Homestead erg duur en niet zo lekker.

Op aanraden van Ricks collega Doug (man van mijn vriendin Scarlett, dus) hebben we een reservering bij het Waterwheel restaurant in Warm Springs gemaakt.

Wat schetst onze verbazing, als we een tafel naast Doug en nog een aantal van Ricks medewerkers krijgen. Het restaurant is zeker niet vol en we worden verplaatst naar een grotere tafel voor zeven. Het wordt een heel gezellige maaltijd. Ik zit naast de enige andere vrouw, Noah.

Het gesprek is heel geanimeerd, het eten zoveel lekkerder dan gisteravond! De tijd vliegt en voor we het weten is het tijd om terug te rijden. Ik vind het altijd erg leuk om zo helemaal in een groep, waarvan ik eigenlijk niemand ken, te worden opgenomen.

In het hotel gaat het "feest" nog even door en daar heeft Rick wel zin in. Ik ben doodmoe, want heb niet goed geslapen en een drukke dag, dus ik ga op de kamer relaxen. Ik moet zeggen dat we erg onder de indruk zijn van dit resort zo in de bergen met "niets" eromheen. Wat een geschiedenis is hier en wat kun je hier genieten. Ik vind het fantastisch het meegemaakt te hebben, want "The Homestead" was al vanaf mijn vroege reisagent jaren een magische bestemming.

Terwijl Rick beneden nog lol heeft, ga ik me klaarmaken om te slapen. Morgen hebben we weer een lange rit voor de boeg en ik weet gewoon dat ik het anders niet ga trekken. Ik moet wel toegeven dat ik heel graag mee had willen gaan, want wat een gezellige groep medewerkers heeft Rick! Het is natuurlijk ook alleen maar goed dat hij plezier in zijn werk heeft. Veel mensen kunnen dat niet zeggen.

dinsdag, februari 21, 2012

Toch naar The Homestead

Gisteravond hebben Rick en ik ingepakt om op de bepaalde tijd van kwart voor acht richting het zuidwesten van onze staat te kunnen gaan. Om kwart over zes word ik gewekt door Saskia, die vraagt hoe laat we gaan vertrekken. Slaapdronken antwoord ik "zo snel mogelijk" en wil haar een knuffel geven.

Zij voelt zich echter nog steeds niet lekker (al een week niet). Haar keel doet pijn en gisteren haar buik ook, vandaag niet. Ik overleg met Rick, want zo wil ik niet vertrekken. Ik wil zekerheid dat er geen bacteriele infectie is, waarvan buikpijn vaak een symptoom kan zijn.

Rick moet om twaalf uur in Hot Springs bij The Homestead zijn voor vergaderingen. Daar wil ik al jaren heen, dus was helemaal blij toen ik ook werd uitgenodigd. Maar ja, ik ga niet lekker weg als mijn kind ziek is.

Saskia wil per se naar haar AP World History les en daarna kan ik haar om negen uur ophalen. Rick vertrekt volgens schema en, afhankelijk van wat de dokter zegt, zal ik hem later vandaag volgen. We kunnen om tien voor half tien bij de dokter terecht.

Zo gezegd, zo gedaan, en keurig op tijd lopen Saskia en ik bij Virginia Pediadetrics naar binnen. We krijgen al gauw een kamer en moeten dan een half uur wachten op de dokter. Haar achternaam is onbegrijpelijk, maar ze is erg aardig.

Een blik in Saskia's keel en ze wordt naar het laboratorium gestuurd. Het is zo rood dat het of bacterieel is of ziekte van Pfeiffer. Gek genoeg opperde ik die laatste mogelijkheid al op weg hierheen. Saskia dacht dat niet, want ze is helemaal (niet meer) moe. Toch blijkt die test positief, niet tot mijn verbazing.

Nu hebben alle drie de kinderen en ik Pfeiffer gehad. Ik vraag me toch af hoe. Waarschijnlijk is Jimmy tenminste een drager, want hoe anders zou Saskia het hebben gekregen? Jimmy is trouwens nu ook ziek, dus wie weet? Enfin, we zullen het nooit weten.

Het is een virus, dus geen medicijn krijgen we mee. Wel mag Saskia niet sporten en ik vergeet een doktersbriefje voor "gym" te vragen, wat ze iedere dag heeft. Gelukkig vindt haar leraar het goed als ik er vrijdag een aanvraag.

Eigenlijk wil ik haar nu niet alleen laten, maar Saskia staat erop dat ik me bij Rick ga voegen. Haar vriendin Kaylee zal vannacht bij haar zijn. Als ik na de lunch wegrijd bel ik Lorraine, onze buurvrouw, toch nog maar even.

Gisteren heb ik Lorraine en haar man Chuck al verteld dat Saskia met een vriendin alleen in huis zou zijn en Lorraine is zo zorgzaam, die let wel op. Dat geeft mij een goed gevoel, want ik vind het maar niets om zo weg te gaan. Ik ben teveel moederkloek wordt me door Saskia en Rick verweten, maar ik heb een heel levendige fantasie en kan me van alles voorstellen met die 16-jarige alleen thuis!

Als ik dan eenmaal onderweg ben is het ook wel een heel mooie rit. De I-66 leidt langzaam de heuvels van de Blue Ridge in. Natuurlijk laat een vrachtwagen op de I-81 me er weer nauwelijks in, je moet hier links invoegen, heel gevaarlijk!

Verder verloopt de rit voorspoedig. De Shenandoah vallei is altijd erg mooi en na Staunton ligt er ook opeens overal sneeuw. Mijn GPS leidt me naar de I-64 naar het westen. Die neem ik tot Covington en daarna heb ik nog een kilometer of 35 te gaan naar Hot Springs. Bij elkaar is het zo'n 375 kilometer, allemaal in Virginia.

Nu ik er meer dan 300 kilometer op heb zitten, protesteert mijn blaas ook! Ik stop bij een Exxon en tank gelijk bij. Ik koop ook een iced tea en een zakje beef jerky, wat ik altijd erg lekker vind onderweg.

