In de Sunshine State

Deze Quality Inn en Suites was echt wat we hier een ruwe diamant noemen.  Heel goedkoop en dan verwacht je eigenlijk minder goede bedden, maar niets was minder waar.  We hebben allemaal heerlijk geslapen, zelfs Saskia op het extra bed. 

Rick wekt mij om tien voor acht om te zeggen dat hij aan de zekeringen in de van gaat werken.  Daarvan zijn er gisteren twee doorgebrand en dat kunnen we natuurlijk niet hebben met alle laptops en mobieltjes, die opgeladen moeten worden.  Ik draai me nog even om, maar om kwart over acht wek ik Kai en Ssakia ook.

De 29 seconden, die het volgens Rick zou duren om die zekeringen te vervangen, werden 29 minuten, want hij moest toch naar K-Mart en Kroger voor gereedschappen.  Het is hem gelukt een zekering te vervangen, van de andere heeft de van geen reserve.  Daar zal Rick later bij een autoonderdelenzaak naar zoeken.  In ieder geval hebben we aan dat ene contact genoeg, want ik heb een "beker", die in een aanstekergat gaat, waar twee stekkers en een USB koord in kunnen.

Terwijl Rick doucht, halen de kinderen en ik ontbijt.  Eerst bij de Starbucks drive thru drankjes en voor mij een chicken sausage wrap.  Daarna bij de McDonald's drive thru sandwiches voor Rick en Kai en een yoghurt parfait voor Saskia.  Iedereen hier in Georgia is zo vriendelijk, maar ik moet wel even aan het accent wennen om ze te verstaan.

Om kwart over negen zit de bagage weer in de van en zijn we klaar om verder te rijden.  We hebben nog ongeveer 650 kilometer te gaan.  Het is een mooie rit door zuid-Georgia.  Overal perzik- en pecannotenboomgaarden, pindavelen (drie p's waar Georgia bekend om is) en uitgestrekte katoenvelden.  Dat moet mooi zijn als die helemaal wit zijn!

Verder vermaken we ons met de honderden reclameborden langs de weg te lezen.  Mooi zijn ze zeker niet en ik ben blij dat we ze in ons gebied nauwelijks hebben, maar het is wel vertier op zo'n lange rit.  En om kwart voor twaalf is het zover: het "Welcome to Florida" bord!  We zijn nog meer dan drie uur van onze bestemming verwijderd, maar gewoon al over de grens gaan in deze staat geeft ons een vakantiegevoel.

We stoppen even bij het Welcome Center voor een foto van het staatsbord en een pit stop en rijden dan snel door.  Bij Lake City gaan we op zoek naar een plek om te lunchen.  Daar ziet Rick ook een Autozone waar hij wat extra zekeringen koopt en de kapotte aansluiting maakt.

Intussen zoek ik op mijn mobiel naar leuke restaurants en vind Hanna's Seafood and Grill.  Dat ziet er erg leuk strandachtig uit en het menu heeft ook veel te bieden.  Ik heb wel zin in een glaasje wijn, maar daarvoor moet je je eigen fles meebrengen.  Niet getreurd, want we hebben wijn mee, dus ik haal een fles uit de auto. 

De bediening is super vriendelijk!  Rick en ik bestellen allebei de blackened pangasius vissandwich.  Dat is een zoutwatervis, die volgens de serveerster op catfish lijkt.  Het smaakt in ieder geval heerlijk en heel vers. 

Dan is het eindelijk tijd om aan de laatste 300 kilometer van deze rit te beginnen.  Rick ruikt kennelijk het strand, want hij zet er flink de vaart in.  Dat we hier ver in het zuiden zijn is natuurlijk ook te merken aan de vegetatie.  Van de bomen hangt allerlei Spaans mos, palmetto's groeien tussen de bomen door en natuurlijk zijn er regelmatig citrusvruchtboomgaarden.

Helaas ziet het weer er naarmate we Tampa naderen steeds slechter uit en we komen in een fikse onweersbui terecht.  Het is hier nota bene koeler dan in Vienna, waar het vandaag 36 graden is.  Voor de warmte hoefden we niet naar Florida.  Gelukkig is het zodra we de skyline van Tampa zien weer droog.  Nog zo'n vijftig kilometer, het is echt wel twee dagen rijden, we verkijken ons er altijd weer op  (vooral Rick, die altijd opmerkt dat het ook best in een dag kan, mooi niet!).

