De laatste (maar wel mooie) loodjes naar huis

Het lange in de auto zitten heeft mijn spieren alweer geen goed gedaan.  Gisteravond voelde ik het al en vanochtend word ik in een grote knoop wakker.  Helaas is er geen tijd of gelegenheid tot sporten, dus ik doe een paar oefeningen in de hoop dat dat ietsje werkt.

Dit hotel heeft gratis ontbijt en aardig wat keuze.  De anderen ontbijten altijd meer dan ik, dus ik werp me op als bagage naar de van brengster.  Ik laat een van de karretjes op en navigeer die de lift in en uit.  Een mede hotelgast vraagt me meewarig of ik met de moeilijkste taak opgezadeld werd.  Om mijn antwoord dat ik een geemancipeerde vrouw ben moet hij hartelijk lachen.  Nou, het is toch gewoon ook zo?

Alles ligt weer keurig passend achterin als de rest van het gezin eindelijk ook klaar is.  Voor we aan de ongeveer 700 mijl lange rit beginnen, halen we nog wat drankjes bij Starbucks.   Dan rijden we de I-75 naar Atlanta.

Daar komen we vrijwel door de binnenstad en ik merk al op tegen Rick dat ik me dat van de heenweg niet kan herinneren.  We negeren de GPS, want we willen de I-95 vermijden en dat is wel met zo’n 50 kilometer verschil de snelste route.  We hadden alleen onze herinneringen nog even moeten verversen over de volgorde van de interstates, die we op de heenweg namen.

We schieten lekker op, want het is prachtig zonnig weer.  Alweer zien we allerlei files aan de overkant, maar wij kunnen via de HOV (auto's met meerdere personen) baan de stad Atlanta door en daarna is het verkeer heel rustig.  Na een paar uur is een pit stop nodig en neem ik het stuur over van Rick.

Alleen zie ik nergens borden voor Charlotte waar we op de heenweg doorheen kwamen.  In plaats daarvan zie ik dat we 34 mijl verwijderd zijn van Chattanooga, Tennessee!  Wacht eens, op de heenweg zijn wij niet door Tennessee gekomen en hebben we inderdaad ook niet de binnenstad van Atlanta doorkruist.  We hebben duidelijk per ongeluk een andere route dan de heenweg genomen.

Nu nemen we de I-75 door Tennessee naar de I-81.  Gelukkig wijst kort onderzoek van Rick uit dat het qua afstand niet een verschrikkelijke omweg is.  We komen nu langs Chattanooga en Knoxville en door het mooie Great Smoky Mountains gebied.  Het is ook erg rustig op de weg, iets wat rond Charlotte missschien wel niet zo zou zijn geweest.

Bij een Subway in de buurt van Knoxville halen we lunch.  Ik neem hun Buffalo kipsandwich met heel veel verschillende groentes weer.  Rick rijdt na het eten en stuk en niet ver van de Virginia staatsgrens neemt Saskia over.  Kai is helemaal niet happig op rijden, maar voor Saskia is het allemaal nog nieuw, dus die popelt.

Rick gaat achterin zitten en aan mij de taak Saskia te insrueren.   Ik vind dat als ze dan snelweg gaat rijden ze ook moet kunnen oefenen met het inhalen van langzame vrachtwagens en van baan verwisselen.  Rick zegt dat ik meer aandurf, dan hij zou laten doen.  Maar al doende leert men en om de hele tijd in de rechterbaan te blijven schiet niet op. 

Hoe vaker Saskia inhaalt,  hoe beter het gaat.  Ze verwisselt rustig van baan in plaats van in het begin, toen ze met een ruk aan haar stuur de andere baan invloog.  Een andere beginnersgewoonte is af te remmen voor het inhalen.  Ook dat doet Saskia steeds beter. 

Over twee weken begint ze met haar rijinstructeur lessen en die gaat haar praktijkexamen afleggen (theorie heeft ze bij het behalen van haar learner’s permit al gehaald).  Ik denk wel dsat ze gaat slagen, maar heb er erg gemengde gevoelens bij, want straks rijdt mijn baby gewoon alleen ergens heen. 

Intussen geniet ik ook van de omgeving.  We rijden door de Appalachen en het is afwisselend boerderijland en heuvels.  In de bermen bloeien allerlei wilde bloemen, waaronder heel veel lavendelachtige planten.  Als we de grens met Virginia overgaan hebben we nog 363 mijl voor ons (584 km) in onze eigen staat! 

Nadat Saskia een uur gereden heeft is het tijd om benzine te tanken en neemt Rick weer over.   Dit mag dan een langere route zijn, het drukke verkeer op de I-95 verder oostelijk vermijden we helemaal.  Ik denk dat we er minder lang over doen alles bij elkaar en er is zeker minder stress.  Natuurlijk helpt het zonnige weer ook bij hoe goed we opschieten.

Bij onze “gewoonlijke” Chili’s in Staunton stoppen we voor het avondeten.  We vragen een tafeltje buiten, want het is lekker warm weer.  Ik bestel de gegrilde garnalentaco’s zonder alles erop en eraan.  Een lekker licht en zomers maal is het zo. 

Dan is eindelijk tijd voor de laatste loodjes.  Gelukkig is het wel een heel mooie weg met veel boerderijen en paarse bermen van de bloemen.   Iedere keer als we dit stuk rijden bedenk ik me weer hoe dol ik op onze thuisstaat ben.  De natuur hier is zo overweldigend!  Ok, er zijn geen langszwemmende dolfijnen, maar langs de weg zien we wel een kudde herten grazen.

De zon is net onder wat prachtige luchten veroorzaakt, als we de cul de sac weer binnenrijden.  Het was zeker een week, die we niet snel zullen vergeten.  We hebben genoten, al had ik wel zonder sommige van de spannende momenten gekund, vooral het rijden in die enorme stortregens met vrachtwagens links en rechts.  En we kunnen ook zeggen dat we in een paar dagen nog nooit zoveel regen hebben gezien.  Op sommige plekken in Florida zijn 26 inches gevallen, meer dan een halve meter, dus!

De katten zijn weer blij ons te zien en we gooien alle spullen uit de auto in de gang neer.  Dan is het tijd om even te ontspannen na een toch wel spannende en vooral weer heel lange rit.  Alleen heeft een van de katten op mijn stoel overgegeven, lekker dan!  Ze hebben elkaar ook flink achterna gezeten, want van alles ligt over de grond, maar ze zijn gezond en ook weer zo lief! 

Morgen kan ik Cosmo ook weer ophalen, Ik mis de dieren toch altijd wel erg op vakantie.  Katja ook en helaas lukte het niet haar vandaag te zien, maar volgend weekend gaan we haar kant op.  Het is goed weer thuis te zijn!  Gek genoeg had ik dat gevoel nooit vroeger in Nederland, maar dat was ook niet "mijn" eigen huis natuurlijk.  Het prachtige weer hier helpt natuurlijk ook.

Niet veel foto's vandaag, maar een paar hier.