Dan rijd ik de bergen in, letterlijk. Opeens neem ik haarspeldbocht na haarspeldbocht en geniet intussen van de uitzichten. Hier ligt sneeuw en op de bergen verderop ook, zo mooi! Ik moet erg op de weg letten, maar kijk zover het kan ook om me heen. Wat is dit toch een mooie staat!

De hele weg is al mooi met glooiende heuvels, maar nu wordt het ronduit schitterend. Zodra ik buiten Covington rijd worden de plaatsnamen allerlei springs. Een daarvan is een grote waterval, die uit een ondergrondse bron voortkomt, een van de hoogste watervallen in Virginia is het.

Al klimmend en dalend zie ik de mijlen minder worden en dan opeens is er het bord: The Homestead 1766. Hier is mijn afslag naar het luxe resort, waar Ricks bedrijf hun vergaderingen houden deze week. Ik kan de toren al van verre zien.

Rick heeft de kamer al, dus ik hoef alleen mijn bagage af te geven en krijg de sleutel. Het is een mooie ruime kamer op de hoek van het gebouw. Dit hotel bestaat al sinds 1766 en George Washington en vooral Thomas Jefferson waren vroege gasten van deze warme natuurlijke bronnen.

Gauw verkleed ik me en Rick vraagt of ik zijn apparatuur kom brengen. Dan zie ik pas hoe gigantisch dit hotel is! Ik had na mijn wandeling met Cosmo vanochtend 4000 stappen op mijn fitbit. Nu al meer dan 7000! En mooi dat het overal is!

Rick moet nog verder werken, dus ik ga het resort verkennen. Ik zie het schitterende zwembad met overal mozaiek, de zaal met fitnessmachines, leuke winkels en meer. Dan sms-t Rick mij om hem in de Commonwealth zaal te ontmoeten, want ik mag bij het cocktailuur zijn.

Dat is leuk, want ik ken een heel aantal van Ricks collega's en de gesprekken zijn meteen geanimeerd. Doug, de man van mijn vriendin Scarlett, is er ook en zij blijken een huis op steenworp afstand van dit hotel te hebben. Hij geeft ons heel wat tips, waar we deze paar dagen niet aan toe zullen komen. Hopelijk komen we hier ooit terug.

Na het cocktailuur gaan Rick en ik op zoek naar ergens om te eten. Bij de 1766 Grille kunnen we pas drie kwartier later terecht, maar dat geeft niet. We gaan wel even iets drinken in de Presidents' Lounge. Daar hangen portretten van de 25 presidenten, die hier op bezoek zijn geweest. Clinton was de laatste (de eerste George Washington, president nummer een).

Rick mag, bij wijze van uitzondering, zonder jasje het sjieke restaurant hier binnen. Het mag dan sjiek zijn, we zijn duizend keer beter gewend in gewone restaurants in Washington. Dat had ik al op TripAdvisor gelezen, dus het is geen teleurstelling.

Het eten is smakelijk, maar zou vele malen beter kunnen. Ik heb steak tartar (filet Americain) en dat is lekker, maar heeft een vreemde bijsmaak. De bediening doet zijn best. Al met al een prima maal, maar te duur voor wat het was.

We gaan terug naar de kamer, waar ik me in pijama kleed. Rick gaat nog even met collega's om een biertje te drinken. Als Saskie zich morgen redelijk voelt blijf ik nog, anders is dit mijn ene avond. Ik vond het al speciaal om hun grote hal te zien. Helaas is de internetaansluiting hier verschrikkelijk langzaam, dus foto's zullen moeten wachten tot onze thuiskomst.

maandag, februari 20, 2012

Een drukke maandag

Hebben jullie dat weleens dat je je dag gewoon opeens heel snel onder je uit voelt slippen? Het begint al in de vroege ochtend. Saskia hoeft vandaag niet naar school, want het is Presidents Day. De verjaardagen van Washington en Lincoln vielen beiden rond deze tijd, dus die zijn samengevoegd, maar voornamelijk is het een koopjesdag.

Rick moet wel werken, dus hij staat op tijd op. Ik blijf nog even liggen, al ben ik wel wakker. Dacht ik! Om negen uur schrik ik op van de grootvaderklok. Oei, nu heb ik minder dan een half uur om naar de sportschool te gaan. Het werd gisteravond laat door de rit terug uit Richmond, daar zal het door komen.

Rick is al naar zijn werk, maar de koffie staat gelukkig klaar. Ik drink een paar koppen om wakker te worden en deel een bakje Chobani met kersen yoghurt met Cosmo en Flapjack (lees: zij likken het bakje gezamenlijk uit, nadat ik het op heb).

Saskia wil niet mee naar de gym, dus ik haast me op weg. Sharon wacht me al op. Het wordt weer een uur flink afzien. Dat vind ik het fijne aan personal training. Het is helemaal op mij afgesteld en regelmatig kan ik de oefening niet helemaal afmaken, wat goed is.

Na het uur ga ik nog een half uur op de crosstrainer. Je zou absoluut niet meer zeggen dat we gisteren nog door dichte sneeuw reden. De lucht is staalblauwe en de warme zon lonkt naar mij. Thuis lijn ik Cosmo dan ook aan en loop een stuk met hem. Er staat wel een venijnig koude wind, maar verder is het lekker.

De tijd vliegt wel erg vandaag en het is opeens alweer ver na twaalven. Ik heb nog een hele lijst af te werken. Als eerste bel ik Mindworks om een bijlesleerkracht voor Saskia te regelen. We hebben zaterdag een lang gesprek gehad, want zij voelt veel school stress en vroeg om hulp bij AP World History en Engels. Hopelijk kunnen we zo laat in het jaar nog iemand vinden.

De tijd schrijdt voort en Saskia heeft opeens een paar cheques, die ze naar de bank wil brengen. Wij gebruiken hier nog cheques, voornamelijk tussen particulieren om elkaar te betalen. Die van Sas zijn van haar grandpa (nota bene nog van haar verjaardag) en oppasgeld.

Door de feestdag is de bank gesloten, maar bij de ATM hoeven we de cheques slechts in te voeren en de machine leest het bedrag ervan af en zet dat op onze rekening. We krijgen een bon met een copie van de cheques erop, heel handig.