Eindelijk zien we het "Welcome, Indian Rocks Beach" bord.  Hier hebben we een aantal jaren geleden ook al een week een appartement gehuurd, maar dit keer is het een andere.  We parkeren de van op de overdekte parkeerplaats en lopen een trap naar boven.  Daar is het even worstelen met de "lock box", maar die opent toch vrij makkelijk met de gegeven code en de sleutel daar opent de deur.

Dan zijn we echt even onder de indruk!  Ik had natuurlijk online wel foto's en beschrijving van dit appartement gezien, maar in werkelijkheid is het nog mooier!  We kijken vanuit onze woonkamer recht op de Golf van Mexico uit.  Het strand ligt stappen van onze deur en het zwembad(je) recht onder ons balkon.  Ook hebben we een volle keuken, twee slaapkamers en nog eens twee badkamers!  Dat laatste herinnerde ik me niet, dus is een fijne verrassing.

Na alle bagage naar boven gezeuld te hebben, gelukkig gaat dat met zijn vieren snel, kleden we ons gauw in badkleding en nemen een duik in zee.  Die is wat koeler, dan ik had gedacht, maar wel verfrissend.  We blijven er maar kort in, want we willen nog boodschappen gaan doen.

Onderweg naar de Publix plenst het weer even, maar bij aankomst is het weer droog.  We hebben een paar dingen van huis meegenomen, maar winkelen hier voor ontbijtspullen, drankjes, snacks en de enkele lunch.  Het weerbericht is helaas niet erg goed voor de komende dagen, dus we denken dat hele dagen strand er niet in gaan zitten.  Maar wie weet hebben ze het mis, ik hoop het van harte.

Thuis leggen we alles gauw weg, want de magen rammelen.  De keuze voor het avondeten valt op Crabby Bill's in Clearwater Beach.  Dit blijkt een populaire plek te zijn en we krijgen een pager met de mededeling dat er zo'n twintig minuten wachttijd is voor een tafeltje.  Niet getreurd, Rick en ik bestellen een drankje aan de bar en kijken de baseball wedstrijd (toevallig) tussen de Washington  Nationals en Tampa Bay Rays.

Opeens ben ik toch wel heel erg hongerig en kijk op mijn horloge.  We zitten hier al bijna een uur!  Rick gaat eens vragen wanneer we aan de beurt zijn en maar goed ook, want onze pager was niet ingevoerd!  We hadden dus eindeloos kunnen zitten wachten, oeps!  Met heel veel verontschuldigingen krijgen we het eerstvolgende tafeltje buiten.

Daar speelt een heel goede gitarist en we hebben in de verte zicht op het strand en de zonsondergang.  Als ik de prijs van een dozijn oesters hoor, moet ik vragen om herhaling, want ik denk het met de harde gitaarmuziek niet goed gehoord te hebben: $7,50!  Zo goedkoop krijgen wij ze bij ons nooit!  Natuurlijk bestel ik ze en ze zijn lekker en groot.

Als hoofdgerecht neem ik de crabcakes, die heel anders bereid zijn dan "bij ons", maar ook heel erg lekker.  Daarbij cole slaw (een uit het Nederlands komend woord) en hush puppies, gefrituurde maisballetjes, het smaakt me heel erg goed.  Ook de anderen zijn blij met hun gerechten.

Intussen zie ik de lucht in de verte steeds oranjer worden.  Het is erg bewolkt, maar aan de horizon komt de zon onder de wolken vandaag.  Rick ziet mijn onrust en moedigt me aan naar het strand te lopen om foto's te nemen.  Dat doe ik dus ook graag! 

Het zand hier is heel erg fijn en wit en het strand heel breed.  Niet voor niets is dit zo'n populaire badplaats.  Ik fotografeer erop los, want de lucht wordt steeds mooier.  Ook Rick neemt wat foto's, terwijl de kinderen verveeld in de auto wachten.  Ooit gaan zij zo'n mooie zonsondergang ook waarderen.  Hopelijk gaat het in ieder geval helderder worden, zodat ze de meegesleepte telescoop hier kunnen gaan gebruiken.

Foto's van het huisje en de zonsondergang staan hier.