Op weg naar Florida

Ontzettende zin  heb ik in deze reis naar Florida en daardoor ben ik voor mijn doen heel vroeg wakker.  Dat is mooi, want dat geeft de gelegenheid om na het ontbijt nog even een half uur cardio op de crosstrainer boven te doen. 

Halverwege mijn interval programma houdt hij er opeens mee op!  Ik probeer de machine nog aan en uit te doen, in de hoop dat dat zal werken, maar na dertien jaar trouwe dienst heeft onze crosstrainer nu kennelijk de geest gegeven.  Hopelijk kan het nog gemaakt worden, al heb ik daar een hard hoofd in met zo'n oud model.

Lang tijd om te balen heb ik niet, want terwijl Rick Cosmo naar de kennel brengt, pakken de kinderen en ik de van in.  Omdat we met de auto gaan, komt er van alles mee.  Natuurlijk strandbenodigdheden, zoals stoelen en parasols, maar ook de telescoop.  Kai en Saskia hopen aan het strand veel sterren te kunnen zien.

Ons doel was om om tien uur te vertrekken en dat halen we net niet, maar tien minuten "te laat" gaan we dan toch op weg.  We hebben besloten de westelijke route te nemen.  Die is wel ietsje langer, maar veel leuker en mooier, dan de saaie I-95.  Zo wordt de weg erheen ook wat interessanter.  Het is tenslotte bijna 1700 kilometer rijden.

Rick rijdt via de I-66 het drukke gebied rond Washington uit en dan neemt Saskia het stuur over.  Dit is voor haar een mooie gelegenheid om op de snelweg te rijden en van baan verwisselen te oefenen.  De snelheidslimiet is hier 110 km/u, dus de van sturen met een grotere snelheid is ook iets waar ze aan moet wennen. 

Het gaat allemaal prima.  Omdat de oprit naar de I-81 links invoegen vergt, neemt Rick in Front Royal het stuur weer over.  We halen een drankje bij de Starbucks daar en rijden verder.  De I-81 door de Shenandoah Valley blijft een van de mooiste interstates om te rijden.  Aan weerszijden boerderijen met maisvelden en in de verte zijn de Blue Ridge bergen te zien.  Zelfs de bermen zijn mooi, helemaal begroeid met gele en paarse wilde bloemen en oranje lelies, die hier in het wild groeien.

Bij Lexington gaan we op zoek naar een Subway voor de lunch.  Die vinden we al gauw, want ze liggen vaak in een benzinestation.  Ik neem een buffalo kip sandwich met allerlei groentes, erg lekker!  Gauw eet ik hem in het restaurant op, want het is mijn beurt om te rijden. 

Dat gaat lekker en ik geniet van de omgeving, die steeds heuvelachtiger wordt.  Na een tijdje komen we langs Pulaski, waar Katja's kamp dichtbij is.  Een heel mooie omgeving is het!  Niet veel later verlaat ik de I-81 en draai de I-77 op naar Charlotte, North Carolina.  Eindelijk, na meer dan vijf uur rijden, rijden we Virginia uit.

De I-77 is ook prachtig met mooie vergezichten en allerlei bloemen in de bermen.  Vooral weer heel veel lelies en paarse en felblauwe bloemen.  Rond vieren bereiken we Charlotte en rijden zonder oponthoud om die stad heen.   Hier neem ik de I-85 naar Atlanta en we hebben enorm geluk met het verkeer, want hier kan het druk zijn. 

Niet veel later rijden we South Carolina binnen en bij Spartanburg gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondeten en heeft de van ook dringend benzine nodig.  Het valt nog niet mee wat te vinden.  Pas dichterbij Greenville vinden we een groot shopping center met een goede keuze aan restaurants.  Niets te vroeg, want ik heb nog maar 18 mijl aan benzine.

Er is ruime keuze aan restaurants hier en de kinderen kiezen On the Border.  Daar hebben ze een gezellig terras met fans, want het is hier meer dan dertig graden.  We krijgen een mandje met tortilla chips en wat van hun heel pittige salsa.  Ik zie meteen waar ik zin in heb op hun zomermenu: de garnalen ceviche.  Daarbij bestel ik een kom met tortilla soep, ook erg lekker.

De bediening is snel en goed en binnen het uur zijn we klaar.  Helemaal fijn, want we willen nog zo'n drie uur verder rijden.  Bij de Marathon gooit Rick de van vol en koop ik wat waterflesjes voor onderweg.  Dan beginnen we aan de laatste portie van vandaag.  Het is toch altijd echt een heel end, deze rit, we hebben nog ruim 900 kilometer te gaan, terwijl het voelt alsof we al goed zijn opgeschoten.

De I-95 meer naar het oosten zou een directere route zijn geweest, maar ook veel drukker en minder mooi.  Vandaag hebben we geen file gezien, wat ook een stuk rustiger rijdt.  Ik heb bijna vijf uur achtereen zonder stoppen gereden en me toch niet vermoeid gevoeld, terwijl ik na anderhalf uur meestal al genoeg heb op de I-95.


Hier hebben we vandaag heel wat van gezien!
Ook het laatste deel van de rit gaat zeer voorspoedig.  We hebben besloten bij Macon, Georgia, te overnachten, omdat dat de laatste grote plaats voor een tijdje is.  We zouden nog wel verder kunnen, maar zijn bang dan geen goede slaapplek te kunnen vinden.  We zijn tenslotte met vier volwassenen, dus willen ook wel de ruimte om lekker te kunnen slapen.  Vroeger met kleintjes was dat toch makkelijker.  Toen konden we met gemak met twee dubbele bedden volstaan.

Dichter bij Macon begin ik hotels te bellen en tot mijn schrik zijn de eerste vijf helemaal volgeboekt!  Ik heb alweer visioenen dat we tot diep in de nacht door zullen moeten rijden, want na Macon is er niet veel.  Gelukkig win ik bij het zesde hotel de jackpot.  Niet alleen heeft de Quality Suites kamers, maar zelfs een suite met 3 queen bedden voor slechts $60!  De recensies zijn goed, dus we gaan ervoor.

Net na tienen komen we aan en zijn zo ingecheckt.  De suite is op de begane grond, dus lekker makkelijk met de bagage.  Het is een enorme kamer, er past zelfs nog een extra bed voor Saskia in, zodat we allemaal ons eigen bed hebben.  Voor deze prijs is het natuurlijk niet superdeluxe en ik probeer de vlekken in het dekbed maar niet te zien.  De matrassen zien er nieuw uit en de lakens zijn schoon en daar gaat het om.  Morgen hebben we nog 409 mijl te rijden, zo'n 658 kilometer.  We kunnen pas om drie uur in het huisje, dus dat is prima.  Nu maar gauw slapen!