Saskia heeft hierheen gereden en dat zorgde weer voor een paar grijze haren, maar goed dat ik ze geverfd krijg. Ik vergeet telkens de "STUDENT DRIVER" magneten op de van te doen, dus besluit ze er nu permanent aan te hangen.

Maar goed ook, want we gaan lunch eten bij Manhattan Bagel en daar is de parkeerplaats nogal nauw. Parkeren is een van die dingen, die heel moeilijk aan te leren is (waar is die professionele instructeur nu toch?). Saskia parkeert dus ook prompt midden tussen twee plaatsen in. Ik zet de van recht en probeer haar te laten zien hoe.

Ook het wegrijden heeft wat voeten in de aarde. Maar met de STUDENT DRIVER erop hebben de andere auto's meer geduld, dat merk ik wel. De van heeft ook benzine nodig en het lijkt me een goed iets om Saskia dat ook te leren. Dat vindt ze wel interessant en ze doet het goed.

Opeens krijg ik een herinnering op mijn telefoon dat ik een kappersafspraak heb. Oeps, ik had geen idee hoe laat het is! Vandaag lijk ik vooral achter mezelf aan te lopen. Ik bel Mona dat ik even Saskia thuis afzet en dan kom. Gelukkig is de kapsalon nog geen vijf minuten rijden van ons huis.

Tijdens het verven is het altijd even een oase van rust. Ik krijg een glaasje witte wijn en wordt onder de kap gezet. Al lezend is het voor ik het weet tijd om gewassen te worden. Mijn haar is het langst in tijden en ik vind het zo erg leuk. Mona ook en ze knipt het slechts een beetje bij.

Saskia heeft een lijst met boodschappen, die we samen zouden gaan doen. Zij sms-t me met de vraag of ze die naar mij kan e-mailen, want Jimmy gaat haar helpen met huiswerk. Hm, daar heb ik niet echt zin in, maar vooruit, ik wil niet de vervelende moeder zijn.

Dan zie ik de lijst met exotische vegetarische ingredienten en heb meteen spijt. Dat gaat zeker een uur nemen in de supermarkt om die te vinden! Wat te denken van guave siroop of soba noedels? Die eerste vind ik verbazend snel, maar de noedels heeft Giant niet en zelfs Whole Foods ook niet.

Zoals ik al vreesde, duurt het meer dan een uur voor ik het relatief korte lijstje bij elkaar heb. Pfff!!! Ik sms naar Saskia dat ze voortaan wat minder exotische vegetarische recepten moet vinden.

Pas tegen vijven ben ik weer thuis en ik moet nog inpakken, want morgen ga ik met Rick mee op een werkreisje hier in Virginia. Opeens is de dag voorbij!

Saskia maakt een erg lekkere maaltijd van groentes, tofu en pasta. Ze wordt toch al een hele dame, zo anders dan slechts een jaar geleden. Ik moet zeggen dat ik er erg trots op ben hoe zij zich ontwikkeld. De komende paar dagen blijft ze zelfs alleen thuis. Morgen komt Kaylee wel logeren, woensdag weet ze nog niet. Ik maak me er veel meer zorgen over, dan Saskia of Rick, dat is duidelijk.

Foto's van Kai's concert staan hier.

zondag, februari 19, 2012

Over lenteweer en sneeuw, films, exotisch eten en muziek

Zaterdag

Onverwachts belde Christine gisteravond laat om bij te kletsen. Voor ik het wist was het na middernacht! Het is dus niet makkelijk wakker worden vanochtend, ondanks de stralende zon, die de kamer binnenschijnt. Hoogst ongewoon is Rick veel eerder op, dan ik!

Als ik dan eindelijk beneden kom staat mijn koffie klaar (Rick drinkt alleen thee, dus heel lief dat hij die maakt). Rick vertrekt net voor zijn wekelijkse hardlooprondje. Ik eet rustig ontbijt en bedenk me dan wat ik als beweging wil gaan doen.

De keuze is zweten bij de sportschool of Cosmo voor een lang loopje meenemen. Al gauw wint het laatste, het is te mooi buiten! Ik bel Rick om te vragen waar hij is. Hij is bij Starbucks een latte gaan halen en loopt nu terug.

We ontmoeten elkaar ongeveer halverwege en lopen samen terug. We zijn bij lange niet de enige wandelaars in de buurt, maar gelukkig maar weinig honden vandaag, dus Cosmo houdt zich rustig. Eenmaal terug bij de cul de sac heb ik nog lang mijn 10000 stappen niet. Cosmo en ik lopen dus door tot we er meer dan tien kilometer op hebben zitten. Zelfs dan heb ik nog dat doel niet bereikt, kennelijk neem ik grote stappen!


Rick heeft zin om Extreme Pizza ook te proberen voor hun sandwiches. Ze hebben een lekkere vegetarische sandwich met hummus en als je een halve koopt kun je ook een halve salade erbij nemen. Ik kies de spinaziesalade met rode ui, artisjokharten en walnoot, erg lekker! Ze doen het goed, want het is erg druk.

We eten buiten voor het huis, want het is heerlijk weer. Dan neemt Rick Saskia mee naar de supermarkt en voor een rijles. Ik neem leesmateriaal mee naar buiten en geniet weer eens van de lekker warme zon. Wat een vreemde winter is dit toch, want morgen wordt er sneeuw voorspeld. Het zal wel niets worden, maar toch.

Terwijl ik zit te lezen komen een paar buurvrouwen langs om bij te kletsen. Iedereen geniet natuurlijk van het heerlijke weer. Pas als de zon achter de huizen verdwijnt, ga ik douchen.

Rick en Saskia blijven lang weg. Later hoor ik dat hij haar op een paar drukke wegen heeft genomen. Dat durf ik nog niet met haar, hoor. Ik vind dat ze eerst het rijden echt onder de knie moet krijgen en zelfvertrouwen achter het stuur moet hebben. Rick en ik verschillen daarin duidelijk erg. Gek genoeg had ik dat gevoel bij de twee oudere kinderen niet zo, volgens mij.

Zodra Rick en Saskia terug zijn gaan hij en ik meteen op weg. We gaan naar "This Means War" bij Rave in Fairfax Corner. Saskia wil niet mee, die heeft plannen met vrienden.

