Een gezellige rondleiding

Zoals wel vaker als ik weet dat ik op tijd op moet, ben ik al heel vroeg wakker. Eigenlijk al om kwart over vijf, zelfs nog voor Saskia opstaat. Het raam staat open en dat zal ook meegewerkt hebben, want nu worden de vogels wakker.  Er wordt wat afgezongen in onze tuin. Ik herken het cardinaaltje, maar ook andere vogeltjes hebben een mooi lied.

Zo lig ik te luisteren en te denken en voor ik het weet is het tijd om op te staan. Rick is ook al op en we eten samen ontbijt. Gelukkig lijkt hij helemaal beter en zegt ook beter geslapen te hebben. Maar goed ook. want hij heeft het enorm druk op zijn werk.

Het plan is dat Rick mij op weg naar zijn werk bij de metro af zal zetten. Alleen kan hij nergens zijn autosleutels vinden. Dat zou een grote ramp zijn, want dit is het enige paar dat hij nog heeft, een van de sleutels is hij al kwijt. Gelukkig kan Rick in het ergste geval Kai's auto nemen voor zijn afspraken, maar dat is natuurlijk verre van ideaal.

Omdat ik echt om half tien in Washington moet zijn, brengt Rick mij in Kai's auto naar de metro. Ik ben dus al later dan ik had gewild en de metro blijkt ook een of ander probleem te hebben, waardoor we een kwartier moeten wachten voor we vertrekken. Ik laat dus maar gauw een berichtje achter voor C. in hun hotel. Of ze het zullen krijgen weet ik niet. Gelukkig belt Rick net voor we de tunnel ingaan dat hij zijn sleutel heeft gevonden. Opluchting!

Precies om half tien stap ik uit bij McPherson Square. Tot mijn verbazing zie ik niemand, die C. en T. zouden kunnen zijn. Dan zie ik in de verte een stel aan komen lopen, wat er erg Europees uitziet. En inderdaad, het zijn C. en T., voor de verandering een broer en zus, die samen op reis zijn.

Zij hebben als kinderen in de VS gewoond en zijn hier daarna nog vele malen geweest. Dat merk ik aan hun Amerikaanse accent, als ze Engels spreken, en gewoon hun gemak van hier zijn. Het zijn kleine nuances, maar net die omgangsvormen hier, die een beetje anders zijn dan in Europa, zoals telkens "thank you" zeggen in een restaurant. Ik weet het niet goed uit te leggen, maar het valt me op.

Het is werkelijk schitterend weer, warm, maar niet vochtig. Om te beginnen hebben we een wolkenloze blauwe lucht. Als eerste laat ik de kerk van de presidenten zien. Vandaag is die gelukkig open, want het is zo'n mooi voorbeeld van een laat 18e eeuws, begin 19e eeuws kerkje hier en de glas in lood ramen zijn schitterend.

Bij het Witte Huis is het een drukte van jewelste met schoolgroepen. Ik bereid me alweer voor die bij alle monumenten aan te treffen, maar dat valt gelukkig mee. Onderweg komen we telkens een groep hardlopende mariniers tegen (zeker dertig). Onderwijl gaat het er echt Amerikaans aan toe. Een leider roept op zingende toon "Who is going to go faster than he can?" (ik verzin dit even, maar zoiets is het) en dan antwoordt de groep "We are going faster than we can!" en dat soort zinnen, de hele tijd door. Dit soort onverwachte dingen maken de rondleidingen iedere keer nog weer anders.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is weer een groepje veteranen aanwezig. Mij wordt gevraagd een foto te nemen van een van hen met zijn zoon. Ik bedank de veteraan voor zijn dienst en vertel hem dat ik uit Nederland kom. Daar leeft hij even bij op, maar ik weet niet in hoeverre het tot hem doordringt. Ik krijg het gevoel dat hij er niet meer helemaal is, zowel mentaal als fysiek. Toch bijzonder dat deze heel oude mensen nog zo'n reis maken om hun monument te zien. Het raakt me dat die monumenten zo belangrijk zijn voor de veteranen.

Bij het Vietnam Memorial liggen vandaag heel veel spullen (zie foto's). Ook zie ik een veteraan de namen aanraken op zo'n melancholieke manier dat ik een brok in mijn keel krijg. De sfeer hier is altijd zo anders dan slecht tientallen meters verderop bij het vorige monument. Geen overwinningen hier, enkel leed, zo lijkt het.