Mij krijg je altijd mee naar zulk soort romantische comedies en deze film vind ik ook weer erg leuk. Rick vermaakt zich duidelijk ook. Natuurlijk krijgt hij slechte recensies, want het is geen Oscar materiaal, maar wel zeer vermakelijk!

Na afloop proberen we een tafeltje te krijgen bij een van de restaurants in Fairfax Corner. Ik had gehoopt op P.F. Chang's en Rick Coastal Flats, maar overal is minstens een uur wachttijd. We besluiten dan toch maar terug naar Vienna te gaan.

Daar weet Rick dat Rumi's Bistro (boven Kabob Tavern) net open is. Dit is een Afghaans restaurantje met dertig zitplaatsen (we hebben ze geteld) maar net een kilometer van ons huis.

Het is er heel gezellig en het eten ook zeer smakelijk. Mijn gerecht komt wel met veel olie, wat ik minder vind. De serveerster adviseert de volgende keer zonder olie te vragen, ik zou willen dat ik dat van tevoren had geweten. Toch gaan we hier zeker terug, lekker eten en goede service.

Zondag

We slapen lekker uit en Rick haalt het wekelijkse ontbijt van Starbucks. Het ziet er buiten maar grijs en koud uit en er wordt nog steeds wat sneeuw voorspeld. Ik moet het nog zien gebeuren, want het lijkt er niet koud genoeg voor.

Bij Starbucks hoorde Rick iemand zeggen dat er in Richmond 8 tot 15 centimeter sneeuw wordt verwacht. Laten we daar nu net vanavond naar toe willen om naar het optreden van Kai's band te luisteren! We houden de weersvoorspellingen dus goed in de gaten.

Eigenlijk voel ik me verschrikkelijk lui vandaag en heb geen zin in sporten. Per ongeluk laat ik echter het woord "walk" vallen tegen Rick en dan is Cosmo niet meer te houden. Toch wel goed zo'n hond, hij dwingt mij wel tot bewegen.

We lopen een stuk door de buurt en ik bel met Christine. Zo gaat het lekker snel en voor ik het weet heb ik er weer meer dan vijf kilometer opzitten. We verzuchten nog regelmatig dat we het zo missen om dichtbij elkaar te wonen. Zo aan de telefoon is het ook leuk, maar het haalt niet bij echt samen lopen.

Als lunch heeft Rick de minisaucijzenbroodjes klaargemaakt. Daarbij heb ik reepjes oranje paprika besmeerd met Goudkuipje mosterd. Een echt Nederlandse lunch, dus. Die Goudkuipje met mosterdzaadjes vind ik trouwens ontzettend goed smaken! Ik blijf Nederlandse smeerkaas toch een stuk lekkerder vinden, dan cream cheese.

Kai belt dat de show vanavond gewoon doorgaat. Zij zullen om kwart over acht spelen. Volgens hem sneeuwt het wel, maar het blijft niet liggen. We gaan het er dus op wagen en vertrekken halverwege de middag naar het zuiden. Zo hebben we ruimschoots de tijd, want je weet maar nooit met het verkeer op de I-95, de rit kan tussen de anderhalf en vier uur duren, weten we uit ervaring.

We rijden een beetje om om de erge file, die eigenlijk vrijwel altijd op de zuidelijke helft van de I-95 staat, te omzeilen. Dat lukt goed, we komen maar een paar minuten in langzaamrijdend verkeer terecht.

Bij Fredericksburg begint er sneeuw uit de loodgrijze wolken te vallen. Al gauw zijn we blij dat we de tijd hebben genomen, want mensen kunnen niet rijden met zulk weer. De weg is veel te warm, dus het blijft alleen op gras en bomen liggen, maar het sneeuwt hard wat het zicht slecht maakt. Dichter bij Richmond wordt het "sleet" (sneeuw, ijs en regen door elkaar). Vies weer is het zeker, maar gelukkig blijft niets liggen.

Omdat er geen eten wordt verkocht waar Kai speelt en hij met zijn band zal eten, zoeken wij eenmaal in Richmond een restaurant. Daar blijkt in die buurt een ruime keuze van te zijn. Wij kiezen Station 2, een burgerrestaurant in een verbouwd brandweerstation.

De burgers zijn lekker en origineel. Die van mij is met wasabi erwten, komkommer, jalapeno's en een lekkere mosterd. Ook Rick heeft een interessante burger met allerlei kerrie. Katja sms-t intussen dat het bij hen heel erg gesteld is met de sneeuw. Ze blijft vannacht bij de rescue slapen, want ze wil het niet wagen op de weg met haar auto, nadat de ambulance twee keer ternauwernood voorkwam in een greppel te rijden.

De show vanavond is een Battle of the Bands bij Kingdom. Dat betekent een competitie tussen tien bands. Kai's band heet Rivers Revenge. Aan het einde van de avond zal er gestemd worden wie gewonnen heeft.

Dit is al de tweede band, waar Kai in speelt, of eigenlijk een "spin off" van de eerste. Daarvan was de zanger verschrikkelijk bazig en dat vonden twee van de anderen maar niets. Zij zijn dus hun eigen band begonnen en vroegen Kai mee. Hij vond hen ook leuker dan die zanger en, na een drummer gevonden te hebben, vormen ze nu dus Rivers Revenge.

Als we het restaurant verlaten sneeuwt het flink. Gelukkig kunnen we dichtbij parkeren. Kingdom blijkt maar een kleine club te zijn en het is niet erg druk. Liam, Kai's huisgenoot, herkent ons meteen en wijst waar Kai is.

We hebben geluk, want er is maar een band (een slechte, helaas, maar ik houd toch al niet van heavy metal) voor Kai gaat spelen. Rivers Revenge speelt vijf liedjes, waarvan ik er twee zelfs best goed vind, ondanks dat dit niet mijn favoriete genre is (zacht uitgedrukt). Het is leuk om Kai zo enthousiast te zien spelen. Ze hebben er duidelijk lol in.

Omdat het keihard sneeuwt en er inmiddels al zo'n vijf centimeter ligt, nemen we direct na het optreden weer afscheid van Kai. Als Rick de sneeuw er met de ruitenwissers af wil halen, blijken die het niet te doen! Wat hij ook probeert, de wissers blijven liggen.

Dat is natuurlijk heel vervelend, want het sneeuwt nog flink en de wegen zullen zeker nat zijn, waardoor we de ruitenwissers hard nodig zullen hebben. We gaan met onze knipperlichten aan toch maar op weg.

Al gauw wordt duidelijk dat dat geen doen wordt. We zien allerlei auto's, die van de weg zijn gegleden en als er auto's langs rijden rijdt Rick compleet blind. We stoppen bij een Wawa, waar Rick de auto helemaal sneeuwvrij maakt.

We bespreken onze opties, die feitelijk een hotel zoeken of AAA bellen zijn. Dat laatste zou uren duren, gezien de vele auto's, die uit greppels getakeld zullen moeten worden. In een hotel logeren zie ik niet zitten, want ik heb mijn medicijnen niet bij me. Maar als het niet anders kan...

En dan...probeert Rick de ruitenwissers nog eens en hallelujah, ze werken! We zijn nog nooit zo blij geweest met schone ruiten! De terugrit gaat toch een stuk langzamer, dan gewoonlijk. Vooral net buiten Richmond is de interstate enorm slecht schoongemaakt en staat het verkeer vast.

Gelukkig wordt het al gauw beter en dichter bij Washington wordt het zelfs droog. Bij ons in Vienna is geen vlok gevallen! Het was een lange rit om Kai te zien en horen spelen en een avontuur, maar ik ben weer dolblij als we onze oprit oprijden! Sneeuw is mooi, maar creeert ook altijd wel gevaarlijke situaties op de weg.

PS: Kai belde dat ze tweede zijn geworden en nu doorgaan naar de volgende ronde. Wat die ronde dan inhoudt weet hij niet. Morgen zal ik de foto's van het concert plaatsen.

vrijdag, februari 17, 2012

TGIF

Vrijdag alweer, het lijkt wel alsof ik me deze week vooral realiseer hoe snel de tijd gaat. Dat terwijl het eigenlijk maar een "gewone" week was. Het is alweer meer dan een week geleden dat ik uit Nederland terugkwam, onvoorstelbaar!

De zon schijnt weer en Rick heeft al koffie voor mij gemaakt. Ik voel me een stuk beter dan gisterochtend, wat me toch weer doet denken dat het weer alles te maken heeft met mijn gesteldheid. Gelukkig is het hier zelden dagen achtereen slecht weer.

Sharons core training is vanochtend heel druk bezocht. We werken met de grote bal en de kleine bal en gewichten. Het uur gaat snel voorbij en alle spieren komen aan bod. Met zo'n uur intensief gewichten heb ik echter nog maar 700 stappen op mijn Fitbit.

Een half uur op de crosstrainer maakt dat 5000, maar dat is nog maar halverwege het doel. Thuis lijn ik Cosmo dus aan en loop een stuk met hem. Het is weer bijna lenteachtig weer, zo'n winter vind ik echt heerlijk. Voor zondag wordt sneeuw voorspeld, helemaal onvoorstelbaar op het moment.

Gauw haal ik lunch bij Pho Thang Long, want de verwarmingsmonteur komt er weer aan. We hebben toch maar besloten de kosten van het nieuwe paneel te dragen, want stel je voor dat het toch nog koud wordt en de verwarming er dan juist helemaal mee besluit op te houden. Het wordt ons wel duidelijk dat het na zo'n 12 jaar nodig is om dingen te vervangen in een huis.

Gelukkig duurt het niet lang voor alles weer werkt zoals het moet. Saskia komt thuis als de monteur vertrekt. Zij gaat een lange wandeling maken met Kaylee. Ik kan ook niet binnen blijven, ondanks dat ik nog geen tijd heb gehad voor een douche.

Cosmo en ik gaan in de voortuin zitten. Ik heb lekkers voor hem mee en hij vermaakt zich met kleine snoepjes te vinden, die ik de tuin in gooi. Intussen lees ik meer Suske en Wiskes en Nederlandse tijdschriften. Een daarvan is Royals en ik moet aan Prins Friso denken, die vandaag zelfs Amerikaans nieuws werd, omdat hij door een lawine bedolven werd. Hopelijk komt hij daar bovenop.

Na een paar uur in de warme zon moet ik toch van mezelf de douche in. Dat is een van de dagelijkse dingen, waar ik zo zonder zou kunnen. Niet zozeer het douchen zelf, maar het haar drogen en in model brengen daarna, bah!

Rick stelt voor naar Glory Days te gaan vanavond. Saskia gaat naar een theatervoorstelling op school, waar Niall haar en Aoife heenbrengt en Rick op zal halen.

Er is een lange wachttijd voor een tafel, maar wij vinden een paar stoelen aan de bar. Ik bestel natuurlijk de Vermonter sandwich, maar die hebben ze niet vanavond. Waaat??? Dat is mijn absolute favoriet daar! Ik bestel dan maar de kiptaco's, die ook heel erg lekker zijn.

Intussen kijken we naar de basketbalwedstrijd tussen VCU en Northern Iowa. Dat is een spannende strijd, dus daar gaan we thuis mee verder. Gelukkig wint VCU en hopelijk komen ze weer zover als vorig jaar. Jammer genoeg is Kai niet zo geinteresseerd in de sport van zijn school, als Katja. Hij is meer bezig met muziek en die gaan we zondag weer horen.

donderdag, februari 16, 2012

Dumbarton House

Eigenlijk voel ik me helemaal niet lekker als ik wakker word. Ik heb hoofdpijn en koude rillingen en pijn in mijn nek en schouders. Ik had gisteren niet moeten schrijven dat ik nog geen pijndag had gehad, dat was natuurlijk de goden verzoeken! Het zal vast de regen, die eraan komt, zijn.

Gelukkig heeft Rick al koffie gezet en onder het genot van een paar koppen en gepocheerde eieren word ik weer een beetje mens. Na een half uur op de crosstrainer boven is de pijn in mijn spieren in ieder geval een stuk minder.