Al vond de Korea veteraan een paar weken geleden zijn tijd in Korea "hel" was. Wat die mensen mee hebben moeten maken en dan vrijwel zonder steun van het thuisland is onvoorstelbaar. Gelukkig worden de militairen tegenwoordig zeer gerespecteerd. Voor Europeanen misschien op het overdrevene af, maar het is allemaal gebaseerd op de (nog vrij recente) geschiedenis.

Voor de zoveelste keer kon ik niet reserveren op mijn gewenste tijd van half een bij de Old Ebbitt Grill, terwijl ik altijd half een probeer, want dat wordt het meestal gewoon.  Ook nu weer, want ik wil dat iedereen geniet van de monumenten en de foto's neemt, die ze willen.  Kwart over twaalf is te vroeg en kwart over een is te laat, ik bel het restaurant dus maar weer eens om te zeggen dat we een kwartier te laat zullen zijn.  Dat is gelukkig geen probleem.

De lunch wordt gezellig en lekker. Ik kies weer mijn favoriete sandwich, de Norwegian, met gerookte zalm, olijf cream chees, tomaat, ei en arugula.  Ik vraag het "open faced", want ik wil niet twee boterhammen.  Dat begrijpen ze kennelijk niet, want ik krijg het wel zonder boterham bovenop, maar die hebben ze nu maar onder de onderste gelegd.  Nog geen brood bespaard, want die onderste eet ik dus niet.  Het smaakt verder weer prima en het verse fruit is ook lekker rijp.  Ook C. en T. eten smakelijk van hun burgers.

Tijdens de lunch heb ik de optie gegeven om of de Chinatown route te doen of de kortere route.  Ze kiezen voor de kortere, want zijn geen fans van Chinatowns.  Via Pennsylvania Avenue, waarlangs van alles interessants ligt, lopen we dus naar het Capitool.  C. en T. blijven hier nog een aantal dagen en zullen ook een rondleiding in het Capitool en Supreme Court krijgen.  Ik zou willen dat meer mensen echt de tijd namen voor deze stad.

Bij de Library of Congress gaan we natuurlijk naar binnen.  We moeten in de rij wachten en kletsen met de medewerkster.  Ze zijn de hele dag druk geweest met allerlei schoolgroepen.  Zij klaagt erover dat het allemaal 13 en 14 jarigen zijn, die gewoon niet geinteresseerd zijn.  Dat kan ik beamen, pas nu begint Saskia bijvoorbeeld weer interesse te krijgen, onder invloed van haar geschiedenislessen.

Na alle mooie dingen in de bibliotheek bekeken te hebben, lopen we langs de musea naar het Smithsonian metrostation.  In de verte pakken donkere wolken zich samen, maar die lijken niet hierheen te komen.  Later hoor ik van Rick dat het in Falls Church geplenst heeft, ik heb vandaag geen druppel gezien. 

Bij de ingang van het station nemen we afscheid, zoals altijd raar na zo'n gezellige dag samen.  Gelukkig is C. op Facebook, dus kunnen we zo contact houden, zoals ik ook met een aantal mensen van vorig jaar heb.   Zij gaan terug lopen naar hun hotel. Ik vind het altijd weer knap dat mensen zo'n lange wandeling met een jet lag volhouden. 

Intussen heb ik de hele dag naar een goede abstracte foto gezocht en vind die uiteindelijk in het metrostation.  De Washington metrostation zijn heel fotogeniek, vind ik.  De treinen zijn vol met honkbalfans, maar gelukkig krijg ik wel meteen een zitplaats.  Kai wacht me al op in Vienna, echt fijn zo'n rijdende zoon.

Het is zo lekker dat ik weer buiten ga computeren.  Als Rick thuiskomt stelt hij voor bij Glory Days te gaan eten.  Daar zijn Kai en ik prima voor te vinden.  Ik neem de crabcake, die hier erg lekker is.  Net als we klaar zijn met eten zien we een gezin uit de buurt en kletsen even bij. 

Hun zoon was Kai's beste vriend en vorig jaar het eerste semester zijn kamergenoot bij VCU.  Nu praten de twee niet meer, heel vreemd.   Wij kunnen het echter erg goed met de ouders vinden, dus we negeren het gedoe met de heren.  Voor we het weten zijn we een half uur aan de praat.  Zij moeten nog naar een wedstrijd, dus nemen gehaast afscheid. 

Wij rekenen af en dan brengt Rick nog een oude computerbatterij naar Micro Center voor recycling.   Intussen zien Kai en ik de mooiste wolkenpartijen, want rondom ons zijn er allerlei onweersbuien.  Hier blijft het echter droog.  De komende dagen worden erg zomers, hopelijk wordt het zwembadwater dan ook warm genoeg voor mij.  Met die gedachte sluit ik vandaag af.

Foto's van vandaag staan hier.