Dat is maar goed ook, want ik heb met Irene in Wsahington afgesproken. Omdat het regent heb ik aan Claudia gevraagd of ik de van op haar oprit mag parkeren. Dat kan gelukkig, dus ik hoef alleen maar over te steken naar het metrostation.

De trein staat al klaar en met een half uurtje ben ik in Metro Center. Hier moet ik overstappen op de rode lijn om naar Dupont Circle te komen. We gaan vandaag naar een van de historische huizen in Washington, die ik al jaren op mijn "te bezichtigen" lijstje heb staan. Dupont Circle is daar het dichtstbijzijnde station voor.

Dit is de eerste keer ooit dat ik bij dit station uitstap. Het heeft weer, zoals een heel aantal van de Washingtonian metrostations, een heel stijle hoge roltrap. Bovenaan staat een spreuk van Walt Whitman ingegraveerd.

Deze buurt is mij dus vrij onbekend. Het is een van de grote uitgaansbuurten in de stad en gezellig met allerlei winkels en restaurants. Opeens hoor ik mijn naam geroepen en Irene en haar man blijken met de auto te zijn. Haar man vond het weer te slecht voor ons om helemaal naar Georgetown te lopen, dus zet ons heel vriendelijk voor de deur van onze bestemming af.

Die bestemming is het laat achttiende eeuwse Dumbarton House. We betalen entree (korting met mijn AAA kaart) en kiezen dan voor de rondleiding. We zijn de enige aanwezigen, dus kunnen zo mee.

De gids blijkt een afstammeling van de eerste familie van James Nourse, die in dit huis woonde, te zijn. Ze vertelt erg interessant over hoe het leven in die tijd geweest moet zijn. Men is nog bezig het huis in de staat van toen terug te brengen.

De periode van net na de Revolutionaire Oorlog en het leven van de vroege Washingtonians (en Amerikanen) vind ik fascinerend. Het waren toch allemaal avonturiers, die de oceaan overstaken om hun geluk hier te zoeken. De Nourses waren daar duidelijk in geslaagd.

Na een half uurtje hebben we de kamers gezien. We bedanken de gids van harte en nemen afscheid. Irene's man had ook het Tudor Place nog aangeraden, dus daar lopen we in de regen heen. Intussen fotografeer ik de prachtige huizen, waar we langs lopen.

Bij het Tudor Place aangekomen blijkt de volgende rondleiding pas over twintig minuten te zijn. De gids wil, al is er verder in geen velden of wegen iemand te bekennen, absoluut niet eerder op weg. Onze magen beginnen inmiddels te rommelen, dus we besluiten niet te wachten. Dit zal met mooi weer toch een leukere bestemming zijn, want hun tuinen schijnen prachtig te zijn.

Wij lopen terug naar Connecticut Avenue en Dupont Circle. Er zijn hier legio restaurants, maar wij willen graag bij Bistrot du Coin lunchen. Dat restaurant geeft me altijd het gevoel in Parijs te zijn, inclusief de Franse bediening. We nemen allebei een lekkere tartine met gerookte zalm.

Na het eten blijven we nog een tijd doorkletsen. Jammer dat Irene meer dan de helft van het jaar in Michigan verblijft, want ik vind het wel heel gezellig met haar. Hopelijk kunnen we voor ze weer vertrekken nog eens afspreken.

Irene neemt me nog een tweedehandskledingwinkel binnen. Daar loop ik met open mond rond! Je zou denken dat het allemaal koopjes zouden zijn, maar ik zie een leuk Armani topje met het prijskaartje van bijna $300! Dat is iets wat iemand al heeft gedragen! We vinden er niets van onze gading, al is het wel leuk te kijken.

Irene woont in deze buurt, dus we nemen buiten afscheid. Ik loop terug naar de metro, waar ik toch maar een paar foto's van de roltrappen neem. Dit metrosysteem heeft ook de hoogste roltrappen in het westelijk halfrond en Dupont Circle is niet kampioen, maar ik vind het toch eng om naar beneden te gaan.

Alweer heb ik geluk, ik hoef maar twee minuten op mijn trein te wachten en bij Metro Center staat de trein naar Vienna al klaar. Die is vol, maar ik vind nog een zitplaats. Saakia sms-t of ik haar bij Alexandra op kan halen. Net voor we de tunnels ingaan kan ik terugschrijven dat dat geen probleem is.

Het is altijd weer zo'n andere wereld om in Vienna terug te keren. De drukte van de stad is hier niet. Ik haal Saskia op en daarna ook Jimmy, die nog steeds zijn auto niet mag gebruiken.

We hebben een nieuw pizza restaurant in Vienna, Extreme Pizza. Saskia en Rick willen het uitproberen. Ze hebben een goede selectie van pizza's met veel groentes, die Saskia en ik bestellen. Intussen hebben we met (Pizza Hut en Domino's niet meegeteld) vijf verschillende pizza restaurants hier, die bezorgen!

Ondanks de vervelende start van de dag werd dit er toch weer een met een ster. Ik heb nog een hele lijst van dingen, die ik in Washington wil bezoeken, maar Dumbarton House is daar eindelijk op doorgestreept.

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, februari 15, 2012

Halverwege de week en de maand

Het is alweer woensdag en het middelpunt van februari, wat vliegen de dagen toch voorbij! En dat in het midden van de winter, om de een of andere reden (waarschijnlijk het weer) voelt het dit jaar allemaal niet zo vreselijk. Ik heb ook nog steeds geen verschrikkelijke pijndag gehad dit seizoen, iets om enorm dankbaar voor te zijn!

Rick moet vandaag naar de Navy Yard in Washington en belt hoe mooi het in de stad is. Het is dan ook echt weer zo'n prachtige dag met felblauwe luchten. Ik kan me er niet toe zetten weer naar de sportschool met het psychiatrisch geval te gaan.

In plaats daarvan zet ik Chopped op en doe twee Max Capacity routines achter elkaar. Daarna lijn ik Cosmo aan en neem hem mee voor een superlange wandeling. Ik kies een heuvelachtige route en ren de heuvels af voor extra inspanning.

Onderweg let ik op de tuinen en vallen me een aantal dingen op. Sommige mensen hebben zeer interessante dingen in hun tuin. Eentje allerlei speeltjes en een blauwe olifant in de boom. Een ander is kennelijk gek op flamingo's. Hun brievenbus is er een en er staat een rijtje plastic roze vogels in hun voortuin. Mooi vind ik de tuinen, waar meer krokusjes dan gras te zien zijn.

Overal bloeien de krokussen nu en ik zie ook heel wat narcissen al. Ik kan er niet over uit hoe vroeg dat is. Hopelijk betekent dat niet dat de kersenbloesems ook heel vroeg gaan zijn, want die wil ik voor eind maart bestellen. Intussen geniet ik van het beetje kleur in de natuur en ben helemaal blij als ik een paar cardinaaltjes hun paringsliedje hoor zingen.

Mijn route voert ons een stuk over het W&OD pad, waar ik twee prachtige roodstaart haviken vlak boven ons zie. Door de zon zijn hun staarten ook echt rood, ze doen hun naam eer aan. Helaas heb ik geen goede camera mee, dus geen foto's.


Na zo'n anderhalf uur en al mijn FitBit doelen bereikt, ben ik weer thuis. Petra heeft me vorige week weer aan de cottage cheese gekregen, dus ik maak dat en een salade als lunch. Dan is het wachten tot ik naar de tandarts "mag".

Maandag trok ik eindelijk de stoute schoenen aan en belde de tandarts, waar ik vroeger heenging en Rick, Katja en Kai nog steeds. Ze bleken voor vanmiddag nog een opening te hebben. Ik ben trots op mezelf dat ik die aannam en niet weer veranderde.

Als een langverloren schaap word ik binnengehaald. Het werk aan mijn gebit (veel!) dat Dr. Burch heeft gedaan wordt enorm bewonderd. Jammer, dat Dr. Burch ons toch echt te duur werd, want dat hij een goede tandarts is staat buiten kijf. In ieder geval slaag ik voor alle "testen", orale kanker heb ik gelukkig ook niet en na drie kwartier sta ik weer buiten.

Tegelijk met Saskia, die haar "mentie" had vandaag, kom ik weer thuis. Zij wil graag naar de sportschool en er ook heen rijden. Ze is vastbesloten zo snel mogelijk haar rijbewijs te halen, maar Rick en ik hebben daar nog onze bedenkingen bij.

In ieder geval is Saskia niet aan de van gewend, dus ik houd regelmatig mijn adem in. Wat mij betreft heeft ze nog vele uren oefenrijden nodig voor ik haar alleen achter het stuur zie. Daar is Saskia het gelukkig ook mee eens. We moeten meer tijd vinden om haar les te geven.

Rick neemt avondeten mee van Sunflower, het vegetarische restaurant van Vienna. Hun General Tso's surprise vinden we allemaal lekker, zelfs Rick de vleeseter. Als dessert hebben we een door mij meegebrachte Leonidas bonbon. Wat zijn die toch heerlijk!


Als bloglezers mogen jullie "genieten" van mijn experimenten met bloemenfotografie

dinsdag, februari 14, 2012

Happy Valentine's Day!



Met een zak vol verrassingen voor Jimmy vertrekt Saskia naar school. Wij hebben voor haar ook een kaart en een doosje chocolade, waar ze erg blij mee is. De twee oudsten hebben we ook een kaart met wat lekkers gestuurd.

Rick en ik wachten met onze kaarten en cadeautjes tot vanavond. Ik vind Valentijnsdag altijd zo'n vrolijke dag in het midden van de grijze winter. Al dat rood en bloemen maken het zo gezellig!

Voor ik naar de sportschool vertrek moet ik het mooie tulpen en irissen boeket op de gevoelige plaat vastleggen. Rick heeft helemaal goed gekozen, want ik ben geen grote rozenfan, maar deze bloemen vind ik schitterend!


Vandaag heb ik als sportroutine zeker ook de Stairmaster op het programma staan. Die staat helemaal achterin de zaal naast het raam. Tot mijn verbazing komt de vrouw, waar ik gisteren over schreef, naast mij dat raam opendoen. Ze mompelt wat dat het zo "sticky" is hierbinnen. Haar gezicht is helemaal wit van een soort creme. Het lijkt wel of ze een masker draagt!

Laf als ik ben laat ik haar het raam op een kier zetten, al is het flink koud buiten en krijg ik kippenvel in mijn t-shirt met korte mouwen. Ik zet de Stairmaster maar op een hoge snelheid in de hoop snel warm te worden.

De vrouw gaat op een fiets zitten, die nota bene ver van het raam verwijderd is. Zo'n tien minuten later komt ze weer naar "mijn" raam en wil het dit keer wagenwijd openzetten. Dat wordt me toch echt te gortig en andere sporters duidelijk ook.

De man, die op de roeimachine naast mij zit, draagt haar op het raam helemaal te sluiten. "Maar het is zo sticky hier", protesteert ze luid. Dan zegt die man wat een aantal bloglezers in de reacties op gisteren al zeiden: "Ga dan buiten sporten!"

Boos loopt de vrouw weg om op een loopband helemaal aan de andere kant van de zaal te gaan lopen. Daar had zij de "frisse" lucht van ons raam absoluut niet gevoeld. Over fris gesproken, ze draagt dezelfde kleding als gisteren, dat lijkt mij nou erg onfris!

Na een half uur intervals op de Stairmaster doe ik het tweede half uur op de crosstrainer. Inmiddels is de zon ook weer tevoorschijn gekomen en wil ik eigenlijk met Cosmo gaan wandelen. Net op tijd herinner ik me echter dat de monteur voor de verwarming vanmiddag zou komen.

De verwarming viel dit weekend de hele tijd uit, natuurlijk net op de koudste dagen. Rick heeft de afspraak gemaakt en zei dat wij de eerste afspraak van de middag zouden zijn. Ik durf er dus niet meer met Cosmo op uit.

Hun middag begint echter wel laat, want pas om half drie komt de monteur aanbellen. Het beloofde telefoontje om zijn naderende aankomst aan te kondigen bleef ook uit. Hij heeft al gauw door dat er een nieuw paneel moet komen en dat moet besteld worden. Binnenkort zal ik dus weer een middag moeten wachten.

Gelukkig heb ik de wachttijd nuttig besteed door mijn reeds geboekte rondleidingen voor het komende jaar in een Excel bestand in te voeren. Tot mijn verbazing zijn het er al tien! Dat gaat lekker, de eerste staat op het moment voor 22 maart geboekt.

Saskia en Jimmy komen uit school, zij met een boeket rode rozen en een enorm rood hart met chocolaatjes. De tortelduifjes gaan vanavond samen een Valentijnsmaaltijd koken hier.

Rick komt lekker vroeg thuis. Hij is heel blij met de dvd, die ik voor hem heb. Natuurlijk verwent hij mij weer schromelijk! Hij heeft een penguin voor mij gemaakt bij Build A Bear en die heeft een klein doosje bij zich. Daar zit een schattig ringetje met een diamantje in de vorm van een hartje in! Het past me nog precies ook.



Oef, minder om mijn vinger zo close up te zien, maar de ring is mooi

Eigenlijk zouden we het etentje zaterdagavond ook ons Valentijns diner maken. Maar dat vond Rick toch saai, dus hij heeft gisteravond nog een reservering weten te maken bij Sea Pearl.

Het wordt een heerlijke en gezellige maaltijd. We beginnen met een kir royal, ons feestdrankje dat ze bij het Spaanse restaurant niet hadden. Daarna delen we heel lekkere lichte "loempia's" met groentes en garnalen en krab. Als hoofdgerecht heb ik gamba's kung pao, want met edamame en pinda's wordt geserveerd en lekker pittig is. Ricks filet mignon smaakt hem ook goed.


Rick met zijn kir royal (hij heeft zelfs een halo, hi hi)

Rick haalt me over dessert te nemen. Ik kies het appeltaartje met caramelijs en hij de "chocolade" doos met donkere chocolademousse. Ik proef beiden, maar laat het merendeel aan Rick. Voor mij is een paar hapjes zoet meestal genoeg.


Het was zo weer een heel leuke Valentijnsdag! Ik ben benieuwd naar Katja's verhalen, want die zou uitgaan met "haar" politieagent. Saskia vertelt hoe Jimmy haar bloemen en chocolaatjes haar klas binnen had gesmokkeld. Het doet me denken aan mijn eerste Valentijnsdagen hier. Ik kreeg ieder jaar wel een boeket of kaart van anonieme bewonderaars. Van sommigen weet ik nu nog niet van wie ze waren!

maandag, februari 13, 2012

De eerste tekens van de lente

Het belooft weer een prachtige dag te worden vandaag, al vriest het dat het kraakt bij het opstaan. Gelukkig heeft Saskia gisteren in de uitverkoop nog een warme jas gevonden, want nu ze weer op de bus moet wachten is warm aankleden wel noodzakelijk.

Als Rick en Saskia vertrokken zijn, ga ik aan de Chobani yoghurt met zwarte kersen. Dat en drie sterke koppen en ik ben weer klaar voor het wekelijkse uur trainen met Sharon.

Die heeft vandaag iets nieuws bedacht. Twintig secondes intensief een oefening doen, tien secondes rust en dat vijf keer achter elkaar. Daarna komen de zware gewichten aan bod. Een zachte heelmeesteres is Sharon zeker niet, want ik moet een aantal oefeningen doen waar ik eigenlijk een hekel aan heb, omdat ze zo moeilijk zijn. "Practice makes perfect", zegt Sharon onvermurwbaar. Daarom vind ik het dus zo fijn om met een trainer te kunnen werken!

Na het uur ga ik nog een half uur op de crosstrainer. Iedere maandag is er een nogal vreemde dame, die in haar gewone kleding (lees: bloes, rok en gewone straatschoenen) op de lopende band gaat lopen. Ook doet ze steevast, ongeacht het weer, de ramen van de zaal open. Dat wordt haar vandaag niet in dank afgenomen, want een aantal mensen heeft allergieen en door het warme weer waaien er al heel wat pollen rond.

Er ontstaat een flinke woordenwisseling, want madam wil het raam niet dichtdoen. De manager moet erbij komen en die beslist dat de allergieen belangrijker zijn, dan de "frisse" lucht, die deze dame zo nodig heeft volgens haar zeggen, dus de ramen gaan dicht en de rust keert weder.

Met dit mooie weer neem ik Cosmo natuurlijk ook nog voor een lekkere wandeling mee. Onderweg valt me op hoever de bollen al zijn! Veel narcissen staan al helemaal in de knop en even later zie ik er zelfs een paar in bloei. Ook sneeuwklokjes en krokussen staan vrolijk te bloeien in diverse tuinen. Dat is toch wel heel vroeg, ook voor ons gebied.




M., met wie ik voor de lunch had afgesproken, belt dat ze op het internetbedrijf moet wachten en helaas moet uitstellen. Dit is al de zoveelste keer, jammer. Ik haal dus maar een lekkere avgolemono soep bij Plaka Grill.

Het stapeltje Suske en Wiskes dat ik mee heb genomen uit Nederland lacht me toe. Maar er ligt nog een enorme stapel was, dus ik maak dat mijn beloning na gedane arbeid. Het blijven leuke verhalen, al vind ik de klassieke Willy vanderSteen verhalen toch wat beter.


Intussen speelt onze dondersteen

Saskia en Jimmy komen samen terug uit school. De eerste schooldag zonder auto viel mee vinden zij. Ze krijgen er in ieder geval meer beweging door, want ze zijn naar huis gelopen en Saskia wandelt ook met Jimmy mee terug naar zijn huis.

Halverwege de middag wordt er een prachtig boeket rode tulpen en blauwe irissen bezorgd. Er zit een heel romantisch briefje bij van mijn Valentijn. Al sinds ik hem ken kan Rick zo heel romantisch en liefhebbend schrijven. ik ben daar juist helemaal niet goed in, helaas voor hem.

Als Rick ook nog eens met mijn favoriete sushi thuiskomt, zoek ik serieus naar de halo boven zijn hoofd. Rick heeft goed nieuws gekregen op zijn werk en is in een feestelijke bui. In deze economische tijden is goed nieuws op het werk natuurlijk altijd iets om te vieren!


Onze oudste in haar uniform als ambulancezuster